Het wel en wee van het leven tussen een roedel leonbergers Het wel en wee van Het Hof van Eden en zijn bewoners, een toepasselijke naam voor onze blog, vind ikzelf. In het voorjaar van 2010 ben ik met dit dagboek begonnen om de sitebezoekers een beetje te laten meegenieten van ons leven tussen de leo's.
Intussen zijn we 2 jaar en meer dan 42000 bezoekers later, wat betekent dat het dagboek dagelijks heel wat bezoekers heeft. We zijn hier heel blij mee.
Wees dus allen welkom.
21-06-2012
Hoe zou het met Mowgli zijn?
Voor wie zich afvraagt hoe het intussen met Mowgli, het kleine katertje, gesteld is,hieronder een aantal foto's van hem en zijn kameraden.
Hij is intussen 530g en ziet ons huis als een grote speeltuin. Meneer kwam gisterenavond zonder dralen via de trappen naar boven. Het eerste gedeelte van de nacht sliep hij boven mijn hoofdkussen, het tweede gedeelte beneden in de woonkamer bij Roos. Vanmorgen toen ik om 6u beneden kwam lag hij op haar hals te slapen.
Hij gaat elke dag een paar keer mee naar de pups en laat zich ook daar gelden. Intussen is hij ook de sparring partner van Billy, onze jonge gecastreerde kater van 1 jaar en Hector onze oude kater van 7jaar, Jean voor de vrienden, kijkt gelaten toe.
Iedere keer zeg ik het opnieuw maar het is ook zo, de tijd vliegt en morgen worden de pups al 5 weken.
Filip zal ze vanavond na 3 dagen terug zien en ik weet nu al dat hij weer heel verwonderd gaat kijken en zijn hoofd schudden want ze zijn weer zo veranderd op een paar dagen tijd. Ze hebben één voor één prachtige kopjes, massief en mooi zwart masker. Als ik ze zie lopen, maakt mijn hart een sprongetje van blijdschap, zo fier als een gieter paraderen ze over het gazon. Lawaai, de andere honden, de katten, ... het kan ze allemaal niks maken. Alleen de warme zon, daar willen ze zo snel mogelijk uit ontsnappen. Echte leo's dus.
Omdat ze morgen weer slecht weer geven, heb ik vandaag mijn werk maar even aan de kant geschoven en al wat foto's gemaakt.
En nu op naar de poets en boodschappen doen voor ik Filip naar huis haal.
Het is nog maar eens een regenachtige maandag, enkel goed voor de blokkers onder ons.
Dus maken we zelf het mooie weer. Hier is dat niet moeilijk als ik onze kroost zie spelen en genieten van de ruimte buiten die ze sinds zaterdag hebben. Ze overnachten nu ook in hun buitenverblijf en je ziet ze letterlijk van dag tot dag actiever worden en op ontdekkingstocht gaan. Intussen hebben ze vanmorgen hun eerste live onweer meegemaakt en het kan hen niet deren. Ze kenden al die geluiden immers al via de geluidscd's van vuurwerk, onweer, verkeer, blaffende honden, kinderen, ,...
Wat hen nu interesseert is hun vrijheid en elkaar en het spel dat stilaan op gang komt.
Mowgli is bij momenten nog bij hen maar verder hier bij ons in huis dat voor hem letterlijk één grote speeltuin is.
Filip kan ook genieten van de pups, de honden en de poezen. En fier probeert hij dit duidelijk te maken in het revalidatiecentrum waar iedereen intussen wel weet wat leonbergers zijn. Filip werkt heel gemotiveerd aan zijn herstel. Langzaam maar zeker leert hij weer stappen, spreken en nog veel meer.
Het is al weer een week geleden dat ik nog iets postte op de blog. De tijd vliegt en zeker als er zoveel gebeurt op één week.
Ik begin met het goede nieuws. De eerste evaluatie van Filip in het revalidatiecentrum gisteren was heel positief. Hij maakt goede vorderingen, werkt heel goed mee en is heel gemotiveerd. Desondanks spreken ze toch nog van maanden (4 tot 6) intensieve revalidatie daar, voltijds, dus enkel in het weekend naar huis.
