Beste bezoeker,

Ik ken je niet, of misschien net wel. Hoe dan ook, je bent één van m'n honderden unieke bezoekers. Hiervoor wil ik je bedanken. Ik doe mijn best om mijn blog onderhoudend, grappig en creatief te houden, maar moest ik niet zoveel bezoekers hebben, zou mijn motivatie lang niet zo hoog zijn...

Bij deze wil ik je dus van harte bedanken, meer nog, ik wens je er een spetterend 2008 bovenop! 

En, zoals je misschien weet ligt het niet in mijn aard om mijn gevoelens of gedachten te verbergen, daarom dit familievreugdedansje:

Van ons voor u, op: http://www.elfyourself.com/?id=1816459729


Houzee en tot volgend jaar!

Turende Theo en Anneke 't Elfje

Een goede vriend van me is televisiejournalist. Hij vertelde me een tijdje geleden tijdens de lunch hoe hij echt dood kan vallen van de achterlijke vragen die de nieuwslezers (mannen én vrouwen) hem soms stellen wanneer hij live ter plaatse is.

Dit filmpje deed me aan zijn gedurfde uitspraak denken.

Editoriaal uit Het Belang van Limburg van vandaag:

Van kerstekind tot paaskuiken

Het is op de valreep toch nog gelukt. Alle Belgen vinden vandaag een nieuwe regering onder de kerstboom. Daarvoor heeft de politiek wel een zeer bijzondere inspanning moeten leveren. 27 jaar was het geleden dat de Kamer nog eens op een zondag bijeengekomen was. De bedankjes en hartelijke wensen van de politici aan het parlementair personeel dat gisteren moest opdraven in volle kerstperiode waren dan ook ten zeerste op hun plaats.

En daarmee is Verhofstadt III, de regering die niemand wilde, vertrokken voor exact negentig dagen, waarna het kerstekind Guy plaats zal ruimen voor het paaskuiken Yves, al waren de voorbije dagen de allusies op een kruisiging met Pasen niet van de lucht. Want hoewel de CD&V-Kamerleden gisteren al wat beter enthousiasme konden veinzen dan vorige vrijdag, is het geloof in de slaagkansen van de tweede fase van het experiment Verhofstadt-Leterme niet erg groot. Al kan er aan het voluntarisme van Guy Verhofstadt om weer vertrouwen tussen de partijen te brengen niet getwijfeld worden.

Toch is er nog een externe garantie voor de slaagkansen van Yves Leterme om tegen Pasen een geloofwaardige staatshervorming in de startblokken te zetten, een garantie die hij en zijn CD&V begin dit jaar zelf gecreerd hebben door kartelpartner N-VA te dwingen hun nieuw lid Jean-Marie Dedecker meteen aan de deur te zetten.

Dedecker moest daarna wel een eigen partij oprichten omdat niemand hem nog wilde, en de score van LDD, een partij die op de dag van de verkiezingen drie maanden oud was, werd het politieke feit van 2007. Daardoor is de ex-judocoach een zwaard van Damocles boven het kartel CD&V/N-VA geworden. Bart De Wever koos destijds wel eieren voor zijn geld door Dedecker buiten te zetten, maar er zijn nog altijd N-VA'ers die daar boos over zijn, en als het fout loopt met Letermes staatshervorming, is de vorming van een kartel N-VA/LDD of een nieuwe partij wellicht een kwestie van dagen. In een situatie van een mislukte staatshervorming heeft die combinatie een gigantisch kiespotentieel, in hoofdzaak bij kiezers van CD&V, en van Open Vld.

Het is dus voor Yves Leterme en Guy Verhofstadt en hun partijen ook een kwestie van welbegrepen eigenbelang om al het mogelijke te doen om de staatshervorming te doen slagen. Het is zelfs een argument om de drie Franstalige regeringspartners tot enige inschikkelijkheid te bewegen. Want als die nu geen zaken willen doen met de tandem Leterme-Verhofstadt, moeten ze het de volgende keer misschien doen met de tandem De Wever-Dedecker.

