Ik ben Stien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is integratiewerkster.
Ik ben geboren op 24/10/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, politiek, kunst, reizen,.....
Ik hou er van om dingen scherp te stellen, uit te vergroten. Niet alles wat hier staat strookt dus met de werkelijkheid.
Er zijn zo van die dagen die bij de beesten af zijn en onmiskenbaar met een dierlijk karma zijn doordrenkt. Zon dag nu, zon te gekke dag van allemaal beestjes - en wel voornamelijk pluimvee - beleefde Stefanie Cuppens onlangs zomaar in het midden van de week. Net toen ze dacht dat alles goed ging en ze een gezond evenwicht tussen geest en lichaam had bereikt.
Die ochtend in de krantenwinkel voelde Stefanie Cuppens zich zo fris als een hoentje. Al is dat een contradictio in terminis, want de hoenders die de jongste tijd in het nieuws kwamen oogden allesbehalve fris en kakelvers. Erger nog, het pluimvee dat in prime time op onze beeldbuis verscheen zat slecht in de veren en had geen poot om op te staan. De dioxinecrisis en de vogelgriep had hen flink wat pluimen gekost. En dit keer waren het de Chinezen die de kip de bel aanbonden en van de weeromstuit een kippenkaalslag aanrichtten. Maar dit geheel terzijde.
Toen Stefanie bij vzw Leed & Lompen toekwam en aan haar dagtaak wou beginnen gooide Karel de knuppel in het hoenderhok. Jij moet vandaag de boer op om een dieptepsychologisch onderzoek te doen naar het stemgedrag van de plattelandsbewoner, zei hij niet zonder enig haantjesgedrag. Wij moeten er als de kippen bij zijn om een nieuw fenomeen te duiden. Waarom stemt boer Sjarel op een plofkip zoals Filip Dewinter? Zijn al die buitenmensen dan kippen zonder kop die hun eieren onder één kip leggen. Dat is wat jij moet zien uit te vogelen. Alsof hij niet wist dat de haan van Filip Dewinter altijd koning moet kraaien.
Geen sprake van, zei Stefanie, ik kies liever eieren voor mijn geld. U weet toch dat op de buiten mens en dier samenleven onder één dak. En dat dat allerlei besmettelijke ziektes veroorzaakt. Zoals de vogelgriep bijvoorbeeld. En ik ben bang voor mijn eierkorf. Stel nu maar dat het boerengild van Guandong, viraal geïnfecteerd en wel op studiebezoek is bij hun Vlaamse collegas. Dan heb ik brute pech gehad. Nee hoor, ik voel me graag kiplekker. Maar Stefanie, protesteerde Karel, deze taak hoort bij je job als een kip bij een ei!.
Geen denken aan, zei Stefanie, trouwens, je kent die boerenkinkels toch: voor de haan kraait heeft hij al drie keer geloochend. Bovendien moeten we niet onder andermans duiven schieten en de kip met gouden eieren slachten van al die sociologen die met het uitvoeren van dergelijke studies een flinke duit verdienen.
Ach, wij mogen toch ook een graantje meepikken, antwoordde Karel en dat extreem-rechtse gebroed achter de veren zitten. Om tekoken moet je eieren breken. Je moet een kip toch ook niet voor een mus aanzien.
Niks van, zei ik fel, dit keer haal je je slag niet thuis. Een haan is de baas als de hen niet thuis is. En bovendien het fenomeen Dewinter is zo simpel als wat: hennen die het meest kakelen leggen de meeste eieren
Karel werd zo rood als een kalkoen. Wel, wel het kuiken wil weer wijzer zijn dan de kip, zei hij koppig. Je weet toch dat de vogelgriep vrijwel overal onderdrukt is tegenwoordig. Die angst van jou is totaal ongegrond.
Als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen, antwoordde ik gevat.
Maar Stefanie, geloof mij toch, vogelgriep, daar kraait geen haan meer naar.
Misschien niet Karel, maar toch zit ik met een ei, en dat ben ik liever kwijt dan rijk! Die hele Filip Dewinter kan me gestolen worden. Je kan een ei in zijn gat gaarbranden. Ik heb heus geen zin om voor de ganzen te preken
Karel wilde haar een pluim op de hoed steken voor die schrandere opmerking over dat ei in dat gat. Blijf van mijn lijf, zei Stefanie, ik weet maar al te goed dat jij af en toe wel eens een lekker kippetje lust. Ach jij met je kippenverstand, antwoordde Karel, ik ga maar eens naar huis want een haan kraait nog altijd het hardst op zijn eigen mesthoop en ik wil vandaag met de kippen op stok. En gelijk heeft ie, dacht Stefanie, want een goede haan die is niet vet en moet wat aan zijn conditie doen. Hang onderweg niet de gebraden haan uit! riep ze hem nog na. Toen zat Karel om een gevleugelde uitspraak verlegen.
Aanvankelijk waren er 77 nominees, nu zijn er nog 21 over Kies mee de 7 wereldwonderen van deze tijd Een beetje een absurde bedoening, maar wel leuk Surf naar:
Lutje, de dirigente van 'Muzant', was de koning te rijk met die overvloed aan decibels die zij in haar schoot geworpen kreeg; die schoot die door het betere mansvolk steevast werd afgewezen en die zich bij gebrek aan nestelingen openstelde voor elk miskend talent dat alsnog een gooi naar de onsterfelijkheid deed. Diezelfde schoot die zich had voorgenomen zich ten dienste te stellen van het hogere om elke gedachte aan lijfelijk genot te verdringen want een mens moet leren leven met zijn gebreken en zijn zwakheden tot wapens smeden. Op aanraden van een plaatselijk paleontoloog was het in die schoot dat wij in een vlaag van wanhoop en geldingsdrang onze muzikale boontjes te week legden. En dit in een monsterverbond met andere Sint-Andriesbewoners die in de voetsporen van Orpheus een tocht door de onderwereld wel zagen zitten.
Toen wij tijdens onze eerste samenzang in een ongelooflijk kabaal losbarstten wist Lutje met haar geluk geen blijf. Nooit eerder had een muzikaal onderonsje op het Sint-Andriesplein de ramen zo in hun sponningen doen trillen. Nooit eerder was de Apocalyps zo treffend op toon gezet of zo meesterlijk geëvoceerd. De seismografen in het Weerkundig Instituut van Ukkel presteerden overuren om dit lokale fenomeen in al zijn finesses te registreren. En Lutje floreerde. Haar droom kreeg eindelijk vaste vorm. Dit heerlijke bacchanaal van wanklanken en dissonanten mocht zij met dirigeerstok en metronoom aan de wetten van de gulden snede van Mozart onderwerpen. Die weelde aan ruw materiaal mocht zij naar eigen inzicht en ambitie tot een vocaal kunstwerk kneden. Ze nam haar trekharmonica en begon met eindeloos geduld de juiste melodie voor te spelen. En opnieuw. En opnieuw. Want ze was er zich terdege van bewust dat dit een werk van lange adem zou worden. Meer nog: een levenswerk lag voor haar in het verschiet die elke hunker naar een man voorgoed in de kiem zou smoren. Want de hunker naar Eros en Thanatos berooft een mens soms van zijn gezond verstand en van al die andere geneugten die in de schaduw van het vleselijk vertier bestaansrecht proberen af te dwingen.
