Ik ben Stien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is integratiewerkster.
Ik ben geboren op 24/10/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, politiek, kunst, reizen,.....
Ik hou er van om dingen scherp te stellen, uit te vergroten. Niet alles wat hier staat strookt dus met de werkelijkheid.
Benefiets Tegen Zinloos Geweld opgestart Op 12 april 2006 werd de 17-jarige Joe Van Holsbeeck in de lokettenzaal van het Brusselse Centraal Station doodgestoken om zijn mp3-speler. Niet veel later werden Mohamed Bouazza, Luna en Oulemata en Guido De Moor slachtoffers van zinloos geweld. En onlangs nog moesten Bart Bonroy en Yannick Amba-Bongelo een ogenschijnlijk banaal meningsverschil bekopen met hun dood. Het zinloze geweld zit in de lift in onze maatschappij. Een pasklare oplossing is er niet maar je kan wel een filosofie verspreiden die moet bijdragen tot meer bewustwording. Daarom nam Theaterbureau XL het initiatief om de actie Artiesten Tegen Zinloos Geweld te starten. Als symbool voor de actie werd gekozen voor de vlinder. Een prachtig, nuttig en, net zoals de mens, een kwetsbaar dier. De reacties waren zo hartverwarmend dat de oprichting van een aparte vzw noodzakelijk werd. Dat werd dan vzw Zinloos Geweld.
Binnenkort is het precies 1 jaar geleden dat de vzw Zinloos Geweld werd opgericht, 1 week na de brutale moord op Joe Van Holsbeeck. De vzw wil op een permanente basis allerlei projecten realiseren. Hiertoe organiseert Zinloos Geweld twee benefiets met bekende artiesten. Het eerste benefiet grijpt plaats in de Capitole Gent op donderdag 12 april. Deze dag werd bij de oprichting van de vzw uitgeroepen tot de eerste Dag tegen de zinloosheid van geweld in Vlaanderen. Het is ook dag op dag één jaar na de moord op Joe Van Holsbeeck.
Acteur Kurt Defrancq presenteert. Treden o.m. op: Danny Ronaldo, Ron De Rauw (van de groep MOO en acteur van "Wittekerke"), stand-up comedian Piv Huvluv, Rik Tans & blueszangeres Kathleen Vandenhoudt, Miek & Roel (meter & peter van de vzw), cartoonist ZAZA van De Standaard, onze Ambassadrice Gella Vandecaveye. Praktisch: 12 april 2007, Capitole Gent, 20u15. Tickets:16 exclusief reservatiekosten. Reservaties via Uitbureau 09/233.77.88.
Benefiet Antwerpen op vrijdag 27 april. Met de steun van de Provincie Antwerpen in de Arenbergschouwburg. Acteur Kurt Defrancq presenteert. Treden op: 'MOO (met o.m. Rembert De Smet, bekend van de legendarische jaren '80-popgroep 2Belgen), cartoonist ZAZA, Gella Vandecaveye, Vitalski en Kommil Foo. Praktisch: 27 april 2007, Arenbergschouwburg Antwerpen, 20u15. Tickets: 16 exclusief reservatiekosten. Reservatie via Arenberg 070/222.192 of online via www.arenbergschouwburg.be.
April 2007 wordt tegelijk de eerste sensibiliserings- en campagnemaand van VZW Zinloos Geweld. Tal van organisaties zetten acties op in het kader van de campagne. Verdere informatie volgt. Info: www.zinloosgeweld.net. Guido Van Peeterssen.
Sara, een vroegere schoolvriendin van mij runt een restaurant in Lier. Of liever, haar man, een Chinees afkomstig uit de provincie Kanton runt het restaurant terwijl Sara waakt over de goede gang van zaken. Een aantal weken geleden kregen wij de lumineuze inval om samen met een tiental gewezen klasgenootjes een reunie te organiseren, bij een gezellig dineetje in Sara's restaurant. Haar echtgenoot Wung Li stelde een menu samen, maar maakte ons er op attent dat het hoofdgerecht drie dagen voorbereiding vergde. Het was dus zaak om onze vriendinnen tijdig uit te nodigen zodat zij eventueel nog regelingen konden treffen inzake kinderopvang, of andere besognes die deelname in de weg stonden. 10 dagen voor het gebeuren stuurde ik dus een e-mail naar de betrokken personen met de volgende boodschap: 'Sara en ik nodigen jullie uit voor een dineetje bij kaarslicht in Wung Li's restaurant in Lier. Het hoofdgerecht is een kreeft van vier kilo. Dit was het startschot voor een e-mailconferentie ofte marathon die ei zo na alle servers uit Antwerpen en omstreken platlegde.
