Of ze heel zeker was dat ze niets hoefde mee te nemen, vroeg ik voor tigste keer.

Ze draaide haar ogen alsof ze nauwelijks kon bevatten waar mijn onmetelijke domheid aan te wijten was. Nee, zei ze kordaat. Om daar enkele seconden later aan toe te voegen: behalve een paraplu, een boerenpet en een regenjasje.

Dat kan niet, zei ik.

En waarom niet?

Het was mijn beurt om met mijn ogen te draaien. Omdat we naar de instapviering gaan. Naar de mis. De kerk, weetjewel? Dus ik denk niet dat je daar boerenpetten en paraplu’s nodig hebt. Die zijn voor het schooloptreden, niet voor de instapviering.

Goed dan, zei ze dramatisch. Ze sloeg haar armen over elkaar, knarste met haar tanden en keek me dreigend van onder haar wenkbrauwen aan. Maar je zult zien dat ik de enige ben…

Ik zwierde de deur van de auto dicht.

We kwamen net te laat, uiteraard. Ondanks haar protest manoeuvreerde ik mijn dochter handig door de mensenmassa tot net voor het altaar en duwde haar tussen haar klasgenootjes voor het inleidende gezang. Tot mijn verbazing herkende ik ‘een tocht door het donker’ in een licht aangepaste versie. Mijn dochter trok zich van de gekerstende versie niets aan en zong luid en duidelijk – luider en duidelijker helaas dan de klasgenootjes om haar heen – de originele versie, zichzelf ritmisch met voet- en heupbewegingen begeleidend. Met blozende wangen vanwege het succes zat ze twee minuten later naast mij op de stoel. En vervolgens op mijn schoot, want anders kon ze de meneren vooraan niet zien. Om drie seconden later alle interesse in de meneren te verliezen en de hele tijd luidop opmerkingen te maken, terwijl ikzelf mij keihard concentreerde op het heiligenbeeld vooraan om geen lachstuipen of woedeaanval te krijgen. Een mens moet keuzes maken in het leven.

Nog een half uur later schoot het haar te binnen.

Oei, klonk het voor de halve kerk toen ze de andere kinderen ijverig in hun moeders handtas zag vissen. Ik moest toch iets meebrengen.

Wat dan? Ik siste zo stil en dreigend mogelijk.

Het oor van god!

Ik concentreerde me weer op het heiligenbeeld.

Het oor van god, ging ze nog wat luider. En dat moesten we kleuren. Want hij kent al onze namen, maar hij weet niet wat ze wil zeggen en dus moesten vragen aan mama en papa en dat erbij zetten op het papier.

Ondertussen stapten alle klasgenootjes fier met hun gekleurde oren van god naar het altaar, alwaar een van de meneren ze in ontvangst nam om ze vervolgens aan een wasdraad op te hangen. Waarop het hele kinderkoor weer losbarstte in een nieuwe versie van de tocht door het donker en mijn dochter zich naar voren wurmde om uitbundig mee te doen.

Er resten ons nog vier maanden tot het moment van de waarheid.

27-01-2009 om 13:01 geschreven door Tine  

25-01-2009 om 12:25 geschreven door Tine  

Ik weet niet zeker wat ik had gehoopt. Een mens gaat niet elke dag onder verdoving. En voor die ene keer dat het dan toch gebeurde wou ik er iets memorabels van maken. Een heuglijke gebeurtenis als het ware, met een lange, donkere tunnel misschien, en een schoon wit lichtje aan het einde, waar ik naartoe zou fladderen tot de zachte stem van de mooie dokter mij terug naar dit aardsche bestaan bracht en ik - omringd door man en kinderen - met betraande ogen een zucht van verlichting zou slaken. Zoiets. Maar dat was blijkbaar teveel gevraagd. In plaats daarvan kreeg ik een droomloze slaap en werd ik hardhandig gewekt door de harde stem van een niet zo mooie verpleegster.
Nog een geluk dat ik sowieso wakker werd. Het ware een roemloos einde geweest.

