Hot club de Gand is terug  
De oude  getrouwe mensen in de  bar   
en  ook  de  wat  meer  avontuurlijke modale en postbop  moderne  jazz,  (far out )   improvisatiemuziek ,avantgarde en experimentele     (post)free jazz  instant composer / concept matige ( "everything goes"  als  startpunt ) muziek vocabularium .. 
 

Zoals vanouds is  het  altijd  de woensdag-avond en -nacht  te doen ;
"Bart Maris  invites"  : het begint steeds met een klein concertje van de gasten , die ook meestal een  jamsession( eigenlijk nog  meer ( voor mij dan ) een werk-laboratorium dan uitsluitend  meditatie en  "gesprek " )  achteraf , inzetten /mogelijk maken

De spits werd dit jaar afgebeten door  gave en begaafde   tenorist    Steven Delannoit  ,  de momenteel erg  in het oog lopende  drummer  Lander  Gyselinck  en  een  geweldig pianist   : Jasper Huysentruyt... dat zijn mensen die  ook  regelmatig  met elkaar spelen


    
 
Zeer goed  en  boeiend  ...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Toen, ik ernaar vroeg  vertelde de tenorist me dat zijn geprefereerde ( en referentie ?) toonaarden F en #F , zijn   ( op piano uiteraard  )
(#)F is  inwisselbaar   met   (b)A  en   (#)D           //   ((b)B(#)C E  G   is  de aanvullende dodecafone hexatoon ) 
( dat zijn  samen   zes  tonen uit
de octotonische  ( BC) DbE F#F bAA  (onderstreept is de hexatoon)  
en      #C E G bB  ( 4 x   ndim M6  akkoorden -->   ofde tonica  van de  4 ontbrekende  tonen   dodecafonische viertoon  ) 

Dat is  voor mij  ook  altijd interessant om weten  = het is namelijk een goede   vingerwijzing  : verwijzend  naar de  belangrijkste in het oog te houden speelbare  voicing/  stapelingen (#)F op piano  ,  (#)D op alto ),  (#)G  op  tenor  
Zie verder  --->   Playing along on alto (Tsjok45)


 
*De jamsession  begon erg moeizaam  met drie  blazers  a capella   : altsax , trompet en ,  ventiel -trombone (Serge Hoste moest heilaas om 11.30 vertrekken )
Het leek  eerst  een beetje op het zich warm blazen en aftasten van het aanwezige potentieel    ...
Waarna  de drummer ,  de tenorist en   vooral  de pianist ( die laatste uitgebreid ) "acte de présence" gaven ...

Maar het bleef vooral   wachten op Bart Maris  ... Die kwam er tenslotte  toch nog aanzetten , en hoe  ... 
Een grote  verrassing  ook  ...
Een  onbekende maar geweldige   Argentijnse pianist  op doortocht  in Gent   begon  een   solo   , ik pikte daarop in  ..... Maris    had er duidelijk ook zin in  ...kwam   meespelen met zijn gebruikelijk punch , doorzicht en  briljante  discours  ..
Van toen af aan was de jam  (volgens  mij) eigenlijk op goede  kruissnelheid  gekomen  ... Zeker toen uiteindelijk een  bassist ( Dries )de set kwam vervolledigen 
Het was  bovendien weer de routineuze  afwisseling van de aanwezige  komende en gaande  muzikanten ( wat een  jamsession in feite altijd is )
Heel opvallend ( althans voor mij ) ; Thomas Campaert   die het drumstel  nogal   uitgebreid ging bespelen alsof het handtrommels waren  

Merkwaardig ook de  aanwezigheid   tot het allerlaatste vroege morgenuur ,  van de  keigoede   pianist  Jasper Huyssentruyt  en  het beroeren van de piano door een aanwezige  barytonsaxofonist  ... joop vaderlander   

P.S. 
Voor mij eindigde het allemaal nogal  ongelukkig     :
Mijn  instument liet het namelijk  afweten( in  de rechterhand  het middenregister =voornamelijk de   D  klep   en in de  linkerhand het  hoge E klepje dat het falsetto controleert   ) ....
Het enige wat ik nog kon doen  in dat gedeelte van het bereik van mijn instrument , was het spelen van allerlei ( niet erg controleerbare )  harmonieken  en  ruis  , die ik dus moest afwisselen met uithalen in het
allerhoogste  register  en cirkustruuks door op mijn riet te bijten ....( leuk  om  doen , dat wel... maar ook erg vervelend  want   je houd er  de volgende dag  een kanjer van een pijnlijke  geschonden onderlip ( en dito  embouchure )aan over    )

Maar goed , je moet je maar weten  te redden ....
Pianisten hebben het trouwens   nog veel lastiger wanneer ze op onstemde  (natuurlijke  piano preparee ?=De oplossing was vroeger   een  beetje  barrelhouse en"blue notes " jukejoint piano   )en aftandse  piano's hun plan moeten trekken  ...
Spelen op kapotte instrumenten ? indachtig   de raad van  Ornette Coleman en de  Ellingtoniaanse saxofonist-clarinettisten  :"
"je moet je  fouten weten om te bouwen tot  jouw troeven" ... moet kunnen

Gelukkig viel de schade aan mijn  oude  vintage   buesher aristocrat alto  , nogal mee ; het enige wat was " verschwunden"   waren  een  paar kurkjes die mede  de oktaafklep regelen   ... de reparateur  kon het  euvel  de dag nadien  op 5 minuutjes fixen  ...( en ditmaal zijn die kurkjes goed vastgeplakt ... hoop ik  )
Goed , want ik had mijn instrument  pas  de woensdagmiddag ..uit de revisie opgehaald  .. en ik had er danig   de smoor in om  waarschijnlijk  alweer  elastiekjes  aan het instrument te moeten  knopen 


Voor  de tweede woensdagnacht van het seizoen   
waren  alvast  saxofoniste    Audrey  Lauro  en   bassist   Rui Salgado  in gezelschap van Bart Maris aangekondigd  ..........
Maandag   11 /10  ook al te gast in de El Negocito  
El negocito kon ik niet meepikken  , Hot club deGand wél 
 
Lauro & Co  gaven  één enkele   korte maar goede  set    ( ze moesten de  dag nadien vroeg uit de veren  ? ze waren dus vlug weg    )  : Alto , bass en   een violist  , in het  gezelschap van  Giovanni  Barcella  ....   die knakkers zijn altijd knap bezig  

De  jamsession achteraf   kon niet echt  mislopen met  geroutineerde  mensen   als Barcella en de later toegekomen   Bart Maris ...
Het duurde alweer  erg lang vooraleer het ding op gang kwam ...
Ook  guitarist Mathias Van De Wiele  kwam meedoen  
Jammer dat er geen bassist was ...

O ja ,  mijn alto is weer perfect  bespeelbaar  , met dank aan de reparateur    ...
en er was   ook ene  Sam  op de   piano

 

10-10-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

Rays of the rising sun ;

 Noah Howard: Rising Rays of the Sun from Dreamtime (2002)

(Piano )
gebaseerd op              G  bB C bEFG      D   ( Cm7sus4  9)

          chromatic <--   C       G  bB    bEFG(b)A   D   (G)bB D   F G+4 (-)6M9
          chromatic <--   C  FG(b)AbB  bEF   (b)A C  (F)     C (b)E7 G (b)B   C(m)(7)+4(-)6(-)9  ->chromatic


Hieronder vindt U een van mijn  concept- bewerking voor alto  :
de belangrijkste tonen  zijn = B  DE  ( DE= FG de hoogste graden  van de   akkoorden op piano )

________________________________________________________________________________________________________ 









Free Jazz is eigenlijk al een oud beestje ...
vandaar dat haar veteranen  tegenwoordig meer te vinden zijn in de necrologie van de kranten  
dan op de levende  scène ...
Bovendien zijn jazzmusici nogal eens op "jongere" leeftijd vogels voor de kat ....

ALTIST NOAH HOWARD

Noah Howard is op vrijdag 3 september  2010 tijdens een korte  vakantie in Zuid-Frankrijk, overleden.
Howard, die in Brussel woonde, werd 67.
 
De in 1943 in jazz-mekka New Orleans geboren saxofonist stond mee aan de wieg van de Free Jazz-beweging. Als saxofonist werd hij sterk beïnvloed door John Coltrane en Sun Ra.
Omdat zijn muziek in de eigen VS maar matig aansloeg, verhuisde Howard naar Europa:

Ikzelf  hoorde Noah voor het eerst in de late jaren zestig ;met tenorist  Frank Wright( A. Ayler adept ) , Sunny Murray en Allan Silva ;  op het legendarische byg-festival in Amougies ... 
Later mocht ik deze mensen ( minus Sunny Murray ) nog meemaken  op het (laatste ) Gentse free jazzfestival in het  Gravensteen

Het is misschien onnodig te zeggen ( maar ik doe het toch )  dat ik Noah Howard altijd heb beschouwd als een van mijn inspiratiebronnen die ik  een paar keer life mocht meemaken ; de man maakte  op mij in mijn jonge jaren als beginnend saxofonist een onuitwisbare , diepe en bevrijdende indruk (samen met de saxofonisten Robin Kennyatta  en Archie Shepp die ik eveneens life mocht  beluisteren)

(1) Noah Howard was  echter zoveel meer dan een   vroege free-jazzmuzikant

Alhoewel hij gewoonlijk wordt vastgeplakt aan Ornette Coleman  brengt hij een  meer "tenor"-achtige  aanpak op de alt
Al van bij het prille begin had hij een uitgesproken voorliefde  voor  "eenvoudige"  uitgeschreven stukken ( ook meestal van eigen hand )  
Net als  ( geest en stijlgenoot )  tenorist Pharoah Sanders , waarvoor hij eigenlijk de ideale alt-versie  is , ging hij  latere jaren ook op zoek naar zijn afrikaanse  roots , dat leverde bovendien net als bij Sanders,  en  veel later in zijn  leven  een diep engagement op met de afrikaanse world music  ... waarvan hieronder enkele getuigen zijn te vinden ;

playlist précédente

playlist suivante

Plus d'infos :
 http://www.myspace.com/noahhowardquintet/music/playlists?sms_ss=facebook&at_xt=4ca4718de94399e4%2C0#ixzz110jnK96e

 


In 1966 behoorde altist Noah Howard tot de bevoorrechte avant-gardisten. Hij speelde sinds twee jaar saxofoon en nam in één jaar twee albums voor het ESP label op: " Noah Howard Quartet" (ESP 1031) en "Noah Howard at Judson Hall"(ESP1064), dat pas enkele jaren later werd uitgebracht.
Het derde ESP album, gepland voor release in 1968 (ESP 1073), haalde de productiefase niet. Wel verscheen het album
"The Black Ark" (Freedom 1969) met trompettist Earl Cross en drummer Muhammad Ali, dat een positieve ontvangst kreeg
Werk was in de USA schaars, ondanks het feit dat hij in 1971 met Ornette Coleman, Sun Ra en Sam Rivers de New York Musicians Organisation oprichtte. Daarom koos hij in 1972 definitief de weg naar Parijs zoals meerdere al of niet getalenteerde lotgenoten.
 
In Europa, waar hij al sinds 1969 optrad met Frank Wright en Bobby Few, wist hij redelijk naam te maken in de 70-er en 80-er jaren met concerten in clubs en bij festivals. Het album "Schizophrenic Blues: The Noah Howard Quartet Live In Berlin (FMP 1977) werd opgenomen in de Berlijnse club Quartier Latin met trompettist Itaru Oki in Albert Ayler achtige free jazz stijl.
 
In de 70-er en 80-er jaren speelde Howard vaak samen met trompettist Earl Cross en de melodieuze geestgenoot en eveneens in Parijs bivakkerende pianist Bobby Few. Het samenspel met Few werd vastgelegd op het album "Traffic" (Frame 1983).
Zonder Few probeerde hij in die periode tevergeefs zijn Afrikaanse muzikale roots te vinden in Kenia. 

In 1983 verhuisde hij van Parijs naar een boerderijtje in Tervuren bij Brussel, nadat hij eerder enige tijd in Gent had gewoond na zijn huwelijk met  Lieve Fransen
http://connect.in.com/lieve-fransen/profile-173547.html

I am Lieve Fransen Noah 's wife since nearly 30 Years .
I was with Noah when he had a sudden brain hemorrhage and he died in my arms in the hospital in Nimes 36 hours later .
It was unbearable and at the same time good to be with him.
I want to... thank all of you of the love and support .
The only thing he would have liked is to continue living to share the music in his soul with all of us .Please continue his legacy and share photos and music with each other and with me.
I will post more recent photos and text after being evacuated with Noah back to Tervuren where we lived for 18 Years
Lieve
04 september


In de vroege  jaren zeventig was Noah  uiteraard  geregeld present op de Gentse jazz-scène ( Damberd , Cirque Central , Abas Jour )inclusief  de leiestreek (Zonnedans , D'hondt d'Haene ... )
Hij speelde  in het Damberd  een legendarische  "cutting contest" met de engelse punk-jazz altsaxofonist Xero Slingsby ,( ook  een  van mijn altsax modellen ) die hem ( zo werd verteld ) bijna  weg speelde  qua virtuositeit en vooral zeggingskracht en  afwisseling ...ik heb dat jammer genoeg gemist ...

Vanuit  Belgie  maakte hij tournees door de hele wereld.
Met trompettist Youssef Yancy speelde hij regelmatig in de tweede helft van de 80-er jaren.


Howard schakelde langzaam over naar jazz rock middels de groep Today en vervolgens naar free funk met de cd "Migration" (1990), omdat er voor free jazz steeds minder emplooi was.
Een kortstondige opleving met een free jazz tournee door de USA in 1997 bracht daar geen verandering in

Een veelbelovend, rumoerig gestarte free jazz loopbaan eindigde zo in betrekkelijke rust.

In Tervuren  had   Howard  zijn eigen jazzclub en dito label, AltSax.
In totaal blikte Howard 28 albums in.

Zijn laatste plaat, "Voyage" (2010), getuigde van Howards interesse in wereldmuziek.

Het album 'The Black Ark' uit 1969 wordt als zijn magnum epos beschouwd.


In memoriam
Noah Howard


" MUSIC  IS MY SOUL "


Noah is the "Preacher",
his idea of the importance of the vibrations of sound as the 'it' behind
all of the universe was both accurate and brilliant.
(Robert Kaplan)



Als representant van de Amerikaanse avant-garde was Howard begin jaren zeventig in Frankrijk ,  Belgie  en Nederland vaak  te  en daar dan doorgaans in gezelschap van tenorist Frank Wright.

Binnen het Frank Wright-Noah Howard Quartet gaf de altist met zijn lyrische aanpak tegenwicht aan het spierballenvertoon van Wright.

Howard werd in New Orleans geboren, zong daar in het kerkkoor en werd met het jazzvirus besmet toen hij de solo van tenorist Paul Gonsalves hoorde in de Newport-versie van Duke Ellingtons 'Diminuendo And Crescendo In Blue'. Trompet was zijn eerste instrument, maar op zijn zestiende koos hij voor de altsax.
In 1965 verhuisde Howard naar New York, waar hij deel ging uitmaken van de toenmalige zwarte avant garde .

Twee jaar later vond het roemruchte festival voor nieuwe muziek in het Belgische Amougies plaats, het eerste bruggenhoofd van de jonge generatie vrije muzikanten uit New York in Europa.
Velen bleven hier hangen; ook Noah Howard vestigde zich in Parijs, om later naar Brussel te verhuizen.

De Amerikanen waren overdonderd door de aandacht die ze in Europa van de pers, radio, televisie en platenfirma's kregen.
"In drie dagen in Europa kreeg ik meer publiciteit dan gedurende de vijf jaar dat ik in New York zat," vertelde Howard Valerie Wilmer, de schrijfster van 'As Serious As Your Life'.
"De belangrijkste invloeden, en niet slechts in muzikale zin, kwamen van saxofonisten John ColTrane en Albert Ayler. Ik heb veel met Albert gewerkt. Als personen en als artiesten waren Albert en ik erg close. Hij begreep mij, als jong artiest die iets wilde bereiken," zei hij ooit.

