Het ging van kwaad naar erger. We wilden inchecken En de vrouw vroeg waar onze visa was voor de US. Ik dat hebben wij niet want we gaan niet naar daar, enkel om over te stappen naar een andere vlieger we moeten daar 4u wachten. Toch hebben jullie dat nodig want je bent binnen in de US. Ja, maar we gaan toch niet naar buiten? Nee maar omdat jullie in Europa een elektronische reispass hebben moeten jullie betalen. 14 dollar das bijna 10 euro. Jullie hebben net 30min tijd om via internet jullie Esta te bestellen das het soort visa. Amai de grootste stress in men leven. Nu werkte het internet maar half. mijn Liefje liep naar boven en beneden om bereik te krijgen. alles was ingevuld enkel de toets om te betalen werkte niet. En dan moest ze de hare nog doen. Ik zeg dit lukt nooit op 8min meer, de checkin sluit. Dus vraag of we enkele min bij krijgen. 10 min dat uiteindelijk 30min werd. Stress ni normaal, maar al de moeite was voor niks. We mochten de vlieger niet op!!!!!!!!!!!!! Daar staan we dan!!!! midde in de nacht onze vlieger vertrekt over enkele min. Ze ging voor ons een oplossing zoeken maar moesten wachten tot ze terug was. Een 3 kwartier later komt ze terug met de manager. Een heel gedoe eerst dat we met de volgende vlucht 37 dollar korting krijgen, maar daar zijn we niks mee. We zien het niet meer zitten. Ik was zo blij dit land te kunnen verlaten. Ik heb te hard gezongen I BELIEVE I CAN FLY , I BELIEVE I CAN TOUCH THE SKY!!!! Niet dus , heb me nog nooit zohard aan de grond gevoeld als nu op dit moment. Wat later komen we tot een goed overleg. Ze hebben onze vlucht verplaatst naar dinsdag en moeten niets bij betalen. Maar dan moet natuurlijk wel onze visa in orde zijn en de bagage moesten we ook nog betalen, dat hadden we blijkbaar ook niet gedaan. We hebben dan toch geluk deze oplossing tekrijgen. De andere die ook problemen hadden kregen deze kans niet. We zijn dan maar in de vlieghaven blijven slapen tot het licht was. Mijn Liefje had geen oog dicht gedaan. Ik ben ziek geworden van de airco die veel te hoog staat. Op de morgen nemen we de bus terug naar onze hostel. De vrouw schrikt als ze ons weer terug ziet. We doen heel het verhaal. Mijn Liefje valt om in bed ik trek haar schoenen uit en ga eerst eten. Erna slapen we tot 12u en gaan dan maar terug eten kopen om te koken. Heel de dag voelen we ons slecht we zijn helemaal ontregeld. We maken onze visa in orde en voor de rest doen we niks. Zoveel verlore dagen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! En mijne vinger doet nog steeds pijn van de mier dat erin gebeten heeft een aantal dagen geleden. Das meer dan 72u geleden en het zou max maar 24u duren. Nog steeds rood en gezwollen en jeukerig. Aja nog een weetje in 2010 waren er in heel Panama 880.691 inwoners waarvan nu 70.000 Chinezen zijn. Kan je u voorstellen dat wij ons hier meer in China voelen dan in Panama. Echt niet normaal hoeveel er hier zijn! Een echte epidemie!!!!

MAAR DIT WAS NIET ZONDER GEVOLG !!!!!!!!!!!!!!

