Vlaanderen – Schotland: SAMEN naar méér autonomie!

Op vrijdag 1 juni zal jongerenkandidaat Theo Francken (5^de opvolger Kamer CD&V-N-VA), samen met een tiental Jong N-VA’ers, in kilt de Leuvense vrijdagmarkt bezoeken. Op die manier willen we onze solidariteit betuigen met de Schotse onafhankelijkheidsbeweging en maken we duidelijk dat ook Vlaanderen dringend nood heeft aan méér autonomie.

Precies 300 jaar geleden lijfde het Verenigd Koninkrijk, via de Union Act, Schotland in. Grootse vieringen komen daar echter niet bij kijken. Peilingen wijzen immers uit dat een meerderheid van de Schotten én de Engelsen kiezen voor Schotse onafhankelijkheid. De Scottish Nationalist Party (= de Schotse volksnationalistische partij die, net als wij, mijlenver van extreem-rechts staat) won enkele weken geleden overtuigend de verkiezingen o.m. met de belofte een referendum te organiseren over onafhankelijkheid.

Ook Vlaanderen heeft nood aan verdere stappen in de staats(her)vorming. Over luttele jaren zal de actieve bevolking in Vlaanderen dalen en zal de vergrijzing onze sociale zekerheid onder druk zetten. Willen wij onze toekomst veiligstellen, moeten we nu handelen. Wallonië houdt echter elke hervorming tegen. Steeds weer klinkt het NON! van Elio di Rupo en zijn PS. Vlaanderen heeft zijn lot niet in eigen handen.  En dat terwijl meer autonomie ook Wallonië een duw in de goede richting zal geven. 

Vanuit een open, internationale én volksnationale ingesteldheid steunen Jong N-VA en Theo Francken de Schotten in hun strijd voor meer autonomie. Misschien is Schotland wel de voorloper waaraan andere Europese regio’s zoals Catalonië, Baskenland en Vlaanderen zich kunnen spiegelen? In ieder geval verdient de Schotse doorzettingskracht een gepast eerbetoon. Daarom trotseren we in kilt de ochtendkoude van de vrijdagmarkt. Als symbool voor deze solidariteitsbetuiging zullen we ook Fonske, het bekende Leuvense standbeeldje aan het Fochplein, een kiltje aandoen.

Theo Francken                                                      

5^de opvolger CD&V-N-VA   Kamerlijst kieskring Leuven                                              

theo.francken@vlaanderen.be

www.theofrancken.eu

0478 21 07 61

Concreet:

Wie?                           Theo Francken (5^de opvolger CD&V-N-VA)

Wat?                           In kilt de vrijdagsmarkt op.

Wanneer?                 Vrijdag 1 juni om 10u

Waar?                         Afspraakplaats is Fonske op het Fochplein.

belastingverhoging zonder resultaat?

Hebt u uw waterfactuur al ontvangen? Zo ja, hebt u het ook gemerkt? Inderdaad, er is nog maar eens een belastingverhoging bijgekomen: de rioolbelasting, of, in het mooi Nederlands: de ‘afvoerbijdrage’ of ‘gemeentelijke saneringsbijdrage’. Vanaf 1/1/2007 heft de gemeente Lubbeek, via de intercommunale Riobra, 0,758 € per kubieke meter water. Voor een gezin van drie personen komt dit uit op een extra belasting van om en bij de 90 euro per jaar[1]! Dit geld zal worden geïnvesteerd in ‘de verbetering van het Lubbeekse rioleringsnetwerk’. Met een waterzuiveringsgraad op dit ogenblik in Lubbeek van 16,4% (gemiddelde Vlaanderen: 63,8%), wordt dit dan ook hoog tijd. N-VA Lubbeek wees in het verleden meermaals op het falend gemeentelijk waterbeleid. De gemeente denkt dit nu te moeten oplossen door… haar inwoners extra te belasten. Kortom, de burger als slachtoffer van het jarenlange nietsdoen van het gemeentebestuur. 

 

En de VLD maar blijven beweren dat de Vlamingen minder belastingen betalen. Maar tja, wat baten kaars en bril…

Vandaag staat volgend editoriaal van Joost Loncin in Het Volk:

Niet eerst, maar samen

Mensen zoals Linda Mbungu en Nadia Sminate bewijzen dat de verkleuring van onze samenleving geen probleem hoeft te zijn

Eigen Volk Samen! Dat is de sympathieke slogan van de Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) die wordt uitgedragen door Linda Mbungu en Nadia Sminate, beide kandidaat voor de Kamer. Ze zijn trots op hun Congolese en Marokkaanse afkomst, maar ook op hun Vlaamse identiteit. De leuze is ook een glimlachende knipoog naar de grimmige slogan van die andere partij. N-VA-voorzitter Bart De Wever heeft zichzelf altijd al verweten dat hij bij de oprichting van zijn partij te weinig werk heeft gemaakt van wat nationalisme voor die partij betekent. Want laten we eerlijk zijn: nationalisme heeft een negatieve bijklank. Als het woord valt, denken velen aan groepsegoïsme. Maar nationalisme kan ook emanciperend of bevrijdend werken, zegt De Wever. Vlaanderen biedt heel wat kansen dankzij zijn onderwijs, volwassenenopleiding en bloeiende economie. Mensen zoals Linda Mbungu en Nadia Sminate, die deze kansen grijpen, bewijzen dat de verkleuring van onze samenleving geen probleem hoeft te zijn. Nog zo'n woord met een negatieve bijklank is migratie. Als het valt, denken velen: 'Oei, problemen! Fundamentalisme! Terrorisme.' Maar in een Vlaanderen dat de mensen bij de hand neemt en meetrekt, mogen we die vrees toch wel relativeren. Nu moeten we elkaar geen Liesbeth noemen. Er zijn problemen bij het samenleven tussen Vlamingen en nieuwkomers. We zijn al aan de vierde generatie nieuwkomers, maar bij velen van Turkse of Marokkaanse afkomst wil de integratie nog altijd niet lukken. We zien elkaar nog al te dikwijls in een wij-zij-tegenstelling. Dat is ook niet verwonderlijk. In die veertig jaar 'gastarbeid' heeft België ook niets gedaan om de nieuwkomers te helpen bij hun integratie. De Belgische politieke elite dacht dat die vanzelf zou gaan. Of - enkele jaren geleden nog - dat het zou lukken met die fameuze snel-Belgwet, waar een Vlaamse meerderheid zelfs tegen was. Enkele jaren geleden was men wantrouwig tegenover verplichte inburgering en verplichte taallessen. Maar de taalkennis blijkt nu inderdaad een opstap naar een betere integratie. Een opstap ook om onze waarden en normen beter te leren kennen: vrijheid, pluralisme, gelijkheid, maar ook respect en solidariteit. Als iedereen die waarden respecteert - de nieuwkomers, maar ook de Vlamingen natuurlijk - dan wordt die Vlaamse identiteit niet iets vies wat de mensen afstoot, maar iets warms dat mensen samenbrengt. Dan is Vlaams iets om trots op te zijn. Ook voor de nieuwkomers.