Zijn vroegste werk is gedocumenteerd op ESP Disk, Musidisc en een aantal andere kleine labels. Essentiële platen zijn 'The Ark' (1969), 'Live At The Village Vanguard' (1972), 'Message To South Africa' (1979) en 'In Concert' (1997). Op zijn meest recente cd, 'Voyage', die eerder dit jaar uitkwam, verwerkte hij niet-westerse invloeden.




HEAR ME TALKING TO YAH

http://tomataduplenty.blogspot.com/2008/04/noah-howard-zoals-ze-in-de-films-doen.html
April 22, 2008

Het zal je maar overkomen. Je bent geboren en getogen in New Orleans, je schopt het tot bandlid van Sun Ra’s Arkestra,
brengt platen uit op ESP, tourt de wereld rond, wordt aanzien als één van de meest invloedrijke post-Coleman saxofonisten
uit de jazzgeschiedenis.
En dan zit je plots in de lobby van een Brussels hotel te praten met een blogger

Je bent opgegroeid in New Orleans.
An sich is dat al een mooie voedingsbodem om met muziek te beginnen, maar wat heeft je precies geïnspireerd om met muziek
te beginnen?

Een verhaal dat altijd terugkomt, lees het maar na op mijn website, is dat ik een groot deel van mijn jeugd doorgebracht
heb in een baptist church. Ik werd dus al vrij snel onderworpen aan gospel muziek, wat altijd wel een invloed zal blijven.
De harmonie en de power die de muziek uitstraalde heeft altijd een effect op me gehad.
Ik zong een tijdje in een koor en begon daarna trompet te spelen.
Nu, trompet is niet bepaald mijn favoriete instrument om te bespelen.
Je hebt maar 3 pistons, moet veel te hard blazen.
Ik heb veel bewondering voor mensen als Miles Davis en Dizzy Gillespie die het wél deden.
Maar ik begon dus saxofoon te spelen.
Jazz was sowieso altijd dominant in New Orleans.
Er zat gospel (1) in die muziek,
veel latin invloeden.( spanish Tinge , caraibische muziek , creoolse muziek ) (1b)
Je had al die muziek van Fats Domino, Ray Charles, Louis Armstrong(1c) etc…
Als je in New Orleans woonde werd je quasi onmiddellijk in die muziek gegooid.
Zolang de rode draad in de muziek maar gospel(2) en blues(2) ( en  NO. Rythm & blues (3) was, dan ging ik ervoor.




(1a) -( Fasolla / Sacred harp / shape notes 
http://en.wikipedia.org/wiki/Sacred_Harp

 
---> voor C major / Am6-7    
                         (hexatoon)      CD(E) FGA  (BC)E    of (pentatoon )  CD(E)  FGA  (BCE)
          CD  FGAB       CDEFGA           FGABCE                                           CD FGA / FGABC /  FGA CE /   
                                            
Belangrijkste  power chords =   FA Sol --> (dittie)CD FG = CF(C4 ) CG( C5) DG(D4)    
                                                     en  sol la -->(Triad ) D(E) GA  =  DG (D4)  DA(D5 )

(1.b)-  voornamelijk  gebaseerd op 
  Shuffle ,(--> 2 .1.2.2.1. <--)  habanera/Cromanti( 3.1 /2.2.  1.3/22 )  
                     en  lundu (-->1.2.1./2.2.<--)  rythms
en
op het systematisch gebruik van  tresillo's  (op de cymbalen) waaronder
de beguine (8/8   332 of  323 )  afgewisseld met Tchabada-figuren(op 4 triolen     3.21 /3. 3   en  3. 2 /2 2 .3 of  3.2/ 3. 22  )  op de ride cymbal  
en punta's op de high hat ... 1010   0101    0110    1001
 
                            < >(bell note(arsmstrong)                    B R L  B= open bass  R  tèt stroke   L=  tàt stroke
(1C.-)  4/8 -->111/0 <--   ( stop time )     4/4 --->0/1 1 1 (mentho bass) 

(2.-)Consensus Scales :
10 tonen  toonladders
Black Go(d)spell :    C D(b)E      FGA     (b)B bD    Dm7sus4        / (b)E  (b)B
afro-Blues   :           C D(b)E F  (b)GA    (b)B  bD       Am(5)67sus4   /  F  (b)B

Nota  ;  Daarbij  worden de III  de V en VII  trap soms vervangen door een " blue note"verbuiging   naar beneden
Coltrane  vervangt systematisch  de ii (d)  door de  9+(bE )

(3)  Dr John , Voodoo rythms (8/8   :   112 /112(papa legba)    , 121112   , 121/211    121/121 (choro))  
Sly and the Family Stone ,Aretha Franklin , Ike & Tina Turner 
-Memphis bass =   2222/22211 



Wat die gospel betreft zit die invloed er bij jou héél sterk in.
Misschien zelfs nog meer dan dit bij Albert Ayler het geval was.
Aanzie je de muziek die je maakt als iets spiritueel?

Niet persé religieus, maar zeker wel spiritueel.
Ik denk dat het een algemeen feit is dat muziek in eerste instantie een projectie van een gevoel is en dàn pas een
projectie van geluid. Het is waar als je zegt dat mijn muziek soms pure gospel is. Wat mij boeit aan gospel is dat het
enorm uitgelaten is maar wel in functie staat van de harmonie.
Dat is dan ook ongeveer wat ik probeer te doen met mijn muziek.*
 
*
Maar dat betekent niet dat Noah Howard  heel strak akkoordenschema's ging  draaien of  erger nog  "platen" ging naspelen ( toendertijd ook  een "must"  in het Gentse  mainstram millieu = een doodlopend straatje waar nog steeds ( vooral guitaristen, en niet van de minste  )  in vast zitten )
Veel van het  podium-werk van Noah in die voege europese jaren is  practical joke showmanship  en  deels intuitief ...ik herinner me nog een plaatselijk beroemd/bekend jazztenorist  uit het Gentse die  hem een "harmonische kluns" vond ...een cirkusnummer    

Hoe ben je voor de eerste keer in aanraking gekomen met freejazz en vrije improvisatie?

Mijn eerste aanvaring met free Music moet in 1956 geweest zijn toen ik naar Duke Ellington ging kijken in Newport
(uitgebracht als één van de meest essentiële Ellington live lp’s, nvdr.).
Tijdens “Diminuendo and Crescendo in blue” speelt Paul Gonsalves een legendarische 27-chorus solo.
Vandaag is dat misschien niet de grote vernieuwing, maar we spreken hier van het pre-Coltrane tijdperk.
Later ging ik dan in het Sun Ra Arkestra gaan spelen wat ook een logische keuze was toendertijd.
Als jazzmuzikant raakte je bijna nooit in de grote bigbands als die van Count Basie of Duke Ellington.
Het was een fantastische tijd.
Op het ene moment waren we pure ragtime aan het spelen, 3 seconden later konden we al in space zitten.
Het was magisch om met Sun ra te mogen werken.

 

In 1966 verschijnt dan plots, op het grote ESP label, je eerste plaat met eigen quartet.
Hoe is dat gekomen?

Ik was op dat moment heel goed bevriend met Albert Ayler die toen de grote naam op ESP was.
Hij had over me gesproken met Bernard (Stollman nvdr.).
Hij zei letterlijk tegen Bernard “je moet die gast uibrengen!”.
Dus wij op vraag van Bernard een soort repetitiedemo opgenomen.
Toen we de tape lieten horen op zijn bureau vroeg hij plots:
“wanneer kunnen jullie opnemen?”.
Dat was een zaterdag.
Nog voor ik kon vragen wat hij zei vroeg hij opnieuw:
“kunnen jullie komende maandag om 10.00 uur s’morgens in de studio zijn?”.
We hadden op dat moment gelukkig al een band, maar echt veel hadden we nog niet samen gespeeld.
Maar op de één of andere manier zijn we erin geslaagd om die plaat alsnog op te nemen.

 

Een andere essentiële Noah Howard plaat is ongetwijfeld “the black ark” die momenteel opnieuw gereleased wordt
via Bo’weavil records.
Het is vreemd dat quasi 90% van je werk beschikbaar is via ESP of via je eigen altsax records label.
Hoe komt het dat een legendarische plaat als “the black ark” zolang in de obscuriteit verdwenen is?
En hoe ben je bij Bo’weavil terecht gekomen?

Die plaat is destijds op polydor uitgekomen.
Zij vonden het evenwel niet de moeite om die plaat opnieuw uit te brengen.
Op een bepaald moment liep ik rond in Japan en zag ik die plaat plots liggen uitgebracht op een label waar ik nog nooit
van gehoord had. Na een tijdje had je dan het internet waar de prijzen voor die originele plaat én zelfs de prijs van die
bootleg enorm hoog was. Ik zat dus al even met het idee om de plaat opnieuw uit te brengen via altsax.
Begin dit jaar moest ik optreden in de Spitz club in Londen met Peter Evans, Chris Corsano en John Edwards.
Daar zag ik de man van Bo’weavil die me quasi direct vroeg om “the black ark” opnieuw uit te brengen.
Ik vind het vooral super dat hij zowel een cd als een vinyl versie uit heeft.
Het gekke is dat die plaat nog maar net uit is, en dat hij op cd bijna weer uitverkocht is.

 

Ook voor Arthur Doyle betekende deze plaat heel veel aangezien dit zijn eerste opname als muzikant was.
Hoe kwam je bij hem terecht?

Ok, dit kan misschien wat vreemd klinken, maar de bedoeling was initieel om met Pharoah Sanders te werken op
“the black ark”. Pharoah was op dat moment niet beschikbaar omdat hij een platendeal had.
Arthur Doyle was toen net bezig. Hij komt uit de generatie die zowat op ons gevolgd is.
Ik leerde hem kennen dankzij Sunny Murray, met wie hij op dat moment vaak speelde.
Toen ik hem de eerste keer hoorde spelen dacht ik “dit is gewoon dé nieuwe Pharoah”.
Hij was toen ook zo iemand zijn ding deed zonder enige vorm van compromis.
Arthur Doyle was dan ook de meest natuurlijke keuze op the black ark.
Een beetje zoals Mingus vrij toevallig Eric Dolphy ontdekte eigenlijk

Doyle was toen nog een nieuwe naam.
Mohamed Ali kunnen we aanzien als je vaste drummer op veel platen.
Ook Juma Sultan kennen we via zijn werk met Jimi Hendrix.
Op “the black ark” vinden we nog een aantal minder bekende namen terug zoals Earl Cross en Leslie Waldron.
Achteraf nog iets van hen gehoord?
Is het een bewuste keuze om met nieuwere muzikanten te spelen?

Het grappige is dat heel veel mensen zo freaked out zijn als het op Juma Sultan aankomt.
De kerel speelde inderdaad bij Hendrix, maar hing ook heel vaak bij ons.
Er werd toen vaak gejamd en vooral mij was het dan ook normaal om Juma tussen 2 tours te vragen om op “the black ark”
te gaan spelen.
Earl Cross was een heel begeesterde trompettist die ook nog speelde met Archie Shepp en Rashied Ali quintet.
Hij was een enorm talent en zeker één van de belangrijkste drijfveren op “the black ark”.
Hij is jammer genoeg vrij snel overleden.
Leslie Waldron is dan weer een ander verhaal.
Ook hij was vrij nieuw en een enorm talent.
Kort na de plaat heeft niemand ooit nog van hem gehoord.
Hij was verdwenen en we weten niet waar hij nu is.

Net zoals op het meeste van mijn werk zijn er inderdaad een heleboel namen die op dat moment quasi onbekend waren.
Maar uiteindelijk is dat geen alleenstaand feit bij mijn muziek.
Charles Mingus werkte ook vaak met minder bekende muzikanten.
Het was Mingus die me duidelijk maakte dat jonge muzikanten minder geblokkeerd zijn in hun eigen stijl en makkelijker
jouw composities konden interpreteren. Ik begin met zo’n jonge kids dan meestal als geen gek te repeteren.
Eens ze er klaar voor zijn neem ik de partituren weg en hops… het resultaat is hopelijk een goeie freejazz plaat.
Meestal werkt die chemie wel.
“The black ark” was één van die monsteralbums waar alles gewoon perfect zat.
Dàt voordeel en het feit dat die muzikanten vaak zelf hun eigen weg gaan binnen een nieuw generatie maakt het mijns
inziens makkelijker om op die manier te werken.

 

Ontdek je tegenwoordig nog vaak muzikanten waar je s’nachts wakker van ligt

De eerste naam die onmiddellijk in me opkomt en eigenlijk in ieders hoofd zou moeten opkomen is Chris Corsano.
Ik speelde met hem en Peter Evans in de Spitz.
Corsano is zo iemand die op dezelfde manier met muziek omgaat als wij dat deden, maar met frisse ideeën en een verrassend
nieuwe energie.

 

Nog interessant was je samenwerking op Uhuru Na Umoja met Frank Wright.
Daar speelde je met Art Taylor op drums.
Was dit de enige freejazzplaat die hij ooit opgenomen heeft?

Dat was echt leuk om te doen.
We verbleven toen allemaal in Parijs.
Ik en Frank Wright werden uitgenodigd door de mensen van BYG om daar een festival te spelen en 2 platen op te nemen.
Eerst ging Frank (Wright) 2 platen opnemen, daarna ging er een onder mijn naam uitkomen.
Maar Frank werd nooit betaald voor zijn 2 platen, en bracht ik er dus ook nooit een uit op BYG.
Tenzij dan die Uhuru Na Umoja, die we met Art Taylor deden.
Art had toen een klein drumstelletje staan waarop we altijd repeteerden.
Ik zei tegen hem “ok, ik moet morgen naar de studio, ga je mee? We repeteren 5 uurtjes, vragen of ze de machines willen
opzetten en beginnen op te nemen”. Ik schreef de muziek uit en we begonnen eraan.
Er staat op de plaat dat het een Frank Wright plaat is, maar eigenlijk waren het mijn songs.
Maar inderdaad, het is zowat de enige freejazz plaat die Art ooit opgenomen heeft.
In Parijs waren we eigenlijk blij dat we elkaar hadden.
Zelfs Kenny Clarke heeft nog opgenomen met ons.

 

Wat me opvalt in je carrière is dat je af en toe de brute gospelfreejazz afwisselt met een heel down to earth salonjazzplaat met 80 r&b en wereldmuziekinvloeden. Je laatste plaat “desert harmony” met Omar Faqir is ook daar een voorbeeld van.
Is het een andere Noah Howard kant of past het eigenlijk gewoon perfect in het plaatje volgens jou?

 

Ik ga niet gaan zeggen dat het in het freejazz plaatje past, maar anderzijds ga ik het daarom zeker geen minderwaardig
werk noemen. Ik reis heel vaak en soms vind ik het belangrijker om impressies te maken, schilderijen te maken met geluid.
“Desert Harmony” werd gemaakt tijdens een lange reis die ik maakte naar het middenoosten.
Freejazz is mijn stijl, gospel is mijn stijl.
Maar het is normaal dat ik af en toe die andere invloeden, die wereld die voor me ligt ook wil opvangen.

Na deze opsomming van anekdotes, tours etc… is het niet verwonderlijk dat ik me afvraag hoe je in Godsnaam al zo lang in Brussel woont en hoe je in het orkest van Paul Ambach (boogie boy) terecht gekomen bent?

