Het was één van mijn eerste zinnen op de planken in Evergem. De musical "HET ONEINDIGE VERHAAL", geschreven door Jos Dom met muziek van Stefan Van Guyse, was voor mij de kennismaking met musical. Ik moest zowaar zingen in dat stuk, én dansen! Zang werd ons aangeleerd door Helena Maes, de danspasjes werden met een engelengeduld aangebracht door Sanne Maesen. Regie was in handen van Olivier De Meyer. Je voelde meteen de sterkte van deze vzw: jeugd! Hier zaten geen oude knarren achter de knoppen, maar een jong gedreven team.
"HET ONEINDIGE VERHAAL" was gebaseerd op het Duitse gelijknamige boek van Michael Ende en was zelfs al verfilmd door Wolfgang Petersen. Ik had de film én het boek ontleend om me zo goed mogelijk voor te bereiden op mijn rol: professor Engywoeck. Wetenschapper van het eerste uur. Bestudeerde al jaar en dag het Zuidelijk Orakel. Getrouwd met Oergl, een kruidenvrouwtje met meer haar op haar tanden dan ik op... nu ja, op mijn borst, zal ik maar zeggen. Oergl werd gespeeld door Peggy, en die twee karaktertjes lagen vrij dicht bij elkaar. Ze was klein van gestalte, maar liet zich door niemand doen!
Repetities voor de musical lagen altijd in de vakanties, hetgeen voor mij als onderwijzer zalig was. We repeteerden bijna altijd volledige dagen, en daardoor was het aantal repetities vrij beperkt. De première naderde als een sneltrein en de zenuwen gierden door ons aller lijf. Het decor bestond voornamelijk uit zetstukken op wieltjes, die heel snel af en aan moesten gereden worden, maar de technische repetities vooraf wierpen hun vruchten af. Hier stond een geoliede machine op de bühne. Peggy en ik hadden slechts één scène in de ganse musical, maar wel een tamelijk lange. Onze tegenspeler was Braam Verreth, die later zou bekend worden als Franky uit Thuis. Braam speelde hier Atréjoe, het hoofdpersonage die op zoek moest gaan naar een geneesmiddel voor de Kleine Keizerin. Er zaten wel andere leuke mensen in de cast. Ben, die mijn vader kon zijn, maar met datzelfde Urbanusgevoel voor humor als ik. Hannes, die in zijn Gmork-pak nog imposanter leek dan hij al was. Dries De Vis, , die het jaar ervoor nog de hoofdrol had gespeeld in Pinokkio van Studio100. Allemaal klasbakken, en daar mocht ik deel van uitmaken. Het leek wel een droom. Dit alles werd geruggesteund door een backstageploeg die wel allemaal familie van elkaar leek. Dat was ook het overheersende gevoel bij Event-Team: je leek in één grote familie terecht te komen. Het feit dat niet alleen Oliviers ouders, maar ook zijn grootouders achter de schermen meedraaiden, deed dat gevoel alleen maar groeien. Je sprak die mensen gewoon aan met Parrain of Marrainneke... zalig gewoon!
Concentratie was natuurlijk een woord dat hoog in het vaandel moest gedragen worden. Olivier was (en is) een perfectionist en eist dat ook van zijn medewerkers en cast. Ikzelf zou het mezelf nooit vergeven één foutje te maken op het podium... maar helaas... niemand is perfect. Tijdens één van de voorstellingen was de pauze net gedaan maar zat ondergetekende nog op het toilet. Ik hoorde de muziek starten en wist dat ik eigenlijk op het podium moest staan om nog één zin te roepen. De zin is die dag nooit uitgesproken geweest... Op dat moment sterf je natuurlijk een beetje.
Toen het hele ONEINDIGE VERHAAL toch eindig bleek te zijn, keken we met de ganse groep uit naar de bekendmaking van de musical voor 2008. Olivier had ons lang in spanning laten wachten... het zou ALLADIN worden. Mijn toneelhartje ging als een razende te keer... ALLADIN, dat was een kleine droom! En vooral één rol... die van de Geest natuurlijk. Ik kende dat typetje uit de Disneyfilm los uit mijn hoofd... Ik wist dat ik ze bij de audities in september eens iets zou laten zien... Die rol zou voor mij zijn. En voor niemand anders!
6. HET GEBROED ONDER DE MAAN
Ergens in januari 2007 kreeg ik telefoon van een zekere Louise. Louise was voorzitster van toneelgezelschap De Motoen in Liedekerke en ze zaten daar met een probleem: ze vonden geen Pool. 't Is te zeggen: ze vonden geen acteur om de rol van de Pool te spelen. Ik had niets in de weg, de repetitiedagen lagen helemaal niet gelijk met die van de musical, dus ik kon gerust meespelen. Ik kende De Motoen totaal niet en wist dus ook niet welk repertoire zij hadden.
"HET GEBROED ONDER DE MAAN" was een grauw stuk. Het speelde zich af in een donkerbruine kroeg annex bordeel, waar mannen, die op hun trein moesten wachten, hun lusten konden botvieren op Pakita of de veel mooiere Prinses. Prinses was de mooiste hoer van het café, uitgebaat door de Patron en Cricri. Zij zat echter vast in het web van Roland, haar pooier. Het werk deed ze allerminst graag. En daar kwam ik dan op de proppen: de Pool, een vetzak met veel geld, en hij zou Prinses vrijkopen. Klein detail: ik sprak geen woord Nederlands. Het was een gebral dat nog het meest leek op Duits. Een kleine rol, maar één om grote ogen bij op te trekken.
