Sinds 2000 ben ik 'Vlaams Beweger'. Ondertussen heb ik al heel wat watertjes doorzwommen. In december 2007 werd ik verkozen tot provinciaal N-VA-voorzitter van Vlaams-Brabant en Brussel. In die hoedanigheid zetel ik ook in het nationale N-VA-partijbestuur.
Hier lees je mijn mening over de actualiteit en kom je meer te weten over mijn politiek en maatschappelijk engagement.
Een schalkse ruiter voor Vlaamse onafhankelijkheid
18-05-2007
In het nieuws
Uit Het Nieuwsblad en Het Volk van vandaag:
Spanje favoriet bij Erasmusstudenten
Om op uitwisseling te gaan, scoren de zuiderse landen het best bij de Vlaamse studenten.
Dat blijkt uit de gegevens van het Europese uitwisselingsprogramma Erasmus/Socrates voor dit academiejaar. Van de bijna drieduizend studenten die in 2006-2007 tijdelijk aan een buitenlandse universiteit of hogeschool studeren, kiezen er 684 voor Spanje - dat is bijna een kwart. Op de tweede plaats komt Frankrijk (551), gevolgd door Italië (240). Daarna komen Duitsland en Nederland. Deze rangschikking is de laatste jaren ongeveer dezelfde gebleven. Wel is het aantal Erasmusstudenten de laatste jaren lichtjes toegenomen, van 2.728 vijf jaar geleden naar 2.980 dit jaar. Dat is nog geen twee procent van alle Vlaamse studenten. Ook de gemiddelde duur van de uitwisseling is licht gewijzigd. In 2001-2002 bleef de gemiddelde Erasmusstudent 5,29 maanden in het buitenland. Dit jaar is dat gedaald tot 5,09 maanden. De verhouding tussen de geslachten is de laatste jaren ongeveer dezelfde gebleven. Ook in 2006-2007 zijn de vrouwelijke studenten in de meerderheid: zes op de tien Erasmusstudenten zijn meisjes. Het is een misverstand dat Erasmus een elitaire aangelegenheid is. Het Europese programma onderscheidt vier inkomenscategorieën, op basis waarvan de beurzen worden toegekend. Deze vier categorieën zijn ongeveer even groot. De gegevens zijn afkomstig van Theo Francken (foto), kandidaat voor het kartel CD&V/N-VA in Leuven. Hij vroeg bij het ministerie van Onderwijs de Erasmusgegevens van dit academiejaar op. Het besluit van Francken is dat er nog veel werk aan de winkel is. 'Een buitenlandse ervaring is voor veel studenten een ver-van-mijn-bedshow. Nochtans is dat belangrijk. Daarom moet Erasmus verder worden gestimuleerd', aldus de jonge politicus. (pl)
De favoriete bestemming van de Vlaamse Erasmusstudenten is Spanje. Daarna komen Frankrijk en Italië.
Van onze redacteur Pieter Lesaffer
BRUSSEL
Om op uitwisseling te gaan, scoren de zuiderse landen het best bij de Vlaamse studenten. Dat blijkt uit de gegevens van het Europese uitwisselingsprogramma Erasmus/Socrates voor dit academiejaar. Van de bijna drieduizend studenten die in 2006-2007 tijdelijk aan een buitenlandse universiteit of hogeschool studeren, kiezen er 684 voor Spanje - dat is bijna een kwart. Op de tweede plaats komt Frankrijk (551), gevolgd door Italië (240). Daarna komen Duitsland en Nederland. Deze rangschikking is de jongste jaren ongeveer dezelfde gebleven. Wel is het aantal Erasmusstudenten de jongste jaren lichtjes toegenomen, van 2.728 vijf jaar geleden, naar 2.980 dit jaar. Dat is nog geen twee procent van alle Vlaamse studenten. Ook de gemiddelde duur van de uitwisseling is licht gewijzigd. In 2001-2002 bleef de gemiddelde Erasmusstudent 5,29 maanden in het buitenland. Dit jaar is dat gedaald tot 5,09 maanden. De verhouding tussen de geslachten is ongeveer dezelfde gebleven. Ook in 2006-2007 zijn de vrouwelijke studenten in de meerderheid. Zes Erasmusstudenten op de tien zijn meisjes. Het is een misverstand dat Erasmus een elitaire aangelegenheid is. Het Europese programma onderscheidt vier inkomenscategorieën, op basis waarvan de beurzen worden toegekend. Deze vier categorieën zijn ongeveer even groot. Deze gegevens zijn afkomstig van Theo Francken, bij de verkiezingen kandidaat voor CD&V/N-VA in Leuven. Hij vroeg bij het ministerie van Onderwijs de Erasmusgegevens van dit academiejaar op. Francken besluit eruit dat Erasmus het best nog verder gestimuleerd wordt. 'Want een buitenlandse ervaring is nu voor veel studenten nog een ver-van-mijn-bedshow.' Lees de volledige lijst van bestemmingen op: .standaard.be/onderwijs
De Gazet van Tienen, een lokale internetkrant uit Tienen (www.gazetvantienen.be), is blijkbaar een kruistocht tegen me begonnen. Hun 'journalisten' gaan hierin zeer ver. Lees en oordeel zelf.