Het was in het annus horribilis 2001 dat het beschavingswerk van Lutje op kruissnelheid kwam. De Twintowers van New York waren zo pas van hun voetstuk getuimeld en de andersglobalisten hadden in Genua de kranten van de nodige koppen en voetnoten voorzien.
In een klein broeierig lokaaltje aan het Sint-Andriesplein bracht Lutje ons de grondbeginselen van de harmonieuze samenzang bij. Met eindeloos geduld speelde zij op haar trekharmonica den Spanjaard van Wannes van de Velde voor. Hardleers als wij waren hielden wij koppig vast aan onze eigen versie van het lied, al is het heden moeilijk te achterhalen of wij dit deden om Lutje een bestaansreden, dan wel onszelf een reden tot levenslang zwartgallig, existentialistisch navelstaren te geven.. Want zoveel was zeker, Lutje beleefde de tijd van haar leven. En wie waren wij om haar die vreugde te ontnemen?
Jef, de enige man van de groep, die het tegen zeven vrouwen moest opnemen, muntte uit in haantjesgedrag door ons in het valszingen naar de kroon te steken. Zijn stem was sterk onderhevig aan de wetten van de zwaartekracht en ging bij het aanbreken van elk nieuw couplet een halve toon de diepte in om uiteindelijk in die stemregisters te belanden waar nooit eerder een vertolker van het levenslied zich had durven wagen. Met vereende krachten moest hij uit die diepten worden opgedolven om zijn zangorgaan terug in de gewenste paradepas te laten galopperen. Voor al het artistiek lijden dat hij moest doorstaan liet hij zich nadien rijkelijk belonen door zich tijdens de pauze op kriek bellevue of bollekes te laten trakteren.
Onze reputatie bereikte schier ongekende hoogten. Men beweert dat eenbende inbrekers die op punt stond in de buurt een grote slag te slaan ijlings op de vlucht sloeg toen wij op de toppen van onze stemmen een bezielde versie van De Moorsoldaten ten beste gaven. Sindsdien kregen wij diverse aanbiedingen van particulieren om als een soort mobiel alarmsysteem hun bezittingen te komen bewaken.
Zangkoor 'Muzant' repeteerde één keer per week in het Cultureel Centrum van Sint-Andries, een Mekka van muziek en poëzie dat alle talenten uit de buurt op een speldekop verenigde. Het was een soort veredeld veldlazaret dat werd opgericht ter verheffing van de met 'verelendung' bedreigde volksziel. Niet voor niets had deze pittoreske enclave in de stad enkele decennia geleden nog de bijnaam 'Parochie van Miserie'. In voorbije eeuwen was het een toevluchtsoord voor armoezaaiers en gewezen tuchthuisboeven; dat slag van mensen dat steevast have en goed verliest, maar nooit het hoofd buigt in lijdzame aanvaarding. Deze verschoppelingen waanden zich de nakomelingen van de roemruchte geuzen; van die goddeloze vrijbuiters waarvan het nog steeds onduidelijk is of het helden waren of schavuiten en die al plunderend en moordend onsterfelijke roem vergaarden. De Sint-Andriezenaars vochten en hoereerden insgelijks en beroofden al wie de euvele moed had zich de allures van een welstellende burger aan te meten. De ellende tierde welig in hun door God verlaten oord en het alcoholverbruik tartte elke verbeelding. In steegbeluiken leefden tientallen families op een hoop en werd er gekweekt als duracelkonijnen. De bevolking was een samenraapsel van dokwerkers en viswijven die zich scheldend en tierend een leven bij mekaar vochten. De vrouwen bevielen terwijl zij de was te drogen legden op een bleekveld en brachten hun pasgeborenen naar de vondelingenschuif waar zij opgevangen werden door bigotte kwezels. Het jonge grut groeide op voor galg en rad en maakte al schooiend en bedelend de cirkel van hopeloosheid rond.
De jongste vijftig jaar onderging het Sint-Andrieskwartier een grondige metamorfose. Projectontwikkelaars staken er hun Latijn in. Het zootje ongeregeld dat er rondhing ruimde baan voor young urban professionals en aankomende kunstenaars die geld noch moeite spaarden om de buurt een nieuw elan te geven. Huizen werden gerenoveerd, straten heraangelegd, verkrotte panden gesloopt. Het plein dat het kloppend hart van de wijk vormt werd omzoomd met hibiscus en berberis.
Ondanks die grondige facelift bleven de bewonders van Sint-Andries iets van hun oorspronkelijke geuzenmentaliteit behouden. Een zekere ruwheid en hoekigheid had zich voorgoed in hun genen genesteld. Zo kwam het dat ook de vrouwen die deel uitmaakten van zanggroep Muzant hun afkomst niet konden verloochenen. Hun stemmen klonken even schel als die van de viswijven die hun moeders en grootmoeders waren geweest. Het waren stemmen die gestaald leken door talrijke burenruzies en het openbaar aanprijzen van pladijzen en schelvissen. Dat was een hoedanigheid die goed van pas kwam in het zangkoor. De liederen van Wannes Van de Velde zijn immers niet op het lijf geschreven van plechtige communicanten. Zij vereisen stemmen die in vitriool zijn gedrenkt en de toehoorders door merg en been snijden.
Niet dat Stefanie van muziek geen kaas gegeten had. Integendeel! Haar vader, die een begaafd musicus was, had haar wel degelijk op een muzikale leest geschoeid. Ze kon bij wijze van spreken zingen voor ze kon praten. Het eerste lied dat ze in dolby stereo de wereld instuurde was die protestsong die gemeenzaam de 'baarmoederblues' wordt genoemd. Ze was toen vijf minuten oud, en de verhitte gezichten van haar ouders die verrukte kreetjes slaakten deden haar intens terugverlangen naar de geluidsdichte studio onder moeders' navel waar ze ongestoord had kunnen repeteren voor haar debuutoptreden in dit leven. Ze zette dus een keel op die meteen hoge verwachtingen opriep omtrent haar toekomst als vocaal artieste. De brilglazen van de dienstdoende gynaecoloog sprongen ei zo na niet aan stukken. Haar vader was in de wolken. Met dit ruwe materiaal was één ander te beginnen. Achter die oerwoudgeluiden verschool zich een ruwe diamant die mits enig slijpwerk fantastisch zou beginnen glanzen.
