Nu onze procedure echt wel op gang gekomen is, richt ik graag enkele woordjes van dank: - aan mijn ouders, die echt wel ongeduldig beginnen te worden - aan mijn schoonouders voor hun steun - aan mijn zus Cathia, die een belangrijk plaatsje in mijn hart heeft - aan mijn andere zussen, broer en schoonzussen - aan mijn werkgever, die volgens mij nog het hardst afziet met mijn "grillen" - aan onze hechte vrienden, die bewezen hebben echte vrienden te zijn - natuurlijk aan de trouwe blog lezers en de vriendschappen die kunnen voortvloeien uit ons avontuur - aan iedereen die ik ongetwijfeld vergeten ben
Zoeken in blog
De weg naar...adoptie.
05-10-2010
Een eeuwigheid geleden
Een eeuwigheid geleden.......lijkt het wel dat ik hier nog eens iets geschreven heb. Probleem is dat er in mijn hectische leventje wel een hoop gebeurt, maar op adoptievlak blijft het steeds hetzelfde, nml. wachten, wachten en wachten.
Er is echter een afgelopen gebeurtenis die een enorme inpact op mijn leven, allé eigenlijk op de hele familie, heeft gehad. Op 24 september hebben we afscheid moeten nemen van ons papa, door ons (kinderen en kleinkinderen) "Vake" genoemt. Na een korte maar hevige ziekte heeft hij de zin in leven moeten opgeven.
Je weet wel, als kind is het bij je vrienden altijd leuker, mag je niets van je ouders, blablabla.... Dan word je zelf volwassen en bedenk je dat het echt niet zo slecht thuis was als dat je je aanvankelijk voorhield. Ook nu nog viel ik af en toe wel eens in een woordenwisseling met mijn vader, nam ik mijn boeltje en riep ik dat hij me nooit meer zou zien, om uiteindelijk de week erop toch terug samen te komen en was de afgelopen week totaal vergeten. Ook moet ik bekennen dat ik qua karakter mijn vader ben, dezelfde koppigaard dus Plots krijg ik bericht dat mijn vader in het ziekenhuis ligt, bel ik zelf nog met hem omdat het me niet lukte om diezelfde week langs te gaan, verzekerde hij me dat ik me niet ongerust moest maken, hij begreep dat wel en zou me tijdens het weekend wel zien. Zo gezegd zo gedaan, weekendje op bezoek, alles relatief goed en spreek af dat ik woensdag terug zou komen (mijn ouders wonen 160 km van me vandaan). Woensdag was het echter in een rotvaart bergaf met hem gegaan en vrijdags heeft hij de strijd opgegeven. Enerzijds blij dat ik bij zijn laatste rust kon zijn, anderzijds totaal onmachtig, zo onfair. Waarom ons vader? Amper 64 jaar, nooit een vlieg kwaad gedaan, soms wat humeurig maar hey, dat heb ik ook. Nooit geklaagd, nooit ziek en nu gegrepen door verschrikkelijke kanker. Zelfs op zijn "sterfbed" bleef hij positief tegen ons, plannen om spoedig naar huis te komen terwijl hij wss goed wist dat hij niet meer naar huis zou komen. Mensenlief er zijn al wat traantjes gevloeid, wat heb ik hem al gemist. Het is nu aan ons om elkaar samen recht te houden en een beetje voor ons "Moeke" te zorgen.
Vake, het ga je goed! Jij bent en blijft onze held. Dikke kus Xxx