Onderstaand recht van antwoord vertrok vandaag richting de Gazet van Tienen.



Theo Francken                                                22 mei 2007

Houwaartstraat 106

3210   LINDEN

AANGETEKEND en per epost : redactie@gazetvantienen.be

                                                                                  GAZET VAN TIENEN

                                                                                  p/a BVBA Aqua Fortis Uitgeverijg

                                                                                  tav. Pieter Dewever

                                                                                  Hoegaardenstraat 31

                                                                                  3300          TIENEN

Mag ik u vragen om, conform artikel 1 e.v. van de Wet betreffende het Recht van Antwoord dd. 23 juni 1961, volgende repliek te willen publiceren op uw webstek en dit naar aanleiding van uw bericht ‘N-VA schiet op Tienen’ op de internetkrant www.gazetvantienen.be van zaterdag 12 mei 2007.

Op 8 mei 2007 plaatste ik op mijn persoonlijke webstek (www.theofrancken.eu) een persbericht van de Nederlandse regering. Dit artikel gaat over de besteding van de EU-subsidies. In Nederland werd namelijk een “nationale verklaring over de besteding van de EU-gelden” officieel bekend gemaakt door de regering en overhandigd aan de Europese Commissie. Nederland wil hiermee zekerheid bieden over de rechtmatige besteding van o.a. haar landbouwsubsidies.

Als kandidaat bij de komende federale verkiezingen op de lijst CD&V/N-VA vond ik dit persbericht voldoende interessant om het op mijn persoonlijke webstek te plaatsen. Ook België publiceerde immers eind 2005 de lijst van begunstigden voor het jaar 2004 (https://www.birb.be/pls/gel/fle_pa.gelx_download_sp?piv_file=F15349/EOGFL_uitgaven_kal2004_bis4.pdf). Onder de titel “Steunmaatregelen en uitvoerrestituties voor het jaar 2004”, staat de Tiense Suikerraffinaderij met een steunmaatregel ten belope van 91.874.480,33 euro helemaal bovenaan.

In mijn bijgaande commentaar stelde ik dat er al jaren een dikke mist hangt over de besteding van de EU-gelden. Het Nederlandse voorbeeld om jaarlijks via een ‘nationale verklaring’ volledige inzage te geven over de besteding van EU-gelden, omschreef ik dan ook als een goed idee om in Vlaanderen in te voeren. Gelet op de cijfers schreef ik als persoonlijke commentaar dat de “Tiense Suikerraffinaderij met bijna 92 miljoen EURO in 2004 veruit de grootste slokkop is van de EU-landbouwsubsidies voor België.”

Ik ben ten zeerste verwonderd en geschandaliseerd door Uw bericht op de webstek www.gazetvantienen.be van zaterdag 12 mei 2007 onder de titel “N-VA schiet op Tienen” waarbij ikzelf omschreven werd als “Theo Francken, een op zijn foto’s op een skinhead gelijkende, maar voor de rest totaal ongevaarlijke NVA-kandidaat…”. Hierbij werd een campagnefoto van mij bewerkt waaruit zou moeten blijken dat ik skinhead ben.

Vooreerst wil ik duidelijk maken dat ik mij ten zeerste persoonlijk beledigd voel door dit artikel. Te meer daar ik in geen enkel opzicht skinhead ben en mijn korte haargroei op geen enkele wijze in verband staat met mijn politieke of filosofische overtuiging. Ten onrechte probeert U mij als N-VA-kandidaat bij de komende verkiezing in verband te brengen met het gedachtegoed van skinheads en ander tuig.

Bovendien stelt U verder dat ik de Tiense suikerindustrie in het vizier neem door te vermelden dat: “De suikerfabriek een slokkop is die te veel Europese subsidies ontvangt” waarbij zelfs wordt aangehaald: “Wat Francken –die in Lubbeek woont- tegen Tienen heeft, is niet duidelijk”. De bijdrage op mijn webstek verwijst echter naar het initiatief in Nederland om meer openheid te krijgen over de Europese subsidieverdeling, hetgeen voor Vlaanderen eveneens zou kunnen/moeten gebeuren. Nergens heb ik vermeld dat de Tiense Suikerraffinaderij te veel subsidies zou krijgen. Op valselijk wijze probeert U mij in de mond te leggen dat ik vind dat de Tiense Suikerraffinaderij te veel zou krijgen en ik bijgevolg iets tegen Tienen heb…

Nergens heb ik ook maar gepleit voor het afnemen van de Europese landbouwsubsidies, zoals U ten onrechte laat uitschijnen. Wonende in een gemeente met talloze bietenboeren, besef ik maar al te goed welke immense impact de Tiense Suikerraffinaderij heeft op het economische leven in en rondom Tienen. Uw vermelding dat “het vermogen om de realiteit niet naar de perceptie, maar naar de inhoud te analyseren lijkt de would-be politicus uit Lubbeek niet te bevatten.  Logisch, want hij kent Tienen niet en is niet op de hoogte van wat er in Tienen gerealiseerd wordt” is volledig misplaatst. Met mijn bijdrage heb ik enkel willen aantonen dat een nationale verklaring over de besteding van EU-gelden, zoals in Nederland, ook voor Vlaanderen een goed voorstel is. Zo krijgt immers iedereen een beter zicht op de besteding van zijn/haar belastingsgeld, i.c. de EU-subsidies.

Mag ik vragen dat U het nodige doet voor bekendmaking van huidig recht van antwoord en dit conform de Wet van 23 juni 1961?

