|
Wat drijft hen de komende campagne in, wat bepaalt hun wezen, hun politieke ziel? De Morgen plakte weken op het vel van enkele politici, praatte met vriend en vijand, en heel lang met de betrokkene zelf. De reeks begint met een reportage en interview door Yves desmet over Bart De Wever. |
|
Het is soms eenzaam. Ik had ook nooit de bedoeling om in de politiek te stappen. Ook al ben ik erin geboren, ook al adem ik het, maar er professioneel actief in zijn, dat wilde ik vroeger nooit. Maar toen die moeilijkheden in de Volksunie begonnen, zag ik wel een opportuniteit om iets neer te zetten, iets wat Bert Anciaux begin jaren negentig had beloofd: het nationalisme herdefiniëren, opnieuw gestalte geven en relevant maken, er dingen aan koppelen die niet langer naar de mottenballen van de geschiedenis ruiken, maar waarmee je weer in het centrum van het intellectuele debat komt te staan.
Hij heeft het niet waargemaakt, omdat hij uiteindelijk gecapituleerd is voor de zwaarte van de taak. Waarom moest hij nog altijd een label blijven verdedigen dat zo zwaar vergiftigd was? Het was moeilijk om als drager van die vlag binnen te komen in de milieus waartoe hij wilde behoren. Ik denk dat hij het gewoon heeft opgegeven, omdat je voor die milieus als nationalist toch altijd die mentaal gehandicapte blijft, finaal. De oprichting van ID21 was eigenlijk zijn bekentenis dat het hem niet lukte, dat hij maar beter op zijn persoonlijke populariteit een soort bijwinkeltje kon openen, waar die vlaggen niet hingen en waar zijn publiek misschien wel wilde binnenkomen. Maar zo heeft hij natuurlijk de tweespalt definitief gemaakt en de partij om zeep geholpen. Wij hadden nooit gedacht dat de tegenkandidatuur van Bourgeois zou lukken, maar plots zaten we daar en moesten we wel verder. Toen dacht ik: als ik nu een beetje de Soeslov (ideoloog van de Russische Communistische Partij,YD) speel, is er misschien wel een kans om dat nationalisme te larderen met maatschappelijke ideeën die ik wel interessant vind.
Voor ik het wist, zat ik in een positie waarin ikzelf die verantwoordelijkheden moest opnemen. Het Vlaams-nationalisme is niet de meest sexy stroming om te verdedigen. In enkele van zijn meest manifeste verschijningsvormen is het iets om gillend van weg te lopen. Dus je start al in de verdediging. Ofwel geef je het dan op, ofwel... Ik zie niet goed in wat ik anders zou moeten doen.
De Vlaamse beweging heeft na de Tweede Wereldoorlog veertig jaar nodig gehad om haar culturele identiteit terug politiek neutraal te maken. Begin jaren zeventig was men daar eindelijk. Toen kon je probleemloos de Vlaamse Leeuw als volkslied laten erkennen door de Vlaamse cultuurraad. Ik betwijfel of dat vandaag nog even vanzelfsprekend zou zijn. En dan gaat dat Vlaams Blok de slinger helemaal terugdraaien, en van het Vlaming zijn weer een politiek statement maken. En wat voor één. Zo worden al die net ontsmette symbolen opnieuw negatief beladen. Dat verklaart ook mijn woede tegenover dat Belang. Een woede die groter is dan ik onder woorden kan brengen.... |