En zo geschiedde. Van kindsbeen af repeteerde ze samen met haar broers en zussen rond de kwartvleugel in notelaar die een flink stuk van de zitkamer in beslag nam. Haar vader leerde hen alle kneepjes van het vak. Hoe je de koude mistralstorm die een keelstem tweegbrengt kon omzetten in de zachte passaatwinden van een kopstem. Hoe je via ademhalingstechnieken het volume en het bereik van je stem met een kwart tot de helft kon doen toenemen. Hoe je van pianissimo over allegro en moderato tot fortissimo tragiek of vreugde kon aanbrengen in een lied. Eenmaal die technieken onder de knie oefenden ze zich het lazarus om hun stemmen ineen te laten vloeien tot een harmonieuze samenzang. Ze bouwden geleidelijk aan een vierstemmig repertoire op van religieuze en profane gezangen. Het Ave Verum van Mozart, het Largo van Händel, het Ave Maria van Schubert hadden voor hen al snel geen geheimen meer. Later kwamen de optredens. Als een nieuwbakken familie von Trapp dweilden ze de parochiezalen en huwelijksfeesten van Limburg af om feestelijkheden een muzikaal tintje te geven. Stefanie genoot ervan om haar hoge sopraanstem als een zacht sneeuwtapijt over een herfstige ondergrond van alten en tenoren te draperen. Ze genoot van de aandacht en het applaus.
Later maakte ze deel uit van het kerkkoor dat door haar vader werd gedirigeerd. Zingen in kerken en kathedralen was een discipline apart, had haar vader haar op het hart gedrukt. En hij leerde haar hoe ze een hoge noot puntgaaf tot in het nokpunt van een kathedraal kon gooien om die daarna in een cascade van klanken en echos naar beneden te laten dwarrelen. Ze leerde hoe ze al soliste vanop het doksaal een gezongen arpeggio als een Romeinse kaars in vonken en gensters boven de hoofden van het publiek kon laten uiteenspatten. De stukken die ze nu moest instuderen waren soms niet van de poes. Het aanleren van de Messias van Händel nam maanden in beslag. Het stuk zal zo vol met loopjes en vibratos dat zelfs de meest getalenteerde zanger bijwijlen de pijp aan Maarten wilde geven. Maar wat een triomf toen de partituur eindelijk loepzuiver in het geheugen zat. Bij de eerste uitvoering kregen ze een staande ovatie. BRT3 had opnames gemaakt en bracht de uitvoering in prime time in de ether.
Toen ze vijftien was, begon Stefanie zoals vrijwel alle ander rebellerende pubers te roken. Het was een statement dat ze cool was en niet voor één gat te vangen. Maar het betekende wel dat ze voorgoed afscheid moest nemen van die unieke sopraanstem waarmee ze toehoorders tot tranen toe had kunnen roeren. Waar ze vroeger een stembereik had gehad van drie octaven, moest ze het nu stellen met een handvol moeizaam bij elkaar gesprokkelde noten. Stefanie moest haar muzikale gram voortaan halen in de lagere regionen. In de stemregisters die doorgaans alleen voor alten en tenoren bereikbaar zijn. Spijtig, dat wel, want een sopraan is de hofmeester van de gezongen muziek en niets is zo zalig als de toon aangeven in een goed georchestreerde samenzang.
Dat ze in zanggroep 'Muzant' een hoog aanzien genoot had ze nu net te danken aan het feit dat ze met haar diepe donkere doorrookte stemtimbre het vocale gehuppel van sopranen en alten van een stevige baseline kon voorzien. De Ivan Rebrov van de Lage Landen werd ze genoemd. Want het was nu eenmaal moeilijk om mannen te vinden om de baspartijen te verzorgen.
Er is al veel inkt gevloeid over de band tussen waanzin en kunstenaarschap. Heel wat grote kunstenaars hadden, wat heet, een slag van de molen. Het is maar hoe je waanzin definieert. En vooral, wié waanzin definieert. Wie bepaalt wat de algemene norm is en wie daaraan beantwoord. Een blogger die ik af en toe graag lees is Angel. Zelf omschrijft hij zich als prettig gestoord, als iemand die het tempo van onze dolgedraaide maatschappij niet kon volgen en op een gegeven moment afhaakte. Hij is wat in het vakjargon manisch-depressief heet. Angel schrijft over esoterische dingen, zoals sjamanisme, kundalini en andere onderwerpen die onder de noemer 'New Age' kunnen geplaatst worden. Maar evengoed schrijft hij soms over alledaagse dingen. En dat doet hij goed. Recht voor de raap en niet gehinderd door enig effectbejag. Angel volgt les aan de 'Schrijversacademie'. Van harte aanbevolen!
Integreren in Antwerpen is zoiets als de voettocht naar Santiago de Compostella. Je begint staande - met of zonder erwten in de schoenen - en je eindigt kruipend op handen en voeten, gillend 'atame! atame!' Geloof me, beste lezer, gastvrijheid is zeker niet één van de werken van barmartigheid waarop de stad Antwerpen zich profileert. 'Wat Wals is, vals is!' luidt het adagium. En dat geldt bij uitbreiding voor Limburgers, Brabanders, Westvlamingen en al dat andere klootjesvolk van buiten 't Stad. En dan had ik het nog niet over al dat vreemde gespuis dat afkomstig is uit het Verre Oosten. De Ali's, de Fatima's en de Mustafa's met hun zwarte kraalogen. Al staan deze verre reizigers aan de stadspoorten beladen met alle schatten van de Orient, al zetten zij met hun rijke kinderschare een schouder onder het wankelend sociaal zekerheidsbestel; het kingburgerschap zit er voor deze vreemde snoeshanen niet in. Het hamburgerschap daarentegen!
Toen Stefanie Cuppens vanuit de verre Kempen haar intrede deed in de koekenstad, was er van een integratiebeleid nog geen sprake. Fremdkörperlich moest zij zich met de botte bijl een niche hakken in de volkseigen aard van deze asfaltjungle.Vreemd gespuis was in Antwerpen op zichzelf aangewezen. Zwemmen of verzuipen, was de boodschap. En reddingsvesten waren er maar mondjesmaat aanwezig. Of dacht je dat de Antwerpenaren staan te popelen om je met pomp en circumstances bij hun vriendenkring te annexeren. Dat ze klaarstaan met feestfanfares om je meegebrachte talenten te honoreren. Met confetti en serpentines. Met feestgedruis en trompetgeschal. Geen denken aan. Smeken moet je, om aanspraak te kunnen maken op het hoogedele Antwerpse statuut. Netwerken als een politicus om een bushalte te vinden in het plaatselijke sociale verkeer. En verzuipen doe je zeker als je niet alle finesses van het lokale idioom beheerst. Tja, als je er niet in slaagt de 'A' van Antwerpen over alle andere letters van het alfabet te laten triomferen kan je maar beter de boeken sluiten. Verkassen. Oprotten. Met of zonder oprotpremie. Want gaa zaa een vriemde loas.