Hoogachtend,

Theo FRANCKEN

ANALYSENOTA

VLAAMSE STUDENTEN- EN DOCENTENMOBILITEIT

De hoofddoelstelling van de Bolognaverklaring uit 1999 is het creëren van een Europese ruimte voor hoger onderwijs. Dit idee was eigenlijk al gegroeid bij de viering van het 750-jarig bestaan van de Parijse Sorbonne-universiteit in ’98. De aanwezigen werden er toen aan herinnerd dat in de middeleeuwen studenten en docenten ook vlot van de ene naar de andere universiteit reisden. Kortom, het bevorderen van de mobiliteit in het Europese hoger onderwijs, werd prioritair. Men wil hiertoe komen door:

• vergelijkbare diploma's door de Bachelor-Masterstructuur (BaMa)
• overdracht van studiepunten
• uitwisseling van studenten en docenten
• bevorderen van samenwerking tussen opleidingsinstituten.
• onafhankelijke kwaliteitscontrole

In deze analysenota ga ik dieper in op de uitwisseling van studenten en docenten in Vlaanderen.

Uit de data die ik opvroeg en analyseerde kunnen we vaststellen dat er nog heel wat werk aan de winkel is om de Bologna-ambities waar te maken.

1/ Aantal studenten en docenten

Het aantal studenten die via een SOCRATES- of ERASMUS-uitwisselingsprogramma tijdelijk aan een andere Europese hogeschool of universiteit gaat studeren stijgt licht.

Terwijl er 5 jaar geleden (sj 2001-2002) 2728 studenten vertrokken richting buitenlandse hoger onderwijsinstelling, waren dat er dit schooljaar (’06-’07) 2980 (+ 9%). De stijging was opvallend hoger bij de universiteit (+ 14%) dan bij de hogescholen (+ 4,7%). Deze inhaalbeweging leidt ertoe dat er, voor het eerst sinds lang, dit jaar terug meer Erasmus- en Socratesstudenten aan de universiteit zitten dan aan de hogeschool (1514 vs 1466 of 51% vs 49%). Er zijn wel opvallend meer meisjes dan jongens die op uitwisseling gaan (62% vs 38% in ‘01-’02) en dit blijft ook nu nog zo (39% vs 61% in ’06-‘07). Dit is uiteraard deels te verklaren door het feit dat er al jaren meer meisjes dan jongens hoger onderwijs volgen (55%-45%). Toch spelen er ongetwijfeld ook andere factoren een rol.

à Op een totaal van 160.000 studenten in Vlaanderen, blijft dit mobiliteitsgegeven hoe dan ook uiterst beperkt. We zouden kunnen stellen dan minder dan 2% van de Vlaamse studenten via Erasmus- of Socrates in het buitenland studeert! Relatief gezien zijn er dan wel meer universiteitsstudenten (1.514 op 60.000 of 2,5%) bij dan hogeschoolstudenten (1.466 op 100.000 of 1.5%).

Het aantal docenten dat tijdelijk naar het buitenland trekt stijgt wel sterker, van 587 in 2001-2002 tot 742 in 2005-2006 (+ 26%). Hier zijn er we beduidend meer mannen dan vrouwen bij, al verandert dit traag (69% vs 31% in ‘01-‘02 naar 67% vs 33% in ‘05-’06). Ook dit is gedeeltelijk te verklaren door de samenstelling van de docentenpopulatie (veel meer mannen).

2/ Bestemmingslanden

Het totale aantal Erasmus- en Socratesbestemmingslanden ligt al jaren rond de 30. Belangrijkste vaststelling is dat de drie grootste vakantielanden voor de Vlaming, ook al jaren ongeveer de helft van alle studenten ontvangen (‘06-‘07: Spanje: 684, Frankrijk: 551 en Italië: 240). Spanje is hierbij de absolute topbestemming met ongeveer een kwart van alle uitwisselingen. (Hiermee wil uiteraard niet zeggen dat op Erasmus gaan vakantie is.) Maar dit schooljaar trokken er bvb ook telkens 3 studenten naar Cyprus, naar Estland en naar Ijsland.

3/ Duurtijd

Hoewel het aantal studenten licht toeneemt, blijven ze korter in het buitenland dan vroeger. Bleef de gemiddelde student 5 jaar geleden nog 5,29 maanden in het buitenland, dan is dit dit schooljaar nog maar 5,09 maanden. Universiteitsstudenten blijven wel langer weg dan hogeschoolstudenten (5,57m vs 4,59m in ‘06-‘07). Opvallend is echter de omgekeerde trend bij de hogescholen en de universiteiten. De uitwisselingen voor de hogescholen worden langer (van 4,39m in ’01-’02 naar 4,59m in ’06-’07), die voor de universiteiten korter (van 6,24m in ’01-’02 naar 5,57m in ’06-’07).

4/ Sociale samenstelling van de populatie

Als we de samenstelling van de populatie obv het inkomen van de ouders bekijken dan zien we tamelijk evenwichtige verdeling over de verschillende inkomenscategorieën (23% komt uit categorie 1; 28% uit categorie 2; 22% uit categorie 3 en 27% uit categorie 4 in ’06-‘07). We zien de laatste jaren wel een stijging van de ‘rijkste’ categorie, categorie 4, ten nadele van categorie 2 en 3. Van 19% van de totale groep in ‘01-‘02 naar 27% van de totale groep in ‘06-‘07.

5/ Beursgelden

Vorig schooljaar werden de beurzen opgetrokken met ongeveer 20%. Studenten uit categorie 1 ontvangen 240 € per maand, uit categorie 2 220€/maand, uit categorie 3 120€/maand. Studenten met ouders uit categorie 4 krijgen éénmalig 200 € (is gemiddeld 40€/maand).

6/ Budgetten

Paradoxaal genoeg stegen de budgetten voor de studentenmobiliteit in hun totaliteit (Vlaams en Europees) wel (+18% in ‘06-‘07 tov ‘01-’02) tot 2.708.391, terwijl de budgetten voor docentenmobiliteit de afgelopen jaren sterk daalden (-33% in ‘06-‘07 tov ‘01-’02) tot 227.810. Uit de cijfers blijkt echter vooral de docentenmobiliteit te zijn toegenomen…

Per student werd er dit schooljaar 909 € aan subsidies voorzien (175 € van Vlaanderen en 734 € van de EU). In ‘01-‘02 was dit nog maar 842 € (291 € van Vlaanderen en 551 € van de EU).

Per docent werd er vorig schooljaar slechts 316 € (enkel van de EU) opzij gelegd. In 01-02 werd er nog 581 € vrij gemaakt (211 € van Vlaanderen en 370 € van de EU).

Als we de analyse nog wat dieper doen komen we tot volgende opmerkelijke vaststelling:

1/ Studentenmobiliteit:

-         Vanuit de EU komt de laatste jaren meer geld vrij (+ 46% in ‘06-‘07 tov ‘01-’02), in totaal goed voor 2.188.391€ aan subsidies.

