Het wel en wee van het leven tussen een roedel leonbergers Het wel en wee van Het Hof van Eden en zijn bewoners, een toepasselijke naam voor onze blog, vind ikzelf. In het voorjaar van 2010 ben ik met dit dagboek begonnen om de sitebezoekers een beetje te laten meegenieten van ons leven tussen de leo's.
Intussen zijn we 2 jaar en meer dan 42000 bezoekers later, wat betekent dat het dagboek dagelijks heel wat bezoekers heeft. We zijn hier heel blij mee.
Wees dus allen welkom.
19-02-2012
bijna 4 weken
De tijd vliegt. Morgennacht wordt onze kroost al 4 weken. We zitten dus al halfweg onze hoofdtaak: gezonde en goed gesocialiseerde leonbergerpups afleveren aan de nieuwe baasjes. En zoals steeds doen we ook nu weer ons best om dat te verwezenlijken. Ze zijn nu volop elkaar maar ook ons aan't ontdekken. En de aaibaarheid is al duidelijk merkbaar. Ze vleien zich echt tegen mij aan: ik word besnuffeld , krijg likjes en ook beginnen ze hun tandjes die nu goed doorgekomen zijn, te testen. Ook oefenen we volop met geluiden: we hebben de geluidcd's, de stofzuiger, radio, tv potten en pannen en ga maar door. Ze zijn weinig onder de indruk. Alleen als mama Zulaika in de buurt komt, veren ze allemaal recht en gaan de keeltjes open (ook al hebben ze geen honger) maar mama (ze reageren vooral op har geur)wordt gelinkt aan drinken. Ze hebben ook net nog gegeten en gedronken en zijn nu stil aan't vallen, dus ook tijd voor mij om enkele uren onder de wol te kruipen. Ik heb vanavond na een drinkbeurt bij Zulaika nog wat foto's gemaakt.
Na de ontworming van het voorbije weekend waarvan de pups toch even wat hinder ondervinden, beginnen ze nu op kruissnelheid te komen wat eten van puppybrokjse betreft; Ze zien er nog steeds niet uit en morsen elkaar voortdurend onder maar dat hoort er nu eenmaal ook bij. Zulaika werd gisterenavond tegen 22.30 plots ziek, koorts (40,2°C), ze zag er echt ziek uit en weigerde alle eten. Ik wist onmiddellijk hoe laat het was: uierontsteking( om 18.00 nog gecontroleerd en toen niks aan de hand). Na telefonisch contact met de dierenarts onmiddllijk pijnstiller en antibiotica gestart, en om 2.30 vannacht was ze al weer een stuk beter. Hier is ervaring goud waard (zodat je dadelijk kan ingrijpen) want teven kunnen daar zo ziek van zijn en het is zo pijnlijk. Vandaag was het gelukkig een stuk rustiger. Zulaika weer de oude en de pups beginnen elkaar te entertainen als ze wakker zijn. Het is wel een kl...weer, alles is zo vochtig en de honden worden smerig van gewoon buiten te komen. Maar ook dat zal wel beteren zeker. In ieder geval, ben ik blij dat met Zulaika en kroost weer alles oké is. Ik zal mij maar eens op de zetel gaan installeren voor de nacht nu het nog rustig is.
De 13 L1tjes zijn nu goed vertrokkn met het drinken van melk en eten van geweekte puppybrokjes en dit meetal zonder dat ze er met pootjes en buik en al induiken. Ze zijn dus al iets minder smerig na de voedingen al kan het nog tellen. Kijk maar eens hieronder. Billy de kater ligt op wacht in de buurt. Tegen dat ze nog speelser worden, zal hij zeker meespelen. Tot dan houdt hij een oogje in het zeil.
