Hehe. Wij zijn ondertussen op vakantie. Maar maak je geen zorgen, ik ben op alles voorzien. Op gezette tijden valt hier zoals gewoonlijk één en ander te lezen...
De ponys op het strand hadden aan mij vroeger een geduchte klant. Desnoods breidde mijn actieterrein zich zelfs uit tot ezels als andere kinderen mij te snel af waren geweest. Ik droom van paardrijden sinds ik het mij kan herinneren. Weer of geen weer, ik zou rijden. Groot was dan ook de ontgoocheling, toen bij een miezerige regen telkens weer bleek dat ik niet als een wilde amazone door de branding kon galopperen. Meer dan een moedeloos geslof viel er uit de ouwe knollen niet te halen.
En bovendien was ik zo allergisch als de pest.
Roodgezwollen ogen en een gestaag lopende neus trotserend bleef ik manhaftig op mijn ros. Met gesloten ogen en dankzij de zeewind lukte het af en toe zelfs om mij in te beelden dat het vooruit ging. Tot de werkelijkheid mij weer inhaalde.
Sindsdien heb ik nog een paar keer geprobeerd om rijles te volgen. Op een echt paard! Het resultaat was dat ik tot driemaal toe met rode ogen en een snotneus plus een bijzonder pijnlijke kont in de smurrie van de manege terecht kwam. Onherroepelijk groeide tussen mij en het paardenras een groot wederzijds wantrouwen en ongegronde angst.
Tot Arcos er kwam. Mooi en onvoorstelbaar lief. Vooralsnog weigert hij om een poot te verzetten als ik op zijn rug zit. Hij draagt mijn zittende aanwezigheid met groots geduld. Met mijn man daarentegen draaft en galoppeert hij zoals ik het in mijn dromen ook zou willen.
Maar mijn tijd komt nog.
Ik heb alvast mijn eerste les in de manege geboekt.
We staan op de parking bij zijn werk en slaan een praatje door het raam van de wagen. Overmorgen is het elf jaar dat we elkaar kennen. Af en toe overvalt het mij nog, dan zie ik hem lopen en springt mijn hart op en neer en denk ik: jummie. Meestal denk ik dat stilletjes en blijft het binnensmonds. Af en toe zeg ik het hardop, als er niemand anders bij is, zodat hij alleen het hoort.
Maar nu ontsnapt het mij. Ik mompel sexy papa, en staar hem na.
Sexy papa? Het kleine stemmetje naast mij schiet de hoogte in.
Sexy papa? Ze blijft het herhalen tot ze een reactie krijgt.
Echt waar. Elke dag, opnieuw en opnieuw. Maakt niet uit wat je schrijft, als je maar schrijft. Ga aan je tafel zitten en begin. Denk niet na over een origineel onderwerp, let niet op spellings- of stijlfouten en probeer zo weinig mogelijk op je blad te kijken. Als je meeleest met wat je schrijft, zit je jezelf al te verbeteren en te censureren. Laat je volledig gaan en schrijf tien (jawel hoor! tien!) minuten aan een stuk. En maak je geen zorgen, dit levert inderdaad zelden grote literatuur op, maar het is wel een fijne training. Aan de meeste schrijvers zijn geen grote sporters verloren gegaan (een beetje zelfkennis en projectie kunnen geen kwaad), maar een minimum aan oefening en onderhoud van schrijfverstand en spieren kan geen kwaad.
Je hoeft je krabbels niet meteen voor het grote publiek te gooien, in dit eerste stadium schrijf je nog lekker voor jezelf. Je hebt nog zeeën van tijd om die 11 miljoen verstokte fans van je over de brug te halen. Maar begin alvast je pen te scherpen
Ik zit aan tafel, zegt ze. Het bad is een groot, plat bord en links liggen de pureepatatjes. Die heeft ze badschuimsgewijs met haar pollepel vakkundig naar de ene kant gedreven. Zij is het worstje, of de koteletjes, dat maakt niet uit. Ik schep saus op het vlees, en dan eet ik een hap, met een lepel puree erbij. Dat ik moet smakken, en dat ik de kroetjes uit de pan op het bord moet doen. Een half uur duurt het keukenspel in de badkamer. Nu kan alles, zelfs pepertjes en hajuintjes. Voor één keer speelt ze het allemaal naar binnen, zonder kokhalzen.