Linda: voor een bord haaievinnensoep en gordeldier gebakken in een kleioven teken ik meteen! En vraag aan Wung Li of hij nog wrattenzwijn serveert. Ik ben zwanger en heb rare voorkeuren. By the way, ik sta op een eiwit-arm dieet Nicole: enkel als je mij schriftelijk en aangetekend bevestigt dat niet jij maar Wung Li de kok van dienst is Sofie: een kreeft van vier kilo kan op aarde gemiddeld 35 jaar oud worden. In het gunstigste geval zelfs 75 jaar. Diezelfde kreeft heeft slechts vijftien minuten nodig om te sterven in kokend water Carine: ik heb een fobie voor kwik- en loodvergiftiging Nicole: hoe? heeft die kreeft een thermometer ingeslikt? Deirdre: men beweert dat je een kreeft kan hypnotiseren door over haar hoofd of buik te wrijven. Dan kalmeert ze voor het koken. Ook valium helpt. Andere manier van doden: je zet de punt van een scherp mes op haar hoofd en drukt het lemmet precies tussen haar ogen naar beneden. Een snelle en pijnloze dood gegarandeerd. Sonja: ik zag net een sticker van Gaia: ik hou van al mijn schepselen. God Trees: ik ben uw stelligen proefondervindelijk aan het toetsen. Ik heb hier een kreeft van vier kilo en hoe lang ik ze ook onderdompel in kokend water, ze wil niet dood. Sofie: haal ze uit de yacuzzi en steek ze in de kookpot. Oen Deirdre: een kreeft met obesitas kan niet gezond zijn Tinneke: mijn sterrenbeeld is kreeft, Tropical Cancer van H. Miller is mijn lievelingsboek en ik ben geboren ter hoogte van de kreeftskeerkring. Mijn astrologe raadt me ten stelligste af aan die orgie deel te nemen.
Dit digitale verkeer ging door tot laat in de namiddag. Zes uur en 20 e-mails later wist ik nog altijd niet wie er al dan niet zou deelnemen aan het feestje. Drie e-mail marathons later wist ik het wel. Het werd overigens een puik feestje
De huwelijksperikelen van schepen Van Bellingen uit Sint-Niklaas krijgen een leuk staartje. Niet alle mensen van Sint-Niklaas zijn immers allergisch voor een gebronsd kleurtje! Integendeel, een groot aantal onder hen zet zich erg actief in voor vluchtelingen en mensen zonder papieren. Jozef Hertsens van VLOS (Vluchtelingenonthaal St-Niklaas) is hun boegbeeld en viel reeds meermaals in de prijzen omwille van zijn initiatieven op dat terrein. Klein en tenger als hij is, verzet hij bergen om het lot van aangespoeld wrakhout uit vreemde landen te verzachten. Dat doet hij in de wetenschap dat er onder de algen en wieren die dat wrakhout op zijn drift meenam soms heel wat schatten en kwaliteiten verborgen zitten. Het voorval met Van Bellingen dat breed in de pers werd uitgesmeerd toverde het schaamrood op Jozefs' wangen. Op 21 maart as. gaan de burgers van Sint-Niklaas op de dag tegen het racisme dan ook massaal vreemd. Zij willen het licht laten schijnen op al die Belgen die geen koudwatervrees aan de dag leggen voor inwoners die niet aan de frites-met-stoofvlees cultuur zijn ontsproten. En die Belgen zijn nog altijd talrijker dan hun antagonisten. Blank, zwart, rood, geel geven elkaar daarom op die datum symbolisch het ja-woord in diverse talen. Daarmee willen zij gestalte geven aan het grootste multiculturele huwelijk van Vlaanderen. Reeds meer dan 300 koppels uit alle hoeken van het land en zelfs daarbuiten schreven zich in. De kandidaten moeten vijf uitdagingen aangaan die betrekking hebben op huwelijk en multiculturaliteit. De apotheose van het evenement is de huwelijksceremonie die schepen Van Bellingen voltrekt voor alle mensen die wel door hem gehuwd willen worden en verder kijken dan de huidskleur. Het geheel word omlijst door allerlei randanimatie.
Als daar ooit zwangerschappen van komen komt er zoiets als een massadoop!
Vroeger hield ik alleen van je ogen. Nu ook van de kraaiepootjes ernaast. Zoals er in een oud woord als meedogen meer gaat dan in een nieuw. Vroeger was er alleen haast
om te hebben wat je had, elke keer weer. Vroeger was er alleen maar nu. Nu is er ook toen. Er is meer om van te houden. Er zijn meer manieren om dat te doen.
Zelfs niets doen is er daar één van. Gewoon bij mekaar zitten met een boek. Of niet bij mekaar, in 't cafè om de hoek.