Maar als dat de voorwaarde is dat hij zo goed mogelijk herstelt, nemen we dat er graag bij. Een prognose geven ze niet. Het is dus wachten en hopen.
De pups van Roos doen het prima. samen met Mowgli, het katertje gaan ze met sprongen vooruit.
Ze lopen nu al vlot rond, eten al goed zelfstandig en gaan door het hele huis op ontdekkingstocht.
Mama Roos is intussen weer bijna hersteld maar heeft ons gans het weekend in de ban gehouden met hoge koorts tengevolge van een mastitis, die vrijdag op enkele uren tijd de kop opstak. Zaterdag was ze even beter maar zondag opnieuw koorts en overgeven en misselijkheid. Gelukkig is dat intussen weer allemaal verleden tijd.
Dan was het maandag voor ons Irene de grote dag. Heron, ook de vader van haar eerste nest, kwam speciaal voor haar van uit Drochtersen naar ons. Er volgde een vlotte dekking op maandag en gisteren en dit allemaal dankzij het baasje van Heron, Rahel, die dit voor ons wou doen omdat ik zelf niet tot bij haar geraakte.
Nu is het hopen op een mooie kroost.
Ik eindig vandaag met het trieste nieuws dat ik gisterenavond Lowietje heb moeten laten inslapen. Zijn toestand ging de paar laatste dagen sterk achteruit, hij was moe, bewoog nauwelijks , at en dronk nog nauwelijks en kreeg een heel dik buikje. dit allemaal tengevolge van zijn hartafwijking.
Bob en Mieke hebben hem rustig laten gaan. Hij heeft een speciaal plaatsje in ons hart.
Gelukkig zijn er nu de pups en Mowgli die door hun zotte kuren mij weer kunnen laten lachen.
En nu ga ik Filip halen, hij mag op woensdag thuis overnachten. Zo kan hij ook blijven deel uitmaken van onze speciale leefwereld die ik voor geen enkele ander zou willen ruilen
Het was de bedoeling om na een druk weekend met veel bezoek voor Filip en de pups, vandaag foto's te maken van onze L3-kroost en liefst buiten.
Maar de regen heeft daar anders over beslist. Het werden dus wat foto's binnen genomen.
Morgen hopelijk beter weer en dan zeker foto's buiten.
Het voornaamste is echter dat ze het prima doen, net als Mowgli trouwens, ons katertje dat ongeveer even oud is als de pups.
Hij voelt zich helemaal thuis tussen de bende L3pups.
Hij zoekt zijn plaatsje om te slapen liefst ergens midden tussen de pups, om maximaal te kunnen genieten van de nestwarmte.
Je hart gaat er sneller van slaan als je dat ziet.
Eind vorige week, net voor Dolce en Lowie naar hun nieuwe baasjes vertrokken, kregen ze nog een medische controle en hun eerste vaccinatie. Bob, onze dierenarts hoorde een geruis als hij naar het hart van Lowie luisterde. Een echo bevestigde zijn vermoeden, een aangeboren afwijking aan zijn hart, hoogstwaarschijnlijk, volgens hetgeen Bob kon zien, een ventrikel septum defect, om het in het Nederlands te zeggen, een gaatje tussen de twee hartkamers.
Hier is niks aan te doen en Lowie zal een kort leven hebben. In samenspraak met zijn toekomstige baasjes, die al twee leo's van ons hebben, hebben we besloten dat Lowie bij ons blijft, dat ik hem in de watten zal leggen zolang zijn hart en lichaam het toelaten en als de tijd daar is, dat ik hem zal laten inslapen. Hij mag niet lijden, dat is onze hoofdbekommernis.
Dit zijn helemaal geen leuke dingen om mee te maken maar het hoort er ook allemaal bij, bij het fokken.
Het is dus niet alleen rozengeur en maneschijn, het kan soms verdomd pijnlijk zijn.
Gelukkig zijn er Mowgli en de pups die dan zo weer een glimlach kunnen toveren op mijn gezicht.
Deze voormiddag werd op de boerderij van mijn ouders, mijn aandacht getrokken door een troosteloos gemiauw.
