Bill pov:

Ik lig hier op de grond. Alleen en bloedend. Het bloed geeft me moed. Ik ben nog in leven, hoe veel het ook doet. Mijn bloed stroomt nog door mijn aderen. Mijn hart pompt nog, hoe gebroken het ook is. Het hart dat ik had gegeven aan Tom. Hij is er mee voorzichtig geweest, ik niet met het zijne. Ik grijns en er komt nog een hele stroom bloed over mijn gezicht. “ik leef nog” mompel ik. Ik spuw nog wat bloed uit en probeer dan overeind te graken. Mijn broer heeft me geslagen, het was mijn eigen schuld. Ik leef nog, maar echt veel doet het me niet. Mijn tranen vermengen zich met het bloed en ik ga tegen de deur leunen. Ik zie er verschrikkelijk op. Mijn kleren en handen zitten onder het bloed. Mijn ogen zijn opgezwollen en mijn haar in de war. Ik moet bij Tom graken. Ik wil hem vast houden, hem sussen. Ik wil hem het allemaal uitleggen. Ik wil hem duizend keer liever als Lyanne. Ik heb me twee minuten laten gaan, de ergste van mijn hele leven. Waarom kan ik de tijd niet terug zetten? Ik begin luid te snikken. “tom” huil ik. Ik slaag met mijn hand op de muur van de gang. Het galmt door de gang samen met een gil. “aaah” kerm ik van de pijn. Het was echt niet zo hard bedoeld. Er is vel van mijn handen en ook hier begint het bloed te lopen. Ik loop nijdig mijn kamer in en slaag de deur toe. Hysterisch begin ik te huilen en ik loop de badkamer in. “had je nu wat je wilde?” roep ik naar mijn eigen spiegelbeeld. Ik zie me zelf er niet in. Ik zie Tom. Zijn ogen, zijn neus. Zijn kin en zijn oren. Ik begin nog luider te huilen. Ik ga op de koude tegels verslagen liggen en sluit mijn ogen. kan ik door dit verdiep vallen en nooit meer terug komen?

mil: oke, ik zit nu al serieus verder op met het verhaal... dit gaat nog erger worden

22-04-2008 om 18:15 geschreven door mélanie  

Tom pov:

Ik spoel mijn vuist onder koud water. Alle agressie is uit mijn lijf. Het enige wat over blijft is spijt. Ik heb mijn kleine broertje pijn gedaan. Ik had aan onze ouders beloofd dat ik hem ging beschermen. Ik kijk in de spiegel en zie Bill. Kwetsbaar. Ik begin weer te hulen en wrijf over mijn vuist. Hij doet verschrikkelijk veel pijn. Ik zag hem daar liggen, bloedend. Het liefst zou ik naar hem toe gaan. Hem vasthouden en hem nooit meer alleen laten. Het gaat niet. Ik schrik op uit mijn gedachte. Hysterisch gehuil komt uit de kamer naast me. Ik loop naar de plaats waar het vandaan kom en leg stil mijn oor tegen de muur. “ stil maar Bill” fluister ik zachtjes.

Bill pov:

Ik sper mijn ogen open Ik heb een idee. Ik moet met Tom praten, dat is duidelijk. Als de deur toe is… “is dat nog niet zo voor de schuifdeur” mompel ik zachtjes. Ik ga net als Tom over de railing van de terrassen. Tom zou nooit vermoeden dat ik daar over durf. Daar ben ik te bang en te lomp voor. Ik kruip overeind en loop naar de schuifdeur. Ik Open die met een ruk en sta op het terras. Ik snuif de koele avondlucht op. Over een uurtje zal de zon onder gaan. Het licht is in mij al lang gedoofd maar de aarde baat het niet. Die moet verder en dat zal hij ook nog lang doen.

mil: ziekjes als ze is, schrijft ze verder dag NA Dag!

22-04-2008 om 18:19 geschreven door mélanie  

Tom pov:

Ik lig op bed. Ik kijk naar het plafond. Mijn tranen zijn op. Ze vloeien niet meer. Ik huil van binnen. Dat is al erg genoeg. “bill, waarom” trilt mijn stem. Ik draai me op mijn zij en mijn stem begint weer te trillen. Buiten is alles warm en blij. Hier binnen is het de hel. Ik sluit mijn ogen. Er valt een traan over mijn wang.