Op een bepaald moment had ik een overkill aan tours die op me afkwamen.
Nadat ik die afgewerkt had ben ik een tijdje in Afrika gaan verblijven.
Gewoon, in alle rust en kalmte deed ik daar wat safari’s.
Ik leerde er een vrouw kennen die in België woonde, en voilà… 25 jaar later zit ik er nog altijd.
Het moet aan Paul Ambach zijn oren gekomen zijn dat ik daar verbleef en hij belde me om te vragen of ik in zijn band
wou gaan spelen. Ik had op dat moment niet echt iets te doen dus deed ik dat uit amusement.
Paul heeft een neus voor goeie muzikanten en de band die achter hem staat is quasi altijd steengoed.
Hijzelf is ondanks zijn leeftijd nog altijd een beest van een frontman.
Telkens als hij zijn micro in het rond zwiert vragen we ons nog af op wie de microfoon zal vallen.

http://www.youtube.com/user/NoahHowardAltsax


http://www.guardian.co.uk/music/2010/sep/13/noah-howard-obituary





Open-air concert July 16, 2010 in Madrid

 

 

noah howard in gent belgium 2007

Noah Howard & Omar Al Faqir

6:34  Noah Howard

Noah Howard: Voodoo Queen from dreamtime (2008)

Noah Howard/Bobby Kapp

Noah Howard/Bobby Kapp June 29, 2007 Live at The Empty Bottle/Chicago

Bijlagen:
http://www.noahhoward.com/images/funeral-eulogy.pdf   
http://www.thewire.co.uk/articles/4960/   

Nilson Matta Bass Solo

www.youtube.com

This is part of Joe Hendeson "Double Rainbow Quartet" Nilson Matta- Helio Alves - Paulo Braga for more information visit http://www.nilsonmatta.com/ 

http://www.myspace.com/nilsonmatta
http://www.ejn.it/mus/matta.htm

John  Snauwaert is een muzikale ontdekkingsreiziger die steeds op zoek gaat naar contacten met andere culturen. Zo leerde hij  in New York  Nilson Matta kennen, een virtuoos bassist van Braziliaanse afkomst.



Snauwaert  , bevestigde  wat ik al had gehoord op jazz in 't Park 
Leuk om hem eens mee te maken in een kleine  informele  club ....hij speelde met groot gemak ,( in deze weliswaar  voor een beslagen saxofonist ideale trio combinatie)   allerlei flarden  van thema's en  enkele  geweldige soli samples

Gedegen  , beluisterbare   mainstream van het modernere  post-hardbop type ...
Het  ganse  gebeuren  werd  terecht kort  en (zeer) goed , gehouden  ....
 

El Negocito  
wordt verwacht :

oktober

maandag Oktober, 4 2010 10:00 PM - the Barcella Invite: The Shoreditch Trio (IT) met Gianni Mimmo

maandag Oktober, 11 2010 10:00 PM - met Carlos Zingaro (PT), Rui Salgado (PT), Audrey Lauro (FR) en Bart Maris (BE)

maandag Oktober, 18 2010 10:00 PM - met Zeger Van Den Bussche (BE) e.a.

maandag Oktober, 25 2010 10:00 PM - met Will Bernard (US) e.a.

november

maandag November, 1 2010 10:00 PM - tbc

maandag November, 8 2010 10:00 PM - tbc

maandag November, 15 2010 10:00 PM - met Mäâk (BE)

maandag November, 22 2010 10:00 PM - the El Negocito Barcella / Dajo Session

maandag November, 29 2010 10:00 PM - met Anja Kowalski (D) en Ben Sluijs (BE)

december

maandag December, 6 2010 10:00 PM - the El Negocito Barcella / Lander Gyselinck Session

maandag December, 13 2010 10:00 PM - Barcella / Van Herzeele Duo

 

20-09-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

Mooie nazomerende  zaterdag

http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=BLKVA_20100905_00

Jazz in' t Park kreeg dan toch nog wat zon toebedeeld op zaterdag en zondag  .
Maar de 17de editie zal de geschiedenis ingaan als een van de meest kille en waterachtige.
Toch kwam er behoorlijk wat publiek opzetten. Hoeveel bezoekers er waren valt moeilijk te zeggen, geschat wordt ongeveer 14 tot 15000 voor de zes avonden.
'We hebben wel aangetoond hoe veelzijdig de Belgische jazzscène is', zei organisator Jan Schiettekatte

's Middags hadden de drie jonge musici van het Lab-trio met de aanstekelijke drummer Lander Gyselinck al een plezierige,
meeslepende set gespeeld.

Zaterdagavond was een beetje een happening.
Eerst met de band die oude getrouwe saxofonist John Snauwaert had samengesteld, met een jonge gitarist uit de New Yorkse scene Roni Ben-Hur
en de Braziliaanse bassist Nilson Matta.
Ook drummer Lionel Beuvens kwam meedoen.

Daarna herleefden de sixties;
Gentenaar, bassist en beeldend kunstenaar Paul Van Gysegem had voor zijn sextet oude vrienden opgetrommeld.
Het publiek was eerst wat verstomd, want ze speelden zowaar free jazz volgens de regels die in de sixties golden.
Maar  ze maakten er ook een show van met een nummer waarin Noel McGhie zijn trommels met zijn witte sjaal bewerkte





*De Beren Gieren          
kregen een veel betere gelegenheid hun kunnen ten toon  te  spreiden dan als de kop-afbijters op Gentjazz  die speelden  voor hooguit zestig man en in publiek-onvriendelijke omstandigheden ...

Alleen daarom al was jazz in 'tPark op die zaterdag al meer dan de moeite waard
Het werd voor het pianotrio een  "eclatante  bevestiging van hun kunnen dat "schijnbaar" met het grootste gemak werd geserveerd...

Cecil taylor , McTyner , Lennie Tristano ,Monk (uiteraard  kan geen enkel modern jazz musicus  daaronder uit ) worden  met grote ijver door kommentatoren  ,waaronder ikzelf erbij gesleurd als" invloeden "
 
Fulco Ottervanger gaf zich weer helemaal –net zoals de rest van de Beren. :
rechts : bassist  Lieven Van Pee
De Beren Gieren =(naar eigen zeggen )"Californian jazzrabitity "

Vandaag "hoorde" ik bijvoorbeeld  vooral paralellen met  een vroege  Keith Jarreth ...zelfs een beetje  Ramsay Lewis ( Geen  wonder dat het Nathan Daems quintet van  vorige week me af en toe herinnerde aan Charles Lloyd -achtige toestanden  )
Ik vraag me af wat het volgende  keer wordt?  :
Ach wat het zit  gewoon  allemaal in de vingers van  dit als een goed geolied doorspelend en echt samenhangend  triumviraat  ( en er zit nog veel meer in , vermoed ik , dan we al hebben gehoord    )   
Die gasten  zijn héél héél héél  goebezig    
Heel afwisselend programma maar met een krachtige eigen sound en insteek als verbindend element .. 
Accescibility  NOW : inderdaad  ( soms  romantisch  maar nooit stroperig )maar bovendien boeiend van begin tot eind en gebracht met zichtbaar speelplezier :
Een bassist en pianist  ook  die met grote precisie reageren en inpikken op het thematische en  anders afgesproken  materiaal alsof ze in telepathisch kontakt staan

Opvallend : 
Simon Segers zette precies datgene in de verf wat op deze zaterdagavond   spontaan de  focus werd van alledrie de concerten :   de slagwerkers  ...
Hijzelf  kondigde dat al spelend aan   ; hij demonstreerde de efficiente en erg functionele dienende   en  nederig gehouden sobere speelwijze  die wars  is  van alle exibitionisme , als  de  eerste  die dag  aan bod komende bijzonder veel  ruimte latende  jazzy drumming style die onwillekeurig eventjes doen denken aan  vergeten west-coasters als Shelly Manne ....
Met daarbij als surplus een paar " handmatige  " intermezzi  en uitstapjes  die zijn  mogelijke bekendheid met ( of minstens aanvoelen van  ) allerlei "andere " drumbasisslagen op handtrommels aangeven    

                                                                                                                                                                                                              
Een donderend  en  lang  applaus was  het  terechte eerbetoon aan  dit trio
Bedankt jongens voor al dat moois



*John Snauwaert " Brasilian voyage
Plezante Blue -Note -Style  reminder en geslaagd  Braziliaans "
John Snauwaert heeft in korte tijd een stevige reputatie opgebouwd
Ik had deze saxofonist  (die Sib  tenor en sopraan speelt )nog niet life bezig gezien en gehoord( ook niet in het Geuzenhuis dus )  ...
Bij deze is dat nu gebeurt ... en meteen  maar op een festival podium ...



UPDATE :
 John Snauwaert en Nilson Matta komen  zullen optreden in de "El negocito"
met G Barcella   20/09/2010    om 22:00
en dat in het kader van deG.Barcella sessions

Giovanni Barcella, flamboyante italiaanse drummer en gentenaar, gaat op muzikale tocht met enkele muzikale verwanten onder zijn leitmotief
 Ik decomponeer de hedendaagse esthetiek -schoonheid zo je wil- omdat ze verdriet noch dood duldt, niet ingaat op't wereldlijk carnaval en zichzelf niet meer bevraagt.
Haar format -een lege huls- bevestigt enkel wat de cultuurindustrie toelaat, wat haar goed uitkomt binnen reeds uitgezette bakens.
Mij rest enkel revolte, om zo dichter poëzie te naderen.

El Negocito
http://www.mi-negocio.net/elnegocito/  




Snauwaert   speelde mooie  Blue -Note -style in het  postbop mainstream  idioom ...De aanwezigheid van de guitarist  leide  vooral in het bisnummer en eigen compositie van john " weird blues " of zoiets ... tot een Georges Benson  sfeertje ...Mooie uitsmijter  , en toevallig hou ik wel van dat soort  licht gehouden en goed in het gehoor liggende  tenor-combo muziek ..(.met een  pentatoon of haxatoon basis referentieframe voor bluesy intonaties ) beetje stanley turrentine kwam ook eventjes  om het associatie- hoekje piepen in dat bisnummer 
Kortom een gast die erg vast  in de "traditie "staat  , maar hij kan ook stevig uithalen

Dat soort muziekstijl  is wel gemakkelijk te plakken naast  en op  allerlei  braziliaanse muziek , waarvan de grootste troeven , de ogenschijnlijke eenvoudige melodietjes zijn en de voortdurend verschuivende  rythmiek ( ook in de melodielijnen dus wanneer de sax gaat improviseren en eigenlijk in de eerste plaatst een soort master-drumpartij gaat spelen ...) en uiteraard hanteerde  john  wijselijk de sopraansax in de braziliaanse stukken  , (die staat ook veel dichter staat bij het fluit -spel dat in de "choro " ( de jazz-samba) de plak zwaaide  .)..de tenor hier niet als uitverkoren  vehikel gebruiken maakt  mogelijke vergelijkingen of associatie met Stan getz of zelfs een Gato Barbiera al bij voorbaat een stuk minder en dat kan maar alleen ten voordele zijn van de braziliaanse  muziek zelf   die in het middelpunt van de belangstelling staat in dit projekt  
en bovendien een goede showcase  vormde voor  het grote improvisatietalent op de soprano  van john zelf  ( deed me af en toe  denken aan een  Lucky Thompson behandeling  ( = Lucky Thompson kent natuurlijk geen enkele mededinger  qua zuiverheid en sound op de fishhorn / ,ook op de tenorstukken in het begin van de set )  
John Snauwaert : dat wordt beslist een heldentenor annex ( nu al ) een sopraansax van het zuiverste water 
                       


NILSON MATTA 
Een dijk van een  Braziliaans-amerikaanse Bassist verzorgde de polsslag en de bloeddruk  
en verwezenlijkte  smen met de anderen  een  goed geslaagde   fusie van  saxo-jazz met  allerlei brasiliaanse muziekjes , zonder dat  uitsluitend werd teruggegrepen op de het geijkte  "bossa nova " idioom in dat  genre ... 
Rythmisch was er  bij deze bassist -annex percussionist op de body van zijn instrument , (1)nog wel wat anders aan de gang dan  simpele langgerekt " beguine-ostinati  "( de versimpelde angolese en baskongo  "semba "/très )  //: 3 3 2  :// een  bantu-"lundu " clave  //:12122 :// of een " 121121 " ( van Ghanese" Eje" oorsprong ?)  choro - etc ...accentueringen  ... 

Het repertoire  bestond uit een keur dingetjes  van :
 , Ernesto Pascual (Dé  blazer uit het Noorden  en de bayon (2 ), de obligate Jobim , Pixenghuina  ( de choro fluitspeler/componist  die o.a.  grondlegger werd van de carioca -samba en overging op altsaxo http://en.wikipedia.org/wiki/Pixinguinha) een guitaar must  van baden Powell ( met telkens een vier maal herhaalt sébène achtig motiefje in de ecriture , maar zonder dat het een  regelrechte  centraal-afrikaanse "vamp " werd ) ..Gataeno Veloso,  de Musica Popular do Brasil(MPB) .. ze passeerden allemaal de revue/ en ze  hadden allemaal  op de een of andere manier  in vinger in de pap

Een gaaf en begeesterend concert ... een uitstekende en geslaagde  vermenging  van jazz en de , naast de jazz,  mondiaal oudst bekende  wereldmuziek van klasse,kreeg je er zo maar pretentieloos bij  

En voor ik het vergeet , de niet vooraf in het programma vermelde  drummer , Lionel Beuvens  ...kreeg terecht een publieke pluim van de New-yorkse topbassist ... wat een feest die te voorschijn toverde ...
Schitterend


http://www.myspace.com/lionelbeuvens
Lionel Beuvens is alomtegenwoordig. Op korte tijd werd deze drummer “incontournable”, zoals onze Franstalige vrienden zo mooi zeggen. Alleen al met JazzLab Series stond hij al op het podium in de groepen van pianist Sabin Todorov, saxofonist Steven Delannoye, gitarist Peter Hertmans, bij Artet, Alien Bytesize, en bij de JazzLab Ladies en het trio van Eve Beuvens.
Gelukkig is, waar het Lionel Beuvens betreft, kwantiteit ook synoniem aan kwaliteit.

 
http://www.stevendelannoye.com/press/biolionelbeuvens_ned.pdf


Alleen de volgende  drummer  in de rij   op die dag  : Noel McGhie kon moeiteloos  verschijnen na dergelijk drumtalent en het nog overtreffen ook ...
De man speelde doodeenvoudig het  publiek-begeesterend  hoogtepunt van de ganse dag ...en deed zelfs eventjes een paar geinige  danspasjesop het einde van een absolute  solo van Paul Van gyseghem


http://www.querbes.fr/IMG/jpg/Noel_mcghee.jpg


http://www.querbes.fr/spip.php?article87 ( Frans artikel )


 

sextet .... unieke " REUNIE" 
Een bijzonder reünieconcert van de formatie van jazzbassist Paul Van Gyseghem, die reeds in de late jaren zestig actief deel uitmaakte van de internationale free jazzscène.
Hij viert dit jaar zijn 75e verjaardag



Van de oorspronkelijke formatie  blijven over : Patrick De  Groote, Ronald Lecour,Paul zelf natuurlijk               
Tenor Nolle Neels  was vervangen door Cel Overberghe    



Noel MCghee (  wat een fenomenaal drummer  op hoge leeftijd kregen we hier voorgeschoteld ...)verving Calyer Dunnigan 
Samen met  Steve Potts is hij  al sinds de jaren 70  gelegenheidsdeelnemers aan deformaties van Paul .
Overigens speelden de verschillende  formaties van Paul al altijd met gastsolisten uit de internationale scene :  ik herinner me nog Kenneth Terroade , Robin Kennyatta ... etc ... om het alleen  bij wat saxofonisten  te houden  Of Paul als bassist bij Sonny Simmons ,ooit in duo met Mall Waldron( wat   ik gelukkig heb meegemaakt ) ....Bobby few verscheen ook regelmatig  
Blijkbaar heeft het organisatie talent van Paul ( en de plaatselijk beroemde  "zwarte zaal " van de akademie ) ook altijd  de  toenmalige nieuwlichters (en al dat moois )weten te presenteren aan het "gentse" publiek, en dat in tijden waar de muziek-pers en  de jazzy puristen   zich afvroegen  of deze"ongehoorde anarchie" een teken was van onbekwaamheid( wat ook het sigma  was dat werd gekleefd op Fred Van Hove
( de vaste maat van Cel Overberghe in de vroege jaren )    en de eigenzinnige Mike Zinzen ), terwijl  zelfs A.Mangeldorfer en zijn quintet    als een hoog  commercieel risico werden  ingeschat door de toenmalige organisatoren  van festivals in de heilige "opera"  op de kouter  
Paul bracht het allemaal voor  elkaar niet in het minst ook in  de ridderzaal van een  kasteel  van een   stad (1) in  een landje waar de  patron van (bijvoorbeeld)het (smaakl en richtinggevend trendgevoelige )  brusselse Poll's Place tijdens een prachtoptreden van de aanstormende  archie  shepp in zeventiger  jaren nog  ...zwoer dat hij  nooit opnieuw "freejazz "zou programmeren in zijn "etablissement "
Dat soort  plat mercantiel purisme van allerlei horeca-zaken en allerlei organisatoren die geen bal van  jazzmuziek snappen , allerhande ( die toch zelf uitmaaken  wat voor kleffe hap van niet storende  acts , haar "klienteel "als eenheidsworst verlangt )   is trouwens  nog steeds onderhuids aanwezig ...En ondanks de verzekering dat ze wijzer zijn geworden en in staat  het "kaf van het koren "te scheiden , waarmee wordt bedoelt dat ze zoveel mogelijk sponsors moeten zien te versieren voor de financiering van hun life  performances  ( nu  de muziek  industrie en de  promotie van  opgenomen muziek tournees ( de grote namen zingen het nog wel een tijdje uit ) , zowaar in elkaar zakken )  ...
         

