Het wel en wee van het leven tussen een roedel leonbergers Het wel en wee van Het Hof van Eden en zijn bewoners, een toepasselijke naam voor onze blog, vind ikzelf. In het voorjaar van 2010 ben ik met dit dagboek begonnen om de sitebezoekers een beetje te laten meegenieten van ons leven tussen de leo's.
Intussen zijn we 2 jaar en meer dan 42000 bezoekers later, wat betekent dat het dagboek dagelijks heel wat bezoekers heeft. We zijn hier heel blij mee.
Wees dus allen welkom.
11-08-2012
7 uur verder
We zijn nu 7 uur verder. de voorlopige stand: 5 teefjes en 3 reutjes en ze is nog redelijk dik, dus het einde is nog niet in zicht.
De zon schijnt, het is zomer. En wij wachten rustig af tot Irene het startsein geeft voor haar Lnest.
Maar op dit moment is alles nog oké, ze wijkt wel niet meer van mijn zijde en volgt me overal maar verder heeft ze nog vrij goed gegeten en bewaart ook zij de kalmte.
In de roedel zijn het weer hoogdagen wat loopse teven betreft. We tellen er op dit ogenblik al 6 en de reuen weten het ook.
Het is dus groepen maken geblazen. Gelukkig is er veel ruimte en goed hekwerk om iedereen in toom te houden.
Ik weet dat het nu wel heel lang geleden is dat ik nog iets op de blog geschreven heb en dat dat zeker niet mijn gewoonte is maar de afgelopen weken waren zo intensief in verschillende opzichten dat internet en site en dus ook dagboek even op de achtergrond geschoven werden.
De revalidatie van Filip verloopt nog altijd heel intensief en nog steeds is hij enkel op woensdagavond en van vrijdagavond tot zondagavond thuis, zodat ik alle resterende avonden in Herk-de-Stad doorbreng. Hij blijft vorderingen maken vooral wat stappen betreft. Arm, hand en spreken, dat zal nog tijd nodig hebben.
In de weekends probeer ik nu zo veel mogelijk de computer te bannen en tijd samen met Filip en de honden door te brengen.
Nadat de pups van Roos vertrokken waren probeerde ik hier in huis en tuin wat bij te werken, administratie en dergelijke in orde te brengen met het toekomstige nest van Irene in het achterhoofd.
De pups hebben intussen ook allemaal hun draai gevonden bij de nieuwe baasjes.
Vorige week zondag hadden we de stamboomuitreiking van ons K3 en K4nest, het Knest van Hanna en ons L1 nest.
Het werd een fijne namiddag met een grote opkomst van fiere baasjes en hun leo's. Het weer was ons ook gunstig gezind.
Een dag later moest ons Aagje onder het mes. Ze wordt bijna 11 en heel lang had ik deze operatie al uitgesteld omdat ik bang was voor de narcose op deze leeftijd. Ze heeft al enkel jaren een goedaardige huidtumor die vrij klein was maar de laatste maanden erg vergrootte. Met de hitte van vorige week kwamen er ook voor de eerste keer in al die jaren vliegen op af en ik was zo bang dat dat verkeerd af zou lopen waardoor ik toch besliste om haar te laten opereren. Ze was bijna 3 uur onder narcose maar alles is goed afgelopen. Ze heeft nog wel een litteken van ongeveer 30 cm op haar flank, maar dat geneest goed en verder is ze weer de oude, levendige, altijd honger hebbende Aagje.
Afgelopen woensdag waren mijn ouders dan weer 50 jaar gehuwd en werden we daar verwacht.
Intussen is het hier een komen en gaan van vakantiegangers, die wel allemaal blij zijn hun baasjes terug te zien maar evenzeer met tegenzin weer in de auto stappen (vanmorgen nog ondervonden).
Ook voor ons heel triest nieuws zo'n kleine twee weken geleden. Toen werd Billy, één van onze katers 's morgens om kwart voor zeven voor de ogen van onze oudste zoon, doodgereden op straat door iemand die veel te snel reed.
Dat was een echt drama en heel veel emoties kwamen naar boven.
Intussen hebben we hier, wat Fred een uit de hand gelopen rouwverwerking noemt, nl 3 jonge kittens extra.