Bill pov:

Ik snap nu waarom niemand ooit zou denken dat ik hier zou over durven. Het is super hoog en het is wel een meter tussen de twee railingen. Ik bekijk het eens goed. Ik ben niet goed snik. Ik ga dit niet kunnen. Hoe meer ik nadenk hoe meer ik begin te twijfelen. “just do it” zeg ik trillend. Ik ga op de railing staan en probeer met mijn ene been over de railing te zwaaien. Trillend sta ik nu één millimeter van de afgrond. Ik ga een grote stap moeten zetten om hier over te geraken. Ik begin te huilen. “oh man, dit lukt niet” dan denk ik aan Tom. Ik moet verder doen. Het kan niet anders. Bevend hou ik me vast. Mijn handen zweten en mijn hele lichaam wordt warm van de inspanning. Met een precisie spring ik van de rand en kom heel aan de overkant. Ik hou me vast aan de ballustrade. “klasse” tril ik. Maar dan opeens… het ergste wat er kan gebeuren. Mijn boots glijden van de kant en Ik heb geen houvast meer. Ik slik en val. Mijn keel zit vast en ik kan er niets meer uitbrengen. Mijn instinkt zegt me dat ik iets moet grijpen. Ik doe mijn ogen toe en grijp nog net het einde van de balustrade. Ik hang nu net boven de afgrond. Ik begin te gillen “toooooooooooom” Mijn handen glijden vast en zeker weg. “toooom heeelp” gil ik hysterisch. “ik hou het niet meeer!!” “tooooooooooooooooooooooom” roep ik. Niemand komt. Geen tom en geen hulp. Hij helpt me niet, mijn broer. Mij alles. Mijn grote broer is er zelfs niet om me te zien vallen. Een steek in mijn hart. Tom, je bent te laat.



mil::::::::::::: :

22-04-2008 om 20:31 geschreven door mélanie  

Tom pov:

“tom, niet luisteren” mompel ik tegen mezelf als Bill begint te roepen buiten. Het is gewoon een list om me naar buiten te krijgen. Ik ben nijdig. Als hij begint te roepen dat hij hulp nodig heeft word ik helemaal pist. Ik stamp met mijn voeten op de grond en doe met een nijdige trek de deur open. “Bill, jij gortige klootzak, ik.” Ik kijk met grote ogen. Mijn hart vertraagt. Bill hangt aan mijn terras. Snikkend en bevend. Hij schreeuwt en gaat bijna vallen. Ik vergeet alles en spurt naar de railing. “hou vol” schreeuw ik. Bill zijn ogen zijn gesloten. Hij gaat vallen. Ik steek mijn hand uit en neem nog snel de zijne vast. Hij kijkt omhoog en begint te huilen als hij me ziet. “niet wenen, hou je vast” zeg ik sussend. Hij reikt zijn andere hand uit en die neem ik vast. Die handen hebben aan Lyanne gezeten. Niet aan denken Tom, niet nu.” Ik hij hem naar boven en hij meet zich dankbaar vast aan de railing. Ik neem hem onder zijn oksels en doe grote moeite om hem over de kant te hijsen. Hij valt over de kant en ligt hijgend op de grond. Ik ben bang en bezorgd maar blijf op een afstand. Hij heeft je bedrogen. Opeens borrelt er terug haat op. “deed je dat nu expres?” zeg ik boos. Bill schudt zijn hoofd. “ik wou gewoon met je praten”“ja, en daardoor moet je bijna vallen?” Schreeuw ik luider. “als ik denk dat je me niet meer pijn kan doen doe je het toch. Ga maar terug naar jou terras. Ik heb geen behoefte om met je te praten.” Ik sluit de deur en begin terug te huilen. Bill staat overeind maar ik doe de gordijnen toe. Ik ga op mijn bed liggen en begraaf mijn gezicht in de kussens.

mil: tom ik... BEN DAAAAr!! blijf waar je bent jongen!!

