Ik ben Stien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is integratiewerkster.
Ik ben geboren op 24/10/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, politiek, kunst, reizen,.....
Ik hou er van om dingen scherp te stellen, uit te vergroten. Niet alles wat hier staat strookt dus met de werkelijkheid.
Stiens' Kitchen
dank zij mij staat hier geen andere onzin
30-04-2007
Foute quiz
Sergio doet mij om één of andere reden altijd denken aan Duitse bierstuben, wurst mit sauerkraut en jodelende lederhosen. Zijn humor scheert meestal net ietsje te kort door de bocht, en zijn lach is van dien aard dat hij moeiteloos de muur van Jeruzalem kan verpulveren. En toch heeft die man iets in huis dat mij onvermijdelijk aan het lachen maakt. Is het zijn hoog 'Baloo the bear'- gehalte? Misschien! Is het de vaak gargantueske manier waarop hij zijn medespelers in een show te kakken zet? Ik weet het niet. Feit is dat een half uurtje Sergio volstaat om mij een opstoot van onvervalst jolijt te bezorgen. Zo ook weer in 'De Foute Quiz'. Iedereen die ooit de euvele moed had om een aflevering van 'het swingpaleis' uit te zitten, weet dat een dergelijk zing zong programma alles in zich heeft om in boertigheid te eindigen, vooral als het door een lulletje rozenwater genre Felice Damiano wordt gepresenteerd. Vrouwen met gebloemde schorten, die gearmd en op de tonen van 'De heuveltjes van Erica' een mexican wave uitvoeren is althans niet mijn idee van een avondje hoogstaand vermaak.
Maar de valkuil van burleske karnavalstoestanden weet Sergio in 'De foute Quiz' perfect te vermijden door de muziekvragen telkens in een ander jasje te steken. Het Viva-bomma onderdeel, waarbij een oudere vrouw een liedje playbackte was zonder meer hilarisch. En ook het onderdeel waarbij Bart De Pauw en Koen Wouters een stomende versie brachten van 'De Kabouterdans' deed mijn tenen krullen van plezier. Veel hangt bij een dergelijke formule natuurlijk af van de teamplayers die in het panel zitten. Maar met een Bart De Pauw en een Rick De Leeuw als centrale gasten kon het verhaal gewoonweg niet in de soep lopen. De tegenstelling België-Nederland zorgde bovendien voor een gezond competitie-element, altijd goed voor een paar stevige oneliners en België-Holland moppen. Het vragenrondje waarbij Sergio al gorgelend een liedje zong vond ik iets minder te pruimen. Maar Sergio zou Sergio niet zijn als hij een show bracht zonder een gortig franje. Deze quiz miste de ampleur van 'Fata Morgana' dat misschien net ietsje meer op het lijf van Sergio geschreven is, maar mensen met een voorkeur voor een intimistisch kader met speelse intermezzi halen in 'De Foute Quiz' zeker hun gram.
Misschien zit ik goed fout, maar ik heb echt genoten van deze pretentieloze, lichtvoetige muziekquiz. Ik vond het een leuke tegenhanger voor de talrijke kennisquizen die stijf staan van erudiet vertoon en belerende vingers, vraagbaken met schoolfrik Herman Van Molle als lijzige presentator. Misschien ben ik in het stadium van 'bomma met gebloemde schort en een zwak voor Armand Preud'homme' aanbeland. Ik heb er zo ongeveer de leeftijd voor. Maar als er al een vervolg komt ga ik zeker kijken. En nu mag u met stenen gooien.
New York Times 1-22-03 Bosses of a publishing firm are trying to work out why no one noticed that one of their employees had been sitting dead at his desk for FIVE DAYS before anyone asked if he was feeling okay. George Turklebaum, 51, who had been employed as a proof-reader at a New York firm for 30 years, had a heart attack in the open-plan office he shared with 23 other workers.
He quietly passed away on Monday, but nobody noticed until Saturday morning when an office cleaner asked why he was still working during the weekend. His boss Elliot Wachiaski said: "George was always the first guy in each morning and the last to leave at night, so no one found it unusual that he was in the same position all that time and didn't say anything.
He was always absorbed in his work and kept much to himself." A post mortem examination revealed that he had been dead for five days after suffering a coronary. Ironically, George was proofreading manuscripts of medical textbooks when he died. You may want to give your co-workers a nudge occasionally.
*Moral of the story: Don't work too hard. Nobody notices anyway.
While working with Mr. Xxxxxx, I have always found him working studiously and sincerely at his table without gossiping with colleagues in the office. He seldom wastes his time on useless things. Given a job, he always finishes the given assignment in time. He is always deeply engrossed in his official work, and can never be found chitchatting in the canteen. He has absolutely no vanity in spite of his high accomplishment and profound knowledge of his field. I think he can easily be classed as outstanding, and should on no account be dispensed with. I strongly feel that Mr. Xxxxxx should be pushed to accept promotion, and a proposal to management be sent away as soon as possible.
Branch Manager
A second note following the report:
Mr. X was present when I was writing the report mailed to you today. Kindly read only the alternate lines 1, 3, 5, 7, 9,....... for my true assessment of him.
Eergisteren stond vzw Leed & Lompen in rep en roer. Er werd gegniffeld en gefluisterd, geknipoogd en gekonkelfoesd. Want wat was er aan de hand? Stefanie Cuppens was als een verzopen lapjeskat op het werk verschenen. In verregaande staat van verwaarlozing, zo u wilt. In de punt van haar schoen stond de afdruk van een gebit, en ook haar handtas mankeerde her en der een hoekje of een gespje. Dit was duidelijk een Stefaniaanse stijlbreuk, en een overleg op het hoogste niveau drong zich dan ook op. Had Stefanie een vurige minnaar die zijn tanden niet kon thuishouden? Was zij zo onwillig en onderkoeld dat hij zijn kiezen op haar minder weke delen stukbeet?
Welnu, beste lezer, ook hier waren decadente wensen de vroede vaderen van de gedachte. De waarheid was echter heel wat minder sexy. Stefanie heeft sinds kort namelijk een dwergkonijn. Zo'n schattig, lief, pluizig troetelnijntje dat ze van haar zuster kreeg. Aanvankelijk was het beest een beetje kopschuw en hield het zich op in een hoek van de kooi die Stefanie als 'my home is my castle' voor het diertje inrichtte. Maar bij het aanbreken van de lente, kreeg Oezie - want zo heet het beestje - de kolder in de kop. Het gooide zich met zo'n kracht tegen de tralies van de kooi, dat er niets ander opzat dan het vrij in de huiskamer te laten rondlopen. Aldus geschiedde. Want psychotische konijnen horen alleen thuis in films zoals 'The Holy Grale' van Monthy Python, zegt het gezond verstand.
Oezie was de koning te rijk. Meteen begon hij met gretige tanden zijn terrein af te bakenen. Nog geen uur later was elk voorwerp in de woonkamer met Oezies orthodontologische naamkaartje gemarkeerd. Kabels knaagde hij meteen door, kleine ornamenten vrat hij op alsof het winterpenen waren en het beddegoed scheurde hij zonder meer aan flarden. En het zag er naar uit dat dit nog maar een kleine vingeroefening was voor een allesomvattende dentale kruistocht. Stefanie had de smoor in. Maar na raadpleging van haar lijfboek: 'de kracht van het positief denken', wist ze dat ze de pluspunten van dit storende gedrag moest leren zien. Want wat voor een fantastische perspectieven dienden zich hier aan! Bloederige oorlogen en terroristische aanslagen behoorden zo goed als zeker voorgoed tot het verleden. Revoluties en samenzweringen zouden verdwijnen in de stofwolk van de geschiedenis. Immers: zet vijf Oezies in het gebergte van Afghanistan en El Qaida kan zijn boeken sluiten. Laat tien Oezies hun gang gaan temidden van een conflicthaard en de strijd is gestreden. Oezies verlammen in no time met hun tanden alle communicatiekanalen, bijten electriciteits- en computerkabels stuk. Zetten de vijand letterlijk voor schut. Tenminste, als je op de wetten van Mendel en de voortplantingscapaciteit van konijnen kan rekenen.
Sofie trok met haar inzichten naar het hoofdkwartier van de NAVO. In de wolken waren ze daar met haar strategische vernuft. Meteen werd in de Kleine Brogel een aanvang gemaakt met de kweek van dwergkonijnen. 'Die kunnen tenminste niet neerstorten zoals F16 vliegtuigen', glunderde de generaal die het project superviseert. En kijk, zelfs president Bush toonde belangstelling voor dit baanbrekende experiment. Hij stelde voor om de konijnen op te leiden om massa vernietigingswapens op te sporen. Dat scheelt een flinke slok op de borrel bij de begroting van militaire budgetten. U ziet het, beste lezer, je hoeft niet groot en imponerend te zijn om politieke reuzen op hun kieën te dwingen. Bush rules the world. Bush is a slave to Oezie, ergo Oezie rules the world.
