Ik weet niet hoe het komt, maar het was nooit in me opgekomen om - gezien mijn liefde voor theater - een opleiding in de Ninoofse academie te volgen. Woord dan, uiteraard. Mijn vrouw echter volgde al enkele jaren de opleiding. Eerst nog Denderhoutem, maar in het schooljaar 2009-2010 volgde ze haar leerkracht Philippe Huyghe naar Ninove. En met ambitie! Ze zou een toneelstuk schrijven én zelf spelen. Hallo, kroket! Het stuk zou gaan over een vrouw die het helemaal niet gemakkelijk heeft. Ze spreekt ook over haar kind die het haar niet gemakkelijk maakt, en een echtgenoot die haar verlaten heeft. Nele zou de twee rollen die het stuk bevatte, op zich nemen: de moeder en het kind. Tot het idee rees om ondergetekende ook eens mee te nemen naar die academie. En hey, waarom volgde ik eens geen jaartje de opleiding mee? En waarom, nu ik daar toch was, speelde ik geen rol in dat zelfgeschreven stuk - waar ik nog geen letter van gelezen had nota bene! Z
Zo gezegd, zo gedaan. Tim schreef zich in, volgde de privélessen van Philippe - mijn vrouw en ik zaten daar met ons tweetjes - en we werkten langzaam aan dat zelfgeschreven stuk van haar. Een zwaar stuk, zo bleek al gauw. Ik zou de rol van kind op mij nemen, en we gaven er een extra dramatiek aan: ik speelde de zoon waarvan de moeder altijd gehoopt had dat het een dochter zou geweest zijn.
Na enkele maanden lezen en interpreteren en letten op juiste uitspraak, kwam die verrekte datum waarop we het stuk zouden moeten brengen - voor publiek! Voor een jury!! - wel heel dichtbij. Paniek alom bij vrouwlief: wat een hoop tekst! En waar halen we alle rekwisieten? En decorstukken? De zin om het hele project af te blazen was groter dan om het door te laten gaan. Maar gelukkig waren daar de schoonouders: Neles ouders zouden ervoor zorgen dat alles op zijn plek kwam: onze zetel, onze salontafel, onze tv... alles werd voor één voorstelling verhuisd van ons knusse appartement naar het podium van de academie.
In juni 2010 was het dan zover: de voorstelling van ons stuk. We speelden het in één ruk door, zonder pauze, zonder hapering. Het publiek reageerde verdeeld: sommigen waren ontroerd, want het was een verdomd zwaar stuk. De jury was minder onder de indruk. Zij vroegen zich af of het de eerste keer was dat die jongen (lees: ik) op het podium stond; zo onzeker kwam ik over. Die reactie maakte ons kwaad: snapten ze dan niets van dat stuk? Een kind dat door zijn moeder mishandeld wordt, kan toch nooit relaxed overkomen? We kregen onze (veel te lage) punten, dachten er het onze van en gingen naar huis.
Een jury die je beoordeelt... ik zou er nooit fan van worden...
Later bedachten we ons nog een paar keer dat we 'Kreupel en Kapot' misschien wel voor leerlingen uit een hogeschool (de sociale richting weliswaar) konden brengen. Het is er (nog) niet van gekomen... Wie weet?
08-09-2014
14. VAN DE BRUG AF GEZIEN
2010 zou voor mijn vrouw en ik een bijzonder jaar worden: we zouden ons ja-woord geven! Ik had het hemelse geluk dat het grootste deel van de voorbereidingen in haar handen lag. Ikzelf moest niet teveel uitsteken. Dat gaf me tijd om nog eens bij De Motoen in Liedekerke te spelen. Daar stond een klassieker van formaat op het programma: "Van de brug af gezien." Een tragisch stuk van meesterschrijver Arthur Miller over de problematiek van migranten in New York in de jaren '50.
Het stuk handelde over een man en een vrouw die een jonge vrouw in huis hadden: een geadopteerde dochter als het ware. Dan komen er twee illegale bezoekers: twee Italiaanse immigranten, die familie zijn van de vrouw des huizes, die in de haven komen werken. De dochter wordt verliefd op de jongste immigrant. Een sprookjesachtig liefdesverhaal? Niets is minder waar: de man des huizes, die stiekem ziekelijk verliefd is op zijn adoptiedochter, verraadt zijn gasten en geeft hen aan bij de politie.