23-01-2009 om 14:24 geschreven door Tine  

Vooral kinder- en jeugdboeken, maar ook iets voor volwassenen:

·         De hoed van Vos | Roel Verviers |***

·         Stanny, een stil leven | Erik Vlaminck | ****

·         Het verhaal van Stippie en Jan | Patsy Backx | ***

·         Mijn buren | Guido van Genechten en Sylvie Park | **

·         Hemelbeesten | Lorna Minkman | **

·         De dief en de magiër | Sarah Prineas | **

·         Het verbluffende verhaal van Adolphus Tips | Michael Morpurgo | ****

19-01-2009 om 00:00 geschreven door Tine  

Af en toe bekruipt mij de goesting om in mijn kinders te bijten. Dan pak ik ze stevig vast en ik moet mij - echtig waar - bedwingen om er niet eens goed mijn tanden in te zetten. Vooral buik en billen, en in mindere mate bovenarmen en enkels, zijn geliefde doelwitten.
Nu zijn mijn kinderen natuurlijk absoluut aanbiddelijk schoon en heeltegans om op te eten, maar toch.
Als ik er weer een keer eentje grommend op mijn schoot getrokken heb en gekriebeld tot ze om genade smeken, denk ik wel eens dat er iets aan mij scheelt. Een of andere bizarre afwijking, misschien. Een onvermoede neiging tot kannibalisme, een onverwerkt jeugdtrauma na een beet van de hond, een obsessief teveel aan moederliefde. Of gewoon een tekort aan proteïnen.
Toch was het een opluchting toen ik enkele maanden geleden (vraag me begot niet wanneer of in welke krant, ik zou het niet meer weten en ik doe geen moeite om het op te zoeken!) in een interview met Anne Provoost las dat ze fysiek helemaal zot was op haar kinderen. Of wanneer ik zie dat Gerda Dendooven in haar prentenboek 'Mijn mama' het gelijknamige hoofdpersonage haar kind op een bedje sla zie leggen. Dan denk ik dat het allemaal nog zo erg niet zal zijn. Dat mijn kinderen mij en mijn vreemde gewoonten ongetwijfeld zullen overleven zonder er jeugdtrauma's aan over te houden.
En dat een beet op tijd en stond precies ook geen kwaad kan.

17-01-2009 om 17:34 geschreven door Tine  

Mijn kinderen worden groot en ik oud. Dat confronterende besef groeit helaas niet langzaam. Op een kwaaie dag springt het onverhoeds in je nek en slaat ongenadig in je gezicht. Na het winkelen bijvoorbeeld. Wanneer je - moe van het trotseren van de winkelende medemens en muzak - bij thuiskomst tassen vol spullen neerploft en trots aankondigt wat je hebt gekocht. Jurkjes voor dochter, broeken voor zoons, en ondergoed. Dan gaan de ogen rollen.
'Geen slips mag ik hopen,' zegt hij laconiek.
Ik kijk voor de zekerheid nog eens in de tas.
'Neen,' zeg ik opgelucht. 'Shorts.' Ik ben goed.
'Dan is het in orde. Want met die slips ga ik dus echt niet meer naar school. Mijn vrienden lachen zich ziek.'
Hij is bijna twaalf.
Volgend jaar wil hij vast zijn eerst tattoo.

16-01-2009 om 09:54 geschreven door Tine  

13-01-2009 om 00:00 geschreven door Tine  

Al een viertal jaar ben ik aan het schrijven. Dat leverde tot nu toe een paar boeken op, vertalingen en een nominatietje (dit is een zéér vreemd woord!) af en toe. Het loopt dus wel vlot. Zodanig zelfs, dat in mijn directe kennissen- en vriendenkring verkeerdelijk de indruk ontstond dat ik een beetje bekend werd. Misschien heeft mijn klein gebrek aan bescheidenheid daar ook enigszins toe bijgedragen, maar soit.
Feit is dat geen kat mij kent. Behalve u dus, de licht dementerende oude dame aan de overkant van de straat en de dorpsbakker. En nog een paar verdoolde zielen.
Maar daar komt thans verandering in! Want nu sta ik hier. En dat zal nogal een keer vuurwerk gaan geven.

