Ik ben Stien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is integratiewerkster.
Ik ben geboren op 24/10/1956 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, politiek, kunst, reizen,.....
Ik hou er van om dingen scherp te stellen, uit te vergroten. Niet alles wat hier staat strookt dus met de werkelijkheid.
Stiens' Kitchen
dank zij mij staat hier geen andere onzin
30-10-2006
Novemberblues
Ik heb het nooit zo begrepen gehad op Franse dichters en schrijvers: zij leden volgens mij allemaal aan 'logoree', een ziekelijke aanvechting om woorden te secreteren. De simpelen onder ons dobberden meestal stuurloos rond op die zee van woorden. Toch heb ik altijd veel gehouden van dit gedicht van Paul Verlaine, omdat het zo goed de sfeer van de herfst en de geur van rottende bladeren evoceert. Erg toepasselijk voor deze periode van het jaar. Bovendien herinnert het mij aan onze leraar Frans die ons spelenderwijs de beginselen van de subjonctif en de passé composé bijbracht. Wij waren als was in zijn handen. Hij was zo knap dat wij ademloos aan zijn goddelijk gevormde lippen hingen. Het is dankzij zijn uiterlijke kenmerken en de daaraan gerelateerde drang van ondergetekende om bij hem op een goed blaadje te staan dat ik een behoorlijk mondje frans spreek. Dus mensen van het onderwijs, wil je de slaagkansen van les surdouillés een ferme boost geven, steek de colleges en beroepsscholen vol met de Brad Pitts en Angelina Jolies van deze wereld. Succes gegarandeerd.
Chanson d'automne
Les sanglots longs Des violons De l'automne Blessent mon coeur D'une langueur Monotone.
Tout suffocant Et blême, quand Sonne l'heure, Je me souviens Des jours anciens Et je pleure
Et je m'en vais Au vent mauvais Qui m'emporte Deçà, delà, Pareil à la Feuille morte.
Het leven op de luchthaven Teneinde mijn strijkwerk met wat lichtvoetig entertainment te omkaderen, waag ik mij wel eens aan TV-programma's die geen hogere eisen stellen dan blik op oneindig en verstand op nul. Zo kwam ik op een blauwe maandag eens zapgewijs terecht op de set van 'Het leven op de luchthaven, een gezapig voortkabbelend niemendalletje over het reilen en zeilen op... jawel, de luchthaven. Tussen de faits divers van een man die zijn bagage niet terugvond en een vrouw die per sé met haar hond op het vliegtuig wou, viel mijn oog op een Afrikaanse vrouw die de douane moest passeren. 'Paspoort', klonk het bars van ambstwege. De agent van dienst zette zich schrap om voor het oog van de camera een goede beurt te maken. Een staaltje van zijn deskundigheid zou hic en nunc worden gedemonstreerd. De vrouw overhandigde een paspoort en beweerde dat ze van Zuid-Afrika afkomstig was. De agent bekeek het paspoort met kennersblik en doorsnuffelde het als een cocker spaniel op fazantenjacht. 'Die foto van die vrouw blinkt te erg', knipoogde hij samenzweerderig in de cameralens, 'en de letters van Johannesburg staan te scheef', wist hij nog. 'U komt niet uit Zuid-Afrika', beet hij de vrouw toe, 'uw paspoort is vals'! Je zag het arme mens verstijven van schrik, maar zij koos wijselijk eieren voor haar geld. 'Ik kom uit Rwanda', stotterde ze. Nu kwam de agent pas goed op dreef: 'Dat zeggen ze allemaal, ze weten hoe ze hun kans op asiel kunnen vergroten', wendde hij zich weer tot Jan Publiek. Het leek wel of hij een cursus 'hoe onderscheid ik vals van echt voor beginners stond te doceren. Dat hij voor fakers geen greintje sympathie had stond buiten kijf.
Het paspoort verdween ergens naar een achterafkantoortje om verder onderzocht te worden. De vrouw stond erbij als een geslagen hond - angstogen kamerbreed over het hele scherm - en begon te schreeuwen om asiel. 'Allemaal cinema!' maakte de agent TV-kijkend Vlaanderen diets, daarmee ieder embryonaal gevoel voor empathie in de kiem smorend.
Het paspoort kwam even later terug met de mededeling dat de vrouw uit Congo afkomstig was; een land waar volgens de criteria van het B. vluchtelingenbeleid geen noodzaak tot vluchten bestaat. De pers staat bol van de geweldplegingen op vrouwen in de provincie Ituri, maar wie maalt daarom. Criteria zijn er om te kunnen selecteren, wie komt erin en wie niet, en ergens moeten er grenzen gesteld worden. De agent glom inmiddels van zelfgenoegzaamheid. Had hij het niet met de natte vinger voorspeld. Hier was bedrog in het spel. Samen met een collega greep hij de vrouw nu onder de arm om haar naar een kantoor te begeleiden voor verdere ondervraging. Daar zou ze asiel kunnen aanvragen, suste hij haar. De vrouw die zichtbaar ongerust was stribbelde tegen. Voor de kijker die nog enige twijfel koesterde omtrent de vraag wie hier de hoofdrol speelde in dit menselijke drama, volgde nu het moment suprême. De agent gooide zich in een duikvlucht op de grond alsof hij door een nijlpaard was geramd. Iedereen had het nu wel begrepen. Niet die haveloze vluchtelinge die totaal berooid op de luchthaven toekwam was het slachtoffer, maar die arme stakkers in uniform die hun werk naar behoren moeten doen en daarbij nog eens het gewicht moeten dragen het kaf van het koren te scheiden. 'Je moet dat niet onderschatten, zelle', zuchtte hij ten overvloede terwijl hij zich kreunend rechthees.