23-04-2008 om 15:56 geschreven door mélanie  

Bill pov:

Ik ga niet weg. Niet om het feit dat ik niet durf. Om het feit dat ik niet wil. Ik wil hem. Zijn aanwezigheid, zijn geur en zijn liefde. Ik ga tegen de schuifdeur liggen en sluit mijn ogen. De hele nacht als het moet. Ik ga in een bolletje liggen. Ik heb enkel een T-shirt aan en het begint best wel koud te worden. De weersvoorspellingen waren ook weer geweldig. Storm. Het maakt me allemaal niet uit, hij moet me binnen laten. Ik wil hem het uitleggen. De tegels zijn koud en ik begin te trillen. Denk maar niet dat je zo snel van me af bent tom!

Tom pov:

Ik kijk door een spleetje van de gordijnen. Ik zucht en ga terug op bed zitten. Hoe doet hij het toch. Mij altijd bezorg maken ook al haat ik hem. Zie hem daar nu liggen. Op de grond alleen, in een T-shirt. “ze verwachten storm” zeg ik ontzet. Ik ga terug rechtstaan en kijk nog even door het gordijn. Bill ligt er nog steeds. Hij bibbert en zijn ogen zijn gesloten. Hij is zo mooi. Ik slaag me voor mijn kop. “komaan tom, herpak je” Ik ga tegen het gordijn zitten en kijk nog steeds dor het spleetje. Hij is zo irritant als hij mooi is. Okee, vreemde zin maar… Hij is net als een vrouw. Ze kunnen echt alles doen, je bent een man en wat je van een vrouw krijgt… dat vergeeft alles.

Bill pov:

Ik voel een druppel op mijn neus. Ik doe mijn ogen open. Het is hier zo koud. Nu begint het ook nog te regenen. Ik ben koppig. Ik blijf hier tot hij me binnenlaat. Mijn lief, mijn alles.

mil: sielig!! en waar blijven die reacties sarah???
     iki mis ze wel hr

23-04-2008 om 16:34 geschreven door mélanie  

Tom pov:

Godverdomme Bill, eerst neuk je met iemand anders en dan ga je nog zielig doen ook. Misschien dat ik bezorgd ben maar je blijft een lul. Ik heb me gegeven aan je. Ik ging je liefhebben voor altijd. Ik lig tegen het raam. Hopelijk heeft hij dat niet door. Opeens wordt er op de deur geklopt. Ik sta recht en kijk nog even naar het gordijn. Het is nu echt aan het regenen en Bill is al helemaal nat. Ik slof naar de deur en doe open. Er is niemand. Ik kijk even in de gang. Niemand. Opeens zie ik een briefje liggen. Ik frons mijn wenkbrauwen en pak het op. In een groot en krullerig geschrift staat er Tom. Ik sluit de deur met mijn kont en kijk nog steeds naar het briefje. Ik ga op bed zitten en prul het open. Ik ben zo benieuwd dat ik meteen naar onder kijk. Tot mijn afschuw staat er in het zelfde mooie handschrift. Lyanne ik wil weten wat er in staat. Ook al maakt het niets goed. Ik krijg weer een flits van mijn broer en lyanne. Neukend en kreunend. Genieten van elkaar. Er valt weer een traan. Deze keer op de brief. Hier gaan we dan:

Tom,

Jij en bill zijn één. Jullie zijn altijd samen geweest en ik wil dat ook niet veranderen. In een interview zeiden jullie dat jullie niets wouden tussen jullie komen. Zelfs geen meisje. Ik ben dat ene meisje, spijtig genoeg. Ik heb me laten gaan. Net als Bill. Het is niet zijn schuld maar het mijne. Ik wist van jullie en moest dat respecteren. Maar je moet één ding weten. Bill houdt van je, dat heeft hij altijd gedaan. Toen je binnen kwam wilden we stoppen, het was genoeg geweest. Misschien bij ons maar niet bij jullie. Ik ben maar een meisje. Laat me jullie niet in de weg staan. Ik hou van jullie! Misschien dat ik het nooit heb toegegeven maar ik ben één van jullie trouwste fans! Jullie zijn één, een helft is niets zonder de andere. Je bent gebroken, laat je terug lijmen.

