Ik ben Stien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is integratiewerkster.
Ik ben geboren op 24/10/1956 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, politiek, kunst, reizen,.....
Ik hou er van om dingen scherp te stellen, uit te vergroten. Niet alles wat hier staat strookt dus met de werkelijkheid.
Stiens' Kitchen
dank zij mij staat hier geen andere onzin
28-02-2007
Oscaruitreiking
U kan het pervers van mij vinden, maar de oscaruitreiking is een gebeurtenis die ik voor geen geld ter wereld wil missen. Akkoord, het is decadent om zich te vergapen aan een wereld van nep en klatergoud, het is fout om je te identificeren met wereldsterren zoals Cameron Diaz of Leonardo Di Caprio. Evengoed is het ontzettend leuk om af en toe eens decadent te zijn. Of dacht u soms dat ik de vergelijking met de goden van het witte doek niet kan doorstaan. Ja, zegt u van de weeromstuit? Wel, u dwaalt mijn beste! Het witte doek heeft aan mij een natuurtalent verloren. Eén dat brandhout maakt van de protserige methodacting van James Dean en Marlon Brando en die hele godvergeten Actors' Studio. Vorige zondag zat ik dus weer aan mijn scherm gekluisterd om één en ander van snedige commentaar te voorzien. Als kenner en miskend talent heb ik dat recht. En ja hoor, de oscaruitreiking gebeurde ook dit jaar weer met de nodige pomp and circumstances, in een prachtige zaal met veel schoon volk. The place to be was dit keer het Kodak Theater in Los Angeles. Als vanouds flaneerden de genomineerde actrices voor de camera's in oogverblindenden galajurken, met geen andere bedoeling dan elkaar de loef af te steken en de ogen uit te krabben als de gelegenheid zich voordeed. De mannelijke sterren namen veeleer de houding aan van 'been there, done that', al zag je aan hun blik dat de adrenaline door het afgeborstelde lijf gierde.
Veel verrassends was er ook dit keer weer niet te beleven. De sterren die door de pers met stip als kanshebbers stonden genoteerd deden wat ze moesten doen: winnen!
Beste film: The Departed van Martin Scorsese. Martin mocht bij deze dus zijn eerste oscar in ontvangst nemen. Een schande dat dat al niet veel eerder gebeurde, want films zoals 'Taxi Driver', 'Mean Street', 'The Last Waltz', staan op het netvlies van een hele generatie gebrand. Echte meesterwerkjes zijn dat. Martins' commentaar: 'hebben jullie wel goed gekeken op het lijstje?'
Beste mannelijke acteur: Forest Whitaker voor de rol van Idi Amin in 'The Last King of Scotland'. Forest zat onlangs nog in een show van Oprah Winfrey die zwaar onder de indruk was van zijn prestaties in deze film. Maar ook de voltallige pers put zich uit in superlatieven over het huzarenstukje dat hij in deze prent neerpoot. Megacool dat zwarte acteurs tegenwoordig eindelijk naar waarde geschat worden. Die film ga ik dus beslist zien.
Al Gore kreeg de oscar voor beste documentaire voor zijn milieupamflet over de gevaren van het klimaatverandering. Of wat dacht u. Onheilsprofeten lagen altijd al in het bovenste laatje van Jan met de pet. In tijden van oorlog en rampspoed komt immers het fuifbeest in de mens naar boven!
Hellen Mirren werd de beste actrice dankzij haar verbluffende vertolking van Elizabeth II in 'The Queen'.
De oscar voor de Beste Buitenlandse film ging dan weer naar Florian Henck Von Donnersmarck voor 'Das Leben der Anderen', een film over het beklemmend bestaan in het Oost-Duitsland van de jaren tachtig.
Ennio Morricone werd bekroond voor zijn hele carrière; en terecht want het fluitdeuntje van 'My name is nobody' spookt nog regelmatig door mijn hoofd tijdens de afwas, een saaie stoeipartij, of een treinreis door het boeiende Vlaams landschap. Maar goed, het droomdecor van de oscaruitreiking heeft zijn helende werk gedaan. Mijn ego heeft zich even tegen 's werelds mooisten kunnen aanschurken. Ik kan er weer een tijdje tegen.
Ik was vroeger een hevige bewonderaarster van Marty Feldman. De man met de rollende ogen die als geen ander heilige huisjes kon intrappen. Nooit heb ik harder gelachen dan met die sketch waarin hij een museumconservator voorstelt die commentaar geeft bij beroemde schilderijen. Een schilderij van een liggend naakt van Renoir kreeg de titel mee 'dikke troel ligt te maffen'. Ik lag strijk (was toen een jaar of veertien en vond dat het toppunt van humor). Spijtig genoeg zijn er niet zoveel van de oude sketches van Marty terug te vinden. Hier dus eentje met John Cleese en Marty, ook niet mis....
Het meubilair van vzw Leed en Lompen, dateerde van voor de val van de Berlijnse muur. Dat was wel zonneklaar. Stalen kasten en bureau's met de betrouwbaarheid van het biefstukken-socialisme moesten de arbeidsmoraal hoog houden. Stoelen en apparatuur met de degelijkheid van een Oost-Duitse trabant leverden een wezenlijke bijdrage aan de arbeidsvreugde van mij en mijn collega's. Jawel, beste lezer, eén blik op de grijsmetalen tristesse die ons omringde en onze dag kon niet meer stuk. Ons welzijnsfabriekje had wat weg van het hoofdkwartier van de Oost-Duitse Stasi, of wat ik me daarvan voorstelde.