Een mens heeft de werkgever die hij verdient. Dat is de vuistregel die de werknemer hanteert die de hond liever niet in de pot vindt op het werk, die gewaardeerd wil worden om wat hij doet en dat ook vertaald wil zien in een personeelsbeleid met een smiley interface en een fluwelen handschoen. De werkgever van vandaag moet worden gekneed. Hij is immers een kind van zijn tijd, een Bill Gates in de dop. Zijn emotionele quotiënt haalt ternauwernood de norm van Maastricht. Want ook hij werd besmet door het Trojaanse paard waarmee de neoliberale goeroes het hele maatschappelijke weefsel infecteerden. Hij denkt enkel nog in termen van concurrentiepositie, presteren en productiequotas. Zijn ogen zijn vibrerende dollartekens, zelfs al zwaait hij de scepter in een non-profitbedrijf.
Helaas, ook in vzw Leed en Lompen heerst heden de snoeiharde logica van het rendement. Hoewel baas Karel geen gebrek heeft aan gezag en visie heeft hij totaal geen oog voor the human factor van het managen. Hengsten en sloven is alles wat hij van ons verwacht. En verder zeurt hij over nulmetingen, kwaliteitsindicatoren en verbeterprocessen. Want dat is de taal van het beleidsplan en de enige taal die hij begrijpt. Kwantiteit is belangrijker geworden dan kwaliteit. Hoeveel arme dompelaars zijn er vandaag geholpen is een stringentere vraag dan hoe werden die underdogs van een gewisse ondergang gered. En of zijn werknemers ongehavend uit deze reddingsoperaties komen is bovendien de minste van zijn zorgen. Een bedankje of aai over de bol kan er nauwelijks af. En zo blijft het voltallige personeel van vzw Leed en Lompen doorgaans emotioneel op zijn honger zitten.
Maar dat is buiten Stefanie Cuppens gerekend. Stefanie zou Stefanie niet zijn als zij dit beleid van de botte bijl niet in haar voordeel wist om te buigen. Een vrouw van de Mabel-generatie is Stefanie, zoveel is zeker: ambitieus, gehaaid, zelfstandig; kortom, een metroseksuele vrouw, die vrouwelijke fijngevoeligheid met de no-nonsense mentaliteit van mannen combineert. Maar als ze haar slag thuis wil halen is ze strikt vrouwelijk. Dan draag ze Prada, zoals de duivel, dan introduceert ze desnoods Sex and the City op de werkvloer. Met geraffineerde truken. Met psychologisch vilijn. Zo had ze zich in het hoofd gehaald dat ze bloemen zou krijgen van Karel op secretaressendag. Ja, dat zou ze, en geen zee was haar te hoog. Ze verving het vigerende bureaublad op Karels computer door een exemplaar dat met bloemen was bezaaid, ze sprak boodschappen in op zijn voice mail, bestookte hem met e-mails en stelde een alarmklok in. Karel bekeek haar of ze van de ratten was besnuffeld. Maar ik heb helemaal geen secretaresse! Ah, nee riep Stefanie in een vlaag van witte woede: Akkoord, op mijn contract staat een andere functieomschrijving, maar wie verzorgt uw correspondentie, wie behandelt de facturen? Wie? Wie? Jij, moest Karel met hangende pootjes toegeven, al vond hij dat nog geen reden om de internationale in cis majeur aan te heffen. Toen kwam de Cruella Deville in Stefanie pas goed boven. Ze weigerde nog langer notulen te nemen tijdens vergaderingen, hield de agenda met afspraken niet meer bij, hing rond op het werk als een vrouw van de vlakte, en liet haar doelpubliek verkommeren in de riolen. De gevolgen lieten niet op zich wachten. De criminaliteit in het Antwerpse nam een hoge vlucht. De roep om Filip Dewinter werd alsmaar luider, en Karel werd daarvoor door het verenigde middenveld met de vinger gewezen.
Stefanie, gilde hij smekend. Maar Stefanie gaf geen krimp. En zo kwam het dat Karel op 19 april vermomd als fuchsia in het Antwerpse straatbeeld werd gesignaleerd met een pot sanseverias in de handen. 'Dit doe ik in het kader van het verbeterproces dat het ministerie voorschreef' vertrouwde hij intimi toe die hem herkenden. Stefanie snoof vol verachting, Pfoeh, ouwe wijventongen, maar volgend jaar krijg ik een diamanten halssnoer, wedden?
Na de vorige editie van het Boekenbal in de Zoo van Antwerpen keert het bal dit jaar terug naar de Roma. Het zesde Boekenbal Populaire vindt plaats op 28 april. Deze keer staan de deuren van het literaire dansfeest open voor iedereen.
Gedurende gans de avond vermengen literatuur en muziek zich en vormen zij een wervelend duo. Guido Belcanto en zijn Showorkest brengen een subtiele combinatie van smartlappen en rock 'n' roll. Daarna draait dichter/troubadour Peter Holvoet-Hanssen de ene langvergeten hit na de andere.
Het Boekenbal Populaire is een initiatief van de stad Antwerpen in samenwerking met de Vlaamse Auteursvereniging en Boek.be. Meer informatie op http://www.deroma.be
Doelgroep: literatuurliefhebbers
Waar en wanneer: Zaterdag 28 april vanaf 20u in De Roma, Turnhoutsebaan 286, 2140 Borgerhout
Solliciteren is voor langharig werkschuw tuig zoals jij en ik een zaak van staatsbelang. Iets minder dan een kwart van zijn leven brengt een mens immers door op de werkvloer waar hij om den brode en in het zweet des aanschijns zijn nestel afdraait. Een kosten-baten analyse van iedere vacature die zich aandient is dus geen overbodige luxe. Het voorkomt dat je een groot deel van je kostbare tijd investeert in een professioneel limbo waarin je hinkstapspringt als een kat op een heet zinken dak. Lees dus iedere sollicitatieadvertentie met de nodige aandacht, tracht uit te vissen wat er tussen de regels staat; ontcijfer het lingo van de werkgever in spe met argusogen, want de prijs van een verkeerde gok is hoog. Wat volgt zijn een aantal typische uitdrukkingen uit het wervingsjargon, met de correcte vertaling er van.
Wij bieden je een competitief salaris:
Wij blijven competitief door minder te betalen dan onze concurrenten. Of ook nog: er zijn zo veel kapers op de kust die op jouw job uit zijn dat je genoegen neemt met een aalmoes als loon.
Je hebt doorzettingsvermogen:
Ons bedrijf is nagenoeg failliet, maar jij gaat het schip drijvende houden. Je bestookt schuldeisers en curatoren met de meest gortige haatmails tot ze het opgeven. Je blijft doorgaan tot het gaatje is bereikt (zie persiflage André Van Duyn op 'we zullen doorgaan' van Ramses Shaffy).
Sterke persoonlijkheid gewenst:
Je bent bestand tegen rationaliseringen, loonsbesparingen, flexibele werktijden, overwerkte ploegbazen, Trojaanse paarden en een dolgedraaide prikklok
Je kan nauwkeurig werken:
Je kan kommaneuken, haren splijten en de vereiste quotas met drie vermenigvuldigen, repectievelijk tot de macht verheffen en tot drie cijfers achter de komma waarmaken.
Veelzijdige persoonlijkheid vereist: Je doet zowel de boekhouding, als de administratie, als de detailverkoop, als het sanitair management, als de keuken....
Je hebt teamspirit:
Je voelt aan wanneer een collega je voorbijstreeft en zet hem bij gelegenheid een hak. Je kent alle methodes om zo'n streber op zijn nummer te zetten: van mobbing, over hacking tot ...erger
Je maakt deel uit van een op hoog toerental draaiende team:
Wij hebben geen tijd om je op te leiden, so help yourself, and do it real fast
Op de werkvloer heerst een non-conformistische werksfeer:
Wij betalen niet genoeg om te verwachten dat je veel geld in een garderobe kan investeren. De echte durvers dragen evenwel oorringen of navelpiercings. Zij doen dat met de nodige discretie
Je bent deadline-georiënteerd:
Je bent zes maand achter op het schema op je eerste werkdag. Je bent helemaal bij op je tweede werkdag
Bij gelegenheid moet je overuren presteren:
Bij gelegenheid elke avond en bij gelegenheid elk weekend. Occasioneel tijdens kerst-, paas- en zomervakantie. Je bent bereid in te wonen. De huur wordt afgehouden van je loon.
De taken zullen variëren:
Iedereen op het werk kan je herumkommandieren', en je bovendien van het kastje naar de muur en van Pontius naar Pilatus sturen.
Je moet oog hebben voor detail:
Wij hebben geen kwaliteitscontrole. Het bedrijf kruipt momenteel door het oog van de naald. Ruimtelijk inzicht in nanodimensies is dus aardig meegenomen
Je bent carrièregericht:
Vrouwelijke sollicitanten zijn kinderloos en moeten dat ook blijven. Mannelijke sollicitanten zijn single en moeten dat ook blijven
Sollicitanten moeten zich persoonlijk aandienen:
Als je oud, dik en lelijk bent krijg je te horen dat de vacature is ingenomen. Dat je de kleinzoon/dochter bent van Einstein doet niet ter zake.
