Ergens in januari 2007 kreeg ik telefoon van een zekere Louise. Louise was voorzitster van toneelgezelschap De Motoen in Liedekerke en ze zaten daar met een probleem: ze vonden geen Pool. 't Is te zeggen: ze vonden geen acteur om de rol van de Pool te spelen. Ik had niets in de weg, de repetitiedagen lagen helemaal niet gelijk met die van de musical, dus ik kon gerust meespelen. Ik kende De Motoen totaal niet en wist dus ook niet welk repertoire zij hadden.

"HET GEBROED ONDER DE MAAN" was een grauw stuk. Het speelde zich af in een donkerbruine kroeg annex bordeel, waar mannen, die op hun trein moesten wachten, hun lusten konden botvieren op Pakita of de veel mooiere Prinses. Prinses was de mooiste hoer van het café, uitgebaat door de Patron en Cricri. Zij zat echter vast in het web van Roland, haar pooier. Het werk deed ze allerminst graag. En daar kwam ik dan op de proppen: de Pool, een vetzak met veel geld, en hij zou Prinses vrijkopen. Klein detail: ik sprak geen woord Nederlands. Het was een gebral dat nog het meest leek op Duits. Een kleine rol, maar één om grote ogen bij op te trekken.

De regisseur, Frans Vanderschueren, was een man die ik niet snel zal vergeten. Bij mijn eerste repetitie, ergens in een turnzaaltje in Liedekerke, zette ik vijf stappen op het podium en hij stuurde me al terug af. "Gij denkt zeker ook dat ge kunt toneelspelen?" Was zijn eerste vraag. "Alles wat ge tot nu toe geleerd hebt, moet ge vergeten." Dat was zijn tweede binnenkopper. Ik was er 'effenaf' niet goed van. Daar waar ik de voorbije vijf stukken bijna de hemel ingeprezen werd om wat ik deed, was ik nu een nietsnut. Ik kon niet toneelspelen. Alle zekerheden vielen weg.

Frans was echter een doorzetter, en we kneedden samen aan de rol van de Pool. De Pool was een maniak, en elk moment dat hij Prinses zag, wou hij erop. Dat moest duidelijk zijn. Goeie afspraken maken met Evi, die de rol van Prinses op zich nam, was de boodschap. Half-Duits spreken is één ding, aan iemands lijf zitten een tweede zaak. Evi mocht er zeker zijn, maar we kenden elkaar nauwelijks. Toch kwam ook dat goed.

Derde moeilijkheid: sterven. Op het einde van het stuk kwam de Pool in gevecht met Roland, de pooier. Vechten is al een choreografie op zich, sterven is nog een pak moeilijker. De eerste keer dat ik me op de grond wierp, was een fiasco. "Ge gaat uzelf pijn doen." Zei Frans. Traag op de knieën, en dan rustig neervallen. En dan nog een kwartier doodstil blijven liggen, want het stuk was nog niet gedaan. Niet simpel, als je net gevochten hebt.

Het werd uiteindelijk een heel mooi stuk, vond ik zelf. Hier zaten spelers tussen van een ander niveau, voelde ik, maar het voelde niet slecht. Hier zou ik nog iets kunnen leren! Ik dacht bij mezelf dat ze mij hier zeker zouden terugzien.

Begin september 2006 begonnen de repetities voor een nieuw volks stuk, opnieuw van de hand van René Gijbels: "HET DORPSPLEIN, VIJF JAAR LATER". Het was het vervolg op "HET DORPSPLEIN", een stuk dat Hand in Hand een aantal jaar terug had gespeeld voor zeven bomvolle zalen. Een grote cast opnieuw.

Ik zou de rol krijgen van Polleke, de zoon die voortkwam uit de buitenechtelijke relatie tussen de cafébazin en de slager. Die rol werd vijf jaar geleden gespeeld door Koen Vijverman, maar door zijn professionele carrière kon hij deze rol niet meer spelen. Het bestuur vond dat ik zijn plaats dan maar moest innemen. Misschien wel ondankbaar, maar ik was vereerd dat ik zo'n belangrijke rol kreeg. Ook Nele, mijn vriendin, kreeg een rol. Zij moest mij komen 'verleiden' (lees: overtuigen om opnieuw te gaan studeren in plaats van ganser dagen in de beenhouwerij te werken). Sofie, de zus van Dieter, speelde mijn vrouw: Polinneke. Dieter zelf speelde de facteur.

Ook deze keer werd het een voltreffer, en we amuseerden ons op de planken. Ik herinner me nog levendig de scène die ik had met Robert en Willy. Zij waren de twee ouwe rotten waarvoor gans 'Atom' zijn woonkamer verliet. De ene speelde mijn vader, de andere dacht dat hij mijn vader was. Memorabele momenten, vooral omdat geen van beide nog echt tekstvast was en ik dus de teksten van drie spelers moest memoriseren. Spannend, maar o zo leuk. Ook de scènes met de koster, gespeeld door Danny, waren hilarisch.