Dit kwam uit een oude beerput die leeg stond. Toen ik door een kier naar beneden keek, zag ik een klein poesje zitten dat daar niet meer uitgeraakte. Na een paar minuten gepieker hoe die daar uit te krijgen, heb ik twee koorden aan elkaar gemaakt met een strop op het uiteinde en kreeg ik hem na een paar pogingen eruit gevist. Het bleek een katertje te zijn, ongeveer een twee weken oud, 220 gr. Daar de moeder spoorloos bleek, heb ik hem mee naar huis genomen, Ik heb hem in een warme handdoek gedraaid omdat hij onderkoeld aanvoelde. Dan ben ik naar de apotheker gereden voor kittenmilk, die hij achteraf goed dronk. Nu enkele uren later heeft Roos zich over hem ontfermd en mag hij bij haar pups in de werpkist liggen. De pups zijn ook twee weken vandaag en Dolce en Lowie 8 weken. Van hen maak ik morgen allemaal individuele foto's. Vandaag kreeg de zorg om het kleine kitten voorrang. Hieronder enkele foto's van Roos en haar uitgebreid gezin.
Deze voormiddag werd op de boerderij van mijn ouders, mijn aandacht getrokken door een troosteloos gemiauw.
Dit kwam uit een oude beerput die leeg stond. Toen ik door een kier naar beneden keek, zag ik een klein poesje zitten dat daar niet meer uitgeraakte. Na een paar minuten gepieker hoe die daar uit te krijgen, heb ik twee koorden aan elkaar gemaakt met een strop op het uiteinde en kreeg ik hem na een paar eruit gevist. Het bleek een katertje te zijn, ongeveer een twee weken oud, 220 gr. Daar de moeder spoorloos bleek, heb ik hem mee naar huis genomen, Ik heb hem in een warme handdoek gedraaid omdat hij onderkoeld aanvoelde. Dan ben ik naar de apotheker gereden voor kittenmilk, die hij achteraf goed dronk. Nu enkele uren later heeft Roos zich over hem ontfermd en mag hij bij haar pups in de werpkist liggen. De pups zijn ook twee weken vandaag en Dolce en Lowie 8 weken. Van hen maak ik morgen allemaal individuele foto's. Vandaag kreeg de zorg om het kleine kitten voorrang. Hieronder enkele foto's van Roos en haar uitgebreid gezin.
We hebben onze eerste week met de L3kroost goed overleefd. Roos is een zalige mama, heel rustig, alleen aandacht voor haar kroost, goed eten en drinken , veel melk. Dit heeft als gevolg dat we 10 rustige pups hebben die heel goed bijkomen, die allemaal samen bij hun mama kunnen liggen en het zelf onder elkaar regelen wanneer het hun beurt is om te drinken.
Dit is al een hele zorg minder nu er ook de zorgen om Filip zijn. Al doet ook hij het goed in het revalidatiecentrum en kan hij er de moed goed inhouden.
Gisterenavond was hij thuis en was enorm blij de pups te zien en vooral dat ze het zo goed doen.
Ons duo Dolce en Lowie wordt vandaag 7 weken en doen het ook prima. Zij zorgen voor ambiance hier in huis als ze wakker zijn.
Ook daar kan Filip enorm van genieten. Ze zijn zo verschillend: Lowie is de rustige knuffelbeer en Dolce lijkt soms buskruit in haar gat te hebben, zo kan ze rond schieten in huis.
Ik kijk uit naar het weekend want dan is Filip drie dagen thuis en is het allemaal iets relaxer doordat we niet moeten puzzelen, wie is er thuis of kan er even op de pups komen letten terwijl ik naar Filip ben.
Gelukkig zijn er heel veel mensen die voor ons klaar staan om bij te springen als het nodig is.
Daar zijn we enorm dankbaar voor.
Hieronder al een reeks foto's van de kleinsten en hun mama, straks ga ik nog foto's maken van ons olijk duo, die waren zojuist in een diepe slaap verzonken.