Of mekaar een paar dagen niet zien en mekaar missen. Maar altijd mekaar, nu toch al bijna zeven jaar.
De kogel is eindelijk door de kerk. En Osama Bin Laden of al Qaida hebben daar hoegenaamd niets mee te maken. Met ingang van 1 mei geeft ondergetekende er namelijk halftijds de brui aan. In plaats van 38 uur zal zijn nog slechts 19 uur per week haar talenten vergooien aan vzw Leed en Lompen. Gedaan met het strooien van zwijnen voor de paarlen. Gedaan met het puren van een royaal inkomen uit andermans leed. En wel om redenen van strikt hedonistische aard: wein, man und gesang om maar meteen man en paard te noemen. De boog kan niet altijd gespannen staan.
Karel de coördinator wilde kort op de bal spelen en schreef meteen een vacature uit om duimen en vingers van af te likken. Gezocht: persoon m/v) die rond integratie wil werken, gedreven door het multiculturele ideaal en op goede voet met de wonderen der schepping. Rock en Roll gegarandeerd. Wie schetste onze verbazing toen bleek dat we met een knelpuntvacature opgescheept zaten. In heel Antwerpen was er geen kat te vinden die zich met dat profiel wilde identificeren. Tenzij de opgedaagde kandidaten beroepswerklozen waren die veinsden dat ze vreemdelingen en de islam rauw tussen de boterham lustten. Karel pleegde terstond een telefoontje met Frank Van den Broucke. Hoe het zat met die activeringsideeën die hij daar in Engeland aan de universiteit van Oxford had opgestoken, vroeg hij met de nodige piëteit. Was daar na ruggespraak met Margaret Tatcher nog iets van in huis gekomen? Want hier in de Scheldestad was daar weinig van te merken.
Wat Frank nadien achter onze ruggen bedisselde kunnen wij alleen maar gissen. Blijkbaar nam hij contact op met de Antwerpse VDAB. Feit is dat vzw Leed en Lompen kort nadien bestormd werd door een geactiveerd zootje ongeregeld dat zich na lang porren uit de sociale hangmat had losgerukt.
Kandidaat nummer één was een cultureel hoogstaand metroseksueel, vriendelijk en voorkomend, dat wel, en heus wel aantrekkelijk met die cosmetica van Yves Saint-Laurent op ogen en lippen. Maar tijdens de test met de manifestatie-simulator viel hij hopeloos door de mand, omdat hij zijn pasgelakte nagels niet wilde bruskeren en in tranen uitbarstte toen een molotovcocktail rakelings langs zijn perineum scheerde. Een beetje streetcredibility is voor de aangeboden betrekking anders een must.
Kandidaat nummer twee was een onvervalste macha, een power girl met stilettohakken, zwarte netkousen en een cleavage waar de Grand Canyon bij verbleekte. Zij deinsde er niet voor terug om al haar charmes te gebruiken om de maatschappelijke ladder te beklimmen. Toen wij naar haar curriculum vroegen, gaf zij een versie van Madonnas into the groove ten beste waar wij niet van terug hadden. Na deze krachtprestatie stond zij halfnaakt voor Karel. Een truukje dat misschien verf pakt in de privésector, maar in het wereldje van de geitenwollen sok op luid hoongelach wordt onthaald. Beweert Karel. Hoewel ik hem vijf keer zag slikken.
De derde kandidaat droeg een bomberjack en lonsdale kleren en maakte ons meteen diets dat hij wel eens komaf zou maken met dat gespuis. Opgelucht haalden wij adem. Eindelijk toch iemand die het durfde opnemen tegen vreemdelingenbashers. Totdat bleek dat hij zich op de studiedienst van het Vlaams Belang waande. Was dat even een opdoffer. Het leek wel of wij de bokshandschoen van Filip Dewinter ergens midscheeps tussen de ribben geplant kregen.
En dit is maar een greep uit de bonte stoeterij van would be kandidaten die door het VDAB naar ons hoofdkwartier werd gestuurd. En dan maar zeuren over die bedrijven die illegalen aanwerven om jobs te doen die specifieke kwaliteiten vereisen. Een optie die wij momenteel ook in overweging nemen. Eén ding is wel zeker, een anti-racistische houding is dan gegarandeerd.