Gisterenavond woonde ik ons congres bij. Bart was in bloedvorm: grappig, gevat, strijdvaardig maar vooral heel, heel realistisch. De kans op slagen is minimaal (zijn Titanic-beeldspraak liet weinig aan de verbeelding over). Het vertrouwen in Verhofstadt is nihil, de eerste communautaire afspraken zijn onbestaande. Maar goed, we kunnen niet anders, nu aan de zijlijn gaan staan is al helemaal geen optie. 23 maart is alvast voor mij de vervaldatum. Als er op dat ogenblik geen verdedigbaar communautair akkoord op tafel ligt moeten we er gewoon mee kappen. De martelgang zal dan lang genoeg geduurd hebben, de uitstroom van kiezers naar LDD ook.

Daarmee komt dan ook een einde aan het participatief Belgisch overlegmodel. Hoe ver kan je gaan, hoe diep kan je buigen voor de minderheid van de bevolking? Wat als na 4 (kartel)jaren kei- en keihard werken de wijn naar vaal water smaakt?

Burke, conservatisme, evolutie geen revolutie, 'België is een bruistablet': ik heb het er allemaal mee gehad. Sorry Bart, als het nu niet lukt betekent dat het failliet van jouw paradigma. Dan rest er ons enkel de optie om via het Vlaams Parlement eenzijdig de onafhankelijkheid uit te roepen. Neen, niet nu, wel over 5, 10, 15 jaar. En dan zullen we onze politieke strategie daar ook op moeten afstemmen. In dat geval kan het bijvoorbeeld onze ambitie zijn om uiterlijk in 2012 een referendum over Vlaamse onafhankelijkheid uit te schrijven. Geen meerderheid pro? Geen probleem, in Québec zullen ze binnenkort hun derde onafhankelijkheids-referendum achter de rug hebben... 


Of, mijn geliefde voorzitter, zie ik het verkeerd? Ben ik het die ditmaal te zwartgallig is?



   Onze Bart De Wever: de Mohammed Ali van de Vlaamse politiek 'floats like a butterfly, stings like a bee'


 Edmund Burke: Wat als er geen evolutie meer mogelijk is?

ANALYSENOTA DEEL II

ERASMUSSTUDENTEN IN VLAANDEREN

De hoofddoelstelling van de Bolognaverklaring uit 1999 is het creëren van een Europese ruimte voor hoger onderwijs. Dit idee was eigenlijk al gegroeid bij de viering van het 750-jarig bestaan van de Parijse Sorbonne-universiteit in ’98. De aanwezigen werden er toen aan herinnerd dat in de middeleeuwen studenten en docenten ook vlot van de ene naar de andere universiteit reisden. Kortom, het bevorderen van de mobiliteit in het Europese hoger onderwijs, werd prioritair. Men wil hiertoe komen door:

• vergelijkbare diploma's door de Bachelor-Masterstructuur (BaMa)
• overdracht van studiepunten
• uitwisseling van studenten en docenten
• bevorderen van samenwerking tussen opleidingsinstituten.
• onafhankelijke kwaliteitscontrole

In een eerste analysenota (d.d. 17/05/07) ging ik dieper in op de ‘export’ van Vlaamse studenten en docenten naar de rest van de wereld. We konden vaststellen dat er nog heel wat werk aan de winkel was om onze ‘Bologna-ambities’ waar te maken.

In deze tweede nota verdiep ik me in het ‘importverhaal’. Hoeveel Erasmusstudenten studeren er in Vlaanderen? En wat is de evolutie?

1.1              Cijfers

Het aantal studenten dat via een Erasmusuitwisselingsprogramma tijdelijk aan een Vlaamse hogeschool of universiteit studeert, steeg de afgelopen drie jaren.

