Nu onze procedure echt wel op gang gekomen is, richt ik graag enkele woordjes van dank: - aan mijn ouders, die echt wel ongeduldig beginnen te worden - aan mijn schoonouders voor hun steun - aan mijn zus Cathia, die een belangrijk plaatsje in mijn hart heeft - aan mijn andere zussen, broer en schoonzussen - aan mijn werkgever, die volgens mij nog het hardst afziet met mijn "grillen" - aan onze hechte vrienden, die bewezen hebben echte vrienden te zijn - natuurlijk aan de trouwe blog lezers en de vriendschappen die kunnen voortvloeien uit ons avontuur - aan iedereen die ik ongetwijfeld vergeten ben
Zoeken in blog
De weg naar...adoptie.
28-01-2009
Nog eventjes wachten
Onze laatste wachtweek is ingegaan met de hoop op maandag nieuws te mogen ontvangen van RoH. De verwachte stormloop naar RoH is uitgebleven, of er zou zich een hele bus KA zich het laatste moment moeten aanmelden, met een ouder vonnis dan het onze, maar normaal gezien zal er zeker een plaatsje voor ons zijn op de wachtlijst. Dit weekend zijn we al begonnen met een beetje orde in onze wanorde te scheppen en zijn we de bovenverdieping stilaan beginnen leegmaken en opruimen, ik zeg wel stilaan, dus dat zal nog wel wat tijd in beslag nemen. Tegen pasen zou ik toch graag "broertje's" (zegt Pauline altijd) toekomstig kamertje vrij willen hebben zodoende dat men hier ons laatste te vervangen raam en rolluik kan komen steken. Tegen het grote verlof zou dan de electriciteit moeten aangesloten zijn, de muren opnieuw bepleisterd zodat ik tegen einde 2009 (klinkt nog lang, maar we werken echt niet rap!) de kamer klaar kan beginnen maken. Ik heb ondertussen ook contact gehad met enkele tuinontwerpers, want de ruïne zou ik graag tegen de eerste lentezon gefatsoeneerd hebben, dat we nu eindelijk deze zomer eens terug in een proper tuintje kunnen BBQ'en. Je ziet, plannen kan ik goed, enkel de uitvoering laat soms op zich wachten
Ondertussen is ook bekend geraakt dat FIAC tijdelijk de wachtlijsten voor Ethiopië stopzet, dit voor nieuwe KA om te vermijden dat deze te lang zou worden. Toch wel beetje intriest nieuws dat ons doet beseffen dat het echt niet zo vanzelfsprekend is om een vlotte, snelle adoptieprocedure te doorstaan. Onze sympathie gaat uit naar alle nieuwe KA, die nog maar net beginnen aan de procedure, want soms geloof ik zelf niet dat we al bijna 1 jaar en 10 maand bezig zijn zonder ergens op een lijst te staan "wachten". Eén ding hebben we geleerd, om alles goed te kunnen doorstaan moet je héél véél geduld hebben.
Ook ons medeleven naar de ouders, familieleden en vrienden van de dodelijke slachtoffers die te betreuren vielen bij de steekpartij in het kinderdagverblijf vorige week vrijdag. Hoe diep kan haat bij iemand zitten, hoe verward of depressief kan men zijn om een waar bloedbad aan te richten in een kinderkribbe? Ik ben niet voor het oog om oog, tand om tand principe, maar is dit nu echt nog een geval waar de maatschappij voor de rest van de jeugdige dader zijn leven, moet opdraaien om hem in de gevangenis te beschermen. Onbegrijpelijk! Nu, zolang de ware toedracht niet gekend is, is het niet aan ons om te veroordelen en straffen toe te kennen. Ik hoop dat het belgische gerecht zijn werk netjes zal afronden en gerechtigheid mag geschieden.