Wij hebben vandaag één van de reutjes (de geel-oranje) moeten laten inslapen. Hij was kerngezond maar vorige week ontdekten we, toen ze begonnen te lopen dat zijn linker voorpoot, vanaf de knie niet meewerkte. We hebben toen een rx laten maken en er was geen fractuur, het was neurologisch (een verlamming, een geknelde zenuw?). De dierenarts zei van toen nog even af te wachten maar sinds een paar dagen wordt het alleen maar erger, hij loopt op zijn knie en alles wat daar onder zit, sleept hij na. Daardoor valt hij regelmatig om op zijn linkerzij. Voor de rest was hij een levenslustige gezonde pup en dat maakte onze beslissing alleen maar moeilijker. Maar je kan zo'n hond dat niet aandoen de rest van zijn leven. Dus hebben we ons gezond verstand laten spreken en ons gevoel even opzij gezet.
De andere 13 pups doen het voor de rest heel goed. Ze eten nu allemaal zelfstandig geweekte puppybrokjes, wel nog met het nodige gemors en na de voeding zien ze er niet uit maar dat nemen we er graag bij en dat betert ook dag per dag.
We weten dat zulke dingen er ook allemaal bijhoren maar het went nooit.
Geen individuele foto's vandaag. Onze pups zijn volop aan't experimenteren met de puppypap (geweekte puppybrokjes met puppymelk) en zijn echt niet om aan te zien na het eten. Ook de werpkist heeft na elke voeding een poetsbeurt nodig. Lakens werden vanaf vandaag ook vervangen door kranten. Tegen de volgende voeding zijn ze dan weer wat proper en opgedroogd maar als ze honger hebben is fotograferen geen optie want 14 keeltjes die tegelijk opengaan, is niet niks. Maar voordeel van het feit dat ze nu extra eten en drinken, is dat ze nu wel heel goed bijlomen. Ze beginnen ook met het ontdekken van elkaar en dat blijft vertederend om te zien. Portretfoto's beloof ik dus de komende dagen, enkele foto's van hun siesta na het eten hieronder.
Fokken lijkt voor veel mensen iets heel moois en dat is het ook. Honden opvoeden en zoveel mogelijk kwaliteit in je bloedlijnen steken, partners voor je teven kiezen, pups op de wereld helpen brengen, ze opvoeden en hun nieuwe eigenaars wegwijs maken en gelukkig maken met hun pup. Ze de jaren daarna coachen om ook hun honden een goed leven te geven en goed op te voeden. elkaar regelmatig terugzien of nieuws en foto's ontvangen via mail. Dat is het waar we het als fokker allemaal voor doen. Maar dan komt de dag dat de mensen afscheid moeten nemen van hun trouwe leonberger en dat ze ook jouw als fokker op de hoogte brengen. Je weet zelf als geen ander wat het betekent zo'n echte vriend te moeten verliezen. Ook dan moet je er zijn als fokker met een luisterend oor, een troostend woord. En bovenal moet je als fokker dan heel dankbaar zijn omdat de baasjes hun leo zo'n mooi leven hebben gegeven. En hen beloven dat de pijn en het gemis zal minderen en plaats zal maken voor de herinnering aan de vele mooie momenten die ze samen hebben beleefd.
Ik schrijf dit niet zomaar want gisteren kregen we op 1 dag twee keer slecht nieuws. Zowel Bonoo, 9,5 jaar als Cuddles 8,5 jaar hebben ze gisteren moeten laten gaan. Bonoo zijn hart wou niet meer mee en bij Cuddles stelden ze een levertumor vast in een vergevorderd stadium. Tot gisteren hadden de baasjes daar niks van gemerkt. Vorige week stuurden ze me nog foto's van Cuddles die genoot in de sneeuw. Typisch leonberger, de pijn verbijten en niet laten zien en trouwheid zweren aan het baasje en volgen tot het niet meer lukt.
Wij zijn de baasjes van zowel Bonoo als Cuddles dan ook heel dankbaar omdat ze de heel moeilijke maar juiste beslissing hebben genomen om hun schat niet te laten lijden maar leonbergerwaardig te laten gaan. En we zijn oh zo dankbaar omdat ze hen zo'n mooi leven hebben gegeven.
