Het wel en wee van het leven tussen een roedel leonbergers Het wel en wee van Het Hof van Eden en zijn bewoners, een toepasselijke naam voor onze blog, vind ikzelf. In het voorjaar van 2010 ben ik met dit dagboek begonnen om de sitebezoekers een beetje te laten meegenieten van ons leven tussen de leo's.
Intussen zijn we 2 jaar en meer dan 42000 bezoekers later, wat betekent dat het dagboek dagelijks heel wat bezoekers heeft. We zijn hier heel blij mee.
Wees dus allen welkom.
18-07-2012
Club Med voor leonbergers
Even ter verduidelijking, die uitspraak komt niet van mezelf maar van enkele baasjes wiens leo bij regelmatig op vakantie komt.
Maar het is wel zo: leo's en ook andere rassen, bvb Trees de Boerboel die regelmatig bij ons verblijven, kunnen zich uitleven samen met onze roedel.
En ik kan je verzekeren, 's nachts is het muisstil, iedereen moe maar voldaan. Ook hoor ik dan meestal van de baasjes dat hun leo of wat dan ook, de eerste dagen thuis, nog moet bijslapen als waren ze op een survival geweest.
Veel mensen vragen ons: en gaat dat zoveel honden samen?
Ja, dat gaat perfect, mits je een aantal regels in acht neemt.
Honden die bij ons op vakantie komen, moeten op regelmatige basis minstens een dag bij ons door brengen vanaf pup (zo één keer om de paar maanden). Als mensen hun hond brengen, verwittigen ze mij 10 minuten op voorhand en zet ik alle andere honden binnen.
De toegekomen vakantieganger kan dan eerst enkele minuten op verkenning gaan vooraleer ik onze honden met tussenpauze van ongeveer een halve minuut er weer bij laat. Dus na een klein kwartier loopt iedereen samen. Onze honden zijn zo gewoon dat er bijna altijd wel iemand extra is en weten heel goed hoe zich te gedragen. En de vakantiegangers zelf, die weten dat ook omdat ook zij dat ritueel kennen.
Er zijn baasjes die moeite hebben om hun hond in toom te houden als ze hier aankomen. Ze zouden aan de poort binnenvliegen omdat ze weten dat het plezant gaat worden. En de baasjes, die zijn gerust omdat ze weten dat ook hun hond een fijne vakantie heeft.
Ik wil ook nog meegeven dat onze L3pups het allemaal goed maken bij hun nieuwe baasjes. Ik kreeg al mails en foto' binnen en heb vandaag al iedereen proberen te bereiken wat bij de meeste ook al gelukt is. Buiten enkele die 's nachts nog wel eens durven jammeren en een enkeling die zijn brokjes nog niet allemaal op eet, lukt het verder vrij goed, zijn ze al voor een groot stuk zindelijk en hebben ze al het nodige kattenkwaad uitgespookt.
En ons Irene, nu 5 weken drachtig heeft echt al een ferm buikje, nog niet vaak gehad dat teven op dit moment van de dracht al zo dik zijn. Dat belooft dus.
Het is weer bijna zo ver. Morgen vertrekken de eerste 7 pups naar hun nieuwe baasjes. Bij de teefjes weten we al wie naar wie gaat, de reutjes worden morgen gekozen. Zaterdag vertrekken nr 8 en 9 en dan is het weer even een beetje stiller.
Even, ja want binnen zo'n 4 weken is het de beurt aan Irene om haar tweede nestje op de wereld te zetten. Gisteren bevestigde een echo wat we dachten en voelden. Ze is nu 31 dagen ver en je voelt al een echt buikje. De echo maakte duidelijk waarom.Als alles naar wens verloopt zal ze bevallen van een kroostrijk nestje.
Deze namiddag heb ik voor een laatste keer wat sfeerbeelden getrokken van de hele roedel samen, onze honden, de pups en de vakantiegangers. Het zijn ondanks de actie daar toch rustgevende beelden, het leonbergerras waardig.
De ochtend begon regenachtig. De pups lieten het niet aan hun hart komen en zagen er na eventjes al niet meer uit.
Gelukkig werd het vanmiddag droger en zagen ook de pups er weer toonbaar uit. Zonet ben ik even gaan uitwaaien in de grote wei samen met Roos en haar kroost. Mijn vader maaide gisteren het gras zodat je ze ook kan zien lopen.