Ik speelde de jonge Italiaan Rodolfo die verliefd werd op Catharina, de dochter. Philippe, die ik reeds kende van Jeanne Panne, zou mijn grote broer spelen. Jos Maesschalk, die ook in Jeanne Panne meespeelde, stond in voor de regie. Geen gemakkelijke repetities, want dit was een zwaar dramatisch stuk dat het moest hebben van zijn teksten en spel! Of Jos uiteindelijk het stuk gezien heeft dat hij voor ogen had, weet ik niet meer. Wel weet ik nog dat ik me enorm geamuseerd heb met Philippe. Hij had - naar eigen zeggen- niet zoveel tekst en zat vaak tijdens de voorstellingen kruiswoordraadsels op te lossen. Ikzelf, het groentje, zat dan zenuwachtig te wachten tot het onze beurt was om op te gaan. Vaak stond ik al als een Mad Hatter te springen en te gebaren dat het dringend aan ons was, waarop Philippe steevast fluisterde: "Nog één woordje!"
Privé ging het ons even minder voor de wind: mijn moeder kreeg op de dag van de generale repetitie, twee hersenbloedingen. Ik liet De Motoen weten dat de kans bestond dat ik niet meespeelde als de toestand van mijn moeder niet verbeterde. Gelukkig was ze de dag erop al beter. Toch was het een beetje vreemd: dit was het eerste toneelstuk dat mijn eigen moeder niet gezien had, en dan nog wel omdat ze in het ziekenhuis lag. De mensen van De Motoen trokken dit toch een beetje recht: ze gaven me een prachtige foto van één van de scènes waarin ik zat als geschenk aan mijn moeder.
In die dagen echter kreeg ik plots een facebookberichtje van een oude bekende...
13. VANAVOND NIET, SCHAT!
Ergens in het voorjaar van 2009 ging ik met mijn vrouw naar een toneelopvoering kijken in het Vrij Technisch Instituut te Aalst. Ze zouden er 'Alles uit behalve het licht' van Ray Cooney spelen. 'Ze', dat zijn de leerkrachten van dat instituut. "Waaw", dacht ik, "leerkrachten die een schooltoneel spelen..." Ik droomde er al stilletjes van om dat ooit met mijn eigen collega's te mogen doen.
Het stuk bleek een echte billenkletser. Een bontverkoper bedriegt zijn vrouw al een tijdje en wil zijn minnares een bontmantel cadeau doen. Jammer maar helaas: vrouwlief komt te onpas op de proppen! Aan zijn persoonlijke assistent om de vrouw de tuin om te leiden met heel wat 'bonte' trucs. Persoonsverwisselingen, spitsvondige dialogen en hier en daar wat mimische kolder... wij genoten met volle teugen. Als kersvers bestuurslid van toneelbond Hand in Hand bekeek ik het stuk echter ook op een andere manier: kunnen wij dit spelen? Hebben wij daar het volk voor? Ik stelde het stuk voor bij de rest van het bestuur (lees: Herman) die het met argusogen las. Herman stond er nooit voor te springen om een stuk te spelen dat hij zelf nooit gezien had. Toch kreeg ik het vertrouwen en zouden we dat stuk in december van dat jaar op de planken brengen. Regisseur van dienst zou Fons Vinck zijn! Haha! Die goeie, ouwe Fons. Met hem hadden we al wat watertjes doorzwommen met het jeugdtoneel en het klikte zeker.
De rolverdeling verliep zeer vlot: Dieter en ik zouden de twee hoofdrollen op ons nemen. Dieter de geslepen bedrieger, ik de man die alles zou moeten rechtzetten. De repetities waren ook zeer leuk, hoewel de massa tekst niet voor iedereen even gemakkelijk in te studeren was. Gelukkig zetten we een puike prestatie neer. De drang om terug in het dialect te spelen, werd echter groter. De voorbije twee jaar hadden we in het gekuist Vlaamsch gespeeld, omdat de stukken van Cooney zich daar beter in wentelen. Volgend jaar zou het dus vast en zeker iets anders worden.
Spannend voorvalletje: toen we onze allerlaatste voorstelling speelden, moest ik, net zoals tijdens de andere voorstellingen, een glas breken 'achter de scène'. Ik gooide een glazen bokaal in een emmer die al wat gevuld was met glas... maar had niet door dat een wegspringend scherfje mijn hand geraakt had. Pas op het podium merkte ik het bloed op. Ik speelde mijn verwonding zo goed als ik kon weg en gelukkig was het dra pauze. Mijn spierwitte broek vertoonde evenwel een bloedrode vlek. Jef, de man van Renée die blijkbaar heel goed met rode vlekken om kon, stortte zich op de broek. Na een kwartier of zo kwam hij terug met de broek en die scheen bijna nagelnieuw. Geen vlek te bekennen, waarvoor nog steeds mijn oprechte dank aan Jef!
Ergens in het voorjaar van 2009 ging ik met mijn vrouw naar een toneelopvoering kijken in het Vrij Technisch Instituut te Aalst. Ze zouden er 'Alles uit behalve het licht' van Ray Cooney spelen. 'Ze', dat zijn de leerkrachten van dat instituut. "Waaw", dacht ik, "leerkrachten die een schooltoneel spelen..." Ik droomde er al stilletjes van om dat ooit met mijn eigen collega's te mogen doen. 
