Monsieur Crochet heeft alweer een indrukwekkende set online gezet. Je kan er zelfs voor stemmen want hij doet mee met de 'House Music DJ Competition' van www.InSoulWeTrust.com.


Stemmen kan nog tot het einde van de maand via:
http://www.insoulwetrust.com/house_music_dj_competition/vote/index.html

Nu de N-VA van het toneel verdwijnt en fors in de hoek geduwd wordt, vallen er zware woorden: extremisten, radicalen,... noem maar op. Maar klopt dit wel? Ben ik een extremist?
Ja en neen.
Ik beschouw mezelf als een extremist als het op het institutionele aankomt. Dit wil zeggen, binnen de institutionele discussie kies ik voor de meest extreme of verregaande optie, zijnde onafhankelijkheid. Voor mij géén 'uitgebalanceerd federalisme', géén 'confederalisme', neen bedankt. Ik kies resoluut voor een onafhankelijk Vlaanderen als deelstaat van de Europese Unie. Niet uit een soort van romantisch, 19de eeuws nationalisme. Wel omdat dit, rationeel gezien, de beste optie is. België verhindert Vlaanderen en Wallonië om volgens de eigen inzichten, efficiënt beleid te voeren. Dus ja, ik ben een extremist op staatkundig vlak.
Op sociaal-economisch of etisch vlak ben ik echter vérre van een extremist. Ik bevind me eerder in het centrum. Zo ben ik bijvoorbeeld voor het homohuwelijk, anticonceptie én abortus en ben ik al jaren actief in de Leuvense vierdewereldbeweging als bestuurder van vzw De Lamp. Dus neen, ik ben géén extremist op alle andere vlakken dan het staatkundige.

Het is klaar als een kontje. Er zijn geen garanties, het wordt niks en er komt niets. Dat CD&V tegen beter weten in toch blijft doen alsof die er wel zijn, is te gek voor woorden. Hun vijgenblad wordt met de dag kleiner...

Twee krantenartikelen om dit aan te tonen:

1/ Vandaag in Het Nieuwsblad:

REYNDERS & CO: 'WELKE EXTRA GARANTIES?'

Over een zaak waren alle Franstalige partijen het gisteren eens: Vlaams minister-president Kris Peeters heeft geen bijkomende garanties gekregen.

'Er is nooit sprake van geweest om BHV door de federale regering te laten behandelen'

Woordvoerster PS

Kris Peeters had maandag om 9.30 uur een afspraak met de vier Franstalige partijvoorzitters: Didier Reynders (MR), Elio Di Rupo (PS), Joëlle Milquet (CDH) en Jean-Michel Javaux (Ecolo).

Na afloop van de bijeenkomst verklaarde Peeters dat er bijkomende garanties zijn om een geloofwaardige dialoog te starten: de federale regering neemt geen initiatief in verband met Brussel-Halle-Vilvoorde, de Franstalige voorzitters willen een geloofwaardige dialoog opstarten en er moeten deelakkoorden voor juni 2009 kunnen gesloten worden.

Op basis van die informatie besliste de Vlaamse minister-president uiteindelijk dat er gesprekken met de Franstaligen mogelijk zijn, waarna het kartel CD&V/N-VA barstte.

Maar welke garanties heeft Peeters gekregen? Aan Franstalige kant was het antwoord op die vraag kort en krachtig: geen. Dat werd ook met zoveel woorden bevestigd op de vier partijhoofdkwartieren. 'De Franstalige voorzitters hebben niets meer gezegd dan wat er in het rapport van de bemiddelaars staat', luidde het unisono.

'Er is nooit sprake van geweest om BHV door de federale regering te laten behandelen', aldus de PS-woordvoerster. 'Het is altijd een zaak geweest van de vier Franstalige partijen. Waarom zat Ecolo, die tot nader order niet in de federale regering zit, er anders bij op de vergadering met Peeters?' Een analyse die bevestigd werd door de woordvoerder van Ecolo.

De woordvoerster van Reynders benadrukte dat er geen sprake was van nieuwe toegevingen of garanties. 'Dat er deelakkoorden kunnen gesloten worden voor de verkiezingen van 2009 stond letterlijk in het eindverslag van de drie koninklijk bemiddelaars.'

