|
Gisteren naar the Devil wears Prada geweest. Niet echt een film die potten breekt, maar wel leuk. Ik denk dat er echt wel zo'n mensen bestaan die over lijken gaan om een plaatsje te veroveren in de schijnwerpers. Vriendschap en loyauteit worden zonder de minste moeite aan de kant geschoven om dat ene, heilige doel te bereiken. Of ze gelukkig zijn is een andere vraag. 't Is natuurlijk ook wel zo dat de doorsnee mens opkijkt naar mensen met een sterrenstatus. Anders zouden er niet zoveel nitwits zich inschrijven voor zo'n idioot programma als 'Big Brother'. Het levert hen meestal geen windeieren op. Als je bijvoorbeeld het bezoekersaantal van de weblog van Jeroen (Jeronimo) vergelijkt met dat van de gemiddelde blogger dan weet je het wel zeker... De dingen die Jeroen vertelt zijn zeker niet interessanter of sensationeler dan de zieleroerselen van de modale blogger. Het strafste geval vind ik nog altijd die pyromaan die omstreeks 300 voor christus in Efeze de befaamde tempel van Artemis in brand stak om eeuwige roem te verwerven. Het minste dat je kan zeggen is dat hij in zijn opzet geslaagd is. Zijn naam wordt nog altijd vermeld in de lessen esthetica. De drang naar onsterfelijkheid is blijkbaar van alle tijden.
Een figuur die de jongste tijd ook meer en meer in mijn blikveld opduikt is Vitalski, de nachtburgemeester van Antwerpen. Hij is blijkbaar nogal een controversieel iemand. Tegelijkertijd verguisd en aanbeden. Zijn creaties worden tot op de grond afgekraakt of de hemel ingeprezen. Een compromis tussen deze extremen zit er blijkbaar niet in. Het is wel dé manier om de nieuwsgierigheid te prikkelen. Ik denk dat ik binnenkort wel eens persoonlijk poolshoogte ga nemen van zijn aaibaarheidsfactor. Voorlopig gun ik hem nog het voordeel van de twijfel Grappig vind ik wel die hele soap rond Joyce Van Nimmen. Vitalski, de oversexte rapist en gluurder. Als het er hem echt om te doen was om beroemd te worden met dat Stanley-circus dan is hij zeker in zijn opzet geslaagd. Zelfs de grootste cultuurbarbaar is nu van zijn bestaan op de hoogte. Mij zie je dus binnenkort op de eerste rij van één van zijn theatervoorstellingen. En ik ga zeker eens een boek van hem lezen. Wie weet, is er een fan in de maak.
Er is ook goed nieuws voor de kunstwereld. Alle geruchten ten spijt dat nu dé ultieme bergplaats van 'De Rechtvaardige Rechters' is ontdekt... in feite hangt het onding sinds jaar en dag op de parterre in mijn nederige stulp, zoals het dat ook deed bij mijn vader en mijn grootvader zaliger. Het zit namelijk zo. Terwijl het gerecht na de dood van Arsène (de dief) in 1935 een tunnel groef in de tuin van grootmoe Goedertieren, de vloer van haar living openbrak en al haar kasten overhoop haalde, hing het schilderij al die tijd boven de schoorsteenmantel van haar salon. Alleen, niemand vroeg haar ooit iets. Dat ik nu tot volledige bekentenissen overga is alleen maar om te verhinderen dat goedgelovige zielen bedevaarten of toeristische trips (de canvas-route) gaan organiseren naar die vermeende vindplaatsen, of dat er een hele commerce rond ontstaat, zoals in Scherpenheuvel, get the picture? Met kraampjes waar miniatuurtjes van het retabel worden verkocht of medaillons met een haarlok van ons aller Arséne. Dé dief der dieven. Tegen een kleine vergoeding kan u het kunstwerk komen bezichtigen. Het is niet voor mij, maar voor mijn eenzaamheid.
Gelezen: ''De helaasheid der dingen' van Dimitri Verhulst. Een aangename eerste kennismaking met het werk van deze schrijver
"Reus" van Annelies Verbeke: fris en dartel als een eerste lenteregen. En na al die lovende recensies over het nieuwe geesteskind van J.M. Berckmans ga ik mij aan 'Barakkenstad' wagen. Spijt dat ik er op 3/11 niet bij was op zijn verjaardagsfeestje.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