Theo Francken, een op zijn foto's op een skinhead gelijkende, maar voor de rest totaal ongevaarlijke NVA-kandidaat bij de verkiezingen van 10 juni, laat op zijn blog - Theo tuurt - niet na om de stad Tienen in de ribben te porren. Na een weinig gesmaakte actie waarbij een groepje rond Francken protesteerde tegen een tweetalig bord "Te Koop - A Vendre" aan de Diestsesteenweg, neemt Francken nu Tiense Suiker in het vizier. De suikerfabriek is volgens hem een slokkop die te veel Europese subsidies ontvangt. Wat Francken - die in Lubbeek woont - tegen Tienen heeft, is niet duidelijk. Hoe dan ook, Tiense Suiker is nog steeds een erg belangrijke werkgever in de streek, zowel rechtstreeks als onrechtstreeks. Op het grondgebied van Tienen zijn nog altijd 177 landbouwbedrijven actief, waarvan vele voor een groot deel van hun inkomen op Tiense Suiker rekenen. Op hun beurt geven die landbouwbedrijven werk aan allerlei toeleveringsbedrijven voor de landbouw en geven zij daarnaast volop de kans aan ontwikkelingsbedrijven zoals SES - om er maar één te noemen - om onderzoek naar beter zaaigoed uit te voeren. Als zogenaamde PORT-stad wil Tienen immers een vooraanstaande rol spelen in het FFH-project (Feed, Food, Health) waarin alle met de landbouw begane bedrijven, in samenwerking met de KU-Leuven volop investeren. Tiense Suiker is van oudsher eveneens ingebed in het sociale verenigingsleven in de suikerstad en is één van de grootste sponsors van de animatie zoals die door alle actoren in dat veld worden georganiseerd. Neem de Europese subsidie van Tienen Suiker af en je krijgt een kettingreactie van verarming in zowel het bedrijfsleven als de sociale activiteiten in Tienen. Dat aspect en het vermogen om de realiteit niet naar de perceptie, maar naar de inhoud te analyseren lijkt de would-be politicus uit Lubbeek niet te bevatten. Logisch, want hij kent Tienen niet en is niet op de hoogte van wat er in Tienen gerealiseerd wordt. Of zijn éénmansactie tegen Tienen hem veel stemmen zal opleveren, moet dan ook betwijfeld worden. Lezer S.N. rapporteerde dat Francken zich vermaakt met het "humoristisch" vervormen van slogans van andere partijen en vermaakte zich op zijn beurt met het vervormen van de parafrase en de verkiezingsfoto van Francken. De NVA houdt van mannen met een strikje.
1/ Moest dit niet van een journalist komen of toch van iemand die zich uitgeeft als journalist, zou ik er eens smakelijk om lachen. Maar komende van een journalist is dit er zo zwaar over, dat het lachen me vergaat.
2/ In mijn artikel zeg ik helemaal niet dat de Tiense Suikerfabriek teveel geld krijgt, evenmin als ik stel dat dit moet worden afgenomen. Ik zeg wel dat er, naar Nederlands voorbeeld, dringend meer transparantie moet komen in de besteding van de EU-miljoenen, waaronder de landbouwsubsidies. Ik heb dan ook niets tegen Tienen, wie dat beweert is van slechte wil of intellectueel niet in staat te nuanceren. Oordeel zelf en lees mijn artikel 'Meer transparantie vereist over de besteding van de EU-gelden' van 9 mei jl.
Met enige vertraging, reik ik de banaan van de maand april uit aan Paul Wolfowitz, gewezen topraadgever van president Bush (één van zijn 'neo-cons' en 'havikken'), architect van de oorlog in Irak en nu grote baas van de Wereldbank in Washington.
Wolfowitz ligt onder vuur nu omdat hij één van zijn minnaressen, Shaha Ali Riza,een topfunctie gaf bij het Amerikaans ministerie voor Buitenlandse Zaken als dank voor 'bewezen diensten'. Ze verdient er nu meer dan VS-minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice...
Een tijdje geleden schreef fils-à-papa Mathias De Clercq een giftig stuk tegen elke vorm van nationalisme. Bernhard en ik schreven een antwoord en dienden het in bij De Standaard. Spijtig genoeg werd het niet gepubliceerd...
Veel leesplezier!
Tegen vierkant draaiend België
In een opiniebijdrage in deze krant liet Mathias De Clercq (Open VLD) weten vierkant tegen het separatisme te zijn, en wel omdat een bedreigend nationalisme daarvan de drijfveer zou zijn.
De argumentatie van De Clercq snijdt evenwel geen hout. Vooreerst stelt De Clercq dat bevoegdheden wel kunnen worden overgeheveld, maar enkel indien dat in het belang is van de burgers, en niet van de eigen volksgemeenschap. Nemen we als voorbeeld de werkloosheidsverzekering. De lage werkloosheidsgraad in Vlaanderen tegenoverhet dubbele in Wallonië, de hoge jeugdwerkloosheid in Wallonië tegenover het probleem dat Vlaanderen kent om het oudere deel van de bevolking actief te houden, de structurele verschillen in beide arbeidsmarkten,
Het zijn maar enkele argumenten die een defederalisering kunnen verantwoorden. Bovendien is het in het belang van de burgers! Zowel de Vlaming als de Waal zal er beter van worden, nu de regios zelf oplossingen kunnen zoeken voor hun specifieke noden, zonder vrede te moeten nemen met een compromismaatregel. En of De Clercq zich nu Vlaming, Belg of wereldburger vindt, ook hij zal als inwoner van Vlaanderen de vruchten kunnen plukken van een op maat gesneden werkgelegenheidsbeleid, en dat ongeacht zn huidskleur of familienaam.