                                                                                                                                                                                     



Leuk ook het relativerend ( erg amerikaans) schowmanship dat de twee afro- solisten zaterdag tentoonspreiden ... ( inclusief de Roland kirk grapjes  en het "gekazoo "op saxofoons ala  Dewey Redman en als toemaatje de sjaal -drumming-show : twee zeventigers  en nog erg kwieke kwajongens : net zoals ik dit jaar ( de tachtigjarigen ) Marshall Allan en Roy haynes  ook al zag doen , tot grote tevredenheid van het  publiek ....smiles dus ) 

" Roland Kirk  trics "

En ,ja  zeg , een "jazz"- festival zonder één enkele degelijke  professionele"great black musician",( geen excuus -truus dus )  kan toch niet ?want dat is gewoon  een conditio sine qua non  ... gelukkig zijn we nog niet zo ver , dank zij mensen als Paul  die horen en ogen  weten open te houden
en zich niets aantrekken van de af en toe opduikende  bindende optie dat  inlandse musici altijd de voorkeur verdienen
Tot nu toe zijn de grote creatieve en richting gevende   impulsen  in de jazz muziek geschiedenis  al altijd uit dat gemengd  karkater
afkomstig ... Jazz IS per definitie syncretisch en daarom ook universeel en niet omdat het nu  voornamelijk wordt gedoseerd  en gerecupereerd aan conservatoria  met europees-gerichte muziek inslag ...                                                                                                                                                                     



(1) het percussief slaan van claves en support-partijen  op de body van grote snaarinstrumenten ( bijvoorbeeld harpen ) door iemand anders dan de snaarplukker  is een algmeen gebruik in Latijns amerikaanse muziek ... Het is vooral  centraal- afrikaans (en misschien ook wel  indiaans ?) van oorsprong 
Deze bassist presteert het om dat zelf te doen terwijl hij blijft de bass bespelen ... dat creert een ongelovelijk goede samenhang met de partijen van de drummer ...  die overigigens ook een zeer gesmaakt staaltje  percussiekunst weggaf ...

(2) een zeer bekend geworden riedeltje ( en rythmo-melos onomatopee) uit de bayon  is  de  akweete( =zeven accenten ) " OLé  Oh Congaceiro"   over  9 pulsen  : 12 12213 uit de film-muziek




concertpitch piano = in Bmajor

HarmoMelos 
a)
         m7   m7 m7 m7  M 7 7                ocotonics
          bE #F  #F  bE   B EE               (B  D bE  (#)F  c  (b)a  )
( 12/8) 1    2     1    2    2  

b)
          bE #F    #F  E     B B                (b)E #F  A(b)B  #C D           
(12/8) 1     3     1   2    1  4
          m7  (m)7      7    M


"originele" (?) folkversie  


Klassieker uit de    pop-latin // internationale boogaloo /samba


(3)
Daarna verhuisde het  gebeuren (?) naar de St.Pieters Abdij ... waar het  heel erg kort nadien geruisloos verdween ...
Nooit erg goed geweten hoe dat juist zat ...

Iets met drugs preventie of zo ?
Rond het Gravensteen festival was er ook al zulk gezeik ... een must in die jaren natuurlijk ...Ook in Frankrijk hadden ze daar last van gehad 
Het  Byg-promotie  festival (overigens een nieuw gelanceerd  popfestival met ook  de allereerste  tweede golf amerikaanse  free jazz musici die in Europa ontscheepten: Sunny Murray , Allan Silva ,Frank Wright , Noah Howard : Ja,  ik heb dat legendarische ding gezien en gehoord  ) week  noodgedwongen uit naar  Amougies , maar ook dat ( en de  opportunistische burgermeester van die Henegouwse gemeente ) kreeg daarna  vaderlandse bakken kritiek te verwerken ... 

Het Zachte anarchisme van  toen  was  nu eenmaal de "vijand " van de gevestigde  politieke machten :
Ook de vroege dwarsliggende  Gentse feesten revival rond st Jacobs kreeg dergelijke liquidatiepogingen te verwerken ...Ze stoorden zelfs  herhaaldelijk de nachtrust van de "gouverneur "die in het buitenland zat te genieten van zijn "congé payé"  ....


TOT SLOT

De verwachting   (met   ironisch  kommentaar)van Bruno Bollaert                                                                                                    
http://www.gentblogt.be/2009/09/10/jazz-in-t-park-om-rekening-mee-te-houden

Bijlagen:
Jazz_int_ Park_2010_programma.pdf (749.8 KB)   
Pixinguinha_-_Songbook_Music_Sheet.pdf (5.4 MB)   

Mijmering vooraf :

Pierrick Pedron
13/08/2010
Jazz in Langourla


Het spul  hing goed aan elkaar   : maar dan wel eerder als een soort  goede  smeuige rizotto ipv een vastgenagelde  stevige en weinig bewegelijke  beschermende ijzeren handschoen  

Opmerkelijk =
De evocatie van de Ellingtoniaanse johny hodges beruste vooral op een meesterlijke ( maar technische ) demonstratie van glissandi beheersing op de altsax ... Romantisch dat wel ..... Rabbit  kon dat volgens mij nog beter .. Erg gewaagd dus om dat te doen, maar wie  heeft nu heden ten dage nog voldoende en regelmatig  geluisterd naar de opgenomen Hodges zelf ?... De fransman slaagde er moeiteloos in dank zij een uitzonderlijke Techn iek

De overtreffende trap van een  Hodges tribute moest wachten op een zondagse lyrische  Ben Sluys

De instrumentist Greg Houben zelf kreeg door de aanwezigheid van de altist de schitterende lijst waarin zijn  teer manierisme kon schitteren zonder opnieuw  te verdwijnen in   de  vergeetputten van  het impressionististische geneuzel en de  waterverfjes van de crooner-muziek die steeds op de loer liggen voor de toonkunstenaar wiens hart ligt bij de fijne preciese heldere lijntjes en de
gevoelige teint wisselingen van het geheel ....

Geen belegen ,magere Astrud Gilberto memes vandaag  , waarvan de houdbaarheidsdatum allang is overschreden
 ( Neen ik heb niets tegen braziliaanse muziek , integendeel ... maar bleke  sexloze aseptische en steriele  miniatuurtjes vol geparfumeerde en schoongewassen  latijnse '"couleur local"truukjes door en voor  mensjes  met  smetvrees ,  hoef ik  niet ...geef me maar een  echte vette donkere brok )

Wat een  goed gelukt concert werd het  uiteindelijk
De  geest  van  de " betere Chet Baker "  leek mee op het podium te staan  
Een zeer clichématige en triviale  constatering ?...maar wél ad rem  en iets wat  ten overvloede erg duidelijk werd onderstreept door het aantredende personeel
Het was boeiend en het was genieten ....met dank aan al de heren musici:
Een  zeer goed geoliede  rythme machine met een pracht van een bescheiden maar o zo efficiente en functionele drummer   Rick Hollander ,
een  Sal La Roca in goede doen en een goede piano door Pascal  Mohy
Een rythm machine die vooral benadrukt wat de hoofdbekommernis  is van alle deelnelmers aan deze combo : het geheel van het samenspel en het maximale vermijden van  egocentrisch  en exhibitionistisch vedettisme zonder daarbij de diverse  persoonlijkheden en hun hun goede eigenschappen  die mee de soep koken , tekort te doen ...
Ikzelf  kan hier geen  enkel evident spoor van  een tyrannieke leider ook maar vermoeden ....wat niet wil zeggen dat alles mag
Immers ;  eerlijke , kundige en bescheiden musici weten zelf goed genoeg of ze al dan niet passen in het gekozen geheel  ...en of ze zich daarbij goed voelen ook ...en dat relaxte heeft natuurlijk een hoorbare invloed op de kwaliteit van het geheel ...


zaterdag
Nathan Daems Quintet
Ik miste bijna alweer  deze combo  die al   van een  stevige en ophefmakende  reputatie geniet in de jongste gentse jazz-scene ....  Ik kwam nog net op tijd

Een doorpiepend zonnetje  en een "jazzke " , zei de leader "wat wil je nog meer ?"
Tsja ,wat minder "toots thielemansen "motivaties , misschien ?
Grapje natuurlijk, en een inkoppertje voor open doel  dat ik moeilijk kan laten liggen ....

  

Nathan Daems Quintet, 17/07/2009, Jong Jazztalent Gent, Gent Jazz, Gent, BE, 8-19/07/2009  Nathan Daems (tenorsaxofoon en sopraansaxofoon, dwarsfluit), Bart Vervaeck (gitaar), Fulco Ottervanger (piano), Simon Segers (drums) Sebastiaan Gommeren (contrabas)

Drummer en pianist kende ik al als de goede en beklijvende  muzikanten die ze zijn ... ik kijk uit naar hun opttreden volgende week met hun eigen trio ; de beren gieren ...
Laat ik toch benadrukken dat Simon en Fulco zeker behoren tot die muzikanten waarvan  de leader beweerde dat hij  zonder hen niets is ...
Veel te zwart wit natuurlijk : Hij is misschien nu nog afhankelijk van die vertrouwde kompanen maar er zit beslist meer dan genoeg potentieel in de man om zich verder te ontwikkelen , mits hij de kansen blijft krijgen en wat ik hem toewens ...
Fulco gaf meer dan een indruk van zijn  reeds gerijpte  professionele en artistieke kwaliteiten ; hij speelde boeiende en prachtig ondersteunende  partijen die altijd een meerwaarde betekenden  voor de groep als geheel ...Het is veel meer dan  een leverancier  van uitstekende comping
( tr-uwens ook een discipline apart )  ...

Blijven dus de tenorist , de guitaar en de bassist die ik voor de eerste keer echt  life en intensief beluisterde  ( ik reken de vluchtige opgedane impressie tijdens een lort bezoekje  aan het trefpunt  vorig seizoen niet mee ..dat soort ambiance kroeg (en de daar dito verlangde (volkse?en entertainende )muziekjes ) is trouwens nooit erg meer mijn geliefde luisterplek geweest )
Ja ik ben bevooroordeeld ,wat betreft die gelegenheid ,  weet ik ...Ja ik zit er soms wel eens te suffen tijdens de Gentse feesten of op het piepkleine terras wanneer de stad dood stil is tussen de seizoenen ... liefst niet binnen dus  want ik hou nu eenmaal niet zo erg van dat  benepen hol : t'zal wel een soort claustrofobie zijn en de erg dichte opeengepakte  lijfelijke aanwezigheid van alle andere gasten ....ik krijg daar geen lucht

Joe Henderson en Coltrane staan  vermeld n als invloeden in het programmablaadje ... Ja welke hedendaagse tenorist niet , hé ...  maar met het aanwezige model Joe Henderson duiken we zeker niet in de latere Coltrane : Nathan voorlopig ook nog niet ...

Het voorlopige resultaat is een jonge tenorist die een beetje  klinkt als de love- power  muziekjes  van een jonge Charles Lloydd at fillmore East ( een soort getemde hard bop met de gemakkelijk in het gehoor liggende  , beschaafde " avant garde" riedels van toen =en dat is wel een compliment : ik vrees zelfs dat nathan  niet zo goed weet wie Charles lloydd toen was  ?De huidige lloydd is fantastisch uitgerijpt ( net als Pharoah Sanders ) en zeker  ten onrechte vergeten   ) ... Nathan is nog  niet zo ingewikkeld en volgestouwd  met  snelle notenkrakerijtjes , loopjes en riedeltjes  als die oude glorie( ondertussen een hele grote mainstream meneer, zoals reeds gezegd  )  , maar toch al goed op dreef ... Boeiend en publiek veroverend zonder enige moeite ...

Een goede  rijke tenor-sax sound waarbij dikwijls ook op het randje van het overblazen wordt  gephraseerd ( zal  de latere Pharoa Sanders straks   ook achter het hoekje komen piepen ? )alhoewel er nog geen  manifest spoortje  van een spannende esthetiek van de hoge  kreetjes  aanwezig is ..
Wordt zonder twijfel vervolgd

Guitarist( beetje Wess Montgommery ? beetje Georges Benson ? )   en  de bassist  ga ik later in het  seizoen nog eens intenser beluisteren  . 
Vandaag zat ik wel  gefocust op de tenor , maar  ze hebben geloof ik, ook dit jaar  een vaste wekelijkse stek en ze kiezen resoluut voor het tonale , dacht ik toch ...We beluisteren  dat nog allemaal wel in de nabije toekomst in de wat lossere sfeer   van een  of andere informele club ....  
 
 
En toen werd ik  hoognodig thuis verwacht ...
....ik miste dus het optreden van  Het Richard Rousselet Quintet
Volgens enkele kenners -en trompettist Patrick de Groote   die ik zondag ontmoete  ; een  meer dan twee uur durend  eerste toppunt van dit festival-weekend : Een technisch perfect  afgewerkt feestcadeau  met Miles Davis in gedachten ... 







Zondag :

Het was  dus  koukleumen en erg waterachtig op de derde dag van Jazz in 't Park.
Tijdens het concert van Back Back goot het water.
Het mengpaneel moest zelfs worden verschoven om te voorkomen dat er water in zou sijpelen.
 Maar de muzikanten lieten het niet aan hun hart komen.
Ze gaven zich en speelden mooie concerten.
 Er was minder volk, maar ondanks het
rotweer zat het onder de zeilen goed vol.

Percussionist Chris Joris bracht zangeres Kimberly Dhondt mee.
'Na een nummer verdween ze weer.
'Ik hou ze achter de hand voor straks, zodat jullie zeker blijven zitten' zei hij grappend



 
Flamenco en jazz /   José Torral Trio

Maestro  José Torral
Serge Dacosse    electrische bass
en vooral ook
 
grote meneer: Fluitist  Stefan Bracaval  

.

[+]

Doordat ik vroeger op het festivalterrein belande dan mijn gepland  tijdsgebruik op die dag me had toebedeeld ,kreeg ik de gelegenheid om een (groot) gedeelte van het prachtige concert van  deze fusie tussen jazz improvisatie en flamenco mee te maken 

Een komplete verrassing voor mij ...want wanneer ik verplicht ben om te kiezen vallen  dergelijke uitgesproken fusie-initiatieven bij mij tamelijk vlug uit de boot ...daar  veel "fusie "  altijd het risico inhoud  op het presenteren van een verzameling van de gemakkelijkste herkenbare cliche's uit de spectievelijk gemengde  genres
Niets van dit alles in dit trio :
Voortaan prijkt die groep dan ook op mijn lijstje niet te missen concerten in de toekomst ...

Ronduit intrigerend (1)waren de unisono partijen van de thematieken  tussen  technisch  professionele fluitist en de guitaren ( meestal  ook de basguitaar )dat creerde een heel apart en ronduit schitterend en aansprekend "flamenco "timbre ... De fluitist  verving erg effektief  de traditionele zang-laag van de flamenco  met de afgesproken thema's en motieven die hij vermengde met impro procede's  uit de modale jazz die door Miles Davis werd opgestart en door jazzphraseringen ,
De typische  essentieele ritmische flamenco  benaderingren  bleven behouden ; gelukkig ...dit was een feest
Maar niet alleen het technische meesterschap was van de partij ...ook de creatieve zeggingskracht  vierde haar  talenten bot ...                                                                      

"Flamenco is het Spaanse equivalent van de blues , ze zijn beiden onstaan uit een vermenging van Culturen "  zei Miles Davis ooit
Zoals dat is belichaamd in dit intense trio  is het veel meer nog  ...het is het  knappe resultaat van  een geslaagd project geworden dat  vrije creatieve inbreng en respekt voor verschillende  tradities knap integreert en zich niets aantrekt van muzikale dogma's en muziek-racisten
en bovenal het cliché en de voorgeschreven  indeëenn  van anderen over wat die traditie wel moet zijn om " echt " te zijn , als ballast kan en mag dumpen  en dat vanwege hun schitterende demonstratie van de eigen concepten ...

