De geslaagde jeugdvoorstellingen waren net achter de rug, of er wachtte ons al weer een nieuw speeljaar... De vergadering die daar aan vooraf ging, liep echter niet van een leien dakje.
Het nieuwe stuk zou voorgesteld worden en de spelers die erin zouden meespelen, zouden bekend gemaakt worden. Als kersvers bestuurslid wist ik al dat de hoofdrollen voor mij en Danny zouden zijn, net als het jaar ervoor met FAMILIETREKJES. Er was echter iets vervelends bijgekomen: de voorzitter opende immers de vergadering met de mededeling dat in de statuten van ons aller toneelbond stond dat mensen met een politiek mandaat geen spelende rol mochten hebben in een productie van Hand in Hand. Zodoende mocht Sofie, die toen politiek vrij actief was in Haaltert, geen rol krijgen en dit in tegenspraak met wat we op de bestuursvergadering enkele dagen ervoor hadden afgesproken. Onze secretaris, Marc, wist niet wat hij hoorde en zei dat als wij ons zouden houden aan een oeroud statuut, hij zijn ontslag zou nemen. En zo gebeurde. Marc stapte na enkele rake woorden op. Sofie trouwens ook. Ik werd snelsnel opgetrommeld als nieuwe secretaris en maakte het verslag van de overigens rustige vergadering. Echter, er hing een sfeer die niet leuk te noemen viel.
Eind augustus begonnen we met repeteren. Regisseur van dienst was Nelly, die me vier jaar ervoor mijn eerste stappen op een podium had zien zetten. Nu stond ik vier jaar en tien stukken verder, maar er was meer veranderd: Nelly gedroeg zich baziger, excentrieker, veeleisender. Ze wilde een draaideur in de zaal. En een lift. Dingen die wij als 'simpele' toneelbond niet meteen zagen zitten, hoewel we in het verleden al hadden getoond dat we qua decor voor weinig schrokken. Ik schrijf 'we', maar eigenlijk had ik niets met dat decor te maken. Het decor was steeds het product van manusje-doet-al Herman, zijn broer en zijn neef. Daar kwam af en toe wel een lid bij helpen, maar die drie konden echter jaar na jaar een prachtige scène op het podium toveren.
Ook Danny, mijn tegenspeler, was veranderd. Hij gedroeg zich meer 'uit de hoogte'. Hij was ook helemaal niet akkoord dat we Sofie desondanks toch een rol gegeven hadden. Sofie had het echter steeds heel druk,en kwam zeer vaak niet opdagen tijdens de repetities. Haar rol was dan wel miniem, maar toch... En toen, ergens in september, ontplofte de bom: Danny had zelf een vervangster mee voor Sofie. Ik als bestuurslid kon hier niet mee akkoord gaan; ik wist immers van niks. Danny zei dat hij dit met de voorzitter had besproken en dat deze akkoord was. Ik kon dit moeilijk geloven. Van het één kwam het ander en voor we 't goed en wel beseften, had ook Danny de handdoek in de ring gegooid, na enkele stevige woordenwisselingen natuurlijk.
Dat was, hoe je het ook draaide of keerde, een groot verlies voor 'den toneelbond'. Danny was en bleef een meer dan begenadigd speler. Er moest dus dringend een vervanger gezocht en gevonden worden. Er werd gebeld, gemaild, terug gebeld... Sneller dan verwacht kregen we goed nieuws: Norbert zou Danny vervangen. Ik kende Norbert van haar noch pluimen, maar we wisten dat we er het beste moesten van maken. De repetities die volgden; waren niet van de gemakkelijkste. Nelly maakte het ons (mij) niet gemakkelijk en speelde bijna alles letterlijk voor, iets waar menig speler de kriebels van kreeg.
Toch slaagden we erin om er een leuke voorstelling van te maken. Nele, mijn vrouw, speelde ook mee. Een kleine rol, maar het was zeer leuk om met haar samen op het podium te staan (ze speelde immers mijn minnares). Maar... we voelden allemaal dat het niet meer was zoals vroeger: er was teveel gebeurd dit seizoen: Marc en Danny weg. Sofie (terecht?) misnoegd. De repetities die niet geweldig verlopen waren... Het aantal kijklustigen was ook gedaald. Was dit het begin van het verval van de grote toneelbond uit Denderhoutem? Het was een vraag waar ik niet wilde aan denken.
Juni 2008