-         Vanuit Vlaanderen zien we net het omgekeerde (-35%) tot 520.000€ in ‘06-’07.

2/ Docentenmobiliteit:

-         De EU-subsidies stegen de laatste 5 jaar zeer licht (+4,9% in ‘06-‘07 tov ‘01-‘02) tot 227.810 €.

-         De Vlaamse subsidies werden volledig teruggeschroefd sinds het schooljaar 2003-2004 (nog goed voor 123.947 in ‘01-’02).

Conclusies

Uit bovenstaande analyse kunnen we concluderen dat de Bologna-ambities nog lang niet waar gemaakt worden. Internationale mobiliteit van studenten en docenten blijft een ver-van-mijn-bed-show voor het overgrote deel van onze Vlaamse studenten en zelfs docenten. Er is dan ook nood aan een stevige inhaalbeweging.

Ik ben een grote voorstander van een verdere groei van de mobiliteit van studenten en docenten. Mobiliteit moet werkelijk een recht worden voor alle studenten en docenten. Op Europees niveau pleit ik voor het opzetten van een Europees mobiliteitsfonds dat moet bijdragen tot een gebalanceerde mobiliteit. Er moet volgens mij ook een structuurfonds worden opgericht met als doel de verdere ontwikkeling van het hoger onderwijs in Bolognalanden waar het hoger onderwijs nog onderontwikkeld is. Daarnaast moet er nagedacht worden om een buitenlandse onderwijservaring een wezenlijk onderdeel te maken van élk mastercurriculum en moeten de beurzen omhoog voor iedereen. Deze studiebeurzen moeten ook gekoppeld worden aan de levensstandaard in het bestemmingsland (bvb. Helsinki vs Porto). Tot slot moeten er extra (financiële) impulsen gegeven worden aan de docentenmobiliteit, ook vanuit Vlaanderen.

Theo Francken

5^de opvolger Kamerlijst CD&V/N-VA Leuven

www.theofrancken.eu





 De Bolognaverklaring: mooi op papier, moeilijk in de praktijk...

Spanje favoriet bij Erasmusstudenten

Dat blijkt uit de gegevens van het Europese uitwisselingsprogramma Erasmus/Socrates voor dit academiejaar. Van de bijna drieduizend studenten die in 2006-2007 tijdelijk aan een buitenlandse universiteit of hogeschool studeren, kiezen er 684 voor Spanje - dat is bijna een kwart. Op de tweede plaats komt Frankrijk (551), gevolgd door Italië (240). Daarna komen Duitsland en Nederland. Deze rangschikking is de laatste jaren ongeveer dezelfde gebleven. Wel is het aantal Erasmusstudenten de laatste jaren lichtjes toegenomen, van 2.728 vijf jaar geleden naar 2.980 dit jaar. Dat is nog geen twee procent van alle Vlaamse studenten. Ook de gemiddelde duur van de uitwisseling is licht gewijzigd. In 2001-2002 bleef de gemiddelde Erasmusstudent 5,29 maanden in het buitenland. Dit jaar is dat gedaald tot 5,09 maanden. De verhouding tussen de geslachten is de laatste jaren ongeveer dezelfde gebleven. Ook in 2006-2007 zijn de vrouwelijke studenten in de meerderheid: zes op de tien Erasmusstudenten zijn meisjes. Het is een misverstand dat Erasmus een elitaire aangelegenheid is. Het Europese programma onderscheidt vier inkomenscategorieën, op basis waarvan de beurzen worden toegekend. Deze vier categorieën zijn ongeveer even groot. De gegevens zijn afkomstig van Theo Francken (foto), kandidaat voor het kartel CD&V/N-VA in Leuven. Hij vroeg bij het ministerie van Onderwijs de Erasmusgegevens van dit academiejaar op. Het besluit van Francken is dat er nog veel werk aan de winkel is. 'Een buitenlandse ervaring is voor veel studenten een ver-van-mijn-bedshow. Nochtans is dat belangrijk. Daarom moet Erasmus verder worden gestimuleerd', aldus de jonge politicus. (pl)

 E Viva España!

Met enige vertraging, reik ik de banaan van de maand april uit aan Paul Wolfowitz, gewezen topraadgever van president Bush (één van zijn 'neo-cons' en 'havikken'), architect van de oorlog in Irak en nu grote baas van de Wereldbank in Washington.

Wolfowitz ligt onder vuur nu omdat hij één van zijn minnaressen,  Shaha Ali Riza, een topfunctie gaf bij het Amerikaans ministerie voor Buitenlandse Zaken als dank voor 'bewezen diensten'. Ze verdient er nu meer dan VS-minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice...

 Paul en Saha: smakelijk!  

Een tijdje geleden schreef fils-à-papa Mathias De Clercq een giftig stuk tegen elke vorm van nationalisme. Bernhard en ik schreven een antwoord en dienden het in bij De Standaard. Spijtig genoeg werd het niet gepubliceerd...

Veel leesplezier!




Tegen vierkant draaiend België

In een opiniebijdrage in deze krant liet Mathias De Clercq (Open VLD) weten vierkant tegen het separatisme te zijn, en wel omdat ‘een bedreigend nationalisme’ daarvan de drijfveer zou zijn.

De argumentatie van De Clercq snijdt evenwel geen hout. Vooreerst stelt De Clercq dat bevoegdheden wel kunnen worden overgeheveld, maar enkel indien dat in het belang is van ‘de burgers’, en niet van de ‘eigen volksgemeenschap’. Nemen we als voorbeeld de werkloosheidsverzekering. De lage werkloosheidsgraad in Vlaanderen tegenover  het dubbele in Wallonië, de hoge jeugdwerkloosheid in Wallonië tegenover het probleem dat Vlaanderen kent om het oudere deel van de bevolking actief te houden, de structurele verschillen in beide arbeidsmarkten,…

Het zijn maar enkele argumenten die een defederalisering kunnen verantwoorden. Bovendien is het in het belang van de burgers! Zowel de Vlaming als de Waal zal er beter van worden, nu de regio’s zelf oplossingen kunnen zoeken voor hun specifieke noden, zonder vrede te moeten nemen met een compromismaatregel. En of De Clercq zich nu Vlaming, Belg of wereldburger vindt, ook hij zal als inwoner van Vlaanderen de vruchten kunnen plukken van een op maat gesneden werkgelegenheidsbeleid, en dat ongeacht z’n huidskleur of familienaam.