De triomfantelijke verklaring van de Vlaamse minister-president na afloop van de bijeenkomst werd smalend als 'gratis cinema' omschreven. 'Net alsof het uitgerekend de Franstalige politici zouden zijn die met bijkomende garanties een ultieme poging zouden doen om het Vlaamse kartel te redden. Laten we serieus blijven.' (ste)

En met BHV is het nog triestiger gesteld, zo bewijst dit stukje van Christophe Deborsu van vorige week uit De Standaard:


GEOSTRATEGIE IN BHV

Een journalist is vaak naïever en onwetender dan hij naar de buitenwereld graag wil laten uitschijnen. Ik alleszins. Vorige week nog werd ik betrapt op mijn gebrekkige kennis van BHV door een (héél) bekende partijvoorzitter na een persconferentie. 'Wat? U ziet niet in hoe fundamenteel BHV is voor de Franstalige Brusselaars en voor de Walen?', snauwde hij. Ik voelde me even een deelstaatsverrader. 'Het kan toch niet, als journalist, dat u dit niet juist inschat.' Hij was zo lief om mijn Franstalig geweten 'herop te voeden'.

Hier volgt zijn verhaal. 'Op electoraal vlak rendeert BHV weliswaar alleen voor één partij in het zuiden: de MR. De liberalen behalen er evenveel stemmen als alle andere Franstalige formaties samen. De bourgeois in de Rand zie ik niet direct linkser stemmen. Maar dit maakt het kiesarrondissement niet minder essentieel voor de overige partijen.'

De (héél) bekende partijvoorzitter neemt de toon aan van een oude pastoor die een jonge zondaar de les leest: 'Besef het goed: BHV is voor ons van geostrategisch belang! Dit houdt verband met de mogelijke onafhankelijkheid van Vlaanderen.' Als hij dat stelt, met rollende ogen, heb ik de indruk dat 'mogelijke' in feite 'nakende' betekent. 'Ja, als Vlaanderen zijn onafhankelijkheid inroept, dan zullen er staatsgrenzen worden vastgelegd. Het gevaar bestaat dat de huidige taalgrens zomaar staatsgrens wordt. In de ogen van het internationaal recht heeft zo'n visie trouwens heel wat voeten in de (in casu Vlaamse) grond.'

Mijn gesprekspartner kijkt even of ik zijn uitleg volg. Ik volg. 'Het internationaal recht erkent echter uitzonderingen op het principe 'taalgrens of gewestgrens = staatsgrens'. Bijvoorbeeld als die grens niet waterdicht is, als er elementen zijn die de homogeniteit van een gebied doorkruisen en dus het absolute karakter van zijn grenzen met een andere regio relativeert. BHV, dus.'

Ik zal het even later vernemen: de (héél) bekende partijvoorzitter verwijst naar een theorie van Christian Behrendt (34), hoogleraar aan de Luikse rechtsfaculteit. Een kei, die professor Behrendt. Hij bezit de Belgisch-Duitse dubbelnationaliteit en heeft ongeveer overal in Europa gestudeerd. Behrendt kent uiteraard het uitgangspunt van het internationaal recht als een land verdwijnt. Uti possidetis, itea possidetis: wat je bezat, zul je bezitten.

In een eventuele post-Belgische context bestaat er volgens Behrendt één argument om de loutere toepassing van Uti itea te vermijden: inderdaad, BHV. De kies- en gerechtelijke arrondissementen Brussel-Halle-Vilvoorde zijn immers grensoverschrijdend. De taalfaciliteiten spelen ook een rol: ze tonen duidelijk aan dat de rand rond Brussel niet 100 procent Vlaamse grond is. Vandaar het feit dat de Franstalige burgemeesters in de rand de rondzendbrief Peeters, die de faciliteiten inperkt, zullen blijven omzeilen, al weten ze dat ze hierdoor moeilijk benoemd zullen raken. Professor Behrendt schreef ooit het volgende over BHV: 'Als de Franstaligen over BHV zwichten, betalen ze meteen een waanzinnig hoge prijs op institutioneel vlak.'

Terug naar de (héél) bekende partijvoorzitter. Hij rondt zijn redenering af: 'Als we BHV en de faciliteiten laten varen, dan zal Brussel door het ooit onafhankelijke Vlaanderen worden omsingeld en zal de hoofdstad door de Vlamingen vroeg of laat worden opgeslorpt. Een ramp voor Wallonië dat zich niet kan veroorloven een troef als Brussel kwijt te spelen. En geen prettig vooruitzicht voor de Franstalige Brusselaars.'