De vrouw was inmiddels stokstijf op de grond gaan liggen. Geen nood, de collega zou wel wat hulp optrommelen. Die bood zich even later aan in de gedaante van twee krachtpatsers die de klus mee kwamen klaren. Wat er toen in beeld verscheen tartte elke verbeelding. De vrouw werd aan elke voet en hand opgetild en als een zak overbodige ballast naar het kantoor gedragen. Scènes uit de documentaire van Gaia over de laakbare behandeling van het slachtvee in de slachthuizen schoten mij door het hoofd. Maar Michel Vandenbosch was ver weg het lot van de circusdieren aan het verzachten en ergens in de Welriekende Dreef hielp een boomchirurg een verpieterde eik terug op de been. Of waar het hart van Vlaanderen klopt.
Eenmaal in het kantoortje kreeg de vrouw een aanval van ademnood. Ze smeekte de agent om haar niet alleen te laten, omdat ze bang was. Misnoegd over zoveel beroep op zijn goodwill, mopperde hij wat voor zich uit en gaf opdracht aan een collega om een dokter te halen. De diagnose was vlug gesteld,.... niets aan de hand, wat stress en wat hyperventilatie. 'Zie je wel', gilde de agent opgelucht, 'allemaal cinema'!
Gisterenavond voor het slapengaan tikte de teller van mijn blogje af op vijf bezoekers. Dat was er eentje meer dan dat we doorgaans gewend zijn. Mijn ego kreeg meteen een high voltage stroomstoot. Hoera! 0,000 05 % der Belgen had mijn bestaan ontdekt. Mijn eerste stap in het BV-schap was gezet. Maar meteen kwam de she-devil om de hoek kijken: alles kan beter, zei die onverstoord. En dus begon ik mijn kop te breken over hoe ik die overige 99,..% niet overtuigden alsnog bij mijn fanclub kon inlijven.
Tenslotte is Betty (Boop) van Big Brother ook pas na vijf weken goed uit de kleren beginnen te gaan. Met name toen haar stoeipoesgehalte zich klaar en duidelijk in de kijkcijfers begon af te tekenen. Het verbaasde haar dat niemand haar tot dan toe uit de running had gestemd. Ze had namelijk nog geen gebenedijd woord gezegd. Alleen maar langoureus met haar valse wimpers gewapperd. Toen ze begreep dat ze hiermee de Vlaamse kijker uit de bol (en vermoedelijk ook de rest) deed gaan, ging ze voluit. Het succes steeg naar haar hoofd (oeps, dat ging snel). Ze had een aai gekregen, maar ze wilde de full monty. Met borsten, billen en....euh, de rest, deed ze een gooi naar niets minder dan de onvoorwaardelijke liefde van Jan Modaal.
En wie zou ik dan zijn als ik immuun bleef voor die zoete eerste streling van de roem. Ik sloot dus de ogen en liet de smaak van het succes af- en aanrollen tussen huig en lippen. Het smaakte aangebrand. Toen ik mijn ogen opende bleek dat de melk was overgekookt. Dat bracht me even terug in de realiteit. Ik nam Huggy Bear, mijn knuffeltje, en begaf mij naar de slaapkamer. Toen ik evenwel de kleerkast met de grote spiegels in het vizier kreeg werd het mij te machtig. Ik hulde mij in mijn aubergine négligé, en paradeerde met de allures van een Zsa Zsa Gabor voor het net opgeboende spiegelglas. Met een geraffineerd gebaar trok ik de zoom van het zwoele kledingstuk tot een heel eind boven de knie. Mijn cellulitis openbaarde zich in al zijn aardse lelijkheid aan mijn kritische oog. Maar dat kon mij niet deren. Met Huggy bear dicht tegen me aangedrukt kroop ik tussen de warme dekens. 'Hmmm, I like myself,' dacht ik, 'and I'm gonna like myself a whole lotta more!'
