Een boek schrijven lijkt me wat te moeilijk, dus probeer ik mijn ervaringen e.d. neer te pennen op deze blog. Ik zal chronologisch te werk gaan, dat wil zeggen dat ik begin bij mijn allereerste ontmoeting met theater... en hoe mijn liefde voor het podium daaruit ontstaan is.

Veel leesplezier! 

Tim

Minder dan een maand na de laatste voorstelling van LIEVE SILVESTER, werd ik opnieuw gecontacteerd door het bestuur van toneelbond Hand in Hand Denderhoutem. Hun jeugdvoorstelling van oktober was zo goed meegevallen, dat ze meteen een tweede stuk wilden brengen, maar dan wel in de maand mei. En of ik bereid was om mee te doen. "Ben ik nog jeugd genoeg?" Vroeg ik me af. De meeste van die pagadders waren maximaal 16 jaar oud, dus wat zou ik daar gaan tussen doen als 20-jarige? Het bleek geen probleem, en ook Dieter, die meespeelde in LIEVE SILVESTER, zou meedoen. 

Van een stuk met 7 spelers, naar een stuk met meer dan 30 spelertjes... het was een aardig chaotisch boeltje, maar dat werd allemaal professioneel geleid door een 60-plusser met de energie van twaalf Redbulls: Fons Vinck. Een Aalstenaar die het werken met toneelspelende kids gewend was en die het allemaal in goede banen zou leiden, bijgestaan door zijn rots in de branding Eddy. 

Het stuk - GEESTEN IN HET KASTEEL - was door hem geschreven en leek wat op het bekende Draculaverhaal. Dieter zou de vampier-graaf spelen, ikzelf zou de rol van butler van de kasteeldame voor mijn part nemen. Niet zoveel tekst... maar een geweldige rol, bleek achteraf. De repetities begonnen in januari, we zouden spelen in mei. Tijd genoeg dus. Repetities waren op donderdagavond en zondagvoormiddag: ook goed te doen. 

Naast de planken had ik ook geluk: ik leerde mijn huidige vrouw Nele kennen. Zij speelde al mee in het vorige stuk (en toen al dacht ik: wat is me dat voor iets) en ook die spreekwoordelijke vonk sloeg over. Zij zou de rol van Angela, sidekick van graaf Vlad Tepes, spelen. 

De weken vlogen voorbij en voor ik het goed en wel besefte, stond ik klaar om voor de tweede keer iemand anders te zijn. Een brompot van een butler... maar tijdens het spelen voelde ik dat ik de lachers op mijn hand kreeg... Het applaus dat ik op het einde van de voorstelling kreeg, bleek fenomenaal... dit had ik eigenlijk niet verwacht.  

Het deed mijn honger naar meer spelen alleen maar groeien. De drie voorstellingen van GEESTEN IN HET KASTEEL waren in een flits voorbij en ik kon niet wachten op de eerste vergadering voor het 'volwassen' toneel. Welk stuk zouden ze dan spelen? En zou ik opnieuw mogen meedoen? 

 

 

Ik zou mijn allereerste toneelstuk spelen, met een hoopje lieve mensen rondom mij die ik de voorbije weken beter had leren kennen. We wisten allemaal dat dit een bijzonder groepje was en zou blijven. Het was de eerste van zeven voorstellingen waarin de mensen bulderlachten met de vele grappige woordspelingen en de hilarische verwisselingen, maar ook ontroerd werden door de emoties die oplaaiden op het podium. 

Het werd het stuk waarbij ik meteen ook mijn eerste black-out had en simpelweg aan de keukenkast ging vragen wat ik moest zeggen, omdat ik wist dat daarachter de souffleuse zat. Het werd ook het stuk waarbij we allemaal in de lach schoten op het podium omdat één van ons een hilarische fout had gezegd die niemand had opgemerkt, behalve zijn medespelers... Rond de 2000 mensen kwamen deze voorstelling bekijken - een enorm succes in het kleine Denderhoutem, en daar mocht ik deel van uitmaken. Ik wist één ding: dit pakt niemand mij af. 