Geen telefoontjes, aub:
De job is al ingevuld. De advertentie in de krant was een wettelijke formaliteit. Kunnen spreken is bovendien geen vereiste.
Wij zoeken kandidaten met een brede waaier van ervaringen:
Je moet drie personeelsleden vervangen die net hun ontslag gaven.
Probleemoplossende vermogens zijn een must:
Je begint te werken bij een firma waar chaos regeert
Onze kandidaat heeft een flexibele opstelling:
Hij kan zich moeiteloos in bochten wringen om hogerop te komen. Ook arabesken en slagroompunten behoren tot de mogelijkheden.
Vaardig omgaan met teamleiderschap is een vereiste:
Je krijgt de verantwoordelijkheid van een manager, maar niet het overeenkomstige salaris of respect
Communicatieve vaardigheden zijn een pluspunt:
Het management communiceert, jij luistert, probeert uit te vissen wat er van je verwacht wordt, en voert uit
Een gewaarschuwd man is er twee waard. Indien u de vacatureadvertentie op de juiste manier interpreteert, voorkomt u vroegtijdige burnout en andere werkgerelateerde aandoeningen. Leg je boontjes bij de juiste werkgever te week! Geef met vast hand vorm aan je eigen leven, ook aan het professionele aspect ervan. Zeg nee tegen uitbuiting en slavenhandel. Want u bent het waard.
PS. de auteur is niet verantwoordelijk voor gebeurlijke aanhoudende werkloosheid. Een verzekeringsuitkering voor schade veroorzaakt door derden is niet aan de orde. En ook voor werkloosheidsuitkeringen kan je bij mij niet terecht.
Vandaag loop ik de hele dag rond in houthakkershemd, karn ik boter, en beroer ik met bevende hand het spinnewiel. Want gisteren was het Nekkanacht, en dat gaat bij mij gepaard met gevoelens van nostalgie; een onbestemd verlangen naar de tijd dat niet de GSM, maar de no-nukes badge het statussymbool was van de opgroeiende jeugd. The young and angry people droegen geen T-shirts van Bikkemberg of vestjes van Tommy Hilfiger, maar groene parka's of vormloze duffelcoats die een statement waren tegen de consumptiekoorts van 'the establishment'. In hun vrije tijd waren deze Don Quichotes leiders van de scouts of bouwden zij met märklin-miniatuurtjes maquettes van hun ideale universum.
Nekka was de hoogmis van de hemelbestormers die de wereldproblemen met meerschuimen pijp te lijf gingen. Het was het Vlaamse Woodstock-festival van gelijkgezinden die zich afzetten tegen de bullshit op rijm van de Vlaamse charmezangers. Radicaal trokken zij de kaart van het betere levenslied. Het Vlaamsch was immers een uitstervend idioom dat door de uitdijende olievlek van franskiljons werd bedreigd. Werd in Voeren trouwens niet een light-versie van de Guldensporenslag gestreden?
Nekka was zoveel meer dan een one-night-stand, het was een levensstijl: kameelharen sokken aan de voeten, een jointje met 'Rode Libanon' uit Amsterdam tussen de lippen en een vredesteken om de hals, zo togen jongeren naar de eredienst van het luisterlied . Het zangersgild dat het podium besteeg bracht wonderlijke tijdingen. Zij dronken hun gal tegen de longen, zongen een lied alleen voor kinderen of hadden vrouwen met spinrag in het haar. Gezamenlijk brachten zij hulde aan de Grootnederlandse Gedachte: Dimitri Van Toren, Zjef Vanuytsel of Jan Dewilde waren voor de gelegenheid van hetzelfde laken een pak. Doorgaans verschenen zij laveloos op het podium waarmee zij in één moeite de prijs van idealisme in de verf zetten. Maar de ongekroonde koning van het betere lied was ongetwijfeld Boudewijn De Groot die met zijn puntgave teksten en snedige melodieën het credo van het jonge Vlaamse geweld vertolkte: 'er komen andere tijden'. De provo's van toen zijn inmiddels naadloos opgegaan in het establishment, maar dit dan weer terzijde.
Wat mij vooral zal bijblijven van de Nekka-nachten is de geur die telkens opnieuw het hele gebeuren overheerste. De penetrante, misselijkmakende geur van patchouli, een reukwatertje uit India, dat door de toenmalige jongeren unaniem tot afrodisiacum was uitgeroepen. Mijn God wat stonk dat goedje. Dagenlang bleef het zich tegen je reukpapillen aanschurken, totdat je schreeuwde om een bad van excrementen of rottende eieren om de cholera met de pest te verdrijven. Voeg daar nog bij de brandblaren die je opliep door het zwaaien met aanstekers op de tonen van 'De Zotte Morgen' en het plaatje is compleet.
Ik stel mij vragen over het publiek dat vandaag Nekka bezoekt. Zijn het overjaarse hippies met grijze baarden die zich op teenslippers voortbewegen, of is ook de jeugd nog fan van Boudewijn De Groot. Volgend jaar ben ik een vlieg op de Nekka-nacht
Kneusjes, underdogs of desperado's maken in onze maatschappij geen schijn van kans. Iedereen die door een gril van de natuur in een achterafstraatje dreigt verzeild te geraken ligt aan het proteïnerijke infuus van het gelijkekansenbeleid. Allochtonen, gehandicapten, holebi's worden onder de deskundige leiding van een batterij cheerleaders en feelgood profeten seriegeschakeld met de modale burger. En iedereen gilt: jochei, jochei.
Er is evenwel één afgetekende groep die tussen de mazen van het net valt in dit beleid van pamperen en poederen. En dat zijn de fatso's, de dikkertjes, de bickyburgers. Ondanks het manifeste institutioneel en alledaags 'fatsisme' onderneemt men voor deze risicogroep geen positieve actie om de bittere pil van de achterstelling te vergulden. Er zijn voor hen geen meldpunten waar zij misbruik of discriminatie kunnen aanklagen. Evenmin kunnen zij een beroep doen op een instituut dat het fenomeen 'fatsisme' bestudeert en bijstuurt. De obese Belg is volledig op zichzelf aangewezen om de geringschatting van zijn medeburgers te counteren.
En die is nochtans niet gering. Dat mocht ik de jongste weken aan den lijve ondervinden. Toen ik na de winter zodanig in omvang was toegenomen dat de Regie der Posterijen mij een persoonlijke postcode toekende, gingen de poppen aan het dansen. Het 'fatsisme' loerde overal om de hoek. De manager van het warenhuis waar ik doorgaans mijn boodschappen doe vroeg of ik voortaan via de magazijndeuren de winkel wilde binnenkomen en de brandweer hield speciale driloefeningen voor de unit die werd aangesteld om mij - in geval van onheil - met een hijskraan uit mijn huis te ontzetten.
En dan had ik het nog niet over mijn streetcredibility. Verschijnen in het openbaar is voor mij quasi onmogelijk geworden. Zodra ik mij in het straatbeeld vertoon, gillen kinderen meedogenloos 'Free Willy, Free Willy'. Gaia voert ondertussen actie om mijn logge lijf terug in de Stille Zuidzee te schuiven, en booswichten beweren dat ik te zien ben op satellietfoto's die in het kader van de weersvoorspellingen worden gemaakt. De grootste bezoeking is echter de tocht langs werkgevers en bedrijven die voor een bepaalde vacature het neusje van de zalm willen binnenrijven. Solliciteren, zoals dat heet. Meestal krijg ik het deksel op de neus met de mededeling dat het kantoormeubilair niet is aangepast aan mijn formaat. 'Ga weg', zult u zeggen, maar neen, beste lezers, het alledaags 'fatsisme' is als een sluipend gif. Het besmet alle lagen van de bevolking en alle segmenten van de samenleving. Zo voel ik tegenwoordig intens mee met gekleurde voetballers die op een concert van oerwoudgeluiden worden getracteerd. Vrachtwagenbestuurders vergasten mij immers ook voortdurend op boerderijgeluiden van het genre: oink, oink, oink of meuh, meueueuh, meueueueueueh.