 

 

BACKBACK

 

[+]

Backback maakt jazz met een stevige rock-inslag : Stevig geënt in de jazz-traditie: de loeiharde improvisaties, het intelligente begeleidingswerk van Giovanni Barcella
en de herkenbare thema's hebben relatief weinig van doen met de rock-muziek van vroeger of nu.
Back back is juist een lofzang aan het adres van de improvisatie en de onuitputtelijke inspiratie die de muzikanten elkaar geven. Saxofonist Marc de Maeseneer bouwt een  concertlange  solo op, heel secuur en vol ingehouden kracht.en erg (ook fysisch) moeilijk op het logge instrument dat de baryton is  

De sax van Marc de Maeseneer vertolkt af en toe een soort  pijn, maar het blijft  hoe hoe dan ook dan op heupenwiegen  en dansvoeten  inwerken ... Even later wordt het een zenuwslopende  solo die de blazer  met volle intensiteit uit zichzelf sleurt; 

Muziek met dikwijls een wild karakter maar afgewisseld met experimenteler insteken , maar dankzij de stevige rock-ritmes van Giovanni Barcella en het transparant gehouden geluids geheel  nog steeds erg bevattelijk. De  emoties worden rauw en eerlijk op tafel gegooid , geen poepas ... Het resultaat is  vaak snedig maar  helaas ook dikwijls met een opkomende verveling die  nogal vlug leidt tot het abrupt afbreken van de gevolgde piste wanneer ze zich dat realiseren  .
Backback maakt een soort punk -jazz dat in het Belgische jazz-landschap al  te vaak afwezig blijft.

De enige die ik ken die in dat genre ooit bekend was , is de betreurde engelse meester altist   Xero Slingsby  

Zonder enige pretentie stellen Wauters, de Maeseneer en Barcella een meeslepend, spannend verhaal samen dat bruist en borrelt . Wie zich op sleeptouw laat nemen en kopje onder gaat in de stevige jazz van Backback, komt er gegarandeerd met een fris hoofd terug uit.
Gespierde, verstaanbare muziek, ook voor rock-fanatici!

Maar er valt nog veel meer over te zeggen dan datgene wat ik ervover  heb gelezen ... 

Het life gebeuren dat wordt aangeboden  lijkt meer  op een happening performance  dan uitgedokterd festival-concert ... uitgebracht op een zeer gedegen manier ..
Niets mis mee natuurlijk , maar die aanpak leid vlug tot  de altijd op de loer liggende verveling bij het publiek  .
Dat is aartsmoeilijk om vermijden in dat genre ...zeker als je speelt voor een luisterpubliek ;

Pluspunt ,
het over het algemeen zich kwetsbaar opstellen door resoluut te kiezen voor het onzekere van het avontuurlijke
en momentane en de interactie met de andere protagonisten   als de hoofdmoot van het inspiratie- materiaal  

Het geheel deed  me meermaals  terug denken aan de vroegere happening concerten van  ene John  Surman
die ook een dergelijk projekt met succes , tijdens  de europese free van  de 80-jaren , wist op de been te houden
Vooral 'smans toenmalige  taktieken om de verveling valkuil te vermijden schieten me te binnen ...
 
Misschien was  toch deze formule  baryton/ guitaar /drums wat te lang uitgesponnen  ...het  conceptueel materiaal dat werd uitgemolken , leek me ook  iets te krap ...te ééntonig

Ik vond het  vooral  te betreuren  dat de saxofonist bleef zweren bij de moeilijke en logge  baritonsax  als het  meest in het oog spingende front  en leading  soloinstument (2)... een paar viriele  tenor en  of snelle sopraanswitchen en kronkellijnen ( dus geen 
eenvoudig  "dubben " )  zouden het palet wel degelijk hebben opgeluisterd ...Ik zat er op te wachten , het kwam dus niet ..

John Surman deed dat vroeger ook al(baryton inruilen voor sopraan en vice versa )  ; het verhinderd namelijk tijdens een happening concert  het wegzakken  in de verveling van " ja ,we hebben die baryton nu  al gehoord "

Voor alle  duidelijkheid :
collectieve Improvisatie -Muziek  en   goed samenspel denken vertrekkend vanuit het  instrument ( anders dan haar geijkte
rol) is aartsmoeilijk ...
(De boutade   die  Ike Quebec ooit gaf  " ik speel tenor  , geen muziek "is illustratief )

Ik heb groot  respect voor musici die bij dit concept  als belangrijkste  uitgangspunt  blijven zweren ...ze zijn op zoek naar een uitbreiding van de mogelijkheden van het instrument , het samenspel 
en zitten steeds dicht de grenzen van het  fysisch en technische mogelijke ...

Uiteraard heeft een drummer-percussionist  als  G. Barcella daar geen last van ...daarvoor is de man té intensief, té gepassioneerd  en  té creatief ; dit is geen eenvoudig "begeleider " maar een  boeiende  stem .. 
Een "leader " die net zoals zovele van zijn collega's  tot in hun vingertoppen hun  instrument  vergevorderd exploreerden ( en nog steeds exploreren ) en die uiteindelijk de richting aangegeven zoals dat gebruikelijk is in minstens  alle stijlen die afstammen van of verwantschap vertonen met de "great black music "  en waar de ritmiek  en de percusiie het  primair ordenende principe leveren


En  het begon bakken water te gieten , tijdens dat concert ... het einde van de"jazzkes" dacht ik
maar  stevige  punk-jazz  bllijft ook daaronder overeind   
 

(1)
Ik ben een groot liefhebber van fluiten en ( goedgebrachte )fluitmuziek( wat niet gemakkelijk is )  ... in tegenstelling tot veel mensen die dat  erg vervelende ,storende en kinderachtige speelgoed- instrumentjes en muziekjes vinden ... dikwijls  ook weinig"viriele "mietjes-flut 
(2)
De enige grote meneer die zulk een afwisselende en voordurend de spanning erin houdende  set  kon spelen met dat logge instrument   en die ik ooit kreeg te zien als jonge snaak  ( in het hazewindstraatje van 40 jaar geleden ) in een meer conventionele ( vooral ook met een  bluesachtige soul insteek( zoals ook het back back ensemble als verzamelpunt en baken  gebruikt )combo  en  bij hem natuurlijk gekruid met erg veel bebop insteek ) was afkomstig uit de bigband van Dizzy Gillespie ; Cecil Payne .
( Het zal wel onnodig zijn te zeggen , dat die man op mij als beginnend  jazz liefhebber en pril  aspirant muzikant  een diepe indruk maakte ... )
Overigens  was dat ook een fysieke reus en wel eentje  zonder vooringenomenheid tegenover  o.a. free en  toenmalige avant garde musici 
( hij verscheen veel later  zelfs op  een Byg plaat in het gezelschap van de toen furore makende Archie Shepp )
Ja natuurlijk was  de setting helemaal anders  dan die van back back ; de man speelde daar immer met een in die tijd onontwijkbaar triootje  dat je tegenwoordig slechts een  beter cocktailtrio zou noemen
en waarvan minstens de bassist  heel wat meer toonbeeld van  een sectair muzikaal purist was  dan de solist ____de drummer was toen  wijlen Al Jones ooit ook al een Dizzy Gillespie side man ...                        


http://www.allaboutjazz.com/php/news.php?id=16077




Ben Sluys /Eric Vermeulen duo

  

Uitstekende eclectici , maar nooit  epigonen ....

Een Belgisch  en uitzonderlijk hoogtepunt  te vergelijken met de   Tristano-Lee konitz  richting  van improviseren en musiceren ...
Uitgerijpte ECLECTICI  langdurig op elkaar ingespeelde en met elkaar muzikaal vergroeide topchefs   aan het werk in de keuken

Epistrophy , off minor , Ballad voor johny , 
Monk , Johny hodges  het staat er allemaal ,schijnbaar moeiteloos :  maar het zijn geen citerende  tributes of imiterende reconstructies ...
of routineuze klussen .....Het is eigen  edel-gesmede Lyriek en romantiek zonder ooit te verzieken in kleverige confituur ...


Johny hodges sound zoals hij zou kunnen zijn gespeeld door een Benny Carter  temperament ...maar hier dus met de zekerheid  en de 
briljante aanpak van het uniek talent van een  topsaxofonist  ...

Het genie van  "Monk " ? 
jazeker , net zoals ook steve lacy  voordeed hoe een blazer daar zijn voordeel en onze verukking  kan mee doen

Soms ook  een lichte aarzeling ,vanwege het ongewone en erg op het scherpnvan de snede balancerende , in  het obligate  voorgeschreven materiaal ... vandaar een paar (vrijwel onmerkbare  en vermeende )opduikende moeilijkheden   om (bijvoorbeeld) samen terug  tijdig op "  thema"te komen  ; interesssant om te horen hoe die " fout "werd opgelost en omgesmeed tot een voordeel ...inspelen op het  onverwachte( maar toch onvermijdelijke )  en er je voordeel mee doen; je moet het maar eens doen ... 
(H)eerlijke muzikanten zijn het en blijven ze /die vooral hoge eisen stellen aan zichzelf  en daarom om mogen aan anderen hoge eisen stellen ... 
 
Eric Vermeulen /Ben Sluys,    alles wat ze spelen is uitstekend en van henzelf  ( uiteraard de vele eigen stukken )....maar ook de stukken van anderen krijgen  dat  onmiskenbare  cachet opgestempeld ...

Het kan niet op
Ze hebben dat alweer prachtig en onomstotelijk voor altijd   bewezen ... 

En ze kunnen dat overal doen  ;
aan de noordpool in de drijfnatte hitte of tijdens een zondvloed ...dat heeft daar allemaal geen vat op
Ze hebben  niet  langer  een speciale niche en een verwittigd publiek nodig om aan te slaan 

 





LANDWIJNTJE
en toen  kwam de gevierde  percussie-guru 


The Chris Joris Experience 
edition number  3

Net als dat het geval is met succesrijke  films ...editions 3 alweer :  oftewel een vervolgproductie   dat het succes verder tracht  uit te melken  ?
 (Tsja je moet je dure  projecten wel én  betaalbaar én verkoopbaar  houden , anders heb je dus geen  tijd en geld  meer om daaraan verder te blijven bouwen  )

Goed dat gezegd zijnde   ; het is de  eerste  maal dat ik deze mensen life bezig   hoor en zie  
Ik kèn hun reputatie en de superlatieven waarmee ze worden gepromoot  , maar hun werken zijn me (persoonlijk) grotendeels  onbekend gebleven ...
De bovenstaande opmerkingen ,  speelden ook  wel mee  in mijn achterhoofd  om toch maar te blijven zitten in die koude kille laatavond ...
Razend benieuwd dus , wat het zou worden ; ik zat bovendien in het goede gezelschap van een kenner/insider  ter zake ,voor wie zeker de blazers geen" ver van het  bed show" , waren ....

Een babbeltje vooraf van de leader dat ons   op het einde van het concert een zangeresje( Britney Dhondt )  beloofd en de interpretatie van een argentijns smarten-lied ... eerst moeten we de volledige  set uit zitten vertelde hij er fijntjes bij ...

En met reden want na het tweede nummer  wist ik al hoe laat het was ...
(Of misschien was ik wel  acuut luistermoe geworden  na een volle  dag ononderbroken  chronische  festivalitis _____ zou ook kunnen ...)

Vakkundige en erg professionele muzikanten , dat allemaal wel ... 
Maar het helpt niet om allerlei exotismen te mengen of te adopteren/ aan e passen  als je front line  niets anders te vertellen heeft ( of mag vertellen ?)  in de improvisaties daarop ,  dan het  aaneenrijgen  van geijkte  bigband  acrobatiek , pyrotechniekjes en arrangement likjes  waarover  je ook in het eerste  het beste show- orkest valt ... allemaal erg efficient welsiwaar maar zo dood als een pier , vind ik ...als oubollig muzikaal entertainment  voor chique recepties is het beslist nog lang inzetbaar( en  dat zal deze groep  ook wel wéten )  

Geen enkel eenvoudig japans toonladdertje ( hoe mooi en interessant ook )vermag daar iets aan te veranderen ...Ook  niet als je dat  laat brengen door kunstfluiters ;zelfs  het   raku -verhaaltje dat achter de titel steekt die voor dit "stuk"  is gebruikt,maakt het niet beter ... 
 ( ik herinner me trouwens  het  gemakkelijk  exotisme van een enkel  pop-nummertje /liefdesliedje dat ik ooit hoorde op de radio =
"Japanese boy"  gedrenkt in de " couleur locale" foefjes )
Zie trouwens hieronder de  appendix voor japanse "toonladdertjes" ...
 
Jammer  voor het aanwezige potentieel enzo , enzoverder ... Maar het komt er dus niet echt uit ...he ...
er is duidelijk te weinig ingespeeld op de geest van het  repertoire zelf ... enfin het is maar mijn mening .... (1)
 
Toch nog veel  heel erg  mooie momenten in dollar brand achtige stukken ... de alt klinkt bij momenten als  een Carlos Ward maar speelt op veilig ( in tegenstelling  tot wat Carlos altijd deed ) en op Phil Woods achtige virtuositeit( ook een mooie keus en een dijk van een compliment )  ;mooi beschaafd , knap, goeie keus  maar niettemin  toch  door(mijn)  langdurig bekendheid ermee( en het  nog steeds beluisterbare origineel ,) verworden tot  zageventerij en  notendebiet alsof er een taximeter aan de sax meetikt die telt hoeveel gepselde  noten er al moeten worden uitbetaald ...Vandaag dus gebracht door een ster-sax die een "archeologisch verantwoorde"  en  heel goede reconstructie weggeeft  van een nog net niet tot artefact verworden amerikaanse ster-solist en  aanbeden rolmodel   voor een high-shool showband en dito
arrangement schriftuur  ... Het blijft echter wel een uitstekend muzikant ... 
De trompettist is heelwat boeiender maar af en toe is het ook wel eens van  dat  dik bigband- hout zaagt men planken, gelukkig erg spaarzaam ...

 
Toffe Trompet en toffe Peer  chris joris

Een uitstekende  pianist en bassist  en ook de leader zelf met al zijn kwaliteiten en zijn zeer efficient  percussiewerk     
Dus ben ik toch gebleven .... ook al voor het mooie  en moedige zangeresje, maar dat heb ik heilaas niet meer  kunnen of willen  uitzitten ...ook vanwege  de te koud geworden invallende nacht

Bovendien is   een scheut kleinkunst  niet datgene  wat ik op een jazzfestival verwacht ...
Mijn compagnon de route ,  had al vroeger zijn hielen gelicht ...misschien werd hij afgeschikt door mijn eigenste ouwe mannen gezaag ,  kan ook zijn ...

zie ook
http://www.gentblogt.be/2010/09/02/weer-of-geen-weer-jazz-in-t-park

(1) Kleine randbemerking

= Het kan wel zijn dat  Chris Joris een  goede soort  muziek-ethnoloog is geworden maar of dat verder reikt dan het meesleuren van een
omgebouwde (?) handdrum (een bass-djembe ?)  als een soort "legitimatie"of als trofee  , durf ik op grond van de korte ( en professioneel gave ) interventie op dat prachtig  ogende instrument  toch niet te zeggen ...Begrijp me goed ;  ik wil dus  niet beweren dat hij geen goede  eigen dingen deed op dat instrument .. maar het lijkt me eerder dat hij een "afrikaanse "(?)percusie muziek speelt van eigen vinding ...niet dat zoiets  verkeerd zou zijn ___ dan doen afrikaanse master drummers immers ook ... maar dan  wel in de context van percussie-ensembles van  minimaal 3 uitvoerders en met inbegrip van alle ( traditionele en persoonlijke varianten op ) support en lead afspraken als bindende elementen en steunpunten  = de zeldzame momenten waar leader , bass en piano  juist dàt patroon  het dichts benaderden , riep  onwillekeurig het concert van  het Randy Weston trio op ,vorig jaar op Gent jazz   

Duidelijk ook dat  melodische stemmen( wanneer het dan toch gaat over  de  "geest" van afrikaanse  muziekjes en de daarbij horende verrukking die dat bij mij steeds opwekt )  dan maar beter ostinati patrone(het afrikaanse equivalent van rifjes en bepaalde melorythmische patterns ) en/of   vooral  aan  modale improvisaties ( vooral de lijnmatige recht toe  rechtaan - aanpak   van een  Sonny Rollins bijvoorbeeld ) doen 
of
ook wel eens  hun discours baseren  op de verschillende  mogelijke voicing van een paar  gebroken akkoorden, al dan niet geaccentueerd  en of gelardeerd met power chords en/ of grote far out interval sprongen 
  
:Ik had dus  duidelijk iets anders verwacht : maar ik ben dan ook erg verwend  geweest wat het life  beluisteren van afrikaanse rithmiek betreft ...
Ik bedoel ook dat  bijvoorbeeld : Het spaans dat Jommeke spreekt is ook geen 'echt' spaans  , het lijkt er alleen maar 
een beetje op ....

