Een tijdje geleden schreef fils-à-papa Mathias De Clercq een giftig stuk tegen elke vorm van nationalisme. Bernhard en ik schreven een antwoord en dienden het in bij De Standaard. Spijtig genoeg werd het niet gepubliceerd...

Veel leesplezier!




Tegen vierkant draaiend Belgiëxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In een opiniebijdrage in deze krant liet Mathias De Clercq (Open VLD) weten vierkant tegen het separatisme te zijn, en wel omdat ‘een bedreigend nationalisme’ daarvan de drijfveer zou zijn.

De argumentatie van De Clercq snijdt evenwel geen hout. Vooreerst stelt De Clercq dat bevoegdheden wel kunnen worden overgeheveld, maar enkel indien dat in het belang is van ‘de burgers’, en niet van de ‘eigen volksgemeenschap’. Nemen we als voorbeeld de werkloosheidsverzekering. De lage werkloosheidsgraad in Vlaanderen tegenover  het dubbele in Wallonië, de hoge jeugdwerkloosheid in Wallonië tegenover het probleem dat Vlaanderen kent om het oudere deel van de bevolking actief te houden, de structurele verschillen in beide arbeidsmarkten,…

Het zijn maar enkele argumenten die een defederalisering kunnen verantwoorden. Bovendien is het in het belang van de burgers! Zowel de Vlaming als de Waal zal er beter van worden, nu de regio’s zelf oplossingen kunnen zoeken voor hun specifieke noden, zonder vrede te moeten nemen met een compromismaatregel. En of De Clercq zich nu Vlaming, Belg of wereldburger vindt, ook hij zal als inwoner van Vlaanderen de vruchten kunnen plukken van een op maat gesneden werkgelegenheidsbeleid, en dat ongeacht z’n huidskleur of familienaam.

Daarnaast stelt De Clercq het nationalisme voor als een egoïstische en op superioriteit gebaseerde ideologie, alsof alle (niet-vreemd gekleurde) Vlamingen Übermenschen zouden zijn. Dat nationalisme is niet het nationalisme van N-VA. De Vlaming is geenszins superieur aan eender wie of wat. De vreemdeling wordt helemaal niet gestigmatiseerd, maar wordt in tegendeel gestimuleerd om zich in te burgeren, om zich –met het behoud van z’n eigenheid- ten volle te kunnen ontplooien in de samenleving. Zonder inburgering dreigt net het gevaar van gettovorming, van sociaal niet aanvaard te worden en van werkloos te raken en te blijven.

Vreemd genoeg meent De Clercq dat dat in zichzelf gekeerde nationalisme de reden is waarom sommige Vlaamse partijen voor een staatshervorming pleiten. Daarbij verliest hij uit het oog dat er bijzonder veel rationele elementen zijn die de eis voor een staats(her)vorming funderen. Laten we terugkeren naar het voorbeeld van de werkloosheidsverzekering.

De vele objectieve verschillen tussen de arbeidsmarkt in Vlaanderen en Wallonië, maken een afdoend federaal beleid onmogelijk. Wat zowel Vlaanderen als Wallonië nodig hebben, is maatwerk in plaats van confectiewerk. Een beleid dat gericht is op de specifieke noden van de regio’s, een beleid dat beide regio’s ook financieel kan en moet responsabiliseren. De toekenning van financiële autonomie zorgt er bijvoorbeeld voor dat de Vlaamse en Waalse overheid de financiële gevolgen dragen van hun beleid. Als dit niet zo is, zoals momenteel voor het werkgelegenheidsbeleid, dan worden die overheden ook niet geprikkeld om geschikte maatregelen te nemen om pakweg de werkloosheid aan te pakken.

Tot slot stelt De Clercq zich de vraag of een staatshervorming concrete problemen oplost, waarna hij verwijst naar de ganse saga rond de geluidsnormen rond de luchthaven van Zaventem. Misschien is het De Clercq nog niet opgevallen, maar de Franstalige partijen die in Brussel het dossier blokkeren, zitten ook samen met zijn Open VLD in de federale regering. En of we nu serieuze, volwassen politici het probleem moeten laten oplossen, zoals enige tijd terug met het DHL-dossier? Als dát in het belang van ‘de burgers’ was, dan graag….

Bernhard De Muynck                                             Theo Francken