Terwijl er 4 jaar geleden (sj 2003-2004) 2.648 Erasmusstudenten ingeschreven waren in een Vlaamse hoger onderwijsinstelling, waren dat er in het schooljaar 2005-2006 al 3.157 (+ 19%). Hoewel de stijging opvallend hoger ligt bij de hogescholen (+ 25%) dan bij de universiteiten (+ 15%), leidt deze inhaalbeweging er (nog) niet toe dat er meer Erasmusstudenten aan onze hogescholen zitten dan aan onze universiteiten (1.755 vs 1.402 of 56% vs 44%).

Als we dit vergelijken met de cijfers van het aantal Vlaamse ‘Erasmussers’ zien we dat er nu méér Erasmusstudenten naar Vlaanderen komen dan dat er Vlamingen naar het buitenland trekken (zie analysenota I: bvb. sj 2001-2002: 2728 studenten, sj 2006-2007: 2980). Dit gegeven nuanceert sterk het schrikbeeld van sommigen als zou Vlaanderen onaantrekkelijk worden voor buitenlandse studenten.

à Op een totaal van 173.586 studenten in Vlaanderen (sj 2005-2006), blijft het hele mobiliteitsgegeven hoe dan ook erg beperkt. Eerder kwamen we al tot de vaststelling dat minder dan 2% van de Vlaamse studenten via Erasmus- of Socrates in het buitenland studeert (zie analysenota I). Nu zien we dat ook minder dan 2% via Erasmus aan onze Vlaamse instellingen studeert. Samen goed voor minder dan 4% van de totale studentenpopulatie!

Relatief gezien zijn er dan wel dubbel zoveel universiteitsstudenten (1.755 op 67.971 of 2,6%) bij dan hogeschoolstudenten (1.402 op 105.615 of 1.3%).

1.2              Instellingen[1]

Op instellingsniveau noteren we een aantal opmerkelijke cijfers:

-         De KULeuven is de grootste ‘afnemer’. Ze ontving in het schooljaar 2004-2005 763 Erasmusstudenten, bijna goed voor een kwart van het totale aantal (24%). De UGent volgt met 634 ‘Erasmussers’.

-         De VUB presteert erg zwak met slechts 108 ‘Erasmussers’. Enkel de Universiteit Hasselt doet het nog minder goed (48). Dit is toch wel erg opmerkelijk voor onze universiteit in de Europese Hoofdstad. Zelfs de Europese Hogeschool Brussel doet het beter met 111 studenten.

-         De Katholieke Hogeschool Zuid-West-Vlaanderen telt al enkele jaren het hoogste aantal Erasmusstudenten onder de hogescholen (205).

-         Groep T, de hogeschool te Leuven telde in het schooljaar 2004-2005 slechts één (Britse) Erasmusstudent.

Een interessante oefening is het maken van een profiel per instelling. Dit zijn de resultaten:

-         De KUL scoort bij alle nationaliteiten goed maar zeker bij de Spanjaarden (160 op 763) en bij de Duitsers (76 van de 188);

-         De UGent ontvangt veel Spanjaarden (160 op 763), Italianen (66 op 229) en vooral Polen (93 op 342);

-         De UAntwerpen ontvangt relatief gezien het meest aantal Polen (41 op 198) en Duitsers (27 op 198);

1.3              Herkomstlanden

Het totale aantal Erasmusherkomstlanden ligt al jaren rond de 30. De belangrijkste vaststelling in onze eerste analysenota was dat de drie grootste vakantielanden voor de Vlaming, ook al jaren ongeveer de helft van alle studenten ontvangen (‘06-‘07: Spanje: 684, Frankrijk: 551 en Italië: 240). Spanje is hierbij de absolute topbestemming met ongeveer een kwart van alle uitwisselingen.