Karel begreep dat de Europese normen inzake ergonomisch confort op onze werkstek bijlange niet gehaald werden. Dat een extreme make over van de hele handel geen kwaad kon. Een interieur waar zowel de Willy's als de Marjetten zich thuisvoelen, dat zag hij wel zitten. En wie anders kon ons peeskamertje een stukje mensvriendelijker maken dan Ikea? Dat bastion van grenen gezelligheid? Wie anders kon ons tijdens het compjoeteren perspectieven bieden op Noorse fjorden en Zweeds smörrebrod, als het even meezat?
Niet langer getalmd dus. Brochures werden geraadpleegd, mensen met en zonder smaak werden aan de tand gevoeld. Via de Ikea-planner maakten we een indeling van onze werkruimte op compjoeter. Met een wachtwoord zouden we dan kunnen inpluggen op een terminal bij Ikea zelf zodat we dat plan ter plekke konden gebruiken. Althans, dat werd ons verzekerd. Helaas kregen we dat in het filiaal op de Aartselaarse Steenweg niet voor mekaar. De comjoeter liet weer maar eens zien wie er tegenwoordig het hoogste woord voert in kwesties van leven of dood.
Gelukkig konden we een beroep doen op Toon, een uiterst vriendelijke en deskundige jongeman die ons niet probeerde te lijmen met een doorzichtig verkoopspraatje. Die terminal kreeg ook hij niet aan de praat. Maar hij maakte voor ons, aan de hand van onze wensen en vragen, een interessante offerte, inclusief de kosten voor het transport.
En vandaag was het dan zo ver. De meubelen werden geleverd, en wij brachten de hele dag zoek met het monteren en plaatsen van de bureau-accessoires, zoals dat zo mooi heet. De diversiteit die wij zo hoog in het vaandel dragen kreeg nu ook enigszins vorm in het interieur: Zweeds meubelen, Amerikaanse compjoeters, Franse jaloezieën. Deuveursiteut is realeuteut, jawel! Bij vzw Leed en Lompen geen holle slogan. Natuurlijk horen er bij een grenen decor ook wat groene kamperplanten. En dus kochten wij een ficus, een asparagus en een dieffenbachia om het geheel wat op te fleuren. Het moet gezegd: het oogt een stukje huiselijker in onze sweatshop. Nu nog afwachten of dat invloed heeft op het arbeidsethos....
Dit liedje van Tupac had hier al veel langer moeten staan. Het was de song die mijn zoon telkens aan mij opdroeg. Ik vind vooral de tekst mooi omdat hij recht uit het hart gegrepen is. En ja, wij hebben onze sores gehad, met een (gewild) aflijvige vader die weigerde alimentatie te betalen of het bezoekrecht op te eisen, en een moeder die toch ook wel tijdelijk op sociale bijstand was aangewezen.... Die tekst is voor mij heel herkenbaar. Ik draag hem op aan alle alleenstaande moeders...
Het doet me ook denken aan Kaye Styles die tegenwoordig op handen gedragen wordt als het prototype van de vluchteling die het uiteindelijk ver geschopt heeft. Ik heb Kaye, eind jaren tachtig, nog totaal berooid met zijn moeder in België zien toekomen. Kwesi heette hij toen en Ghana was zijn geboorteland. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad vooraleer hij definitief een verblijfsvergunning kreeg. Ghana was geen land in oorlog en economische vluchtelingen waren hier niet welkom, weet je wel. De strenge immigratiewetten van Gol waren net van kracht geworden en al vrij snel kreeg de moeder van Kwesi bevel om met haar kind het grondgebied te verlaten. Kwesi dook onder bij Peter en Bea en er werd in Leuven een actiekomitee opgericht om de beslissing van de Dienst Vreemdelingenzaken aan te vechten. Dat kon niet verhinderen dat Kwesis moeder alsnog moest vertrekken. Na veel getouwtrek en juridische steekspelletjes mocht Kwesi eindelijk blijven. Hij groeide verder op bij Bea en Peter en hun drie zonen. In december nog zat hij in het voorprogramma van Christina Aguilera in het Sportpaleis van Antwerpen. Ongelooflijk gewoon! Een dikke pluim op de hoed van zijn pleegouders. En een kleine op die van mij omdat ik - als lid van het komitee - toch ook een klein steentje bijgedragen heb tot zijn definitieve verblijf in ons land. Niet dat ik vind dat wij persé alle vluchtelingen moeten opvangen, maar Kwesit en zijn moeder hadden wel degelijk 'humanitaire redenen'. Het eerste filmpje is van Tupac, het tweede van Kaye Styles. Styles schreef dit nummer voor de Amerikaans serie 'Prison Break'. De tekst onderaan is van Tupac
You are appreciated
Verse One When I was young me and mama had beef
Seventeen years old kicked out on the streets
Though back at the time, I never thought I'd see her face Ain't a woman alive that could take my mama's place Suspended from school; and scared to go home, I was a fool with the big boys, breakin all the rules I shed tears with my baby sister Over the years we was poorer than the other little kids And even though we had different daddy's, the same drama When things went wrong we'd blame mama I reminice on the stress I caused, it was hell Huggin on my mama from a jail cell And who'd think in elementary? Heeey! I see the penitentiary, one day And runnin from the police, that's right Mama catch me, put a whoopin to my backside And even as a crack fiend, mama You always was a black queen, mama I finally understand for a woman it ain't easy tryin to raise a man You always was committed A poor single mother on welfare, tell me how ya did it
There's no way I can pay you back But the plan is to show you that I understand You are appreciated
Chorus
Lady... Don't cha know we love ya? Sweet lady Dear mama Place no one above ya, sweet lady You are appreciated Don't cha know we love ya?