Een verdrietige meid,

Lyanne

Xx

Ik leg de brief neer en leg mijn handen voor mijn ogen. Ze worden meteen nat. De tranen vloeien weer. “me laten lijmen?” roep ik naar de brief. Het is nu aan het stormen. Bill ligt daar al heel lang. Het is één uur en genoeg geweest. Ik veeg mijn tranen weg en sta op. Tijd voor de confrontatie.

24-04-2008 om 16:52 geschreven door mélanie  

Bill: pov:

Ik beef en voel even aan mijn jeans. Kletsnat. Mijn haren zitten voor mijn gezicht en ik heb het ijskoud. Het bloed is al deels weggespoeld en de rest is al opgedroogd. Opeens wordt de deur open geschoven. Ik kan het niet geloven. Ik ben zo gelukkig. Er vallen tranen van de emoties. Tom staat gekwetst en koel in de deur opening. Ik krabbel overeind en stap druipend de kamer binnen. Hij gaat met zijn armen over elkaar voor me staan. Zijn ogen zijn op me gericht en ik voel me heel ongemakkelijk. “ik” “voor dat je iets zegt kun je beter deze brief lezen. Ik neem de brief aan en begin hem te lezen. Er valt een traan over mijn wang. Tom blijft me boos aan kijken. “is het waar?” “wat?” vraag ik bang. “dat jullie zijn gestopt.” Ik knik. “je kunt beter weg gaan en je douchen. Je ziet er niet uit.” Zegt Tom koeltjes. “maar”“je snapt het echt niet he?” zegt hij kwaad. “w-wat dan” stotter ik. Iedereen zou verwachten dat ik met iedereen in de koffer duik. Dat doe ik niet. Ik heb jou gekozen en dacht dat de relatie serieus was.” “dat is het ook” verdedig ik. “is dat het echt?” schreeuwt Tom. “ik heb alles op het spel gezet voor jou, ik hield van je en dan ga je met lyanne neuken.” “ Tom ik” hakkel ik. “ Ga weg Bill, zoek het zelf maar uit.” “nee” zeg ik een beetje bang. “wat?” schreeuwt hij hysterisch. “ik ga niet weg” zeg ik zelfzeker. “weet je wat, dan doe ik het wel.” “ik doe de deur wel achter me dicht.” Zegt hij boos. Hij loopt naar de deur en doet die met een smak dicht. Ik blijf alleen achter.

mil: tom ik kom eraaaaan!!

24-04-2008 om 16:59 geschreven door mélanie  

Tom pov:

Oke, ik mocht niet zo roepen. Maar hij is gewoon zo. Ik slik even en probeer de tranen tegen te houden. Ik loop naar het dakterras. IN de lift aangekomen begin ik te schreeuwen. Het is gewoon niet eerlijk! IK denk aan de tijd op het dakterras. Mijn handen gleden op zijn gebruinde rug. Zachtjes met mijn vingertoppen streelde ik zijn nek. De deur gaat open en daar zitten Gustav en Georg. Gustav zit naar de muziek te luisteren en Georg zit met zijn benen in het zwembad. Ze zien me aankomen en vragen meteen “heb je ruzie met Bill?” “ook hallo” zeg ik. Ik zie hun gezichten. “ja, een beetje. Niet zo erg.” Ze knikken en gaan dan rustig verder met wat ze bezig waren. “ik heb zin om uit te gaan.” Zeg ik “maar we zijn nog maar net geweest.” Begint Georg. “daar is het toch vakantie voor. Gustav kijkt hoopvol naar Georg. “hij heeft gelijk” lacht hij. “oke, we gaan. Maar dan zijn we er pas binnen een uur he”“goed voor mij.” Zeg ik snel. “oke, kom” zegt gustav. Deze nacht ga ik me goed bezatten, geen lyanne en zeker geen Bill.

mil: ik keek al naar sex and the city mrrr... ik denk dat ik ook van sex and the tommie zou fan kunnen worden!

Ik heb gisteren namiddag de hele namiddag aan de verhaaltjes gewerkt. Het wordt echt een verslaving! ook op school heb ik wat gteschreven. Na dat ik bijna twee keer bijna ben gepakt, twee keer dat vriendinnnen meeleze, één keer dat ze het papier in mijn agenda vinden en één keer bijna straf te krijgen omdat ik verschiet**** heb ik het verhaal mee naar huis gekregen! dit is namelijk top secret!!

