Gisterenavond men regels gektregen.,wat betekend slechte n8. Het weer ziet er ni al te best uit. Alles gaat langzaam vandaag. Als Sarah en Henry ontbeten hebben trekken we met de bus naar de watervallen van Pulhanpanzak. Het is een half uurtje rijden. Onderweg stoppen we een 20min er word eerst weer heel wat verkocht op de bus van eten. Dus ze houden een lunch pauze. Het is hard beginnen regenen. Er is zelfs dikke hagel bij. Het is nog een heel eind wandelen van de bus tot de watervallen. Het is zo koud ni normaal. Nu pas vertellen ze ons dat we door het water moeten tot aan de borst,en letterlijk onder de waterval moeten lopen. Ik kan er echt ni door met men regels en men treiningsbroek ben daar totaal ni op voorzien. De ander 2 zijn ook ni geweest omdat hert te koud was. Vind heel jammer dat ik er ni op voorzien was. We zijn er dan maar langs de andere kant gaan naar zien. Was wel mooi maar zo jammer dat we er ni in konden. Het was dus een nat kort stripje. We zijn terug naar huis gelift. Een wegpiraat nam ons meer. We waren dus snel thuis. Thuis geen zin in en douche enkel droge warme kleren. Sarah en Henry bieden ons hun kamer aan. Ze hebben 2 dubbele bedden. Super vriendelijk van hen! Dit slagen we ni af. Een warm huisje zalig. Maar eerst spelen we spelletjes tot zeer laat.
Hard geslapen, om half 9 op. Ik vind op de morgen een hondje, zo mager. De owner verteld dat hij van de buren is en hij een heel slecht leven heeft. Maar ze geven hem soms wel eten. De buren zijn een vrouw die zich prostitueert met een man die ni werkt hij is pooier en 3 kinderen die nooit schoenen dragen. En wat honden. Zo zielig. Nu zitten we in 1 van de veiligste buurten van Honduras. Nu de oudste zoon 15 gaat soms gluren bij de buren. Ze denken dat hij een boef gaat worden en de buurt onveilig gaat maken. Nu praten ze erover om de 3 kinderen maar dood te gaan schieten om de veiligheid te behouden. Nog nooit zoiets ziek gehoord. Er zijn kinderen die met het paard naar de school gaan hoe vet is da ni! We wandelen naar het meer. Eindelijk zien we terug mooie natuur. Gezellige weggetjes langs wateren velden door bossen. Het meer is ook heel mooi. Als we terug gaan houd een parkwachter ons tegen. We zouden moeten betalen. Maar we zijn ni in het park geweest. Julieke legt het in geuren en kleuren uit. Uiteindelijk moeten we toch ni betalen. Mercikes Julieke! Als we de poort buiten gaan zien we dat wij op een verboden terrein zitten. We gaan wat eten,als er een man van 86 naar ons komt,en een boekje geeft van Christus Jehovah dat samen was een geloof. Ze vertelde over Jezus in het boek maar de god noemde Jehovah. Dan deed hij een dansmove voor ons en nog wat later begint hij uit volle borst te zingen en geeft zich volledig. Was geweldig,maar nog ni alles. Hij had ons duidelijk heel graag,en was dol op mijn naam Stefanie. Wat later kwam hij ons mooie roosjes brengen. Wat lief van die man. We moeten nog naar het centrum om geld,hoog dringend. Moet nieuwe schoenen kopen. En heb wat voor de hond gekocht. Maar voor niks gegaan geen van ons kaarten worden hier aanvaard. Dan wandelen we maar terug. Een auto rijd langs ons en vraag of we een lift willen. Jullie moeten toch naar hostel D&D , EU ja. Das een vriend van me stap maar in. Oké nu blijkt hij een grote meneer te zijn. Hij kende werkelijk iedereen onderweg. Hij is nog meer dan burgemeester van provincie of land ofzo. En gaat naar de US binnenkort. Hij gaf ons zijn nummer en feestenboek. Hij zei als je in dit land problemen hebt met politie government douane of noem maar op. Bel me ik los alles op voor jullie. Ik ken iedereen. Ik zeg vriendelijk bedankt maar hopelijk hebben we dit ni van doen. Honduras staat in zo een slecht daglicht maar vind de mensen allemaal heel vriendelijk en hulpvaardig. Als je in de strakke lijnen loopt. Het is wel zo overal staat politie zelfs bij een kruidenier. Als ze er ni staan word die onmiddellijk overvallen. Gewoon zo onopvallend mogelijk zijn en geroep uit de weg gaan. We ontmoeten Sarah en Henry van Arcas in onze hostel. Hij had men stem erkent en kwam uit de kamer. Tof weerzien! We hebben veel bij gebabbeld en morgen samen naar de watervallen.