second and third chorus
Verse Two: 2Pac
Now ain't nobody tell us it was fair No love from my daddy cause the coward wasn't there He passed away and I didn't cry, cause my anger wouldn't let me feel for a stranger They say I'm wrong and I'm heartless, but all along I was lookin for a father he was gone I hung around with the Thugs, and even though they sold drugs They showed a young brother love I moved out and started really hangin I needed money of my own so I started slangin I ain't guilty cause, even though I sell rocks It feels good puttin money in your mailbox I love payin rent when the rent's due I hope ya got the diamond necklace that I sent to you Cause when I was low you was there for me And never left me alone because you cared for me And I could see you comin home after work late You're in the kitchen tryin to fix us a hot plate Ya just workin with the scraps you was given And mama made miracles every Thanksgivin But now the road got rough, you're alone You're tryin to raise two bad kids on your own And there's no way I can pay you back But my plan is to show you that I understand You are appreciated
Chorus
Verse Three: 2Pac
Pour out some liquor and I reminsce, cause through the drama I can always depend on my mama And when it seems that I'm hopeless You say the words that can get me back in focus When I was sick as a little kid To keep me happy there's no limit to the things you did And all my childhood memories Are full of all the sweet things you did for me And even though I act craaazy I gotta thank the Lord that you made me There are no words that can express how I feel You never kept a secret, always stayed real And I appreciate, how you raised me And all the extra love that you gave me I wish I could take the pain away If you can make it through the night there's a brighter day Everything will be alright if ya hold on It's a struggle everyday, gotta roll on And there's no way I can pay you back But my plan is to show you that I understand You are appreciated
Onder het motto 'a moment of culture a day, keeps the doctor away', keek ik gisteren naar de documentaire 'Darwins' Nightmare' op Canvas. Een beklijvend document dat een schril licht werpt op de duistere kantjes van de globalisering. Maker van de documentaire is de Oostenrijkse Hubert Sauper.
Darwins' nightmare begint met de aankomst en het vertrek van een enorm Russisch vrachtvliegtuig op een ontieglijke landingsbaan in Mwanza, een negorij in Tanzania. Het vliegtuig vervoert op zijn tocht naar Europa 55 ton vis afkomstig uit het Victoriameer en bewerkt in een lokaal fabriek. Hoewel Sauper een diepteonderzoek doet naar de economische en ecologische constellatie rond het meer - hij interviewt priesters en prostituees, straatkinderen en gewezen soldaten - is het vooral deze vraag die hem intrigeert: wat brengen die buitenlandse vliegtuigen mee naar Afrika?
De antwoorden lopen uiteen. De fabieksdirecteur beweert dat de reusachtige ruimen van de vliegtuigen leeg zijn als zij landen. Een van de mannen van de Russische crew mompelt, duidelijk uit zijn lood geslagen, iets onbestemds over 'materiaal'. Zijn collega's en een aantal bewoners van Mwanza, winden er evenwel geen doekjes om: het gebeurt dat de vliegtuigen humanitaire en medische pakketten meebrengen, maar meestal vervoeren zij de wapens die de eindeloze en verwoestende oorlogen op het continent in stand houden.
Hoe dan ook schetsen de beginbeelden van de film een decor van miserie en troosteloosheid dat symbool staat voor de onmenselijke aspecten van de globalisering. Terwijl miljoenen nijlbaarzen gekuist, gefileerd en diepgevroren worden voor export naar rijke landen, leven miljoenen mensen in het binnenland van Tanzania op de rand van de armoede. Zij overleven als het ware op de visafval: gebakken viskoppen die bewerkt worden in openlucht waar zij blootstaan aan besmetting door maden en roofvogels. Op de oevers van het meer vechten dakloze kinderen - aidswezen - voor een handvol rijst. Zij gaan elkaar letterlijk te lijf. 's Avonds snuiven zij lijm om de miserie aan te kunnen. Die lijmachtige substantie bereiden zij zelf door de plastic verpakking van de voor export bestemde vis te smelten. In de kampen waar de vissers leven is aids alomtegenwoordig. Aids-lijders gaan terug naar hun dorpen om daar te sterven, want - o ironie - het vervoeren van een lijk is duur je kan dus beter nog bij leven naar de plek gaan waar je begraven wil worden.
