Na het nogal overdonderende succes van "Hans en Grietje, de musical" en toen ik wist dat "De Gelaarsde Kat, de musical" er ook aankwam, begon ik enkele dingen op een rijtje te zetten. Zoals bijvoorbeeld mijn lidmaatschap bij toneelbond Hand in Hand. Ik was er lid sinds 2004 en sinds 2008 bestuurslid. Op heel korte periode was ik nogal 'belangrijk' geworden voor die groep. Was het dat wat ik wilde? Wilde ik de rest van mijn leven verbonden - bijna vastgeketend - blijven aan één groep (die groep)? Ik twijfelde. Ik was amper 27 jaar... dat kon de bedoeling niet zijn.
Ik stuurde een voor velen onverwachte mail naar de voorzitter, Herman, met daarin mijn ontslag. Ik stuurde ongeveer hetzelfde ook naar de andere bestuursleden en de rest van de toneelgroep. Verschillende berichtjes van verontwaardiging volgden, maar mijn besluit stond vast. Tijd voor iets nieuws. Misschien wel een leuke musicalcarrière?
Het was gek om september in te rollen... het nieuwe schooljaar was één ding, maar de voorbije jaren begon ik dan ook steevast te repeteren in Denderhoutem. Nu niet. Het zou stil blijven. Dacht ik. Begin september kreeg ik telefoon van een zekere Jan François. Ja, die kende ik vaag. Hij regisseerde en speelde in de omgeving van Aalst, en zijn ouders waren vaste klant in Denderhoutem en Liedekerke. Jan zat met een probleem. Hij had aan Theater Barbara eerst zijn ja-woord gegeven omtrent hun volgende productie maar moest nu toegeven dat hij wat teveel hooi op zijn vork genomen had en hij moest dus voor dat nieuwe stuk forfait geven. Maar hij had hen beloofd op zoek te gaan naar een vervanger en om de één of andere reden had hij aan mij gedacht. Of ik diezelfde avond nog naar Aalst kon gaan om daar eens te gaan zien. Ik zei dat ik dit eerst met mijn vrouw ging overleggen. Zij stemde in. Ik naar Aalst.
Daar aangekomen bleek dat ik niet de enige vervanger was! Er zaten er nog twee. Moest ik nu auditie doen? Neen, gewoon eens lezen. Ik las. Tegen het einde van de avond werd de beslissing genomen: ik mocht meedoen in RAUW. Een familiaal drama geschreven en geregisseerd door Bob Selderslaghs. Bob kende ik van op tv. Een zachte, aimabele man met een heel goede visie van wat hij wel en niet wilde zien op het podium, zo bleek achteraf. Sarah en Anneke waren mijn tegenspeelsters - oftewel mijn zussen.
Het stuk - tot nu toe één van mijn favorieten dat ik ooit mogen spelen heb - ging over twee zussen en een broer die samenkomen na de dood van hun vader. Zoonlief Steven staat er sarcastisch tegenover. Hij had een aantal jaar geleden immers met slaande deuren het ouderlijk huis verlaten omdat vader geen homo's in de familie wilde. De oudste zus had de zorgen voor vader tijdens zijn laatste levensmaanden op zich genomen terwijl de jongste zus zo haar eigen zorgen had met haar man. Een prachtig stuk met geweldige dialogen en een o zo sober maar sterk decor: drie stoelen, een levensgroot portret van vader en een klein, zwart koffertje. Deus ex machina. Wat zat daarin? Negen scènes, zonder pauze. Iedere speler zat of stond op zijn stoel en keek de hele tijd façe public. Amper een blik werd gewisseld met elkaar. Zeer vernieuwend om te repeteren, maar geweldig toen het allemaal in elkaar klikte.
De première was ergens in november in het kleine zaaltje van Theater Barbara, de Studio. Aangezien de zaal zo klein was - er konden nog geen 100 mensen zitten - speelden we best veel. En tot groot geluk van ons allen werd het nog eens verlengd: we zouden het stuk nog eens in mei 2012 spelen in Breda en in juli 2012 in Westouter.
Toen ook die speeldagen gepasseerd waren, waren we het er allemaal over eens: RAUW is een stuk om in ons hartje te steken en om binnen een paar jaar nog eens te doen. Het was véél te plezant. Met dank aan Bob.
16-12-2014
18. KAMIEL
Mijn eerste monoloog...
Ik weet niet goed wanneer de vraag precies gesteld werd, maar ik weet wel dat ik even moest slikken toen ze kwam. "Hebt ge goesting om een monoloog te brengen?" Het was Niels, die ik kende van toneelbond Hand in Hand - waar ik nota bene mijn ontslag gegeven had - die me vroeg om voor een goed doel een monoloog te brengen. Meerbepaald voor de vzw 'Mensen helpen Mensen', een vzw van Aalsterse Keizer Carnaval Kamiel Sergant, een organisatie die mensen in armoede of vereenzaming wil helpen door een voedselbedelingen en dergelijke. De opbrengst van die benefietavond, waarin ik mijn monoloog zou brengen maar ook Paul Roelandt, Atomse juwelier en zanger, zou optreden, zou integraal naar de vzw van Kamiel gaan.