Ja ,ik weet nu ook wel dat "wereldmuziek "een vlag is die erg veel muziekjes  dekt waaronder ook erg veel  pop bullshit
 maar ik bedank wel altijd  voor de "wereldmuziek sterren " genre plaatselijke " zangeres zonder naam"  of  locale "Eddy wally's"


Het gevaar van het eclectisisme en mengvormen  

Jazz, die ik beschouw als de eerste wijd bekende vorm van wereldmuziek, is in staat  de  betere  roots en wereldmuziek te assimileren maar dat wil nog niet zeggen dat je ook meteen alle platte  clichés van   een zwarte of  chinese bobejaan Shoepen moet  gaan overgieten met een jazzy sausje ...of dat je net  eventjes  Will Tura  gaat spelen op zijn "mozarts " of bach laat  ver-swinglenen door een françois Glorieux ...

"Jazz kan  wel alles gebruiken als kapstok voor een improvisatie ", zelfs  reklamejingles en straatdreunen  ala albert Ayler, 
is een veelgehoorde en juiste  opmerking  ...Niet het uitgangsmateriaal is belangrijk of zelfs het themaatje ; maar wél de impro die het hoofdingredient moet zijn ..... Alleen moet je improvisatie zelf niet alweer uitsluitend  aaneenhangen van  de makkelijkste geleende truuks en stijlfiguurtjes uit een of ander "jazzke", hoe goed die ook mogen  (verondersteld)aanwezig (te) zijn in het collectieve muziekgeheugen van je publiek ... 
 
 
Ach wat ...
de volgende keer  dat die mensen langkomen ga ik toch maar weer luisteren ... je weet maar nooit
Ik ben ook niet alle dagen even fit of "geinspireerd " of goebezig ...of zelfs niet met muziek bezig  
Zeker niet in een koude nacht valt het niet mee om daar te moeten staan toeteren ( terwijl je eigenlijk liever Tv had gekeken ? )  
en opboksen tegen de bakken regen en windstoten , het zuidpark waardig ,  die de aandacht ook dwingend  opeisen
Ook de meest  fijne en goed geconstrueerde  afrikaanse rythmen en de eigen virtuoze varianten daarop , moeten daarin verzuipen .... 
 
P.S.
Thuis had mijn echtgenote nog maar eens een replay opstaan  van de  eurovisiesongfestival  ;
 hé , net hetzelfde ... 
Strictly voor liefhebbers  van het genre dus ... Duizend in een dozijn 
Waar heb ik dergelijke  muziekjes   nog gezien ? 
Juist ja ... jaren geleden op de verpauperde kuiperskaai ;
Olv  een  uit conventionele prietpraat muziekjes opgetrokken  Dave Pike die als  grote merite heeft gehad  ,tijdens zijn korte verblijf in onze stad ,dat hij enkele jonge lokale talenten ( en niet van de minstens )een speelmogelijkheid  en een gel:egenheid tot het opdoen van enige routine
gaf  
Maar of dat allemaal belangeloos was  en hij uiteindelijk het hazepad koos toen de schatkist  en spaarpot van een  aankomend  jazz zangeresje  dat een TV- zangwedstrijd had gewonnen , leeg was , weet ik nog steeds niet ....
Man je kan wel wat beleven  en leren , hoor ,met en van  jazzcats , ook buiten de scene ... het zijn ook  soms  waanzinnigen net als die plastische japanse kunstenaars die chris Joris moest vermelden ...."raku "of zoiets geloof ik  
 

APPENDIX

Courant gebruikte  Pentatonisch gebaseerde Japanse toonladders ( ook in de westerse muziek )



Disclaimer : Most used (modern)scale equivalent in western  piano tuning
concert pitches can differ  and according to followed  ethnic tunings and/or  based on  natural harmonics ,if there is no obligate piano 
  
Most used (modern) or borrowed scale 
http://www.freakguitar.com/tradjap.html
 
http://www.freakguitar.com/tradjap.html

http://jguitar.com/scale/C/Japanese
Kumoi

http://www.shredaholic.com/user48.html

Sen / Hirajoshi

http://www.howmusicworks.org/hmw408.html

Yo
http://en.wikipedia.org/wiki/Yo_scale

 Nota :
de  Yo en Minyo  toonladders ( = de m7 sus4 , wat Hal Singer de " modal pentatonic scales " noemde  in alle mogelijke voicing posities  ) worden zeer veel gebruikt  in (minstens ) de  west-afrikaanse muziek ...
Prachtige voorbeelden  daarvan  zijn zeer goed te volgen in de concerten van  bijvoorbeeld Oumo SANGARE
Trouwens ook  altijd voorzien van erg veel goede (Malinese ) en populaire  djembe- en (Bikutsi)percussiepartijen
 
Anecdote :
-Het zijn trouwens dezelfde toonladders die Dizzy Gillespie gebruikte als vertrekpunt  en die hem als werknemer in big  bands gegarandeerd  het verwijt opleverden "chinese music " te spelen .. dat leide zelfs tot gewelddadige reacties    

-reine kwart en /of  reine kwint opeenvolgingen ( op de kwintencirkel)van diezelfde vijf tonen zijn trouwens  ook de beroemde Miles Davis approach

30-08-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

14-08-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

Juli na de Gentse feesten en de eerste week van  augustus is gewoonlijk een dieptepunt  wat betreft het aanbod aan creatieve muziek in onze stad   ....

Gelukkig is er nu (al het tweede jaar op een rij)een meer dan  welkome invulling ;
De wonderlijke kelder van de "Reserva " , waar het gratis verorberen van stijlvolle muziek , inclusief experimentele  avant gardistische vrije improvisatie , goede minimalistische insteken (die hoorbaar NIET dienen als  schaamlap voor onkunde en ideeenarmoede ) en zachtaardige
( maar wel potente  en beslist geen gemompel  van  ) meditatieve "free"die NIET obstinaat  blijft uitgaan van het adagio " let mij fingers go " allerlei enerverende  luide  hoest en struikel soli in overdrive ,het totale toeval en de anarchie ...
Wel  altijd "sfeertjes "  blijven maken

Er is natuurlijk gypsy-jazz ; de muzikale geest van de familie De Cauter is hier immers thuis
Ook wat betreft de instrumenten die kunnen komen  spelen , kent het huis ,naar mijn weten ,geen veto's ...
Alhoewel , mandoline , doedelzak , hawaaiaanse guitaar en allerlei percussionisten-instrumentaria uit de wijde wereld ,zijn nog niet meteen hier  aan bod gekomen .( althans voor zover ik weet )..maar dat zal wél gedeeltelijk liggen aan het ontbreken van geschikte muzikanten in die
genre's ....Oh ja er zullen er  wel veel goede instrumentisten -muzikanten tussen zitten  , maar  de meesten van die specialisten willen  meteen rijk worden 

Maar ook  de betere (plaatselijke )mainstream  jazz komt aan bod ...
en die brengen  ook  goed en stijlvol de juiste  schakeringen  aan ( wat niet hetzelfde is als  folkloristische en oudbollige "ambiance" maken  )   ...
Getuige  (" in the Mood " van  "The"  Duke)= het eerste concert dat ik bijwoonde ..
De mainstream "alive and well  "blijft nog steeds erg genieten , zeker wanneer het door  mensen word gespeeld als

Jan De Coninck(trp) ,
Marc Van Garsse(Bass)
en guitaarwonder Dick Vander Harst  

Eerst en vooral een persoonlijke  anecdote :
Ik meen dat deze  Jan De Coninck __ ooit zo'n 40  jaar geleden , samen met Rudy Ballieu , gelegenheids lesgever was  tijdens een workshop in Genval ,  georganiseerd door wijlen Juul Anthonissen  ....
Daar mocht  ik  de allereerste keer  kennis maken  met het  leren spelen van enige jazzmuziek en wel als komplete beginneling...
___Ook  radioman Marc Van Hoof( die toen bij Willie Roggeman  tenor en sopraan speelde )en drummer Jean Pierre Van Lommel ( Later met o.a  Gentse legende  Filip Venneman )waren op die cursus aanwezig ___
Op datzelfde vakantie-schooltje kwam ook een antwerps Freejazz trio( een altist) een demonstratie geven... wat toch wel veel laatdunkende  opmerkingen uitlokte ...maar die gasten maakten wel heel veel indruk ....Vooral Jan De Coninck was  toen al erg open en minder "purist"in het beoordelen van andere stijlen/scholen /richtingen  en  vooral "anders " improviserende muzikanten  .
Vandaar dus dat ik perse dit concert wilde bijwonen

Jan is en blijft  een uitstekende trompet die me deed denken aan Bill Coleman 

Gents stadscomponist  en LOD lid  Dick Van der Harst , kende ik al ,als een groot muzikant ...
http://www.muziekcentrum.be/identity.php?ID=95408
http://www.tienstiens.org/node/852
http://www.gentblogt.be/2007/05/24/eerste-optreden-van-dick-van-der-harst

Vandaag was dat veel  Slim Gaillard- achtig discour, maar daar is niets mis mee ...
het wordt immers  allemaal  technisch en artistiek ongelofelijk knap , neergezet



De verrassing, voor mij dan  , was de uitstekende  bassist
Marc Van Garsse
http://ronnydeschepper.skynetblogs.be/archive/2008/01/06/marc-van-garsse.html



Een trio zonder drums( en dat is zeker voor mainstream een zeer belangrijk referentiepunt   
Maar de  verschillende  phraserende rythmische  benaderingen van de drie kompanen leverden als totaalresultaat minstens  een helder polyritmisch geheel op dat onstaat door het door elkaar weven van drie afzonderlijke stemmen ...

Wat de repertoire keuze betreft : geen verrassingen , maar dat hoeft ook niet ...

Jazz is  immers  vooral  dat  wat er wordt gedaan met het materiaal, niet het materiaal zelf en dat is niet alleen maar interpreteren  ....
Natuurlijk heb je beter   "goed "materiaal  in handen  : dergelijke  soliede start of  stucturerende basis ,   is net als  een   interessant  gesprekstof-onderwerp   ___dat kan evengoed een pakkende  en /of gevatte  zin /flyer  of een jingle zijn( een meme bijvoorbeeld )   ____Maar er bestaan ook  vele triviale onderwerpen waar je  moeilijk lang en zinnig over kunt doorzeuren ( bijvoorbeeld over de "natheid" van water )
of  erger nog, slechte startpunten en thematiek   (zoals  "aangebrand" eten  of bedorven oesters ) behoort tot de niet bruikbare  niet recycleerbare afval : Slechte startpunten leveren veel moeilijker  goede resultaten ... 

Datzelfde procédé ( maar dan op basis van vrije impro en  de zelf  geconstrueerde ontwikkelde en ingestudeerde  cliche's  van eigen vinding ,en avantgardistische know how en concept keuze  )zorgde voor een boeiend concert van de rawfish boys +gast




RAWFISH BOYS +
Peter Evans  /
http://en.wikipedia.org/wiki/Peter_Evans_(musician)




Evans speelt  op Middelheim , met een   workshop ....vertelde hij mij  achteraf     aan   de bar van de  club

Jazz Middelheim - zaterdag 14/08/2010

De eerste groep op deze derde dag van Middelheim, Le Pragmatisme du Barman, is een project van het Antwerpse conservatorium.
Enkele (oud-)studenten, aangevuld met docent (en drummert)Teun Verbruggen, werden een week lang gecoacht door de Amerikaans trompettist Peter Evans in aanloop naar dit concert. 

Evans is een virtuoze trompettist en een belangrijke speler in de New Yorkse improvisatiescène.
Met zijn fantastische techniek en exploratiedrang werpt hij zich op als een van de belangrijke vernieuwers in de hedendaagse jazz.

Het concert van Le Pragmatisme du Barman draaide vooral om interactie en verkenning.
Het spelen met klankkleuren wisselde af met hoekige grooves, waarbij de groepsklank steeds centraal stond en er gezamenlijk een geweldige spanning werd opgebouwd.
De nummers, composities van verschillende groepsleden, werden aan elkaar geweven door middel van vrije improvisatiemomenten, en zodanig werd de energie het hele concert lang opgebouwd tot een bijzonder intense finale.

Peter Evans wierp zich allerminst op als leider op het podium, maar droeg bij tot de sfeer met de bijzondere klanken die hij uit zijn instrument toverde en met enkele opzwepende solo’s.
Alle groepsleden voelden zich prima thuis in het spelen met klanken en de collectieve improvisatie, waarbij zelden iemand echt het voortouw nam maar de bal voortdurend werd doorgespeeld, maar ook in de meer gecomponeerde passages met soms uitdagende maatwisselingen.
Ook elektronica werd niet geschuwd als aanvulling op de groepsklank.
Hoewel de groep in het begin misschien wat trefzekerheid miste en er duidelijk gezocht werd naar een gezamenlijke richting, kwam het op het einde toch tot een zeer meeslepende, knallende finale.
Een veelbelovend begin voor een jonge groep.

Belgische jonge honden &  een Amerikaanse ster in wording


Jazz Middelheim 2010 – Dag 3

Le Pragmatisme du Barman:
Ruben Machtelinckx – gitaar, Dries Laheye – bas, Teun Verbruggen – drums, Adriaan Vande Velde – piano, Andrew Claes – tenorsax en effecten, Peter Evans - trompet

Het kwintet kreeg van Jazz Middelheim de kans om enkele dagen samen te werken met de Amerikaanse trompettist Peter Evans, het soort muzikant waarvoor het woord fenomeen uitgevonden werd.

Van de set was op voorhand alleen het eerste en het laatste nummer bepaald.
Wat er daartussen gebeurde, werd op suggestie van Evans overgelaten aan ingevingen van het moment.
Dit kon resulteren in vrije passages, maar net zo goed in het plots inzetten van een compositie.
Het was dan ook niet verwonderlijk dat het concert over en weer waaide tussen mistige thema’s, duidelijk gearrangeerde stukken, vrije improvisatie en psychedelische klanklandschappen.

Peter Evans (foto: Jos L. Knaepen)

Veel variatie dus, vaak zelfs te veel, want het zoeken van de groep resulteerde niet altijd in vinden.
Ondanks de aarzelende opstelling van de jongste bandleden (bassist Dries Laheye, gitarist Ruben Machtelinckx en pianist Adriaan Van de Velde) was er geregeld te veel gaande, waardoor de muzikanten elkaar voor de voeten liepen en niemand een idee scheen te hebben waar het naar toe moest.
De elektronicasaus die nu en dan over het geheel werd uitgekapt, was zelden een echte verrijking. Digitaal gefriemel en gefrutsel zijn anno 2010 immers zelden opzienbarend.

Halverwege de set dreigde het geluid even over te hellen naar dat van een jazzy kerstsingle, maar gelukkig was er een drone van Andrew Claes die het geheel van een welgekomen stoorzender voorzag.
Dit niet willen settelen voor het voor de hand liggende, sierde het hele optreden: op geen enkel moment zakte de groep onderuit in gemakkelijke clichés en het mag gezegd worden dat het onvoorspelbare bij momenten prikkelend werkte.

