Bill pov:

We staan op de rode loper met een fake lach naar iedereen te zwaaien. Ik heb mijn beste outift voor deze gelegenheid. Nu zal je denken, wat moet je dan aandoen? Wel, ik heb uren voor mijn kast gestaan en het enige dat ik wilde uitdrukken was: sorry dat ik van mijn broer hou. Het was een moeilijke keuze. ‘en Bill, kloppen onze geruchten dat je papa bent geworden?’ Je kijkt op en ziet een vrouw die haar microfoon met haar hele gestrekte arm moet omhoog houden om aan je kin te komen. Opeens komen er haastig allemaal microfoons en camera’s bij. Tom had het gehoord en allen gaan we wat ongemakkelijk voor de menigte staan. we kijken allemaal naar Tom die dan maar het woord neemt. ‘ik heb een dochter.’ Als kleine kinderen gaan hun mond open en komen ze allemaal dichter bij zodat de microfoons akelig dicht tegen mijn neus komen. ‘Ja euh… en ik ben peter!’ zeg ik om de stemming er wat in te houden. Door die duidelijk oninteressante opmerking gaan ze allemaal naar Tom kijken. Hij zucht en zet dan weer een fake lach op. ‘Ze heet Taylor, ze lijkt akelig veel op mij en kan al mee neuriën met monsun samen met haar oompje. Ze kijken allemaal gretig op en willen allemaal vragen stellen. Ik kijk even naar de tijd en schraap mijn keel. ‘ik vrees dat we door moeten… we hebben nog maar een paar minuten.’ De interviewers knikken tot dat ze “we hebben nog maar een paar minuten horen.” We lopen verder door de krijsende menigte en zien in de verte Pink. ‘leuk, die is ook van de partij.’ Tom knikt en gaat verder met lachen. Tijdens het wandelen fluistert tom telkens ‘nog drie minuten.. nog twee minuten… daar moeten we zijn.’ We gaan opeens duidelijk sneller waardoor we meer fans overslaan. In de verte komt hij aan…

Gustav pov:

Oke, eindelijk zien jullie mijn kant van het verhaal. Ik sta hier met lood in mijn schoenen en zie hoe Bill een microfoon van één van de presentatoren neemt. Zeg maar dag tegen onze carrière. De helikopter komt steeds dichter bij, iedereen kijkt verbaasd naar de lucht… dit stond namelijk niet op de planning. ‘allemaal bedankt voor jullie steun… allemaal bedankt voor al de brieven en kaarten. De kriebels verspreiden zich door mijn buik. Bill is nog net hoorbaar waardoor ze het geluid toch maar wat luider zetten. Toch komt er niets… de helikopter landt gemakkelijk op de rode loper. Het maakt een hels lawaai. Bill en Tom kijken elkaar aan… ze nemen elkaars hand vast en stappen in de helikopter. Ik en Georg kijken elkaar aan en zien samen hoe de helft van Tokio hotel verdwijnt… Een hoop geschreeuw blijft over…

mil: alles is nog onduidelijk wat natuurlijk de bedoeling is...

05-11-2008 om 17:40 geschreven door mélanie  

Gustav pov:

Eindelijk zitten we in de zaal. Eindelijk geen vragen meer. Het was officieel, het was ieders oren al bereikt. De tweeling is weg… naar waar weet niemand. Ik kijk naar Georg die me bezorgd aan kijkt. ‘heb je een speech mee?’ ‘die had ik aan… de tweeling gegeven.’ Hij kijkt me pijnlijk aan en verzet zich zodat hij beter zit. Ik heb nog nooit het woord moeten voeren, nu heb ik mijn speech nog niet bij ook! Achja, hij trok toch niet op veel. ‘en de winaars zijn.. Tokio hotel!’ in plaats van de omhelzingen, het rechtstaan en een grote grijns op te zetten: ‘verdomme!’ Iedereen kijkt ons raar aan terwijl ik me goed wil herpakken. ‘kom.. Kom Georg, we willen de fans toch niet laten wachten!’ Georg kijkt me moeilijk aan maar loopt dan toch maar mee. We geven de twee presentatoren een kus en nemen stralend de award aan. Ik neem de microfoon in mijn handen en kijk naar de schreeuwende fans die ongeduldig zitten te luisteren naar mijn zo geweldige commentaar. ‘normaal gezien doet Bill zo een dingen dus ik..’ ‘WACHT!’ ‘nee, dat doe ik niet!’ Mijn nekharen komen overeind. Een meisje komt het podium op die zonet door de beveiliging is gekomen. Haar stem klinkt door mijn oren en gaat zo naar mijn hart. ‘sara’ mompel ik zachtjes. Ze komt op het podium, even stralend als altijd. Ze geeft me een hand en ook Georg krijgt een vuile blik. Ze trekt de microfoon uit mijn handen en lacht haar tanden bloot. ‘godverdomme… ze weet het’ fluistert Georg zachtjes in mijn oor. Inderdaad, ze weet het…

mil: ja, ze weet het idd. het is normaal dat je het nu niet snapt hoor!^^

ook moet ik zeggen dat ik het stom vind dat ik nog zo weinig schrijf aan dit verhaal. volgende week kan ik de hele week niet schrijven. zie het als een soort vakantie. De week daarna zal ik terug proberen vaker te schrijven. x

09-11-2008 om 13:23 geschreven door mélanie