Ergens eind augustus 2013 begon ik alweer met een nieuw stuk: Cyrano, het tragische verhaal van de dichter met zijn nogal opvallend reukorgaan. Het stuk was een productie van Theater Barbara uit Aalst, waar ik ook Rauw mocht spelen. De regie was in handen van niemand minder dan Ronny Waterschoot. De man die ik kende uit Familie, maar ook uit talrijke Vlaamse films waaronder Boerenpsalm en Het Gezin van Pamel... een beetje een jeugdidool... en die zou me nu regisseren.
Met lichtjes knikkende knieën trok ik die avond naar Hofstade nabij Aalst, waar de eerste lezing en de eerste repetities zouden doorgaan. Ronny bleek een zeer aimabel man te zijn, net als Jos, die Cyrano zou spelen. Dan was er nog Ingrid, die Roxane zou spelen. Ingrid was een dame naar de meest positieve zin van het woord. Op en top vrouw, charmant, knap en een goeie actrice. We hebben, samen met Jos, in die periode mooie gesprekken mogen voeren en dat bevorderde het repetitieproces enorm, vond ik.
Ikzelf kreeg de taak om een zevental rollen op mij te nemen. Pardon, zeven?! Ja, zeven. Gaande van een smullende bakker tot de beste vriend van Cyrano tot Christian,de pupil van de dichter. En dan ook nog een dronkelap, een gebochelde monnik, een vervaarlijke overste en één of andere soldaat. De repetities waren zwaar, maar zeer leerrijk, grotendeels te danken aan Ronny. Hij zei iets in de trend van "Dit is een tragisch stuk. Laat ons ons goed amuseren en er iets plezant van maken." Dat deden we.
Cyrano kreeg in onze versie geen uitvergrote neus opgeplakt of aangebonden. Ronny had de idee dat het enkel in Cyrano's hoofd een afschuwelijk gedrocht was, maar dat de man in kwestie een vrij normale neus had. De Franse driekleur was ook een thema dat duidelijk aanwezig was: Jos droeg een rood hemd, Ingrid een wit hemd en ikzelf een blauw hemd.
Ik heb me die periode heel goed geamuseerd en de reacties van het publiek waren zeer aangenaam. Ingrid, Jos en Ronny werden drie mensen die ik in mijn hart een plaatsje gegeven heb. Dankjewel om er te zijn!