10-01-2009 om 17:42 geschreven door Tine  

Groen als ik ben, durf ik ook op de blog een stukje van enige tijd geleden te recycleren. Hier en daar een punt of komma verplaatsen, en zo kan het wel weer.
Geïnspireerd door shoppingscentra, solden en massa's onbeschofte mensen met winkelwagentjes wil ik u even onderhouden over schoeisel. Botten met talons meerbepaald, of laarzen met hakken in het Schoon Vlaams.

Volgens sommigen (totaal mode-onkundige randgevallen zonder enig gevoel voor esthetiek, maar dit geheel terzijde) een absolute zelfkwelling , maar ik ben er zot op. Vanaf de dag dat ik mijn moeders oversized plateauzolen ontdekte, over mijn eerste schuchtere 3cm-hoog-en-even-breed-pogingen in het middelbaar tot de kanjers waarmee ik tegenwoordig rondhobbel. Minimaal 7 centimeter.
Zonder talons ga ik de deur niet uit, of het moest gebeuren tijdens één van die zeldzame pogingen die ik vruchteloos onderneem om op veel te late leeftijd iets aan mijn conditie te gaan doen. En aan mijn figuur natuurlijk, want laten we eerlijk zijn, hoeveel vrouwen doen écht aan sport voor hun lichamelijk welzijn?

Dit gezegd zijnde, heb ik vastgesteld dat ik minstens even snel kan lopen met een verhoog van 8 cm onder mijn hielen als op platte zolen. En een stuk eleganter. Hoewel dat laatste ook te wijten kan zijn aan het feit dat ik mij met hakken nooit of te nimmer ‘en plein public’ in het zweet zou lopen tot ik een kop heb als een biet. In tegenstelling tot de keren dat ik mijn sportsloffen aan heb. ’t Kan zijn.

Waarom ik niet zonder kan? Om er groter uit te zien, tiens. Dat is geen overbodige luxe met mijn amper een meter zevenenzestig en goed op weg om binnenkort de kleinste in ons gezin te worden. En slanker. En eleganter. En om het ietsiepietsie gevoel van macht wanneer je hakken keihard door de gang je komst aankondigen, waardoor medewerkers opeens voluit aan de slag gaan.

Hier en daar is er te lande nog altijd een ex-collega die wit wordt rond de neus bij het horen van talons op het parket…

10-01-2009 om 14:32 geschreven door Tine  

We hebben er weer eentje gekregen. Waarschijnlijk al van een poos geleden, maar een mens kan niet altijd even snel zijn...

Voorts loopt er een bijzonder initiatief op jipjip, de weblog van kinderboekenkenner Richard Thiel. Hij lanceert deze maand als de maand van de onbekende kinderboekenschrijvers. En dat is mooi, want het is niet makkelijk om als jeugdauteur een beetje naambekendheid te verwerven. Dus krijgen (relatief) onbekende kinderboekenschrijvers op zijn druk bezochte weblog een forum. Er kwamen er al 6 aan de beurt en er zullen er nog een pak volgen. Waaronder ondergetekende. Volgen dus, dat initiatief. En reageren is uiteraard ten allen tijde toegestaan. Hoe luider, hoe beter!

07-01-2009 om 11:45 geschreven door Tine  

o       Alles nieuw – Joke van Leeuwen | de eerste roman die ik las van haar en is bijzonder goed bevallen, dankuwel

o       Geen spijt, leven en liedjes van kleine Edith – Paul Verrept | groots klein prentenboek over een grote mevrouw

o       De mooiste begrafenis van de wereld – Ulf Nilsson & Eva Eriksson | wondermooi prentenboek met bijzonder fijne humor

o       De nadagen – Jef Aerts | had ik nog niet eerder iets van gelezen en is uitstékend bevallen, dankuwel

o       Laika tussen de sterren – Bibi Dumon Tak | non-fictie voor kinderen over historisch belangrijke dieren, heel leuk

o       Paardenfluisteren – Monique Snoeijen en Annemarie van der Toorn | Monty Roberts (de paardenfluisteraar, jawel) voor kinderen, ook voor niet-paardenliefhebbers!

04-01-2009 om 22:07 geschreven door Tine