Ik dacht dat ik paprika aan het snijden was. Maar mijn Liefje zegd ik denk dat het pepers zijn. Normaal zijn die lang klein en smal dacht ik. Maar niet dus. Ik wou is proberen en het waren pepers!!!!! Toch wou ik er wat bij doen voor toch wat meer smaak. Maar wat er gebeurde weet ik niet. Opeens begint heel mijn gezicht te branden maar hard ni te doen ik hield het niet uit, stak mijn hoofd onder water maar niks hielp, het werd alleen nog erger! Mijn lippen mijn kaken mijn oog mijn duim! Alles in vuur en vlam! Blokjes ijs smolten als sneeuw voor de zon! Heel mijn gezicht waren rode vlekken. Een meisje zei je moet er suiker opdoen. maar dat was er niet. Het water deed mij echt geen goed. De zalf voor de zon ook al niet. Toen kwam het meisje terug met een blad van een aluveraplant, ze brak het open en ik wreef het direkt op mijn gezicht. Dat was een zalig gevoel ! Het heeft wonderen verricht ! Een uur of langer heb ik er mee in mijn gezicht gewreven. Eerst dacht ik dat het blazen werden maar alles is terug weggetrokken. Al een geluk.

We worden wakker met een hels lawaai van een jankende hond! Ze zijn onze lieve hond aan het afslagen omdat hij bij ons lag te slapen. Ik schiet achterna en begin te brullen tegen die kerel, maar ja die verstaat mij toch niet! Maar hij weet wel dat wij zoiets absoluut niet goedkeuren! Ik loop direct de hond zoeken, hij had op de trap geplast van de schrik. We hebben hem gaan troosten ze zat ineengedoken van de schrik. We hebben direct onze spullen genomen en eten gaan kopen voor de hond. Want ze moet haar 6puppy`s nog eten geven ook. Als we toekomen met eten voor de hond kijken ze raar op. Mijn Liefje legt uit dat ze beter moeten zorgen voor de hond en eten moeten geven anders gaat ze dood, ze is echt vel over been en haar hoofd is zo scherp. Alle honden zijn hier veeeeeeel te mager, net nu hadden wij geen hondeneten bij. Omdat we eigenlijk in Costa Rica en hier Panama weinig magere honden zien. Zelfs de straat honden zien er goed uit. Maar we hadden moeten weten in de afgelegen dorpjes is het steeds anders. Ze hebben natuurlijk zelf amper iets. We lopen nog langs de Presidente om goeiedag te zeggen en mijn Liefje haar armband op te halen. Ze zei, ik hoop jullie zeker weer terug te zien! Onderweg zeggen we ook goeiedag tegen de kinderen, die gaan we missen en de zussen die voor ons gezorgd hebben. Ook vroegen ze ons of we onze wenkbrauwen epileerde? Julie zegt ik thuis wel eens en ik zeg ik bijna nooit. Dat vonden ze raar , dat doen zij wel. Haha dat is wel heel grappig als je de rest bekijkt. Ik zeg maar wij scheren ons wel overal en vele jongens van bij ons doen dat ook. Ze moesten lachen , dat vonde ze nog veel grappiger. Ze zeggen dat ze ons een foto gaan sturen als de baby Giovanny groot is met zijn naam in zijn hand. Dat vinden wij wel leuk. We lopen het weggetje uit naar de grote baan die de 2 dorpjes scheid. We steken de straat over, hier is iedereen nog heel traditioneel. Ze zijn vriendelijk en roepen ons allemaal goeiedag toe. We durven niet in de kleine paadjes wandelen, mijn Liefje zegt dat is teveel bij de mensen binnenkijken. Dat is misschien wel zo. We wandelen langs het schooltje daar roepen ze op ons in het Engels wat ze net geleerd hebben , dat was zo lief. Het is eigenlijk wel heel triest, de nieuwere jonge generatie draagt nog maar 1/3 van de traditionele kledij. Normaal piercen ze in hun neus bij de babies een gouden ring, maar de generatie nu wilt dit niet meer. Ook hun taal gebruiken ze enkel alleen thuis, op school en ergens anders spreken ze spaans. Ze kunnen de taal enkel nog leren van hun ouders, dus jammer genoeg zie je alle culturen overal gewoon verdwijnen