Einde van het gesprek. Ik ben onder de indruk. Maar thuis denk ik na. De Franstalige partijvoorzitters blijven neen zeggen tegen een grondige staatshervorming en tegen een splitsing van BHV om over argumenten te beschikken bij een splitsing van het land... Anderzijds herhalen Vlaamse politici constant off the record dat men tot een scheiding komt als die grondige staatshervorming uitblijft. Dan zie ik geen uitweg. Behalve die van de laatste ronde, Bye Bye Belgium, iets dat officieel bijna niemand wenst. Hoewel. Waals minister Michel Daerden (PS), doorgaans héél gematigd op communautair vlak, verklaarde vorige week in Le Soir: 'Als de personenbelastingen door de gewesten worden geïnd, zoals de Vlamingen wensen, dan bestaat er geen federale staat meer. Als dit hun voornemen is inzake staatshervorming, laten we dan geen tijd meer verliezen en direct over de splitsing onderhandelen.' Hij voegde er fijntjes aan toe: 'Een staat Wallonië-Brussel is leefbaar.' Wallonië met Brussel dus. Daarom het strategisch belang van BHV om de hoofdstad 'van de Vlaamse greep' te redden. Dank u (héél) bekende voorzitter: j'ai tout compris.

Christophe Deborsu is journalist bij de RTBF

La Wallonie Profonde verschijnt tweewekelijks op woensdag

Ik blijf erbij, we hebben de juiste beslissing genomen.

I fold, ik pas. Het kan er bij mij echt niet in dat CD&V de federale regering verkiest boven het kartel. Want uiteindelijk komt het daar op neer. Ze moesten kiezen: de federale regering laten vallen en het kartel behouden of ons los snijden. Ze kozen het laatste. Met 'ze' bedoel ik de partijtop van CD&V. De rest volgt niet, daar ben ik zeker van, maar tja... met de dood in het hart, voor het Belgisch regime...

Mijn kartelvrienden Doomst, Van Rompuy, Sauwens, De Brabandere, Van Parys, Vandenberghe, Merckx, Berthels, Devlies, ... dat doet me pijn. Evenals afscheid nemen van enkele zeer goede vrienden en collega's van het kabinet.

Voor de rest: hasta la independentia siempre!


We hebben de juiste beslissing genomen.

En dat was dat...


Verklaring Geert Bourgeois, Vlaams minister

Vandaag heb ik in de ministerraad moeten vaststellen dat alle collega-ministers wensen in te stappen in de dialoog, die vrijdag nog werd afgewezen. Op 5 september nog verbond de Vlaamse regering “strikte en noodzakelijke” voorwaarden aan de start van deze dialoog. Zowel afgelopen vrijdag als vandaag opnieuw moet ik vaststellen dat aan die “strikte en noodzakelijke” voorwaarden niet is voldaan.

En net als toen, beseft iedereen dat de geloofwaardigheid van deze dialoog onbestaande is. Een poppenkast verandert daar niets aan.

Als ik zodoende werkelijk nog de enige ben in de Vlaamse regering die resoluut achter de uitvoering van het Vlaams regeerakkoord sta,

als ik werkelijk nog de enige ben die de beloofde “strikte en noodzakelijke” voorwaarden van de Vlaamse regering ook effectief strikt en noodzakelijk vind,

als ik werkelijk nog de enige ben in deze Vlaamse regering die de Vlaamse beloftes effectief wil uitvoeren,

dan lijkt het mij beter dat ik deze regering verlaat.

Als het nog enkel over macht en ministerposten gaat, dan kan deze regering veel beter functioneren zonder mij.

Dat spijt mij zeer. Ik denk dat de N-VA de afgelopen jaren heel wat gerealiseerd heeft, ook in deze regering. Bijvoorbeeld de inspanningen voor de Vlaamse rand en het inburgeringsbeleid, zijn en blijven verworvenheden van de N-VA. Ook inzake mijn eigen beleidsdomeinen ben ik meer dan tevreden over de bereikte resultaten. Ik dank dan ook vanuit de grond van mijn hart mijn vele trouwe kabinetsmedewerkers voor hun harde werk, net als de vele ambtenaren waarmee ik samenwerkte.