Het bed vol miertjes achtergelaten. Eerst gaan Skype met men lieve lieve moederke die op Valentijn jarig is. Dan de bus genomen naar La Esperanza,daar een bus verder genomen naar Yojoa. Dat moest het normaal toch zijn. Weer als enige waren we de hele rit maar aan het lullen. Op een drukke baan waar niks te zien is,gooien ze ons van de bus. En rijden zonder iets te zeggen vlug weg. De man die onze bagage van de bus nam moest hard rennen voor op de bus te springen. Maar goed, hier staan we dan totaal LOST ni weten waar of waar naar toe. Staat er 1 vies ijzer winkeltje. We vragen waar Yojoa is en D&D hostel. Dit zou nog zeer ver zijn en hier zijn geen banken ook ni in de omtrek van dorpjrs. En het vorige waar we waren hadden ook geen banken. Hier staan we dan. Gelukkig kan men Liefje goed Spaans en word ze door iedereen graag gezien. Dus een man die daar net iets kwam kopen. Zei kom stap maar in. Ik doe jullie wel naar het volgende dorp waar je kan slapen en morgen kan je dan verder. Dan onderweg zei hij ik rij wel langs de bank,toen wou hij ons bij een kerk afzetten waar veel mensen waren die ons konden helpen. Dan zei hij misschien weten die mensen in het volgende dorp wel iets. En wat later zitten we in de hostel dat we zochten. We zijn deze man zooooo dankbaar. Hij heeft zeer ver met ons rond gereden. Hij vond het wat laat en gevaarlijk om ons ergens anders af te zetten. In de donker de tent nog opgezet en nog is goed gegeten. En nu slaap hard.
Vroeg op om de grootste berg van Honduras te beklimmen. Die ligt in Park Celaque. We nemen de tuk tuk naar daar. De parkwachter zegt ons dat we dit niet mogen doen zonder gids en is enkel op 2 dagen. Hij is 2845 m hoog. We mogen wel de berg ernaast doen tot op 2000m hoogte en dan moeten we terug keren. Het is een zeer zware trek op handen knieën kruipen klimmen schuiven ni normaal. Als we de 2000m halen,besluiten we toch verder te gaan tot de top van deze berg 2500 of 2600 meter. We snappen wel waarom je een gids nodig hebt. Dus overal hebben we tekens gelegd. De top halen was toch weer een zalig gevoel! De weg naar beneden ging veel vlotter. Men schoenen hebben het wel begeven. De parkwachter was heel blij ons terug te zien,na 9u. Hij vroeg of hij een tuk tuk moest bellen. Maar die kost nu het dubbel van als we gekomen zijn. Wij te gierig dus gaan te voet terug. Is 10km 2u wandelen. We zien het ni zitten maar ja. Bijna halfweg komt er een vrouw naast ons rijden die vraag of we een lift willen. We stappen in,en wa later stoppen we bij een café. Ze willen ons perse trakteren. En ons achteraf nog naar een restaurant brengen. Maar da moest echt ni. Da was maar 2 straten verder. Waren echt hele lieve mensen. Wat grappig is hier,vele mensen zitten met hun radio in de hand op straat of op de bank of in hun huis. Geweldig! Thuis zijn we als een blok in slaap gevallen.
Zalige morgen! Wat is het toch zalig,ontwaken in de armen van u grote liefde! Helemaal gepakt en gezakt klaar voor onze trek. Eerst gaan we nog eten. Onderweg zien we een paar mensen rond iemand liggen, een zwerver. Ik dacht eerst dat hij dood was. Hij lag op de straat in de zon,de vliegen zaten erop. Ik heb een mandarijn gegeven en Julieke haar fles water. Maar hij was ver buiten westen. En reageerde op niks. Een madam een man en ik hebben hem in de schaduw gelegd. Wat konden we meer doen? Als we aan het lunchen zijn zit er iemand van Nederland naast ons met zijn vriendin die van Honduras is. En vroegen aan ons wat onze plannen waren. Ze waren de zoveelste die het ons ten zeerste afrade. Haar schoonbroer was hier een paar dagen geleden dood geschoten. Ook een kind van een huismoeder was doodgeschoten. We hebben dus onze plannen weer maar is gewijzigd. Ze zijn met ons mee naar onze hostel geweest. En hebben ons naar de warmwaterbronnen gebracht. Ze hadden niks te doen zeiden ze. Eerst zijn we langs zijn appartement gereden. En dan heeft hij ons nog naar een chikke hostel met restaurant en zwembaden gebracht. Waar hij donderdag een feest geeft ter ere van Valentijn en zijn verjaardag. Ze hebben ons uitgenodigd op het feest. Kei tof! Aan de bronnen hebben we nog iets gedronken en samen gaan zwemmen. We mochten met hen terug en iets gaan eten. Maar we waren nog wat blijven dobben in het snik hete water. Als we met de tuk tuk terug komen zien we dat de zwerver nog steeds op dezelfde plaats ligt. Verschrikkelijk om te zien. Als we thuis zijn geweest en iets gaan eten in restaurant bij ons boma, ligt hij daar nog steeds en het is al heel laad. Voor de rest is het hier wel heel gezellig. Allemaal gekleurde huizen.