Een paar dagen niks gehoor? Hoofdreden is dat ik nachtdienst heb en dat de uren dat ik niet moet slapen, zoveel op het programma staat dat van computeren niet veel in huis komt.
De pups laten het niet aan hun hart komen en worden prima verzorgd door hun mama en Filip als ik er niet ben. Want ook voor hem is het hier nog steeds nachtdienst draaien om de pups om de paar uur in twee groepen aan te leggen. Dat is een stuk makkelijker bij een kleiner nest, dan kan je de mama er gewoon bij laten en zoeken de pups op tijd en stond de melkfabriek. Maar hier moeten we blijven splitsen opdat iedereen zijn deel krijgt. Vanmorgen hebben ze voor het eerste gemixte puppybrokjes gemengd met puppymelk, gegeten. Weliswaar nog met mijn hulp maar ze hebben alle 14 zonder uitzondering al vrij goed gegeten.
Nu is het nog enkele dagen een gemors maar na het weekend zijn ze ook hier weer mee vertrokken en wordt Zulaika ook wat meer ontlast.
Al blijft ze zonder tegenstribbelen en heel geduldig voor haar kroost zorgen. Het is een schat.
De pups zijn nu 2 en halve week. Sinds zondag zijn de oogjes open en sinds maandag werden ze ineens ook veel mobieler. De wasmanden werden dan ook aan de kant geschoven en kregen ze met hun 14 gans de werpkist ter beschikking. Opdat Zulaika niet overrrompeld zou worden door 14 pups, laten we haar langs de werpkist gaan liggen als het het etenstijd is voor haar kids en leggen we ze ook nu per 7 bij haar. Het is de kunst om de honger net voor te zijn en er 7 uit de werpkist te vissen terwijl ze nog slapen anders zetten de 7 wachtenden hun keeltjes open. Ik maakte zonet nog enkele foto's nadat alle buikjes gevuld waren. Ze zoeken elkaars gezelschap op om te slapen, dicht bij elkaar. Zulaika heeft haar lievelingsplekje in de woonkamer opgezocht: onder de trap. Ik zal zodadelijk ook mijn slaapplaats, nog steeds de zetel langs de werpkist, gaan opzoeken want binnen een paar uur moeten we paraat zijn voor de volgende voeding. Volgende nacht is het aflossing van de wacht, dan is Filip thuis (werkt nu zijn laatste nacht) en start ik weer aan mijn reeks van 5 nachten op de K-dienst. Permanente zorg dus voor de kroost en de roedel. Dat geeft ons een geruststellend gevoel.
De eerste 2 dagen puppybezoek zitten erop. Al zijn de pups intussen 2 weken, toch is het nog altijd afwachten hoe de mama het verteert. En ik moet zeggen, Zulaika is met vlag en wimpel geslaagd. Iedereen mocht in de buurt van haar en haar kroost komen, Magic en Kato hielden mee de wacht en eisten ook hun stukje van de aandacht op. Kato installeerde zich bij de pups in de kist en Zulaika zag dat het goed was. Deze voormiddag heb ik de gebruikelijke foto's per week gemaakt en die zijn tijdens het schrijven van mijn dagboekverhaaltje aan't uploaden. De oogjes zijn vandaag al bij enkele van de pups open aan't gaan, morgen zullen ook de anderen volgen. Zulaika kan de melkvraag nog steeds beantwoorden en de pups slapen letterlijk van de ene voeding in de andere. Maar uit ervaring weten we dat daar de komende week verandering in zal komen en dat ze elkaar zullen ontdekken en meer wakker zullen zijn en zich ook meer zullen laten horen. Nu dus nog even genieten van de stilte. Bedankt aan iedereen die er vandaag was.