Daarnaast stelt De Clercq het nationalisme voor als een egoïstische en op superioriteit gebaseerde ideologie, alsof alle (niet-vreemd gekleurde) Vlamingen Übermenschen zouden zijn. Dat nationalisme is niet het nationalisme van N-VA. De Vlaming is geenszins superieur aan eender wie of wat. De vreemdeling wordt helemaal niet gestigmatiseerd, maar wordt in tegendeel gestimuleerd om zich in te burgeren, om zich –met het behoud van z’n eigenheid- ten volle te kunnen ontplooien in de samenleving. Zonder inburgering dreigt net het gevaar van gettovorming, van sociaal niet aanvaard te worden en van werkloos te raken en te blijven.

Vreemd genoeg meent De Clercq dat dat in zichzelf gekeerde nationalisme de reden is waarom sommige Vlaamse partijen voor een staatshervorming pleiten. Daarbij verliest hij uit het oog dat er bijzonder veel rationele elementen zijn die de eis voor een staats(her)vorming funderen. Laten we terugkeren naar het voorbeeld van de werkloosheidsverzekering.

De vele objectieve verschillen tussen de arbeidsmarkt in Vlaanderen en Wallonië, maken een afdoend federaal beleid onmogelijk. Wat zowel Vlaanderen als Wallonië nodig hebben, is maatwerk in plaats van confectiewerk. Een beleid dat gericht is op de specifieke noden van de regio’s, een beleid dat beide regio’s ook financieel kan en moet responsabiliseren. De toekenning van financiële autonomie zorgt er bijvoorbeeld voor dat de Vlaamse en Waalse overheid de financiële gevolgen dragen van hun beleid. Als dit niet zo is, zoals momenteel voor het werkgelegenheidsbeleid, dan worden die overheden ook niet geprikkeld om geschikte maatregelen te nemen om pakweg de werkloosheid aan te pakken.

Tot slot stelt De Clercq zich de vraag of een staatshervorming concrete problemen oplost, waarna hij verwijst naar de ganse saga rond de geluidsnormen rond de luchthaven van Zaventem. Misschien is het De Clercq nog niet opgevallen, maar de Franstalige partijen die in Brussel het dossier blokkeren, zitten ook samen met zijn Open VLD in de federale regering. En of we nu serieuze, volwassen politici het probleem moeten laten oplossen, zoals enige tijd terug met het DHL-dossier? Als dát in het belang van ‘de burgers’ was, dan graag….

Bernhard De Muynck                                             Theo Francken

 
9 mei is al jaren de Europese Dag van Europa. Op die dag werd in 1950 de aanzet werd gegeven voor de eenwording van Europa, op een moment dat, zoals bekend, heel Europa vreesde voor een derde wereldoorlog.

Op die bewuste dag werd de pers om 18.00 uur op het Franse Ministerie van Buitenlandse Zaken aan de Quai d'Orsay bijeengeroepen voor een 'mededeling van het hoogste belang'.
Er werd voorgesteld een supranationale Europese organisatie op te richten voor het beheer van de grondstoffen die op dat moment de basis van alle militaire macht vormden: kolen en staal. Maar de twee landen die hun nationale zeggenschap over de 'zenuw van de oorlog' moesten opgeven, hadden elkaar nog maar enkele jaren daarvoor op leven en dood bevochten in een gruwelijk conflict dat niet alleen grote materiële, maar vooral ook enorme geestelijke schade -haatgevoelens, wrok en vooroordelen- had nagelaten. 

Om te beseffen hoe ongekend grootmoedig dit gebaar was, zou men vandaag de dag moeten denken aan een soortgelijk initiatief tussen Israëliërs en Palestijnen, Serviërs en Bosniërs of Tutsies en Hutu's: alleen was de schaal nog veel groter en waren de wonden veel dieper. 

Alles begon dus op 9 mei 1950. Daarom besloten de staatshoofden en regeringsleiders tijdens de top van Milaan in 1985 om 9 mei uit te roepen tot 'Dag van Europa'.

Als overtuigd Vlaming en Europeaan wens ik iedereen een fantastische feestdag toe!

Meer transparantie vereist over de besteding van de EU-gelden



In veel EU-lidstaten hangt al jaren een dikke mistbank over de besteding van de miljoenen EU-euro's. Zo heeft de Europese Rekenkamer al 12 (twaalf!) jaar geen zekerheid kunnen geven over een rechtmatige besteding van de Europese begroting. 80% van de Europese gelden wordt in de Lidstaten zelf beheerd. Het is immers zo dat de Europese Commissie de Lidstaten vrij laat in het al dan niet publiceren van de lijst van 'begunstigden van Europese landbouwsubsidies'. Nederland, Zweden en het Verenigd Koninkrijk hebben dit inmiddels gedaan. Daaruit blijkt dat, terwijl honderden kleine boeren gemiddeld minder dan 100 euro ontvingen aan Europese steun, de landadel en voedingsbedrijven talloze miljoenen binnen rijfden. Enkele voorbeelden: Nederlands Minister van Landbouw Cees Veerman - 400 miljoen euro; Prins Charles van Engeland - 340.000 euro; de Britse familie Parker - 1,5 miljoen euro; De Britse baron Rothschild - 500.000 euro. Ook België publiceerde eind 2005 de lijst voor 2004, zie ook op: https://www.birb.be/pls/gel/fle_pa.gelx_download_sp?piv_file=F16703/Pubicatie_begunstigden.pdf en op:  https://www.birb.be/pls/gel/fle_pa.gelx_download_sp?piv_file=F15349/EOGFL_uitgaven_kal2004_bis4.pdf
voor de (uiterst interessante) lijst.
In Nederland staat men zelfs al een stap verder. Eergisteren werd de 'eerste nationale verklaring over de besteding van de EU-gelden' officieel overhandigd aan Europees Commissaris Kallas. Dit lijkt me een zeer goed idee om ook in Vlaanderen te introduceren.

http://www.regering.nl/actueel/nieuwsarchief/2007/05May/08/0-42-1_42-96732.jsp
 


8 mei 2007

Minister Bos (Financiën) heeft op 7 mei 2007 de eerste nationale verklaring in Europa overhandigd aan Europees Commissaris Kallas. Nederland geeft daarmee zekerheid over de rechtmatige besteding van landbouwgelden.

Het derde kabinet-Balkenende heeft in 2006 besloten op vrijwillige basis een nationale verklaring in te voeren. 