Er is een kleine heisa ontstaan binnen het adoptiegebeuren. Ongelooflijk hoe sommige het voor elkaar krijgen. De heisa is ontstaan door een krantenartikel dat op zaterdag 10-01 in "het Nieuwsblad" verschenen is. Ik probeer het hier even op te kleven. Toen ik hem uit zijn bedje pakte, werd ik zijn mama. Els Schelfhout vertelt in Het Nieuwsblad hoe ze in een Congolees weeshuis haar hart verloor (10-01-2009)
Met drie kinderen was het gezin van Els Schelfhout (41) compleet. Tot ze met een parlementaire missie naar Congo trok en gegrepen werd door de blinkende ogen van een baby zonder naam. Cadetje bleef haar achtervolgen. 'Het idee dat zo'n pienter en begaafd kindje geen enkele kans zou krijgen, daar kon ik echt niet tegen.' Cadetje heet inmiddels Emile, is dertien maanden en woont nu twee weken in België. 'Ik weet het hoor, het is een druppel op een hete plaat, maar moest ik hem daarom die ene kans op een toekomst ontzeggen?'
Ze is helemaal de mama vol zorgen voor haar jongste spruit. Ze heeft hem op de arm wanneer ze de deur opendoet en vertroetelt hem met koekjes en mooie kleertjes. 'Nu hij er is, ga ik ervan genieten'. Het is iets meer dan twee weken geleden dat ze afreisde naar Congo en haar Emile in het weeshuis van Kinshasa eindelijk echt in haar armen kon sluiten. Niet dat ze nog geen band hadden. Emile was voor Els Schelfhout bijzonder van toen ze hem de eerste keer zag. Of de eerste keer ontmoette, zoals ze zelf liever zegt. Omdat hij tussen al die lege blikken in het ziekenhuis wél blinkende ogen had. En onvermijdelijk onder haar huid kroop, om haar nooit meer los te laten.
Op onze vraag doet ze haar verhaal. Omdat de vragen toch komen. Hoe is dat kind hier plots gekomen? 'Dan vertel ik het liever zelf', zegt Els. 'Want plots is het natuurlijk wel. Met Matthijs, dertien jaar, Victor, twaalf jaar en onze uit Ethiopië geadopteerde dochter Cato, tien jaar, beschouwden wij ons gezin als compleet. De babyspullen waren opgeruimd. Emile is ons vierde kindje, waar we eigenlijk zelf niet meer op gerekend hadden.'
VERTEL EENS, WAAR HEB JE EMILE PRECIES ONTMOET? Els Schelfhout: 'In een ziekenhuis in Kinshasa. In april van vorig jaar ben ik met een parlementaire delegatie naar Congo gereisd. Ik had wel wat Afrika-ervaring, maar was geschokt door de ellende in het land. Emile zag ik toen we in Kinshasa een ziekenhuis bezochten. Een ziekenhuis waar de Vlaamse zuster Angèle Verstraete een afdeling runt. Ze vangt doodzieke mensen op, die geen enkele andere uitweg meer hebben. En in de bedjes van zuster Angèle lag daar plots een baby heel pienter en geïnteresseerd te kijken. Met ogen waar wél nog lichtjes in brandden. Want dat is zo typisch aan de mensen in Congo: ze léven wel, maar in de diepte van hun ogen kan je niet meer kijken. Dus daar lag dat kind. Met zijn korte historiek. En zijn compleet gebrek aan toekomst. Ik had te veel schroom op hem op te pakken. Maar eigenlijk wilde ik dat wel.'
WAT WAS DIE HISTORIEK? 'Zijn mama was twee weken voordien gestorven aan een hartafwijking. Ze was alleen in het ziekenhuis aangekomen, zonder familie of iemand die een beetje voor haar zorgde. Over de vader was niets geweten. Die baby van vier maanden had niemand meer. Hij had zelfs geen naam. Dat is vaak zo in Afrika, omdat veel kinderen sterven voor ze een of twee jaar oud zijn. Zuster Angèle noemde hem Cadetje. En ik kon alleen maar denken: hoe ellendig kan je leven starten? Daarna heeft het me niet meer losgelaten. Ik stond op met Cadetje en ik ging ermee slapen.'