door de verwestering en de nieuwe technologie. Het is ook erg dat toerisme hen in leven moet houden, want al hun landbouwmogelijkheden zijn gewoon afgekapt door de regering dat ze nu afhankelijk zijn geworden. Ze moeten een zogezegd traditioneel dansje opvoeren en hun opkleden voor als de toeristen langskomen. Dit is wat wij niet gedaan hebben, we zijn onaangekondigd op bezoek gegaan, dus hebben hen in hun normale dagelijkse gang gezien. Hebben ook helemaal niet gevraagd om een toneeltje te voeren, ze waren blij dat we bezorgd waren over hun cultuur. We hebben de jongeren dan ook aangemoedigd om niet teveel te verwesteren, en dat ze hun culturele fierheid beter behouden. Want in ons land is alles al lang verdwenen en werkt de grootste hoeveelheid enkel tussen 4 muren een hele dag lang en is sociaal contact bijna verdwenen. Kinderen spelen enkel video spelletjes. Wat verder wenken ze ons binnen, natuurlijk om hun spullen te verkopen. Maar dat vinden we niet erg nu zijn we toch is ergens binnen geweest en hebben we gezien hoe het dagelijkse leven daar is. Heel rustig dus! Het zijn echt hele mooie mensen en zo kleurrijk ook hebben ze allemaal kort haar. Het ene meisje, de mooiste natuurlijk, noemde ook Julia, ik vroeg mag ik een foto maken van jullie beide, omdat jullie dezelfde naam hebben. Maar dat mocht enkel voor 5 cent. Zij was echt het mooiste gekleed ze hebben ook allemaal een gouden plaatje door hun neus zitten, in het middelste beentje. Dit doen ze al bij de geboorte, ook door de oortjes. Ze dragen allemaal heel veel juwelen. Ze willen ons bloesjes verkopen, eerst dachten we deze is stuk? Nee nee dat is een rits voor u borst door te steken voor je baby te laten drinken. Das echt slim , maar niet toepasselijk voor ons dus. Julieke heeft er wel een paar gepast ik vond het er maar raar uitzien bij haar. We hebben dan maar gevraagd of ze geen armbanden hadden zoals hun., die gaan van de pols tot bijna aan de elleboog. Ze hadden mij er 1 omgedaan dat was echt mooi. Mijn Liefje wou net als mij ene met figuren. Heel het huis op stelten omdat ze er geen meer haden, ergens hebben ze er dan nog 1 gevonden. Want een nieuwe maken duurde 2 dagen. We hebben allebei een armband gekocht om de mensen toch een beetje te steunen. Dan wandelen we naar de bus, we moeten echt is naar huis want hebben ons al 3 dagen niet meer kunnen wassen. Douchen kennen ze hier niet enkel de bruine rivier. Het kleine jongetje waar we altijd mee speelde noemde het chocolate in het begin wisten we nooit wat hij bedoelde. Tot we de rivier zagen, zo bruin als chocolade. Dus daar in wassen heeft geen zin, dan kom je er even vuil (bruin) terug uit. We kunnen onze armen niet meer omhoog doen van de stank die dan vrijkomt. Het is echt erg, we worden niet goed van ons eigen. Ja hier steeds warm regen zweet vuil van de kinderen op ons en de dieren. Op de bus steken ze echt hun neus op naar ons, er zit zelfs een kakkerlak op Julieke haar schouder! Moet ni vragen hoe we ruiken die komen toch steeds op vuil af, LOL! Dus na de busrit gaan we eerst een goede maaltijd eten en lopen dan door de grote winkelstraat. Mijn Liefje en ik gaan nog even op ons gemak bloesjes passen. En ik koop er nog 1 want mijn kleren hebben het begeven. Als we thuis komen en ons gesetteld hebben stormen er 3 kerels de kamer binnen! Wat een puinhoop op 5 min en een mega walm van stank. Die zijn dus nog veeeel erger dan ons! Niet gedacht dat dat kon! Zij hadden zich 6 dagen niet meer kunnen wassen want waren met een boot gekomen van Colombia. Wat zijn het toch iritante mensen zo praten over meisjes die hen steeds willen bellen en sturen. Maar eigenlijk vinden ze dit zo leuk en ze