Een dag die ik me voor altijd zal herinneren. Ik lag, als jonge twintiger, in de zetel van mijn ouderlijk huis in de Ooststraat te Ninove. 

De bel ging. Een buurvrouw, die goed bevriend was met mijn ouders, stond daar met een ticket voor de voorstelling van het jeugdtoneel in Denderhoutem. Zij kon door omstandigheden niet gaan kijken. Mijn ouders gingen al... maar kenden ze nog iemand die geïnteresseerd was? 

Ik moet gedacht hebben: "Allez, waarom niet?" En zo geschiedde...

Die avond keek ik gebiologeerd naar dat jong talent dat zich op de 'Atomse' planken voortbewoog. Het publiek reageerde zeer enthousiast... en daar is een vonk overgeslagen. Meer dan één zelfs. Ik richtte me tot mijn ouders en zei hen dat ik dit ook wel zag zitten: toneel spelen en zo... 

Mijn vader, altijd lekker enthousiast, zei met enige trots dat hij de voorzitter van de toneelbond wel kende en dat het zelfs verre familie was. Hij zou wel eens een goed woordje voor me doen. 

Een goed kwartier later zat ik aan tafel met Willy Provost, het toenmalige 'opperhoofd' van toneelbond Hand in Hand te Denderhoutem. Jonge gasten waren altijd welkom, zei hij, maar ik moest niet direct rekenen op een rol. De repetities voor het volgende stuk, dat eind december zou gespeeld worden, waren al een tijdje aan de gang. Volgend jaar misschien. 

Die avond keerde ik, lichtjes hoopvol, terug naar huis, niet wetende dat heel binnenkort mijn wereld zou veranderen...