Als we de analyse van de importzijde maken, komt opnieuw Spanje in beeld als de grootste ‘leverancier’ van Erasmusstudenten aan onze Vlaamse hoger onderwijsinstellingen (689 studenten in 2005-2006). Frankrijk (208) en Italië (229) zijn ook sterk vertegenwoordigd. Maar vooral voor Frankrijk zien we duidelijk dat er veel meer Vlaamse studenten naar daar trekken dan dat er Fransen naar hier komen om te studeren (551 vs 208). Echt opvallend is ook al jaren de tweede plaats van Polen. Met niet minder dan 342 waren ze, de Poolse studenten die in 2005-2006 in Vlaanderen kwamen studeren. Ze studeren vooral aan onze Vlaamse universiteiten, en, hoewel we dit zouden kunnen verwachten, niet alleen aan onze katholieke universiteiten. De UGent telt bijvoorbeeld meer Poolse studenten dan de KUL (93 vs 91).

Volgende zaken springen ook in het oog:

-         De sterke stijging van het aantal Turkse Erasmusstudenten (van 45 in sj 2003-2004 naar 141 in het sj 2005-2006 (+ 213%));

-         De stevige vertegenwoordiging van de Scandinavische landen (40 uit Denemarken, 104 uit Finland, 52 uit Zweden, 41 uit Noorwegen, 3 uit Ijsland);

-         Sterke stijging van het aantal Erasmusstudenten uit de nieuwe EU-lidstaten (114 uit Hongarije, 96 uit Litouwen, 94 uit Roemenië, …);

-         Relatief zwakke Erasmusvertegenwoordiging uit Groot-Brittanië (86) en Nederland (144).[2]

Conclusies

Uit bovenstaande analyse kunnen we concluderen dat de Bologna-ambities nog lang niet waar gemaakt worden. Internationale mobiliteit van studenten blijft een ver-van-mijn-bed-show voor het overgrote deel van onze hoger onderwijsinstellingen. Er is dan ook nood aan een stevige inhaalbeweging.

Ik ben een grote voorstander van een verdere groei van de mobiliteit van studenten. Mobiliteit moet werkelijk een recht worden voor alle studenten. Op Europees niveau pleit ik voor het opzetten van een Europees mobiliteitsfonds dat moet bijdragen tot een gebalanceerde mobiliteit. Er moet volgens mij ook een structuurfonds worden opgericht met als doel de verdere ontwikkeling van het hoger onderwijs in Bolognalanden waar het hoger onderwijs nog onderontwikkeld is. Daarnaast moet er nagedacht worden om een Europese onderwijservaring een wezenlijk onderdeel te maken van élk mastercurriculum en moeten de beurzen omhoog voor iedereen. Deze studiebeurzen moeten ook gekoppeld worden aan de levensstandaard in het bestemmingsland (bvb. Vlaanderen vs Helsinki).

Binnen de Sp.a rommelt het van alle kanten. Gennez is kop van jut voor Sp.a Rood, de donkerroden. Hun leider is Erik De Bruyn: vakbondsman, milieuambtenaar, Antwerpenaar, Belgicist, anti-Spiritist en wel erg stevig links. Bijna 34% van de stemmen bij de voorzittersverkiezingen. Niet mis, zeker als je weet dat het één tegen allen was. Het 'partijestablishment' spuwde hem uit en doet dat nog steeds, want, zo beweert De Bruyn, hij werd sinds de voorzittersverkiezingen nog niet één keer gebeld door Gennez, laat staan om advies gevraagd. Niet zo verstandig lijkt me. 'Take your friends close, but your ennemies closer' zo wist Vito Corleone al. Nu, elk verhaal heeft twee kanten, ook het deze, De Bruyn maakt zichzelf niet erg 'toegankelijk'. Hij is een die-hard sos die alle heil ziet in het nationaliseren van onze industrie (electriciteit, gas, farma,...), België het einde vindt en dweept met het Cubaans regime, dat in zijn ogen 'een even onvolmaakte vorm van democratie hanteert  als wij'. (Alhoewel dat laatste niet echt een hinderpaal voor een gesprek kan zijn. Steve Stevaert en Frank Vandenbroucke dwepen immers ook met Cuba. Onbegrijpelijk, maar soit.). Meer nog, hij vindt het een schande dat Gennez niet durft kiezen tussen Toscane en Cuba. Daarnaast blijft hij volop tegen de schenen van het 'establishment' schoppen. Zijn nieuwste 'guerrilla' is het proberen samenroepen van een open ledenvergadering van de Sp.a stadpartij Antwerpen. Hij heeft hiervoor 350 Antwerpse ledenhandtekeningen nodig. De campagne loopt sinds 30 november. Het is me niet duidelijk of hij ze al verzameld heeft. Je leest er alvast alles over op zijn blog: http://www.bloggen.be/derodevoorzitter/. (Wel een beetje een pijnlijke naam; misschien toch maar gauw veranderen in 'http://www.bloggen.be/derodeschaduwvoorzitter/?)