Hoeft het nog gezegd dat ik een gebroken vrouw ben. Dat ik mij onzichtbaar probeer te maken om mijn kwelduivels te ontlopen? Als een schim waar ik door een landschap dat zich opmaakt voor zomerfestivals, parades, braderijen en blote vrouwenbenen. Als een verguisd familielid dat niet mag aanzitten aan de feestdis weet ik met mijn frustratie geen blijf. Een sumo-worstelaar hoort immers niet thuis in een 'Déjeuner sur l' herbe'. Ik wou dat ik allochtoon of lesbisch was, of desnoods een bult had. Dan zou Jozef De Witte voor mij in de bres springen. Een anti-obesitas-vaccin? Laat maar komen. Ondertussen voer ik actie om fatso's als een kansengroep in de focus te plaatsen. Ongelijkheid in het Gelijkekansenbeleid! No pasaràn.
ik heb nog een aantal tekstjes gedeeltelijk in de pipeline zitten, maar ik zal nog een tijdje uit de running blijven, en wel omdat ik beroepshalve ook al acht uur per dag aan de computer zit en ik deze winter zo maar eventjes 8 kilo ben bijgekomen. Elke vrije minuut wordt dus besteed aan het in evenwicht brengen van mijn Body Mass Index en aanverwanten, want zeg nu zelf, zo kan een vrouw niet de zomer in, en zolang de campagnes van Dove, de Spaanse regering en een aantal modegoeroes er niet in slagen voluptueuze vrouwen in de spotlights te krijgen ben ik dat aan mezelf verplicht... Och, er is overschot van schoonheid te vinden in de blogosfeer, dus jullie vinden ongetwijfeld je gading...
En omdat zelfkennis inderdaad het begin van alle wijsheid is trek ik er met dit zonnige weer een tijdje tussenuit om mij aan al die andere geneugten van het leven te wijden
Sociologen en psychologen hebben er een hele kluif aan; bloggen, een fenomeen dat als een overdraagbare aandoening om zich heen grijpt. Het besmet alle lagen van de bevolking, zonder onderscheid naar geslacht of leeftijd, en heeft ernstige gevolgen voor het maatschappelijke functioneren en de sociale cohesie. Wetenschappers zijn nu op zoek naar gemeenschappelijke kenmerken om de blogspecies in klassen in te delen. Voorlopig kwamen zij tot volgende bevindingen:
Je hebt bloggers die hun boodschap de wereld insturen als de nood het hoogst is. Het is een schreeuw om gehoord te worden. Een eenmalige eruptie om een aanstormende crisis het hoofd te bieden. Deze bloggers digitaliseren hun gedachten een vijftal keer per jaar.
Je hebt gelegenheidsbloggers die af en toe hun ei leggen in de blogosfeer tussen de alledaagse bezigheden door. Zij zien bloggen als een aangenaam verzetje dat hun de gelegenheid biedt stoom af te blazen en hun dagelijkse wederwaardigheden met honderden anderen te delen.
En dan heb je de blogaholics, de klassebakken in hun soort. Je herkent ze meteen aan het bleke en afgetrokken gezicht waarmee zij dwangmatig door het leven surfen; een vleugje wanhoop in de ogen en korsten op de lippen. Mijn vriendin Kathy is zo'n type. Waar ze aanvankelijk alleen maar wilde flirten met dat nieuwe medium, dat in bepaalde middens tot een ware hype uitgroeide, werd ze binnen de kortste keren een serieel blogster. En zie, haar handen staan inmiddels krom van het betokkelen van het toetsenbord en als ze naar de plee gaat heeft ze het onomwonden over 'iets downloaden'. Ook haar sociaal leven is ondertussen zo goed als om zeep, want elk vrij moment besteed ze aan het virtueel vastleggen van haar zieleroerselen. Tijdens de middagpauze op haar werk snelt ze zelfs ijlings naar de internetshop om daar een computer kunstmatig te insemineren. Want jawel, beste lezer, zoals elke verslaafde gaat ook Kathy op de vlucht voor collega-pottenkijkers die haar over haar afwijkende gedrag willen aanspreken.
Kathy heeft bovendien nachtmerries in HTML en GIFS en stelt zichzelf voor aan onbekenden als kath.wordpress.com. Haar vrienden heten @lex, @nnemie of @ntoon en spreken haar bij voorkeur aan in javascript. En het gaat van kwaad naar erger. Onlangs gebeurde het ondenkbare, haar computer gaf de geest. Totaal verwilderd en in de war doolde Kathy door de straten van de stad. Ze pleegde een ramkraak op een computershop om alsnog aan de benodigde hoeveelheid megabytes te komen. Maar het was al zalf aan een houten been. De derde dag kreeg ze een delirium tremens van heb ik je daar. Ze zag van die kleine pacmannetjes die alsmaar 'game-over, game-over' schreeuwden en thuis bekliederde ze het scherm van haar computer met een zwarte viltstift. Een opname in een psychiatrische instelling drong zich duidelijk op en na overleg met haar ouders werd ze door twee verplegers weggevoerd. In de instelling werd ze wegens agressie in een gecapitonneerde isolatiecel opgesloten. De dokters stonden voor een raadsel, want nooit voordien werden zij met dergelijke symptomen geconfronteerd. Het aantal megabytes in haar bloed was onrustwekkend hoog en leidde tot concentratievermindering, abnomalieën in de menselijke omgang en risicogedrag. Een team van deskundigen is naarstig op zoek naar een aangepaste therapie om Kathy van haar verslaving af te helpen. U weze dus gewaarschuwd, blog met mate, want bloggen kan uw gezondheid schaden. De politie overweegt ondertussen om bloggende rijwielbestuurders een rijverbod op te leggen.
Oké, we zijn agnost. We hebben de kerk met al haar tierelantijnen de rug toegekeerd. Maar als er te vieren valt zijn we heiliger dan de paus. Dan kijken we niet op een hallelujah meer of minder en halen we missaal en paternoster van onder het stof. We hebben tenslotte niet voor niets onze plechtige communie gedaan en fortuinen aan stoeltjesgeld aan de kerkfabriek betaald. Een dergelijke investering in boetedoening moet vroeg of laat renderen. Een onsje vreugde daaruit puren is niet meer dan billijk. En als dat niet lukt helpen we het lot een handje.
Ooit zwoeren we nochtans dure eden. Dat we ons nageslacht streng zouden toespreken bij verregaande bigotterie. Dat we hun gevoelige zieltjes niet zouden blootstellen aan de wrede openbaring van het geheim van Sinterklaas en de Paashaas. Dat ze zich aan zedenverwildering moesten prijsgeven.
Maar eens zelf in de koters, was het gedaan met al die goede voornemens. Kirrend en gnuivend speelden we beurtelings voor zwarte Piet of Paashaas, want wat is er mooier dan zo'n kleine doerak die als de vermoorde onschuld een brief aan Sinterklaas schrijft, met een zieltje dat zwart ziet van alle mogelijke schelmenstreken.
Toen gisteren dus in alle vroegte de paasklokken luidden, repten we ons als de wiedeweerga naar buurthuis 't Karrewiel om deel te nemen aan een paasbrunch. Het was er een drukte dat horen en zien verging. Zo'n zestigtal kinderen en ouders hadden zich voorgenomen geen spaander heel te laten van de inboedel van het pand. Staf, de klusjesman was verkleed als paashaas en huppelde conform zijn status van hot naar haar. Warempel een verkwikkende aanblik zo'n volle 120 kilo met een bunnystaartje. Sara roerde dan weer als bezeten in een drietal pannen waarin smeuïge eiergerechten stonden te pruttelen, van scrambled eggs over tortilla tot - wat wij noemen - kakelverse sopeieren om brood in te doppen. Het buurthuis en inboedel waren in een geel coloriet gedrenkt; gele narcissen en servietten sierden de tafel, en ook de slingers en balonnen leken een levercrisis nabij. In een hoekje stond een mooi opgetuigde paasboom verwaarloosd te wezen. De brunch, daarentegen genoot alle aandacht en was er werkelijk eentje om duimen en vingers van af te likken. Jong en oud, Belg en niet Belg, man en vrouw deelden lief en leed terwijl ze het succulente maal verorberden. Dat Robert vloekte als een ketter tijdens de meest sacrale momenten, namen we er graag bij. Ook dat God ons, farizeeërs met harten als witgekalkte graven, op arglistige wijze toch nog wist te straffen door ons een uur zonder electriciteit te zetten.
Na de brunch was het feest voor de kinderen. Op de konijnenwei, een parkje in de buurt met veel struiken, was het eieren zoeken geblazen. Het viel op dat volwassenen de koters soms onder de voet liepen bij het graaien naar een ei. Maar wie kan het hen kwalijk nemen. Na een druilerige winter met sombere luchten en een depressie die om de hoek loerde, was elke nanogram serotonine aardig meegenomen. En ik geef toe, ook ik heb mijn best gedaan. De schuldgevoelens over het overmatige calorieënverbruik verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik na zeven paaseieren in een krolse kattin veranderde. Gelukkig waren er geen Perzische katers in de buurt. Maar Jeeves, mijn ingebeelde butler, heeft het wel mogen ontgelden. Nu heb ik ruzie met zijn vrouw.
Ach, misschien is het afgezaagd, maar toch altijd leuk, die domme blondjes
1) Er staan twee domme blondjes elk aan een andere kant van de weg. Het ene blondje vraagt hoe kom ik aan de andere kant van de weg? Dommie zegt het andere blondje je staat toch al aan de andere kant!
