De memoires van Cassandra en Cassanova, final chapter.
02-10-2009
The cage
Imagine a cage. Glass walls, sound and bullet proof. Allows you to
breathe and stay alive. But does not allow you any contact with what
you see. Imagine that no one can see the cage, or what it contains Thats me. Thats my life. Or at least how its become. Now
think that you had it all, a full life, a magnificent partner, a giant
property, the world was at your feet. And then, youre in the cage.
Cut off from everything you had, everything you desired, and no one
notices. Instead, they think you left. They think you didnt want what
you had. And they start over without you. Not really start over, they
just continue living. No one expects you back. No one is waiting. no
one is trying to get you out. Then find out that the cage youre in
does not allow you to cry, scream or utter any emotion what so ever but
happiness and laughter. The torment is so much more unbearable than
physical pain. You feel youre losing your mind. You can feel life and
sanity slipping away second by second. Thats me. Or at least how Ive become. I
hurt myself. To numb the pain inside. Quietly, the cage must not find
out. And sometimes violently, for I cant control it any longer, and
then the cage takes its vengeance And then there are these times,
when all seems fine. When all of the sudden you realize the cage isnt
that bad. Letting your guard down. Stop hiding. But the pain of all
youve lost and cant ever get back smacks you in the face. Selfpity,
rage, jealousy, grief, it all comes back. You want to die. But the
cage doesnt allow you to die. The cage comforts you. And you think
the cage is helping. Confused. All over again. What if Im wrong
and the cage is right? What if Im the problem and the cage merely
protects me and the outside world from it. I let go. I let
everything go. Put my trust in the cage again. It manipulates me, and I
try to manipulate it. Being sure I manage, but not entirely. Im not
convinced Im playing the cage, the cage could be playing me I created the cage, allowed it to trap me. I am the cage I
improve my life by improving others. I dont like the cage, I still
want to go home, but, home isnt there anymore. Therefore I make my
cage conditions better. Not by fighting, but by loving and adapting. Which life is mine? The one I had or the one Im building from scratch? Which do I want? Does that make a difference if you cant have what you want? What if there are no choices?
The endless hours I spend alone you sleep I work, you work I sleep and you've got that other life of which I'm not supposed to know I pretend to myself that I'm imaging all keeping myself from looking for evidence trying to silence my inner voices who are screaming of your betrayal trying to stear clear from you thoughts, I don't want to know, it's easier not to know, at least not to see that you're unaware of your guilt, but I know everything, every tiny detail, it's all there, you don't even try to protect what's in your head don't even wait for me to leave to think of what you'll do once I'm gone I try to give you chances to confess confide in me I beg of you I know what you're thinking I know what you're feeling, I know what experience you're in, I know your drive, your reason You don't think you're doing anything wrong it'll be the retrospect that'll make you realize though I'm not sure you'll ever care you're breaking me please don't do this I've got so much more to lose than you for you'll never see me as worthy, for you love yourself the most, I'm another snack on your plate of life, I know to you I'll never be special... And you'll always be sure you deserve better than me... But please please, don't break me, please kill me.
Sometimes I wonder if suicides aren't in fact sad guardians of the meaning of life
At great periods you have always felt, deep within you, the temptation to commit suicide. You gave yourself to it, breached your own defenses. You were a child. The idea of suicide was a protest against life; by dying, you would escape this longing for death.
However great a man's fear of life, suicide remains the courageous act, the clear-headed act of a mathematician. The suicide has judged by the laws of chance -- so many odds against one that to live will be more miserable than to die. His sense of mathematics is greater than his sense of survival. But think how a sense of survival must clamor to be heard at the last moment, what excuses it must present of a totally unscientific nature.
If I commit suicide, it will not be to destroy myself but to put myself back
together again. Suicide will be for me only one means of violently reconquering
myself, of brutally invading my being, of anticipating the unpredictable
approaches of God. By suicide, I reintroduce my design in nature, I shall for
the first time give things the shape of my will.
Desolation, Wide open space, Between the trees and me, Emptiness and me, Confusion and decisions, Feelings hard to define, And I say to myself, Just a little longer,
Coldness seeps Its way in, I am falling deeper, Into what I fear most, As I reach out, There is nothing there, As possible there was something once, Only to be gone, And I say to myself, Just a little longer,
The sun drops, The last inch of light falls, The squirrels more likely to be huddled up, But not me, Something I never possessed, And I say to myself, Just a little longer,
Then the sun has gone, Darkness spreads its wings over me, I see nothing so no one sees me, Feeling of bitterness only, And I say to myself, Just a little longer,
An Owl peers down, With question in her eyes, She doesn't have a hope, In helping me, As she doesn't see my pain, Spreads her wings, Passes me by, And I say to myself, Just a little longer,
The soft earth, Seems the only thing holding me up, Even then I could slip, And wondering takes me, To why and how I got here, Without even knowing it, Yet no one notices, As they didn't see before, So I say to myself, Just a little longer,
Shimmering in the darkness, I see two moons, Reflecting off a stream of thoughts, Ongoing forever more, Along a rocky road, Slowly giving in to finding a way out, I take the plunge under the river, Then the wind carries a whisper, Gently on a breeze, 'Just a little longer.'