Daarnaast stelt De Clercq het nationalisme voor als een egoïstische en op superioriteit gebaseerde ideologie, alsof alle (niet-vreemd gekleurde) Vlamingen Übermenschen zouden zijn. Dat nationalisme is niet het nationalisme van N-VA. De Vlaming is geenszins superieur aan eender wie of wat. De vreemdeling wordt helemaal niet gestigmatiseerd, maar wordt in tegendeel gestimuleerd om zich in te burgeren, om zich met het behoud van zn eigenheid- ten volle te kunnen ontplooien in de samenleving. Zonder inburgering dreigt net het gevaar van gettovorming, van sociaal niet aanvaard te worden en van werkloos te raken en te blijven.
Vreemd genoeg meent De Clercq dat dat in zichzelf gekeerde nationalisme de reden is waarom sommige Vlaamse partijen voor een staatshervorming pleiten. Daarbij verliest hij uit het oog dat er bijzonder veel rationele elementen zijn die de eis voor een staats(her)vorming funderen. Laten we terugkeren naar het voorbeeld van de werkloosheidsverzekering.
De vele objectieve verschillen tussen de arbeidsmarkt in Vlaanderen en Wallonië, maken een afdoend federaal beleid onmogelijk. Wat zowel Vlaanderen als Wallonië nodig hebben, is maatwerk in plaats van confectiewerk. Een beleid dat gericht is op de specifieke noden van de regios, een beleid dat beide regios ook financieel kan en moet responsabiliseren. De toekenning van financiële autonomie zorgt er bijvoorbeeld voor dat de Vlaamse en Waalse overheid de financiële gevolgen dragen van hun beleid. Als dit niet zo is, zoals momenteel voor het werkgelegenheidsbeleid, dan worden die overheden ook niet geprikkeld om geschikte maatregelen te nemen om pakweg de werkloosheid aan te pakken.
Tot slot stelt De Clercq zich de vraag of een staatshervorming concrete problemen oplost, waarna hij verwijst naar de ganse saga rond de geluidsnormen rond de luchthaven van Zaventem. Misschien is het De Clercq nog niet opgevallen, maar de Franstalige partijen die in Brussel het dossier blokkeren, zitten ook samen met zijn Open VLD in de federale regering. En of we nu serieuze, volwassen politici het probleem moeten laten oplossen, zoals enige tijd terug met het DHL-dossier? Als dát in het belang van de burgers was, dan graag .
Dat verklaart ook mijn woede tegenover dat Belang (12/05/07 - De Morgen)
Wat drijft hen de komende campagne in, wat bepaalt hun wezen, hun politieke ziel? De Morgen plakte weken op het vel van enkele politici, praatte met vriend en vijand, en heel lang met de betrokkene zelf. De reeks begint met een reportage en interview door Yves desmet over Bart De Wever.
Het is soms eenzaam. Ik had ook nooit de bedoeling om in de politiek te stappen. Ook al ben ik erin geboren, ook al adem ik het, maar er professioneel actief in zijn, dat wilde ik vroeger nooit. Maar toen die moeilijkheden in de Volksunie begonnen, zag ik wel een opportuniteit om iets neer te zetten, iets wat Bert Anciaux begin jaren negentig had beloofd: het nationalisme herdefiniëren, opnieuw gestalte geven en relevant maken, er dingen aan koppelen die niet langer naar de mottenballen van de geschiedenis ruiken, maar waarmee je weer in het centrum van het intellectuele debat komt te staan.
Hij heeft het niet waargemaakt, omdat hij uiteindelijk gecapituleerd is voor de zwaarte van de taak. Waarom moest hij nog altijd een label blijven verdedigen dat zo zwaar vergiftigd was? Het was moeilijk om als drager van die vlag binnen te komen in de milieus waartoe hij wilde behoren. Ik denk dat hij het gewoon heeft opgegeven, omdat je voor die milieus als nationalist toch altijd die mentaal gehandicapte blijft, finaal. De oprichting van ID21 was eigenlijk zijn bekentenis dat het hem niet lukte, dat hij maar beter op zijn persoonlijke populariteit een soort bijwinkeltje kon openen, waar die vlaggen niet hingen en waar zijn publiek misschien wel wilde binnenkomen. Maar zo heeft hij natuurlijk de tweespalt definitief gemaakt en de partij om zeep geholpen. Wij hadden nooit gedacht dat de tegenkandidatuur van Bourgeois zou lukken, maar plots zaten we daar en moesten we wel verder. Toen dacht ik: als ik nu een beetje de Soeslov (ideoloog van de Russische Communistische Partij,YD) speel, is er misschien wel een kans om dat nationalisme te larderen met maatschappelijke ideeën die ik wel interessant vind.
Voor ik het wist, zat ik in een positie waarin ikzelf die verantwoordelijkheden moest opnemen. Het Vlaams-nationalisme is niet de meest sexy stroming om te verdedigen. In enkele van zijn meest manifeste verschijningsvormen is het iets om gillend van weg te lopen. Dus je start al in de verdediging. Ofwel geef je het dan op, ofwel... Ik zie niet goed in wat ik anders zou moeten doen.
De Vlaamse beweging heeft na de Tweede Wereldoorlog veertig jaar nodig gehad om haar culturele identiteit terug politiek neutraal te maken. Begin jaren zeventig was men daar eindelijk. Toen kon je probleemloos de Vlaamse Leeuw als volkslied laten erkennen door de Vlaamse cultuurraad. Ik betwijfel of dat vandaag nog even vanzelfsprekend zou zijn. En dan gaat dat Vlaams Blok de slinger helemaal terugdraaien, en van het Vlaming zijn weer een politiek statement maken. En wat voor één. Zo worden al die net ontsmette symbolen opnieuw negatief beladen. Dat verklaart ook mijn woede tegenover dat Belang. Een woede die groter is dan ik onder woorden kan brengen....