2) Een getrouwd koppel ligt te slapen, wanneer plots de telefoon gaat om 03:00 in de morgen. De vrouw neemt op (een blondje), even is het stil en dan schreeuwt de blondine opeens: "HOE MOET IK DAT NU VERDORIE WETEN, DAT IS 400 KM HIER VANDAAN!" en gooit de telefoon terug toe. De man vraagt: wie was dat zo vroeg ? Weet ik niet zegt de blondine, een of andere vrouw die vroeg of de kust veilig was!!!!!!
3) Een blondine komt terug van haar werk en merkt dat er ingebroken is in haar flat. Volledig over haar toeren belt ze de hulpdienst 101. De rijkswacht stuurt zo snel mogelijk een rijkswachter met een speurhond. 10 minuten later arriveert de rijkswachter met zijn hond en belt aan. De blondine opent de deur, bekijkt de rijkswachter met hond en schreeuwt dan: "HOE IS HET MOGELIJK, IK BEL VOOR HULP EN DAN STUREN ZE ME EEN BLINDE RIJKSWACHTER.
4) Een blondje heeft het vermoeden dat haar vriend haar bedriegt met een andere vrouw. Onverwachts gaat ze terug haar appartement binnen en ziet daar inderdaad haar man met een andere vrouw in bed. Blind van woede neemt ze de revolver en mikt tussen haar eigen ogen. De man schreeuwt: Neen schat, doe het niet!!!! Waarop het blondje zegt: Hou je kop, jij bent de volgende.
5) Een blinde man gaat per ongeluk een vrouwenbar binnen. Hij vindt zijn weg tot de toog, zet zich neer op een kruk en bestelt iets te drinken. Nadat hij er zo een tijdje heeft gezeten, roept hij naar de persoon aan de tap, "Hey, wil jij een blondjesmop horen?" De hele bar wordt in éénn klap muisstil. Met een diepe, zware, dreigende stem zegt de vrouw naast hem aan de toog, "Voor u die mop vertelt, meneer, moet u vijf dingen weten: Een - De persoon achter de tap is een blonde vrouw. Twee - De buitenwipper is een blonde vrouw. Drie - Ik ben een 1,90m grote, 100 kilo zware blonde vrouw met een zwarte gordel in karate. Vier - De vrouw die naast me zit, is een blonde vrouw en is een professionele gewichthefster. Vijf - De vrouw aan uw andere zijde is een blonde vrouw en is een professionele worstelaarster. Wel, ik raad u aan om er eens goed over na te denken, meneer. Wil u die mop nog altijd vertellen ? " De blinde man denkt enkele seconden na, schudt zijn hoofd en zegt, "Nee, niet als ik ze vijf keer moet gaan uitleggen."
6) Een dom blondje komt in een hotel en vraagt naar een kamer. "Met stromend water?" vraagt de receptionist. Antwoordt het domme blondje: "Natuurlijk niet. Ik ben geen vis!"
7) Een blondje zit in haar auto en bij een stoplicht draait ze haar raampje open en gebaart naar de bestuurder in de auto naast haar dat deze ook z'n raampje open moet doen. "Hallo, ik ben Debbie en u verliest lading" zegt ze als de bestuurder zijn raam open doet. Deze kijkt haar wat verward aan, sluit het raam en rijdt door als het licht op groen springt.
8) Bij het eerst volgende stoplicht gebaart ze weer naar de zelfde bestuurder naast haar dat hij zijn raam moet open doen en als hij dit wat geirriteerd heeft gedaan heeft zegt ze: "Hallo, ik ben Debbie en u verliest lading" De bestuurder doet zijn raam dicht, schudt zijn hoofd en rijdt weer door. Bij het eerst volgende stoplicht gebaart ze weer naar de bestuurder naast haar dat hij zijn raam moet open doen en zegt:
"Hallo, u weet inmiddels wel dat ik Debbie heet, maar u verliest nog steeds lading" "Ja", zegt de man in de auto naast haar, "en ik heet Erik en ik werk momenteel op een strooiwagen"
9) 2 domme blondjes gingen naar de stad. 's Avonds zegt de een tegen de ander: " Kijk, de zon. Maar nee, zei de ander: "Dat is de maan" Daarna belden ze aan om het te vragen. Er komt een blondje buiten. Zegt de ene blonde tegen de 3de blonde: Is dat nu de maan of de zon?????????? Zegt de 3 de: Ik weet het niet , ik ben niet van hier.
10) hoe kan je een dom blondje uren bezig houden? Schrijf "draai me om" op 2 kanten van een papiertje.
Van dit gesprek was ik ongewild getuige op de tram van Antwerpen Centraal naar Zurenborg:
Jan: hé joh, zit niet zo te pimpen met je GSM, je lijkt wel een fooraap
Tom: wat je zegt ben je zelf, pino; je lijkt wel een frituurduiker met die zwelkeutel op je neus
Jan: moet je es wat weten maat! Gisteren stond ik te jumpen in the Roxy, je weet wel die tent waar ze dinosaurusrock spelen, je moest daar wel sardineren om een plekje voor jezelf te vinden, maar soit. Stond daar zon takketrukker te vloervege met een kippetje met bombonellas waarvan de melkquotas die van de Europese Unie overschreden. Nou, die zou ik wel eens willen binnendraaien om een potje te kricken, dacht ik zo bij mezelf
Tom: ach jij flubber-reteman, dat doe je toch niet, dat is margischraal. Zon fashionater laat zich de keutels toch niet uit de neus peuteren. Was je soms pottendarm?
Jan: ach man eikel niet zo, wat ben je soms toch een woesi, tuurlijk was ik niet begaaid.
Die man was zon flippo met een centenbak en een bouwvakkersdécolleté van heb ik je daar.
Die schijtluis spoort bovendien niet en is de kampioen in het aambeiföhnen. Geen sprake van dat die breezerslet het ernstig met hem meent.
Tom: t zal me een bal jeuken, je moet niet met andermans mercedes rijden. Waren er nog gabbers die we kenden?
Jan: Ja Linda en Joeri waren er ook, is me dat een bankstel man, ik denk dat die in het donker sleuren. Die Linda is een echt gearwijf en bovendien zo plat dat je ze kan faxen. En die Joeri? Ik weetniet, maar volgens mij houdt die zich bezig met zuigende zaken, al staat hij bekend als een echte humorpantalon en heeft hij de reputatie van een geoefende snokbaviaan.
En, oh ja, Jimmy stond daar te tongworstelen met Irina, dieje was al wel in den bos, bangelijk zoals die kan vazen schellen.
Tom: heb je geen zin om iets te gaan snekken?
Jan: jak maat, ik ben mentaal geknakt, en ik heb last van mijn bijtspijkers. Morgen moet ik naar de bekkenbeul voor een grondige check-up.
Tom: das zuur joh,maar als we nu eerst eens Trien Kimpens downloaden.
Jan: show man, die showtrien die met mij projectie wil hebben, geen denken aan. Ik heb een hekel aan meisjes met een aarsgewei. De gedachte aan haar alleen al bezorgt me last met mijn koppakking. En trouwens, ik moet dringend Nelson Mandela op de trein zetten.
Tom: gaan we dan morgen dingesen?
Jan: vet cool, maat, lekker lamtakken in Den Bistro en daarna een uurtje chillen bij Bert thuis. Zwaar flex. Ik heb gehoord dat hij een befbezem heeft laten groeien. En zijn zus is een echte bitch (babe in total control of herself). Hopelijk heeft hij niet alleen rundercocktails in huis.
Tom: ja, maar je kent hem, hij is van het nimby-type (not in my backyard), hou dus je tengels thuis.
Jan: ach, wat ben jij soms toch een asso. Allez, tot morgen dan. Eerst nog even runshoppen en dan naar huis. Mag ik nog ff peukneuken? Tiens, ik wist niet dat ik analfabeet was...
NB: pimpen = stoer doen; frituurduiker = iemand met vettig haar; zwelkeutel = pukkel; dinoaurusrock = metal; sardineren = drummen om een plaatsje te vinden; takketrukker = onnozelaar; kippetje = mooi meisje; bombonella's = borsten; kricken = seksen; flubber-reteman = onnozelaar; margischraal = marginaal XL; fashionater = johnny; eikelen = zeuren; begaaid = dronken; centenbak = scherpe hoekige kin; bouwvakkersdécolleté = cleavage van de billen; niet sporen = een beetje gek zijn; aambeiföhnen = winden laten; breezerslet = snobistische trien; geen bal jeuken = geen bal schelen; niet met andermans mercedes rijden = niet met andermans lief rampetampen; bankstel = saai koppel; sleuren = seksen; zuigende zaken = dingen die niet deugen (it sucks); humorpantalon = flauwe plezante; snokbaviaan = rukker; in den bos zijn = dronken zijn; vazen schellen = drinken, zuipen; snekken = naar de snackbar gaan; mentaal geknakt = een kater hebben; bijtspijkers = tanden; bekkenbeul = tandarts; downloaden = ophalen; show = leuk; showtrien = trut met kapsones; projectie hebben = touche hebben; aarsgewei is tatouage op de onderrug; last met de koppakking = het zweet dat uitbreekt; Nelson Mandela op de trein zetten = naar de plee moeten; lamtakken = luieriken; chillen = relaxen; flex = tof; rundercocktail = melk; asso = associaal iemand; runshoppen = snel winkelen; peukneuken = sigaret met die van iemand anders aansteken...... en dit volgens het woordenboek jongerentaal
De winter is het seizoen van back to basics. Zoals bomen in de natuur teren mens en dier op hun reserves. De tuinspade staat afgeschraapt in het schuurtje, de voorraadkast is gevuld met instant food en de lopende zaken belanden op de lange baan. Er zijn mensen die het einde van de winter maar nipt halen. Bij mij althans scheelt het geen haar of die koude donkere maanden kom ik niet levend door. Bij de eerste vrieskou gaat mijn sociale leven onverbiddelijk in de vrieskast, emo-TV vervangt mijn eigen onderkoelde sentiment en mijn humeur bereikt soms arctische dieptepunten. En een knapperend haardvuur, warme glühwein of een sneeuwlandschap van Anton Pieck volstaan niet om mijn verstijfde ziel te ontdooien en mij te overtuigen van de charme van dit barre seizoen.
