Toen het fantastische speeljaar 2012-2013 van Event-Team ten einde liep, had ik persoonlijk zoiets van 'het is mooi geweest'. Mooier kon eigenlijk niet, dacht ik. Ik had in de voorbije jaren leuke mensen leren kennen en er aangenaam mee mogen samenwerken op de planken. Dorothy was er zo eentje. We waren allebei even oud en hoewel zij professioneel was en ik niet, toch was er die klik op het podium. Die klik hadden we allebei gevoeld en we vonden dat er misschien toch nog iets kon aangehangen worden. Geen musical deze keer. Een theaterstuk. Wij met ons tweeën.
We spraken erover met Olivier. Hij zag zoiets wel zitten en kende misschien wel een komisch stuk dat met twee of drie spelers te doen was. Niet veel later kregen we de titel te horen: "Wie slaapt er op de bank?" We kochten enkele scripts en ik begon de nogal gammele vertaling te bewerken naar iets hedendaags, iets voor ons twee. Olivier zou de regie doen. Moesten we nog op zoek naar een decor. Een eerste lunchvergadering bij Olivier thuis bracht nog geen effectieve oplossing. Zelf bouwen? Dat zou veel extra werk zijn voor de decorploeg. We zouden verder zoeken. We zochten ook een speeldatum... ergens in het voorjaar?
In oktober 2013 gingen we voor de eerste keer repeteren. Bij Dorothy thuis, in de living. Het was wat zoeken, maar Dorothy zat vrijwel direct in haar rol. Dat het leuke repetities zouden worden, wisten we al. Dat het er uiteindelijk zo weinig zouden worden, wisten we nog niet.
Olivier had via het Prethuis, het theaterproductiehuis van Jeroen Maes, een decor kunnen bestellen. Ook de kaartenverkoop verliep vlotjes. Het ding verkocht krijg aan andere culturele centra was een doelstelling. Alle Vlaamse culturele centra kregen een uitnodiging. Nul gingen op onze aanvraag in, maar dat bedierf ons spelplezier allerminst. De muziek tijdens het stuk gingen we bij de kleinkunst halen: Yevgueni. Dorothy sprak het in haar rol altijd uit als Jef Geeni, net zoals voormalig minister van cultuur Schauvliege dat had gedaan in het Sportpaleis bij de uitreiking van één of andere cultuurprijs.
We repeteerden een aantal keer in Mariakerke en ook eens in Oliviers school. Maar het aantal repetities was dusdanig laag dat ik me begon zenuwachtig te maken. Zouden we dit wel halen? Tekstkennis was niet echt een probleem, maar zo'n toneelstuk moet ook vlot over de scène lopen. De première naderde met rasse schreden...
De dag des oordeels was daar: 7 maart 2014. De dag ervoor was het decor geleverd in (ons) Sleidinge, die nacht bijna geen oog dichtgedaan van de zenuwen. In de voormiddag en in de namiddag zouden we twee doorlopen doen - kwestie dat die telefoon echt eens zou rinkelen, dat het licht echt eens zou aan- en uitgaan en dat ik misschien ook echt eens zou koken, want ja, dat kwam er ook nog bij: Tim zou een potje koken terwijl hij zijn tekst declameerde. De zaal zat zo goed als vol, wat niet slecht was voor slechts twee acteurs, vond ik zelf. In de namiddag waren Ben en Saskia komen kijken. Zij hadden de allerlaatste tips gegeven, waar we gretig van gebruik maakten. En dan was het zo ver... de muziek startte, het doek ging open... en spelen maar...
Toen twee en een half uur later ongeveer het laatste liedje begon te spelen en wij mochten gaan groeten, viel er enerzijds een gigantisch blok van onze schouders, maar anderzijds was het genieten, genieten en nog eens genieten. Het applaus overspoelde ons en voelde heel warm aan. Want hoe je het ook draait of keert, je bent een grote leugenaar als je als acteur zegt dat dat applaus je niks doet. Het doet je wel iets; het raakt je, het beroert je. Het ont-roert je. Het is het mooiste geschenk dat je van een publiek kan krijgen. Ik heb het genoegen gehad om het toen voor de 25e keer te krijgen... En het deed nog altijd evenveel deugd als die eerste keer.
Nu ik dit schrijf, ben ik al in aanloop naar mijn 29e productie: DE KRIEGELS, DE MUSICAL, alwaar ik de strenge, neurotische directeur Kramers zal spelen. Een kleinere rol met heel wat minder komische elementen, maar wel eens de mogelijkheid om iets totaal anders te spelen dan wat het musicalpubliek van me gewend is. Ik wil bij deze alvast alle mensen die ooit naar me komen kijken zijn uit de grond van mijn hart bedanken. Bedankt om me telkens weer het mooiste cadeau te geven dat een acteur zich kan wensen: applaus.