9 mei is al jaren de Europese Dag van Europa. Op die dag werd in 1950 de aanzet werd gegeven voor de eenwording van Europa, op een moment dat, zoals bekend, heel Europa vreesde voor een derde wereldoorlog.
Op die bewuste dag werd de pers om 18.00 uur op het Franse Ministerie van Buitenlandse Zaken aan de Quai d'Orsay bijeengeroepen voor een 'mededeling van het hoogste belang'. Er werd voorgesteld een supranationale Europese organisatie op te richten voor het beheer van de grondstoffen die op dat moment de basis van alle militaire macht vormden: kolen en staal. Maar de twee landen die hun nationale zeggenschap over de 'zenuw van de oorlog' moesten opgeven, hadden elkaar nog maar enkele jaren daarvoor op leven en dood bevochten in een gruwelijk conflict dat niet alleen grote materiële, maar vooral ook enorme geestelijke schade -haatgevoelens, wrok en vooroordelen- had nagelaten.
Om te beseffen hoe ongekend grootmoedig dit gebaar was, zou men vandaag de dag moeten denken aan een soortgelijk initiatief tussen Israëliërs en Palestijnen, Serviërs en Bosniërs of Tutsies en Hutu's: alleen was de schaal nog veel groter en waren de wonden veel dieper.
Alles begon dus op 9 mei 1950. Daarom besloten de staatshoofden en regeringsleiders tijdens de top van Milaan in 1985 om 9 mei uit te roepen tot 'Dag van Europa'.
Als overtuigd Vlaming en Europeaan wens ik iedereen een fantastische feestdag toe!
Meer transparantie vereist over de besteding van de EU-gelden
In veel EU-lidstaten hangt al jaren een dikke mistbank over de besteding van de miljoenen EU-euro's. Zo heeft de Europese Rekenkamer al 12 (twaalf!) jaar geen zekerheid kunnen geven over een rechtmatige besteding van de Europese begroting. 80% van de Europese gelden wordt in de Lidstaten zelf beheerd. Het is immers zo dat de Europese Commissie de Lidstaten vrij laat in het al dan niet publiceren van de lijst van 'begunstigden van Europese landbouwsubsidies'. Nederland, Zweden en het Verenigd Koninkrijk hebben dit inmiddels gedaan. Daaruit blijkt dat, terwijl honderden kleine boeren gemiddeld minderdan 100 euro ontvingen aan Europese steun, de landadel en voedingsbedrijven talloze miljoenen binnen rijfden. Enkele voorbeelden: Nederlands Minister van Landbouw Cees Veerman - 400 miljoen euro; Prins Charles van Engeland - 340.000 euro; de Britse familie Parker - 1,5 miljoen euro; De Britse baron Rothschild - 500.000 euro. Ook België publiceerde eind 2005 de lijst voor 2004, zie ook op: https://www.birb.be/pls/gel/fle_pa.gelx_download_sp?piv_file=F16703/Pubicatie_begunstigden.pdfen op: https://www.birb.be/pls/gel/fle_pa.gelx_download_sp?piv_file=F15349/EOGFL_uitgaven_kal2004_bis4.pdf voor de (uiterst interessante) lijst. In Nederland staat men zelfs al een stap verder. Eergisteren werd de 'eerste nationale verklaring over de besteding van de EU-gelden' officieel overhandigd aan Europees Commissaris Kallas. Dit lijkt me een zeer goed idee om ook in Vlaanderen te introduceren.
EERSTE NATIONALE VERKLARING OVER BESTEDING EU-GELDEN
Minister Bos (Financiën) heeft op 7 mei 2007 de eerste nationale verklaring in Europa overhandigd aan Europees Commissaris Kallas. Nederland geeft daarmee zekerheid over de rechtmatige besteding van landbouwgelden.
Het derde kabinet-Balkenende heeft in 2006 besloten op vrijwillige basis een nationale verklaring in te voeren.
De Europese Rekenkamer heeft al twaalf jaar geen zekerheid kunnen geven over een rechtmatige besteding van de Europese begroting. 80% van de Europese gelden wordt in de lidstaten zelf beheerd. Nederland wil aantonen dat een nationale verklaring kan bijdragen aan een betere verantwoording van de EU-gelden.
De nationale verklaring geeft ook aan dat de financiële beheerssystemen op orde zijn.
De verklaring is nu voor de landbouwgelden afgegeven. De komende jaren wordt deze geleidelijk uitgebreid naar de structuurfondsen en de afdracht van de eigen middelen.
Voorbehoud Bij de nationale verklaring is een voorbehoud gemaakt over cross compliance. Dit zijn de aanvullende voorwaarden van de Europese Commissie over milieu, dierenwelzijn en voedselveiligheid.
Deze regels zijn complex en vergen interpretatie. Nederland is hierover nog in gesprek met de Europese Commissie.
EU-Commissaris voor Administratieve zaken, Audit en Anti-Fraude, Siim Kallas: wanneer krijgen hij én wij volledige duidelijkheid over de besteding van onze belastingscenten?
De Tiense Suikerraffinaderij: met bijna 92 mio in 2004, veruit de grootste slokkop van de EU-landbouwsubsidies voor België.
Dit is misschien nog een goed idee voor Vlaanderen, n.a.v. de Vlaamse verkiezingen in '09 stellen dat wij enkel in een regering stappen indien er een referendum georganiseerd wordt over de Vlaamse onafhankelijkheid in 2012...
