‘Tom, het is er…. Het is er!’ Bill en ik staan recht. Een vreemd gevoel verspreidt zich door mijn buik. Ik voel me misselijk, wat moet ik doen? ‘wat nu?’ vraag ik aan de vriendin van Lyanne. Een verpleegster komt buiten met een glimlach op haar gezicht. ‘wil je even kijken?’ Ik kijk naar Bill, die staat onmiddellijk recht. ‘alleen de vader’ zegt ze voorzichtig. Weer kijk ik Bill aan. Ik wil niet alleen. ‘ga maar’ zegt hij ongelukkig.

----------------------het goede einde----------------------------

29-09-2008 om 17:53 geschreven door mélanie  

Het goede einde!

Bill pov:

Tom loopt naar binnen. Ik kijk hoe hij verdwijnt in de deuropening. ‘straks kun je de baby zien!’ zegt de verpleegster lachend. Van af dit moment voel ik me gebroken. Ik en tom zijn niet meer samen.

Tom pov:

‘Wil je…’ Je kijkt op. De verpleegster staat met de baby in haar handen. Ik kijk naar Lyanne die knikt op de verpleegster. Ze geeft het kind in mijn armen. Onhandig leg ik het goed en kijk er lang naar. Een warm gevoel verspreidt zich door mijn lichaam. De baby neemt mijn vinger vast. ‘het is een meisje’ zegt Lyanne. Ik kijk op, ze ziet er doodmoe uit. ‘een meisje?’ Ze knikt weer, er komen tranen in haar ogen. Het kleine kindje beweegt haar hoofdje. Ze is klein maar toch o zo speciaal. Ze is nog maar enkele minuten oud, door mij is ze hier. ‘hoe heet ze?’ Lyanne schudt haar hoofd, ze heeft geen idee. ‘heb jij een ideetje?’ Ik blijf kijken naar het wondertje dat nog steeds mijn vinger vasthoudt. ‘Taylor’ Lyanne begint te huilen en knikt ondertussen. ‘Taylor wordt het!’ Ik kan het ook niet laten, er valt een traan op het wangetje van Taylor. Ze draait haar wat om. Ze is zo zacht, ze is zo lief. ‘Dag Taylor, wil jij bij mama?’ Ik sta recht met de baby en breng hem naar Lyanne. Ze neemt Taylor aan en kijkt me dankbaar aan. ‘sorry, sorry dat ik zo stom was. Ik wil… Ik wil een papa worden.’ Het rolt uit mijn mond. Misschien komt het door de euforie. ‘meen je dat echt tom? Het moet echt niet.’ ze keek je met grote ogen aan. Je stond zo dicht bij haar dat je haar gedachtes kan lezen. ik geef Lyanne een kus op haar voorhoofd en blijf  naar Taylor kijken. ‘ik meen het echt.’ ‘je hebt er een dochter bij.’

mil: ik zal het even samen vatten. Bill heeft 9 maanden zijn best gedaan, is lief voor Lyanne geweest. Op het moment dat Bill Tom eindelijk krijgt binnen gewandeld In het ziekenhuis wordt hij buitengesloten. Hij is de rede waarom Tom daar is en toch mag hij zelf niet binnen. Ik vind het dan ook niet meer dan normaal dat hij zich daar ongelukkig bij voelt. Tom wordt een papa,  en Bill...??

30-09-2008 om 18:53 geschreven door mélanie  

Bill pov:

‘meneer, u mag even komen!’ Ik kijk op zij en geef een hand aan yasmine. ‘tot nog eens?’ ze knikt en glimlacht. Ik ga naar binnen. Tom zit in een stoel met de baby op zijn schoot. Hij glimlacht er naar, hij is rustig. Ik ga naar Lyanne en geef haar een kus op de wang. ‘proficiat!’ ze knikt. Tom staat recht en geeft de baby aan haar over. Ik moet even slikken, heb jij nooit het gevoel dat je ergens overbodig bent? Ze lijken net het perfecte gezin, ik de buitenstaander. ‘hoe heet ze?’ ‘Taylor’ zegt Tom trots. Hij aait Taylor over haar wang, hij straalt. Ik geef een knik en kijk weer onschuldig naar het meisje. Ze is zo mooi. Ik zou kunnen huilen. ‘Bill?’ IK zat kennelijk te staren want Lyanne zwaait naar me. ‘ja?’ ‘wil jij de peter worden?’ Tom glimlacht breed, hij is gelukkig. Hij hangt over zijn dochter. Ik slik weer. ‘ja, tuurlijk wil ik dat!’ Ik loop naar Tom toe en knuffel hem. Hij lacht weer, na negen maanden. Hij is terug echt gelukkig. ‘wil je haar eens vasthouden?’ ‘ik weet niet..’ Lyanne geeft de baby zonder pardon aan en ik neem haar dan maar aan. Ze is zo rustig, zo lief. ‘taylor’ zeg ik zachtjes. ‘Het bezoek uur is bijna gedaan.’ Zegt de verpleegster. Ik kijk naar Tom en die naar Lyanne. ‘dan gaan we maar eens…’ Hij kijkt van de baby naar mij. ‘kan ik niet beter hier blijven?’ vraagt hij aan Lyanne. Ze schudt haar hoofd. ‘nee, Bill zou je missen.’ Ik ben haar dankbaar.