Hoedanook, met Erik De Bruyn moet rekening gehouden worden. Hij vertegenwoordigt een stroming binnen de Sp.a die niet te onderschatten valt. Als Gennez op korte termijn niet tot een 'way of living' komt met hem voorspel ik heel zware ruzie. En dan mogen ze hun 'pollekes kussen' dat hij niet meer charisma heeft. Want moest hij van het kaliber J-M Dedecker zijn, dan was het hek er totaal van de dam. 

Het doet me ook terugdenken aan de tijd dat Geert Bourgeois voorzitter wou worden van de VU, met dien verstande dat Geert in 2000 wél won van establishmentkandidaat/Anciauxboy Vankrunkelsven. Maar goed, we weten ondertussen allemaal hoe dat verhaal afgelopen is...


 Erik De Bruyn: luis in de pels

 Er worden tegenwoordig niet te veel handen geschud bij de Vlaamse socialisten

 Eyskens is al lang weg, De Bruyn dan maar?

Analysenota

Vlaams-Brabants inburgeringsbeleid verloopt erg moeizaam, maar verbetering is in zicht

-         Ongeveer één op vijf van alle nieuwkomers in Vlaanderen vestigt zich in de provincie Vlaams-Brabant, elk jaar goed voor om en bij de 5000 nieuwkomers;

-         Leuven is de sterkste aantrekkingspool in de provincie, goed voor één op drie nieuwkomers;

-         Minder dan één op drie nieuwkomers meldt zich aan bij één van de negen satellieten van het provinciaal onthaalbureau, de laagste ‘aanmeldingsgraad’ in Vlaanderen;

-         Slechts 447 Vlaams-Brabantse nieuwkomers tekenden een inburgeringscontract in de loop van 2006 en dit resulteerde in de uitreiking van amper 222 inburgeringsattesten, opnieuw de laagste cijfers van heel Vlaanderen;

-         Sinds het begin van het inburgeringsbeleid behaalde minder dan 5% van de Vlaams-Brabantse nieuwkomers een inburgeringsattest;

-         Slechts 8% van het totale aantal uitgereikte inburgeringsattesten werd in Vlaams-Brabant uitgereikt;

-         De cijfers voor 2007 vertonen een stijging tot een 900-tal contracten, 2008 wordt een cruciaal jaar;

Uit cijfers van Vlaams Minister van Inburgering Marino Keulen (Open VLD), en geanalyseerd door Vlaams Volksvertegenwoordiger Mark Demesmaeker en Provinciaal voorzitter Theo Francken, blijkt dat het inburgeringsbeleid in de provincie Vlaams-Brabant erg moeizaam verloopt, maar dat er stilaan verbetering in zicht is.