Bij de verkiezingen voor de assemblee in Schotland (129 zetels) is de Scottish National Party (SNP) de absolute winnaar en meteen ook de grootste partij. Ook in Wales winnen de nationalisten.
Al meer dan vijftig jaar is Labour er de grootste partij, maar nu lag ze in de peilingen ver achter op de SNP van Alex Salmond. Die heeft beloofd binnen vier jaar een referendum over onafhankelijkheid te houden als zij de meerderheid haalt.
Dat zou meteen ook een persoonlijke klap zijn voor Gordon Brown, de gedoodverfde opvolger van Blair, die altijd steunde op zijn Schotse machtsbasis.
De uitslagen kwamen op vrijdag 4 mei maar traag binnen. Technische problemen zorgden voor aanzienlijke vertraging bij het tellen van de stemmen. Ook bleken veel Schotten in verwarring gebracht door onoverzichtelijke stembiljetten, waardoor tienduizenden mensen ongeldige stemmen uitbrachten. Veel politici en commentatoren omschreven de chaos vanmorgen als een pijnlijke vertoning, een volwassen democratie onwaardig.
De 129 zetels zijn toegewezen
SNP 47 (+20) Labour: 46 (-4)
Conservatieven 17 (-1) Liberaal Democraten 16 (-1) Andere 3 (-14)
De nationalisten hebben beloofd dat, áls ze in de Schotse regering komen, zij snel (volgens de ene bron binnen een half jaar, volgens andere in 2010) een referendum zullen uitschrijven over Schotse onafhankelijkheid van Groot-Brittannie. Maar de andere partijen (socialisten, conservatieven, liberaal-democraten) zijn daar niet bepaald fel voorstander van. Bovendien ziet het ernaar uit dat de coalitiegesprekken moeilijk zullen verlopen.
Voorts is er, zoals steeds weer in dergelijke dossiers, de conservatieve reflex van de gevestigde machten in Europa. De SNP zou er te vanzelfsprekend uitgaan van een voortdurend lidmaatschap van de Europese Unie. Het resterende Groot-Brittannië (Engeland, Wales en Noord-Ierland) zou zonder Schotland wel automatisch lid blijven, maar de Schotten zouden het lange en moeizame traject van een kandidaatlidstaat moeten volgen. Omdat elke lidstaat van de EU daarin zeggenschap heeft, is het niet ondenkbaar dat landen de Schotse aanvraag zullen tegenwerken. Zo zou Spanje een veto kunnen uitspreken om zijn eigen separatische Basken niet aan te moedigen.
Wales
Ook in Wales wonnen de nationalisten (Plaid Cymru's) ten koste van de socialisten van Labour, weliswaar minder overtuigend. Het succes zorgt er wel voor dat Labour er niet in geslaagd is de absolute meerderheid te behalen.
Het logo is klaar, nu kan k beginnen aan de NEEN!-affiches met Freya en soortgenoten en verkiezingsslogans, natuurlijk. Zoals in Stop de zwarte lijsten! Draai zélf op voor het gedrag van wanbetalers. Of zoiets.
Verkiezingen '07: Zet eens een journalist op je lijst!
Enkele weken geleden schreef ik reeds een stuk over het succes van journalisten in de politiek en de mogelijke uitholling van de democratie hierdoor. Ook De Standaard merkt dit op. Bij hen valt evenwel geen enkele kritische bedenking te bespeuren...
Zet eens een journalist op je lijst
In de aanloop naar de verkiezingen zijn journalisten begeerd wild. Ze staan steeds meer op lijsten.
Journalisten hebben een aura van degelijkheid rond zich
Van onze redacteur Steven Samyn BRUSSEL
In Franstalig België worden de verkiezingen van 10 juni ook een beetje een strijd tussen twee gewezen nieuwsankers. Anne Delvaux, de populaire RTBF-nieuwslezeres, maakte enkele weken geleden bekend dat ze op de senaatslijst van CDH zal staan. Deze week liet de MR weten dat Florence Reuter de overstap zal maken van RTL-TVI naar de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Een rechtstreeks duel wordt het echter niet. Reuter staat vierde op de MR-kamerlijst in Brussel-Halle-Vilvoorde. Delvaux kreeg de tweede plaats op de CDH-senaatslijst. Hoewel het nieuws van RTL-TVI een pak meer kijkers heeft dan dat van RTBF, is Delvaux populairder. Bij de verkiezing van meest geliefde Waalse eindigde ze op drie, na Justine Henin en prinses Mathilde. Frédérique Ries, de voorgangster van Reuter bij RTL-TVI, maakte in 1999 de overstap naar de politiek en in 2004 werd ze zelfs even staatssecretaris voor Europese Zaken. Bij haar eerste verkiezingen voor het Europese parlement haalde ze 135.691 voorkeurstemmen. Gewezen VRT-anker Dirk Sterckx deed het nog beter. De Open VLD'er haalde in '99 meteen 164.228 stemmen. Later maakten ook Ivo Belet en Mark Demesmaeker met succes de overstap van respectievelijk VRT en VTM naar de politiek. Op 10 juni staat Pol Van den Driessche, de gewezen politieke hoofdredacteur van VTM, op de CD&V/N-VA-senaatslijst. Het is opmerkelijk, van alle categorieën BV's op de lijsten, lijken de journalisten het meeste succes te hebben. Wie elke dag via tv in de huiskamer komt, moet zich geen zorgen maken over zijn populariteit. De journalisten hebben blijkbaar een aura van degelijkheid om zich heen hangen. Een mens vraagt zich bijna af of hoe het komt dat er nog tv-journalisten zijn die niet in de politiek gaan. De meeste politieke journalisten zijn immers al direct of indirect gepolst. 