En of ze genoten hebben van de vrijheid.
Nog een paar dagen en we weten of Irene drachtig is. Heel haar lijf en gedrag zegt ja en wat de echo zegt, weten we woensdag.
Filip is samen met onze oudste zoon naar de koers aan't kijken, dus heb ik even tijd om het dagboek aan te vullen.
Hij maakte deze voormiddag soep en bakte kip. Dat kostte heel veel moeite maar het lukte en helemaal zelfstandig. Je kan je niet voorstellen hoe blij we zijn met wat hij stilaan al allemaal kan.
Ik zet de foto's in een paar reeksen want ik kan maar 21 foto's in één keer publiceren.
Morgen is de gedragstest en woensdag krijgen ze hun vaccinatie en dan zijn ze klaar om het leven van hun nieuwe gezinnen te verrijken. Vanaf vrijdag vliegen ze uit. Een dag met gemengde gevoelens, blij omdat we ze weer gezond en wel aan de meet hebben gekregen, ongerust of de nieuwe baasjes wel alles zien, horen en voelen in het begin.
Maar ik weet dat ze allemaal in fijne gezinnen terechtkomen waarvan er verschillende het ras al door en door kennen.
Het is op dit moment niet evident om foto's te maken van de pups. Met dit warme weer liggen ze liever ergens in de schaduw en dat is dan weer niet het ideale decor om foto's te maken. 's Avonds als het koeler is ben ik bij Filip in het revalidatiecentrum.
Dus moeten we het doen met wat we hebben.
Ze doen het wel goed, de l3tjes. het zijn makkelijke pups geen lastige schreeuwers maar content met wat ze krijgen en hebben.
Ook onze andere leo's zijn met dit weer liever lui dan moe en ze liggen in min buurt ergens in de schaduw terwijl ik de hagen rond de tuinen hier één voor één aan't aanpakken ben.
Voor de bevestiging of Irene drachtig is, zullen we nog even moeten wachten tot volgende woensdag omdat onze dierenarts op vakantie is.
Dit is een week langer dan normaal maar niks aan te doen.
Geduld is een schone deugd en dat van ons wordt de laatste maanden zoveel op de proef gesteld dat dit er ook nog wel bij kan.
Dat Mowgli , onze kleine kater, een specialleke is, ervaren we hier elke dag. Gisteren sprong hij gewoon in de vijver en hij sprong er ook even snel weer uit nog voor ik de kans kreeg om hem eruit te vissen.
Hij loopt de trap op naar boven alsof het niks is, niks is hem te hoog of te heet.
Ook bij de honden voelt hij zich minstens even groot, hij daagt ze zelfs uit.
Zo ook met de pups die nu toch al zeker 12 keer zijn gewicht hebben.
Deze namiddag nog was ik getuige van een robbertje vechten tussen hem en reutje geel blauw.
Wat is er leuker dan je middagpauze door te brengen tussen een hoop actieve, spelende pups. Voor mij ideaal.
Ik ben hier thuis van 's morgens vroeg tot 's avonds laat in de weer om alles op een goede manier rond te krijgen en dat lukt me gelukkig wel. Ik probeer daar verschillende momenten met de pups tussenin te lassen op de ogenblikken dat zij actief en wakker zijn. Dat is na elke maaltijd en ook 's avonds nog voordat alle honden naar binnen gaan tussen 22 en 23 uur.
Hun actieve periodes worden steeds langer en ook hun territorium wordt steeds groter.
Ik heb er ineens maar wat foto's van gemaakt. Vanaf nu, 6 weken oud laat ik ze (onder toezicht) ook meer en meer in de roedel meelopen op die momenten, dat is voor morgen.
Filip heeft ze vanavond ook weer allemaal gekeurd. Hij had ze nu 3 dagen weer niet gezien, dus hij kan nog beter beoordelen dan ik hoe ze veranderen.
Gisteren en vandaag ben ik eindelijk ook weer, na meer dan 12 weken, een paar uurtjes in de tuin (die zo stilaan een beetje in een oerwoud veranderd is) aan het werk geweest. En dat heb ik gemist. Voor en langs het huis ziet het er nu weeral een stuk beter uit.
Ik heb even pauze genomen vanmiddag en als ontspanningsmoment wat foto's va de pups gemaakt. Ze hadden net hun buikje vol en dan is er actie. Hun speelsheid en zin in avontuur neemt met de dag toe en niks in hun nabijheid is nu nog veilig voor hun tandjes.