WANNEER KREEG JE HET PLAN OM HEM TE ADOPTEREN? 'Dat is zeer geleidelijk gekomen. Een tweetal weken na mijn thuiskomst heb ik contact opgenomen met zuster Angèle. Hoe gaat het met Cadetje? Kunnen we niets doen? Financieel steunen was toen de meest logische optie. Dus als iemand naar Kinshasa reisde, gaven we wat geld mee. Maar toen hoorde ik dat Cadetje naar het weeshuis was gebracht en ik ging weer verder denken. Wat is het lot van zo'n kind? Groeien, groot worden en uiteindelijk sterven. Daar komt het op neer. Dus toen ik in juni weer naar Kinshasa reisde, heb ik hem weer opgezocht. En toen wist ik: hij komt naar hier. We hebben vorig jaar de zestigste verjaardag van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens gevierd. Alle mensen zijn gelijk. Mooi hoor, maar zo is het niet. Sommigen beginnen met een achterstand die nooit meer in te halen is.'
WAREN ER TWIJFELS OF HIJ HIER ZOU GERAKEN? 'Natuurlijk. Ik heb er nachten van wakker gelegen. We hadden twijfels om twee redenen. Eerst de vraag: waar beginnen we toch aan? Ik heb vele diepe gesprekken gevoerd met mijn echtgenoot en met de kinderen. En als je de knoop dan doorhakt, komen de twijfels over de slaagkansen. Al hebben we er altijd in geloofd dat het zou lukken. Ons besluit was: we gaan zover als nodig is.'
HOE IS HIJ HIER UITEINDELIJK GERAAKT? 'We hebben eerst in Congo de voogdij aangevraagd. Dan heeft Emile met veel moeite een Congolees paspoort gekregen en konden we een visum voor humanitaire voogdij aanvragen. Nu hij in België is, kunnen we starten met de procedure voor vrije adoptie.' Was je echtgenoot meteen bereid om Emile in het gezin op te nemen? (lachend) 'Ja. Ik ben hem dankbaar. Want hij vertrok natuurlijk vanuit een heel ander uitgangspunt dan ik. Hij heeft niet gevoeld wat ik gevoeld heb. Ik denk zelfs dat hij blij was dat we uit de luiers en de buggy's waren. Het is niet vanzelfsprekend om dan opnieuw te beginnen. Maar ik merk nu al dat hij zijn zoon ongelooflijk graag ziet. Vorige week moest hij enkele dagen naar het buitenland, en voilà: hij had Emiles eerste voetbalpakje bij. (lacht) Weet je, we hebben veel gepraat, maar op een bepaald moment zei hij ook: wij hebben de keuze, in alles wat we doen. Hoe absurd is het dat wij kunnen kiezen over het leven en lot van een kind dat geen enkele keuze heeft?'
WAREN JULLIE ANDERE KINDEREN EVEN ENTHOUSIAST? 'Onmiddellijk, hoewel ik hen erop gewezen heb dat ook hun leven grondig zou veranderen. Maar het loopt goed. Het is zelfs schipperen tussen wie hem pap mag geven en wie hem uit zijn bedje mag halen. Emile is ook al helemaal gesteld op zijn broers en zus. Hij is in de kerstvakantie aangekomen. Hij is wat verweesd nu zij weer overdag naar school gaan.'
ALS IK HEM BEZIG ZIE, LIJKT HET ALSOF HIJ HIER AL VEEL LANGER IS. HIJ HEEFT ZICH WEL HEEL SNEL AANGEPAST. 'Ja, dat klopt. Hij heeft in zijn korte leventje gelukkig niet veel schade opgelopen. Hij is motorisch heel sterk. Hij is heel levendig en stapt bijna alleen. Hij is ook niet ondervoed. Hij is aan de kleine kant, maar acht kilo is goed voor een kindje van dertien maanden. Hij is ook zeer sociaal. Hij speelt graag, klapt in de handjes als hij muziek hoort. Hij is zeer goed ontwikkeld, en dat terwijl hij nooit gestimuleerd is geweest. In het weeshuis bleven de kindjes bijna de hele dag in bed. Spelen gebeurde nauwelijks. Ergens snap ik dat wel. De verzorgers zijn al blij als ze aan de primaire behoeften van de kindjes kunnen voldoen.'