'Ik ben al twee verkiezingen op rij door verschillende partijen gevraagd', stelt VTM-anker Marleen Van Hecke. 'Blijkbaar is er een tekort aan jonge vrouwen op de lijsten.' Tot nog toe wees Van Hecke elk aanbod van de hand. 'Eens je de stap zet, is je journalistieke carrière voorbij en ik heb nog niet het gevoel dat ik alles in de journalistiek al heb gezien.' Ivan De Vadder (VRT) is naar eigen zeggen nog niet gevraagd. 'Misschien omdat ik daar altijd zeer duidelijk in geweest ben. Voor alle duidelijkheid zeg ik het nog eens: ik ben niet van plan politiek actief te worden.' De enige overstap die nog niet op een succesverhaal is uitgedraaid, is die van Kristl Strubbe van VTM naar de Mechelse Open VLD. Al ligt dat niet aan Strubbe. Een jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen verklaarde Bart Somers, Open VLD-voorzitter en burgemeester van Mechelen, nog dat Strubbe zeker schepen zou worden. Ze scoorde ook goed bij de gemeenteraadsverkiezingen, maar uiteindelijk ging haar schepenzetel naar Greet Geypen, die minder stemmen haalde, maar blijkbaar andere troeven kon uitspelen. Het voormalige VTM-nieuwsanker zou in 2009 alsnog in het schepencollege komen. Opmerkelijk is wel dat de journalisten die onze parlementen bevolken, stuk voor stuk tv-journalisten zijn. Hun collega's van de schrijvende pers die politiek actief willen worden, leggen een ander parcours af. In plaats van een zitje in het parlement zijn ze vooral achter de schermen aan de slag. Dirk Achten verliet De Standaard om kabinetschef van Karel De Gucht (Open VLD) te worden, Mark Deweerdt ruilde De Tijd voor het kabinet-Leterme (CD&V), Peter Renard wisselde Knack in om de rechterhand van Patrick Janssens (SP.A) te worden en Jan De Zutter ging weg bij De Morgen om aan de slag te gaan als politiek adviseur van Steve Stevaert (SP.A). Hun kennis van zaken wordt blijkbaar gewaardeerd, maar zonder bekende kop raak je niet hoog op een lijst. Dan is een bekende achternaam een grotere troef.
In heel Europa vinden we deelstaten die naar hun onafhankelijkheid hunkeren, zo ook in Schotland. Door de opkomst van de SNP, lijkt een onafhankelijk Schotland stilaan werkelijkheid te worden!
Naar een onafhankelijk Schotland? Precies driehonderd jaar geleden, in 1707, werden Schotland en Engeland officieel onder één troon verenigd en werd Groot-Brittannië opgericht. Die unie staat nu ter discussie. De SNP, de Schotse Nationale Partij die ijvert voor onafhankelijkheid, doet het bijzonder goed in de peilingen. De kans dat Schotland binnenkort ook effectief onafhankelijk wordt, is echter klein. Zelfs als de SNP de verkiezingen wint en binnen de vier jaar een referendum organiseert over onafhankelijkheid, is er geen enkele garantie dat een meerderheid van de Schotten 'ja' zal stemmen. Binnen de SNP is niet iedereen ervan overtuigd dat Schotland klaar is voor onafhankelijkheid. Maar ook kleinere partijen zijn voorstander van onafhankelijkheid, zoals de groenen en de Schotse Socialistische Partij.
Welk kiessysteem hanteren de Schotten? Het Schotse kiessysteem bestaat uit een combinatie van een meerderheidssysteem (First Past The Post) en een evenredige vertegenwoordiging. In elk district duiden de kiezers één kandidaat aan met het meerderheidssysteem. Daarnaast stemmen ze nog op een regionale lijst. 'Holyrood' of het Schotse parlement telt 129 parlementsleden (Members of the Scottish Parliament, MSP's). Daarvan zijn er 73 via het meerderheidssysteem verkozen en 56 via de evenredige vertegenwoordiging. Door de combinatie van beide systemen is het moeilijk om een regering te vormen met slechts één partij. De vorige twee regeringen waren coalities tussen Labour en de Liberal Democrats (Libdems).
Hoe werkt het Schotse parlement? Bij zijn aantreden als premier tien jaar geleden maakte Tony Blair werk van zijn verkiezingsbelofte om Schotland en Wales meer bevoegdheden te geven. In 1997 werd daarover een referendum gehouden. Ruim 75 procent van de Schotten stemde voor een eigen parlement. In 1999 trad de eerste Schotse regering aan, een coalitie van Labour en Liberal Democrats. Ook bij de volgende Schotse verkiezingen in 2003 bleef de coalitie in het zadel. De interesse van de bevolking was ondertussen wel bekoeld. In 2003 bracht slechts 49% van de kiezers een stem uit. Het Schotse parlement is autonoom bevoegd voor onderwijs, gezondheidszorg, huisvesting, justitie, politie, milieu, landbouw en visserij. Buitenlandse Zaken, defensie, economie en sociale zekerheid blijven bevoegdheden van de centrale Britse regering in Westminster.
