AMERIKA 2019: New England, Cape Cod (1): bikers paradise
Jazeker, goede timing: een prachtige dag om te gaan fietsen vandaag, wat we dan ook 4 uur lang doen, tussen Plymouth en Provincetown, onze volgende verblijfplaats. Cape Cod, een smalle arm in de Atlantische Oceaan, staat bekend als vakantieoord van de Kennedys (JFK zocht er de rust en mogelijk ook afspraakjes met Marilyn Monroe) en kunstenaarskolonie (Edward Hopper zocht er het licht en hield het bij zijn eigen vrouw), maar het beschikt ook over het fraaiste fietspad van New England: het 75 km lange Cape Cod Railroad Track, aangelegd boven een eermalige spoorweg dus. The Passenger mag dan nog buien van sportiviteit hebben, 75 km is hem toch rijkelijk te lang. Wij doen het stuk tussen het Nickerson State Park en het Coastal Guard Beach, en dat volstaat ruimschoots, teneinde geen blaren op ons gat te krijgen, we hebben al last genoeg van een sporadisch opduikende pijnkramp in onze rechterhand (hopelijk geen gevolg van die 5 gebroken beentjes 7 jaar geleden). Maar fietsen kunnen we nog, in tegenstelling tot de door artritis getroffen Frank De Boosere. Wat we onderweg zien zijn vijvers met zwanen of vissers aan de kant en marshlands, allemaal heel aangenaam en rustgevend. Maar geen haaien, al wordt daar druk voor gewaarschuwd (zulke bordjes moeten, anders heb je bij het eerste accident een dikke claim aan je broek van Rudy Giuliani of een andere advocaat-schurk). En dan arriveren we in Provincetown, de toeristische trekpleister van Cape Cod. In de hoofdstraat is het altijd druk, en s zomers zijn er hier tot 9 whale watching Tours per dag, maar nu nog maar 2 en enkel in de weekends, en wij gaan er geen doen, veel te koud op zee. We herinneren het ons bovendien maar al te goed van in New Foundland, en nemen ons voor even slim te zijn als de walvissen zelf: die gaan vanaf volgende maand overwinteren in Midden-Amerika en we zullen ze ongetwijfeld daar zien, in Costa Rica, op een warme boot in warme wateren. Nu, de haven is wel pittoresk in het late zonlicht, net als ons restaurant daarna. Het zit bomvol, maar 1 mannetje kan er aan de toog meestal wel bij. En die toog wordt gerund door een nozem die lijkt op een gitarist van ZZ Top en die volgens ons geen chocomel bestelt als hij in een bar binnenkomt. Geen homo dus, in tegenstelling tot de twee heren links naast ons (Provincetown staat ook bekend als DE holebistad van het noordoosten van de USA). Rechts van ons dan weer een aardig koppel uit New Hampshire, die al in Brussel zijn geweest en ons aanspreken omdat ze onze fotos zo mooi vinden. Leuk gesprek met hen, en nog leuker als wij afrekenen (zij zijn dan al lang weg): meneer heeft buiten ons weten ons glas wijn betaald, maar de barman mocht dat pas zeggen als we zelf aan afrekenen toe waren. Ja, The Passenger is populair in New England.
AMERIKA 2019: New England, Plymouth : Plimoth Plantation, de eerste settlers.
Hoewel Plymouth, slechts 1 uur rijden van Boston, maar een plaatsje van niks is, wordt het toch flink bezocht. En dat komt allemaal omdat de eerste settlers hier, op het strand van de eerste foto, in 1620 aan land kwamen (de Ranger die bij het monument staat komt volgens ons ook uit 1620). De geschiedenis is interessant: de eerste permanente settlers waren calvinisten die eerst van Engeland naar Nederland, meer bepaald Leiden, waren verhuisd omdat King James hen liever kwijt dan rijk was. In Leiden was dan wel godsdienstvrijheid, maar economisch bleven de Engelse calvinisten tweederangsburgers, en leer maar eens Nederlands als Engelsman! En dus besloten 102 onverschrokkenen naar het Noordoosten van Amerika te trekken, waar ze hun religie (5 uur bijbelstudie per dag, toe maar al) wel konden beleven en hopelijk voor zichzelf een beter leven konden uitbouwen. De overtocht gebeurde met de MAYFLOWER, een schip dat normaal hier in de haven ligt maar nu in Connecticut wordt gerenoveerd om helemaal klaar te zijn voor de 400ste verjaardag in 2020. Enfin, foto 3 toont hoe het schip er uitzag, en een pretje kan de overtocht niet geweest zijn, want die duurde 66 dagen en werd meestal onder dek doorgebracht. De Mayflower haalde het en de meeste settlers overleefden de reis, maar de helft viel daarna ten prooi aan de harde winter van New England. Maar de andere helft beet door en zo werd Plymouth (in de 17de eeuw was het Plimoth) de oudste permanente kolonie in de USA. Dat kan je allemaal in detail zien in de Plimoth Plantation, die al het bovenstaande in detail uitwerkt in een soort van Bokrijk-setting. Eerst een blik op het dorp van de Wampanoag, want Indianen waren er in de 17de eeuw natuurlijk ook (de calvinisten speelden het slim en sloten snel een handelsovereenkomst met hen). Volgens het museum zijn de acteurs allemaal echte Indianen, afstammelingen van de Wampanoag. Zou dat nu echt waar zijn? Wij kunnen uiteraard ook een pluim in ons gat steken, maar daarom zijn we nog geen Indiaan. En langs waar is het calvinistendorp, schatje? Langs daar? Ok. Ja, in die settlerskolonie wordt het pas helemaal leuk. Er valt niet te ontkennen dat de mensen hier een goeie job doen, ze spreken allemaal ouderwets Engels, bv door niet te vragen, als je een huisje binnengaat, how are you, maar wel how do you fare dear Sir? Ons gedacht was: we zullen ze eens liggen hebben en zeggen dat we zelf van Leiden zijn (in het Nederlands!), maar kijk, dan blijkt zowaar dat ze allemaal wat basis-Nederlands geleerd hebben en zelfs vertrouwd zijn met de 17de geschiedenis van onze contreien! Neemt niet weg dat die 17de eeuwer op dat bankje zich toch zit af te vragen welke blaasjes wij hem allemaal aan het wijsmaken zijn. Maar ze zijn niet op hun mond gevallen hoor. Als wij dat breiend meisje verder blijven pesten in het Nederlands, zegt ze: My Father does not like me to speak Dutch too much sir. Gezellig allemaal.
We zoeken redelijk vroeg onze B&B voor 1 nacht op, en das dus een hele goeie (echter wel met slechte WiFi zodat we 1 blog achter staan). Mooi huis, kraaknette slaapkamer, geweldig bed. En wat een ontbijt de volgende morgen, dit koppel zijn heuse keukenpieten (omelet met spinazie en tomaat en heel lekker banananbrood). Maar vanavond was het ook niet slecht: een hele kreeft in een waterfront-restaurant van Plymouth, nadat Mike & Kathy ons een aangename wandelweg door de velden hebben getoond zodat we de auto in de B&B konden laten (wel een donkere en koude wandeling terug, amai). Morgen wordt het naar verluidt schitterend weer en gaan we fietsen! (Enfin, dat hebben we al gedaan maar we staan dus een blog achter, inhaalwerk volgt morgenvroeg, het is rustdag zondag).