Van het mooie weer geprofiteerd om Roos en haar kroost even mee in de tuin te nemen. Ze is een pracht van een mama dat resulteert in rust, aandacht voor haar kroost, veel melk, pups die tevreden zijn en al van dag 1 heel goed toenemen in gewicht. Ze wil ze wel steeds allemaal bij haar maar bij zoveel melk is dat totaal geen probleem. Er liggen altijd enkelen te slapen terwijl de anderen drinken. We weten dat het anders kon zijn maar zijn enorm blij dat het allemaal zo vlot verloopt tot nu toe.
Roos voor de eerste kaar mama en Dolce en Lowie 6 weken
Vandaag, een feestdag voor velen en ook een beetje voor ons. Roos is vandaag voor de eerste keer mama geworden en dat van 10 gezonde L3pups, 7 reutjes en 3 teefjes (ook werden er nog 3 teefjes dood geboren). Het was een hele vlotte bevalling, 6 pups in het eerste uur. Roos is ook een zeer zorgzame mama met nog veel oerinstinct.
Ook worden Lowie en Dolce vandaag 6 weken. Omdat ik wist dat het er vandaag niet van zou komen, heb ik gisteren al wat 6 wekenfoto's gemaakt.
Filip is ook thuis vandaag en heeft dus mee kunnen genieten van de geboorte en nog meer van de puppykuren van Lowie en Dolce.
Ik kom net van bij Filip in het revalidatiecentrum en het blijft heel langzaam maar zeker vooruitgaan. Zijn grote wens is weer alleen te kunnen stappen en dat zal op termijn wel lukken. Het is heel intensief en vermoeiend maar het helpt en dat geeft moed.
Morgen komt hij weer voor het weekend naar huis en daar kijken we allemaal naar uit.
Lowie en Dolce zijn vandaag 6 weken en gisteren maakte Elien een aantal foto's. Kristel en Shauni de toekomstige eigenaars van Dolce waren vandaag op bezoek en stuurden me ook nog enkele foto's door.
De twee kapoenen hebben vorige nacht voor de eerste keer in hun buitenverblijf overnacht.
Hier binnen hadden ze midden in de nacht zin in spelletjes en dat lieten ze zo luid horen dat in bed blijven onmogelijk was, dus nu alle vrijheid en zoveel spelen waar en wanneer ze willen.
En ik kan een beetje bijslapen na weken van onderbroken slaapritme. En dat maar voor eventjes want eer we een week verder zijn is het Roos haar moment om haar kroost op de wereld te zetten. Ze is nog fit en gezond en haar buikje wordt elke dag ronder.
We zijn weer een weekje verder sinds mijn vorig schrijven in het dagboek. Ik kom net van bij Filip in het revalidatiecentrum.
Hij heeft nu volop therapie (3 tot soms 5 uur per dag: ergo, logo, kiné, fietsen,..) en is 's avonds dan ook moe maar is blij dat hij eindelijk volop kan werken aan zijn herstel.
Er zijn nog heel veel moeilijke momenten, telkens hij geconfronteerd wordt met zaken die hij op dit moment niet meer kan. Maar er zijn ook heel veel momenten waar hij strijdlustig is en er tegenaan wil.
Een heel normaal beeld dus.
Ook de dagen hier zijn goed gevuld en ik ben 's avonds blij als mijn bed voorbij komt.
Maar je hoort mij zeker niet klagen want het loopt hier allemaal redelijk vlot. De honden komen zeker geen aandacht tekort met Elien, die elke dag 6 uur hier is en het huishouden lukt ook nog wel.
Intussen doen Dolce en Lowie, vandaag 4 weken, het prima. Het zijn echte vretertjes: als ze wakker zijn, hangen ze nog steeds in de eetbak. Ze zijn wel al een stuk sneller en avontuurlijker geworden afgelopen week. Deze namiddag verbleven ze reeds 3 uur in het buitenverblijf terwijl Elien en ik daar aan't werk waren.
Roos haar buikje wordt ook ronder en zij wordt stilaan rustiger wat niet wil zeggen dat ze geen spurtje meer kan trekken.
Nog twee weken te gaan voor haar. Spannend!!!