Zoals het een ootmoedige nieuwkomer betaamt, besloot Stefanie Cuppens dus op eigen houtje een inburgeringstraject te volgen. Om te integreren. Om lid te worden van het eigen volk. Om desnoods op te gaan in het behang van 't Schoon Verdiep. Als dat haar maar wat social talk opleverde. Dus sloot ze zich aan bij zanggroep 'Muzant' die het Sint-Andrieskwartier onveilig maakte. Met hun schabouwelijk gezang en het liederlijk repertoire van Wannes van de Velde waren zij de nagel aan de doodskist van de plaatselijk ingezetenen. Zij zongen over snode Spanjaarden die blonde deernes in de maling namen, over de zuipschuiten en de dellen die huishielden in het schipperskwartier. En wat erger was: ze zongen zo vals als een batterij gebarsten vleugelpiano's die van het stort waren gered. De dirigente van het koor was ooit nog zangeres geweest bij Wannes' groep en liet zich daar graag op voorstaan. In die tijd deed het gerucht de ronde dat Wannes erg ziek was. Soms zag je hem met zijn rijzige gestalte als een schim in de 'stroaten verdwoalen'. Met een wasbleek gezicht en iets verwelkts in de ogen kruiste hij je pad. Hij leverde een heroïsch gevecht met de kanker die hem vanbinnen opvrat. Wij deden hetzelfde met de partituren van zijn muzikale geesteskinderen. Het was een ongelijke strijd. Voor ons althans, want Wannes zou gelukkig zijn ziekte te boven komen. Stefanie had met Wannes te doen. Stefanie had vooral met zichzelf te doen. Nooit eerder had ze zich zo bijbels voor andermans voeten moeten gooien. Nooit eerder had ze bij zichzelf enig zangtalent vermoedt.
Noot: Atame betekent 'bind mij vast', vrij naar de film van Almodovar waarin het hoofdpersonage alles in het werk stelt om zich te kunnen binden aan de vrouw van zijn leven. (Met dank aan Tom Lievens voor de correctie)
Testen! We zijn er dol op. We weten maar al te graag waar we staan als het op liefde, babegehalte of gezondheid aankomt. Maar wist je dat je ook je schoonmoeder- of schoonvaderkwaliteiten, je nerdgehalte of je strandjanetfactor (Philou!) kan testen. Hieronder vind je een aantal interessante testlinks.
Vaak werd haar de vraag gesteld hoe zij zo in de vaarwateren van Caritas Catolica was terecht gekomen. Zij, de moderne vrouw...met aansluiting op het internet en de 'best of' van Tupac op de tegen allerlei gebroed beveiligde MP3-speler. Haar 'parochie van miserie' meende dat zij het veel te strenge habijt was ontvlucht maar in de sfeer van wierook en tranen was blijven hangen. Haar vrienden dachten dat zij in een bevlogen moment het licht had gezien. Meer licht dan de uitvinding van Edison kon genereren. Feller licht ook dan datgene dat doorgaans onder de korenmaat schijnt. Of was Stefanie als werkneemster in de Mac World van het grote geld gewogen en te licht bevonden?
Stefanie moest bijwijlen hartelijk lachen om dit tragisch-heroïsche lot dat haar werd toegedicht. Jazeker, ze had iets apostolisch in haar genen. Een drang om te gaan en iets te vermenigvuldigen, om hongerigen te spijzen en dorstigen te laven. Maar evengoed hield ze van de aanvaringen met de zeven hoofdzonden die haar levenswandel een prettige dynamiek gaven. Het gescharrel in het donker, de slok op de borrel, de boter bij de vis. Neen, neen, beste lezer, de aanleiding voor Stefanie om in de sociale sector te gaan werken was heel banaal geweest. Zij had gewoon de weekendbijlage van de Standaard opengeslagen en daarin een advertentie van het ministerie van welzijn en sociale zaken gelezen.
Wij zoeken voor onmiddellijke indiensttreding:
Educatief medewerker(ster) (m/v)
Vereisten: beschikken over volgende kwaliteiten/eigenschappen - 10 hoofdstukken uit het canoniek recht kunnen citeren - bruine stapschoenen met platte zool om zonder averij een voet tussen de deur te krijgen - een niet te onderschatten begroeiing van de bovenlip om door de bomen het bos te kunnen zien (het postzegelmodel van ene A. H. komt niet in aanmerking) - een stem die het midden houdt tussen de zachte bariton van Andrea Bocelli en het afweergeschut van Margaret Tatcher - een flink bos hout voor de deur als buffer tegen het aanklampen - een verleden van chiroblauw, scoutsbruin en/of Scherpenheuvel - kinderloos zijn (maar niet door eigen toedoen) - een blik op oneindig, en.... jawel - een knalgeel 2pk'tje dat in geval van nood 20 mensen kan herbergen - het gezochte individu omschrijft seksuele betrekkingen hebben als een draai in het diepe nemen - een gedegen kennis van het repertoire van Armand Preudhomme
Een dergelijke uitdaging kon Stefanie niet onbeantwoord laten. Wat dacht u dan! De volgende dag al bood zij zich aan bij de personeelsdienst van de vzw Leed & Lompen. Daar moest zij de strijd aangaan met 24 andere sollicitanten. Te vuur en te zwaard. Allen met een doopceel om u tegen te zeggen. Maar Stefanie zei u tegen de wervingscommissie en dat maakte het hele verschil. Voeg daar nog bij dat zij het Lam Gods in het latijn kon citeren, dat zij borsten had als twee stenen tafelen, en predikte voor de lelieën in het veld, en de zaak was beklonken. Zeker weten! Caritas Catolica had daar hoegenaamd niets mee te maken.
Schrijven voor het web een kunst is op zich, die andere criteria moet hanteren dan schrijven voor een roman. Schrijven voor het web is in de eerste plaats een kwestie van techniek. De informatie aanbieden in de vorm die de schermlezer verwacht. Waarom? Omdat hij anders wegklikt. Hij wil snel informatie, maar leest op het scherm tot 50% trager. Het is algemeen geweten dat een tekst aflezen van een computerscherm vermoeiender is dan tekst in een boek lezen. Een lezer van blogs is daarom vaak meer gebaat met kortere, compacte teksten.