Maar het is zalig om ze samen met Mowgli bezig te zien.
Nu is het aftellen naar de bevalling van Irene, die niet meer van mijn zijde wijkt. En dat is voor haar bij momenten wel vermoeiend omdat ik niet veel stilzitten kan op een dag. Nu ligt ze hier bij mij aan de computer, voor haar en mij even een rustmoment. Vandaag is ze dag 56, dus nog enkele dagen geduld. Maar de werpkist en al de rest staat klaar.
Jullie lezen het nog maar eens, geen nieuws wil alles behalve zeggen dat het hier saai is.
Als fokker moet je niet enkel denken aan heden en verleden maar ook aan de toekomst. Je moet steeds een paar jaar vooruit denken als je op regelmatige basis een nestje wil blijven hebben.
We weten maar al te goed dat er, alhoewel je als fokker je uiterste best doet om de combinaties zo goed mogelijk te kiezen, toch altijd dingen mis kunnen gaan waardoor je bepaalde honden niet in kan zetten voor de fok. dit kan bvb door het gebrek van een tand of een gebit dat niet de juiste positie heeft, er kunnen oogproblemen optreden, de heupen die niet goed genoeg zijn zonder dat de hond er last van moet hebben,...
Iedere fokker heeft die dingen al meegemaakt.
Ook wij, maar gelukkig zien wij deze honden even graag en hebben ook zij hun plaats in onze roedel. Zij helpen elk op hun manier bij de opvoeding van de pups of gaan mee met mij om mij te assisteren bij mijn therapiewerk.
Hieronder enkele foto's van onze toekomst, jonge teven die als alles goed blijft gaan, de komende jaren moeders zullen zijn van pups van het Hof van Eden.
Even ter verduidelijking, die uitspraak komt niet van mezelf maar van enkele baasjes wiens leo bij regelmatig op vakantie komt.
Maar het is wel zo: leo's en ook andere rassen, bvb Trees de Boerboel die regelmatig bij ons verblijven, kunnen zich uitleven samen met onze roedel.
En ik kan je verzekeren, 's nachts is het muisstil, iedereen moe maar voldaan. Ook hoor ik dan meestal van de baasjes dat hun leo of wat dan ook, de eerste dagen thuis, nog moet bijslapen als waren ze op een survival geweest.
Veel mensen vragen ons: en gaat dat zoveel honden samen?
Ja, dat gaat perfect, mits je een aantal regels in acht neemt.
Honden die bij ons op vakantie komen, moeten op regelmatige basis minstens een dag bij ons door brengen vanaf pup (zo één keer om de paar maanden). Als mensen hun hond brengen, verwittigen ze mij 10 minuten op voorhand en zet ik alle andere honden binnen.
De toegekomen vakantieganger kan dan eerst enkele minuten op verkenning gaan vooraleer ik onze honden met tussenpauze van ongeveer een halve minuut er weer bij laat. Dus na een klein kwartier loopt iedereen samen. Onze honden zijn zo gewoon dat er bijna altijd wel iemand extra is en weten heel goed hoe zich te gedragen. En de vakantiegangers zelf, die weten dat ook omdat ook zij dat ritueel kennen.
Er zijn baasjes die moeite hebben om hun hond in toom te houden als ze hier aankomen. Ze zouden aan de poort binnenvliegen omdat ze weten dat het plezant gaat worden. En de baasjes, die zijn gerust omdat ze weten dat ook hun hond een fijne vakantie heeft.
Ik wil ook nog meegeven dat onze L3pups het allemaal goed maken bij hun nieuwe baasjes. Ik kreeg al mails en foto' binnen en heb vandaag al iedereen proberen te bereiken wat bij de meeste ook al gelukt is. Buiten enkele die 's nachts nog wel eens durven jammeren en een enkeling die zijn brokjes nog niet allemaal op eet, lukt het verder vrij goed, zijn ze al voor een groot stuk zindelijk en hebben ze al het nodige kattenkwaad uitgespookt.
En ons Irene, nu 5 weken drachtig heeft echt al een ferm buikje, nog niet vaak gehad dat teven op dit moment van de dracht al zo dik zijn. Dat belooft dus.