**** Ik was net aan het woord"komt klaar" bezig, jullie weten wel in welke zin! vroeg een vriendin naast me wat smakelijk in het frans was. Ik verschoot zo hard dat de hele klas omkeek. OOk de leerkracht vond het niet grappig... ik ben echt haar lievelingetje NIET

24-04-2008 om 17:05 geschreven door mélanie  

Bill pov:

Warmte. De warme stralen van de douche rollen over mijn gezicht. Ze geven mij het warm. Van binnen lukt het niet, wat ik ook doe. Je zorgen was je niet weg. Je zorgen los je op. Er vallen tranen over mijn gezicht samen met het warme water. Ik ga in de douche zitten op mijn knieën. “tom, ik mis je” zeg ik stil. Ik kijk naar boven en zie de douchekop. Sinds we beroemd zijn geworden heb ik het niet meer gedaan. Maar het wordt tijd dat ik het wel doe. Je problemen los je niet op. Je snijdt ze weg. Ik zet de kraan uit en kijk naar het scherpe scheermesje op de lavabo. “tom, waar ben je?” “ik heb je nodig.”

Ik zit in mijn kamer. Weer een kutdag gehad op school. Ze pesten me, roepen me na. Ik zie er anders uit, korte haren vol gel. Leren, zwartje jasjes en strakke zwarte broeken. Ze maken je op die school niet bepaald populair. Tom zit nu al lang niet meer met me in de klas. Ik ben alleen. Ik zit in de hoek van mijn kamer met mijn benen tegen me getrokken. Nog twee dagen en het is weer weekend. Ik kijk naar mijn bureau. Tussen mijn pennen en schriften ligt een mes. Een zakmes dat ik ooit had gekocht. Toen was het cool, nu is het ronduit belachelijk om zo iets te dragen. Ik neem het snel van mijn bureau en ga terug in de hoek zitten. Ik doe mijn rode trui omhoog en kijk naar mijn arm. Hij zit vol rode strepen. Meestal gewoon krassen. Er staat ook in het groot “frei” op. Ik kijk naar mijn deur en dan terug naar mijn arm. Ik zet het mes op mijn arm en doe mijn ogen toe. Het lemmet gaat door mijn arm en ik geraak in trance. Het doet goed. De pijn laat me geloven dat fysieke pijn erger is dan alle andere pijn binnen in. Ik zet het lemmet op een andere plaats en begin nu snel te krassen. Het bloed stroomt opeens van mijn arm. Ik kijk naar de nieuwe krassen. Ze zijn dieper als ik dacht. Ik doe mijn ogen weer dicht en begin weer te krassen. Ik begin te kermen van de pijn. Het bloed stroomt. Het zijn mijn tranen die vloeien. Ik doe mijn hoofd naar achter en zet mijn tanden op elkaar. Het lemmet snijdt diep door mijn vlees. Het bloed loopt op het parket van de kamer. Opeens gaat de kamer open. Tom staat in de deur opening met zijn rugzak over zijn arm. Hij kijkt me geschokt aan en kijkt naar het bloed dat valt. “bill” roept hij geschokt. IK voel me zwak en kijk hem alleen aan. Tom heeft nog maar net zijn lippiercing maar die staat hem al verdomd goed. Hij loopt naar me toe en komt naast me zitten. Ik kijk hem aan maar kan niets uitbrengen. Ik ben beschaamd voor mezelf. Hij doet zijn T-shirt uit en tilt mijn arm op. Ik schreeuw het uit van de pijn en hij kijkt me bang aan. Hij doet zijn T-shirt rond mijn arm en neemt me vast. “hebben ze je weer gekloot?” Ik begin terug te huilen. “ik bescherm je wel” zegt hij. “maar, je zit niet meer in mijn klas” “dat doet er niets toe” zegt hij. “wil je me één ding beloven?” Ik knik zwakjes en zie het bloed door de T-shirt komen. “wil je dat nooit meer doen?” Ik knik “ niet meer tot de dag dat jij me niet meer wilt!” Ik grijns en hij doet het zelfde. “die dag zal niet snel komen, beloofd.” Ik knuffel hem en hij doet het zelfde.