Op diverse websites vind je aanbevelingen om goeie web- en blogteksten te schrijven.
Wat heeft zon tweedaags weekend een cultureel hoogstaand iemand als Stefanie Cuppens te bieden, dacht u. Jau, met uw mateloze verbeelding en uw honger naar sensatie, vierletterwoorden en adrenaline. Maakt Stefanie een gastronomisch uitstapje naar de Ardennen met één of andere beau? Spoedt zij zich naar Brugge om de ijssculpturen te gaan bezichtigen?. Stort zij zich met een elastiek om haar middel en haar testament op zak van een hoge hijskraan. Of is zij een militante van de groene kerk die met hoge lieslaarzen en een Eastpak op de rug door de bossen host en door de beemden struint. Kent zon Stefanie-weekend hoogtes en laagtes? Pieken en dalen?
Dream on, beste lezer, uw verbeelding met doorgaans zicht op eentonig grijs heeft daar alle recht op. Het vleit mij dat u mij enig savoir vivre toedicht. Maar vraag niet van mij dat ik uw perverse hersenspinsels ook nog eens alle eer aandoe. Want ondanks alle vermoedens van het tegendeel is Stefanie in haar vrije tijd een muisgrijs doetje. Een Sissi, jawel, die zich tussen de vier muren van haar appartementje opsluit. Met een boekje. Met een filmpje. Met Carnivale de rosse kat en een hapje en een tapje. Ze zaait niet of ze maait niet. En wel omdat zij van een kabbelend weekendritme houdt. Zo simpel is het. Punt. Andere lijn. Ze leeft gezond, eet gezond, denkt gezond. Aan haar lijf geen polonaise. En een tango of mazurka al evenmin.
Twee weken geleden, by Jove, werd dit mooie weekendplaatje grondig door elkaar geschud. En wel door mijn overburen. Mijn overburen zijn een man en een vrouw van respectabele leeftijd. Als zij tussen de sanseverias voor hun raam staan zie je nauwelijks het onderscheid tussen hen en hun plantaardig meubilair. Idem dito voor hun ficussen, yuccas, papyrussen of agaves. Jawel, beste lezers, het bestaan van deze mensen was even monochroom als het pigment van een albino. Totdat het mannelijke deel van de tweeëenheid zich een telescoop aanschafte, die vrijwel altijd op mijn habitat gericht staat. Indien al niet een maatstaf voor hun wanhoop, dan was dat toch wel een revolutionair gegeven. Stel je voor zeg!Georges en Fieke op de voyeuristische toer. Aanvankelijk was ik gevleid. Altijd al geweten dat ik een hoge dosis starquality bezat. Toen werd ik boos. Waar haalden ze in godsnaam het lef vandaan? Maar uiteindelijk had ik met hun te doen. Die oude besjes, wegens artritis, reuma en nog een hoop andere ouderdomskwalen zo op homecinema aangewezen. En dan nog wel in de categorie B-films zonder plot.
Zoals steeds haalde mijn caritatieve instelling het dus van mijn morele bezwaren. En sindsdien zorg ik dat die mensen waar krijgen voor hun geld. Niet altijd even simpel met mijn koetswerk vol met levensblutsen. Maar waar krijgen zij, en wat voor waar. Ik hul mij in meters zijden stoffen, drapeer paarsgekleurde boas rond mijn hals en dans de French cancan als een veterane van de Moulin Rouge. Natuurlijk mag ook het mannelijk gezelschap niet ontbreken. Frans, de getatoeëerde zeebonk. Jef, de uitgetreden pastoor, Bonga deNubische ex-slaaf en vele anderen zitten mee in het complot om het leven van onze oudjes op te leuken. Met wat openlijk geflikflooi. Met wat passioneel gedoe. Met wat lifjes en wat lafjes. Alleen in het weekend wel te verstaan. Ze moesten het eens weten bij de vzw Leed & Lompen. Altijd al geweten dat ik een roeping als animeermeisje gemist heb.
Geniaal is een mens soms als hij in het nauw gedreven wordt. Hij surft op de toppen van zijn intellectuele vermogens. Spelenderwijs schudt hij een oplossing uit de mouw. Je weet wel, van die archetypische truukjes die in het collectieve bewustzijn op vinkenslag liggen. Voor als de pan gaat overkoken. Voor als het alarm roodgloeiend staat. Kwestie van adequaat uit de hoek te komen, kort op de bal te spelen, ad hoc het gevaar te bezweren. Het soort gevaar waarin ik mij vanmorgen dus bevond.
Jawel, beste lezer, ondergetekende deed vanmorgen veel wenkbrauwen fronsen bij de vzw Leed en Lompen. De stemming was beneden alle peil. De spanning te snijden. Want er was iets niet volkomen in de haak met Stefanie Cuppens. Die anders zo wakkere medewerkster, die steun en toeverlaat, dat boegbeeld van vzw Leed en Lompen deed vragen stellen naar haar rendabiliteit. Ze kweet zich ondermaats van haar taak die er in bestond het jaarverslag op punt te stellen. Vooral het boekhoudkundige luik daarvan liet te wensen over. Ze modderde maar wat aan met breuken en kwadraten, deelde waar ze vermenigvuldigen moest, en bracht het hele noodlenigende- en lijdende bolwerk dat ze tot steun moest zijn op de rand van het faillissement. De crediteurenrekening was na wat mathematisch gegoochel een juweeltje. De debiteurenrekening, eilaas, een rammelend vergiet. Lerner en Hauspie konden er een punt aan zuigen. De hele kamer van koophandel kon er met gestreken zeilen op spelevaren. De curatoren konden ermee curatoren.
Oversten en collegas kwamen in spoedoverleg bij elkaar. Wat was er loos met Stefanie die anders altijd zo bij de pinken was. Waren haar hersenen aan 't atrofiëren? Was zij gisterenavond naar een bijeenkomst geweest van de vrouwengilde? Een zangstonde van de tochtige wielewaal? Had zij verstelwerk zitten doen bij het licht van een spaarlamp? Een nocturne met dwalende geesten op touw gezet. Of had de hele staf van de vzw Leed en Lompen hoegenaamd niets te maken met wat ons Stefanie deed in haar vrije tijd.
En op dat ogenblik dat boosheid en twijfel elkaar ten dans vroegen, beste lezer, kwam mijn overlevingsinstinct tot leven. Mijn ogen begonnen spontaan te rollen in hun kassen. Zweetdruppeltjes parelden op mijn voorhoofd en, vrij naar Eline Vere, voelde ik hoe het bloed uit mijn gezicht wegtrok. Ik zwijmelde, steunde en zuchtte: de rode vlag hangt uit, de rode vlag hangt uit! Op slag was het boekhoudkundige fiasco vergeten. Het team stoof alle kanten op. Om water te halen, een stoel, een brevier, een pastoor. Een vrouwentruuk, zo oud als de straat, had mijn vel gered. Ik schrijf mij in voor de volgende slimste mens ter wereld.