Lang geslapen tot half 9. We zijn op de morgen nog een koffie gaan drinken. En hebben nu de bus naar Gracias genomen. Hier is het toch al beter. We vinden snel een hostel. Maar nu moesten we toerisme zoeken voor de trek die we willen doen. Van dorp San Manuel Colohuete naar dorp Belen Gualcho dit is een ezel route. Maar tegen dat we het kantoor gevonden hebben zijn we al uren verder. En daar kunnen ze ons ni helpen. Ja een map met 1 lijn op,daar zijn we niks mee. Het zou een grellige trek zijn van 4u met een auto en te voet 6 uur. In de morgen heel vroeg vertrekken. Want het is hier omvallen van de hitte. Morgen nemen we de bus naar San Manuel om 1u. Nog mene was gedaan en nu is het te laat om nog iets anders te doen. Enkel de zalige douche staat op ons te wachten,en men liefje die mene rug rood gaat schrobben en ik de hare. Als we naar huis wandelen zien we mensen op een bankje op de mark. Hier kan je dus GSM Enzo.... Opladen aan een paal. Hoe geestig is da ni. Thuis sta ik met men handdoekje buiten voor de douche. Roept de madame dat er pas morgenvroeg water is. Ni tof. We hebben het dan maar gezellig gemaakt in ons bed tussen de mieren,en nog verhaaltjes verteld. Julieke vond da van mij zo goed dat we er thuis een boek van gaan laten maken. En men Liefje gaat het tekenen,het is een kinderverhaaltje.
Om 6u30 glippen we de kamer uit,om onze havermout te maken. De bus vertrekt om 8u naar Santa Rosa De Copan. Het was een mooie rit,en hebben bijna op alle plaatsen in de bus gezeten. Er is zoveel volk op de bus dat we soms gaan rechtstaan voor ouderen en dan is er weer ergens plaats en kan je weer even zitten. De rit duurde 4u. Hier stoppen we speciaal om een koffie te drinken. Hier hebben ze zeer speciale van overal. De raarste is, ook 1 van de, of zelfs de duurste van de wereld. Komt uit India. Die komt van een soort wilde kat dat granen eet. De stront word gedroogd en dan gekuist. Deze heb ik wel ni gedronken was net iets te duur. Was 250 Lempiras das een 1250 voor een kopje. Ik heb dan maar een andere delicatesse geproefd. De hostel zoeken heeft ons weer veel tijd gekost. Een degoetante vieze vettige kamer waar er nog bloed tegen de muur hangt. In de WC ligt nog drol en overal in't rond wc papier ook het vuilbaskje is al dagen overgelopen. De bedden zijn al 20X beslapen denk. Het is zondag en er is bijna niks open. We wouden een sigaren maken bezoeken mr ja da ging dus ni e. Ze hadden ons verteld dat het hier een toffe buurd is. Maar das alles behalve waar. We durven het park ni bezoeken hier. Alle ramen zijn met dikke ijzers ervoor. Er is wel een baby winkel open waar we binnen lopen voor ons Nim. We hadden iets moois gezien maar was enkel voor pasgeborenen. Wat we er wel gevonden hebben is een zalig washandje. Dat waren we deze keer alle bij vergeten mee te nemen. Vandaag kunnen we het ni gebruiken in deze vuile hostel. Maar man da gaat zalig zijn morgen. Na 42 dagen zullen we da goed kunnen gebruiken. Voor de rest hebben we ons veilig op ons vies kamertje teruggetrokken. Waar we de haan hebben eten gegeven tot hij bij ons op de kamer zat. Op de avond hebben we elkaar verhaaltjes verteld die we zelf verzonnen hebben tot zoooo laat dat we als een blok in slaap gevallen zijn.