Na de laatste voorstelling bleven we met de drie jongste spelers slapen in één bed bij één van de medewerkers. 's Anderendaags gingen we met de hele kliek gezellig gaan eten, kwestie van een goeie afsluiting van het speeljaar. Enkele weken later speelden we het hele stuk nog één keer, in Sint-Antelinks, een dorp niet zo ver daar vandaan. De gezinsbond aldaar nodigde ons elk jaar uit om 'ons' stuk daar nog één keer te spelen voor hun publiek, in een overvolle parochiezaal.

Het waren de tijden van lang blijven hangen, lekker veel lachen, nieuwe mensen leren kennen en genieten. Het was het eerste toneelstuk... en er gingen al gauw nog volgen...

 

Twee weken na de jeugdvoorstelling van 'Het duivelse plan', waarna ik mezelf officieel had ingeschreven bij 'den toneelbond' van Denderhoutem, kreeg ik telefoon. Mijn vader stond onderaan de trap en riep dat er telefoon was van Willy. Welke Willy? Hoe Willy? Wie Willy? "Hoeveel Willy's kent gij misschien?" Vroeg mijn va. "Ja... euh... Willy de coiffeur?" Zei ik onzeker. "En waarom zou die je bellen?" Hij had een punt. 

Willy Provost, voorzitter van 'den toneelbond', was dus aan de lijn en vroeg of ik eerstdaags naar Denderhoutem kon komen om te repeteren voor een nieuw stuk. Het vorige was geannuleerd wegens meningsverschillen en andere perikelen... Er zou een nieuw stuk gekozen worden en enkele nieuwe spelers aangetrokken worden. Uiteraard zag ik het zitten. Ik keek enorm uit naar die bewuste avond. 

LIEVE SILVESTER - stond er bovenaan mijn allereerste brochure. Een klucht van de Aalsterse toneelauteur Paul Coppens. Ik werd ontvangen door warme mensen. Nelly, de regisseur. Willy, die ik vorige keer al zag. Renée, een iets oudere dame, ook uit Ninove. Dieter, een boomlange vent die een jaar jonger was dan ik. We zouden hard moeten werken met dit hechte team, want binnen 6 weken was er première. Danny zou gevraagd worden voor de hoofdrol van Silvester, ik zou zijn zoon mogen spelen en Renée speelde mijn moeder. Dan waren er ook nog een overbuurman en -vrouw, een oud lief van Silvester en een tante. De rollen waren verdeeld, het repeteren kon beginnen...

 

Een dag die ik me voor altijd zal herinneren. Ik lag, als jonge twintiger, in de zetel van mijn ouderlijk huis in de Ooststraat te Ninove. 

De bel ging. Een buurvrouw, die goed bevriend was met mijn ouders, stond daar met een ticket voor de voorstelling van het jeugdtoneel in Denderhoutem. Zij kon door omstandigheden niet gaan kijken. Mijn ouders gingen al... maar kenden ze nog iemand die geïnteresseerd was? 

Ik moet gedacht hebben: "Allez, waarom niet?" En zo geschiedde...

Die avond keek ik gebiologeerd naar dat jong talent dat zich op de 'Atomse' planken voortbewoog. Het publiek reageerde zeer enthousiast... en daar is een vonk overgeslagen. Meer dan één zelfs. Ik richtte me tot mijn ouders en zei hen dat ik dit ook wel zag zitten: toneel spelen en zo... 

Mijn vader, altijd lekker enthousiast, zei met enige trots dat hij de voorzitter van de toneelbond wel kende en dat het zelfs verre familie was. Hij zou wel eens een goed woordje voor me doen. 

Een goed kwartier later zat ik aan tafel met Willy Provost, het toenmalige 'opperhoofd' van toneelbond Hand in Hand te Denderhoutem. Jonge gasten waren altijd welkom, zei hij, maar ik moest niet direct rekenen op een rol. De repetities voor het volgende stuk, dat eind december zou gespeeld worden, waren al een tijdje aan de gang. Volgend jaar misschien. 

Die avond keerde ik, lichtjes hoopvol, terug naar huis, niet wetende dat heel binnenkort mijn wereld zou veranderen...