Het is weer bijna zo ver. Morgen vertrekken de eerste 7 pups naar hun nieuwe baasjes. Bij de teefjes weten we al wie naar wie gaat, de reutjes worden morgen gekozen. Zaterdag vertrekken nr 8 en 9 en dan is het weer even een beetje stiller.
Even, ja want binnen zo'n 4 weken is het de beurt aan Irene om haar tweede nestje op de wereld te zetten. Gisteren bevestigde een echo wat we dachten en voelden. Ze is nu 31 dagen ver en je voelt al een echt buikje. De echo maakte duidelijk waarom.Als alles naar wens verloopt zal ze bevallen van een kroostrijk nestje.
Deze namiddag heb ik voor een laatste keer wat sfeerbeelden getrokken van de hele roedel samen, onze honden, de pups en de vakantiegangers. Het zijn ondanks de actie daar toch rustgevende beelden, het leonbergerras waardig.
De ochtend begon regenachtig. De pups lieten het niet aan hun hart komen en zagen er na eventjes al niet meer uit.
Gelukkig werd het vanmiddag droger en zagen ook de pups er weer toonbaar uit. Zonet ben ik even gaan uitwaaien in de grote wei samen met Roos en haar kroost. Mijn vader maaide gisteren het gras zodat je ze ook kan zien lopen.
En of ze genoten hebben van de vrijheid.
Nog een paar dagen en we weten of Irene drachtig is. Heel haar lijf en gedrag zegt ja en wat de echo zegt, weten we woensdag.
Filip is samen met onze oudste zoon naar de koers aan't kijken, dus heb ik even tijd om het dagboek aan te vullen.
Hij maakte deze voormiddag soep en bakte kip. Dat kostte heel veel moeite maar het lukte en helemaal zelfstandig. Je kan je niet voorstellen hoe blij we zijn met wat hij stilaan al allemaal kan.
Ik zet de foto's in een paar reeksen want ik kan maar 21 foto's in één keer publiceren.
Morgen is de gedragstest en woensdag krijgen ze hun vaccinatie en dan zijn ze klaar om het leven van hun nieuwe gezinnen te verrijken. Vanaf vrijdag vliegen ze uit. Een dag met gemengde gevoelens, blij omdat we ze weer gezond en wel aan de meet hebben gekregen, ongerust of de nieuwe baasjes wel alles zien, horen en voelen in het begin.
Maar ik weet dat ze allemaal in fijne gezinnen terechtkomen waarvan er verschillende het ras al door en door kennen.
Het is op dit moment niet evident om foto's te maken van de pups. Met dit warme weer liggen ze liever ergens in de schaduw en dat is dan weer niet het ideale decor om foto's te maken. 's Avonds als het koeler is ben ik bij Filip in het revalidatiecentrum.
Dus moeten we het doen met wat we hebben.
Ze doen het wel goed, de l3tjes. het zijn makkelijke pups geen lastige schreeuwers maar content met wat ze krijgen en hebben.
Ook onze andere leo's zijn met dit weer liever lui dan moe en ze liggen in min buurt ergens in de schaduw terwijl ik de hagen rond de tuinen hier één voor één aan't aanpakken ben.
Voor de bevestiging of Irene drachtig is, zullen we nog even moeten wachten tot volgende woensdag omdat onze dierenarts op vakantie is.
Dit is een week langer dan normaal maar niks aan te doen.
Geduld is een schone deugd en dat van ons wordt de laatste maanden zoveel op de proef gesteld dat dit er ook nog wel bij kan.
Dat Mowgli , onze kleine kater, een specialleke is, ervaren we hier elke dag. Gisteren sprong hij gewoon in de vijver en hij sprong er ook even snel weer uit nog voor ik de kans kreeg om hem eruit te vissen.
Hij loopt de trap op naar boven alsof het niks is, niks is hem te hoog of te heet.
Ook bij de honden voelt hij zich minstens even groot, hij daagt ze zelfs uit.
Zo ook met de pups die nu toch al zeker 12 keer zijn gewicht hebben.
Deze namiddag nog was ik getuige van een robbertje vechten tussen hem en reutje geel blauw.