Wie wil een coalitie vormen met de SNP? Hoewel ze het ontkennen, lijken de Libdems de meest voor de hand liggende partner. Hun leider, Nicol Stephen, deed tot nu toe zeer vaag over een mogelijke coalitie. Binnen de partij zorgt de mogelijke winst van de SNP voor de nodige spanningen. Een deel van de partij vindt de unitaire koers zeer belangrijk en wil daarvoor graag de oppositiebanken ingaan, een ander deel is bereid tot een coalitie omdat ze denken op die manier een meer gematigde regering te kunnen vormen.
De gevolgen voor Gordon Brown? Voor Gordon Brown, zelf een Schot en de huidige minister van Financiën, zou een overwinning van de Schotse Nationale Partij een zware nederlaag betekenen. Tony Blair kondigde eergisteren aan dat Brown hem in de komende weken zal opvolgen als premier. De meeste analisten menen dat als de SNP de grootste partij wordt, Browns kansen om bij de volgende Britse verkiezingen te worden herverkozen als premier zeer klein worden. (svh)
Rolf Falter's ongezouten mening, vandaag in De Standaard:
RESTAURATIE
Hoeveel hectoliters inkt zouden er al verspild zijn aan Yves Leterme? Over zijn verbroken eed van trouw aan het Vlaams gouvernement, en het meeslepen van Inge Vervotte in het verderf. Over zijn vele tv-nummertjes die er vooral niet mogen uitzien als nummertjes. Over zijn precampagne in staatsmansprofiel. Over zijn politiek van de lege stoel op de Senaatslijst. De Wetstraatpers is verlekkerd op dat soort amuse-gueules en sorbetjes. Maar wat heeft de kiezer-consument daar aan? Zelfs in het besef van de onbetrouwbaarheid van opiniepeilingen, bestaat er amper twijfel dat Yves Leterme en het kartel CD&V/N-VA op dit ogenblik de politieke marktleiders zijn in Vlaanderen en België. Dus moeten we ons vooral afvragen wat ze willen en kunnen doen na de verkiezingen. Bij formatiegesprekken telt men altijd eerst de centen. Paars heeft de opbrengsten van het omgekeerde sneeuwbaleffect opgesoupeerd. Gewesten en gemeenschappen zuigen de federale schatkist verder leeg. Ook de zogenaamde alternatieve (in feite: bijkomende) financiering van de sociale zekerheid en de NMBS doen dat. Toch zegt Tony Van Parijs (CD&V) dat hij één miljard euro extra wil voor Justitie. De PS belooft 4,5procent bij per jaar voor de ziekteverzekering, twaalf procent bij voor alle pensioenen, en nog een paar dure extra's. Daarentegen acht Luc Coene, de vice-gouverneur van de Nationale Bank, een surplus op de begroting van tweeprocent van het bbp tegen 2016 noodzakelijk. Hoe zal Leterme dat allemaal verzoenen? En zal dat meteen lukken in september van dit jaar, want de begroting van 2009 is alweer die van een verkiezingsjaar? Precies doordat de vergrijzing de kosten doet oplopen in ziekteverzekering en pensioenen, kunnen we ons geen permanent groeiende RVA van nu al 8,2 miljard euro per jaar blijven veroorloven. Rechtstreeks snoeien in de werkloosheid - bijvoorbeeld door geleidelijk het fiscaal gunstregime voor uitkeringen af te bouwen - gaat echter niet. Dus moet het via de omweg van een staatshervorming, door de Vlamingen hun te talrijke brugpensioenen en tijdkredieten zelf te laten betalen en de Franstaligen hun te talrijke werklozen. Maar, zo beloofde Leterme vorige week tegenover Elio op VTM, 'geen enkele uitkering zal door de staatshervorming naar omlaag gaan'. Hoezo? Daarnaast is er het dossier van milieu, energie en mobiliteit. De Europese instanties zullen wel bepalen hoever dit land moet geloven in het broeikaseffect of gas moet kopen in Rusland. Maar blijven we zelf massaal vrachtwagens lokken naar de snel groeiende Vlaamse havens, houden we de kerncentrales langer open, laten we de NMBS in haar lethargie, knoeien we verder rond Zaventem? Allemaal vragen voor Leterme. Hoe kan men meer zicht en greep krijgen op de immigratie, om ze beter te kanaliseren en op te vangen? Hoe kan men eindelijk de informaticarevolutie vertalen in minder, maar beter betaalde ambtenaren (dus ook minder leden van de overheidsvakbonden) met meer werkingskredieten? Hoe organiseren we leger en gerecht? Daarover gaat het toch op 10 juni? Zullen we antwoorden krijgen? Zeker met de driepartijencoalitie die zich aandient is het logisch dat de marktleider zoveel mogelijk de handen wil vrijhouden. Bovendien vervagen de hoogconjunctuur en de vroege hoogzomer alle onheilstijdingen, zelfs die van Opel Antwerpen. Heeft de kiezer trouwens niet herhaaldelijk bewezen dat hij liever bedrogen wil worden dan moeilijke waarheden te horen? De kans is dus groot dat we na 10 juni terugkeren naar de rooms-rode tijden van de vroege jaren negentig en lang voordien, met of zonder blauwe franje. De globalisering vereist dat de overheid een efficiënte economische medespeler wordt, maar het Belgische bestuur zal morsig blijven. Die kwaliteit zal, zoals in Den Haag, opnieuw toegedekt worden met paternalistische berispingen van de veel te individualistisch en egoïstisch geworden burger. Ondertussen zal de PS haar cliëntèle bedienen en afhankelijk houden, en blijven beweren dat het herstel van Wallonië voor morgen is. CD&V riskeert weer te vergeten dat macht geen privilege is, maar een hernieuwbaar contract met de burger. In de compromissen die inherent zijn aan ieder mensenleven, is de oude Guy Verhofstadt versleten geraakt aan de macht. Toch zou het kunnen dat zeer snel weer nostalgie oprijst naar de jonge beeldenstormer die tussen 1985 en 1995 de pretentieuze zuilen geselde, de heimelijke slokkoppen aan de staatsruif ontmaskerde en frisse ideeën aanbracht over de werking van moderne instellingen. Ooit moet de 21ste eeuw ook in dit land kunnen doorbreken.