De regisseur, Frans Vanderschueren, was een man die ik niet snel zal vergeten. Bij mijn eerste repetitie, ergens in een turnzaaltje in Liedekerke, zette ik vijf stappen op het podium en hij stuurde me al terug af. "Gij denkt zeker ook dat ge kunt toneelspelen?" Was zijn eerste vraag. "Alles wat ge tot nu toe geleerd hebt, moet ge vergeten." Dat was zijn tweede binnenkopper. Ik was er 'effenaf' niet goed van. Daar waar ik de voorbije vijf stukken bijna de hemel ingeprezen werd om wat ik deed, was ik nu een nietsnut. Ik kon niet toneelspelen. Alle zekerheden vielen weg.
Frans was echter een doorzetter, en we kneedden samen aan de rol van de Pool. De Pool was een maniak, en elk moment dat hij Prinses zag, wou hij erop. Dat moest duidelijk zijn. Goeie afspraken maken met Evi, die de rol van Prinses op zich nam, was de boodschap. Half-Duits spreken is één ding, aan iemands lijf zitten een tweede zaak. Evi mocht er zeker zijn, maar we kenden elkaar nauwelijks. Toch kwam ook dat goed.
Derde moeilijkheid: sterven. Op het einde van het stuk kwam de Pool in gevecht met Roland, de pooier. Vechten is al een choreografie op zich, sterven is nog een pak moeilijker. De eerste keer dat ik me op de grond wierp, was een fiasco. "Ge gaat uzelf pijn doen." Zei Frans. Traag op de knieën, en dan rustig neervallen. En dan nog een kwartier doodstil blijven liggen, want het stuk was nog niet gedaan. Niet simpel, als je net gevochten hebt.
Het werd uiteindelijk een heel mooi stuk, vond ik zelf. Hier zaten spelers tussen van een ander niveau, voelde ik, maar het voelde niet slecht. Hier zou ik nog iets kunnen leren! Ik dacht bij mezelf dat ze mij hier zeker zouden terugzien.
5. HET DORPSPLEIN, VIJF JAAR LATER...
Begin september 2006 begonnen de repetities voor een nieuw volks stuk, opnieuw van de hand van René Gijbels: "HET DORPSPLEIN, VIJF JAAR LATER". Het was het vervolg op "HET DORPSPLEIN", een stuk dat Hand in Hand een aantal jaar terug had gespeeld voor zeven bomvolle zalen. Een grote cast opnieuw.
Ik zou de rol krijgen van Polleke, de zoon die voortkwam uit de buitenechtelijke relatie tussen de cafébazin en de slager. Die rol werd vijf jaar geleden gespeeld door Koen Vijverman, maar door zijn professionele carrière kon hij deze rol niet meer spelen. Het bestuur vond dat ik zijn plaats dan maar moest innemen. Misschien wel ondankbaar, maar ik was vereerd dat ik zo'n belangrijke rol kreeg. Ook Nele, mijn vriendin, kreeg een rol. Zij moest mij komen 'verleiden' (lees: overtuigen om opnieuw te gaan studeren in plaats van ganser dagen in de beenhouwerij te werken). Sofie, de zus van Dieter, speelde mijn vrouw: Polinneke. Dieter zelf speelde de facteur.
Ook deze keer werd het een voltreffer, en we amuseerden ons op de planken. Ik herinner me nog levendig de scène die ik had met Robert en Willy. Zij waren de twee ouwe rotten waarvoor gans 'Atom' zijn woonkamer verliet. De ene speelde mijn vader, de andere dacht dat hij mijn vader was. Memorabele momenten, vooral omdat geen van beide nog echt tekstvast was en ik dus de teksten van drie spelers moest memoriseren. Spannend, maar o zo leuk. Ook de scènes met de koster, gespeeld door Danny, waren hilarisch.
Wel herinner ik me ook dat we nooit helemaal voltallig waren tijdens de repetities, en altijd moest er wel iemand vervangen worden. Zenuwslopend, maar uiteindelijk viel alles in de plooi en brachten we het er goed van af.
Het moet in die periode geweest zijn dat ik dacht dat ik voor altijd in Denderhoutem zou blijven. Een nieuwe thuisbasis. Ik zou er kunnen gaan wonen. Het was een levendig dorp, met hele leuke mensen en tal van activiteiten het hele jaar door. Er was niet alleen het toneel, maar ook Driekoningen werd er enorm gevierd. Ik deed er dan ook, samen met Nele en mijn schoonouders, aan mee en ik merkte op dat de mensen me begonnen te herkennen. "Zijt gij niet die van toneel?" Vroegen ze dan. Dat was leuk: herkend worden.
Ik had ook al gezegd dat ik niet zou kunnen meewerken aan het jeugdtoneel, omdat die speelperiode ongeveer gelijk zou lopen met de speelperiode van de musical. Er werd raar opgekeken bij het woord musical, en zeker toen ik zei dat ik die in Evergem zou spelen. Waarom ging Tim het zo ver zoeken? Nu ja, ik was jong en ik wilde wat.
Ik wist echter niet dat mijn volgende rol niet in Evergem zou zijn... maar in het veel nabijere Liedekerke...