willen echt opscheppen tegenover ons. Ik zeg achteraf tegen mijn Liefje die zijn nog niet in Mongolie of China geweest, we moesten lachen. Jongens blijven toch kinderen. Als we buiten gaan om inkopen te doen zien we een mega grote rookwolk! Amai dit is duidelijk niet normaal , mensen maken foto`s en lopen die richting uit. We vragen wat er gaande is. De man zegt: ja dit zijn rijke mensen die iemand inhuren om de huizen van de armen in brand steken om het erna te kunnen kopen om er dan een nieuw gebouw op te zetten vooral veel restaurants. De armen moeten dan naar een sloppenwijk aan de rand van de stad verhuizen. Dit gebeurd heel regelmatig, zo zijn al de nieuwe gebouwen er hier gekomen. Dit is de oude stad en zo gaat ze vernieuwd worden. Wat wel is, hier kon je eerst niet op de straat lopen want er werd gewoon geschoten op de mensen, de drugsmaffia zat hier gewoon overal middenin de stad, zelfs de politie durfde er niet binnen te gaan. Dusja een verbetering is het niet, als de originaliteit erdoor moet verdwijnen, dan zien we wel door de nieuwe stad hiernaast, gebouwd op 3jaar, maarja een trieste troost, het is wel 'veiliger'. Als we na de winkel terug thuis komen is het al op het nieuws, megaveel families zijn aangetast en staan op straat, mensen springen met hun tv en meubels van de daken en uit de ramen, ze lopen met matrassen en bedden door de straten om toch maar iets te redden. En het leven gaat gewoon door........................................................

Als we wakker worden zijn ze al met heel veel liefde ons ontbijt aan het maken. Wat wel een beetje raar ruikt. Ik heb toch wel een beetje pijn van de hangmat te slapen, maar goed. Als we eruit kruipen en ons rond het vuur zetten geven ze ons direct ons bordje eten. Vis met een paar schijfjes banaan. We hadden gisteren al uitgelegd dat we geen vis eten , maar dan leggen wij het nog maar is uit, maar daar moeten wij het mee doen, een paar schijven banaan. We voelen ons wel een beetje stom, maar proberen het uit te leggen dat dieren in ons land anders behandeld worden als hier, waar ze nog vrij in de natuur mogen lopen en geen luxeproducten worden. Dat snapten ze uiteindelijk wel. Na het eten verdwijnen ze even naar de baby, en wij zoeken naar een naam. We schrijven vele namen op een bladje en geven dit af zodra ze terug komt. Ze is super blij met het briefje en loopt er direct mee weg. Wat later komt ze terug en zegt , het is Giovanny geworden. Ze was zo fier ! En wij natuurlijk ook, buiten mijn liefje, want die krijgt de rillingen van deze naam. We gaan een wandeling maken, ze laten ons niet alleen en de zus gaat mee met de baby Giovanny op de arm. In onze arm dragen we er ook elk eentje. De 2kindjes waar we gisteren mee gespeeld hebben zijn niet meer van onze zijde wef te slaan. We gaan aan een slaktempo wat later begint het te regenen en keren we terug met de kindjes. Ik moet echt langs een winkeltje want heb mega veel honger. We kopen voor iedereen een drankje, ze zijn er zo blij mee. We spelen nog met de kinderen tot we weer gaan eten. Het is weer aan de magere kant. Opeens horen we getrommel op een pan! Wat is dat? Ja het is elke dag vergadering, dan komen alle mannen samen. Het zijn ocharme 25 families. Je ziet de huisjes amper staan. Als het in de namiddag terug begint te regenen gaan wij wandelen. We waren alleen, onderweg zien ze ons voorbij lopen en vragen ze waar we naartoe gaan. Dus we zeggen: zomaar wat rondkijken, ze is erg verbaast. Een hond zo mager niet normaal en die heeft nog 6puppy`s ook, trekt onze aandacht. Natuurlijk geven we die weer eten, we kopen een stokbrood en een brikje melk dat mengen we dan. Amai die heeft ervan