Dus loop ik vrijwel permanent te balen. En al doende, erger ik mij over de status van de vrouw. Daar is iets ernstig mis mee in de winter. Mannen banjeren met zevenmijlslaarzen door ons weer- en kalenderwezen en worden met toeters en bellen vanonder het stof gehaald. Zo palmen de kerstman en Sint-Silvester onze kinderen in en grossieren wij ieder jaar weer samen met Sint-Valentijn in de liefde. In het weerbeeld maken Donar en de winterkoning de dienst uit. Vrouwen, daarentegen? In het jaargetijde van dood en verval hebben vrouwelijke weldoensters, beschermengelen en godinnen bitter weinig in de pap te brokken. Werd de heiligenkalender soms door een vrouwenhater zoals Ignatius de Loyola samengesteld? Onze heiligenkalender is een sterrenparade van mannen die hun leven veil hadden voor het goede doel. Vrouwen waren heel wat minder heilig. Slechts mondjesmaat kregen zij een kerkelijke feestdag op hun naam. De enkele vrouw die daar in slaagde was dan ook werkelijk tegen alles bestand; vierendeling, verkrachting, mishandeling, steniging, en verbranding. Er was er zelfs ééntje bij, ene J.d' Arc die met wat zootje ongeregeld een heel leger oprukkend oorlogsgeweld versloeg.
Neen, geef mij dan maar de lente. De eerste zwaluw is nog maar net gesignaleerd of ik gooi hart en ramen open en stoot weer op in de vaart der volkeren. Ook met de status van de vrouw gaat het gelukkig weer steil bergop. De vrouw wordt onder algemeen gejuich op een sokkel gehesen en is daar vier hele maanden niet meer weg te branden. Alles wat er groeit en bloeit wordt onder haar curatele geplaatst en lofzangen, plengoffers en geschenken zijn haar deel. En dat is een gebruik dat zelfs in oude culturen al in zwang was.
In de Oud-Romeinse cultuur werden bij de aanvang van de lente de floralia gevierd, een kleur-, bloem- en geestrijk feest ter ere van de mooie Flora, de godin van de lente, het licht en de geboorte. In de Griekse mythologie is het Demeter, de godin van graan en landbouw die de natuur van groeihormonen voorziet; Volgens de legende had zij samen met Zeus een dochter, Persephone, die door Hades werd ontvoerd. Door verdriet overmand weigerde Demeter zich verder van haar goddelijke taak te kwijten. De bronnen der vruchtbaarheid vielen droog en het leven op aarde kwijnde weg. Zeus sloot een deal met Hades: 2/3 van het jaar zou Persephone bij haar moeder op aarde doorbrengen (dan bloeit en groeit alles weer welig) en de rest als gemalin van Hades in de onderwereld.
Ook in andere culturen werd de 'empowerment' van de natuur door vrouwen waargenomen. En zoals dit wel vaker gebeurde gingen deze culturen bij elkaar te leen. De Azteken hadden Xipe Totec als godin van de lente, de Egyptenaren Isis, de Slaven Vesna, de Phoeniciërs Asjtart, de Babyloniërs Isjtar. Maar de lente zou de lente niet zijn zonder de godin die door de Saksen Eastre en door de Germanen Ostara werd genoemd. Voor beide culturen symboliseerde zij de overwinning van het licht op de duisternis en het aanbreken van de vruchtbare periode op aarde. Omstreeks de lente equinox, het tijdstip waarop de zon in haar baan om de aarde de evenaar passeert en dag en nacht even lang zijn, ging men ter harer ere duchtig uit de bol. Dit ging gepaard met allerlei vruchtbaarheidsrituelen; het zegenen van de ploeg en het teruggeven aan de aarde van overgespaarde zaadjes van de voorbije oogst om van de godin voldoende zon en regen af te smeken voor het seizoen dat komen ging.
De kerk trachtte dit heidense gekuip aan banden te leggen door het paasfeest - de verrijzenis van christus - als een groot christelijk lentefeest naar voor te schuiven. Maar dat was buiten de koppigheid van onze voorouders gerekend, want stiekem bleven zij trouw aan hun oude cultus. Vruchtbaarheidssymbolen zoals eieren, kippen en konijnen speelden daarin een belangrijke rol. Het beschilderen van eieren had te maken met het herleven van de kleuren in de natuur. Vandaag zijn deze heidense gebruiken aan een heropleving toe. In vele streken van Europa worden grote paasvuren ontstoken als hommage aan de terugkeer van het licht en de versierde takken van de toverhazelaar deden zowat overal hun intrede.
En gelukkig oogt ook de heiligenkalender van de lente een stukje vrouwvriendelijker dan die van de winter. De meimaand is de Mariamaand en in de nacht van 30 april klieven heksen weer vrolijk door het luchtruim op de feestdag van Sint-Walpurga. De 'Maagd van Orleans' krijgt een erepodium op 30 mei en moeders worden als vanouds op 11 mei in de bloemetjes gezet. Opvallend is wel dat bij al dit gefeest vooral onze procreatieve en zorgverstrekkende kwaliteiten in de verf worden gezet. De vrouw als symbool voor groei, empowerment, voorspoed. Niet dat dat niet mag.... het vermogen om leven te scheppen is een streepje dat vrouwen voorhebben op mannen, maar ironisch genoeg hebben vrouwen zelf eeuwenlang moeten knokken om tot groei en bloei te kunnen komen.
En dan is er natuurlijk nog het feit, dat wij ook wel eens voor onze andere verdiensten op een voetstuk willen geplaatst worden; als uitvindster van het melitta-filterzakje, als toegevoegde waarde in het bedrijfsleven, als pleitbezorgster voor de vrede, als medekostwinner in het gezin, als voorvechtster van sociale gelijkheid en als bedenkster van de net iets andere oplossing. Er zijn 365 kalenderdagen, en feesten is bijzonder leuk, waar wachten wij nog op...........?
Wie in de sociale sector werkt kan er niet omheen. Geen haar in de boter of er wordt over gepalaverd tot motief en dader van de halsdaad zijn gekend. Vergaderen heet deze soms erg verhitte woordendans, en het is een vast onderdeel van de alternatieve bedrijfscultuur. Het is een ritueel dat zijn beslag krijgt onder de vlag van de democratie. Want elke hopman uit het maquis der softies wil als een gezapige ome Willem geschiedenis maken en bekend staan als een man die elke beslissing aan het oordeel van zijn medewerkers onderwerpt .
Gelukkig heeft hij de keuze uit een uitgebreid menu. Je hebt ontbijt-, lunch-, algemene vergaderingen. Je hebt vergaderingen van het dagelijks bestuur of plenumsessies van de aandeelhouders. Je hebt grote meetings die met een buffet worden afgerond, en je hebt teamrondjes die met een bakje troost worden opgepept. Ook qua locaties is er een breed scala van mogelijkheden. Zo lenen het Stuivenbergkasteel, Poupehan, refters van scholen of een stofvrije bezemkast zich uitstekend als decor voor deze formele onderonsjes.
De eyecatchers tijdens zo'n praatbarak zijn evenwel de sprekers. En ook die zijn van een pluimage dat zo divers is als de bonte was. Je hebt praatvaren met een stamboek in de Rederijkerskamer, die met gezwollen rethoriek en veel armgezwaai een bommelding maken van elk akkefietje. Je hebt de kreukvrije jonge Turken in tweedelig pak die bij Willem Ruys in de leer zijn geweest en met gladde verkooppraatjes hun visie aan de man brengen. Je hebt de stotteraars en de mannen met de ziekte van Tourette die het soms verrassend origineel uit de hoek komen. En dan heb je uiteraard ook the silent majority. Zij die de verbale wapenwedloop gelaten ondergaan. Omdat zij zich te pletter vervelen en met hun interventies de calvarietocht niet nodeloos willen rekken. Of omdat zij weten dat ze het loodje moeten leggen voor het spraakvernuft van de letterridders die geadeld zijn in de woordkunst zijn. Want zoals de mores het wil in een democratie, trekt hij die het hardst kan roepen aan het langste eind. De macht is aan de brulboeien, die - zoals men weet - niet noodzakelijk ook de slimsten zijn. Als klap op de vuurpijl eindigt vrijwel iedere vergadering met de aankondiging van een nieuwe vergadering waar de onopgeloste problemen opnieuw ter sprake zullen komen. Van water naar zee dragen gesproken!
