Wij mogen buiten in de tuin meehelpen met het onkruid wieden of neen het is onkruid kappen. Best wel een zwaar werk, gebogen staan in de blakende zon, temperaturen van boven de 30 graden en de luchtvochtigheid is hier steeds boven de 90%, ik moet niet uitleggen dat al na 5 minuten het zweet van me afloopt. Maar op zich gaat dit werk best wel vlot, we zijn met een 7 personen eraan bezig. De nodige pauzes worden ingelast wat echt wel nodig is.

Bij vele Europeanen is het cliché beeld van de Afrikaan, de mannen die lui op hun gat zitten, men doet nooit iets, als ze stappen is het op een slakkentempo. Wel ik begrijp perfect waarom alles hier aan een ander tempo gaat en men veel zit en pauzes neemt. Als het bij ons meer dan 30 graden is, zegt men op het nieuws blijf binnen vermijd zware inspanningen, want het is ongezond. Wij hebben bij ons de mogelijkheid om dan even niet te werken want deze temperaturen komen gelukkig niet vaak voor, maar hier niet deze weersomstandigheden zijn hier elke dag dus moet men ze wel trotseren, bovendien is het werk hier nog veel handenarbeid. Dus neen ik kan bevestigen ze zijn absoluut niet lui, het is de enige manier om het zware werk in de tropische omstandigheden vol te houden.

Een grote 2 uur later hebben we een terrein van ongeveer 50 op 50 meter gewied, best wel indrukwekkend dat het zo snel ging. De paar tomatenplanten hebben we laten staan in het stukje moestuin.

Na het wieden mogen we onze middag pauze al nemen, een half uur vroeger dan normaal maar het werk zit erop en was behoorlijk lastig.

Voor de lunch snel een nodige en verkwikkende douche, er staan bonen met groenten op de menu.

In de namiddag staat het verzamelen van het onkruid op het programma, toch als het niet regent en dat doet het niet. In tegendeel het is snikheet van de korte wandeling naar de boerderij ben ik al aan het zweten. We krijgen te horen dat het veel te heet is om in de zon te werken, ik vermoed dat hij niet nog eens durft zeggen we gaan niet werken, dus mogen we terug de rechthoeken op de stenen markeren, gelukkig in de schaduw.

Ondertussen is men nog bezig met het maken van de goot, een jongen van amper een 12 jaar oud is bezig de aarde in een kruiwagen te scheppen en naar buiten te voeren, best wel een zware klus voor zo’n kereltje.

Ondertussen is het iets drukker geworden op mijn logeeradres, het appartement op het eerste verdiep is verhuurd aan Nigerianen, ze zijn hier voor een landbouwproject, en blijven er 3 maand. De voertaal in Nigeria is Engels, ze spreken geen Frans, dus als mijn gast-mama hen iets wil zeggen vraagt ze mij als tolk.

In de vooravond gaan we met de vrijwilligsters een biertje drinken, plots zie ik de ijskar passeren, het voor mij vertrouwde fan-ijs dat ik in Ghana ook vaak at, heerlijk verfrissend en ik leer de anderen hun eerste Afrikaans ijsje eten, je bijt een stukje van het zakje en duwt het ijs (het is geen roomijs maar vruchtenijs) tot het smelt waarna je het uit het gaatje opdrinkt.

Morgen werk ik maar tot de middag, in de namiddag vertrekken we naar de geboorteplaats van mijn gast-mama, overmorgen is er de begrafenis van haar tante en het is een lange reis ernaartoe.