Dat de meeste nationale podiumervaring en zelfvertrouwen in handen lag van Verbruggen en Claes werd meermaals duidelijk.
Dat Peter Evans aan de basis lag van de beste momenten evenzeer.
Zijn toon, articulatie, accurate uitvoering en muzikale ideeën straalden zoveel meester- en leiderschap uit dat hij ook het beste in zijn collega’s naar boven kon halen.

Het abstracte duo met pianist Van de Velde en het stomende rockavontuur naar het einde van het optreden (beiden ontstaan uit een solopassage van Evans), vormden de muzikale hoogtepunten van een concert dat doorgaans te veel van links naar rechts zwalpte.

Wie zich trouwens meteen na het concert nog afvroeg wie de sterkste figuur op het podium was, kreeg daar enige seconden later een sluitende antwoord op, want zelfs het groeten gebeurde op aangeven van Evans.

dag 3

http://www.dewereldmorgen.be/foto/2010/08/17/jazz-middelheim-op-zaterdag



en verder :

Jazz Middelheim - donderdag 12/08/2010 1

Jazz Middelheim - vrijdag 13/08/2010
2

4
http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2010/08/17/jazz-middelheim-2010-uitverkochte-zondag

Joachim Badenhorst                                                                     Brice Soniano 

  


La Reserva augustus 2010

Er was bij dit concert  duidelijk een opkikker  aanwezig ;  de gast-trompettist  Peter Evans  brengt  onstuitbaar en onomkeerbaar   de boel aan het swingen ...
Iets wat soms ontbreekt bij het duo zelf omdat er  doorgaans veel te statisch en meditatief /( en vooral in zichzelf gekeerd , ) wordt gespeeld
(Het is dan  net alsof je de hele tijd een Indische "alap" zit te beluisteren en de bas nogal veel   tergend langerekte bourdon speelt )
Dat is soms vervelend want te weinig afwisselend  en te mager  (zelfs wanneer het muziek voor muzikanten betreft )
Wel technisch puntgaaf , dat wél ... en ja het is natuurlijk mijn persoonlijke mening en smaak ...   

Meer body dus : Trompetter  Peter Evans  speelt  een erg "rythmische" stem , de klarinettist speelt veel versieringen en zijn gebruikelijke soepele en lyrische lijnen met een katachtige bewegelijkheid    ,  maar  ze blijven korter dan gewoonlijk  ,ze worden  afgewisseld met rythmische klakken en slaps , gegrom en veel lucht... de trompet speelt, gedempte kreetje,  uitgebreide en onverwachte effekten ( ventielen worden gedeeltelijk ingedrukt ?  en mondzettingen , met of zonder allerlei dempers )  riedels  , luide   lange rijke klanken en  vette sound in het lage register met haarscherpe uithalen in het hoge register die eerder(onverwacht ) stil zijn en in filigraan lijken gemaakt   
Duidelijk een leader  en  erg knap improvisator  die Evans ....

En dat schijnt ook de  bassist te inspireren ...
Vandaag geen "uitsluitend " introverte bourdon ( als nogal anonieme begeleiding van de  gewoonlijk lang uitgesponnen soli carrousel van Badenhorst )maar erg veel afwisslend ; pizzicato , bourdon , ryhtmische knappe kommentaren en wezenlijke
bijdragen aan de bewegelijke en  voortdurend verschuivende  polyritmiek ...
Uitstekend en knap ...
Zonder meer

 

En eerlijk vooral ...er zijn allerlei muzikale concepten die fungeren  als zovele wisselende  insteken en handgrepên  ipv een uitgedokterd scenario  
Het  is geen "pose " en het is geen organische afspeelapparatuur voor partituren van iemand anders
Neen het zijn geen  afgewerkte "stukken " ... je krijgt de gelegenheid om als luisteraar , het creatieproces zelf mee te maken 
net alsof  je aan een bar zit te kijken naar de boeiende activiteiten  in een open keuken  , ipv een kookboek te lezen
"Don't go into the kitchen if you can't  (under)stand the  heat " 

Ware  muziek is  per definitie  uitgevoerd en  bijgevolg  vluchtig ...
Het concert is afgelopen , de muziek is weg  
Nog even zie je muzikanten staan  met  hun  instrumenten in hun laatste greep nog ,
soms een paar rondslingerende partituren  
....de rest is applaus en stilte of de terugkeer van het straat lawaai , andere heisa  en muzakkerij
Maar het concert  zit wel gegrift  in het geheugen van de luisteraar die is gebleven tot de laatste noot ...
Daar kan geen CD-tje tegenop ; dat is slechts een souveniertje  

Nog een toemaatje uit het internetarchief  :                                 
J. Badenhorst op sax  in een  moderne  mainstream setting ;
Jazz in't Park   2007   

                 



Bart Marris en  Stijn Bettens 

En dan was  er ook nog  een paar dagen ervoor ,  Bart Maris samen met een accordeonist (het aangekondigde duo   met   Lode Vercamp  heb ik dus   gemist,maar   niet   getreurd ) ... een duo , zonder drums 
Maar wèl knap  , avontuurlijk en vooral boeiend
Het verwaterd nooit tot langgerekt gemijmer en tenslotte vervelend gezaag ....
Het swingt als de beesten ...

Heb ik als  afsluiter van dit blogartikel  bewaard
The last but not the least :  integendeel ....Oh ja  ik ben partijdig
Maar dat mag toch bij zulk puik  concert?

Ik hou  tenslotte  nog  het meest van alles van "hot" gebrachte muziek ...
Net als zwarte  koffie ... sterk en heet   en afrikaans  gekruid/geinspireerd  waar mogelijk
Kunstige Bleekscheten die spelen als  handige  Zwarten  , beter kan niet  ....
Verstandig , alert  flitsend scherp  en ad rem ,   ja ....
maar zonder de "guts" en de intuitie  te vergeten ....

Een accordeon als eenmans orkest ___soms een soort met de mond  aangeblazen  "accordeon "  =echte  "blowing " ipv van  wat getrekzak  ___waarop een meester-solist trompettist  in goede doen allerlei buitelingen maakt en zijn instrument kompleet exploreert terwijl het materiaal (grotendeels  impro  , Instant composing met enkel uitgeschreven ankerpunten als navigatiekompas  )wordt ontleed  tot op het bot en vervolgens terug aan elkaar gepast /of  kompleet omgegooit  tot nog iets beter  ..

Opvallend ook een polyrithmisch resultaat  dat  het resultaat is  van een complexe hockett en micro-accentuering van  de eigen vormen van phraseringen door beide kompanen én het vermengen van  verschillende rythmische maatsoorten ( inclusief de onregelmatige accenten   van samengestelde  maatsoorten )en  verschillende  tempi  ( bijvoorbeeld dubbel en triple tempo ) 
Uitwisseling van motiefjes  (bijna)unisono of  met paraphraseringen   in herhalingen  en met   resulterende canonachtige effecten , overlap ook  ..
Nogal  grote register kontrasten  (waarbij verrijkte(kleur) akkoorden onstaan( in stapelingen boven het oktaaf van de grondtoon  )

Een  goed  en boeiend gesprek  om te beluisteren en om als  een  kaleidoscoop  /   universum  te krijgen voorgepiegeld

Subliem
 
                                                   



Stijn Bettens  ; Studeerde  aan  het conservatoriurm van  Gent: klassiek en Jazzafdeling -
Kreeg les bij Philippe Thuriot & Ronny Verbiest - aktief als muzikant bij theatervoorstellingen/muziektheater -


      

http://www.muziekcentrum.be/identity.php?ID=134933

"....Het is zowat onmogelijk om in de Belgische jazz/folkscene te doorkruisen zonder trompettist Bart Maris tegen te komen.
Wat de man zoal uit  zijn instrument weet te krijgen, mag met een gerust hart fantastisch genoemd worden en met zijn karakteristieke kop is hij niet weg te denken van eender welk podium waarop hij zijn opwachting maakt. ..."

Vooral  na de  gesmaakte demonstratie  van  Peter Evans , blijkt   ook Bart Maris nu overduidelijk   iemand van minstens dezelfde wereld-klasse te zijn ...
Het festival in de "Reserva " zette  de laatste laatdunkende sneren   daaromtrent  ,definitief  in de kast  
Zoals nu ook weer eens aangetoond  : 
De afwezigen hadden  ongelijk ... 








 






APPENDIX
Bart Marris liet  de namen   van accordeonist Guust Viseur en trompetist Guust De Loof  ,vallen ....

(verzameld op het internet )

Gus Deloof ( foto Jean Robert archief)
Gus Deloof, een Belgische trompettist, die bij Bernard Ette, een Duitse bandleider was begonnen.






Gus Viseur

Challin Ferret - Baro Ferret - Maurice Speilleux - Gus Viseur - Jean Matelo Ferret. ( Scot Wise collection en Django, The life and music of a Gypsy Legend by M. Dregni)
http://keepswinging.blogspot.com/2008/12/gus-viseur-accordion-player-1915-1974.html






http://www.jazzinbelgium.com/ldh/misc/pdf/articles/gouden%20tijdperk%201920.pdf



Het lijkt er alweer op alsof Bart Maris een soort archeologische  reis aan het maken is ...
les pet't cons met zijn  regelmatige verwijzingen naar  de betere  straatmuziekjes uit de syncretische world-stylen   is al zo'n vingerwijzing : het grasduinen in de  rijke ( maar heilaas vergeten)  belgische jazzhistorie ....is vooral  inspirerend voor uitstekend  virtuose vinger"oefeningen  "
Bart Maris is  op weg  de Ry Cooder  van de belgische impro en jazzmuziek te worden ?




Ham session2010/ Pet't Cons

en zoals steeds  wacht ik op foto's van  de  ook in  de Reserva  af en toe  aanwezige
 


Hieronder is    in bijlage een interview met B Maris opgeslagen
"De Componisten weten niet meer van welk hout  pijlen  gemaakt  "

 

Bijlagen:
20080227_demorgen_bluenote.pdf Maris.pdf (883.8 KB)   

04-08-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

Eerste dag :  woensdag  7 juli 2010




Snikheet en een slechte behandeling van het  gewone / betalende  publiek wat betreft komfort + een erbarmelijke geluidsversterking ( je was  slechts sporadisch  in staat iets te horen van het gebeuren als je buiten noodgedwongen  plaats moest nemen op de ongemakkelijke huurstoeltjes ...) ,zorgen ervoor dat ik niet aanwezig kan zijn in de tent met uitsluitend  staanplaatsen ....

                                   

 

De Beren Gieren

Koen De Cauter (DjanGo! - foto: Jos L. Knaepen)

Fans van dit gestileerde jazzwerk kunnen alvast naar de platenwinkel lopen voor de cd die van dit project verscheen op het W.E.R.F. label, iets wat verschillende bezoekers na het optreden dan ook deden. Deze bezoekers waren overigens talrijk aanwezig in de tent. Of daarmee gezegd mag worden dat DjanGo! op grote belangstelling kon rekenen is een andere zaak. Een warm applaus dat wel, maar wie halverwege de zaal stond, moest heel wat goeie wil hebben om met de muziek bezig te zijn. Dit werd gênant duidelijk bij een stuk als Brassens ‘Le Vieux Lion’, waarbij de blazers en de drums zwegen en de muziek bijgevolg verzoop in het rumoer van het publiek. 



Tweede dag : donderdag 8 juli 

Wachten op Ornette  

_Leuk , er zijn stoelen aanwezig in de concertzaal en ook het geluid is beter te pruimen _

 
Greg Houben Trio (foto: Jos L. Knaepen)

Mijn laatste dag op Gent jazz ...vrijdag 9                                                                 .
Mendoza groep :

Met vijf composities van Mendoza’s hand werd een uur gevuld met muziek die elke keer opnieuw door de vingers glipte. Door de composities en de geïmproviseerde commentaren van de bandleden veranderde het geluid permanent van vorm, waarbij de complexiteit en de finesse dicht in buurt kwamen van klassieke kamermuziek. Mendoza was creatief met canonstructuren en maakte gebruik van de mooie kleurwerking met fluit, altsax (Ben Sluijs), klarinet en tenorsax (Joachim Badenhorst), wat meteen een goed biotoop vormde voor het kleurrijke drumspel van Teun Verbruggen.
....Vreemde, chromatische melodielijnen en harmonisaties bij de blazers werden afgewisseld met repetitieve, riffachtige structuren die echo’s van Steve Reich lieten horen. ...

Na beschaafd te hebben genoten van een goede staalkaart van de  schoolse maar doodernstige belgische "conservatorium" jazz ____en na alweer een bedankje te hebben gekregen van de muzikanten omdat het pubkliek uberhaupt toch was gekomen  en  niet voortijdig was weggeslopen tijdens de  manieristische uitvoeringen   ____gaan we over tot de twee hoofdgangen:

Gedaan met het verdienstelijke  gepriegel en de pentekeningetje-muziek in filigraan of de minimalistische blazersoefeningen  met de voet in de mond : tijd voor copieuzere dingetjes dan de hypergezonde  "gezonde" aperitief hapjes ;

BACK TO THE ROOTS

Allereerst het echte  tussengerecht  ;
Het Vijay  Iyer trio

 
 
een verbazingwekkend robuust en als de beesten swingend piano-trio met stuk voor stuk drie samenwerkende krachtcentrales
 
Het Vijay Iyer Trio: de eerste stap in het  " back to the roots" gebeuren  .

Iyers naam valt meer en meer wanneer er gesproken wordt over de nieuwe lichting jazzpianisten. Terecht,.
Iyer gaat niet over één nacht ijs.
Met de muzikanten van zijn trio werkt hij al jaren samen. Met drummer Marcus Gilmore gaat hij zeven jaar terug en met bassist Stephan Crump niet minder dan elf, indrukwekkende getallen in de wetenschap dat Iyer zelf achtendertig is en Gilmore drieëntwintig.

 Iyer kreeg de meeste soloruimte en voerde het hoogste woord, maar Gilmore en vooral Crump hadden duidelijk een eigen agenda, zonder daarmee die van de leider te doorkruisen. Gilmore zorgde voor een onderbouw die net wankel genoeg was om de muziek te kunnen laten kantelen. De meest onberekenbare factor was echter de bas van een zich doodzwetende Crump. Die speelde graag buiten de lijnen die de groepsleider vanachter de piano uitzette en hanteerde een schijnbaar heel eigen metrum en tempo. Het resultaat was een contrapuntisch spel waarbij de drie muzikanten samen vertrokken, loslieten, maar elkaar op het juiste moment weer troffen. Hoe perfect de wisselwerking tussen de muzikanten verliep, werd duidelijk in ‘Cardio’. Vlak voor het trio als een blok plots zachter begon te spelen, gaf Gilmore een moordende lel op de kleine trom, het soort “signaal” dat bij de minste fout in de timing voor hilariteit zorgt.
Iyer zelf demonstreerde zijn fascinatie voor obsessieve, gebroken ritmes die meer dan eens een funky ondertoon genereerden en als een trein onder de bas en drums doorraasden. Daar tegenover stond dat hij er ook niet voor terugschrikte om leegtes te laten vallen, waardoor de muziek kon ademen en een geweldige dynamische kracht meekreeg.
Naast eigen stukken kondigde Iyer dat hij ook enkele nummers van grote voorbeelden zou spelen. Stevie Wonders ‘Big Brother’ lag voor de hand, wegens ook te horen op ‘Historicty’. Nieuw was ‘Human Nature’ van Michael Jackson. Doorgaans is het spelen van pop- en soulcovers binnen een jazzcontext een gevaarlijke bezigheid, niet in het minst omdat dit repertoire vaak leidt aan harmonische armoede. Geen probleem voor Iyer, die niet alleen zijn songs goed kiest, maar ze ook helemaal naar zijn hand zet. Hij vijlt en slijpt aan het origineel en plakt en last de boel terug aan elkaar. ‘Human Nature’ kreeg zo een hoekige ritmiek mee en ‘Big Brother’ verscheen in dreigende gedaante, met een gortdroge drumparij, glissandi in bas en Iyer die veelal in het lage en middenregister bleef hangen.