Ik vrees dat dit mijn nieuwe vaste stek zal worden. De webmaster vond mijn vorige blog blijkbaar niet terug. De meeste tekstjes heb ik kunnen terugvinden door trefwoorden in te vullen in google en daarna de 'in cache' te copiëren. Oef! Ik moet ook nog één en ander aanpassen aan het uitzicht en zo. Maar ik zal sowieso de eerstkomende weken qua bloggen op een laag pitje branden. Gelukkig kan ik in het weekend compjoeteren op mijn werk. Veel bloglol.... Doei!
Vandaag kwam mijn neefje op bezoek. Breckpot heet hij met zijn achternaam. En met toevoeging van één klinker mag je dat vrij letterlijk nemen. Zes jaar is hij. Maar hij heeft de voorwereldlijke wijsheid van het orakel van Delphi. Het leven draait zei hij tot niemand in het bijzonder. En hij keek daarbij met een magisch-tellurische geladen blik die oudtestamentisch aandeed. Toen sprak hij: ik ben alleen, ik zal me een wereld maken. En hij maakte een wereld van ditjes en datjes. Van wisjes en wasjes. Hij smoste met water en knoeide met aarde. En hij sprak: "Er moet licht zijn" en hij stak de gordijnen in brand. Tevreden over het experiment keek hij in het rond en zag dat het goed was. Want hij was een God in t diepst van zijn gedachten.
Aan tafel gedroeg hij zich anders met een Bourgondisch geaarde levensdrift. Zoiets als Obelix bij het groot wild van de Bataven. Hij morste met zijn melk, gooide zijn boterham als een frisbee door de kamer en gaf mij te kennen dat mijn kookkunst niet in het minst kon tippen aan de culinaire hoogstandjes van zijn eigen moeder. Moederlief zat er verlamd van bewondering bij en deed niet de minste moeite om haar naar lebensraum, Anschluss en swastikas snakkende telg een beetje in te tomen.
Ik, van mijn kant, had zin om hem een lel rond zijn oren te geven. Je sais, je sais. De tijd van lijfstraffen, de mond met zeep wassen en ezelsoren is definitief voorbij. Wegens pedagogisch onverantwoord. Wegens een kweekvijver voor psychiatrische patiënten. Maar of het nu zoveel beter is? Wij werden nog groot gebracht volgens de ijzeren wetten van Dokter Spock, dat hardvochtige zelfverklaarde pedagogische genie dat Spartaanse tucht en discipline als enige remedie aanprees om een tot een ontsporen gedoemde jeugd onder de knoet te houden. Beleefd waren wij, dat wel. Maar tot welke prijs. Wij groeiden op tot enigszins geremde volwassen, met altijd wel wat geheimen achter de hand. De kinderen van vandaag zijn veel assertiever. Zij zeggen meteen wat hen op de lever ligt. Aangenaam is dat niet altijd, maar het dwingt je wel om met hen in dialoog te gaan. Om in onderlinge dialectiek tot een oplossing te komen. Anders dan het eenduidige het is zo omdat ik het zeg, dat wij altijd te horen kregen.
De gulden middenweg is ook hier het pad dat naar verlichting leidt. Een psychiatrisch verpleegster die met kinderen werkt zei met ooit: kinderen die bij ons terechtkomen zijn hetzij anti-autoritair, hetzij zeer autoritair opgevoed. Kinderen hebben nood aan grenzen. Maar die grenzen mogen hun groei naar volwassenheid niet in de weg staan. Kinderen zijn heus wel bestand tegen een zekere mate van strengheid. Zolang ze maar aanvoelen dat deze momenten van rigor mortis van hun ouders ingebed zijn in een zee van warme liefde. En vooral: ouders moeten consequent zijn met hun kinderen. Zeg dat Stefanie Cuppens het gezegd heeft.
> Toen de eerste rimpels kwamen was ik in paniek, > ik liet mijn face toen liften in een prijzige kliniek. > Nou, mijn man vond het fantastisch, > mijn gezicht was weer elastisch. > Niks geen rimpels, niks geen vouwen, > net zo glad als bij ons trouwen. > Tot mijn vriend zei "het is misschien gek... > maar jouw kop past niet meer bij je nek". > Ach, een kleine ingreep, ze trekken dit dus strak > en geven hier een sneetje, anders krijg je dáár een zak. > Nou mijn man was heel tevreden > over wat ze met me deden, > De chirurg zat met mijn borsten in z'n maag > want nu zaten die volgens hem veel te laag. > Toen ze waren opgehesen, leken ze een beetje klein, > maar met siliconenvulling mochten ze er best weer zijn. > Nou ik zag mijn man ontvlammen, > want ik had dus zùlke prammen. > Toen op een avond na het vrijen, > keek hij peinzend naar mijn dijen. > En al had ie geen duidelijke kritiek > ik ging toch weer terug naar de kliniek. > Ik had trouwens ook een buikje, dus na enig overleg > liet ik dat meteen ontvetten, ze zuigen dat in no-time weg. > Om tegelijkertijd mijn billen > minstens zóóó'n stuk op te tillen. > Ik was op ieder feestje weer in tel > maar zat wel héél strak in mijn vel. > Mijn man was niet meer zo op zijn gemak, > want op straat riepen jongens "ga je lekker ouwe zak". > Nou toen kocht ie een toupetje > en een veel te strak korsetje. > Hij ging wandelen en trimmen > en in het fitnesscentrum gymmen. > En maandenlang volgde hij een rigoureus dieet, > tot hij zonder reden in de sauna overleed! > Daar stond ik op het kerkhof mooi te wezen aan het graf, > maar nu hij erin lag was de aardigheid eraf. > Nu laat ik de kwabben zwellen > en ik zal u wat vertellen... > Dames laat je niet verlakken, > laat de boel toch rustig zakken. > Met gladgestreken nekken > valt het leven niet te rekken! > Koester buik en onderkinnen, > echte schoonheid zit vanbinnen!