Heeft iemand zich eigenlijk al ooit de vraag gesteld wat het met je doet als je geest urenlang op water en droog brood wordt gezet? Weet iemand hoeveel baarlijke nonsens afgevuurd in ware combatstijl iemand straffeloos kan incasseren? Want niemand zal ontkennen dat het literair gehalte van het vergaderjargon doorgaans ondermaats is. Niemand zal bestrijden dat het sec gehakketak met woorden de pijngrens van een mens meermaals overschrijdt. Vaak maken de sprekers zich schuldig aan mentale masturbatie, gaan zij helemaal op in eigen woordenpracht, terwijl de toehoorders lijdzaam moeten ondergaan en geen verweer hebben tegen de soms hoog oplaaiende taalstrijd waarmee zij worden geconfronteerd. Hun hersenen worden niet zelden met de drilboor bewerkt. Auditieve en mentale mishandeling noemt men dat in psychiatrische middens.
En hier kom ik tot de kern van mijn betoog. Er bestaan Europese richtlijnen inzake de ergonomische normen waaraan het kantoormeubilair moet beantwoorden, er is een arbeidswetgeving en de komitees veiligheid, gezondheid en hygiëne draaien op volle toeren. Maar welke bescherming bestaat er tegen de terreur die er uitgaat van het vergaderlokaal? Ik zou een lans willen breken voor een wetgeving op het vergaderterrorisme. Ik pleit voor strenge straffen voor spookrijders in het vergaderverkeer. Het zou de algemene sfeer in de sociale sector ten goede komen. Het zou alvast mijn mentale gezondheid ten goede komen. Iemand ideeën om problemen in de werksfeer op een ludieke manier af te handelen?
Op het Muntplein in Brussel stond de voorbije dagen een glazen kooi. In die kooi zaten een aantal mensen van diverse nationaliteiten, mensen zonder papieren (acteurs) die hoopten op een definitief verblijf in België. Toevallige voorbijgangers mochten stemmen wie van die mensen in ons land mocht blijven en wie niet.
Deze actie van het Forum Asiel en Migraties heeft al veel stof doen opwaaien. Het thema Mensen zonder Papieren is hoe dan ook een explosieve cocktail die beurtelings voor- en tegenstanders op de kast jaagt. Akkoord, wij kunnen niet alle vluchtelingen van de hele wereld herbergen. Maar laat ons elkaar geen Liesbeth noemen, je kan niet aan de realiteit voorbij dat mensen de miserie en hopeloosheid in hun land zullen blijven ontvluchten om de vleespotten van het Westen op te zoeken. De verschillen tussen Noord en Zuid zijn te groot. Wij staan dus voor het dilemma: ontkennen we die realiteit om populistische redenen, of proberen we die realiteit zo goed mogelijk te organiseren. Ik denkt dat de tweede optie veruit de verstandigste is .
Neem nu de regularisatiewetgeving, of het hele mediacircus rond die Kazachse familie. De Wael heeft gelijk als hij zegt dat mensen die geen geldige reden hebben om hun land te ontvluchten linea recta terug naar huis moeten worden gestuurd. En dat het beleid, zowel federaal als lokaal de violen op elkaar af moet stemmen om de bepalingen die wettelijk zijn vastgelegd ook uit te voeren. Maar in werkelijkheid weet de linkerhand soms niet wat de rechterhand doet. En dat is te wijten aan het gebrek aan duidelijke criteria.
Het huidige beleid inzake regularisatie van mensen zonder papieren is een Gordiaanse knoop van willekeur. Er wordt met twee maten en gewichten gemeten. Een voorbeeld:
twee vrouwen van Congolese afkomst zijn beiden alleenstaande moeder, de ene met twee dochtertjes van 7 en 4 jaar, de andere met twee zoontjes van 7 en 4 jaar. Ze ontvluchtten beiden in 2003 de oorlogssituatie in hun land en dienden in België een asielaanvraag in. Beide asielaanvragen worden in het voorjaar van 2004 geweigerd. Beide hebben dezelfde ernstige medische aandoening; het jongste dochtertje van de ene vrouw lijdt ook aan deze aandoening. Ze dienden daarom in april 2004 een aanvraag in om toch te mogen blijven om medische redenen, een perfect geldige demarche. De mevrouw met twee dochtertjes ontving een negatieve beslissing, de andere mocht na lang procederen blijven.
Kan je het vluchtelingen dan kwalijk nemen dat zij, na een formele afwijzing van hun asielaanvraag, toch alle achterpoortjes gaan uitproberen om alsnog te kunnen blijven?
Freddy Roosemont van DVZ beweert dat die duidelijke criteria wel degelijk bestaan en dat die op de website van Dienst Vreemdelingenzaken te vinden zijn. Bij nazicht blijkt toch één en ander voor meerdere interpretaties vatbaar. Wat zijn bijvoorbeeld humanitaire redenen. Hoe komt het dat Afghaanse mensen toch nog vaak worden teruggestuurd naar een land in oorlog ondanks het bestaan van een subsidiare beschermingsmaatregel?
De voorbije 10 jaar zijn de regels inzake regularisatie al minstens 5 keer veranderd. Een gevolg van het feit dat die regels nooit in de wet werden verankerd, waardoor ministers gemakkelijk nieuwe regels kunnen vastleggen. Dit leidt tot grote rechtsonzekerheid.
Het Forum Asiel en Migraties vraagt dan ook om eenduidige criteria vast te leggen en een onafhankelijke beoordelingscommissie in te stellen
En uiteraard moet het beleid in eerste instantie werk maken van een degelijk ontwikkelingsbeleid zodat de redenen om te vluchten wegvallen. Het is nogal gratuit om te beweren dat een gedoogbeleid een aanzuigeffect heeft. Dat zal wel in zekere mate zo zijn, maar de belangrijkste redenen om te vluchten zijn voor mensen nog altijd armoede, oorlog, bestaansonzekerheid,... Wil je meer weten over deze actie, surf dan naar www.wiemagblijven.be, ook jij kan de eerstvolgende weken nog je stem uitbrengen
Antwerpen is een smeltkroes van rare en minder rare vogels die allemaal hun plaatsje opeisen onder de zon. Je hebt de gezagsgetrouwe burgers die braaf hun belastingen betalen, je hebt de plantrekkers die al eens naast de pot pissen, je hebt de navelstaarders, en je hebt Denise.
Denise is een tanig vrouwtje van om en bij de zestig jaar, met een knap gezicht en een gezandstraald lichaam waar menig jong meisje een punt aan kan zuigen. In haar jeugd was zij ongetwijfeld een stoot die menig mannenhart een kwartsmaat sneller deed slaan. Zelfs nu nog zijn haar diepliggende grijze ogen, haar smalle gezichtje en dito neus een streling voor het oog. En zoals het dat soort vrouwen vergaat doorzwom Denise heel wat watertjes, diepe en minder diepe, en deed ze dat met een dergelijk panaché dat het water haar vandaag aan de lippen staat. Want Denise trekt een leefloon van het OCMW en staat bovendien onder budgetbegeleiding omdat zij torenhoge schulden moet afbetalen.
Wat er van haar karig inkomen overblijft na aftrek van de vaste kosten, draagt Denise onmiddellijk naar café De Boeksteeg, een bruine kroeg in het centrum van de stad waar alle broeders van de natte gemeente het tegen elkaar opnemen in het serieel hijsen. Denise drinkt ze met zijn allen moeiteloos onder de tafel en bezigt daarbij een taal die menig dokwerker van zijn sokken zou blazen. Haar drinkebroers noemen haar smalend een containerbegrip, daarmee doelend op haar onvermogen om in om het even wat maat te houden. Eten, drinken, praten, alles doet zij in bulk.
Bij het krieken van de dag waggelt zij dan stomdronken naar huis waarbij ze alles wat ze onderweg op haar pad tegenkomt voor verrot scheld. Klootzakken, smeerlappen, ik zal het je betaald zetten schreeuwt ze tegen iedereen en niemand in het bijzonder.
De meeste mensen die in de buurt van de Boeksteeg wonen kennen Denise, en laten haar razen als ze de duivels in zichzelf ontbindt. Ze stoten elkaar lachend aan of antwoorden gevat op het verbaal spervuur dat ze rondstrooit. Ze kennen haar geschiedenis en weten dat het mens nog niet zo lang geleden een Danteske tocht door de hel maakte. Ze zag namelijk met eigen ogen hoe haar dochter door haar schoonzoon overreden werd en stierf. Sindsdien heeft Denise drank nodig om haar schroeiende ziel te blussen.
