Tom pov:

‘Bill, ik kan het echt niet’ zeg ik zachtjes in zijn oor. Georg en Gustav staren naar de televisie terwijl ze wat praten. ‘Ik vind het ook moeilijk, maar hoe zullen ze reageren als we gewoon het plan volgen zonder ze te waarschuwen. Het plan, het plan om te blijven overleven. Het plan om samen met Bill in rust te leven terwijl de buitenwereld er zou mee kunnen leven. Mijn maag keert om als ik in de zetel ga zitten met Bill. Hij kijkt me zenuwachtig aan terwijl hij met zijn armband prutst. De armband die hij van mij heeft gekregen. ‘we willen.. we hebben iets te zeggen.’ Het geluid van de televisie gaat zachter zodat Bill zelfs mijn hart hoort kloppen. Ik kijk naar mijn schoenen, Bill mag het gesprek voeren. Deze keer kan ik niet beginnen te roepen als bij papa. De kans was groot dat ze ons zouden laten vallen, dat was in het plan meegerekend. Het plan was bedoeld voor wij twee, wij alleen. Iets waar we voor hadden gekozen. Even keek ik op om hun blikken te bekijken, misschien keken ze ons nu voor de laatste keer normaal aan. Onze liefde was verboden, iets wat het vroeger allemaal spannender maakt maar nu enkel pijnlijker. Bill legt zijn hand op de mijne en knijpt er in als teken dat ik het gesprek moet voeren. Ik heb de moed er niet voor, ik kan het niet. Hij snapt me ook deze keer want hij schraapt zijn keel en zegt: ‘ik en Tom zijn verliefd.’ Verliefd, het mooiste woord wat er over zijn lippen kan glijden. Georg krijgt een speelse lach over zijn lippen, Gustav zet zich enkel wat rechter. ‘Lyanne?’ vraagt Gustav en richt zijn blik op mij. Weer ogen op de grond. Lyanne was naar yasmine, haar vriendin. Ze wist wat er ging gebeuren en wilde er ook liever niet bij zijn. ‘nee’ zegt Bill hees, hij zou elk moment kunnen breken. ‘op wie dan?’ Ik richt voor de eerste keer mijn blik op, zet me recht en zeg de woorden die we al zolang verbergen: ‘we houden van elkaar’ Bill kijkt me trots aan maar kijkt dan naar Georg en Gustav. ‘we weten dat jullie elkaar erg graag zien’ zegt Gustav traag. ‘we zien elkaar meer dan dat soort graag zien’ zegt Bill nog trager. ‘ja, kus elkaar anders eens!’ zegt Georg fel en begint dan te lachen. Ergens brak er iets, het brak als glas dat op een marmeren vloer belanden. We keken elkaar even aan en dan terug naar de twee. Mijn ogen keken naar de mimiek van Georg, mijn beste vriend. Die blik, de zelfde afgrijselijke blik als elk ander persoon die er achter kwam. ‘We houden van elkaar’ zegt Bill. Even komt er een breekbaar lachje op zijn gezicht die er snel van wordt afgeveegd door Gustav die zijn trui aan doet en vertrekt. ‘Tom, was jij niet de eeuwige player?’ zegt Georg met een vuile blik. ‘was’ zeg ik kort. ‘sinds wanneer.’ Zegt hij traag. ‘sinds een jaar en twee maanden.’ ‘fijne vader ben jij. Kijk, papa kust mijn oom!’ zegt Gustav fel. Hij loopt de deur uit en laat die dicht vlammen. Ik kijk smekend naar Georg die me met opgeheven neus aankijkt. ‘ik.. ik ga mee met Gustav.. Hij.. hij zal niet.. hij zal niet’ met die stotterende woorden loopt hij ook de deur uit en laat ons achter… met een liefde die voor anderen een vloek is.

mil:sorry dat ik de voorbije dagen niet veel heb geschreven. dat komt niet door dat ik niet wil, maar door de omstandigheden. ik ben namelijk zo een beetje jarg vandaag en... nu ja, veel feestjes en bezoek enzo.. happy.. Birthday to me?

16
16

21-10-2008 om 17:42 geschreven door mélanie  

Bill pov:

Er is één week voorbij. Ik zit samen met Tom in de auto op weg naar Mama. Opeens gaat de telefoon in de auto, Tom zet hem behendig op luidspreker. Uit de telefoon komt een stem die me hoop brengt, die me blij maakt. Na een week stilte belt Gustav, aarzelend maar toch. Er valt een stilte en toch durf ik het eerlijk te zeggen: ‘ik had niet verwacht dat je ons ging bellen.’ Even blijft het stil maar dan.. ‘We blijven vrienden, wat er ook gebeurd. We hebben alles tegen David uitgelegd.’ Ik kijk Tom met grote ogen aan en moet enkele keren slikken. Zoveel mensen die het nu weten. ‘Jullie plan gaat door, proficiat.’ ‘vind je het erg?’ vraagt Tom. ‘Nee, ik heb ook zo mijn plannen.’ Ik kijk door het raam als we parkeren voor het huis. ‘tot..?’ begint tom nog. ‘overmorgen, je bent er zeker van?’ ‘we gaan er voor!’ zeg ik vastberaden. ‘was ik al bang voor!’ zegt Gustav lachend.

Tom pov:

‘had.. had hij gelijk?’ Mama neemt voor ons plaats in de zetel met een kopje koffie. ‘wie?’ zeg ik aarzelend. De tranen komen in mij op. Mama… wist ze al van ons? We waren zo goed begonnen. ‘mama, ik en Tom zijn verliefd.. op elkaar’ ze keek ons aarzelend aan en wenkte toen haar gezicht weg. ‘Jullie vader, ik weet het al langer dan vandaag.’ ‘mama, overmorgen…’ ‘dat weet ik ook al.’ We kijken raar op. Ik leg mijn hand op haar been en voel haar droevigheid in mij overlopen. Mijn mama, mijn alles. Ik geef het niet graag toe maar ik en Bill houden zo veel van haar. ‘jullie… jullie manager heeft me alles verteld.’ Ik knik bemoedigend en kijk Bill aan die vol zorgen op de bank zit. Vandaag had hij meer zwart aan dan normaal, vandaag zei hij nog dat hij bang had. Vandaag had hij me een kus op de wang gegeven en nogmaals de vraag gesteld: ‘wil je hier mee verder gaan?’ we zijn geen opgevers, anders was ik al lang met deze relatie gestopt. ‘hoe gaat het met papa?’ vraagt Bill moeilijk. ‘hij… Hij denkt dat Tom een gezin is gestart. Hij is blij.’ Dit verscheurt me van binnen, maar ons zal het nooit verscheuren.

mil: tommie, je bent zeehr trouw en nog lief ook. ik zou het plannetje nooit volgen baby. Blijf ander bij mij?

25-10-2008 om 19:24 geschreven door mélanie