De nijlbaars zelf spookt door de film als een monsterlijke metafoor voor de nefaste impact van de globalisering op de lokale markten. In 1960 werd de species vrij ondoordacht door een onverlaat in het Victoriameer uitgezet. Sindsdien heeft zij alle andere vissoorten in het meer uitgeroeid. Zelfs de eigen jongen moesten eraan geloven vermits de vis op volwassen leeftijd groteske proporties aanneemt. Zo slaagde hij er in op relatief korte tijd het oude en gevarieerde ecosysteem te vernietigen. Sommigen zien de aanwezigheid van de vis als een aanwinst, vermits de baars als potentieel exportproduct ontwikkelingsgeld van de Wereldbank en de Europese Unie oplevert. En vrijwel alle protagonisten in de documentaire zijn voor hun overleven in een of ander opzicht op de vis aangewezen: de prostituees (aidsweduwen) die aanpappen met de piloten in de bars van hotels, de mensen die de rottende karkassen bewerken. Anderzijds werpt de film ook een schril licht op het cynisme van de Europeanen die tijdens een handelsmissie de verbeterde infrastructuur en hygiënische aanpak van de visverwerking bewieroken, maar stekeblind blijven voor de ellende van de plaatselijke bevolking.
Picturaal doet de film soms denken aan een schilderij van El Greco of Hieronymus Bosch: rijen van reusachtige, rottende viskoppen die op palen zijn gespietst, kinderen die van afval speelgoed maken. Maar soms word je getroffen door de schoonheid van het meer en de omringende heuvels.
Darwins' nightmare zet de sinistere logica in de verf van een nieuwe wereldorde die zich beroept op corrupte globalisering om een aanvaardbaar gezicht te plakken op eeuwenoud kolonialisme. Een verhelderende documentaire
Het afschrijven van hebbedingen die ooit deel uitmaakten van mijn persoonlijk patrimonium doet mij pijn. En het gevecht aangaan met herinneringen en lijken in de kast brengt geen aarde aan de dijk.
Oude opgebruikte liefdes blijven nog jaren door mijn geest spoken
Versleten kleren worden met een lap hier en wat broderie daar weer gerecycleerd
En sinds Kelchtermans geheel frauduleus de milieuboxen introduceerde valt het me zelfs moeilijk om afscheid te nemen van tuinafval, lege batterijen en oud papier. Het zou niet zo mogen zijn... vergankelijkheid is een vast onderdeel van de cyclus van het leven. Afscheid nemen ligt al in de kennismaking besloten. Maar bij mij is er een hemelsbreed verschil tussen theorie en praktijk
Het helpt wel als het afstand doen met het nodige ceremonieel gepaard gaat: het plechtig begraven van een gestorven parkiet, een ingetogen 'Il Silencio' op trompet bij het vertrek van een vriend. Een Missa Solemnis voor een verdwaalde knoop. Maar op de keper beschouwd is 'zeg maar dag met het handje' een uitdrukking die mij niet in de mond bestorven ligt.
Ook mijn zoon is soms het voorwerp van mijn recuperatiedrang. Regelmatig forceer ik mij pontificaal toegang tot zijn stulpje om hem aan de armen van zijn geliefde te ontrukken en hem voor een dag of twee te confisceren. Ik beroep mij daarbij op mijn precair statuut, dat van oude, aftakelende en hulpbehoevende moeder, een rol die ik met brio op de planken zet. Niet moeilijk overigens, je moet alleen een beetje kwijnend kijken en ginnegappen als een sclerotisch brein.
Hij trapt er iedere keer weer in en slooft zich uit om het mij naar de zin te maken
Drie relaties van hem heb ik zo al om zeep geholpen
En steed meer gaat hij op zoek naar partners die copycats zijn van zijn moesje, de ware vrouw
Mijn zieleknijper wordt slapend rijk van mij. Volgens hem lijdt ik aan een Post Traumatische Stress Stoornis die met scheidingsangst gepaard gaat. En aangezien hij een gedragstherapeut is die vindt dat de confrontatie met fobieën moet worden aangegaan oefent hij mij in het afscheidnemen. Van mijn Mickey Mouse tandenborstel, van mijn allereerste poëziebundel, van al mijn lenige liefdes. Alles verhuist van mijn thuisadres naar de domicilie van mijn geestesarts. Het genezingsproces zal nog jaren in beslag nemen, orakelt hij, maar gedurende al die tijd kan ik op zijn goede zorgen rekenen. Gelooft u dat ik sinds kort ook nog eens last heb van bindingsangst ? Partir, cest mourir un peu, maar mijn psychiater zet ik met plezier tussen mijn zakken met GFT-afval. Hopelijk is hij composteerbaar. Dan doet hij toch nog iéts vruchtbaars voor de mensheid.
RONDEL DE L'ADIEU "
Partir c'est mourir un peu, C'est mourir à ce que l'on aime : On laisse un peut de soi-même En toute heure et dans tout lieu.
C'est toujours le deuil d'un voeu, Le dernier vers d'un poème ; Partir, c'est mourir à ce que l'on aime.
Et l'on part et c'est un jeu Et jusqu'à l'adieu suprême C'est son âme que l'on sème, Que l'on sème en chaque adieu : Partir, c'est mourir un peu.
Helen Rowland (1875-1950) was een Amerikaanse journaliste die nooit om een gevatte uitspraak verlegen zat. Hieronder vind je een aantal van haar beroemde 'quotes':
One man's folly is another man's wife.
There is a vast difference between the savage and the civilized man, but it is never apparent to their wives until after breakfast.
It takes a woman twenty years to make a man of her son, and another woman twenty minutes to make a fool of him.
To be happy with a man you must understand him a lot and love him a little. To be happy with a woman you must love her a lot and not try to understand her at all.
Before marriage, a man declares that he would lay down his life to serve you; after marriage, he won't even lay down his newspaper to talk to you.
A husband is what's left of the lover after the nerve has been extracted.
