Een drukke maand, mag je wel zeggen. Net nadat ik ALLADIN, DE MUSICAL achter de kiezen had, moest ik optreden bij... het jeugdtoneel van Hand in Hand.
Daar speelden ze voor het tweede jaar op rij een drieluik: drie kortere stukjes, drie totaal verschillende genres, drie verschillende casts. Ik speelde mee in het laatste stuk: EEN SCHNAPS TEVEEL, een klucht van Fons Vinck, geregisseerd door hemzelve. Het ging hier over het vervolg op DE NIEUWE DIRECTEUR, een blijspel over een groepje ambtenaren met hun probleempjes. Het stuk deed zwaar denken aan de geweldige serie 'De Collega's'. Nu speelden we dus de opvolger.
Het stuk ging over het groepje ambtenaren dat op reis ging naar Tirol. Ik speelde de rol van Louis, de buschauffeur die hen naar hun bestemming bracht. Het had allemaal weinig om het lijf, en ik herinner me dat ik me vooral zeer oud voelde tussen dat jong geweld op het podium. Voor de rest stuk voor stuk goeie spelers, en de sfeer was geweldig. Maar toch: ik was 'al' 24 tussen een hoop tieners en dat voel je ergens.
Achter de schermen werd er echter hard gewerkt: de volwassenen die in december jaarlijks aantraden, kwamen hier een tandje bijsteken. Mooi was dat. Op het moment dat ik dit typ, vernam ik net dat Robert Kestemont, een mijlpaal in de geschiedenis van de toneelbond, net overleden is. Met hem heb ik mooie momenten op en naast het podium mogen hebben. Ik was een jonge ket, hij een ervaren rot... maar zijn bescheidenheid sierde hem. Nergens of nooit heb ik hem horen zeggen dat hij met zijn ervaring zoveel beter zou zijn. Hij was rechtuit, eerlijk, amusant. Merci, Robert.
Mei 2008