Niels had het idee om een monoloog van Fons Vinck te laten brengen. Fons had immers een stuk geschreven over een kansarme man. Toevallig heette het stuk ook Kamiel. Ik kreeg het stuk en begon het te lezen. In de zomervakantie van 2011 begon ik het te herschrijven, zocht ik muziek uit die het stuk kon versterken, schreef ik een liedje dat ik erbij zou zingen en ging ik aan de slag om het stuk in te studeren. Een hele brok, zo'n 30-tal bladzijden met alleen maar tekst... voor mij! Ik heb er enkele keren serieus op gevloekt en moest meerdere keren de hulp van Nele, mijn vrouw, inroepen om mij op te vragen. We gingen ook op zoek naar iemand die het licht en geluid wilde doen, iemand om te grimeren... het werd zoeken naar de gepaste kledij en decorstukken. Ik werkte niet met een regisseur, hetgeen mij ook geen druk gaf om mijn tekst meer dan op tijd in te studeren. Naarmate de dag des oordeels naderbij kwam, des te spannender werd het.
Om wat extra reclame te maken contacteerde ik Marino, journalist bij de Streekkrant en Het Laatste Nieuws. Gevolg was een mooi artikel in laatst genoemd dagblad.
Op zaterdag 24 september was het zover: de enige opvoering van de monoloog 'Kamiel'. Het was zweten, bibberen, sterven van de stress. Er zaten zo'n 100 mensen in de zaal, alsook een afgevaardigde van de vzw. Kamiel Sergant zelf kon er wegens gezondheidsproblemen niet bij zijn.
Het applaus op het einde van de voorstelling maakte veel goed, maar ik heb toen gezworen geen monoloog meer te spelen. Ik voelde me zo eenzaam op het podium. Gelukkig heb ik nu al geleerd: 'Zeg nooit nooit'. Wie weet... ooit...
15-12-2014
17. HANS EN GRIETJE
Maart 2010
De opvoeringen van 'Van de brug af gezien' moeten net gepasseerd geweest zijn. Of misschien zat ik er nog middenin, maar ik weet nog heel goed dat ik in die dagen een facebookbericht kreeg van Olivier De Meyer, stichter van en productieleider, regisseur en manusje-doet-'t-bijna-al bij Event-Team vzw, de groep waarbij ik in 2007 en 2008 meespeelde. Hij zei me dat hij volop bezig was met het stuk voor 2011 en dat daar een rol in zat die me wel op het lijf gegoten was. Wat de rol en het stuk waren, wilde hij nog niet kwijt. Hij zou me dat later die maand laten weten... Ik natuurlijk reuzebenieuwd, maar wie Olivier kent, weet dat hij kan zwijgen als een graf.
Eind die maand kreeg ik een sms: "Hans en Grietje". Ik kende de musical niet. Ik zou ook 'begot' niet weten welke rol ik daarin zou moeten spelen... Ik vroeg nog of het een grap was, maar hij was doodserieus. Niet veel later zat ik al op het internet te surfen naar die bewuste musical. Het bleek een Nederlandse productie te zijn van het snelgroeiende bedrijf Van Hoorne Entertainment en er leek inderdaad een rol in te zitten voor mij: Jan-Willem, het spekje. Om duidelijker te zijn: Jan-Willem was een padvinder die ooit langs het huisje van de snoepheks gepasseerd was en omgetoverd werd tot een reuzenspek. Olivier liet wel duidelijk weten dat ik er natuurlijk auditie moest voor doen én dat ik me terug zou moeten inschrijven voor de opleiding.
Augustus 2010 Nele en ik waren net getrouwd en terug van huwelijksreis, of er zat al een sprookjesachtige mail in mijn inbox: Olivier stuurde mij en Liesbeth de mail met daarin de melding dat o.a. wij op zijn 'verlanglijstje' stonden om de rollen van de twee spekjes te spelen. We werden aan elkaar voorgesteld en zouden ergens in september auditie moeten doen. Spannend!
11 september 2010 Voor veel Amerikanen een datum om zo snel mogelijk te vergeten, voor mij een datum om te onthouden: Liesbeth en ik deden auditie voor de rol en werden geselecteerd! We waren allebei dolgelukkig, maar wisten toen nog niet wat voor een geweldige rollen het eigenlijk wel waren... wij zouden dé komische noot van het stuk worden. Niet veel later werden ook de andere rollen bekend gemaakt: Sofia en Michiel zouden de titelrollen op zich nemen, Dorothy Wuyts werd Caramella, de snoepheks en toen kwamen er nog een paar bekende namen naar voren: mensen die ik kende van de vorige musicals. Ben zou de vader van Hans en Grietje spelen. Sofie Craeye werd de moeder. Peggy kreeg de rol van Vlerk, de kraai van Caramella.