De enige fout die je ons kan aanwrijven, is dat we voluit zijn gegaan voor de realisatie van het Vlaams regeerakkoord. Belofte maakt schuld. Ik ben dan ook diep ontgoocheld in de houding van de top van CD&V, of van sommigen in de top van CD&V.

De démarches van SP.A en VLD slaan alles. Schaamteloos stonden zij gisteren onmiddellijk klaar om mijn ministerpost op te eisen. Inhoudelijke argumenten hadden ze niet. Vooral de platvloersheid heeft mij geraakt.

Op het congres van de N-VA gisteren waren heel wat kinderen en jongeren. Ik denk dat zij een veel beter voorbeeld hebben gekregen van hoe politiek kan worden bedreven. Open, eerlijk, rechtlijnig. En dienstbaar aan de samenleving.

Mijn ontslag mag dan ook niet bitter stemmen, maar als een signaal dat politiek ook anders kan.

Geert Bourgeois, 22 september 2008

Alles draait rond ons congres van zondag, ook in de media. Het krantenartikel dat me vandaag het meest in het oog springt, is een interview met Willy Kuijpers. De burgemeester van Herent en kopman van de lokale WIJ-groep, vindt dat de N-VA het kartel niet mag opblazen en stelt dat bovenal het separatisme rampzalig is. Hij wordt vervolgens omschreven als iemand met 'een groot Vlaamsnationaal moreel gezag'. Nu, het valt wel mee met Willy's moreel gezag bij Vlaams-nationalisten. Hij heeft nooit willen kiezen, 'onze Willy', niet voor Spirit en al zeker niet voor ons. Ik herinner me nog zijn reactie toen ik hem, tijdens de officiële opening van het Vlaams Huis der Volksvertegenwoordigers in 2002, de hand wou schudden: totale afwijzing voor 'die snotaap van de N-VA'.

- in 2007 was meer dan één vijfde van de werkzoekenden in het arrondissement Leuven niet-Nederlandstalig, daarvan beheerste twee derde niet of nauwelijks het Nederlands. Slechts 29% van de Nederlandsonkundige werklozen volgde in 2007 een cursus Nederlands.

- Het aandeel anderstalige werkzoekenden in Leuven steeg met 20% op vier jaar tijd. De gemeenten tussen Leuven en Brussel én Leuven-stad tellen veruit het hoogste aantal anderstalige werkzoekenden.

- Een gebrekkige Nederlandse taalkennis is al te vaak de oorzaak van (structurele) werkloosheid, toch volgt een minderheid Nederlandse taalles.

- N-VA dringt aan op extra inspanningen, een strengere bestraffing en een splitsing van het arbeidsmarktbeleid.

Uit cijfers van Vlaams Minister van Werk Frank Vandenbroucke, opgevraagd door Vlaams volksvertegenwoordiger Mark Demesmaeker (N-VA) en geanalyseerd door Theo Francken en Piet De Bruyn blijkt dat in december 2007, 19,7% van de 10.418 niet-werkende werkzoekenden (NWWZ) in het arrondissement Leuven anderstalig was.

Bijna 7% van de werklozen was Franstalig en 13% had een andere moedertaal dan het Nederlands of het Frans. Op vier jaar tijd, van 2003 tot 2007, steeg het aandeel anderstalige werklozen in het arro Leuven van 16,5% naar 19,7% (+19%). In totaal telde onze regio in december 2007 exact 2051 anderstalige werkzoekenden.

Demesmaeker vroeg ook de cijfers per gemeente op. Deze cijfers bevestigen het vermoeden dat het aandeel anderstalige werkzoekenden stijgt naargelang men dichter bij Brussel komt. Vooral Tervuren (50,4% anderstalige NWWZ), Huldenberg (36,9%) en Kortenberg (35%) springen in het oog. Maar ook Leuven-stad kent een erg hoog aandeel anderstalige werklozen (31,6%). Maar liefst één op drie werkzoekenden in de stad Leuven spreekt thuis geen Nederlands. Een stijging met 29% op vier jaar tijd. Opvallend is wel dat het in Leuven-stad vooral ‘echte’ anderstaligen betreft, dwz thuistaal Nederlands noch Frans (26,6% anderstaligen vs 5% Franstaligen) terwijl het in die andere gemeenten vooral Franstalige werklozen betreft.