De Europese Rekenkamer heeft al twaalf jaar geen zekerheid kunnen geven over een rechtmatige besteding van de Europese begroting. 80% van de Europese gelden wordt in de lidstaten zelf beheerd. Nederland wil aantonen dat een nationale verklaring kan bijdragen aan een betere verantwoording van de EU-gelden. 

De nationale verklaring geeft ook aan dat de financiële beheerssystemen op orde zijn. 

De verklaring is nu voor de landbouwgelden afgegeven. De komende jaren wordt deze geleidelijk uitgebreid naar de structuurfondsen en de afdracht van de eigen middelen. 

Voorbehoud
Bij de nationale verklaring is een voorbehoud gemaakt over cross compliance. Dit zijn de aanvullende voorwaarden van de Europese Commissie over milieu, dierenwelzijn en voedselveiligheid. 

Deze regels zijn complex en vergen interpretatie. Nederland is hierover nog in gesprek met de Europese Commissie.

Bron:
Persbericht ministerie van Financiën

Meer informatie:
Nationale Verklaring (pdf)

Eerder bericht:
17 nov 2006
Nationale verklaring EU-gelden geïntroduceerd







 EU-Commissaris voor Administratieve zaken, Audit en Anti-Fraude, Siim Kallas: wanneer krijgen hij én wij volledige duidelijkheid over de besteding van onze belastingscenten?




 De Tiense Suikerraffinaderij: met bijna 92 mio € in 2004, veruit de grootste slokkop van de EU-landbouwsubsidies voor België.

Dit is misschien nog een goed idee voor Vlaanderen, n.a.v. de Vlaamse verkiezingen in '09 stellen dat wij enkel in een regering stappen indien er een referendum georganiseerd wordt over de Vlaamse onafhankelijkheid in 2012...



AUTEUR: Jan Van de Casteele 04-05-2007

lees ook op: http://www.vvb.org/kort/225/19871

Bij de verkiezingen voor de assemblee in Schotland (129 zetels) is de Scottish National Party (SNP) de absolute winnaar en meteen ook de grootste partij. Ook in Wales winnen de nationalisten.

Al meer dan vijftig jaar is Labour er de grootste partij, maar nu lag ze in de peilingen ver achter op de SNP van Alex Salmond. Die heeft beloofd binnen vier jaar een referendum over onafhankelijkheid te houden als zij de meerderheid haalt.

Dat zou meteen ook een persoonlijke klap zijn voor Gordon Brown, de gedoodverfde opvolger van Blair, die altijd steunde op zijn Schotse machtsbasis.

De uitslagen kwamen op vrijdag 4 mei maar traag binnen. Technische problemen zorgden voor aanzienlijke vertraging bij het tellen van de stemmen. Ook bleken veel Schotten in verwarring gebracht door onoverzichtelijke stembiljetten, waardoor tienduizenden mensen ongeldige stemmen uitbrachten. Veel politici en commentatoren omschreven de chaos vanmorgen als een pijnlijke vertoning, een volwassen democratie onwaardig. 

De  129 zetels zijn toegewezen 

SNP 47 (+20)
Labour: 46 (-4)

Conservatieven 17 (-1)
Liberaal Democraten 16 (-1)
Andere 3 (-14)

De nationalisten hebben beloofd dat, áls ze in de Schotse regering komen, zij snel (volgens de ene bron binnen een half jaar, volgens andere in 2010) een referendum zullen uitschrijven over Schotse onafhankelijkheid van Groot-Brittannie. Maar de andere partijen (socialisten, conservatieven, liberaal-democraten) zijn daar niet bepaald fel voorstander van. Bovendien ziet het ernaar uit dat de coalitiegesprekken moeilijk zullen verlopen.

Voorts is er, zoals steeds weer in dergelijke dossiers, de conservatieve reflex van de gevestigde machten in Europa. De SNP zou er te vanzelfsprekend uitgaan van een voortdurend lidmaatschap van de Europese Unie. Het resterende Groot-Brittannië (Engeland, Wales en Noord-Ierland) zou zonder Schotland wel automatisch lid blijven, maar de Schotten zouden het lange en moeizame traject van een kandidaatlidstaat moeten volgen. Omdat elke lidstaat van de EU daarin zeggenschap heeft, is het niet ondenkbaar dat landen de Schotse aanvraag zullen tegenwerken. Zo zou Spanje een veto kunnen uitspreken om zijn eigen separatische Basken niet aan te moedigen.

Wales

Ook in Wales wonnen de nationalisten (Plaid Cymru's) ten koste van de socialisten van Labour, weliswaar minder overtuigend. Het succes zorgt er wel voor dat Labour er niet in geslaagd is de absolute meerderheid te behalen.

Eerst Vlaanderen,

dan koppen

Enkele weken geleden schreef ik reeds een stuk over het succes van journalisten in de politiek en de mogelijke uitholling van de democratie hierdoor. Ook De Standaard merkt dit op. Bij hen valt evenwel geen enkele kritische bedenking te bespeuren...