Wel herinner ik me ook dat we nooit helemaal voltallig waren tijdens de repetities, en altijd moest er wel iemand vervangen worden. Zenuwslopend, maar uiteindelijk viel alles in de plooi en brachten we het er goed van af.

Het moet in die periode geweest zijn dat ik dacht dat ik voor altijd in Denderhoutem zou blijven. Een nieuwe thuisbasis. Ik zou er kunnen gaan wonen. Het was een levendig dorp, met hele leuke mensen en tal van activiteiten het hele jaar door. Er was niet alleen het toneel, maar ook Driekoningen werd er enorm gevierd. Ik deed er dan ook, samen met Nele en mijn schoonouders, aan mee en ik merkte op dat de mensen me begonnen te herkennen. "Zijt gij niet die van toneel?" Vroegen ze dan. Dat was leuk: herkend worden.

Ik had ook al gezegd dat ik niet zou kunnen meewerken aan het jeugdtoneel, omdat die speelperiode ongeveer gelijk zou lopen met de speelperiode van de musical. Er werd raar opgekeken bij het woord musical, en zeker toen ik zei dat ik die in Evergem zou spelen. Waarom ging Tim het zo ver zoeken? Nu ja, ik was jong en ik wilde wat.

Ik wist echter niet dat mijn volgende rol niet in Evergem zou zijn... maar in het veel nabijere Liedekerke...

In de zomer van 2006...

Mijn eerste zomer intersocvakantie, als begeleider van een hoopje tieners in het zonnige en autovrije Wengen te Zwitserland... Ik kan er me eerlijk gezegd weinig van herinneren. Ik weet zelfs niet of ik toen al een stapje op het podium zette daar. Dat zou dan mijn eerste buitenlands optreden geweest zijn, maar ik vermoed dat ik dat gehouden heb tot het jaar erop, in Sankt-Moritz.

Diezelfde zomer zat ik thuis wat te snuisteren op het internet, en ben ik gebotst op een auditie-oproep van een musicalgroep uit het Gentse: Event-Team vzw... Enkele klikken verder zat ik op de website van diezelfde vzw en las ik de nodige info. Geleid door een jonge kerel, Olivier De Meyer genoemd. Al wat musicals gespeeld, de laatste was er eentje gebaseerd op het Annie-verhaal. 'Zweven' was de titel. Nu zochten ze acteurs en actrices van alle leeftijden voor hun nieuwste musicalavontuur: Het Oneindige Verhaal, naar het boek van Michael Ende en geschreven door Jos Dom.

Zou ik dat kunnen? Ik wist het niet... In de hoeken van mijn kamer moeten wel wat hoopjes moed gelegen hebben, want ik raapte ze allemaal bijeen en ik had genoeg om me in te schrijven voor die auditierondes. Na een tijdje kreeg ik een mail met de nodige gegevens: een tekst om in te studeren, een liedje om uit het hoofd te leren - ik moest echter ook wel een zelfgekozen lied ten berde brengen - en een uur en plaats waar ik zijn moest. Het moet ergens in augustus 2006 geweest zijn.

Die bewuste dag ging ik erheen. Ik droeg mijn bruine hoed, die ik het jaar ervoor op mijn 21e verjaardag gekregen had van mijn beste vrienden. Er waren veel kandidaten, daar in die school in Mariakerke nabij Gent. We zaten in een turnzaal, op van die lage zweedse banken, en vooraan stonden enkele tafels met daarachter 'de jury', waaronder diezelfde Olivier De Meyer, voorzitter van dit alles.

Eerst moesten we ons zelfgekozen liedje zingen. Ik had gekozen voor 'Een band', een liedje uit de musical Pippi Langkous. Lekker swingend, lichtjes rock and roll erin... Geen idee of het juist gezongen was of niet, maar ik zag toch geen van pijn vertrokken gezichten achter de jurytafel. Nadien moesten we de ingeoefende scène spelen, met een voor ons aangeduide tegenspeelster. Bij mij was dat Peggy, een dame die al had meegespeeld bij deze groep in het vorige stuk, en bij wie ik het vreemde gevoel had van: 'Dit zou misschien wel kunnen klikken.' Het klikte ook tijdens de auditie, maar of Olivier dit had gemerkt en of het wel ruim voldoende was, wisten we niet. We mochten naar huis - na eerst gefotografeerd te worden - en moesten afwachten...

Ik weet niet hoeveel later er dat bevrijdende mailtje in mijn inbox zat, maar ik weet wel dat er diezelfde avond een multicultureel feestje op het Kerkplein van Ninove was, en dat ik daar op een wolk liep: ik had een rol bemachtigd in de musical Het Oneindige Verhaal ('welke?' 'waarover gaat die?' 'wie?'). Een musical! Ik! Ik was dolblij en keek al uit naar de eerste repetities, die in de herfstvakantie zouden plaatsvinden.

Eerst zou ik waarschijnlijk nog meespelen bij het 'groot toneel' van Hand in Hand, maar daar wist ik nog niet welk stuk ze gingen spelen en welke rol ik daarin zou krijgen. Als er al een rol zou zijn, tenminste...

Ook hier was wachten de boodschap.