Gisteren hadden we onze puppyborrel voor het L3-nest en de opkomst was, ondanks de regen met pijpenstelen, groot. De pups lieten het niet aan hun hart komen en hebben zich hier binnen uitvoerig laten bewonderen en keuren. Mowgli stal de show door aan iedereen zijn spel met de pups te tonen. Ook de deskundige en vooral praktische uitleg van Heidi van Smartdoggies werd door iedereen als positief ervaren.
Vandaag is het voor mij poets- en wasdag (al is het dat elke dag wel een beetje) maar geniet ik ook van de rust met alleen de honden, pups, katten en oudste zoon, die in verlof is sinds vandaag, om mij heen.
Nu nog de bovenverdieping dweilen, dan naar de post en de winkel, het gras van het hondengazon maaien met de pups in de buurt en dan is het weer hoog tijd voor het avondmaal van de pups en honden en dan naar Filip, die na een weekend thuis vandaag weer een volle trainingsagenda had in het revalidatiecentrum.
We zijn nu bijna 11 weken na de beroerte en elke week blijven we vooruitgang zien al blijft het vertrek na het weekend voor ons allemaal zwaar.
Gelukkig zijn er dan de verpleegkundigen ginder en de honden hier die ons weer een hart onder de riem steken.
Voor wie zich afvraagt hoe het intussen met Mowgli, het kleine katertje, gesteld is,hieronder een aantal foto's van hem en zijn kameraden.
Hij is intussen 530g en ziet ons huis als een grote speeltuin. Meneer kwam gisterenavond zonder dralen via de trappen naar boven. Het eerste gedeelte van de nacht sliep hij boven mijn hoofdkussen, het tweede gedeelte beneden in de woonkamer bij Roos. Vanmorgen toen ik om 6u beneden kwam lag hij op haar hals te slapen.
Hij gaat elke dag een paar keer mee naar de pups en laat zich ook daar gelden. Intussen is hij ook de sparring partner van Billy, onze jonge gecastreerde kater van 1 jaar en Hector onze oude kater van 7jaar, Jean voor de vrienden, kijkt gelaten toe.
Iedere keer zeg ik het opnieuw maar het is ook zo, de tijd vliegt en morgen worden de pups al 5 weken.
Filip zal ze vanavond na 3 dagen terug zien en ik weet nu al dat hij weer heel verwonderd gaat kijken en zijn hoofd schudden want ze zijn weer zo veranderd op een paar dagen tijd. Ze hebben één voor één prachtige kopjes, massief en mooi zwart masker. Als ik ze zie lopen, maakt mijn hart een sprongetje van blijdschap, zo fier als een gieter paraderen ze over het gazon. Lawaai, de andere honden, de katten, ... het kan ze allemaal niks maken. Alleen de warme zon, daar willen ze zo snel mogelijk uit ontsnappen. Echte leo's dus.
Omdat ze morgen weer slecht weer geven, heb ik vandaag mijn werk maar even aan de kant geschoven en al wat foto's gemaakt.
En nu op naar de poets en boodschappen doen voor ik Filip naar huis haal.
Het is nog maar eens een regenachtige maandag, enkel goed voor de blokkers onder ons.
Dus maken we zelf het mooie weer. Hier is dat niet moeilijk als ik onze kroost zie spelen en genieten van de ruimte buiten die ze sinds zaterdag hebben. Ze overnachten nu ook in hun buitenverblijf en je ziet ze letterlijk van dag tot dag actiever worden en op ontdekkingstocht gaan. Intussen hebben ze vanmorgen hun eerste live onweer meegemaakt en het kan hen niet deren. Ze kenden al die geluiden immers al via de geluidscd's van vuurwerk, onweer, verkeer, blaffende honden, kinderen, ,...
Wat hen nu interesseert is hun vrijheid en elkaar en het spel dat stilaan op gang komt.
Mowgli is bij momenten nog bij hen maar verder hier bij ons in huis dat voor hem letterlijk één grote speeltuin is.
Filip kan ook genieten van de pups, de honden en de poezen. En fier probeert hij dit duidelijk te maken in het revalidatiecentrum waar iedereen intussen wel weet wat leonbergers zijn. Filip werkt heel gemotiveerd aan zijn herstel. Langzaam maar zeker leert hij weer stappen, spreken en nog veel meer.