Door de sneeuw van deze namiddag ligt het verkeer in bijna heel het land plat. Gelukkig hebben we daar hier geen last van. Alle honden liggen na hun geravot in de sneeuw, uitgeteld te slapen.
Zij genieten dezer dagen met volle teugen, hun energie lijkt onuitputtelijk als ze buiten zijn. geen tamme honden zoals in de zomer, maar krachtige, atletische leonbergers, fier om wie ze zijn.
Toen we anderhalf jaar geleden aan Peter en Freya vroegen of ze voor Idefix (Frodo), de nodige attesten en onderzoeken in orde zouden willen brengen omdat wij hem graag voor een paar van onze teven als partner zagen, hadden we helemaal niet gedacht dat hij zo in de smaak zou vallen. Na een explorerende start in de zomer, lukt het dekken nu echt heel vlot. Sinds we de dekkingen bij ons doen en de baasjes in huis blijven, dekt hij alsof hij telkens zijn record wil verbeteren. Vanaf het moment dat we aan zijn baasjes vroegen om hem in te zetten als dekreu was ons miss Magic voorbestemd om hem als partner te krijgen. Zulaia stak haar een paar maanden geleden voorbij met het gekende resultaat. Maar eergisteren was het de beurt van Magic en op minder dan 5 minuten tijd stonden zij en Frodo gekoppeld. Gisteren en vandaag herhaalde hij dat scenario met een mooie dame uit Friesland: Angel van de Toogwijkhoeve. Doordat de dekkingen zo vlot verlopen, is de stress beperkt en blijft er ruim de tijd om wat bij te babbelen en ervaringen uit te wisselen, lekker binnen in huis in gezelschap van Zulaika en kroost. We duimen mee voor een mooi nestje bij Angel, dan kunnen we binnen 4 maanden naar Friesland op puppybezoek. Intussen blijven de pups van Zulaika het goed doen en zijn ze heel rustig en braaf wat betekent dat ze hun buikje vol hebben. Zulaika krijgt nu ook een mooie volle uier en je hoort aan het drinken van de pups dat er volop melk is. Ik wissel nog steeds elk uur, telkens drinken er 7 pups per keer. Het grote verschil is dat ze nu echt enkele minuten aanzuigen, dat dan de melk volop stroomt (schiet) en dat ze na een paar minuten weer een poosje in slaap vallen. Ze zuigen niet meer constant, ook voor Zulaika al een hele verlichting. Ze komt tussendoor ook al eens uit de kist om zich onder de trap in de living te leggen. Daar is het lekker koel. En als ik naar buiten ga, wil ze echt wel mee want ze loopt zo graag in de weide samen met de anderen. Morgen hoop ik nog eens aan foto's maken te geraken. Hieronder een foto van Angel en Frodo, ééntje van onze kleine Kato, een foto die het bazinnetje van Angel maakte, een foto van Georgia, een teefje van on G1-nest en de poes des huizes.
Ik moet mij verontschuldigen want ik kreeg de afgelopen weken al heel wat foto's van onze pups van het K3-nest, het K4-nest en het K-nest van Hanna.
Ik maakte al wel fotoalbums op de site maar door de drukte van de afgelopen weken zijn ze nog niet in de albums geraakt. Ik maak het al een beetje goed door hieronder van alle pups waarvan ik foto's kreeg, een foto te plaatsen.