gesmult. Honden eten geven kennen ze hier niet natuurlijk. Alle honden zijn hier veeeel te mager, ik word er echt niet goed van! We wandelen heel de weg af, maar zorgen dat we terug op tijd thuis zijn voor het eten. We wilden foto`s trekken van een papagaai en een een soort aap onderweg die ze als huisdier hadden. We vroegen aan de kinderen of het mocht, maar dat mocht niet want dan gaan ze dood zeideen ze altijd. We wilden dan zeggen van niet maar dat drong precies niet bij hen door. Is wel tof natuurlijk dat ze zo nog denken. Onderweg heb ik nog mangos meegenomen. Thuis waren ze ons al aan het opwachten, maar ik zie geen vuur branden. Ze vraagt iets over koken, wij dachten dat ze vroeg of ze onze mango moest koken. Wij, nee nee dat moet niet. Wat later zien we ze wegwandelen met haar kastrol, ik in paniek natuurlijk dat ik geen eten zou hebben , erachterna. Waar kunnen wij hier nog eten? Ze zegt ik neem jullie wel mee naar de Presidente, daar kan je dan wat brood eten. We wandelen door de regen naar daar. De kinderen mochten niet mee met ons, ze huilden heel erg , het jongetje hing aan mij en had me stevig vast. Dat was echt kei erg! Ik moest die dan afgeven, niet leuk! Bij de president moeten ze eerst nog naar de winkel om iets te gaan halen voor ons. Wij hadden elkaar dus mis begrepen. Ze vroeg natuurlijk dat ze moest koken en wij zeiden neen. Tegen de Presidente zei ze dat we te laat terug waren om nog te koken. En als we toekwamen vroeg ze het ons en zeiden we nee. Maar voor ons was het niet erg we hebben hier de lekkerste thee ooit gedronken en ons buikje vol gegeten. Het was super gezellig, de Presidente was heel blij dat we bij haar langs kwamen. Ze liet ook al haar juwelen zien die ze maakte en verkocht. Maar we zeiden sorry voor ons is het wat te duur en ik draag geen juwelen kijk maar. We vertelden haar dat we al 3keer beroofd zijn en ons budget er nu wat minder uitzag. Wat later gaf ze ons allebij een armband cadeau. wij wilden het eerst niet aannemen maar toen was ze echt droevig en zei, willen jullie mij niet voor altijd herinneren? Ja natuurlijk wel en we namen ze aan. De sluiter van Julieke haar armband was te groot. Ze ging die eerst nog maken en dan moest ze hem morgen maar terug komen ophalen. Ze waren echt zo vriendelijk we hebben er een hele avond mee gebabbeld. We mochten ook bij hen in huis slapen want het regende. Maar dat doen we ni, nu hebben we is prive! Ze zei als jullie nog is ooit terug komen kom dan maar direct naar mij, dan mogen jullie hier gratis slapen. Nu kan ik dat niet maken omdat ik de 25fam. geld moet geven en ze bezoek had van een tante uit Darien. Om 20u waren we terug thuis, de hond die dat we eten hadden gegeven, kwam ons tegemoet. We hebben onze chips aan hem gegeven, meer hadden we natuurlijk niet. Hebben een handdoek onder onze hangmat gelegd en heel de nacht heeft hij bij ons gewaakt. Keilief, ocharme het beestje verdiend zoveel beter! Ik en mijn Liefje hebben taikwando gedaan We zijn allebei gewonnen lol

We moeten eerst een wandeling maken vooraleer we bij de bus uitkomen die ons naar de terminal brengt. Wat een gedoe een man wilt ons helpen terwijl wij de weg beter weten dan hij. Als we bij de bus uitkomen zien we dat iedereen een betaalkaart heeft. Wij vragen hulp aan de politie want weten niet waar wij de kaart moeten kopen. Ik help jullie wel en hij zet ons op de bus en betaald met zijn kaart. O zo lief van hem. De rit duurt ons net iets te lang. We vragen waar de terminal is. Dan zitten jullie op de verkeerde bus! Jullie moeten helemaal de andere kant op, hier zit je al bijna buiten de stad. Wij terug naar de overkant, maar daar staan wij dan alweer zonder