Ondertussen moet ik ook nog een prentenboek voorlezen, mét stemmetjes. Alles hangt hier samen: eten, wassen, lezen en straks slapen. Het leven zoals het is.
Ik wou dat ik er een glaasje rode wijn bij geserveerd kreeg.
Volg een cursus. Echt waar. Niemand kijkt er raar van op als je les volgt om te schilderen, dansen of beeldhouwen. Maar schrijven, ho maar! Schrijvers worden verondersteld met een zeldzame afwijking geboren te worden. Schrijven hoor je helemaal vanzelf te kunnen, alsof er geen techniek bij komt kijken die je kan leren, verfijnen en oefenen. Toegegeven, als je geen talent hebt, zal je ook na vijf jaar cursus niet het grote meesterwerk van de literatuur der Lage Landen uit je pen wringen. Maar je kan je talent wel aanscherpen en je stijl bijschaven. En zo je kansen vergroten om een uitgever te vinden voor dat boek dat al zo lang in een lade van je hoofd ligt te wachten. Je vindt een vrij volledig overzicht van de schrijfcursussen in Vlaanderen op www.creatiefschrijven.be. Check ook eens de website van wisper: www.wisper.be, of neem contact op met een muziekconservatorium in je buurt. Sinds kort zijn er heel wat conservatoria die ook een cursus Literaire Creatie in hun aanbod binnen de afdeling woord hebben opgenomen. Echt waar. Doen!
Wat er deze week dringend moet gebeuren: - knuffeltekort van 8 dagen inhalen - cake bakken - ijs maken - bergen vuile was afwerken - 2 slaapzakken een weekje verluchten - 4 voetjes een paar uur te week zetten in de hoop dat het vuil er af komt - naar de kapper gaan met mijn chirozonen - tellen hoeveel stuks er zijn achtergebleven - genieten.............................
De zelfgeschreven envelop die ik uit duizenden zou herkennen steekt in de brievenbus. Met trillende vingers scheur ik het kringlooppapier aan flarden: Lieve mama en papa. Het is hier heet, wel minstens 35 graden. De lijders zijn tof en de spelletjes leuk. Ik mis jullie. Sturen jullie een antwoord? Groetjes.
Kijk, ik kan me er dus wel iets bij voorstellen. Kort, maar krachtig. En behoorlijk volledig, als je het goed beziet. In een vijftal zinnen krijg ik een totaalbeeld van wat mijn jongens bezighoudt op kamp: het weer, het entertainment en het gezelschap. Die 35 graden zullen lichtelijk overdreven zijn, maar dat vinden de lijders vast niet.
En wat het antwoord betreft: dat stuur ik sinds zaterdag al elke dag. In tweevoud en met lichte variaties. En met een natte plakzoen verzegeld.
Na de middag wandelen we samen de duizend meter richting postbus. Het is een onderdeel van onze dagelijkse routine geworden. Ze gaat op haar tenen staan en merkt dat ze vannacht weer niet voldoende gegroeid is om op eigen houtje de brieven door de gleuf te steken. Dus hef ik haar een eindje in de goeie richting. Ze drukt een natte zoen op beide enveloppen en deponeert ze in de rode bus.
Of ze weet hoe de brieven bij de broers geraken? De postbodeman neemt ze mee naar het chirokamp, zegt ze. Hij rijdt op een scooter en heeft een helm op. Het is een rode scooter met een bel. En op de helm staat spiderman. Of een heersbeesje. Soms is het een postbodevrouw. Dan is de scooter roze.
Ik zal onze wandeling missen straks. Misschien moet ik maar meer brieven gaan schrijven.
Kinderen op chirokamp is uitermate slecht voor de lijn.