Never trust a husband too far or a bachelor too near.
The follies which a man regrets most, in his life, are those which he didn't commit when he had the opportunity.
To a woman the first kiss is just the end of the beginning but to a man it is the beginning of the end.
When two peope decide to get a divorce, it isn't a sign that they 'don't understand' one another, but a sign that they have, at last, begun to.
Failing to be there when a man wants her is woman's greatest sin, except for being there when he doesn't want her.
Zij die het dromen verliezen, zijn verloren - Aboriginal gezegde
Australië is een land dat ik een warm hart toedraag. Niet alleen omdat een aantal van mijn alternatieve vrienden er met succes een geitenboerderij uitbaten,maar ook omdat films die zich in the land down underafspelen bijna zonder uitzondering prachtige producties zijn die baden in een mystiek sfeertje. De eerste film in een Australische setting die ik te zien kreeg was the walkabout (1971); een maatschappij-kritische prent van Nicolas Roeg in een tijd dat maatschappijkritisch nog geen scheldwoord was. Een jong meisje en haar broertje raken na de zelfmoord van hun vader op de dool in de Australische woestijn. In de onmetelijke wildernis die het Australische binnenland is gaan zij op zoek naar menselijke leven. Tijdens die tocht ontmoeten zij een jonge aboriginal die in het kader van een overgangsrite zes maanden op eigen houtje moet zien te overleven (the walkabout). De jongeman voelt zich echter verplicht om van zijn pad af te wijken en de twee kinderen naar de bewoonde wereld te begeleiden. Met weinig woorden en een eenvoudig verhaal toont Nicolas Roeg in dit poëtische visuele pareltje de onmetelijke afstand tussen de westerse, stedelijke beschaving en de natuur en de levenswijze van de aboriginals in de Australische outback.
Een aantal jaren later zag ik Picnick at Hanging Rock van Peter Weir, een film die zich eveneens in het Australische binnenland afspeelt. Een stel jongedames van de exclusieve Appleyard College for Young Ladies in het Australische Victoria gaan samen met twee leerkrachten op uitstap naar Hanging Rock, een miljoen jaar oude, 150 meter hoge rotsenformatie, om daar te picnicken. Vier leerlingen vragen de toestemming om wat rond te wandelen een tijdje later komt één van hen in paniek terug, en een leerkrachte gaat de overige drie zoeken. Geen van hen keert terug. Een week later wordt Irma, één van de drie verdwenen meisjes, teruggevonden oververmoeid, uitgedroogd en met wat schaafwonden, maar verder levend en wel. Ze herinnert zich niets van wat er met haar gebeurd is, maar de geruchten en speculaties vliegen uiteraard in het rond. Irma wordt onderzocht door een dokter, die met een ernstige blik meedeelt dat ze nog intact is. De zoektocht naar de anderen gaat voort, zonder succes, en de Appleyard school krijgt flink te lijden onder het schandaal. Ook deze film moet het vooral hebben van de sfeer, van de manier waarop camerabewegingen, kleuren, licht, geluid en muziek samenwerken om een bizarre trip te creëren waarvan het doel lang niet altijd duidelijk is
En nu is er dus Ten Canoes van de regisseurs Rolf De Heer en Peter Djigirr (kreeg prijs voor beste film op het 33e Filmfestival van Gent) Tien Aboriginals zijn met zelfgemaakte kano's op ganzenjacht in Noord-Australië. Een van de jagers is de jonge Dayindi. Hij is verliefd op een van de vrouwen van zijn oudere broer Minygululu. Om hem duidelijk te maken dat zoiets tegen alle wetten van de stam ingaat, vertelt Minygululu zijn broer een oeroud verhaal, een verhaal zo lang dat het meerdere dagen in beslag neemt. Een verhaal over een verkeerde liefde, ontvoering, hekserij, stuntelige ruzie en wraak die slecht afloop... Ten Canoes is een unieke film: het is de eerste film die volledig in een van de talen van de Aboriginals is opgenomen. De cast van Ten Canoes bestaat uitsluitend uit Aboriginals. Net zoals de twee andere films waarover ik het had is Ten Canoes een visuele belevenis, zij het met een soms ietwat vreemd ritme. De prent houdt het midden tussen een documentaire, een meditatieve uitstap en een speelfilm. Allen daarheen! Ik ging deze film gisteren zien in de Cartoons in Antwerpen, waar hij nog tot overmorgen speelt. Maar ook in andere provincies is hij te bewonderen. Noot: de twee eerste films zijn ook op DVD te krijgen. Echte aanraders. Wie het stereotype Australië in beeld wil zien kan nog altijd de DVD's van Skippy, the Bush Kangooroo huren.