Daarnaast kennen de taalgrensgemeenten Hoegaarden (21,4%) en Landen (29,5%) erg veel, vooral Franstalige, werklozen.

Begijnendijk en Zoutleeuw kennen op hun beurt, met amper 4%, nauwelijks anderstalige werklozen.

Waarom blijven er zoveel niet-Nederlandstaligen werkloos?

Vooral omdat deze werklozen geen of te weinig Nederlands kennen en nog onvoldoende aangemoedigd worden om het te leren.

Uit de meest recente cijfers (2007) van minister Vandenbroucke blijkt dat maar liefst 66,4% geen of nauwelijks Nederlands beheerst. In totaal zijn er dus 1.362 werkzoekenden in ons arrondissement niet in staat Nederlands te spreken.

Kortom, in 2007 was meer dan de één vijfde van de werkzoekenden in Leuven niet-Nederlandstalig en daarvan beheerste twee derde niet of nauwelijks het Nederlands!

De VDAB biedt gratis taalcursussen Nederlands Tweede Taal (NT2) aan, maar terwijl het aandeel niet-Nederlandstalige werklozen jaar na jaar stijgt, blijft vreemd genoeg het aantal deelnemers aan deze taalcursussen quasi stabiel rond de 400 cursisten. Voor 2007 betekent dit dat er 400 cursussen NT2 werden aangeboden (op 1.362 Nederlandsonkundige werkzoekenden = 29%). Zo kunnen we uit de cijfers onder meer opmaken dat er vorig jaar maar 7 (!) van de 178 anderstalige werkzoekenden uit Tervuren een Nederlandse taalcursus volgden…

Deze cijfers zijn ondermaats, zeker als we weten dat het overgrote deel van de vacatures in het arrondissement Leuven de kennis van het Nederlands vereist is. Zo is in slechts 2 à 3% van de aangeboden vacatures de kennis van het Nederlands uitdrukkelijk géén vereiste. Opvallend is ook dat er vorig jaar géén enkel transmissiedossiers door de VDAB werd overgemaakt aan de federale RVA omwille van het weigeren van een cursus Nederlands.

Volgens de N-VA is de situatie in Leuven onrustwekkend. De partij eist dat werklozen die geen Nederlands kennen, fors aangemoedigd worden om het te leren. Het leren van onze taal is immers een absolute emancipatie- én integratievoorwaarde in de Vlaamse samenleving! Daarnaast blijven we ijveren voor de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid. Enkel indien Vlaanderen volledig bevoegd wordt inzake werkgelegenheid, kunnen de RVA en de VDAB geïntegreerd worden in één instelling die zorgt voor zowel arbeidsbemiddeling als werkloosheidsuitkering en controle op werkwilligheid. En dan kunnen Nederlandsonkundigen onmiddellijk worden geschorst als ze een gratis taalcursus weigeren. De middelen die hierdoor vrijkomen kunnen worden besteed aan de ondersteuning van werkzoekenden die wél Nederlands willen leren en natuurlijk ook voor de Nederlandstalige werkzoekenden zelf.

Theo Francken, provinciaal voorzitter N-VA

Mark Demesmaeker, Vlaams Parlementslid N-VA

Piet De Bruyn, Vlaams Parlementslid N-VA, Leuven

Voor de vraag van Mark Demesmaeker en het antwoord van Minister Vandenbroucke, klik hier:
http://www.vlaamsparlement.be/Proteus5/showSchriftelijkeVraag.action?id=528024





VANDAAG IN HET LAATSTE NIEUWS, AUTEUR: KIRSTEN BOSMANS

(Er is wel een foutje in de tekst geslopen, want het aantal stijgt niet, het is het aandeel dat stijgt.)

'Mean and hungry' zo omschrijft generaal Maximus zijn troepen in 'The Gladiator', het magnum opus van Ridley Scott. Gemeen en hongerig, zo net voor de finale strijd met een barbaarse stam uit Germania.

Dat fragment speelt al enkele dagen door mijn hoofd. Onze troepen zijn ook 'mean and hungry'. Na 15 maanden van N-VA-bashing kunnen ze zich volgende zondag eindelijk nog eens goed laten gaan. Er zal er zondag eentje uit Laken nog meer bibberen dan anders...







