Vandaag staat volgend editoriaal van Joost Loncin in Het Volk:

Niet eerst, maar samen

Mensen zoals Linda Mbungu en Nadia Sminate bewijzen dat de verkleuring van onze samenleving geen probleem hoeft te zijn

Eigen Volk Samen! Dat is de sympathieke slogan van de Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) die wordt uitgedragen door Linda Mbungu en Nadia Sminate, beide kandidaat voor de Kamer. Ze zijn trots op hun Congolese en Marokkaanse afkomst, maar ook op hun Vlaamse identiteit. De leuze is ook een glimlachende knipoog naar de grimmige slogan van die andere partij. N-VA-voorzitter Bart De Wever heeft zichzelf altijd al verweten dat hij bij de oprichting van zijn partij te weinig werk heeft gemaakt van wat nationalisme voor die partij betekent. Want laten we eerlijk zijn: nationalisme heeft een negatieve bijklank. Als het woord valt, denken velen aan groepsegoïsme. Maar nationalisme kan ook emanciperend of bevrijdend werken, zegt De Wever. Vlaanderen biedt heel wat kansen dankzij zijn onderwijs, volwassenenopleiding en bloeiende economie. Mensen zoals Linda Mbungu en Nadia Sminate, die deze kansen grijpen, bewijzen dat de verkleuring van onze samenleving geen probleem hoeft te zijn. Nog zo'n woord met een negatieve bijklank is migratie. Als het valt, denken velen: 'Oei, problemen! Fundamentalisme! Terrorisme.' Maar in een Vlaanderen dat de mensen bij de hand neemt en meetrekt, mogen we die vrees toch wel relativeren. Nu moeten we elkaar geen Liesbeth noemen. Er zijn problemen bij het samenleven tussen Vlamingen en nieuwkomers. We zijn al aan de vierde generatie nieuwkomers, maar bij velen van Turkse of Marokkaanse afkomst wil de integratie nog altijd niet lukken. We zien elkaar nog al te dikwijls in een wij-zij-tegenstelling. Dat is ook niet verwonderlijk. In die veertig jaar 'gastarbeid' heeft België ook niets gedaan om de nieuwkomers te helpen bij hun integratie. De Belgische politieke elite dacht dat die vanzelf zou gaan. Of - enkele jaren geleden nog - dat het zou lukken met die fameuze snel-Belgwet, waar een Vlaamse meerderheid zelfs tegen was. Enkele jaren geleden was men wantrouwig tegenover verplichte inburgering en verplichte taallessen. Maar de taalkennis blijkt nu inderdaad een opstap naar een betere integratie. Een opstap ook om onze waarden en normen beter te leren kennen: vrijheid, pluralisme, gelijkheid, maar ook respect en solidariteit. Als iedereen die waarden respecteert - de nieuwkomers, maar ook de Vlamingen natuurlijk - dan wordt die Vlaamse identiteit niet iets vies wat de mensen afstoot, maar iets warms dat mensen samenbrengt. Dan is Vlaams iets om trots op te zijn. Ook voor de nieuwkomers.