Als kind was ik een boekenveelvraat. Lezen was voor mij een even dwingende behoefte als eten, slapen, of ademen. Ik bracht meer tijd door in de bibliotheek dan waar dan ook. Ik hield van die gewijde sfeer in de bibliotheek, het gekraak van de parketvloer, de geur van in leer gebonden boeken. Vandaag bezorgt mijn literaire boulimie mij veel kopbrekens. Ten eerste omdat de boetes in de bibliotheken de pan uitswingen. Als je zoals ik er nooit in slaagt je boeken tijdig in te leveren een levensgroot probleem. Ten tweede omdat boeken sowieso duur geworden zijn en een bezoek aan de boekenwinkel veel weg heeft van de verzoeking van de H. Antonius en zijn varkentje in de tuin van Getsemane (of was dat ergens anders? Sinds ik agnost ben is mijn bijbelkennis niet je dat). Al die lekkernijen liggen daar uitgestald en je mag er maar één of twee snoepjes uitkiezen. Vandaag kwam ik dus nog maar eens aangeslagen thuis van een bezoek aan ons aller 'Standaard'. Aan de kassa gekomen, ben ik onder impuls van hardnekkige schuldgevoelens en budgettaire overwegingen, 10 van de 13 boeken die ik wilde betalen terug op hun oorspronkelijke standplaats gaan zetten. Mijn hart bloedt. Misschien helpt het als ik ze hieronder op digitaal papier (?) vereeuwig...
Teruggebracht Angela's ashes: Frank Mc Court, het verhaal van een kind dat straatarm opgroeit in Ierland en later emigreert naar Amerka. Naar verluidt bijzonder grappig geschreven Wat u moet weten over het Vlaams Belang: Marc Spruyt, het ware gezicht van het VB wordt in dit boek onthuld. Een samenvatting van artikels op www.blokwatch.be Wilde Zwanen: Jung Chang, het verhaal van drie generaties van vrouwen die opgroeien in China. Al zo lang eens willen lezen Paula: Isabel Allende, de, naar men zegt, prachtige afscheidsbrief van een moeder aan haar stervende dochter Daders: Harald Welzer, de psychologie van de genocide; hoe brave huisvaders zich o.i.v. bashing-propaganda kunnen ontpoppen tot massamoordenaars De gifhouten bijbel: Barbara Kingsolver; het beklijvende verhaal van een familie die naar Congo vertrekt en de culture shock nauwelijks kan verwerken De geverfde vogel: Jerzy Kosinski, omdat het destijds mijn sociaal bewustzijn heeft aangewakkerd en me heeft doen nadenken over racisme en aanverwanten Antichrista: Amélie Nothomb; omdat Amélie zo grappig schrijft; over strebertjes en hun truukjes en ook een beetje over vriendschap en jaloezie Vlaams Geblokkeerd: Geert Van Cleemput; het VB wordt door een ex-insider op de korrel genomen; zin en onzin van het Cordon Sanitaire De meest recente van Dimitri Verhulst(titel vergeten), omdat de 'helaasheid der dingen' mij zo aangenaam verrast heeft. Een man: Oriana Falacci: omdat een man ook maar een mens is en dit boek verder gaat dan de beschrijving van zijn haantjesgedrag
Wel gekocht Behekst: Vitalski; omdat ik eindelijk zelf eens wil kunnen uitmaken of hij zijn roem verdient Het verhaal van de kinderkruistocht: Flip Droste; omdat mijn zoon mij destijds bijna tot waanzin dreef met zijn gedweep met dat boek van Thea Beckman, de film nu uit is en ik wel eens wil weten hoe dat nu precies in elkaar zat En dan nog een hele moeilijke voor het werk waar niemand iets aan heeft. Zo, mijn ei is gelegd
De omstandigheden nopen mij om dit fantoomblog dat ik maakte ter voorbereiding van mijn vaste stekje op het web even in gebruik te nemen. En wel hierom: jullie dachten waarschijnlijk dat ik in navolging van Houdini of David Copperfield de grote verdwijntruuk had toegepast. Dat ik de blogosfeer voorgoed vaarwel had gezegd. Met wat hocus pocus. Met wat voodoo en sjamanisme. Jullie dachten dat ik daarmee een onsterfelijkheid wilde bereiken die enkel grote dichters en schrijvers die voortijdig aan hun einde komen beschoren is. Helaas...Niets is echter minder waar. De verklaring is veel banaler en profaner. Veel minder fantasierijk dan dat. Vorige week stond mijn sterrenbeeld immers in het teken van de asteroïde van Murphy die - zoals u ongetwijfeld weet - zich in de perifere krachtvelden van een zwart gat beweegt. De naam Murphy doet waarschijnlijk ook een belletje rinkelen. Als personificatie van 'stoethaspel, Don Quichote De la Mancha en kluns'. Als omen dat weinig goeds voorspelt.
Welnu, Murphy was in mijn recente verleden manifest aanwezig. Hij gooide roet in mijn eten, verijdelde al mijn plannen en trok een lelijke streep door al mijn rekeningen (tenzij die bij de slager). Ik betrapte hem bovendien in flagrante delicto toen hij mijn computer om zeep hielp. Jawel beste lezers, mijn trouwe virtuele bondgenoot, mijn peeceetje, steun en toeverlaat en archivaris van mijn diepste zieleleven heeft definitief de geest gegeven. Nu mag men een gegeven paard niet in de mond kijken. En zal men geen armoe lijden om een mondje of megabytje meer. Maar geloof mij beste lezers, ik heb tegen die eerste wijsheid gezondigd om de armoede een streepje voor te zijn. Ik heb mijn computer opengelegd en gekeken of er aan zijn geniale brein nog iets te redden viel. Helaas. Driewerf helaas. De rigor mortis was al ingetreden. En de armoede die de aankoop van een nieuwe computer mogelijk met zich meebrengt loert al om de hoek.
Zodoende was ik verplicht om her en der in louche internetcafés mijn stukjes bij elkaar te schrijven. U weet wel, die handelspanden die zo in trek zijn bij het blauw van onze straat. Daar tussen het gepeupel dat op de digitale snelweg racet op zoek naar goedkoop vertier en wellustige deernes, moest ik mijn geheimen prijsgeven. Nu heb ik nooit stijf gestaan van het technische vernuft. Integendeel. Ik was in technisch opzicht een toegewijde leerling van de eerder aangehaalde Murphy. Als ik een schroef in een toestel vastdraaide begon dat terstond het Horst Wessellied te zingen. U kan zich dus misschien voorstellen dat één en ander niet vlot verliep bij het posten van nieuwe berichten voor mijn blogje. Meer zelfs: de laatste posting draaide uit op een nationale ramp. Door een verkeerd manoeuvre verdween mijn blogje gewoon uit de blogosfeer. Ik ben nu druk op zoek naar de webmaster om te redden wat er te redden valt. Maar tot nog toe heb ik dat genie van de Karpaten nog niet te pakken gekregen.
