Mijn Liefje en ik zijn na ons ontbijt samen paard gaan rijden. We zijn naar een school gaan ien die ze aan het bouwen waren. Allemaal houten huisjes. Tieners zouden hier terecht komen en ook kunnen blijven slapen. Met nog een sporthal bij.  Meisjes en jongens appart. Maar nu moesten ze er natuurlijk ook een harde weg naar toe hebben. Dus de 2 straten die door het gebied lopen zijn ze nu in harde weg aan het leggen. Eenerzijds was het wel een mooi ding waar ze ape trots op waren. Maar ik vond het zo erg dat er weer een deel van de natuur werd weggenomen. Overal nemen ze steeds stukjes weg en denken ze o dit is ni zo veel. Maar als je al de stukken aan elkaar plakt is het apnormaal veel en zou je er dagen door kunnen rijden ondoorbroken. Echt schrijnend , kan er echt ni meer tegen. Ook hier is de natuur stilaan aan het verdwijnen. Al de stukken dat bossen waren komen nu al met stukken tegen elkaar waar af en toe een huis staat en ze blijven maar bij zetten in het groen. Op de terugweg hebben we samen nog is hard met het paard gelopen, super zalig ! Wat een vrij gevoel. We hebben nog chocolade gemaakt, was kei leuk om te doen. Dan zijn we naar de baseball geweest. Een hele wandeling door de bloed kokende hitte het is echt apnormaal warm. Nergens schaduw het was om neer te vallen. Ik was super blij nog eens een match te zien. Iedereen kwam met zijn  paard naar de wedstrijden kijken. Super gezellig. Het waren 5 ploegen tegen elkaar. Maar ze waren echt ni goed. Deze sport leefd hier het meest. En tussen de wedstrijden komen dan kinderen oefenen. Julieke en Uschi waren tegen mij aan het zeggen dat ik ook mee moest doen. En een vrouw zij dan, ja doe maar hier speeld ook 1 vrouw. Na een tijd treuzelen stond ik ook op het veld met knikkende knieen. Iedereen bekeek mij. Ik had geen enkele strike  gemist. Ze waren allemaal echt onder de indruk. Ze kwamen me zelfs feliciteren en gingen tewerk over mijn goede houding. Daar was ik wel blij mee. Dan hebben we nog even gekeken naar de volgende wedstrijd en zijn we terug vertrokken richting het dorpje. Daar hebben we iets gedronken en zijn de kinderen met ons komen praten, gezellig was da. Als het wat koeler was zijn we verder naar huis getrokken. En heb onderweg een hoevijzer gevonden. Dat brengt geluk zeggen ze. Thuis als we aan het eten zijn komt er een man op me af . Hij had me ook zien spelen en hij was zo onder de indruk dat ik hem 2X een  hand moest geven. Was echt tof. Na een gezellige avond gaan we de tent nog eens proberen. Maar dat was van korte duur. Veel te warm in de tent en als we ze open deden kwamen de muggen en de mieren binnen. Dus zijn we weer naar een hangmat gevlucht. Een kleine waar we met 2 in geslapen hebben. En we moesten zo stil blijven liggen anders vlielen we eruit. Maar we hebben de korte nacht goed doorgebracht.

Op de morgent geeft de vriendelijke vrouw ons 3 bananen en ne mango. We zijn niet tijdig klaar dus de vrouw laat de bus langs de hostel passeren en houd 3 plaatsen vrij. Da was super lief van haar. Na de bus verdwijnt ze. Maar we gaan ze terug zien in een ander dorpje. Daar gaat ze ons nog rondlijden. Waar ze samen werkt met mensen vanuit Mol. We nemen een boot naar , in Rio San Ghuan. Het is mooi onderweg. Ik ben met men Liefje op het dek gaan zitten gezellig wij 2. Als we bij de hostel zijn gekomen krijgen we een rondleiding op hun Choco plantage. Was super intresant. De planten moeten 1X per dag in de schaduw staan. dus overal staat een boom. Als de planten ziek zijn genezen ze die met look en appelsien. Met de vrucht kunnen ze meerdere dingen doen. Eerst moeten ze deze openen maar heel voorzichtig. Je kan het binnenste op eten tot op de choco pit. Het ziet wit en is zeer lekker,smaakt als mangosteen. Dan de pel rond de pit maken ze thee mee. En de pit zelf word gedroogd en dan 3X door een draaimolen plat gedaan. man da was zooooooooooooooooooooooo Goed! In Belgie weten ze dan toch ni hoe ze chocolade moeten maken ze. Heb er nu weeral zin in. We hebben nog cocosnoten van de boom gaan trekken. Alles is hier zo vers en nooit met iets bespoten. Zoiet da proeft ge toch. Ze zijn hier zo vriendelijk ni te doen. 1van de 2 eigenaars is vandaag jarig. we zitten ineens op een familie dorpsfeest. Gratis een drankje van rum en cocosnoot. Ni slecht. Is er ne kerel die dezelfde intresse heeft als mij van sport en muziek. Da was super grappig. Als we willen gaan slapen moeten we eerst inbreken in een kabanja. Ze hadden de deur op slot gedaan en niemand wist waar die was gebleven. Ze waren allemaal te zat. Maar dat ging nog vlot bij mij. Als we in de tent kruipen voelen we opeens beten langs alle kanten. De tent zit vol mieren ni normaal. Heel de tent leeg gemaakt en terug naar de zatte kerel en gevraagd of we een kabanja mogen huren. wat een gedoe is da geweest die avond amai. Maar het was wel leuk. om 12u zijn we onder de wol gekropen.

Oei Uschi , haar oog zit volledig dicht. Ook hier had een insekt gebeten. Het is nog veel erger geworden. Dus we gaan eerst naar een soort dokter dat eigenlijk geen dokter is. Het is maar een dorpje van 4 straten groot. Wel super gezellig, echt terug in de tijd met paard en kar. Centro de caloet das waar we met Uschi naar toe gingen. Een gangetje met hier en daar een kamer. Met zijn allen gingen we binnen. Een oude eerstehulpdoos hing tegen de muur. We keken recht op de straat. Al een geluk dat we geweest waren, want het was zo erg dat als ze geen medikatie kreeg haar gezicht mischien in chock kon geraken. Na 3 dagen zou het moeten weg zijn. Erna zijn we in een huisje van iemand terecht gekomen via ne para die ons er naar toe bracht. We vragen of ze met ons naar de 3 rivieren die hier door de jungle lopen kunnen varen. Maar we hebben maar 1 van de 3 rivieren gezien. Het was wel mooi. Ook heeft hij langs nog andere kleine eilandjes gevaren. Eens terug gaan we eten en valt alle electriciteid uit en zitten ook zonder water. Er werd door het hele dorp geroepen. Zalig. Toen kwamen alle kaarsen boven, zo gezellig. Een vrouw in onze hostel is super lief en begint te vertellen wat ze allemaal doet. Opeens komen we te weten dat zij werk waar wij naar toe wouden gaan. Julieke haar vriendin die ook Julie noemt haar grootmoeder heeft hier in Nicaragua iets opgericht wat goed is voor vele vrouwen en kinderen. Het juiste verhaal daarvan volgt als we er geweest zijn.Maar wat is de wereld toch klein. Hier zijn ze belgie en de vrouw Elly zeer dankbaar. Spijtig is ze vorig jaar overleden. Men tijd is om, zit in internet kafe wifi kennen ze nog ni.

Lieve ouders ik kan jullie niet sturen dus proberen jullie is eerst te sturen naar mij. Kan zijn dat we wel weer een week zonder internet zitten.