Noot: iedere gelijkenis met personen of ideeën is louter toevallig
Hij at zijn bord leeg alsof hij net een hongerwinter achter de rug had, bietste met behendige vingers een sigaret uit mijn handtas en leunde toen lui achterover op zijn stoel met de handen in zijn nek. Een fractie later legde hij met behulp van zijn spiegeltje zijn haar in de juiste plooi om met des te meer star quality te lonken naar de donkere schoonheid achter de kassa. 5 hoofdzonden in een tijdsbestek van amper 10 minuten. Hallelujah, mijn zoon is allesbehalve een watje. Paus Gregorius I, fervent bestrijder van het kwaad, draaide zich wellicht zuchtend om in zijn graf.
Voor mij, daarentegen, waren deze tafereeltjes balsem op de ziel. En dat heeft alles te maken met mijn eigen kerkelijke verleden. Immers, ik ben nog van de generatie die met veel schuld- en zondebesef werd grootgebracht. De duivel woonde bij ons om de hoek en het zwakke vlees liet geen kans onbenut om bij hem op de koffie te gaan. De duivel was inderdaad aangenaam gezelschap in een tijd van onthechting en alomtegenwoordige verbodstekens. Altijd in voor een pretje, steeds wat verboden lekkers in huis en een bron van inspiratie bij het herzien van de catechismus. Dat heilige boekje moest enigszins worden aangepast om god voor een burn out te behoeden. Want zeg nu zelf, een god die zich zowel in de hemel, op de aarde als op alle plaatsen bevindt, zit binnen de korste keren toch op zijn tandvlees. Of niet soms?
Maar die zondige escapades en kuiperijen met dat addergebroed werden uiteraard met de nodige boetedoening bestraft. Waardoor de boog der deugdelijkheid weer veel te gespannen ging staan. En een nieuwe zondige dijkbreuk zich aandiende. En zo was de cirkel rond.
De vastentijd was de periode bij uitstek om het ingebakken kwaad uit lijf en leden te schudden. Het begon al op de ochtend van aswoensdag. Voor dag en dauw werden we gewekt om naar de kerk te gaan. Een flinke wasbeurt bracht ons in de vereiste staat van genade om het lichaam van christus te ontvangen. Een ontbijt zat er niet in, want de hostie mocht enkel in nuchtere toestand genuttigd worden. U raadt het al, onze maag zou de hele voormiddag blijven rammelen als een missiebusje dat op een regime van koperen kwartjes stond. Eenmaal in de kerk werden we geacht neer te knielen op stoelen met een rieten zitting. Het riet trok diepe striemen in de knieën en in de onderbenen om ons eraan te herinneren dat het leven allesbehalve een pretje was. Dat belette evenwel niet dat we halverwege de dienst ook nog eens naar de communiebank moesten strompelen waar de priester met een stempel een zwart kruis op ons voorhoofd drukte, mompelend: 'uit stof en as ben je geboren, en tot stof en as zul je wederkeren'. Dat was alvast heugelijk nieuws om de dag mee te beginnen. Maar voor een mens met een gezonde eigendunk en levensdrift was het hoe dan ook een kwelling om de hele dag met dat kaïnsteken rond te lopen. Amper de kerk uit, veegden wij het onding dan ook meestal af met een maagdelijk witte zakdoek.
Geen man overboord, evenwel. Een bende handige jongens had een heel zakenimperium opgebouwd op het remediëren van kerkelijke accidenten. Tegen betaling - in goederen of nature - hielpen zij je aan een nieuw kruis middels een kurk en wat kachelroet, zodat je als bij thuiskomst kon aantonen dat je je kerkelijke plicht gedaan had. Ik sta nog steeds in het krijt bij een aantal van die handige harry's, vooral nadat ze bij de plaatselijke dorpspastoor wisten te bedingen dat een als doodzonde gequoteerd vergrijp in the right time and the right place aanzien werd als een pekelzonde. Yes, ook in het onderhandelen van de strafmaat waren ze bedreven. Gelukkig zijn ze ondertussen niet meer geïnteresseerd in betaling in natura. Maar dit terzijde.
Na het vrij omslachtige ritueel van aswoensdag begon de vasten pas goed. Snoepen was verboden en snoepjes spaarde je op in een grote blikken doos. Koning Boudewijn en Koningin Fabiola keken er vanaf het deksel hoogst persoonlijk op toe dat er aan het lekkers niet werd geraakt. Hoe meer snoepjes je spaarde hoe hoger je steeg in de heiligen-hitparade. En als snel ontstond er een hele handel tussen broertjes en zusjes om snoepjes in te ruilen voor bepaalde gunsten. Op het einde van de vasten werd de doos in het bijzijn van de ouders geopend en kon je alles in één keer opeten.