Zet eens een journalist op je lijst

Journalisten hebben een aura van degelijkheid rond zich

Van onze redacteur Steven Samyn BRUSSEL

In Franstalig België worden de verkiezingen van 10 juni ook een beetje een strijd tussen twee gewezen nieuwsankers. Anne Delvaux, de populaire RTBF-nieuwslezeres, maakte enkele weken geleden bekend dat ze op de senaatslijst van CDH zal staan. Deze week liet de MR weten dat Florence Reuter de overstap zal maken van RTL-TVI naar de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Een rechtstreeks duel wordt het echter niet. Reuter staat vierde op de MR-kamerlijst in Brussel-Halle-Vilvoorde. Delvaux kreeg de tweede plaats op de CDH-senaatslijst. Hoewel het nieuws van RTL-TVI een pak meer kijkers heeft dan dat van RTBF, is Delvaux populairder. Bij de verkiezing van meest geliefde Waalse eindigde ze op drie, na Justine Henin en prinses Mathilde. Frédérique Ries, de voorgangster van Reuter bij RTL-TVI, maakte in 1999 de overstap naar de politiek en in 2004 werd ze zelfs even staatssecretaris voor Europese Zaken. Bij haar eerste verkiezingen voor het Europese parlement haalde ze 135.691 voorkeurstemmen. Gewezen VRT-anker Dirk Sterckx deed het nog beter. De Open VLD'er haalde in '99 meteen 164.228 stemmen. Later maakten ook Ivo Belet en Mark Demesmaeker met succes de overstap van respectievelijk VRT en VTM naar de politiek. Op 10 juni staat Pol Van den Driessche, de gewezen politieke hoofdredacteur van VTM, op de CD&V/N-VA-senaatslijst. Het is opmerkelijk, van alle categorieën BV's op de lijsten, lijken de journalisten het meeste succes te hebben. Wie elke dag via tv in de huiskamer komt, moet zich geen zorgen maken over zijn populariteit. De journalisten hebben blijkbaar een aura van degelijkheid om zich heen hangen. Een mens vraagt zich bijna af of hoe het komt dat er nog tv-journalisten zijn die niet in de politiek gaan. De meeste politieke journalisten zijn immers al direct of indirect gepolst. 'Ik ben al twee verkiezingen op rij door verschillende partijen gevraagd', stelt VTM-anker Marleen Van Hecke. 'Blijkbaar is er een tekort aan jonge vrouwen op de lijsten.' Tot nog toe wees Van Hecke elk aanbod van de hand. 'Eens je de stap zet, is je journalistieke carrière voorbij en ik heb nog niet het gevoel dat ik alles in de journalistiek al heb gezien.' Ivan De Vadder (VRT) is naar eigen zeggen nog niet gevraagd. 'Misschien omdat ik daar altijd zeer duidelijk in geweest ben. Voor alle duidelijkheid zeg ik het nog eens: ik ben niet van plan politiek actief te worden.' De enige overstap die nog niet op een succesverhaal is uitgedraaid, is die van Kristl Strubbe van VTM naar de Mechelse Open VLD. Al ligt dat niet aan Strubbe. Een jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen verklaarde Bart Somers, Open VLD-voorzitter en burgemeester van Mechelen, nog dat Strubbe zeker schepen zou worden. Ze scoorde ook goed bij de gemeenteraadsverkiezingen, maar uiteindelijk ging haar schepenzetel naar Greet Geypen, die minder stemmen haalde, maar blijkbaar andere troeven kon uitspelen. Het voormalige VTM-nieuwsanker zou in 2009 alsnog in het schepencollege komen. Opmerkelijk is wel dat de journalisten die onze parlementen bevolken, stuk voor stuk tv-journalisten zijn. Hun collega's van de schrijvende pers die politiek actief willen worden, leggen een ander parcours af. In plaats van een zitje in het parlement zijn ze vooral achter de schermen aan de slag. Dirk Achten verliet De Standaard om kabinetschef van Karel De Gucht (Open VLD) te worden, Mark Deweerdt ruilde De Tijd voor het kabinet-Leterme (CD&V), Peter Renard wisselde Knack in om de rechterhand van Patrick Janssens (SP.A) te worden en Jan De Zutter ging weg bij De Morgen om aan de slag te gaan als politiek adviseur van Steve Stevaert (SP.A). Hun kennis van zaken wordt blijkbaar gewaardeerd, maar zonder bekende kop raak je niet hoog op een lijst. Dan is een bekende achternaam een grotere troef.

Anne Delvaux (CdH) van de RTBF neemt het op tegen Florence Reuter (MR) van de RTL. 



   
Na Frédérique Ries (MR) is het al het derde knappe vrouwelijke nieuwsanker dat in de politiek stapt.

 In heel Europa vinden we deelstaten die naar hun onafhankelijkheid hunkeren, zo ook in Schotland. Door de opkomst van de SNP, lijkt een onafhankelijk Schotland stilaan werkelijkheid te worden!

Naar een onafhankelijk Schotland?
Precies driehonderd jaar geleden, in 1707, werden Schotland en Engeland officieel onder één troon verenigd en werd Groot-Brittannië opgericht. Die unie staat nu ter discussie. De SNP, de Schotse Nationale Partij die ijvert voor onafhankelijkheid, doet het bijzonder goed in de peilingen. De kans dat Schotland binnenkort ook effectief onafhankelijk wordt, is echter klein. Zelfs als de SNP de verkiezingen wint en binnen de vier jaar een referendum organiseert over onafhankelijkheid, is er geen enkele garantie dat een meerderheid van de Schotten 'ja' zal stemmen. Binnen de SNP is niet iedereen ervan overtuigd dat Schotland klaar is voor onafhankelijkheid. Maar ook kleinere partijen zijn voorstander van onafhankelijkheid, zoals de groenen en de Schotse Socialistische Partij.

Welk kiessysteem hanteren de Schotten?
Het Schotse kiessysteem bestaat uit een combinatie van een meerderheidssysteem (First Past The Post) en een evenredige vertegenwoordiging. In elk district duiden de kiezers één kandidaat aan met het meerderheidssysteem. Daarnaast stemmen ze nog op een regionale lijst. 'Holyrood' of het Schotse parlement telt 129 parlementsleden (Members of the Scottish Parliament, MSP's). Daarvan zijn er 73 via het meerderheidssysteem verkozen en 56 via de evenredige vertegenwoordiging. Door de combinatie van beide systemen is het moeilijk om een regering te vormen met slechts één partij. De vorige twee regeringen waren coalities tussen Labour en de Liberal Democrats (Libdems).

Hoe werkt het Schotse parlement?
Bij zijn aantreden als premier tien jaar geleden maakte Tony Blair werk van zijn verkiezingsbelofte om Schotland en Wales meer bevoegdheden te geven. In 1997 werd daarover een referendum gehouden. Ruim 75 procent van de Schotten stemde voor een eigen parlement. In 1999 trad de eerste Schotse regering aan, een coalitie van Labour en Liberal Democrats. Ook bij de volgende Schotse verkiezingen in 2003 bleef de coalitie in het zadel. De interesse van de bevolking was ondertussen wel bekoeld. In 2003 bracht slechts 49% van de kiezers een stem uit. Het Schotse parlement is autonoom bevoegd voor onderwijs, gezondheidszorg, huisvesting, justitie, politie, milieu, landbouw en visserij. Buitenlandse Zaken, defensie, economie en sociale zekerheid blijven bevoegdheden van de centrale Britse regering in Westminster.

Wie wil een coalitie vormen met de SNP?
Hoewel ze het ontkennen, lijken de Libdems de meest voor de hand liggende partner. Hun leider, Nicol Stephen, deed tot nu toe zeer vaag over een mogelijke coalitie. Binnen de partij zorgt de mogelijke winst van de SNP voor de nodige spanningen. Een deel van de partij vindt de unitaire koers zeer belangrijk en wil daarvoor graag de oppositiebanken ingaan, een ander deel is bereid tot een coalitie omdat ze denken op die manier een meer gematigde regering te kunnen vormen.