Blues Ze grijpen je naar de strot Ze bezorgen je een opstoot van ADHD Tenminste als je 'in the mood' bent Als je innerlijke huishouding om een bluesy jasje schreeuwt
Want net zoals ik uitsluitend in de ban ben van Vivaldi Als ik in een melancholisch dipje zit Net zoals ik zweer bij salsa en bossa nova Als mijn hart en lendenen in vuur en vlam staan Zo kick ik enkel op blues als mijn gevoelstemperatuur het vriespunt heeft bereikt Als ik mij onderkoeld voel, onthecht, onvoldaan
En gisteren bij het afsluiten van de werkweek; bij de vaststelling dat de vooropgestelde quota van arbeidsprestaties op de valreep niet werden bereikt. Was het emotionele nulpunt tastbaar dichtbij
Dus zakte ik gisterenavond met K. af naar de Antwerpse bluestempel 'Muddy Waters' Een bruin café in een stille buurt Een reservaat voor zonderlingen waar het altijd een beetje herfst is Overjaarse hippies vinden er dagelijks soelaas in sloten drank en in de existentiële oerschreeuw van Lode Zielens: 'moeder, waarom leven wij?!' In strakke wrangler jeans en cowboy boots zitten zij er te navelstaren. Te mediteren over de teloorgang van de fluwelen revolutie De 'monologue interieur' is er de enige vorm van verbale communicatie. De stream of consciousness de enige aanzet tot beweging. En 'le regard ivre' is er de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie, om het met Kloos te zeggen
K. en ik dompelden ons onder in een bad van John Lee Hooker, BB King en Fleetwood Mac in hun beginjaren We huilden mee met de gitaren van RL Burnside, Louisiana Red en Henry Grey En wentelden ons met graagte in een milde vorm van zelfbeklag.
Toen kwam plotseling een bende Hollandse pretbedervers de pret bederven. Ze hadden lol. Ze lachten zich het lazarus. Ze waren duidelijk op zoek naar vrouwelijk gezelschap om hun avond op te leuken. 'Hey, muurbloempjes', riepen ze, 'gaan jullie mee? Wij kennen een leuke tent die een stuk funkier swingt dan dit hol van Pluto. Kom op! Plezier gegarandeerd!'
Hooghartig wezen K. en ik hun aanzoek af. Wij meegaan? Geen sprake van! Wij wilden navelstaren
Ik heb een moeder. Eentje met een hoofdletter Met de Mmmmhhhh van M&M's en Mora. Eentje die negen kinderen grootbracht alsof het woekerplanten waren. Met de snoeischaar in tijden van rebellie, met roze korrel en veel zonlicht als de bloeivoorwaarden gunstig waren. Zo'n moeder heb ik dus
Zij en het feminisme Het is nooit wat geworden Het was een relatie die tot mislukken was gedoemd Als een tornado raasden de drie maatschappelijke piekmomenten van de vrouwenstrijd aan haar voorbij Zonder ook maar één haartje op haar hoofd te verleggen Excuustruus of girlpower hadden geen vat op haar Gelaten bleef zij hemden strijken, worsten bakken, en alles in het sop zetten Het waren de handelingen van de apostelen zoals die door de bijbel der huisvrouw werden voorgeschreven Pavlov-reflexen van een gedrild mens Soms zong ze een hymne voor Onze Lieve Vrouw 'Het wemelt in de mei van blonde kleinen', zong ze Thuis wemelde het alle dagen van blonde kleinen
Met het wassen der jaren werd mijn moeder een oude vrouw de kinderen gingen het huis uit en met hen haar vreugde en levenslust bovendien hadden de zeven plagen van Egypte haar weten te vinden haar handen trokken krom van de artritis en de reuma haar ogen gingen op oneindig staan en lopen werd een tantaluskwelling.
Maar haar trots was sterker dan het lichamelijke ongemak Tegen beter weten in bleef ze zich vastklampen aan haar huis, haar erf Bleef ze over de Elyzeese velden van haar verleden waken Als een koningin zonder een koninkrijk Hoewel het huis tot stof en as begon te vergaan En om hulp schreeuwde vanuit alle gaten en kieren
Totdat er tijdens de storm van vorige maand een boom op het huis viel Een enorme, uit zijn schors gegroeide den Moeders' engelbewaarder was immers mee verouderd en had er in toestand van dementie de brui aan gegeven De wind kreeg vrij spel door het gat dat er in de zolder geslagen was Het herstellen van het dak zou weken in beslag nemen, zei de verzekeringsagent En fortuinen kosten.
Mijn moeders' trots kreeg geduchte concurrentie van het spook der angst Ze ging op zoek naar veiliger oorden Een plek waar hulp steeds nabij was Waar ze desnoods gepamperd en betutteld werd door geriatrische ghostbusters Ze kreeg een optie op een service-flat in het centrum van het dorp Met meals on wheels Met kinesi- en ergotherapie indien gewenst En een hele hoop lotgenoten op een kluit Die even antiquarisch in hun voegen kraken Nog twee jaar, zei mijn moeder, dan kan ik er mijn intrek nemen Wachtlijsten voor de wachtkamer van de dood Ik hoop dat mijn moeders' trots alsnog een geslaagde come back maakt
OPROEP Sportliefhebbers (m/v), hebben jullie een vlotte pen en gevoel voor humor? Bij www.voetbalkrant.com (20.000 tot 30.000 bezoekers per dag)zoeken ze nog getalenteerde columnisten, schrijvers die vrijwillig willen meewerken aan een kwalitatief hoogstaande sportverslaggeving. Sommige verslaggevers bij VRT, regionale zenders, kranten verdienden hun eerste sporen bij www.voetbalkrant.com. Een echte uitdaging, dus. Geïnteresseerden kunnen contact opnemen met Rita Demeyer: rita.de.meyer@pandora.be; tel. 03/2811505
Ik heb altijd al een boontje gehad voor Charles Ducal omwille van zijn politieke engagement, al heb ik weinig affiniteiten met zijn thuishonk, de PVDA, wegens te extreem en te gedateerd. Ik heb ooit beroepshalve met PVDA-ers moeten samenwerken en geloof me vrij, qua fanatisme zijn ze niet te overtreffen...Charles Ducal is een Vlaamse dichter en schrijver die een groot deel van zijn leven sleet in Leuven.Hij schreef talrijke gedichtenbundels, zoals De Hertog en Ik en Het Huwelijk, en ook het semi-autobiografische De Meesterknecht, een boek dat de moeite van het lezen zeker waard is.