En, omdat het zo'n prachtfilm is:

Oprichting Vlaamse Debatclub Lubbeek

Op 12 maart vond ons tweede ‘groot kopstukkendebat’ plaats. Meer dan 120 aanwezigen luisterden aandachtig naar een snedig politiek topdebat over de dreigende economische crisis en de staats(her)vorming.

Om het politieke debat in Lubbeek en omstreken opnieuw de maatschappelijke plaats te geven die het in onze ogen verdient, hebben we beslist om de ‘Vlaamse Debatclub Lubbeek’ op te richten. Onze ambitie is jaarlijks één groot kopstukkendebat te organiseren alsook één gespreksavond met een invloedrijke opiniemaker.

Wenst u mee te werken of op de hoogte te blijven? Aarzel niet en contacteer ons op vlaamsedebatclublubbeek@gmail.com, of via 0484/14 18 82 (Davy Suffeleers).

We staan nergens, correctie, we staan minder dan nergens.

De Franstalige partijen hebben, tegen onze verwachting in, niet negatief gereageerd op de nota Peeters. Ze hebben er gewoon niet op gereageerd. Slim, maar makkelijk te doorzien. Vreemd genoeg neemt CD&V hiermee genoegen. Marianne Thyssen spreekt van een 'positief signaal'. Laat me niet lachen. Eén keer lieten ze tot nog toe hun tanden zien, toen Thyssen in Plopsaland ('of all places...') stelde 'dat indien er geen akkoord komt op 15 juli, CD&V het principe van de interpersonele solidariteit in twijfel zal trekken.' Sindsdien nog iets van gehoord? Blaffende honden bijten niet, en al zeker niet als het ACV de leiband vasthoudt. Na de ontkerkelijking en ontchristelijking van de Vlaamse christendemocraten, blijft de 'Belgische Solidariteit' hun laatste dogma. Zonde... Ik blijf nochthans bij mijn stelling dat, op middellange termijn, de Vlaamse christendemocratie enkel binnen een onafhankelijk Vlaanderen een politieke hoofdrol kan blijven spelen. Maar zolang Peeters en co deze stap niet durven zetten, zolang ze de ultieme conclusie uit het (overduidelijk aangetoonde) failliet van het Belgisch overlegmodel niet durven trekken, zal ons kartel iets onnatuurlijks hebben.


En wij? De bal ligt ons kamp, zoveel is duidelijk. Ik herhaal mijn pleidooi om de stekker eruit te trekken. We gaan niets, maar dan ook niets binnenhalen voor de voor ons levensbelangrijke Vlaamse verkiezingen. In tegenstelling tot het federale niveau waar we één gemeenschappelijke fractie vormen met CD&V (met alle nadelen van dien), hebben we in het Vlaams Parlement immers een eigen, onafhankelijke N-VA-fractie te verdedigen. Daarvoor moeten we op 9 juni minstens 5 rechtstreeks verkozen Vlaamse volksvertegenwoordigers behalen. Een aartsmoeilijke opdracht die enkel kan slagen als we de Vlaamse kiezer kunnen overtuigen van onze slagkracht en unieke politieke positie.  De aantrekkingskracht van Lijst Dedecker op de modale (centrumrechtse, Vlaamsvoelende) kiezer, zal immers niet min zijn. Met lege handen, maar veel praatjes thuiskomen, is absoluut geen optie.

De stekker eruit dus, geen nieuwe praatbarak. Wie nu nog gelooft in de goede wil van de Franstaligen is naiëf. Iets waar gematigde Vlaams-nationalisten in het verleden wel vaker last van hadden, denken we maar aan de beloofde Derde Fase, aan de Costa, aan het Forum enz. enz.


21 september is mijn ogen de ultieme deadline. Zo blijft er nog net voldoende voorbereidingstijd over. Als we één ding echt moeten vermijden is het immers het AGALEV- 2002/2003-scenario. AGALEV beet zich stuk op de traditionele, grote paarse partijen in tal van groene dossiers (ecoboni, kernenergie, nachtvluchten, ...). Toen kwam daar de wapenlevering aan de 'prille democratie' Nepal en weg was Magda Alvoet. AGALEV had echter onvoldoende tijd om terug aan geloofwaardigheid te winnen. Resultaat: zowat de zwaarste politieke nederlaag uit de Belgische geschiedenis. De Vlaamse groenen doken met 2,47% vér onder de kiesdrempel die ze zelf mee hadden ingevoerd om ons te nekken (als je een put graaft voor een ander...). Ze zijn nog steeds herstellende van die uppercut.