Wat is er leuker dan je middagpauze door te brengen tussen een hoop actieve, spelende pups. Voor mij ideaal.
Ik ben hier thuis van 's morgens vroeg tot 's avonds laat in de weer om alles op een goede manier rond te krijgen en dat lukt me gelukkig wel. Ik probeer daar verschillende momenten met de pups tussenin te lassen op de ogenblikken dat zij actief en wakker zijn. Dat is na elke maaltijd en ook 's avonds nog voordat alle honden naar binnen gaan tussen 22 en 23 uur.
Hun actieve periodes worden steeds langer en ook hun territorium wordt steeds groter.
Ik heb er ineens maar wat foto's van gemaakt. Vanaf nu, 6 weken oud laat ik ze (onder toezicht) ook meer en meer in de roedel meelopen op die momenten, dat is voor morgen.
Filip heeft ze vanavond ook weer allemaal gekeurd. Hij had ze nu 3 dagen weer niet gezien, dus hij kan nog beter beoordelen dan ik hoe ze veranderen.
Gisteren en vandaag ben ik eindelijk ook weer, na meer dan 12 weken, een paar uurtjes in de tuin (die zo stilaan een beetje in een oerwoud veranderd is) aan het werk geweest. En dat heb ik gemist. Voor en langs het huis ziet het er nu weeral een stuk beter uit.
Ik heb even pauze genomen vanmiddag en als ontspanningsmoment wat foto's va de pups gemaakt. Ze hadden net hun buikje vol en dan is er actie. Hun speelsheid en zin in avontuur neemt met de dag toe en niks in hun nabijheid is nu nog veilig voor hun tandjes.
Gisteren hadden we onze puppyborrel voor het L3-nest en de opkomst was, ondanks de regen met pijpenstelen, groot. De pups lieten het niet aan hun hart komen en hebben zich hier binnen uitvoerig laten bewonderen en keuren. Mowgli stal de show door aan iedereen zijn spel met de pups te tonen. Ook de deskundige en vooral praktische uitleg van Heidi van Smartdoggies werd door iedereen als positief ervaren.
Vandaag is het voor mij poets- en wasdag (al is het dat elke dag wel een beetje) maar geniet ik ook van de rust met alleen de honden, pups, katten en oudste zoon, die in verlof is sinds vandaag, om mij heen.
Nu nog de bovenverdieping dweilen, dan naar de post en de winkel, het gras van het hondengazon maaien met de pups in de buurt en dan is het weer hoog tijd voor het avondmaal van de pups en honden en dan naar Filip, die na een weekend thuis vandaag weer een volle trainingsagenda had in het revalidatiecentrum.
We zijn nu bijna 11 weken na de beroerte en elke week blijven we vooruitgang zien al blijft het vertrek na het weekend voor ons allemaal zwaar.
Gelukkig zijn er dan de verpleegkundigen ginder en de honden hier die ons weer een hart onder de riem steken.
Voor wie zich afvraagt hoe het intussen met Mowgli, het kleine katertje, gesteld is,hieronder een aantal foto's van hem en zijn kameraden.
Hij is intussen 530g en ziet ons huis als een grote speeltuin. Meneer kwam gisterenavond zonder dralen via de trappen naar boven. Het eerste gedeelte van de nacht sliep hij boven mijn hoofdkussen, het tweede gedeelte beneden in de woonkamer bij Roos. Vanmorgen toen ik om 6u beneden kwam lag hij op haar hals te slapen.
Hij gaat elke dag een paar keer mee naar de pups en laat zich ook daar gelden. Intussen is hij ook de sparring partner van Billy, onze jonge gecastreerde kater van 1 jaar en Hector onze oude kater van 7jaar, Jean voor de vrienden, kijkt gelaten toe.
Iedere keer zeg ik het opnieuw maar het is ook zo, de tijd vliegt en morgen worden de pups al 5 weken.
Filip zal ze vanavond na 3 dagen terug zien en ik weet nu al dat hij weer heel verwonderd gaat kijken en zijn hoofd schudden want ze zijn weer zo veranderd op een paar dagen tijd. Ze hebben één voor één prachtige kopjes, massief en mooi zwart masker. Als ik ze zie lopen, maakt mijn hart een sprongetje van blijdschap, zo fier als een gieter paraderen ze over het gazon. Lawaai, de andere honden, de katten, ... het kan ze allemaal niks maken. Alleen de warme zon, daar willen ze zo snel mogelijk uit ontsnappen. Echte leo's dus.