Sneeuw, niet echt mijn (ons) lievelingsweer maar dat van onze honden des te meer. Waar ze anders vooral aandacht hebben voor de appels die er nog liggen in de wei, hebben ze daar vandaag zelfs niet aan gedacht. Het leek alsof ze in maanden niet meer gelopen of geravot hadden, het leek wel een run for live. Veel meer moet ik daar niet aan toevoegen, de beelden spreken voor zich. Het volledige album kan je vinden op onze site onder fotoalbums-->winterimpressie-->de map 30 januari 2012
Na een race tegen de tijd: (nachtdienst, dus in de voormiddag slapen, dan bezoek, honden verzorgen) toch nog voor alle pups nieuwe halsbandjes gemaakt, ze gewogen en foto's genomen. Ze worden immers vannacht 1 week. Ik spreek nog steeds met twee woorden maar tot nu toe blijft alles naar wens verlopen. Zulaika blijft zorgend en heeft nog steeds voldoende melk. En de pups, die hebben een zalig puppyleventje van eten en slapen. Hieronder enkele foto's vanavond genomen. En nu op naar mijn laatste nacht. Filip is blij dat ik morgen weer thuis ben, dan kunnen we opnieuw samen op de zetel nabij Zulaika en kroost slapen.
Wat een verademing, een zonnige dag na dagen van miezerig regenweer en donkere luchten.
De honden waren allemaal in hun element en de boomgaard is dan de uitgelezen plaats waar ze hun energie kwijt kunnen. We hebben in die wei 2 bomen staan met hele late appelen (klompjes), die veel langer aan de bomen blijven hangen met als gevolg dat er nu nog onder de bomen liggen. Maar niet meer voor lang want elke avond na hun avondmaal, lopen ze allemaal in die richting voor enkele klompjes als dessert. Ook Kato weet de weg al, van slim gesproken.
Intussen blijft het ook met pups allemaal goed gaan, Zulaika blijft de zorgzame mama met nog steeds voldoende melk voor haar kroost.
De pups slapen van de ene voeding de andere in. We hebben dus geen klagen.
Ik vertrek zo dadelijk weer naar het werk en Filip houdt hier de wacht. Maandag, dinsdag en woensdag zijn we samen thuis en dan wisselen we de wacht.
Sinds vannacht zijn de pups in plaats van in 3 groepjes, in 2 reeksen verdeeld. Ze vinden nu al veel makkelijker alle tepels, ook de onderste rij. Dat maakt dat elk groepje ook langer bij Zulaika kan blijven liggen. Vanmorgen waren alle gewichten ook weer mooi toegenomen. Vanavond weeg ik weer en noteer ik de gewichten. Zonet heb ik ze even allemaal samen bij de mama gelegd voor de nodige foto's. Hieronder het resultaat.
Tot nu toe is alles dik in orde. Zulaika is een superlieve
en bezorgde mama voor haar pups en gelukkig wel heel rustig, ik moet dus niet
alle minuten de kist invliegen omdat ze rechtstaat of zich herlegt. Ik heb de
pups tot nu toe steeds per 5 aangelegd gedurende een half uur. Nu liggen ze
allemaal bij haar voor een paar uur en dan wissel ik vannacht weer af.
Gisteren waren ze allemaal een beetje afgevallen, met 14 is dat wel niet
abnormaal zo de eerste dag , maar vanavond had iedereen op 3 na het geboortegewicht
terug (die drie zitten er nog 10 g onder) en alle anderen zijn al 10 tot 40 gr
bijgekomen en dit zonder extra bijvoeding. Want de eerste 48 uur vind ik (op
advies van onze dierenarts) de biestmelk van de mama heel belangrijk en geef ik nog geen bijvoeding
Wat is biest volgens Wikepedia?Biest is dikker en geler dan melk en bevat veel
afweerstoffen. Een zoogdier dat net is geboren, heeft nog geen eigen afweer,
dus is het heel belangrijk dat het dier colostrum drinkt. 75% van de eiwitten in
colostrum bestaat uit immunoglobulinen en albuminen.
Normaal kunnen deze grote eiwitketens de darmwand niet passeren; alleen in de
eerste 24 tot 36 levensuren staat de darmwand open voor deze afweerstoffen.