Trouwens, de Nepalkwestie kende haar hoogtepunt in augustus 2002,  Aelvoet nam ontslag op 27 augustus 2002, de federale verkiezingen vonden vervolgens plaats op  18 mei 2003. Dit gaf hen 8,5 maanden recuperatietijd. Ter vergelijking: ons congres vindt plaats op 21 september, de Vlaamse verkiezingen op 9 juni 2009. Recuperatietijd: 8,5 maanden.

't Is te hopen dat wij beter recuperen... Ik zal de Aquarius al maar koud zetten.

Vandaag in Het Laatste Nieuws onderstaand artikel van Bart Vanspauwen. Het is wellicht zijn laatste schrijfsel want sinds maandag werkt hij niet meer bij Het Laatste Nieuws. Spijtig, want Bart was een erg goede journalist, verstandig en steeds correct.

Opnieuw 'promoveren' ze me tot gemeenteraadslid, wat ik voor alle duidelijkheid niet ben (onze onafhankelijke N-VA-lijst behaalde nipt geen zetel in 2006). Bart weet dit uiteraard, maar er is blijkbaar iemand op de eindredactie die dit nog niet helemaal begrepen heeft. Soit, ik zal het hem niet zeggen.
Het valt me trouwens op dat heel wat dorpsgenoten ervan overtuigd zijn dat ik in de gemeenteraad zetel. Ik heb het al opgegeven om dit te ontkrachten. Het zegt veel over de betrokkenheid van velen bij de lokale politiek. Wat ik trouwens in het geval van Lubbeek moeilijk iemand kwaad kan nemen...

Raoul Belmans, na Stella het beste Leuvense exportproduct, speelt nog eens een thuismatch.

Afspraak zaterdag @ Silo!

Voor mij blijft er maar één optie over: stoppen met deze politieke poppenkast. Mijn geloof in een eervol compromis is sinds 15 juli volledig verdwenen. Er komt geen staatshervorming, operatie frigo is geslaagd. De Franstaligen halen hun slag thuis, althans op korte termijn. Op lange termijn heeft onze partij iets in gang gezet dat niet meer tegen te houden valt.

En dan? De schade beperken door nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Zo ongrondwettelijk als iets, maar ook dat dient onze zaak. Verder aanmodderen of eruit stappen en een Franstalige formateur (Reynders) aanstellen zal ons enkel nog meer stemmen kosten. Onze geloofwaardigheid staat zwaar onder druk. Leterme is te aangebrand om nog oprecht de Vlaamse martelaar te spelen. Zijn nepontslag van 14 juli, met als enige doel ons nog wat langer te paaien, was gewoon te getelefoneerd om geloofwaardig te zijn. Als we de stekker er nu niet uittrekken, wacht ons een nieuw 'derde fase van de staatshervorming'-debacle.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het Vlaams kartel standhoudt. Maar laat het duidelijk zijn dat ik niet in het minst bevreesd ben om terug alleen naar de kiezer te gaan. Zeker in Vlaams-Brabant zullen we beloond worden en zal CD&V de zwaarste klappen incasseren. Dan mogen ze nog tien Doomst- en Van Rompuy-look-a-like's op hun lijst zetten...
Brussel daarentegen, dat is een heel ander verhaal. Maar ook daar valt een mouw aan te passen.

Op ons ledencongres (eindelijk!) van 21 september moeten we de knoop definitief doorhakken. Na de wedstrijd (O-O), de verlengingen (O-O) en de verlengingen van de verlengingen (0-0), is het aan onze leden om de stafschoppen te trappen. Het Belgisch participatief overlegmodel is dood en begraven. Er rest ons de strategie van de eenzijdige onafhankelijkheid. Revolutie geen evolutie. De Belgische motor draait haar laatste toeren. Mijn zak zand staat klaar.



 Operatie FRIGO: met succes volbracht!