1 november dus. Antwerpen ligt er doods en verlaten bij. Nog niet zo lang geleden werden hier in het centrum Luna en Oulemata vermoord. Het was de dag dat Antwerpen ontwaakte uit de zwartomrande droom die het Vlaams belang ons al jaren in het oor blies. Trop is teveel, moesten zelfs de meest verzuurde Antwerpenaars nu toegeven. Net voordien nog was er een Marokkaanse jongen door autochtone oproerkraaiers in de Schelde gedreven. Verdronken, voorgoed de mond gesnoerd. Even later werd een man op de bus vermoord. Het zinloze geweld had in onze stad volgens de internationale pers een kritisch hoogtepunt bereikt. Tot ver buiten de landsgrenzen maakten de krantenkoppen gewag van de Westside Story-taferelen die zich op Antwerpse bodem afspeelden. De stille optocht was een eerste poging om het tij te doen keren. Met duizenden stapten we op achter het spandoek 'diversiteit is realiteit'. De regen die met bakken uit de lucht viel kon onze mars en goede intenties niet stoppen.
Het was in de nadagen van die mars dat alle positieve energie in Antwerpen zich plotseling scheen te bundelen. Niemand had durven dromen dat zoveel mensen mee hun schouder wilden zetten onder een leefbare, verdraagzame koekenstad. De raamaffiches van de zonder haatstraat werden een vaste waarde in het straatbeeld. Niet minder dan 130.000 gingen er vlotjes over de toonbank. En op een dag deelden wij de tafel met een tengere bruinogige jongeman. Hij leek heel gewoon en doordeweeks. Een Italiaanse pizza-besteller, een 11.11.11. militant. Maar het was niemand minder danTom Barman van DEUS, en hij maakte zich zorgen over de zuurtegraad van zijn stad. En Tom had een plan. Een geniaal plan. Hij zou een concertenreeks organiseren in diverse steden in Vlaanderen, waarop artiesten van diverse origine en pluimage hun geloof in een verdraagzame samenleving zouden uitzingen. Lang moest hij niet zoeken. De artiesten dienden zich zelf aan. Er waren schlagerzangers bij, rai-muzikanten, halve goden... en allemaal hadden zij maar één boodschap: het geweld moest stoppen. De 0110 concerten waren een overdonderend succes. Vanuit het kleinste Vlaamse gehucht waren de believers in een maakbare samenleving komen afzakken om hun tribute te leveren aan dit muzikale statement. De sfeer zat er van bij de aanvang in... schouder aan schouder djiveden de toeschouwers mee of de ritmes van Zita Swoon, of zongen ze het refrein mee van 'Domino' van Clouseau. Bijwijlen liepen de rillingen over mijn rug, niet omwille van de muziek, maar omwille van de samenhorigheid die zelfs door de stortbuien niet kapot te krijgen was. Was dit een storm in een glas water? Zou het VB ondanks dit alles de opiniepeilingen gelijk geven en met vlag en wimpel uit de verkiezingsstrijd komen? Dat waren de vragen die ik mij stelde toen ik na het wegsterven van de laatste gitaarakkoorden terug naar huis liep. Jawel, Vlamingen uit Leut of Denderwindeke, wij maakten ons zorgen. Wie wil er nu wakker worden in een stad waar het recht van de sterkste, of simpelweg Filip Dewinter heerst. Een scenario voor een horrorfilm. Het was dan ook met lood in de schoenen dat wij op 8 oktober naar de Grote Markt afzakten om samen met al die andere mensen de uitslagen van de stembureau's af te wachten. De spanningen liepen soms hoog op. Toen wij vernamen wat de Antwerpse randgemeenten er van gebakken hadden, zonk de moed in onze schoenen. Ter plekke werden bruikbare rampenplannen uitgewisseld: verhuizen naar zuid-west Patagonië, voor zes jaar onderduiken in een atoomschuilkelder, het voormalig 70-puntenplan van FDW van buiten leren, enz. enzoverder. De VB-aanhangers die talrijk waren komen opdagen ontkurkten inmiddels de champagneflessen en slaakten ietwat voorbarig zegekreten. Ach wat hadden ze een pret om al die sossies en linkiewinkies (want dat zijn alle niet VB-stemmen) die hun adem inhielden. Toen dan eindelijk de resultaten van Antwerpen stad bekend werden gemaakt was de opluchting en de vreugde groot. Sossies, linkiewinkies, groenen, blauwen dansten van puur contentement een feilloze horlepijp en zelfs de meest fanatieke CD&V-er zag er geen graten in om een glas te drinken met een bolsjewiek van het eerste uur. Antwerpen was terug van iedereen, en dat zal nu nog wel een tijdje zo blijven. En het is aan deze gebeurtenissen dat ik moet terugdenken op deze gedenkdagen voor alle heiligen en alle zielen. Ik hoop dat Luna, Oulemata, Hafid Bouazza en al die anderen vanuit hun eigen hemel toekijken. Oulemata en Luna die rijstpap eten met gouden lepeltjes, en Hafid omgeven door zeven maagden, en dat zij zien dat hun dood misschien toch niet helemaal zinloos is geweest. Het goede en positieve in Antwerpen heeft terug de bovenhand gekregen , en dat, beste bezoekers, was al lang geleden.
Bent u voor of tegen de herinvoering van de prachtige woorden 'vierklauwens', 'redekavelen', 'verwatenheid'. Bij voldoende interesse lanceer ik een actie om deze terug op te waarderen!