Door de hoge concentratie aan zouten in colostrum wordt de darmfunctie
bevorderd. Ook bevat colostrum meer vitamine A en caroteen dan
gewone melk. Daarnaast bevat het meer vetten, wat bevorderlijk is voor het
pasgeboren dier, dat veel energie nodig heeft. De eerste 24 uur na de bevalling is colostrum het rijkst
aan afweerstoffen, daarna loopt ze snel terug en komt de gewone melkproductie
op gang.
En waar ik ook heel blij mee ben, is dat Zulaika al goed eet
en goed drinkt en vrij vlot een aantal keren per dag mee naar buiten komt zodat
ze niet te stram en stijf wordt.
Zo, ik ga nu de gewichten nog op de gewichtentabel zetten
zodat iedereen weer mee is
Gisterenavond, na dagen van relatief veel slapen en rusten, werd Zulaika, toen we tegen 18.00 binnenkwamen van het verzorgen van de honden, plots heel onrustig, echt van het ene moment op het andere. Net een uur later werd haar eerste zoon geboren.
En zo lang ze ons de dagen ervoor liet wachten, zo snel ging het nu in één keer. Ze kreeg maar liefst 5 pups op 1 uur en 5 minuten.
De niet zo hoge gewichten en toch een dikke buik, lieten ons toen al vermoeden dat het niet bij die 5 ging blijven.
Maar dan laste ze een pauze in (elke bevalling is steeds weer anders, elke bevalling blijft spannend).
Iets na 23 uur ging ze weer van start en weer werden er in snel tempo 4 pups geboren tot middernacht. Door haar ademhaling en de blik in haar ogen was ik er zeker van dat het ook toen nog niet gedaan was.
Intussen laste ze pauze nr 2 in. Maar al die tijd was en bleef ze zorgzaam en lief voor haar pups, vanaf het eerste moment mochten de pups rustig zuigen, alsof dit voor haar de gewoonste zaak van de wereld was.
Ons Kato, die in de keuken slaapt en Billy de kater, haar grote vriend mochten ook in de buurt blijven.
We gingen enkele keren naar buiten. Tussenin at en dronk ze ook voldoende om kracht genoeg te blijven hebben.
Na een dik uur kwam nr 10, even later nr 11. Ik dacht even, ja dat is het: net als bij de vorige 3 nesten: 11 pups, 5 reutjes en 6 teefjes. Maar die blik van "het is nog niet gedaan" bleef ik in haar ogen zien. Uiteindelijk volgden er nog 3, iets voor 4, iets na 4 en de laatste in de lange rij, om 5u30, mooi verdeeld, 7 reutjes en 7 teefjes.
Zij en wij zullen alles doen wat we kunnen om het aantal compleet te houden maar we weten als geen ander dat de eerste week nog heel lang is.
We gaan er in elk geval voor.
Hieronder enkele foto's van toen ik even dacht dat het nest compleet was (er waren er toen nog maar 10).
Fokken lijkt voor veel mensen iets heel moois en dat is het ook. Honden opvoeden en zoveel mogelijk kwaliteit in je bloedlijnen steken, partners voor je teven kiezen, pups op de wereld helpen brengen, ze opvoeden en hun nieuwe eigenaars wegwijs maken en gelukkig maken met hun pup. Ze de jaren daarna coachen om ook hun honden een goed leven te geven en goed op te voeden. elkaar regelmatig terugzien of nieuws en foto's ontvangen via mail. Dat is het waar we het als fokker allemaal voor doen. Maar dan komt de dag dat de mensen afscheid moeten nemen van hun trouwe leonberger en dat ze ook jouw als fokker op de hoogte brengen. Je weet zelf als geen ander wat het betekent zo'n echte vriend te moeten verliezen. Ook dan moet je er zijn als fokker met een luisterend oor, een troostend woord. En bovenal moet je als fokker dan heel dankbaar zijn omdat de baasjes hun leo zo'n mooi leven hebben gegeven. En hen beloven dat de pijn en het gemis zal minderen en plaats zal maken voor de herinnering aan de vele mooie momenten die ze samen hebben beleefd.