Onze provincie staat al jaren op de tweede plaats (na de provincie Antwerpen) als het over het aantal nieuwkomers gaat. Met 5194 waren ze, de ingeschreven nieuwkomers in Vlaams-Brabant (periode 1/4/2006 – 31/3/2007). Ongeveer één op vijf van de nieuwkomers in Vlaanderen vestigde zich in Vlaams-Brabant (5.194 op 28.807 nwk in het Vlaams Gewest). Vooral de stad Leuven springt in het oog, met 1805 nieuwkomers ligt Leuven maar net onder Gent (1962 nieuwkomers) en laat het andere provinciehoofdsteden als Brugge (576 nwk) en Hasselt (327 nwk) ver achter zich. Ook Vilvoorde (198 nwk), Zaventem (290 nwk), Tervuren (254 nwk) en Overijse (229 nwk) zijn echte aantrekkingspolen voor buitenlanders. Belangrijk te weten is dat ongeveer de helft van het aantal nieuwkomers in Vlaanderen uit de EU komt, de ander helft komt van een land buiten de Europese Unie. In Vlaams-Brabant ligt het aandeel EU-nieuwkomers hoogstwaarschijnlijk wel een stuk hoger gelet op de aanwezigheid van de Europese instellingen te Brussel.

Dat onze provincie elk jaar aardig wat nieuwkomers verwelkomt staat vast, toch vertaalt dit zich niet in de parameters van het inburgeringsbeleid. Vlaams-Brabant telt al jaren relatief gezien het minste aantal aanmeldingen aan het onthaalbureau, het minste aantal afgesloten inburgeringscontracten en het minste aantal uitgereikte inburgeringsattesten. De cijfers spreken voor zich. Zo meldden zich in de periode 1/4/2006 – 31/3/2007 slechts 1.671 van de 5.194 nieuwkomers aan bij één van de negen satellieten van het provinciaal onthaalbureau of een verhouding van minder dan één op drie. Geen enkel onthaalbureau in het Vlaams Gewest presteert slechter. Zo haalt het onthaalbureau van de stad Antwerpen een ‘aanmeldingsgraad’ van maar liefst 56% (4.100 aanmeldingen op 7.301 nieuwkomers), zelfs het uitgestrekte en landelijke West-Vlaanderen behaalt een mooie één op twee verhouding (1.549 aanmeldingen op 3.043 nieuwkomers). Deze slechte cijfers kunnen enigszins gerelativeerd worden door het feit dat het geen zuivere één op één relatie is aangezien nieuwkomers drie maanden de tijd hebben om zich aan te melden en door het feit dat de doorsnee nieuwkomer in Vlaams-Brabant van sociale stratificatie moeilijk te vergelijken valt met de doorsnee nieuwkomer in bvb. Antwerpen-stad. Maar toch blijven de cijfers ondermaats.

Dat de effectiviteit van het gevoerde inburgeringsbeleid staat of valt met het aantal aanmeldingen, is een open deur intrappen. We zien dan ook dat de slechte cijfers zich doorzetten in de andere parameters. Slechts 447 Vlaams-Brabantse nieuwkomers tekenden een inburgeringscontract in de loop van 2006, het minste van heel Vlaanderen. Dit resulteerde in de uitreiking van amper 222 inburgeringsattesten in 2006. Opnieuw het laagste aantal van alle provincies. Sterker nog, over de hele periode van het Vlaams inburgeringsbeleid (vanaf 1/4/2004) scoort Vlaams-Brabant het slechtst. Amper 686 Vlaams-Brabantse nieuwkomers behaalden een inburgeringsattest in de periode 1/04/2004 – 31/03/2007 terwijl we weten dat er zich in diezelfde periode om en bij de 15.000 nieuwkomers in onze provincie vestigden (nog geen 5% dus) én dat er in die periode in het Vlaams Gewest al 8.315 inburgeringsattesten uitgereikt werden, goed voor een magere 8%.