De maanden die erop volgden waren een opeenvolging van zalige maar loodzware repetitiemomenten. Zalig, want we lachten ons te pletter en er was ruimte voor improvisatie. Zwaar, want de kostuums van Jan-Willem en Veronica waren geen pluimpjes. Acht tot negen kilogram moesten we mee het podium op sleuren. En daar dan nog wat dansjes bij doen ook. Gelukkig was daar Sanne, de choreografe, die ons met engelengeduld uitlegde welke pasjes we moesten doen.
De eerste keer voor een publiek in die rol was op 6 februari 2011; een promovoorstelling voor de mensen van Opendoek vzw, de overkoepelende organisatie voor amateurtheater in Vlaanderen. Zenuwen gierden door ons lijf... zouden deze mensen meedoen met ons dansje - want dat was überhaupt de bedoeling! Een dikke tegenvaller... applaudisseren kon nog net, maar rechtstaan en het dansje meedoen was teveel voor deze zaal vol stijve harken. Lichte paniek... wat zou dat in april geven?
21 april 2011 De langverwachte try-out: een uitverkochte zaal vol mensen die tickets gewonnen hadden met het tijdschrift Klasse. Onderwijzers dus. Kritische mensen dus! Zweten! Zenuwen! Darmklachten! 'Den trac'. En ik verzeker u: een kostuum van 9kg zwier je niet zomaar eventjes aan de kant om naar het toilet te lopen. Start. De eerste scène loopt. Scène 3 is het al van dat voor Jan-Willem - Jeewee voor de vrienden - en Veronica. Pats. De eerste grap is gelanceerd. Er wordt wat gegrimmeld. Bij de volgende grap wordt er al wat meer gelachen. Drie moppen verder hebben de mensen - groot en klein - door dat er mag gelachen worden en dat die twee snoepen er wel degelijk zijn om hun lachspieren te trainen. De volgende scène wordt cruciaal: het dansje, waarbij iedereen in de zaal zou moeten meedoen, zit daarin. We beginnen te zingen... het is een meeklapper. En klappen doen ze. Allemaal. Als ik dan ook nog eens, tussen twee refreinen door, de zaal aanspreek en brul dat ze moeten rechtstaan en meedoen, is het hek helemaal van de dam: iedereen rijst uit zijn stoel en doet de simpele bewegingen doodleuk mee. Ik geniet. Zalig! Na de pauze volgt een hele lange scène met Hans en Grietje, maar ook die werkt geweldig. Er wordt aan een snel tempo gespeeld, dat hoort bij dit stuk. Bij het finalelied wordt er ook hard meegeklapt en -gezwaaid. Het licht gaat uit. Iedereen naar de coulissen om te groeten. Elke hoofdrol heeft zijn eigen deuntje waarbij hij of zij op moet komen om het applaus in ontvangst te nemen. Daar klinkt het muziekje van Jeewee en Veronica. Ik zet een stap in het licht... en het lijkt of de zaal ontploft... We worden als helden onthaald en het applaus is één van de warmste die ik ooit kreeg. Als we even later allemaal zijn komen groeten en het doek sluit zich, barst het feest op het podium los. We zijn allemaal moe maar dolgelukkig dat we dit mochten maken. We voelen allemaal dat dit een ander soort musical is dan wat Event-Team tot nu toe bracht. Up-tempo. Poppy. Op het zeemzoeterige af. En met een geweldige dosis humor. Humor die ik mocht brengen. Ik voelde meteen dat dit een productie was om in te kaderen.
Na de voorstellingen in Evergem verhuisde het hele zootje naar het immense NTGent... een prachtige theaterzaal in hartje Gent met drie balkons en een schuin podium maar bovenal: met een crew om U tegen te zeggen en een publiek die, ook al zitten ze 30m boven je hoofd, even graag meedoet als mensen in Evergem. Na NTGent keerden we terug naar Evergem voor de laatste voorstellingen.
Juni 2011 De laatste voorstelling van Hans en Grietje was achter de rug. Voldaan waren we nog lang niet, maar helaas, aan alle mooie liedjes komt een einde. Aan dit veel te vroeg. Olivier liet wel al weten wat de opvolger zou zijn: De Gelaarsde Kat. Van hetzelfde productiehuis uit Nederland, en dus met dezelfde soort songs en humor. Ik wist dat ik terug voor die rol moest gaan. Die rollen voelden aan alsof ze voor mij gemaakt waren. Ik was dolgelukkig én dankbaar dat ik dit mocht doen.