IS EMILE HELEMAAL JOUW KIND? 'Ja! Absoluut. Helemaal. Dat was hij vanaf het moment dat ik hem de eerste keer uit zijn bedje heb getild. Daarna moest niemand hem nog pakken. Ik heb hem in het weeshuis opgezocht met zuster Angèle. Hij draaide zich om naar mij: ik was zijn mama.'
WAT IS JOUW GROOTSTE WENS VOOR EMILE? 'Heel banaal: dat hij gelukkig wordt. Dat hij opgroeit als een vrolijk en gelukkig kind. Dat willen we toch allemaal?'
WELKE REACTIES KRIJGEN JULLIE? 'De meeste mensen reageren positief. Sommigen begrijpen niet goed waar Emile plots vandaan komt. Andere mensen moeten jaren wachten op een adoptiekind, zeggen ze. Ik snap dat wel. Maar dit verhaal is bijzonder. En wij hebben al een adoptiekindje, wij kénnen de procedure en weten dat het lang wachten is. En als mensen cynisch doen en zeggen dat het fundamenteel toch niets uithaalt, dan zeg ik: ik weet het hoor. Het is een druppel in de oceaan. Maar voor degene die de druppel krijgt, is het wel de oceaan. En ik laat Congo niet los. Zowel privé als als politicus wil ik me blijven inzetten voor dat land.'
TOT SLOT. DE PROCEDURE WORDT NU OPGESTART. IS ER KANS DAT HET NOG FOUT LOOPT? (fel) 'Neen! Neen. Neen. Dit kindje laat ik nooit terug naar Congo gaan. Tenzij dan op vakantie.'
Interview: Annelies Rutten Het Nieuwsblad, 10-1-2009 Wat kunnen we hier nog aan toevoegen? Ongelooflijk allemaal hé. Na een procedure van net geen 2 jaar waarbij we nog niet eens zeker zijn of er nu een plaatsje vrijkomt op de lijst voor ons, stoot je op zulke artikels. Zullen we even een vliegticketje boeken? Braaf als we zijn, wachten wij geduldig verder tot 2 februari en hopen dat we tegen dan een verlossend telefoontje van RoH mogen ontvangen om ons zo "officeel" op een "echte" wachtlijst te kunnen plaatsen.
Tof, het nieuwe jaar is gestart. Altijd leuk om in een nagelnieuw agenda te beginnen plannen. Het lijkt dan alsof je nog véél vrije dagen hebt, maar al snel merk je dat die vrije dagen rap op zijn en voor we het goed en wel beseffen gaat 2009 in een sneltempo voorbij.
Dus bij deze, voor iedereen een voorspoedig en tof 2009 toegewenst, dat het gevuld moge zijn met véél liefde, geluk, goede gezondheid en natuurlijk het leukste, véél geld. Voor alle wachtenden op hun kindje, een snelle toewijziging of toch al een streeflichtje om naartoe te leven.
Onze ski-vakantie zit er spijtig genoeg weeral op maar het heeft deugd gedaan, schitterend weer, veel verse sneeuw (wel 1x lekke band, maar dat is bij ons precies jaarlijks voorkomend item op vakantie). Dat het nu maar rap februari is en we hopelijk een positief telefoontje ontvangen van RoH. Vanaf februari beginnen we ook wat verder te doen met onze verbouwingswerken (liefst een nieuwe badkamer, vandaar dat vele geld toewensen in 2009! :hihi ) zodat de wachttijden hopelijk goed onderbroken worden. Je leest het, het nieuwe agenda zal weer snel vol staan. Tot de volgende...
Oeps, het allerbelangrijkste nog vergeten neer te schrijven. Speciaal voor mijn ventje: Happy Birthday! Hij is deze week niet thuis, maar we hebben het de zondag al beetje gevierd hé. Jaja, we worden oud(er).