betaalkaart. We moeten dan maar heel vriendelijk lachen naar de schauffeur. En we hebben nog geluk ook, we moeten niet betalen. alle na heel de stad doorkruist te hebben zijn we er toch geraakt. Snel nog iets klein eten want ginder is misschien niets. We nemen de bus naar Ipeti dat zijn 2 dorpjes die naast elkaar liggen. Ze zetten ons op de hoofdweg af, we zijn helemaal LOST! De hoofdweg scheid de 2 dorpjes, aan de ene kant zijn de Embera: half-naakt geschilderde mensen en de andere kant Kuna: mensen met heel veel juwelen aan en felle gekleurde kleding en een gekleurde streep op hun gezicht. We gaan eerst naar Ipeti Embera. We willen wandelen over het zandweggetje opweg naar het dorpje. Een jongen houdt een Jeep tegen die toevallig langskomt, hij laat de auto stoppen en zegt spring maar in de Pickup. Wij hadden de chauffeur nog niet gezien, zijn ramen waren getint. Toch sprongen we achterin. Na de vele verhalen waren wij er toch niet echt gerust in, we reden langs velden en het werd steeds meer begroeit. Ik sprong bijna van de auto, toen zagen we opeens houten huisjes. We waren opgelucht tot hij de huisjes voorbij reed, het bos in. Onderweg zwaaide iedereen naar ons en lachtten ze heel vriendelijk, dat gaf een gerust en leuk gevoel. In het bosje stopte hij en stapte uit, we begonnen direct te praten hij was heel vriendelijk en bracht ons naar een plaats waar we mogen slapen. We hebben maar een paar traditionele mensen gezien onderweg. De mensen hier ontvangen ons met open armen en laten direct de kleinste zien. De baby is 6 maanden en heeft nog geen naam, ze vroegen ons of wij geen leuke naam wisten. Natuurlijk willen wij daar bij helpen. Ondertussen zijn wij onze hangmat al aan het installeren. We hebben een MEEEEEEGA slaapplaats voor ons alleen. Een grote ronde houten vloer op palen met een strooie dak op maar is helemaal rondom open. Hier binnen (buiten) word zelfs een kampvuur gegeven of erop gekookt, ze hebben daar een houtenbak staan met boomstammen op. Ze moeten nog wel eerst naar de president de prijs gaan vragen wat een nacht kost en een maaltijd en of het kan dat we willen blijven. Iedereen komt ons hallo zeggen en wat later ook de presidente, een hele vriendelijke vrouw. Als we buiten nog wat aan het burten zijn, zien we opeens in de toch wel wilde rivier 2 grote boomstam voorbij komen met mensen die er gewoon oplagen. Dat was schrikken , het ene meisje viel eraf. Maar dat is hier de normaalste zaak, zo gaan ze naar huis. Om 17u maken ze ons avond eten, reist met een klein stukje ei. Het smaakte, maar was toch ocharme zo weinig en dat voor 3 dollar. Maarja wetende dat het geld naar 25families gaat, maakt het beter! De presidente had iemand aangesteld die voor ons moest zorgen en dat deed ze ook! Haar zus hielp haar en ze bleven steeds bij ons. De presidente vroeg of we hier alleen durfden slapen, of dat ze iemand moest laten komen om bij ons te slapen, maar dat moest niet van ons. We overtuigden haar dat we al grote meisjes waren lol. Toen zagen we dat de 2 kinderen van de zus, de overschot opaten. We hebben hard met de kinderen gespeeld. Ze zijn keilief en ze laten ons heel thuis voelen. Het word donker iedereen is moe en gaat slapen, het is 7 uur. Hier zitten wij dan er is niets meer, al een geluk kunnen wij ons goed amuseren samen. Het bliksemt de hele avond en nacht. In het midden van de nacht schiet ik wakker, er kruipt een kakkerlak in mijn broek! Het zat er van vergeven, zoveel, wist niet van waar ze kwamen. Ja gerust slapen doe je dan niet meer. Naar het toilet gaan was ookal een hele opgave, door de modder. Met twee in 1hangmat slapen das ook best een uitdaging , ik ben er wel maar 1keer uitgevallen!