Het scheermesje ligt daar maar. “de dag is gekomen” zeg ik door mijn tranen door. Ik kruip naar de lavabo en neem het scheermesje. Hij wilt me niet meer. Ik zet het scheermesje op mijn arm. Hij wilt me niet meer. Ik kras er mee en het bloed begint al snel te stromen. Kras achter kras. Het bloed zijn mijn tranen. Mijn tranen zijn mijn bloed. “hij wil me niet meer” zeg ik zwakjes en ik laat me vallen op de grond.

24-04-2008 om 17:07 geschreven door mélanie  

Tom pov:

“paaartyyy” roept Georg. Ik lach en loop met hen mee. “gaan jullie maar dansen.” Ik ben niet echt zo een danser. Ik ga liever aan de bar zitten en de andere checken. Meestal meiden. Ik loop naar de bar en ga op een krukje zitten. Ik bestel een cocktail en zucht dan. “op het dronkenschap” roep ik. Gustav heeft al duidelijk gezelschap gevonden. Georg daarentegen heeft meer moeite. Hij gaat naar een meisje toe en danst tegen haar aan. Ze kijkt om en kijkt hem vies aan. Ze loopt weg en Georg blijft alleen achter. Ik lach en drink mijn cocktail in een paar slokken op. Ik wijs naar het lege cocktail glas en de man achter de bar begrijpt het maar al te goed. Hij serveert me nog eentje. Ik kijk naar de dansvloer en zie allemaal mooie meiden. Niemand is zo mooi als Bill, maar ze kunnen er ook wel mee door. Ik drink nog even van mijn cocktail. er komt een meisje aan. Ze heeft bruine haren en een mooi gezichtje. Ze lacht met haar vriendinnen en gaat aan de bar zitten. “het zelfde als de jongeheer naast me” lacht ze tegen de barman. Hij knikt en ze kijkt even naar haar vriendinnen die zitten te dansen. Ik kijk ongemerkt naar haar. Ze ziet er lief uit. Ze kijkt me aan en lacht dan. “wie we hier hebben, tom kaulitz” Ik lach “en hoe heet jij?” “sara” zegt ze lief. Ik neem nog een slokje van mijn cocktail. “ wat doe je hier?” vraagt ze nieuwsgierig. “het zelfde als jou, feesten!” Ik neem nog een slok. Ik kijk ondertussen naar haar. Ze is mooi. Ze kijkt naar me alsof ze me kan beter maken, mijn wonden kan helen. Ze drinkt haar cocktail in twee slokken op. “dat had ik nodig.” Zegt ze stralend. “drink je nog wat van me” zeg ik flirtend. “omdat je zo lief bent.” Zegt ze. We praatten de hele tijd. Sara is lief, ze begrijpt dat we het druk hebben. Ze vertelt wat over haar familie. Na drie cocktails en een paar andere drankjes zijn we allebei aan het lachen met elkaar. Sara begint te lachen met mijn gezichtsuitdrukking en ik val bijna van mijn stoel af. “kom je met me mee vannacht?” zeg ik uitdagend. “met jou, daar moet ik over nadenken” zegt ze lief maar toch ook zeer dronken. “alsjeblieeeeft?” vraag ik met een pruillipje. “oke dan” lacht ze. Gustav en Georg komen naar ons toe. “ wij zijn weg” zeg ik snel. Ik ben niet zo zat maar het doet gewoon zo goed om niet aan Bill te denken. “nu al?” “ja, wij moeten nog dingen afhandelen in onze kamer.” Sara lacht. “ ik denk dat ik stout ben geweest. Ze is zo mooi. “ja, heel stout.” Ik sta recht en sara volgt mijn voorbeeld. Zij kan wel amper rechtstaan. “ we gaan wel mee” zegt Gustav. “jullie hebben gedronken” Ik knik. Ik geef het toe. We zijn een beetje in de wind. Sara kijkt me aan. “toch niet mee in de kamer?” “dat denk ik niet” we kijken elkaar serieus aan en beginnen dan te lachen.

mil: sara lief meisje, wil je hem geen pijn doen? Tom is kwetsbaar...

27-04-2008 om 19:25 geschreven door mélanie