In 1987 publiceerde hij samen met Eric Spinoy, Bernard Dewulf en Dirk Van Bastelaere de bekende dichtbundel Twist Met Ons.
Hij won in 1997 met "Moedertaal" de Prijs voor letterkunde van de Vlaamse provincies en met "De hertog en ik" de Prijs van De Vlaamse Gids en de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs. Op 24 januari 2007 won hij zijn eerste Herman de Coninckprijs voor zijn gedichtenbundel In inkt gewassen.
Charles Ducal werkt momenteel als leraar Nederlands in het Sint-Albertuscollege te Haasrode en geeft Nederlands in het 5e jaar. Onderstaand gedicht van hem werd mij door mijn jongste zus toegestuurd
Betrapt
Zij zat op de plee, doodwit, de haren los, als in waanzin ontbonden, een koude steen haar gezicht.
Ik was op het erf, opgestaan uit een slaap zonder rust. De deur stond open, ik kon alles zien.
Het hemd, samengewrongen tegen haar buik, de witte dijen, de veeg uit haar oog die blonk in het licht.
Ik werd bang, ik wilde roepen.
Toen sloeg de deur dicht.
Enkele uittreksels uit en data over zijn romans:
Over de voorrang van rechts · Brieven Charles Ducal & Kamiel Vanhole
Na 24 november hield ik een gewetensonderzoek. (...) Ik had het gevoel dat een aantal van die 350.000 Vlaams Blok-stemmen op rekening van mijn narcistische schrijvershouding konden gesteld, zo begint Charles Ducal een brief aan zijn vriend Kamiel Vanhole.
Anderhalf jaar later is hun briefwisseling feller, resoluter ook. Wat zouden wij ons druk maken over stemrecht voor migranten, als wij zelf zo bang zijn om stemmen te verliezen, hoont Vanhole.
Dat is uiteindelijk de toon van deze spitante, bezonken en met veel zorg geschreven correspondentie. De steun aan Objectief 479.917 (antiracistisch initiatief van de PVDA) is dan ook de logische conclusie van dit boek.
Over de voorrang van rechts werd uitgegeven ter gelegenheid van 15 jaar uitgeverij EPO en 25 jaar boekhandel De Groene Waterman.
De meesterknecht
bestaat uit zes verhalen die samen een zevende vormen: het leven van Simon Ackx van adolescent tot echtgenoot en vader. Een leven in opdracht van vele meesters en meesteressen: in de liefde, het onderwijs, de revolutie, de literatuur, de varkensslacht en de pornografie. Vol goede wil speelt Simon elke rol die van hem wordt verwacht, doet zijn best in huwelijk en overspel, verzoent het rode boekje met het evangelie en stelt zowel dr. Jekyll als mr. Hyde tevreden. Een modelknecht dus. En toch niet te vertrouwen. Want als zijn uur gekomen is, wordt de knecht op zijn beurt meester. (Echt wel goed)
Wat doen zes carrièrevrouwen in de menopauze - ook wel het verdriet van België genoemd - als de zwaartekracht het wint van de spiertonus en de zo geroemde vrouwelijke rondingen aan de afdaling van de Mont Ventoux zijn begonnen? Hullen zij zich in zak en as om gezamenlijk hun lot te bewenen? Storten zij zich als overtollige lemmingen in zee? Bezondigen zij zich aan binge-eating of bulk-shopping zoals het een wanhopige vrouw betaamt?
Welnee, beste lezer, onderschat u vrouwen in de menopauze vooral niet! Zij zitten misschien wat minder strak in het vel dan hun zoveeljongere zusters. Zij zijn wat hariger. Wat minder vurig ook. Maar de truken van de foor om dit allemaal te verhullen beheersen zij als geen ander. Alleen duurt het wat langer om die kunstgrepen de nodige slagkracht te geven. De vereiste finesses. Voldoende punch en ballen. Niet dat het baltsen naar alles wat naar feromoon ruikt nog zo nodig moet. O nee, geen sprake van. Wat dat betreft zijn zij inmiddels cum laude afgestudeerd aan de universiteit van het leven. En met de jachttrofeeën die zij buit maakten tijdens hun seksuele exploten kunnen zij inmiddels het New Yorkse Guggenheim museum vullen.
Alleen, een vrouw is nu eenmaal bij leven en welzijn gedoemd om haar feminiene trekjes uit te spelen. Altijd en overal. Op het werk, in het casino, bij de autocontrole. De wereld is getoonzet op de sirenenzang van vrouwelijk schoon. En wie daar beroep tegen aantekent belandt in de schemerzone van het maatschappelijke pretpark. Ook vrouwen van middelbare leeftijd zijn aan die oerwet onderhevig. Als zij hun 'looks' verwaarlozen worden ze geheid het slachtoffer van grannydropping in de Nevada-woestijn, of op het strand van Oostende, getuige de foto van zapmoose bij hun relaas van Hills' verjaardagsfeestje.