Het is al weer een week geleden dat ik nog iets postte op de blog. De tijd vliegt en zeker als er zoveel gebeurt op één week.
Ik begin met het goede nieuws. De eerste evaluatie van Filip in het revalidatiecentrum gisteren was heel positief. Hij maakt goede vorderingen, werkt heel goed mee en is heel gemotiveerd. Desondanks spreken ze toch nog van maanden (4 tot 6) intensieve revalidatie daar, voltijds, dus enkel in het weekend naar huis.
Maar als dat de voorwaarde is dat hij zo goed mogelijk herstelt, nemen we dat er graag bij. Een prognose geven ze niet. Het is dus wachten en hopen.
De pups van Roos doen het prima. samen met Mowgli, het katertje gaan ze met sprongen vooruit.
Ze lopen nu al vlot rond, eten al goed zelfstandig en gaan door het hele huis op ontdekkingstocht.
Mama Roos is intussen weer bijna hersteld maar heeft ons gans het weekend in de ban gehouden met hoge koorts tengevolge van een mastitis, die vrijdag op enkele uren tijd de kop opstak. Zaterdag was ze even beter maar zondag opnieuw koorts en overgeven en misselijkheid. Gelukkig is dat intussen weer allemaal verleden tijd.
Dan was het maandag voor ons Irene de grote dag. Heron, ook de vader van haar eerste nest, kwam speciaal voor haar van uit Drochtersen naar ons. Er volgde een vlotte dekking op maandag en gisteren en dit allemaal dankzij het baasje van Heron, Rahel, die dit voor ons wou doen omdat ik zelf niet tot bij haar geraakte.
Nu is het hopen op een mooie kroost.
Ik eindig vandaag met het trieste nieuws dat ik gisterenavond Lowietje heb moeten laten inslapen. Zijn toestand ging de paar laatste dagen sterk achteruit, hij was moe, bewoog nauwelijks , at en dronk nog nauwelijks en kreeg een heel dik buikje. dit allemaal tengevolge van zijn hartafwijking.
Bob en Mieke hebben hem rustig laten gaan. Hij heeft een speciaal plaatsje in ons hart.
Gelukkig zijn er nu de pups en Mowgli die door hun zotte kuren mij weer kunnen laten lachen.
En nu ga ik Filip halen, hij mag op woensdag thuis overnachten. Zo kan hij ook blijven deel uitmaken van onze speciale leefwereld die ik voor geen enkele ander zou willen ruilen
Het was de bedoeling om na een druk weekend met veel bezoek voor Filip en de pups, vandaag foto's te maken van onze L3-kroost en liefst buiten.
Maar de regen heeft daar anders over beslist. Het werden dus wat foto's binnen genomen.
Morgen hopelijk beter weer en dan zeker foto's buiten.
Het voornaamste is echter dat ze het prima doen, net als Mowgli trouwens, ons katertje dat ongeveer even oud is als de pups.
Hij voelt zich helemaal thuis tussen de bende L3pups.
Hij zoekt zijn plaatsje om te slapen liefst ergens midden tussen de pups, om maximaal te kunnen genieten van de nestwarmte.
Je hart gaat er sneller van slaan als je dat ziet.
Eind vorige week, net voor Dolce en Lowie naar hun nieuwe baasjes vertrokken, kregen ze nog een medische controle en hun eerste vaccinatie. Bob, onze dierenarts hoorde een geruis als hij naar het hart van Lowie luisterde. Een echo bevestigde zijn vermoeden, een aangeboren afwijking aan zijn hart, hoogstwaarschijnlijk, volgens hetgeen Bob kon zien, een ventrikel septum defect, om het in het Nederlands te zeggen, een gaatje tussen de twee hartkamers.
Hier is niks aan te doen en Lowie zal een kort leven hebben. In samenspraak met zijn toekomstige baasjes, die al twee leo's van ons hebben, hebben we besloten dat Lowie bij ons blijft, dat ik hem in de watten zal leggen zolang zijn hart en lichaam het toelaten en als de tijd daar is, dat ik hem zal laten inslapen. Hij mag niet lijden, dat is onze hoofdbekommernis.
Dit zijn helemaal geen leuke dingen om mee te maken maar het hoort er ook allemaal bij, bij het fokken.