mil: Billie... Tommie is papie en jij... NIKS moewhahahahahahaha!! *duivel komt in de schrijfster op* neenee, tis allemaal heel sneu vr Billie

mr toch kan ik het ni laten MWAHAHAHAHA

01-10-2008 om 20:59 geschreven door mélanie  

Bill pov:

‘Kom je mee slapen?’ vraagt hij zachtjes. Hij neemt mijn hand vast en neemt me mee naar boven. In de auto hadden we het de hele tijd over de baby, Tom toch. Ik voel me zo verschrikkelijk. Ik moet blij voor hem zijn, ik ben peter! Waarom voel ik me dan zo slecht? Tijdens het tanden poetsen lacht hij breed met zijn mond vol tandpasta. Ik kan hem enkel een klein lachje geven. We gaan samen naar bed waar de lakens zo koel aanvoelen dat het nog lang zou duren voor ik ga kunnen slapen. Aan het randje van de matras lig ik met enkel mijn slaapbroek en ogen open. Het licht gaat uit en opeens voel ik me alleen. Ik kijk naar het plafond ook al kan ik niets zien. Opeens voel ik een zachte adem in mijn nek. De adem streelt mijn wang en bereikt daar het diepste van mijn binnenste mee. Ik wil dat het mij opwarmt, mij licht laat voelen. Ik ga dichter bij liggen en voel de zachte handen op mijn buik. ‘je bent onvervangbaar, ik hou zo veel van jou. Ik zou niet weten wat ik zonder jou zou doen.’ Het klinkt als muziek in mijn oren. Ik kruip dichterbij tot er geen ruimte tussen ons ik zou geraken. ‘ik heb zo bang’ treur ik en laat mijn vingers over zijn zij glijden. ‘ik heb ook bang, enkel om jou te verliezen.’ Met zijn lippen geeft hij me een kus op mijn slaap. ‘wat als je zou moeten kiezen tussen je dochter en mij?’ ‘ik kies niet tussen mijn twee wonderen. Mirakels blijven hier om het leven dragelijk te maken.' Een kus verbrak die nacht de stilte van de nacht.

mil: najaa zo schattig!<3

03-10-2008 om 18:25 geschreven door mélanie  

Bill pov:

Het is nog vroeg maar toch zitten we samen in de auto. Tom zingt als een meisje ‘I kissed a girl’ Ik moet lachen en zing dan maar luid mee. Ook al is het lied al zo afgezaagd, eens dat Tom het zingt is het geweldig. In het ziekenhuis ziet Lyanne er nog steeds moe uit. Ik zit gelukzalig met Taylor op mijn schoot met Tom naast me. Hij kriebelt haar wangen en speelt met haar kleine vingertjes. ‘het is echt mooi!’ zegt Lyanne die kijkt naar een geheel nieuwe outfit die ik heb uitgekozen in een babywinkel. ‘morgen staat het zoiezo in de kranten: Bill? Een dochter?’ Tom moet lachen met mijn gestoorde gezichtsuitdrukking. Taylor kan er enkel om geeuwen en besluit wat te gaan slapen. ‘Wat ga je doen als je naar huis kan?’ Ik kijk naar Lyanne die net het cadeautje heeft weg gestoken. ‘Terug een appartementje zoeken ofzo?’ ‘Wil je niet bij ons komen wonen?’ Ik vraag het voor de tweede keer. De vorige keer toen ik het vroeg is ze weg gegaan nadat Tom niets meer zei. ‘ze zullen er snel achter komen. Wat zal de pers zeggen?’ Ik kijk naar Tom die enkel oog heeft voor kleine Taylor. ‘we zullen eerst het maar eens aan onze drummer en basgitarist vragen.’ Ik kijk naar Lyanne en die knikt goedkeurend. ‘Bellen?’ vraag ik als Taylor mijn vinger in haar handje heeft. ‘ja, ze zullen wel willen weten hoe het met ons is.’ Tom staat recht en begint Gustav op te bellen. Daarna ook Georg en David. Elke keer sluit hij het gesprek af met ‘en durf niet zonder een duur cadeau te verschijnen’ Ik leg Taylor bij haar mama en ga terug zitten om een cola te drinken. Het valt me op hoe trots Tom over zijn dochter spreekt, we zullen Taylor dus niet lang geheim kunnen houden. ‘ze komen er aan. Georg had wel nog moeite met opstaan en hij moet nog een duur cadeau voor mijn Taylie-waylie-waylie kopen. Hij buigt zich over Taylor en mijn mond gaat op half zeven staan. Tom en baby taal… GEEN aanrader! ‘ja wat? Ik heb gehoord dat baby’s dat leuk vinden. Ik en Lyanne kijken hem vreemd aan waardoor hij zijn schouders ophaalt. ‘ze heeft Monsoon al gehoord sinds ze geboren is!’ zegt Lyanne trots als ze van onderwerp wil veranderen. Na een halfuurtje staat Gustav met een groot cadeau aan de deur. ‘Tom, je bent een papie!’

mil: tot WOENSDAG!!!xxxxxxxxxxxxxxxxxx (ik ben op driedaagse naar brugge  voor de trage mensen)

05-10-2008 om 20:40 geschreven door mélanie