Omdat ze morgen weer slecht weer geven, heb ik vandaag mijn werk maar even aan de kant geschoven en al wat foto's gemaakt.
En nu op naar de poets en boodschappen doen voor ik Filip naar huis haal.
Het is nog maar eens een regenachtige maandag, enkel goed voor de blokkers onder ons.
Dus maken we zelf het mooie weer. Hier is dat niet moeilijk als ik onze kroost zie spelen en genieten van de ruimte buiten die ze sinds zaterdag hebben. Ze overnachten nu ook in hun buitenverblijf en je ziet ze letterlijk van dag tot dag actiever worden en op ontdekkingstocht gaan. Intussen hebben ze vanmorgen hun eerste live onweer meegemaakt en het kan hen niet deren. Ze kenden al die geluiden immers al via de geluidscd's van vuurwerk, onweer, verkeer, blaffende honden, kinderen, ,...
Wat hen nu interesseert is hun vrijheid en elkaar en het spel dat stilaan op gang komt.
Mowgli is bij momenten nog bij hen maar verder hier bij ons in huis dat voor hem letterlijk één grote speeltuin is.
Filip kan ook genieten van de pups, de honden en de poezen. En fier probeert hij dit duidelijk te maken in het revalidatiecentrum waar iedereen intussen wel weet wat leonbergers zijn. Filip werkt heel gemotiveerd aan zijn herstel. Langzaam maar zeker leert hij weer stappen, spreken en nog veel meer.
Het is al weer een week geleden dat ik nog iets postte op de blog. De tijd vliegt en zeker als er zoveel gebeurt op één week.
Ik begin met het goede nieuws. De eerste evaluatie van Filip in het revalidatiecentrum gisteren was heel positief. Hij maakt goede vorderingen, werkt heel goed mee en is heel gemotiveerd. Desondanks spreken ze toch nog van maanden (4 tot 6) intensieve revalidatie daar, voltijds, dus enkel in het weekend naar huis.
Maar als dat de voorwaarde is dat hij zo goed mogelijk herstelt, nemen we dat er graag bij. Een prognose geven ze niet. Het is dus wachten en hopen.
De pups van Roos doen het prima. samen met Mowgli, het katertje gaan ze met sprongen vooruit.
Ze lopen nu al vlot rond, eten al goed zelfstandig en gaan door het hele huis op ontdekkingstocht.
Mama Roos is intussen weer bijna hersteld maar heeft ons gans het weekend in de ban gehouden met hoge koorts tengevolge van een mastitis, die vrijdag op enkele uren tijd de kop opstak. Zaterdag was ze even beter maar zondag opnieuw koorts en overgeven en misselijkheid. Gelukkig is dat intussen weer allemaal verleden tijd.
Dan was het maandag voor ons Irene de grote dag. Heron, ook de vader van haar eerste nest, kwam speciaal voor haar van uit Drochtersen naar ons. Er volgde een vlotte dekking op maandag en gisteren en dit allemaal dankzij het baasje van Heron, Rahel, die dit voor ons wou doen omdat ik zelf niet tot bij haar geraakte.
Nu is het hopen op een mooie kroost.
Ik eindig vandaag met het trieste nieuws dat ik gisterenavond Lowietje heb moeten laten inslapen. Zijn toestand ging de paar laatste dagen sterk achteruit, hij was moe, bewoog nauwelijks , at en dronk nog nauwelijks en kreeg een heel dik buikje. dit allemaal tengevolge van zijn hartafwijking.
Bob en Mieke hebben hem rustig laten gaan. Hij heeft een speciaal plaatsje in ons hart.
Gelukkig zijn er nu de pups en Mowgli die door hun zotte kuren mij weer kunnen laten lachen.
En nu ga ik Filip halen, hij mag op woensdag thuis overnachten. Zo kan hij ook blijven deel uitmaken van onze speciale leefwereld die ik voor geen enkele ander zou willen ruilen