Maar diegene die het minste snoepjes gespaard had kon zich wel aan een standje verwachten. Gelukkig waren de mensen ook goedgelovig in die tijd. Indien je niet aan de verwachtingen voldeed kon je nog altijd roepen: mirakel! mirakel, mijn voorraad snoepjes is gehalveerd. Niemand zou die boude uitspraak in twijfel trekken. Mirakels waren toen zowat de soap-feuilletons van de gemiddelde burger, en het stond buiten kijf dat een nachtelijk dwalende engel zich aan de verborgen verleiders vergrepen had. Alles bij elkaar genomen maakten de absurde geboden en verboden van de christelijke leer dat kinderen inderdaad leerden liegen. Ik ben maar wat blij dat mijn zoon met heel wat minder complexen is opgegroeid.
Soms kom je in het Antwerpse nachtleven wel eens boeiende personen tegen. Typetjes die als het ware uit een aflevering van 1000 zonnen en garnalen zijn geplukt. Zwervers, wereldreizigers, oudstrijders, bohémiens. Mensen met eelt op de ziel, en een smeulend vuur in de ogen. Doordrijvers met een uniek verhaal, een bizarre geschiedenis, een interessant beroep.... Zo raakte ik gisteren aan de praat met een cipier van de gevangenis in de Begijnenstraat. Ik ga er namelijk van uit dat je nooit genoeg connecties kan hebben. Een mens weet nooit wat de toekomst brengt.
De man trachtte met hart en ziel een zinvolle invulling aan zijn werk te geven. Want één ding is zeker, cipiers zijn niet enkel de bewakers van cellen en gevangenispoorten, zij hebben ook een maatschappelijke functie. Zij zijn het klankbord van mensen die op één of andere manier over de schreef zijn gegaan... Niet zelden ontwikkelen zij gevoelens van sympathie voor bajesklanten, ook al hebben die de meest afgrijselijke misdaden op hun geweten. De cipier in kwestie had Hans Van Temsche een aantal weken onder zijn hoede gehad. Jawel, die kerel die zich even Rambo waande. Toen ik opwierp dat ik het bizar vond dat een snaak die blindelings drie mensen neerschoot interesse had voor dierkunde, ging hij in de verdediging. Hans Van Temsche was een doodbrave kerel, die op een gegeven ogenblik een kortsluiting in de hersenen had meegemaakt. Punt. Andere lijn. De meest beklijvende anekdote uit zijn carrière was evenwel de volgende:
Een man van 70 jaar vermoordde de vrouw waarmee hij al 50 jaar getrouwd was. De maatschappelijk werker van de gevangenis vroeg hem waarom hij zich op die gezegende leeftijd alsnog van zijn vrouw ontdeed. Zegt die man: wij waren 50 jaar getrouwd, en iedere dag vroeg ik aan mijn vrouw of ze alstublieft geen zout op de aardappelen wilde doen. En zij bleef maar volharden in den boze. Tot het me op zekere dag te veel werd. Toen heb ik haar in een vlaag van woede van kant gemaakt.
Zou het dan toch kunnen dat verveling en sleur als een bijtend zuur inwerken op de geest van sommige mensen tot er iets knapt?
Ik moest onmiddellijk denken aan Willem Elsschot die op een mooie dag tot de vaststelling kwam dat zijn vrouw oud en lelijk was geworden en de aanvechting kreeg om haar de hersenen in te slaan. Bij deze dus:
Het Huwelijk
Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd
in d'ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven,
haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven
toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.
Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard
en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren,
hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren
en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.
Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond
het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen.
Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen,
en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen
en rennen door het vuur en door het water plassen
tot bij een ander lief in enig ander land.
Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
Alles kan ik verdragen het verdorren van de bonen, stervende bloemen, het hoekje aardappelen kan ik met droge ogen zien rooien, daar ben ik werkelijk hard in. Maar jonge sla in september net geplant, slap nog In vochtige bedjes, nee.
Dit stukje schreef ik als antwoord op de droomuitdaging van Speedy
Jeannie zat op een bankje en keek met kleine, vermoeide oogjes naar het scorebord waarop dansende en tollende cijfers haar lot bezegelden. Een hoge score zou haar tal van voordelen opleveren, wist ze. De aandacht en bewondering van haar ouders, de barbiepop waar ze al zo lang van droomde, een snoepreisje naar Disneyland. Maar owee als ze de duimen moest leggen voor haar meeste geduchte concurrente, Lilly Rose, de bloem van Wisconsin. Dan was het einde zoek. Haar trainingsprogramma zou met ettelijke uren worden uitgebreid. En van spelen zou er zo goed als niets meer in huis komen. Daar kon je donder op zeggen.