Toch zien we stilaan licht aan het eind van de tunnel. De cijfers voor 2007 tonen een stijging tot een 900-tal afgesloten contracten en de vooruitzichten voor 2008 zijn rooskleurig. Zo is het toegewezen personeelscontingent eindelijk volledig ingevuld (37,5 voltijdse eenheden) en is er sinds februari een nieuwe directeur. Kortom, het ziet ernaar uit dat het Vlaams-Brabantse inburgeringsbeleid eindelijk op volle toeren begint te draaien en dat het Vlaams-Brabantse streefcijfer van 1638 afgesloten inburgeringscontracten per jaar voor het eerst binnen handbereik ligt.

Mark Demesmaeker en Theo Francken (N-VA) zijn ervan overtuigd dat ons samenlevingsmodel slechts stand kan houden als iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt. Integreren door het leren van onze taal, normen en waarden is een noodzakelijke voorwaarde om te komen tot een evenwichtige balans. In Vlaams-Brabant verloopt dit proces erg moeizaam. Voor alle betrokken partijen moet het de uitdaging zijn om het inburgeringsbeleid in Vlaams-Brabant in 2008 echt op de sporen te zetten. De N-VA is zeker bereid haar steentje hiertoe bij te dragen.

 

 Inburgering in Vlaams-Brabant: erg veel werk aan de winkel.

Bent u ze ook zo beu als 'kou pap'? Ik kan ze niet meer horen of zien. Onze Ministers van Staat, met hun parmant gedrag, hun flauwe grappen, hun doorbloede ogen en arrogante woorden: Homo hypocritus Wilfried Martens, Dame Edna Annemie Neyts, homo corruptus Willy Claes, Mark Eyskens ('God is groot, maar ik ben groter') of zuurpruim Jos Geysels. Ja zelfs, Louis Tobback werkt me tegenwoordig danig op de zenuwen (en geloof me, die heeft nochthans enige 'street credibility', ook bij mij).

Ze hebben ze verdiend, die bananen.


 Onrijpe bananen voor overrijpe politici.


Wilfried Martens: Minister van Staat in ontbinding alsook Minister in staat van ontbinding.

Vandaag werd het interpretatief decreet betreffende het faciliteitenonderwijs ('het decreet Van Dijck') unaniem goedgekeurd door de onderwijscommissie in het Vlaams Parlement. Vreemd genoeg waren het net de niet-stemgerechtigde commissieleden die voor de nodige animositeit in het parlementaire debat zorgden: Kris Van Dijck (uiteraard als hoofdindiener, en hij was subliem!), Jef Tavernier ('Groen! zou tegenstemmen moesten we stemrecht hebben' (sic!)) en Christian Van Eycken (Union Francophone is uiteraard tegen deze zogenaamde 'derde kaakslag').

Opvallend waren de lovende woorden van het Vlaams Belang aan het adres van Kris Van Dijck. Ze keurden dit decreet dan ook vol overtuiging mee goed.

De Franstaligen stemden zopas in het Franse Gemeenschapsparlement een belangenconflict. Whatever... net zoals met de Vlaamse Wooncode (ditmaal met de Nederlandse taalbereidheidsvereiste voor nieuwe huurders van sociale woningen als 'kaakslag') zal dit niets opleveren, enkel wat vertraging.

Voor de N-VA is dit alweer een ferme overwinning. Het pijnpunt van de pedagogische inspectie in het Franstalig faciliteitenonderwijs sleept al decennia aan. Dankzij ons wordt dit probleem definitief opgelost, uit respect voor onze Grondwet.


 Groen!: van kwaad naar erger.


 Kempenaar Kris Van Dijck: een prachtprestatie.

 

Ik ben gisterenavond verkozen tot provinciaal voorzitter! En met een mooi resultaat: 20 stemmen voor Richard Peeters, 60 stemmen voor mezelf.

Ik wil bij deze nogmaals iedereen van harte bedanken. In het bijzonder de tientallen partijvrienden die vanuit het Hageland naar Neder-Over-Heembeek trokken om mijn kandidatuur te steunen en de afdelingen Diest, Brussel en Kortenberg om mijn kandidatuur voor te dragen. Bedankt!