Terwijl we daarstraks in de wei waren heb ik ook nog wat plezante foto's gemaakt.
Ik ben zo blij dat ik de honden nu heb; Veel mensen zullen zeggen, zoveel extra werk maar voor mij is het nog meer dan anders een uitlaatklep, ik kan er al mijn frustratie op een positieve manier in kwijt, zodat ik telkens goedgezind en positief bij Filip aankom en hem op die manier ook kan opbeuren met verhalen en avonturen van hier.
Onze 2 L2tjes zijn vandaag al drie weken. Op dit moment zie je reeds 2 verschillende karaktertjes. Het reutje is de rustige van de twee, hem hoor je alleen als hij zijn plaats niet vindt om te slapen. Eten doet hij goed maar op het gemak. Zijn zus daarentegen is een klein buldozertje. Die laat zich niet afstoppen. Ze is al meermaals 4voetig in de voeding beland en steekt haar halve kop in de puppymelk met een luid geproest tot gevolg. Als het weer het toelaat en ik vind de tijd om het gazon te maaien mogen ze de komende dagen ook al eens even buiten op verkenning gaan.
Bij Roos, die zaterdag aanstaande 6 weken ver is (dus nog 3 weken te gaan) wordt een mooi buikje zichtbaar. Eten is op dit moment zeker nog steeds niet haar lievelingsbezigheid maar ze moet eten, heeft geen keus in haar toestand.
De honden worden elke dag van de week vertroeteld door Eline, die echt een goede hulp is. We slagen er zelfs in elke dag met een 6 tal honden samen een wandeling door het veld te maken waarbij ze zeker een half uur los kunnen lopen. Dus elke week komt iedereen aan de beurt en dat naast alle vrijheid die ze al hebben.
En ik weet dat iedereen vooral het dagboek leest om te weten hoe het met Filip gaat en al weet ik evengoed dat hij alles behalve graag in het middelpunt van de belangstelling staat, hier toch ook even wat nieuws over hoe het met hem is.
Hij is maandag gestart met revalideren in Herk-de-Stad. Het was een grote en vooral emotioneel zware stap waardoor ik hem deze week elke ochtend mag brengen en in de late namiddag mag ophalen. Vanaf maandag gaat hij wel in volledige opname omdat hij enkel dan recht heeft op elke dag 3 uur therapie (anders ambulant maar zo'n 4 uur per week en dat is veel te weinig). Hij mag wel op woensdag, op vrijdag, zaterdag en zondag thuis overnachten omdat ze ook in het revalidatiecentrum ingezien hebben dat de honden en zijn thuis voor hem deel uitmaken van zijn revalidatie. Ik ben het team van Herk-de-Stad heel dankbaar voor hun flexibiliteit want dat is niet zo vanzelfsprekend.
Op deze manier moet het, mits heel hard en heel lang werken, lukken om weer (bijna) de oude te worden. We gaan er in elk geval voor.
Maandag mag Filip naar een gespecialiseerd revalidatiecentrum. We zijn heel blij dat dit nu al kan want hoe sneller hoe groter de kansen op een redelijk herstel. Dus hoop doet leven, niet.
Maar ook wat mooie foto's van de honden vandaag, deze namiddag gemaakt in de boomgaard die nu volop in bloei begint te komen.
Elke namiddag ben ik hier thuis. Eline, die haar 7de jaar dierenzorg volgt, doet 6 weken stage bij ons en heeft er wel een hele speciale eerste week aan gehad met alle zorgen rond Filip. Maar Eline is een toffe meid en doet dat prima. Dat merk ik aan het gedrag van de honden, ze hebben haar al in hun hart gesloten.
Maar dat maakt ook dat we elke namiddag wel heel intensief met de honden bezig zijn en dat doet me goed, is even een afleiding. Kato en Lola zijn logeren bij een collega van Filip en zijn vrouw (leon en Janien). Hun leo, Jitse, blijft intussen bij ons en kan zich hier uitleven, terwijl Kato en Lola mee gaan koffie drinken en shoppen.
Last but not least: onze 2 L2tjes zijn vandaag 2 weken geworden en doen het prima.