Daarom, en alleen daarom, vertrokken de zes dames in kwestie vorig weekend voor een dagje naar de Ardennen. Om te recyclen wat er nog te redden viel. Om de batterijen op te laden. Om lief te zijn voor zichzelf. Zomaar. Voor de fun. For old times sake. Het hele feestje schoot op zaterdagochtend uit de startblokken. Echtgenoten werden in stand by gezet, keukenrobots op een seksueel rantsoen. Gesofisticeerde martelwerktuigen werden in de bagageruimte van drie autos geladen. En de caravaan vertrok. Met toeters en bellen. Het hele Vlaamse smartlappenrepertoire kreeg onderweg luidkeels een nieuw jasje aangemeten. Een beetje verliefd van André Hazes werd zelfs op een zevenstemmig arrangement gezet. Tegenliggers waanden zich in Aquatopia bij het aanschouwen van die beurtelings open- en dichtgaande monden. En ei zo na werd een botsing met een verbijsterde autobestuurder vermeden. 'Denk niet te gauw, 't is weer een vrouw', riepen ze hem nog vrolijk na. Natuurlijk werd er onderweg ook gestopt om voldoende rantsoen in te slagen. Een verwendagje zou immers die naam niet waardig zijn indien niet de nodige koolhydraten werden aangesleept. Dames in de menopauze zijn - wat dacht u - verwoede Montignac-adepten, al was het maar omdat die dieet-goeroe niet op een koolhydraatje meer of minder kijkt.
Bij het gereserveerde chaletje toegekomen werd alles uitgeladen en binnengebracht. De kamers met zicht op bucolische verten werden over de aanwezigen verdeeld. Toen was het tijd voor het betere lijfwerk. Het bad werd gevuld met heet water en etherische oliën. Nagelvijltjes en massagetoestellen werden bovengehaald en de lichamelijke healing kon een aanvang nemen. Vriendinnen masseerden en epileerden elkaar, knipten her en der wat nagels bij, plukten luizen uit de pels en veranderden gaandeweg in hun zoveel fraaiere alter ego. Totdat ze in de gaten kregen dat zich aan het raam een hele horde ramptoeristen had verzameld die met open mond hun ogen de kost gaven. En hun geest al evenzeer, afgaande op de verlekkerde blikken. Vlug, vlug de gordijnen dicht, de kleren terug aan en allen in het gelid voor een sessie 'de taal van het lichaam'. Honger, honger! gilde die in alle toonaarden. Die dwingende eis inwilligen was een koud kunstje. In geen tijd werd een copieuze maaltijd toebereid. Met tagliatelli en zalm. Met lookbroodjes, gestoomde worteltjes en courgetten. En uiteraard ook met brio en raffinement. Aan tafel lieten de dames het less is more principe zonder scrupules varen. Een verwendagje mag immers niet licht worden opgenomen. Een light-versie is geen optie, een calorievrije variant al evenmin. Alle aspecten van de hedonistische cultuur verdienen de nodige aandacht en zorg. En eten is nu eenmaal het nec plus ultra van het genieten.
Omdat de dames in kwestie de term holistisch hoog in het vaandel droegen werd in de namiddag ook de geest onderhanden genomen. Ook die was namelijk dringend aan een zuiveringsactie toe. Onheilstijdingen, waanideeën, politieke propaganda bevolkten zowat alle hectaren van het geheugen. Met gevaar voor het psychische evenwicht. En zo. Daarom zoemden ze in een kring gezeten al hun mantras de ruimte in. Om de geest van alle overtollige ballast te bevrijden. Om de psyche over het lichaam te laten heersen. Helaas! Boeddha had beslist een dagje vrijaf, want hun meest intieme wensen werden niet verhoord. Geen sla-me-dood figuur, geen aandelen op de beurs, geen Bruce Willis waren de kroon op het werk van al hun zuchten en hun steunen. In arren moede voorspelden ze zichzelf dan maar een zonnige toekomst aan de hand van tarotkaarten en het boek met alle antwoorden'. In de namiddag maakten ze nog een lange wandeling langs de Semois. Daarbij werden ze op de hielen gezeten door een roedel jachthonden die vrolijk groot wild! groot wild! naar elkaar blaften. Nooit eerder waren de dames zich zo bewust geweest van hun uitmuntende fysieke conditie. Ze liepen met een flair die menig olympisch kampioen zou doen watertanden. Records werden moeiteloos verbroken. Verpulverd. Aan diggelen geslaan...
Toen was de adem op en de pret uit. Alle alaam werd terug in de auto geladen en huiswaarts ging het met de geit. Onderweg stonden de GSMs roodgloeiend. Het mandom eiste plotseling alle aandacht op. Schat, kom je nog niet naar huis? De wasmachine is leeggelopen, en de jongste heeft een vuistdikke buil op haar kop, en Die mannen toch altijd maar weer snoeven dat ze best zonder vrouwen kunnen!
Bent u voor of tegen de herinvoering van de prachtige woorden 'vierklauwens', 'redekavelen', 'verwatenheid'. Bij voldoende interesse lanceer ik een actie om deze terug op te waarderen!
Helen Rowland (1875-1950) was een Amerikaanse journaliste die nooit om een gevatte uitspraak verlegen zat. Hieronder vind je een aantal van haar beroemde 'quotes':
Blues
Ik heb een moeder. 