En, opdat jullie het zeker niet zouden vergeten, nogmaals mijn 'verkiezingsbeloftes' op een rijtje:
- Minstens één provinciale ledenvergadering per jaar over kernthema's als de Vlaamse Rand, Brussel, onafhankelijkheid;
- Wekelijks overzicht van het N-VA-nieuws uit Vlaams-Brabant en Brussel voor de kaderleden die dit wensen;
- Maandelijkse digitale nieuwsbrief voor de geïnteresseerden;
 - Lancering provinciale N-VA-webstek tegen de zomer van 2008;
- Wegen op het publieke debat door het voeren van acties en het publiceren van persberichten, analysenota's, opiniestukken,...
- Belangenbehartiging van Vlaams-Brabantse en Brusselse dossiers in het partijbestuur;

Politiek is de kunst van het samenwerken. Ik zal me de komende 3 jaar alvast voor 200% inzetten om van dit voorzitterschap een succesverhaal te maken. De Vlaamse, Europese (en federale?) verkiezingen van 2009 moeten in dit verhaal het hoogtepunt vormen.

Yves Leterme heeft geantwoord. Het is een standaardmail waarin hij niet echt ingaat op mijn bemerkingen. Maar kom, die man heeft wel andere zorgen zeker. Als hij maar voet bij stuk houdt, dan is het al goed.


-----Oorspronkelijk bericht-----

Van: Yves Leterme [mailto:yves.leterme@cdenv.be]

Onderstaand mailtje verstuurde ik zonet naar Yves Leterme. Ben benieuwd of hij zal antwoorden...

In de States wordt de verkiezingssfeer grimmiger. De schandalen duiken op, het heksenjachtseizoen is geopend.

Rudolf Guiliani, de immens populaire zero-tolerance burgemeester van New York, is het eerste slachtoffer. Hij zou belastingsgeld hebben gebruikt om zijn minnares te plezieren. Op het eerste zicht lijken de beschuldigingen nochthans niet zwaar. Maar, zoals ik eerder schreef, voor een Republikein is zo'n verhaal dodelijk. De conservatieven in zijn partij moeten sowieso al niet veel van progressieve Rudi hebben. Drie keer getrouwd, voor homorechten en voor abortus, meer dan genoeg om de gemiddelde conservatieve Amerikaan te doen kokhalzen.

De polls geven hem dan ook direct ferme klappen. Rudi's finished.
 




't Zal wel Hillary worden, pfft... zo glad, zo perfect, zo gekunsteld.

Een aanrader!

Ik heb het al verschillende keren al lachend voorspeld. Guy zal het land redden. Hij heeft geen scrupules, geeft niets om staatshervormingen en verloochent zijn principes dagelijks. Kortom, de geknipte premier in de ogen van koning, prinsen en Franstaligen... en bijgevolg voor dit gestoorde land.

Toch nog even de verkiezingsresultaten opfrissen:
Yves Leterme: 796.521 voorkeurstemmen
CD&V-N-VA: 18,51% van de stemmen voor de Belgische Kamer

Guy Verhofstadt: 493.355 voorkeurstemmen
Open VLD: 11,83% van de stemmen voor de Belgische Kamer

Democratie 'à la Belgique' quoi.


Guy Verhofstadt: dribbelt hij om de communautaire problemen heen?



 Yves Leterme: mond valt open.



 De diepvriezer: geliefkoosd liberaal keukeninstrument.

Gisteren, op haar 270ste bestaansdag, werd de kaap gerond van de 10.000ste bezoeker. Het gaat om 'unieke' bezoekers. Dit betekent dat een bezoeker maximaal één keer per dag geteld wordt. De laatste weken kende m'n blog heel wat succes met geregeld meer dan 100 unieke bezoekers per dag. Ben ik best wel fier op.