Dat kan ik nu al een paar dagen proefondervindelijk vaststellen. En ik zeg het dus niet omdat ik me uit pure miserie zit vol te proppen met chocolade en ijs. Met enige trots kan ik meedelen dat ik sinds twee weken in staat ben om geheel eigenhandig en enkel bijgestaan door een internetrecept een cake te bakken. Sinds je met een mixer eiwit kunt kloppen tot er vier lepels in blijven rechtstaan, heb ik mijn laatste excuus om niet te moeten bakken (ik heb geen spieren genoeg) verloren. Bovendien denken onze schamele 5 kippen dat ze een ware legbatterij zijn, en aangezien ik ergens gelezen heb dat teveel ei slecht is voor de lever, bak ik met regelmatige tussenpozen zon zoetig geval.
Zelf ben ik een fervent liefhebber van al wat vet of zoet is, en liever nog de twee gecombineerd. Mijn zonen hebben mijn ongezonde voorliefdes geërfd, maar mijn dochter heeft het niet voor rauw ei met bakpoeder, boter en suiker er bij.
Dus moet ik noodgedwongen alle potten in mijn eentje leeg likken.
Wat niet bepaald een gunstig effect heeft op mijn weegschaal En wat hoogstwaarschijnlijk ook niet echt bevorderlijk is voor de gezondheid van mijn lever, nu ik er over nadenk.
Laat ik mijzelf dan maar troosten met de idee dat mijn slechte nachtrust (Hebben ze wel warm genoeg? Kunnen ze slapen zonder zoen en zonder knuffel? Zinken ze onderhand niet langzaam weg in de modder, met veldbed en al?) een bepaalde mate van troost en compensatie rechtvaardigt.
Zo rol ik zaterdag opgewekt richting station, minstens een uur te vroeg, als mijn schatten huiswaarts keren.
Hij is spiksplinternieuw en helemaal opgebouwd uit rubber en blinkend roze metaal. Aan het stuur hangen magenta, witte en zilveren linten. Flosjen, zegt ze overtuigd. Zij is vier en een half en helemaal opgebouwd uit roze dromen en verwachtingen. Ze rijdt rondjes op haar nieuwe fiets en maakt er brommende geluiden bij. Vorige week fietste ze tussen de regendruppels door en bleef wonderbaarlijk droog. Vandaag fietst ze tussen zon en schaduw en een geur van barbecue.
Mag ik tien cent?
Mijn vragende blik beantwoordt ze met een diepe zucht. Onvoorstelbaar hoe dom ouders kunnen zijn.
Ik ga naar het winkelcentrum.
Haar handje blijft vragend in de lucht.
Ik neem een gewichtloze munt uit mijn zak en leg die tussen haar vingers.
Ze glimlacht zuinig.
Zal je mij missen?
Vreselijk hard. Blijf niet te lang weg
Ze draait vier rondjes rond het huis en belt dan weer aan mijn onzichtbare deur. Wanneer ik die openmaak, houdt ze een van mijn zilveren halskettingen omhoog.
Voor mij?
Ja. Het is een cadeautje.
Ik bedank haar uitvoerig. Wat je tegenwoordig voor tien cent in het winkelcentrum op de kop kan tikken. Bovendien heeft ze ook nog een roze zwempak gekocht voor zichzelf, een bikini met gele bloemetjes voor mij, een zwembroek van Jack Sparrow voor papa en voor de afwezige broers eentje van Batman.
Daarna parkeert ze haar fiets naast die van broer. Die is een decennium ouder en donkerblauw met stoere gele strepen. Ze plaatst ze met de neus tegen elkaar.
Van hem mag het niet, lacht ze, maar hij is lekker op kamp.
En dan weer ernstig: Ze hebben elkaar al lang genoeg moeten missen. En ze zijn zo verliefd.
"Wil je nog een koekje?" Sommige mensen, sommige kinderen voelen het als je behoefte hebt aan troost. Als shoppen niet helpt en het huis zo leeg lijkt dat je zin hebt om te huilen. Als je niet snapt waarom de hemel vandaag voor één keer niet grijs en gebroken is. Dan helpt een koekje. En nog een en nog. Vooral als het koekjes met chocolade zijn. En als je ze kan delen met iemand die het gemis net zo scherp aanvoelt als jij, samen op de veel te grote bank in de veel te rustige tuin.