Toch zijn er van die fatsoensrakkers met een voorbeeldige levensstijl die denken dat zij iedereen die enigszins buiten de lijntjes kleurt de les mogen lezen. Dat zijn doorgaans mensen die politiek links maar fiscaal rechts stemmen. Zeloten, die luid schreeuwen dat zij tot de progressieve kerk behoren, maar op het randje van de femelarij balanceren. Maar bon, soit. Op een avond liep Denise met veel kabaal door een straat die aan weerszijden was afgeboord met deftige burgerhuizen. Haar scheldtirade was dit keer van een bijzonder bloemrijk gehalte, doordesemd met allerlei volkse schunnigheden en zelfs met een streepje bargoens. Een vrouw in een deftig broekpak stapte ferm op haar af en dreigde met de politie indien Denise niet onmiddellijk haar alarmklok in snooze-mode zette. Denise wendde zich laconiek tot een voorbijganger en vroeg hem hoe laat het was. Negen uur, antwoordde de verbaasde man. Dan mag ik nog een uur van maan gat maoke, schreeuwde Denise nog een paar decibel luider. Toen draaide ze zich triomfantelijk om en vervolgde ze luid zingend en gesticulerend haar pad. Een maand later werd Denise met een alcoholvergifting in een ziekenhuis opgenomen. Het is stil in Antwerpen-Zuid. Het zout is uit de pap.
Ik ben nooit zon natuurfreak geweest. Aan de celdeling van de amoebe was mij niets gelegen en ook de biotoop waarin dit primaire wezentje rotzooide met andere schepselen van God liet mij Siberisch koud. Dat had alles te maken met Chriet Titulaer. De man die jarenlang de beeldbuis teisterde met zoutloze praatjes over Moedertje Natuur. Een hele generatie jongeren heeft deze groene jongen versjteerd voor de wonderen der schepping en rijp gemaakt voor an inconvenient truth. En ik was een van hen.
Maar sinds mijn vijftigste heb ik mij tot de groene parochie bekeerd. Wielerclub De Dartele Wielewaal heeft in mij een beginselvaste diehard gevonden. Een toegewijde leerling die het natuurschoon niet langer schuwt. Ik kan oprecht genieten van wijdse verten die met een rijk palet zijn ingekleurd. Een horizon die op zijn Turners' met een mistig flou is doorweven weet mijn mentale G-spot schielings te beroeren, maar vooral de boorden van de Schelde vind ik een streling voor het oog en de moeite van een fietstocht meer dan waard. En gisteren, toen een pril ochtendzonnetje een schitterende dag beloofde, hoorde ik dus weer de lokroep der waaslandse sirenen. Ik haalde mijn snorijzertje van stal en begaf mij als de gesmeerde bliksem Scheldewaarts. Eerst moest ik nog een stukje asfaltjungle doorploegen. Hoboken, met zijn grauwe leegstaande fabrieksloodsen en zijn skyline van schoorstenen en scheepsliften. Maar eens dit tranendal voorbij plooide de natuur zich in volle pracht voor mij open. Bij de afslag naar het veer van Callebeek kreeg mijn stalen ros zowaar vleugels. Als een Pegasus doorkliefde het ruimte en tijd om even later met een elegante zwaai het fietspad langs de oevers van de Schelde op te bollen.
De hoop om in de eenzaamheid van dat bucolische landschap mezelf tegen te komen, moest ik echter al snel de kop indrukken. Bij mooi weer bestijgt immers elke modale Vlaming het zadel van zijn blikken paard. Gezinnen trekken er in ganzenformatie op uit. Vader voorop, het bagagerek volgestapeld met frigoboxen, pamperdozen, picnictafeltjes, broodroosters, en de Winkler Prins Gezinsencyclopedie. En al trappend bestookt hij zijn achterhoede luidkeels met pedagogische richtlijnen. 'Rechts houden Cindy! Blijf nu eens van die bel af Kenneth!' Het is dan ook een gekwetter en gekwinkeleer dat het geen naam heeft, daar aan de oevers van t Scheld.
Dus ging ik op zoek naar rustiger oorden om met volle overgave van het natuurschoon te genieten. Ik doorkruiste het decor van Stille Waters, waar volgens deze serie achter elke gevel een vreselijk geheim schuilgaat. Kruibeke met zijn spitante burgemeester, Hingene, met zijn pittoreske kasteeltje. Lieflijke dorpjes waar achter het mooie voorhangsel pedofilie, incest, moord, overspel en andere anomalieën tempeesten. En dan plots, in the middle of nowhere, brak mijn ketting doormidden. Ik weet nog dat ik dacht: 'een ketting is maar zo sterk als de zwakste schakel', maar dat hielp me voor geen meter vooruit. Urenlang ploeterde ik door zompige beemden, verjoeg ik moerasgeesten en losgeslagen dwaallichten zonder een levende ziel tegen te komen. Totdat er in de verte een vreemdsoortig voertuig kwam aangetuft. Het was een boer met een mestkar. Die man bracht mij terug naar de bewoonde wereld. 'Amaai, maane frak, das oek ee museumstuk dieje vélo van aa,' zei hij hoofdschuddend. Ik mocht mij vastklampen aan zijn naar wilde frisheid van limoenen geurende aanhangwagen. In het dichtsbijgelegen dorp heb ik met mijn fiets in de nek de trein naar Antwerpen genomen. Het volgende fietstochtje zal nog wat op zich laten wachten.
Bent u voor of tegen de herinvoering van de prachtige woorden 'vierklauwens', 'redekavelen', 'verwatenheid'. Bij voldoende interesse lanceer ik een actie om deze terug op te waarderen!
Eergisteren stond vzw Leed & Lompen in rep en roer. Er werd gegniffeld en gefluisterd, geknipoogd en gekonkelfoesd. Want wat was er aan de hand? Stefanie Cuppens was als een verzopen lapjeskat op het werk verschenen. In verregaande staat van verwaarlozing, zo u wilt. In de punt van haar schoen stond de afdruk van een gebit, en ook haar handtas mankeerde her en der een hoekje of een gespje. Dit was duidelijk een Stefaniaanse stijlbreuk, en een overleg op het hoogste niveau drong zich dan ook op. Had Stefanie een vurige minnaar die zijn tanden niet kon thuishouden? Was zij zo onwillig en onderkoeld dat hij zijn kiezen op haar minder weke delen stukbeet?
Kneusjes, underdogs of desperado's maken in onze maatschappij geen schijn van kans. Iedereen die door een gril van de natuur in een achterafstraatje dreigt verzeild te geraken ligt aan het proteïnerijke infuus van het gelijkekansenbeleid. Allochtonen, gehandicapten, holebi's worden onder de deskundige leiding van een batterij cheerleaders en feelgood profeten seriegeschakeld met de modale burger. En iedereen gilt: jochei, jochei.
Sociologen en psychologen hebben er een hele kluif aan; bloggen, een fenomeen dat als een overdraagbare aandoening om zich heen grijpt. Het besmet alle lagen van de bevolking, zonder onderscheid naar geslacht of leeftijd, en heeft ernstige gevolgen voor het maatschappelijke functioneren en de sociale cohesie. Wetenschappers zijn nu op zoek naar gemeenschappelijke kenmerken om de blogspecies in klassen in te delen. Voorlopig kwamen zij tot volgende bevindingen:
Oké, we zijn agnost. We hebben de kerk met al haar tierelantijnen de rug toegekeerd. Maar als er te vieren valt zijn we heiliger dan de paus. Dan kijken we niet op een hallelujah meer of minder en halen we missaal en paternoster van onder het stof. We hebben tenslotte niet voor niets onze plechtige communie gedaan en fortuinen aan stoeltjesgeld aan de kerkfabriek betaald. Een dergelijke investering in boetedoening moet vroeg of laat renderen. Een onsje vreugde daaruit puren is niet meer dan billijk. En als dat niet lukt helpen we het lot een handje.
Ach, misschien is het afgezaagd, maar toch altijd leuk, die domme blondjes
De winter is het seizoen van back to basics. Zoals bomen in de natuur teren mens en dier op hun reserves. De tuinspade staat afgeschraapt in het schuurtje, de voorraadkast is gevuld met instant food en de lopende zaken belanden op de lange baan. Er zijn mensen die het einde van de winter maar nipt halen. Bij mij althans scheelt het geen haar of die koude donkere maanden kom ik niet levend door. Bij de eerste vrieskou gaat mijn sociale leven onverbiddelijk in de vrieskast, emo-TV vervangt mijn eigen onderkoelde sentiment en mijn humeur bereikt soms arctische dieptepunten. En een knapperend haardvuur, warme glühwein of een sneeuwlandschap van Anton Pieck volstaan niet om mijn verstijfde ziel te ontdooien en mij te overtuigen van de charme van dit barre seizoen. 