De catwalk in het middel van de zaal lag er verlaten bij. De kinderen die er even voordien nog als aankomende fashionista's overheen paradeerden waren uitgezwermd over het feestgebouw en wijde omgeving. De ouders troepten samen voor het podium waarop de uitslag zou bekend gemaakt worden. De ouders van Jeannie stonden op de eerste rij. Ze kon de spanning van hun gezicht aflezen. Hier hadden ze een heel jaar naar toegeleefd. Naar dit 'moment de gloire van hun kleine oogappel'. Hun prinsesje dat met een beetje geluk en heel veel wilskracht kon uitgroeien tot een echte 'queen'. Van de catwalk of van het witte doek, dat moest de toekomst nog uitwijzen. Maar schitteren zou ze, zoveel was zeker. Vooral haar moeder was de spindokter geweest achter Jeannie's eerste stapjes in de showbusiness. Zij hield de touwtjes in handen, zette de krijtlijnen van het oefenschema uit en bewoog hemel en aarde om haar plannen te verwezenlijken. Ooit had ze er van gedroomd om zelf carrière te maken in de wereld van glitter en glamour. Maar het faillissement van haar vaders bedrijf trok een lelijke streep door de rekening. Een theater- of zangopleiding kost immers stukken van mensen en dat kon de ouwe heer niet langer ophoesten. En zo was de eens zo ambitieuze vrouw gestrand in een huwelijk waarin haar rol beperkt bleef tot die van moeder en echtgenote. Wassen, koken en strijken waren haar voornaamste bezigheden. Het was een lot waar ze zich nauwelijks mee kon verzoenen. Een bittere pil met een wrange nasmaak. En dus had ze nu al haar hoop gesteld in Jeannie. Jeannie zou slagen, waar zij gefaald had. Zij zou een meteorenregen veroorzaken, waar haar ster was uitgedoofd. Zij zou beroemd worden, de handen schudden van vooraanstaande kunstenaars en politici en over de tong gaan van al die mindere goden die haar omwille van haar succes en haar gelukkig gesternte zouden benijden. En de moeder van het prijsbeest zou uiteraard een graantje meepikken van al dit hemelse manna. Al was het maar in de vorm van afgeleide roem. Want was zij tenslotte niet de muze die het ruwe talent in goede banen had geleid? Zoals de moeder van Brooke Shields. Of die van Britney Spears?
Het van de pot gerukte project had de ouders van Jeannie al handenvol geld gekost. 600 dollar per maand voor de kapper en make up. 1500 dollar maandelijks voor een coach die Jeannie de kneepjes van het vak leerde: hoe ze een sierlijke revérence moest maken, bijvoorbeeld of hoe ze een puntgave pirouette kon uitvoeren op de toppen van haar tenen.
Aanvankelijk had Jeannie de hela heisa rond haar persoontje maar wàt cool gevonden. De roze glitterjurkjes, de glinsterende armbanden en oorbellen, de warme gloed van de schijnwerpers die als een liefkozing over haar gezicht gleed. Ze had het gevoel dat ze een prinses was uit een sprookje. Eentje die met een gouden lepeltje chocoladetaart en romige ijspralines at en met een vingerknip een heel legertje lakeien voor zich kon laten opdraven. Om nog maar te zwijgen van de cadeautjes die ze in de wacht wist te slepen: de pluchen beesten, de poppen, de elektronische gadgets. Maar naarmate haar ster aan het kindersterren firmament rees, werden de eisen van mammalief dwingender. De verhaallijn van het sprookje werd grimmig. De frequentie van de trainingen werd opgevoerd en Jeannie werd van wedstrijd naar wedstrijd gesleept: de Miss-Doll verkiezingen in Alabama, de strijd om de titel van appelkoningin in Toronto, het vuurvliegjesconcours in Anchorage. Tot overmaat van ramp verloor ze haar twee voorste tanden. Een normaal verschijnsel voor een kind van zes jaar, maar haar moeder ging te keer alsof het Armageddon nabij was. Ze liet een dure tandprothese maken en om het plaatje te vervolledigen gaf ze de kapper de opdracht haarextensies tussen Jeannies natuurlijke haarlokken te weven. Het kind ging van langsom meer op een miniatuur uitvoering lijken van de botox beauties uit Hollywood. Een slachtoffer van progeria met ideale maten. Maar al die poeha was nu eenmaal nodig als je hoge ogen wilde gooien in het circuit van schoonheidswedstrijden. Ook deze wedstrijd die het kruim van de kindsterren verzamelde vergde trouwens het onderste uit de kan...