"Wretched, ephemeral race, children of chance and tribulation, why do you force me to tell you the very thing which it would be most profitable for you not to hear? The very best thing is utterly beyond your reach: not to have been born, not to be, to be nothing. However, the second best thing for you is: to die soon." Aristotle
Er was eens een wolkenzaal, die zich bevond tussen de sterrenhemel en de
aarde. De zaal was gevuld met gelukkige kinderen. Ze speelden en
lachten en maakten plannen voor de reis die hen te wachten stond. Ze
zochten ieder hun rugzak op en vulden die met allerlei dingen, want het
was fijn om goed voorbereid op reis te gaan. De kinderen klapten en
juichten als een van de engelen het gouden klokje ging luiden. Dat was
het teken dat er weer iemand aan zijn reis kon beginnen. De reis naar de aarde. Nu
was er in de wolkenzaal een kindje dat telkens met spanning keek, wie
er aan de beurt was. En elke keer zuchtte ze van verlichting als ze nog
niet hoefde te gaan. Zij vond het fijn in de wolkenzaal. Het was er warm
en licht, veilig en vrolijk. Op de aarde, zo wist zij, was het niet
altijd zo warm en veilig. Je kon je daar zo stoten aan scherpe doorns en
schaven aan harde punten en ruwe stenen. Hier in de wolkenzaal was
alles zacht en rond. Toch wist ze dat ook zij een keer aan haar reis
moest beginnen. Maar eigenlijk wist ze niet zo goed wat ze allemaal in
haar rugzak moest stoppen. Hulpeloos keek zij haar engel aan, die haar
er vriendelijk op wees waaruit zij kon kiezen. Op een keer, het
gouden klokje werd weer geluid, keek zij verschrikt op het was voor
haar. Met knikkende knieën pakte ze haar rugzak op. Haar engel nam haar
bij de hand, maar bij de poort van de wolkenzaal zei het kindje: Ik
durf niet. Het is zo anders daar. Ik ben bang. Ik wil hier blijven. De
engel nam haar op en sprak: Wees maar niet bang, ik zal heel lang bij
je zijn, totdat je groot bent, en dan nog zal ik over je waken. En
gesteund door de engel begon zij aan haar reis. Ze kwam als baby op
aarde en, zoals elke baby, at en dronk en sliep zij veel. En als ze
sliep, dan droomde ze dat ze weer in de wolkenzaal was met haar engel
trouw aan haar zijde. Ze werd groter, sliep minder en ging naar de
kleuterschool. Ze begon de wolkenzaal te missen. Ze speelde met
vriendjes en had plezier. Maar soms viel ze en schaafde zich en dat deed
pijn. Dan keek ze in haar rugzak om te kijken of daar iets inzat om
haar te helpen, maar zij kon niets vinden. Zo gingen de jaren voorbij. Ze
werd een meisje, een jonge vrouw. Het verlangen naar de wolkenzaal was
soms zo hevig, dat het leek alsof zij geen adem kon halen; alsof er een
ijzeren band om haar hart klemde. Toen verscheen de engel en sprak:
Houd vol, er is nog zoveel wat je moet meemaken en wat je vreugde kan
bezorgen. Houd moed, ik ben bij je. Soms kwam ze mensen tegen
waarvan ze onmiddellijk diep van binnen wist: die ken ik nog vanuit de
wolkenzaal! Dan voelde ze even de ijzeren band om haar hart niet meer
en dacht gewoon niet meer aan de wolkenzaal, nou ja, misschien soms
-heel even- .. Sommige mensen geven veel en zij gaf aan iedereen om
haar heen ondanks dat haar rugzak niet rijkelijk gevuld was. En zo kwam
het dat ze na verloop van tijd de ijzeren band weer om haar hart voelde.
Het was alsof het steeds pijnlijker werd. En ze wist; Dit houd ik niet
vol. Ze grabbelde in haar rugzak om iets te zoeken waarmee de pijn
minder zou worden. Ze schrok, want haar rugzak was bijna leeg. Zij keek
naar de rugzakken van andere mensen en zag dat die goed gevuld waren. En
dat terwijl die anderen al zo vaak iets aan haar gegeven hadden uit hun
rugzakken. Op een keer kreeg ze het koud, zo koud en plotseling
kwam weer dat hevige verlangen naar de wolkenzaal. Daar waar het licht,
warm en veilig was, daar waar ze haar rugzak weer kon vullen. Ze besloot
terug te gaan. Voor de poort kwam de engel haar al tegemoet en sprak:
Ach, je bent zelf terug gekomen. Wat zullen ze je missen daar. Maar
toen zag de engel de dunne rugzak en begreep dat die helemaal leeg was. De
mensen die je missen, zullen begrijpen dat je rugzak leeg is en omdat
ze van je houden zullen ze warm en liefdevol aan je blijven denken. Ze
zullen je nooit vergeten, want je betekent zoveel voor hen." En samen liepen ze naar de wolkenzaal. Een tekst van Riet Fiddelaers-Jaspers
I used to have many flaws, now they've come down to two: everything I say and everything I do
I didn't particularly wanted to live much longer than that. Life seemed rather daunting.
It seems so to me even now.
Life seems too long a time to have to stick around, a huge span of years through which one would be required to tap-dance and smile and be great, be happy, be amazing, be precious.
I was tired of my life by the time I was sixteen. I was tired of being too much, too intense, too manic. I was tired of people, and I was incredibly tired of myself. And that hasn't changed.
I want to do whatever amazing thing I'm expected to do (it might be pointed out that these are my expectations, mine alone)