Het is dus niet alleen rozengeur en maneschijn, het kan soms verdomd pijnlijk zijn.
Gelukkig zijn er Mowgli en de pups die dan zo weer een glimlach kunnen toveren op mijn gezicht.
Deze voormiddag werd op de boerderij van mijn ouders, mijn aandacht getrokken door een troosteloos gemiauw.
Dit kwam uit een oude beerput die leeg stond. Toen ik door een kier naar beneden keek, zag ik een klein poesje zitten dat daar niet meer uitgeraakte. Na een paar minuten gepieker hoe die daar uit te krijgen, heb ik twee koorden aan elkaar gemaakt met een strop op het uiteinde en kreeg ik hem na een paar pogingen eruit gevist. Het bleek een katertje te zijn, ongeveer een twee weken oud, 220 gr. Daar de moeder spoorloos bleek, heb ik hem mee naar huis genomen, Ik heb hem in een warme handdoek gedraaid omdat hij onderkoeld aanvoelde. Dan ben ik naar de apotheker gereden voor kittenmilk, die hij achteraf goed dronk. Nu enkele uren later heeft Roos zich over hem ontfermd en mag hij bij haar pups in de werpkist liggen. De pups zijn ook twee weken vandaag en Dolce en Lowie 8 weken. Van hen maak ik morgen allemaal individuele foto's. Vandaag kreeg de zorg om het kleine kitten voorrang. Hieronder enkele foto's van Roos en haar uitgebreid gezin.
Deze voormiddag werd op de boerderij van mijn ouders, mijn aandacht getrokken door een troosteloos gemiauw.
Dit kwam uit een oude beerput die leeg stond. Toen ik door een kier naar beneden keek, zag ik een klein poesje zitten dat daar niet meer uitgeraakte. Na een paar minuten gepieker hoe die daar uit te krijgen, heb ik twee koorden aan elkaar gemaakt met een strop op het uiteinde en kreeg ik hem na een paar eruit gevist. Het bleek een katertje te zijn, ongeveer een twee weken oud, 220 gr. Daar de moeder spoorloos bleek, heb ik hem mee naar huis genomen, Ik heb hem in een warme handdoek gedraaid omdat hij onderkoeld aanvoelde. Dan ben ik naar de apotheker gereden voor kittenmilk, die hij achteraf goed dronk. Nu enkele uren later heeft Roos zich over hem ontfermd en mag hij bij haar pups in de werpkist liggen. De pups zijn ook twee weken vandaag en Dolce en Lowie 8 weken. Van hen maak ik morgen allemaal individuele foto's. Vandaag kreeg de zorg om het kleine kitten voorrang. Hieronder enkele foto's van Roos en haar uitgebreid gezin.
We hebben onze eerste week met de L3kroost goed overleefd. Roos is een zalige mama, heel rustig, alleen aandacht voor haar kroost, goed eten en drinken , veel melk. Dit heeft als gevolg dat we 10 rustige pups hebben die heel goed bijkomen, die allemaal samen bij hun mama kunnen liggen en het zelf onder elkaar regelen wanneer het hun beurt is om te drinken.
Dit is al een hele zorg minder nu er ook de zorgen om Filip zijn. Al doet ook hij het goed in het revalidatiecentrum en kan hij er de moed goed inhouden.
Gisterenavond was hij thuis en was enorm blij de pups te zien en vooral dat ze het zo goed doen.
Ons duo Dolce en Lowie wordt vandaag 7 weken en doen het ook prima. Zij zorgen voor ambiance hier in huis als ze wakker zijn.
Ook daar kan Filip enorm van genieten. Ze zijn zo verschillend: Lowie is de rustige knuffelbeer en Dolce lijkt soms buskruit in haar gat te hebben, zo kan ze rond schieten in huis.
Ik kijk uit naar het weekend want dan is Filip drie dagen thuis en is het allemaal iets relaxer doordat we niet moeten puzzelen, wie is er thuis of kan er even op de pups komen letten terwijl ik naar Filip ben.
Gelukkig zijn er heel veel mensen die voor ons klaar staan om bij te springen als het nodig is.
Daar zijn we enorm dankbaar voor.
Hieronder al een reeks foto's van de kleinsten en hun mama, straks ga ik nog foto's maken van ons olijk duo, die waren zojuist in een diepe slaap verzonken.