In de zaal was de prijsuitreiking inmiddels begonnen. De presentator van dienst had er een handje van weg om de spanning op te drijven. Telkens als hij een naam afriep, wijdde hij uit over details die er in het geheel niet toe deden. De winnaars zouden als laatsten bekend gemaakt worden en het publiek had dan ook het kookpunt bereikt. Jeannies moeder was een zenuwinzinking nabij. Het zweet liep in straaltjes van haar voorhoofd. Ze depte haar droge lippen met een natte zakdoek en had het gevoel dat ze in een hogedrukcabine zat die de lucht uit haar hoofd perste. Het deelnemertje dat als vijfde eindigt, heeft een fantastische toekomst in het vooruitzicht, orakelde de Amerikaanse Luc Appermont, ze is mooi, lief en heeft voor haar leeftijd ontzettend veel stijl en bravoure. Haar naam is .Jeannie Aberdeen! Een luid applaus barstte los maar Jeannies moeder kon haar tranen van teleurstelling niet bedwingen. Slechts vijfde. Ze had zo gehoopt dat Jeannie bij de drie eerste zou eindigen. Ze keek om zich heen om Jeannie een verwijtende blik toe te sturen. Het duurde even voor ze haar dochter in het vizier kreeg. Jeannie was op het bankje in slaap gevallen. Ze droomde dat ze verstoppertje speelde met haar vroegere vriendjes. 'Wie niet weg is, is gezien!' riep ze luidkeels.
Lilly Rose won deze schoonheidswedstrijd met ruime voorsprong.
Internationale Vrouwendag. Una giornata particolare voor de helft der mensheid. Vrouwen hijsen de vlag. Feministen van het eerste uur ontkurken de champagneflessen, en dat in een outfit die hun vrouwelijke vormen niet langer verhult. Er uitzien als een babe en toch op je strepen staan, het mag weer. De soepjurk hangt inmiddels aan de kapstok, en ook de bedoeinentent heeft als vestimentair statement afgedaan. Maar is er wel reden om te feesten?
100 jaar vrouwenstrijd, de opkomst van de nieuwe man en het ritsprincipe kunnen immers niet verhinderen dat verkrachting in onze maatschappij eenzelfde soortelijk gewicht heeft in het gerechtelijke plonsbad als, pakweg, fout parkeren. Tussen 2000 en eind 2005 kreeg het gerecht in totaal 17.301 verkrachtingszaken te verwerken. Van al die dossiers was op 10 juli 2006 nog maar 17% naar de strafrechter verwezen. 43% was gewoon geseponeerd. En dat aantal kan nog toenemen, omdat in 10% van de dossiers het onderzoek nog bezig is. In 49,5 % van de geseponeerde zaken zijn er onvoldoende bewijzen om de strafzaak door te zetten, in 19% zijn de daders onbekend en in 12% is er wel een klacht maar helemaal geen misdrijf.
Dat doet een aantal vragen rijzen: wordt verkrachting misschien nog te zeer gezien als een niet berekend risico van het vrouw-zijn dat door geen enkele polis wordt gedekt? Die indruk krijg je althans. En dat terwijl de hoeders van het Oorlogs- en Volkerenrecht onlangs duidelijk kleur bekenden: verkrachting in oorlogstijd is niet langer een onvermijdelijk bijproduct van het strijdgewoel, de kers op de taart van de overwinning als het ware, maar een misdaad tegen de mensheid. Helaas waren die verordeningen en decreten in voormalig Joegoslavië en Rwanda uiteindelijk ook een maat voor niets. Slechts een handvol verkrachters werd op de valreep veroordeeld.
There is something rotten in the state of mankind, my dear Horatio. Maar waar zit de beurse plek? Eén en ander is wellicht te wijten aan het feit dat vrouwen in de gerechtelijke wereld nog steeds met een vergrootglas moeten gezocht worden? Het glazen plafond, weet je wel? De gemiddelde rechter is mannelijk, blank en welgesteld en behoort in die hoedanigheden tot de klasse die de lakens uitdeelt. Zou het kunnen dat sommige gerechtsdienaren een vorm van empathie ontwikkelen voor seksuele delinquenten die zich door hun driften laten meeslepen. Of zien zij vrouwen nog te zeer als uitlokkende factoren die door wulpse kleding en vrijpostig gedrag het beest in de man wakkermaken. Vrouwen kunnen zich maar beter wapenen en voortdurend met een scheermesje op zak lopen om in geval van nood een paspoort in hun aanrander te kerven? Pepperspray is tot nader order maar een afschrikkingsmiddel en zal niet bijdragen tot de bewijslast. Of misschien moesten we de maagdengordel maar terug invoeren. Die heeft tijdens de kruistochten de perverten ook tot langharig werkschuw tuig gereduceerd. Mannen komen van Mars, vrouwen komen van Venus en honden komen van Pluto. Yeah, right?