Familierubrieken op jazzfestivals blijven doorgaans beperkt tot het bedanken van de aardse en/of de hemelse pa en ma. Zo niet voor Iyer. Bij zijn versie van Andrew Hills ‘Smoke Stack’ maakte hij het publiek er op attent dat Hill dit nummer zelf opnam met Roy Haynes, drummer van de volgende groep op de affiche van Gent Jazz en grootvader van de drummer van Iyers eigen trio.



en  stap twee :  
Chick Correa Freedom band als hoofdschotel , met de gasten waar ik speciaal voor ben gekomen :
de fantastische en ongecompliceerde moord-altist Kenny Garrett ( god speelt waarschijnlijk niet veel beter saxofoon ) , en de krasse tachtigjarige legende Roy Haynes, die samen met de andere afro-amerikaan ; bassist C McBride , eens goed keet kwamen schoppen ; Die gasten beleven er duidelijk speel plezier aan .... in de muziek van die heren slaat voortdurend de vlam in de pan  ..
en een ouderwetse  programmakeuze   ...dat   ook    
Beetje ballade  ,een rifthemaatje , scheutje   Billie  Hollyday  ,een blues...hard bebopjes ....perfect
en veel      ....erg veel improviseren  en samenspel  : eigenlijk  echte "zwarte"jazz.... voorlopig nog

En erg  vettige muziek ook ...lekkerder dan de "light "produkten van de schraalhansen , giechelkonten  en de dieet-freaks  

Corea benutte zijn schitterende techniek, zonder doelloos virtuoos te worden.
 Zijn intro’s waren van een fenomenale schoonheid, waarbij hij een ratelende ritmiek met   melodisch souplesse wist te combineren. Hij pikte motiefjes van Kenny Garretts saxsolo op en ging er zelf, als begeleider, mee aan de slag.

Garrett (ook een verleden bij Miles Davis, maar dan in de minder heuglijke jaren ’80) kon zich met zijn sappig altsaxgeluid perfect vinden in de klassieke setting, maar kreeg van zijn collega’s meermaals het vuur aan de schenen gelegd.
Hij schoof graag mee in hun opjuttende werk, waarbij hij slechts één keer teruggreep naar zijn bekend trucje: het repetitief blijven hangen in een hoog schreeuwd motiefje.
De ritmetandem van de band verschilde niet minder dan zevenenveertig jaar.
Bassist Christian McBride (met zijn achtendertig het broekje van het kwartet) domineerde zijn instrument niet alleen fysiek, maar ook muzikaal. Alsof het een onschuldige ukelele is plukt hij aan de snaren, met een ritmische drive en een groove waarop nieuwe Twin Towers gebouwd kunnen worden.
Grootvader Roy Haynes had er niet de minste moeite mee en raasde mee met zijn drie jongere collega’s (het verschil met Corea is nog steeds vijftien jaar): niet als het spreekwoordelijke vijfde wiel aan de wagen dat mee mag om een brave swing neer te leggen, maar als de permanente luis in de pels die, net als zijn kleinzoon, uitpakt met destabiliserende accenten en de drumpartij tot een volwaardig onderdeel van het groepsgeluid maakt.

Na goed anderhalf uur stond de eindscore op het bord: een hele set gevuld met slechts vijf nummers. Dat noemen ze waarschijnlijk je job graag doen. 

Schitterend ...je zat constant  op te schuiven  naar het puntje van je (gelukkig nu wel aanwezige ) stoel 
…
Als  tweede bisnummertje en toemaatje ( het dessert dus ) een staaltje absurd circus , maar gekruid met erg leuk muziekjes showmanship :
een jamsession met stand up comedians die zowaar doet denken aan de Gentse feesten van dertig jaar geleden .....ambiance ...ambiance...
kolkend van levensvreugde 

Dat het optreden uiteindelijk nog een half uur langer duurde, was de danken aan een frats van Haynes die door zijn tekstallusies op ‘Sex Machine’ van James Brown McBride zo gek kreeg dat die de riff op piano begon te spelen. Ambiance gegarandeerd, zeker wanneer de anderen inpikken, van instrument wisselen, er extra volk op het podium verschijnt (o.a. het Vijay Iyer Trio) en McBride en Garrett in de rol kruipen van publieksmennende mc’s. Heel leuk en ontwapenend, maar een half uur was toch wat te veel van het goede.
Desalniettemin was het algemene niveau van Gent Jazz nog nooit zo hoog als op de derde dag.
Een straffe programmatie die hier nog over gaat

Bedankt gasten ....
Neen de" echte " jazzmanier van leven en spelen ' (2) is nog niet dood of hoeft nog niet te worden  bijgezet  in de musea en conservatoria 
Zet daar ondertussen maar veel van al die pretentieuze high brow  "cool "stuff ;  diep in  de reserve-collecties/vergeetputten  van  de kelder ..



http://picasaweb.google.com/hekkefrontkok 


  Roy haynes

 Kenny Garrett 
  




Overigens is het  enthoesiaste vettige feestje ( alleen de polonaise ontbrak ) dat Chick en co na afloop opvoerden , ook nog eens wat anders dan de ergerlijke  en vervelende wachtkamer muzak  die dagelijks als jamsession werd gepresenteerd in een hotelkelder in de binnenstad ...

Een pianotriootje dat net als vorig jaar de godganse nacht  de scene bezet houdt  ,  iedereen frustreert en  net als  plamuurders  alles opvult met de ene standaard na de andere ( al dan niet met versterking van enkele  brave  "tonalisten "die vooral bang zijn de strohalmen van de "real book" en de "tin pan alley"-shit  te verliezen ) is misschien wel goed voor een  cocktailparty maar heeft even  weinig met  een  hedendaagse jazzjamsession  te maken als een kat met een nachtuil of waakhond ... Professionele musici ...; voorwaar :  maar dan van het soort die altijd garant staan voor   : geen risico's,  geen spanning ,niets avontuur ,  bang om fouten te maken , spelen op gemeenplaatsen   en dus  ook de scene zolang mogelijk bezet houden  .....geen creativiteit :, originaliteit   alleen maar   klef  gezeur  ..... een  soort frietkot arbeiders die zweren bij eenheidsworst  en denken aan de voetbal die ze missen .... 
Nou ja , 't kan ook lekker zijn natuurlijk ... maar je moet  toch niet doorlopend frieten serveren   , wanneer  ook eens naar een afwisselend menu  wordt verlangd...
Ik zeg  nu wel niet meteen dat ook bespelers van de vuvuzela's op de scene moeten  kruipen( of  dat  men de scene moet gebruiken als een publieksruimte voor een persoonlijke muzikale masturbatie ) ... begrijp me goed ....
maar ook de(instrumentale ) reanimatie van ouderwets amusement  en  studie-materiaal  uit de tijd van de crooners is niet  erg gewenst meer...   

- Ach ja ,al  die pretentieuze  jamsessions met exclusiviteitsclausules  zijn een echte  '"pain in the ass " aan het worden ...Ik vraag me zelfs af hoeveel muzikanten die deelnamen aan het festival achteraf nog zijn  gaan jammen in dergelijke vervelende settings
Wat  moesten  die   dan wél komen doen  in die kelder  ...  zich laten vollopen ? op het zweetbankje zitten ?  
Zijn  er uberhaupt een paar van hen langsgelopen  ?........en hebben ze ook meegespeeld ? 
...ik weet het niet  ... ik hield het de donderdag  al na  een  paar  uurtjes  al voor bekeken ( zag wel een paar oude bekenden lokale musici binnenkomen  toen ik vertrok )......  is  het   misschien erg noodzakelijk /  interessant   om  nog te "genieten"  van een echte beschimmelde douche  na het nog nazinderende en indrukwekkende  concert van  ene  Ornette Coleman  ?( waar ik overigens  zelf de (on)zin van krijgt om de eigen alto -sax een  behoorlijk tijdje in de koffer te laten ) ...

Neen het gaat niet om mijn gefrustreerde ik  , er zat wel degelijk een andere erg vakbekwame , tonaal onderlegde  en uitstekende altist naast mij , maar ook hij vond blijkbaar de omgeving  en het trio bepaald onvriendelijk
.eigenlijk de moeite niet waard om nog veel internet electronen aan te besteden ...

De Gentse feesten zijn in aantocht en gewoonlijk bieden die ook een jazz luik aan
Stip alvast de dagelijkse     nachtelijke jamsessions aan van de conservatorium studenten club  " flat nine "
Hopelijk kunnen die gasten wel het " real book" loslaten ....

(1) jazz is een manier van leven : een levenskunst zelfs
Ze is gegrondvest in de afro amerikaanse en afrikaanse kijk op de dingen : de klankkunst  die men jazz noemt ... is een  belangrijk uitdrukkingsmiddel van die cultuur en houding ....
Velen menen dat   " jazz " kan worden losgekoppeld van die achtergrond , kan worden ontsmet en daarna gebruikt als een  troef achter de hand die men uit  de mottebollen eventjes opduikt  als een van de vele  gimmicks uit de koffer van de estetisch verfijnde  performer ...

15-07-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

WRIE WAAS : USEUM  op verplaatsing Bestond  o.a uit een paar  muzikale  acts  op  een (eerste )snikhete  zaterdag en voor een  bedroevend klein groepje  publiek  ....  *Goed  optreden van Sureau(vlier) Je krijgt  gewoon  ongemerkt , maar een hardnekkig zich doorzettend  uitstekend humeur van  de performance van  Jean Michel  & co ....Net  zoals je  geruisloos  een verkoudheid oploopt  ....en echte impro-muziek krijg je er op de koop toe gratis bij ; een welkome verademing   *Eventjes mocht de  goedklinkende  sopraninosax van Jj  Duerinckx meedoen ... het was een staaltje dat beslist  naar meer deed verlangen ...  (Ik zal  trouwens,zo goed enzo kwaad als mogelijk ,deze ( tot gisteren  voor mij  nog onbekend gebleven )  saxofonist uit Braine l'Alleud , in  de toekomst trachten wat nader te volgen ...) Jean-Jacques Duerinckx http://enterpanopticon.blogspot.com/2008/06/jean-jacques-duerinckx.html                                                          * De hoofdvogel was echter ( voor mij)  Wasteland : het duo- Jan Marmenout ( slovaakse fujara(overtoonfluit) , (berber?)fluit , Berimbau  met shakiri ...) en cellist Lode Vercampt  speelden in de kelder  (een   welkome/koele  en  verduisterde omgeving )terwijl video-art(R. Baele project ?) op de muur werd geprojecteerd .... Indrukwekkend   en  bloedmooi ... Jan M  is volgens mij   geevolueerd tot ( en voorbij ) een  erg                                           kompleet percussionist die ook allerlei fluiten  wist te integreren in zijn  artistiek indrukwekkend discours ....  * het aangekondigde  Duits-Franse  Minimalisme van Sediments ,bleek in de prachtige  en imponerende omgeving van een tropische serre stampvol met hoogstandjes van de natuur  ( en vergezeld  van het storende geluid van een klapperdeur en/of  door de temperatuurverschillende  knarsende  infrastrucuren   ) toch wat té minimaal om me te kunnen  blijven boeien tot het einde ... Tsja ik ben nu eenmaal geen  meditatie freak en ik gebruik ook geen chemische hulpmiddeltjes om dat   kunstmatig te stimuleren en uiteraard is het mijn persoonlijke mening *Ikzelf nam  een paar blaasoefeningen  en  impro-routines(= concepten/ostinati)  door ,gezeten  naast een vijvertje in de bloedhete namiddag ...Indachtig de raad van wijlen Steve Lacy ... dat een  onbegeleid solo optreden op een blaasinstrument (" an extended break") niet dient te  verschillen van wat je thuis doorneemt    ....  (wel onder de invloed van mijn  voorgeschreven medikamenten , dat weer wél) ......Ondertussen   knielde  eventjes  een Nigeriaanse Bedouin op zijn bidmatje in het grasveld     Ik miste dus de  solo- prestatie van Jj Duerincks die terzelfdertijd plaatsgreep in de tropische serre ....

11-07-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

a bird soaked with oil

A Brown Pelican sits in heavy oil on the beach at East Grand Terre Island along the Louisiana coast Thursday, June 3, 2010. (AP Photo/Charlie Riedel) #

A sea bird soaked in oil sits in the surf at East Grand Terre Island along the Louisiana coast Thursday, June 3, 2010. (AP Photo/Charlie Riedel) #

A Brown Pelican is seen on the beach at East Grand Terre Island along the Louisiana coast on Thursday, June 3, 2010. (AP Photo/Charlie Riedel) #

A bird covered in oil flails in the surf at East Grand Terre Island along the Louisiana coast Thursday, June 3, 2010. (AP Photo/Charlie Riedel) #

Ongelofelijk grote "Holy Shit"dus


We kunnen het blijkbaar nog altijd niet laten de boel onder te schijten en dat doen we nu al met zijn meer dan zes miljard ...
We gaan waarschijnlijk samen met alle hogere organismen stikken in de menselijke drek ?
( dat is een heelwat roemlozer einde  dan de  "eindstrijd op het veld van armageddon "  ) ... maar het   is de onvermijdelijk  te betalen prijs voor de bundeling van al onze  persoonlijk vurig gewenste en gewrochte "hemel op aarde " ( = onze universele "heilige koe " ) ...
simpel

Geen einsteins vandoen om dat te beseffen ; want alles heeft zijn prijs in deze  materieele wereld die de menselijk beheersbare werkelijkheid  vormt  .... 
Er is wel altijd ergens een lekkende bron , een zinkende olietanker , een in brand gestoken olieveld  of  oerwoud  , een open mijn , een chemisch stort , een aantal lekkende vaten radioactief afval , een illegale houtkap  , een viskwekerij die wordt gevoed met in het wild  massaal gevangen "vismeel "en in leven gehouden met preventieve antibiotica-kuren  .... etc... etc ...

Wat niet weet niet deert ... en je hoeft  alleen maar het prettige te onthouden ....De rest  wis je selectief uit , want je moet immers naar de "toekomst"  kijken 
Hiroshima van  en voor  de  dieren uit en in  de golf van Mexico  ?
Veel erger : het  is  een   frappant ( zoveelste ) voorbeeld   van een   aan de gang zijnde   mondiale vernietigingsoorlog ; een dodelijke huidkanker op het gelaat van moeder aarde door de enige "intelligente designer "-prutser  die we als echt  erkennen ...  onze eigen soort


En  kan iemand eindelijk eens  gaan  vertellen wat de echte "rationeel verantwoorde " ( ahahaha ) oplossing is ipv te sakkeren op de te zoeken ( en gauw te vinden  en vervolgens te criminaliseren ) zondebokken of te schieten op de pianisten of een paar alternatieve  loodgieters(met schone handen )  in te huren  ?

Dat er moet onverwijld gehandeld worden van overheidswege om " nog te redden wat nog te redden is " ( ahaha = voornamelijk de leuke vakantiestranden van de VS en(bijvoorbeeld)  de verdere financiering van de gasten die de zee leegvissen op zoek naar dure lekkernijen .... uiteraard ook financieele tegemoetkomingen van de onverlaten van dienst   ; een soort afkoopsom als penitentie ?
Precies alsof genoeg geld de uitgestorven dieren en organismen zal terugbrengen ....of in afwachting dat Craig Venter en co betere versies op de wereld zetten ? )
Is dat een goede optie ?


Het is een patstelling
(ach ja  en wat doen de" decision-makers van het moment ", gewoonlijk met een gordiaanse knoop die ze niet meer kunnen doorschuiven ? )

Ikzelf weet het duidelijk niet meer
Wachten tot deze Titanic  haar  ijsberg  raakt ?
en vervolgens  zinkt  als een  steen  terwijl er  nu  helemaal  geen reddingboten meer zijn  ?

Het ontneemt me ook  gedeeltelijk  de zin om nog verder  enthoesiast  te   blijven  bloggen over  de hoop  op  menselijke wijsheid   en  de  menselijke know-how  , de     optimistische  scenario's en  hoopgevende perspektieven van het vooruitgangsgeloof 

Neen het is niet mijn  afscheid als blogger  

Maar   
Ik speel  nog liever verder   in het orkest  van dienst  en  in de tijd die mij nog rest 
Waarschijnlijk   zal ik  het  ( voorzienbare )  tragische  einde toch  niet meer hoeven mee te maken  ...

06-06-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45