De gevolgen voor Gordon Brown?
Voor Gordon Brown, zelf een Schot en de huidige minister van Financiën, zou een overwinning van de Schotse Nationale Partij een zware nederlaag betekenen. Tony Blair kondigde eergisteren aan dat Brown hem in de komende weken zal opvolgen als premier. De meeste analisten menen dat als de SNP de grootste partij wordt, Browns kansen om bij de volgende Britse verkiezingen te worden herverkozen als premier zeer klein worden. (svh)

BRON: DE STANDAARD 03/05/07

Met gekruiste degens of in formatie?

Bart DE WEVER (N-VA)

Filip DEWINTER (VB)

Boudewijn BOUCKAERT (LDD)

Stijn BEX (Spirit)

Carl DEVLIES (CD&V)

Rik DAEMS (Open Vld)

Moderator: Peter De Roover

Donderdag 10 mei om 20u

MTC, Hogeschoolplein Leuven

Organisatie: Vlaams Volksbeweging i.s.m. KVHV

Rolf Falter's ongezouten mening, vandaag in De Standaard:



RESTAURATIE

Hoeveel hectoliters inkt zouden er al verspild zijn aan Yves Leterme? Over zijn verbroken eed van trouw aan het Vlaams gouvernement, en het meeslepen van Inge Vervotte in het verderf. Over zijn vele tv-nummertjes die er vooral niet mogen uitzien als nummertjes. Over zijn precampagne in staatsmansprofiel. Over zijn politiek van de lege stoel op de Senaatslijst. De Wetstraatpers is verlekkerd op dat soort amuse-gueules en sorbetjes. Maar wat heeft de kiezer-consument daar aan? Zelfs in het besef van de onbetrouwbaarheid van opiniepeilingen, bestaat er amper twijfel dat Yves Leterme en het kartel CD&V/N-VA op dit ogenblik de politieke marktleiders zijn in Vlaanderen en België. Dus moeten we ons vooral afvragen wat ze willen en kunnen doen na de verkiezingen. Bij formatiegesprekken telt men altijd eerst de centen. Paars heeft de opbrengsten van het omgekeerde sneeuwbaleffect opgesoupeerd. Gewesten en gemeenschappen zuigen de federale schatkist verder leeg. Ook de zogenaamde alternatieve (in feite: bijkomende) financiering van de sociale zekerheid en de NMBS doen dat. Toch zegt Tony Van Parijs (CD&V) dat hij één miljard euro extra wil voor Justitie. De PS belooft 4,5procent bij per jaar voor de ziekteverzekering, twaalf procent bij voor alle pensioenen, en nog een paar dure extra's. Daarentegen acht Luc Coene, de vice-gouverneur van de Nationale Bank, een surplus op de begroting van tweeprocent van het bbp tegen 2016 noodzakelijk. Hoe zal Leterme dat allemaal verzoenen? En zal dat meteen lukken in september van dit jaar, want de begroting van 2009 is alweer die van een verkiezingsjaar? Precies doordat de vergrijzing de kosten doet oplopen in ziekteverzekering en pensioenen, kunnen we ons geen permanent groeiende RVA van nu al 8,2 miljard euro per jaar blijven veroorloven. Rechtstreeks snoeien in de werkloosheid - bijvoorbeeld door geleidelijk het fiscaal gunstregime voor uitkeringen af te bouwen - gaat echter niet. Dus moet het via de omweg van een staatshervorming, door de Vlamingen hun te talrijke brugpensioenen en tijdkredieten zelf te laten betalen en de Franstaligen hun te talrijke werklozen. Maar, zo beloofde Leterme vorige week tegenover Elio op VTM, 'geen enkele uitkering zal door de staatshervorming naar omlaag gaan'. Hoezo? Daarnaast is er het dossier van milieu, energie en mobiliteit. De Europese instanties zullen wel bepalen hoever dit land moet geloven in het broeikaseffect of gas moet kopen in Rusland. Maar blijven we zelf massaal vrachtwagens lokken naar de snel groeiende Vlaamse havens, houden we de kerncentrales langer open, laten we de NMBS in haar lethargie, knoeien we verder rond Zaventem? Allemaal vragen voor Leterme. Hoe kan men meer zicht en greep krijgen op de immigratie, om ze beter te kanaliseren en op te vangen? Hoe kan men eindelijk de informaticarevolutie vertalen in minder, maar beter betaalde ambtenaren (dus ook minder leden van de overheidsvakbonden) met meer werkingskredieten? Hoe organiseren we leger en gerecht? Daarover gaat het toch op 10 juni? Zullen we antwoorden krijgen? Zeker met de driepartijencoalitie die zich aandient is het logisch dat de marktleider zoveel mogelijk de handen wil vrijhouden. Bovendien vervagen de hoogconjunctuur en de vroege hoogzomer alle onheilstijdingen, zelfs die van Opel Antwerpen. Heeft de kiezer trouwens niet herhaaldelijk bewezen dat hij liever bedrogen wil worden dan moeilijke waarheden te horen? De kans is dus groot dat we na 10 juni terugkeren naar de rooms-rode tijden van de vroege jaren negentig en lang voordien, met of zonder blauwe franje. De globalisering vereist dat de overheid een efficiënte economische medespeler wordt, maar het Belgische bestuur zal morsig blijven. Die kwaliteit zal, zoals in Den Haag, opnieuw toegedekt worden met paternalistische berispingen van de veel te individualistisch en egoïstisch geworden burger. Ondertussen zal de PS haar cliëntèle bedienen en afhankelijk houden, en blijven beweren dat het herstel van Wallonië voor morgen is. CD&V riskeert weer te vergeten dat macht geen privilege is, maar een hernieuwbaar contract met de burger. In de compromissen die inherent zijn aan ieder mensenleven, is de oude Guy Verhofstadt versleten geraakt aan de macht. Toch zou het kunnen dat zeer snel weer nostalgie oprijst naar de jonge beeldenstormer die tussen 1985 en 1995 de pretentieuze zuilen geselde, de heimelijke slokkoppen aan de staatsruif ontmaskerde en frisse ideeën aanbracht over de werking van moderne instellingen. Ooit moet de 21ste eeuw ook in dit land kunnen doorbreken.

Rolf Falter is freelance journalist. 'Sluitertijd' verschijnt wekelijks op woensdag. www.standaard.be/sluitertijd

© 2007 Vlaamse Uitgeversmaatschappij NV  Yves Leterme: zal hij ervoor zorgen dan de 21ste eeuw ook in België doorbreekt?