Rejoice! Rejoice! De driedimensionele televisie komt er aan. Dat verklaarde een briljante en deswegens ook enigszins gestoorde man gisteren in prime time op Canvas. Hij loensde een beetje en gleed uit over zijn s-klanken, maar zijn credentials logen er niet om. Professor in de electro-mechanica, meneer. Of wat had u gedacht. Hij wist alles over deeltjesversnellers en fotonen en maakte ons in een mum van tijd wegwijs in een wereld van voxels en Cartesiaanse coördinaten. Een aha-erlebnis bleef achterwege, maar toch een stuk of wat kilobytjes wijzer mochten wij met eigen ogen aanschouwen hoe een dobbelsteen in volle lengte, breedte en diepte over een TV-scherm rolde, en hoe dat de evolutietheorie van Darwin op losse schroeven zette. Hoe precies werd me niet duidelijk. Iets met celdeling en fotosynthese. Zei mijn wetenschappelijk brein. Dat tussen haakjes altijd onvoldoendes haalde. En de wet van Newton niet van een integraalrekening kan onderscheiden. Zet dus niet al je geld in op mijn conclusies. Maar goed. Dit terzijde. Want was die 3D-tv niet het ultieme gadget waarop wij zaten te wachten. Was dat niet de dooddoener die ons ervan weerhield om gezin en carrière in de steek te laten? Ja toch! Redenen om te feesten dus. Aldus het partybeest in mij.
Alleen, er zijn dingen die ik liever niet in drie dimensies op mijn netvlies geprojecteerd krijg. Margriet Hermans bijvoorbeeld of Celie Dehaene. En al helemaal niet op een breedbeeldscherm. Je zou je temidden van een invasie van de homosauriërs wanen. Ergens vanuit het pleistoceen. En vrezen dat die mastodonten zich in je porseleinkast gaan nestelen. Om er voorgoed te blijven. Stel dat het TV-toestel door die overdaad aan voxels gaat kantelen en op jouw vege lijf terecht komt. Je kan het wel schudden nadien. Of net niet. Met al die protheses.
En ik heb nog zo'n aantal bedenkingen. Immers, een 3D-TV noopt tot een respectvolle houding. Je gaat niet zomaar eventjes languit op de bank liggen om je favoriete programma te bekijken. Je moet alle dimensies van het gebeuren in opperste concentratie in je opnemen. De beelden zijn bovendien zo levensecht dat chips, booze en junkfood al helemaal uit den boze zijn. Je zit als het ware midden in de woonkamer van de familie Brady in 'Days of our lives'. Of in de keuken van Brooke en Ridge in ''The Bold and the Beautiful'. En bij een deftige familie ga je toch niet zitten likkebaarden of luidop smekken. Dus zit je kaarsrecht voor het scherm. Zonder knabbeltje. Tenzij je je onderlip tot die alimentaire species rekent. Gezellig is anders. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat die hele hype rond 3D-TV doorgestoken kaart is. Dat het om een project gaat om de sociale cohesie te versterken. Om de mensen terug de straat op te jagen, in elkaars armen, om samen gezellige dingen te ondernemen. Weg met de verzuring. Of niet soms?
Bent u voor of tegen de herinvoering van de prachtige woorden 'vierklauwens', 'redekavelen', 'verwatenheid'. Bij voldoende interesse lanceer ik een actie om deze terug op te waarderen!
Rejoice! Rejoice! De driedimensionele televisie komt er aan. Dat verklaarde een briljante en deswegens ook enigszins gestoorde man gisteren in prime time op Canvas. Hij loensde een beetje en gleed uit over zijn s-klanken, maar zijn credentials logen er niet om. Professor in de electro-mechanica, meneer. Of wat had u gedacht. Hij wist alles over deeltjesversnellers en fotonen en maakte ons in een mum van tijd wegwijs in een wereld van voxels en Cartesiaanse coördinaten. Een aha-erlebnis bleef achterwege, maar toch een stuk of wat kilobytjes wijzer mochten wij met eigen ogen aanschouwen hoe een dobbelsteen in volle lengte, breedte en diepte over een TV-scherm rolde, en hoe dat de evolutietheorie van Darwin op losse schroeven zette. Hoe precies werd me niet duidelijk. Iets met celdeling en fotosynthese. Zei mijn wetenschappelijk brein. Dat tussen haakjes altijd onvoldoendes haalde. En de wet van Newton niet van een integraalrekening kan onderscheiden. Zet dus niet al je geld in op mijn conclusies. Maar goed. Dit terzijde. Want was die 3D-tv niet het ultieme gadget waarop wij zaten te wachten. Was dat niet de dooddoener die ons ervan weerhield om gezin en carrière in de steek te laten? Ja toch! Redenen om te feesten dus. Aldus het partybeest in mij.