Rolf Falter is freelance journalist. 'Sluitertijd' verschijnt wekelijks op woensdag. www.standaard.be/sluitertijd
Grafische voorstelling bevolkingssamenstelling in Brussel naar Europees, niet-Europees
BRON: Jan Hertogen, socioloog www.npdata.be
Voor de ene is Brussel een dynamische, bruisende internationale stad in volle ontwikkeling en vernieuwing, voor de andere is het een griezel van een hoofdstad. Voor mij is het al zeven jaar de stad waar ik met plezier werk en is het in die optiek vooral het eerste: een dynamische, bruisende wereldstad.
Brussel, de hoofdstad van Vlaanderen, België en Europa is een echte wereldstad geworden, tot spijt van wie het benijdt...
Verkiezingen '07: Sp.a en Groen! spelen (een beetje) vals
Ook ditmaal kandideren verschillende politici in een andere kieskring dan die waar men woont. Zo weten we dat Leuvenaar Louis Tobback de Sp.a-Spirit opvolgerslijst duwt in de (nog steeds niet gesplitste) kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde, evenals Frank Vandenbroucke die, hoewel hij in Scherpenheuvel woont (kieskring Leuven), de Sp.a-Spiritlijst duwt in B-H-V. Omgekeerd gebeurt het ook, zo trekt Overijsenaar (kieskring B-H-V) Peter Lombaert de Leuvense Groen!-lijst.
Persoonlijk vind ik dit kiezersbedrog. Voor de gemeenteraads- en provincieraadsverkiezingen bestaat de verplichting om in de desbetreffende gemeente/provincie te wonen, waarom kan dit dan ook niet opgelegd worden voor de parlementsverkiezingen?
De keuze van Groen! vind ik al helemaal bizar, het gaat immers om de Leuvense lijsttrekker. Wat voor een signaal geef je hier in feite mee: dat er in de kieskring Leuven niemand bekwaam is om parlementslid te zijn? Wat dan bvb met een Ann De Martelaer uit Pellenberg (Lubbeek)? Zij viel 2 jaar geleden bij de Vlaamse verkiezingen uit de boot ten nadele van Eloi Glorieux (ook al van BHV), ook al behaalde ze een pak meer stemmen (3.803 vs 7.349(!))
Vreemd, zeker voor een partij die zich toch zo graag voordoet als maagdelijk en anders.
Soit, de kiezer heeft hierover het laatste woord. Ik denk er alvast het mijne van.
De Leuvense Groene lijsttrekker, Peter Lombaert, klinkt op de mooie cadeau die hij kreeg van de partijtop
Ann De Martelaer van Groen!, haalt stemmen maar dient ze als martelaar?
Wat doet Louis Tobback in Brussel-Halle-Vilvoorde?
Het zit er bovenarms op tussen Noël Slangen en het weekblad Knack. Over de voorgeschiedenis van deze twist kunt u elders meer lezen, maar hier bekijken we de zaak even vanuit het standpunt van de internet-domeinnamen. Vorige vrijdag registreerde Noël Slangen de domeinnamen meneerrik.be en rikdenolf.be. Rik (eigenlijk Hendrik) De Nolf is de baas van Roularta, uitgever van Knack. Door zijn personeel wordt hij aangesproken als "meneer Rik". Zondag verspreidde Slangen een persbericht waarin hij aankondigde dat er via die website onthullingen zouden volgen over de gang van zaken bij de Knack-redactie.
Maar wie een kuil graaft voor een ander, zorgt er best voor dat hij er zelf niet invalt. En zo schrander is meneer Slangen wel, want hij registreerde ook de domeinnamen meneernoel.be en meneerslangen.be.
Kijk, dat valt me nu toch wel een beetje tegen van gedoodverfde spin doctor Slangen: dat hij er een heel weekend voor nodig had om te beseffen dat hij best ook die domeinnamen registreerde.
Dat de Knack-werknemers van meneer Rik zondagavond niet op het idee kwamen om snel meneerslangen.be en meneernoel.be te registreren, ligt natuurlijk aan de zondagsrust, waar ze zich als beruchte kaloten (op Goede Vrijdag géén vlees in de Knack-kantien!) strikt aan moeten houden.
Voor de liefhebbers: mijnheerslangen.be en mijnheernoel.be zijn nog vrij.
De échte Open Vld-voorzitter, Noël Slangen, volgens Knack een echt crapuultje.
Er werd voorgesteld een supranationale Europese organisatie op te richten voor het beheer van de grondstoffen die op dat moment de basis van alle militaire macht vormden: kolen en staal. Maar de twee landen die hun nationale zeggenschap over de 'zenuw van de oorlog' moesten opgeven, hadden elkaar nog maar enkele jaren daarvoor op leven en dood bevochten in een gruwelijk conflict dat niet alleen grote materiële, maar vooral ook enorme geestelijke schade -haatgevoelens, wrok en vooroordelen- had nagelaten. 
8 mei 2007
De échte Open Vld-voorzitter, Noël Slangen, volgens Knack een echt crapuultje.
