Na drie jaar Ray Cooney was het tijd voor iets anders. Er werd een stuk van Ruud De Ridder gekozen. Regie was voor het eerst in handen van Philippe Hemelsoet, die ik reeds kende van bij De Motoen. Als ik me niet vergis, had ik hem voorgesteld bij het bestuur.
Er was ook een nieuwe speler bijgekomen: Patrick De Rijck. Hij was van de streek en kende dus het Atoms dialect wel wat. Kon altijd van pas komen, dacht ik. In september was er de rolverdeling en eerste lezing. Ik weet niet meer hoe het origineel in elkaar zat, maar er scheelde wat aan, vond ik. Dus gaf ik een tegenvoorstel. Hierdoor kreeg ik een kleinere, maar voor mij interessantere rol.
Het stuk ging over een vrouw (gespeeld door Renée) die jaren voor haar oude vader had gezorgd, maar nu die was komen te gaan, had ze haar broers en zussen uitgenodigd op kerstavond, dit tot groot ongenoegen van haar man (Patrick). Gezien wij met onze toneelbond o.a. speelden op Kerstmis, geen oninteressant stuk! De broers en zussen waren stuk voor stuk personages met een eigen uitgesproken karaktertrek: Sofie speelde de jongste, die haar uitbundige Italiaanse echtgenoot (ongewenst) had meegenomen, Norbert was de ziekelijke, Niels de vraatzuchtige, Christel en Karen de excentrieke tweeling en ik was - ondanks mijn nog jeugdige leeftijd, maar goed opgesmukt door Herman - de oudste en meest norse van het gezelschap. Zwartgalligheid in het kwadraat. Cynisch. Kortaf. Een brompot eerste klas. Dokter van beroep. En stiekem gaf ik hem ook een grote appetijt voor korte drank. Heerlijk om te spelen! Ik herinner me een discussie met Robert Kestemont, één van de grote mannen van Hand in Hand. Hij begreep namelijk mijn kledingkeuze niet: ik had gekozen voor een zwarte broek, wit hemd, zwarte stropdas en zwarte overjas. "Dat is hier net of ge moet naar een begrafenis, en 't is een kerstfeest!" Waarop ik hem steevast antwoordde (hij gaf die commentaar namelijk meermaals): "Ja, Robert, maar voor die mens IS dat kerstfeest een begrafenis. Hij is daar niet graag!"
Ik genoot met volle teugen van deze rol en ook het stuk zelf was best te pruimen. Philippe had zijn vuurdoop bij Hand in Hand netjes doorstaan en wist waarschijnlijk niet dat hij er nog enkele keren ging terugkomen, ook als speler. Ikzelf wist niet dat ik enkele maanden later de handdoek in de ring zou smijten. Tijd voor iets anders.