Nog 1 keer slapen en dan begint het gemis. Je hebt ze vast al gezien, de snotterende moeders die met een sopnatte zakdoek hun kroost uitzwaaien die op kamp vertrekt? En de kinderen die gegarandeerd vrolijk en uitgelaten aan de andere kant van de bus gaan zitten? Vader die een beetje verveeld en gegeneerd zijn biceps rond het arme mens slaat, in de (ijdele) hoop dat zijn brede schouder een buffer vormt tegen het oprukkende tranendal? Wel, zo ben ik dus niet. Met onwereldse kracht zal ik snotter en tranen ophouden tot de bus het hoekje om is. Dan huil ik me het hart en de longen uit het lijf, werk mijn make-up bij, en van de weeromstuit ga ik winkelen. Morgennamiddag gooi ik mijzelve met ware doodsverachting in de shoppende menigte tijdens de laatste week solden en verkwist mijn centen aan overprijsde, lelijke en nutteloze spullen. Geen winkelier die nog had gehoopt ze ooit te kunnen slijten, tenzij aan een slachtoffer van het chirokamp. Ik verdoe tijd en geld bij hopen en waggel met tallozen tassen en dozen naar mijn verkeerd geparkeerde wagen. En bij het thuiskomen zal ik voor één keer niet door het jonge geweld van mijn sokken gelopen worden. Dan is de lol er eigenlijk wel af...
"Ik wil ook een man", vertrouwt ze mij toe. Ze is vier en een half, en voor haar is het een uitgemaakte zaak. Om de een of andere reden staan trouwen en kinderen krijgen bovenaan haar lijstje van prioritaire zaken in het leven. Zingen zoals de meisjes van K3 en dansen zoals Kus staan daar net onder. We hebben net naar "Around the world in 80 days" gekeken, een oeramerikaanse versie van de Jules Verne klassieker. Niet meteen my cup of tea, maar de kinderen vonden het hilarisch. Voor de jongens zijn er tal van vechtscènes (wat wil je, met Jackie Chan als Passepartout...) en de obligate onderbroekenhumor, en mijn dochter werd bekoord door de romantische verwikkelingen tussen Phileas en de kunstenares. En dus verzucht ze op het einde van de film, bij de langverwachte en veel uitgestelde kus: "Ik wil ook een man". Om daar meteen aan toe te voegen: "En ik trouw lekker met Ewoud". Ewoud is haar neefje van tien maand oud. Hij is aanbiddelijk mooi en spreekt haar nooit tegen. Kan je haar ongelijk geven?
Tijdens mijn vrije voormiddag ben ik naar Wielsbeke gereden, naar De Eenhoorn. Marita had de illustraties voor mijn volgende prentenboekverhaal klaarliggen: de Zesde dag, met Tom Schamp. Schitterend! Onvoorstelbaar mooi. Mijn dag is goed, mijn week is goed, de rest van mijn schrijfjaar wordt goed...
En met mevrouw Mortier? Mijn eerste trimester zit er bijna op, de examens zijn begonnen. Het is mij ongelofelijk goed meegevallen. Net toen ik 'mijn draai' begon te vinden liep het schooljaar op zijn einde. Aangename klassen, niet té wild, maar net genoeg voor een goeie uitdaging (ze zouden zich bescheuren als ze het lazen!). En nu is het dus verbeteren, bij hopen. En dan vakantie, bij hopen. Tijd om te spelen en te schrijven. En daarna zien we wel weer verder. Liever niet te ver vooruit plannen. Er moet ruimte zijn om te improviseren, dat houdt het leven spannend...
Door het vele werk, examens en verjaardagsfeestjes was deze blog een beetje achterop geraakt. Waarvoor mijn allerdiepste, welgemeenste excuses. Er is verbetering op komst...