Het zou dus best nog wel even kunnen duren vooraleer ik terug definitief terug in blogsaland mijn intrek neem. Komt daar nog eens bij dat ik het momenteel erg druk heb met het opstellen van jaarverslagen en beleidsplannen, zodat ik ook op mijn werk niet de kans heb om af en toe wat tijd te bietsen om te bloggen. Het zal sowieso, in afwachting van een nieuwe computer, een low profile bedoening worden. Dat kunst- en vliegwerk was ook niet leuk meer. Laat dat jullie in tussentijd niet beletten om te bloggen en daar veel plezier aan te beleven. Ik blijf jullie met veel liefde volgen, zal af en toe eens reageren. En wie weet in de nabije toekomst sta ik er terug als dat elftal voor wie: 'you never walk alone werd gecomponeerd.... '. Of wacht eens, was dat niet omwille van....
Dit is een tekst die ik twee jaar geleden schreef voor een tijdschrift over vrouwen en migratie op basis van een interview met de Bosnische Zinetha.
Zelfs voor het uitbreken van de oorlog in Bosnië liep het leven van Zinetha niet van een
leien dakje. Rijkdom had ze nooit gekend. Haar vader was stalknecht geweest bij een
grootgrondbezitter. Maar toen het paard dat hij moest verzorgen stierf werd hij stante
pede de laan uitgestuurd. Een familiaal drama, want Zinetha had drie zussen en vijf broers.
Soms kwam er dagenlang niets op tafel om te eten en schuimden de kinderen de omliggende
velden af op zoek naar een tomaat, een courgette of wat verdwaalde aardappelen.
Tot overmaat van ramp begon de vader te drinken. Een aantal jaren later overleed hij aan
een vergevorderde levercirrose.
Zinetha zelf was van moslim-origine. Maar voor 1992 speelde dat geen rol. Goed, er waren
wel eens schermutselingen, maar doorgaans leefde haar familie op goede voet met de
Servische buren. Ze had zelfs een schoonzus die met een Serviër getrouwd was. Maar toen
Milosevic aan de macht kwam werd alles anders. De propaganda van de Servische autoriteiten
zetten moslims en katholieken tegen elkaar op. De sfeer werd gespannen. De buren
keken hen met de nek aan. Toen Milosevic na de Bosnische onafhankelijkheidsverklaring het
land onder de voet liep begonnen de acties die geschiedenis zouden schrijven als etnische
zuiveringen: massaexecuties, gedwongen deportaties van hele steden en dorpen en de
herbevolking ervan door de Serviërs, het opsluiten van Bosniërs in concentratiekampen
en de massale verkrachting van vrouwen.
Eind 1992 namen de Serviërs stormenderhand de stad van Zinetha in. De moslimmannen
en vrouwen werden naar buiten gedreven en van elkaar gescheiden. De mannen werden
voor de ogen van de vrouwen gefolterd en van hun waardigheid beroofd. Vaders moesten
hun zoon slaan en vice versa. Of ze moesten elkaars genitaliën pijn doen. Een groot aantal
onder hen werd ter plekke vermoord. Al wie de dans ontsprong werd met een vrachtwagen
gedeporteerd naar Omarska, waar een oude mijn was omgebouwd tot een detentiekamp.
Zinetha werd samen met 36 andere vrouwen opgesloten in een klein kantoortje in een
industrieel gebouw. Dagelijks werden ze er verkracht door de Servische milities. De leider
van de Servische militie-eenheid nam daarin het voortouw en vuurde zijn mannen aan
om vooral niemand te sparen. Lachend zei hij dat de vrouwen Servische kinderen zouden
krijgen zonder de vader te kennen. Overdag moesten de vrouwen huishoudelijk werk doen
en het bloed van de muren vegen in de martelkamers. Eten was er nauwelijks. Door het
raam konden zij zien hoe mannen werden geëxecuteerd. De bewakers riepen de namen
van de terdoodveroordeelden af. Je kon het geschreeuw horen en de geur ruiken van
brandende banden en dode lichamen. De volgende dag werden de lijken weggevoerd
met een gele vrachtwagen. Een aantal gevangenen gingen mee om de graven te delven.
Ze kwamen nooit terug.
In een gebouw the White House genaamd werden mensen geëxecuteerd. Een neef van
Zinetha vond daar de dood. Maar het Rode Huis boezemde iedereen angst in. Daar werden
de kelen van mannen overgesneden.
Het was op de nacht van Sint-Pieter, herinnerde ze zich, de bewakers waren dronken en
staken autobanden in brand. Terwijl ze luidkeels zongen en schreeuwden haalden ze
gevangenen uit hun cellen en sloegen ze dood. Een vrouw, Sadeta Medunjanin, zag door
het raam hoe bewakers op haar man Becir inbeukten Ze schreeuwde, wat doen jullie met
hem? Zenitha probeerde haar te kalmeren om te verhinderen dat ze ook haar zouden komen
halen. Maar later zou Sadeta toch nog sterven. Zij hadden twee zonen; één was al om het
leven gekomen tijdens de bombardementen op zijn dorp Sadeta zei altijd dat ze als
ze Omarska zou overleven op zoek zou gaan naar zijn lichaam om hem een gepaste
begrafenis te geven. De andere zoon, Anes, overleefde Omarska. Hij was de enige van zijn
familie die het verhaal kon navertellen. Toen hij en Zenitha vrijkwamen gingen ze samen het lichaam
van Sadeta identificeren en hij gaf DNA. Dat is mijn moeder, zei hij stil.
Op 5 augustus 1992 maakte het Britse televisiestation ITN een reportage in kamp Omarska.
Maar de Serviërs waren vooraf getipt. Toen de televisieploeg arriveerde was het kamp
grondig schoongemaakt en kregen de gevangenen eten. Toch waren het deze beelden
die ons in het Westen de oorlog in Bosnië deden ontdekken: het prikkeldraad van het
kamp waarachter mensen in verschillende stadia van verval zich verdrongen, sommigen
uitgemergeld, met afgeschoren hoofd. En even later: mannen die in een kantine uitgehongerd
een kom waterige bonenstamppot binnenschrokten, de huid als perkament
over de beenderen gedrapeerd. Ik wil geen leugens vertellen zei een gevangene, maar
evenmin kan ik de waarheid vertellen. Er werden parallellen getrokken met het beruchte
nazi-concentratiekamp Bergen-Belsen. De Britse reporters kregen enkel mannen te zien.
De vrouwen waren s morgens inderhaast afgevoerd naar andere kampen. Zinetha kwam
terecht in het detentiecentrum van Trnopolje. De hel van de Bosnische detentiecentra. Ook
hier werden de vrouwen en meisjes s nachts systematisch verkracht. Sommige meisjes
werden doodgefolterd, andere kwamen zwaar gehavend terug.
Het was moeilijk om er met de ander vrouwen over te praten zei Zinetha, 'omdat er in
onze traditionele godsdienst een taboe rust op verkrachting. In de Islamitische wet is
verkrachting, net als overspel, een onwettige seksuele relatie, waarbij zowel dader als
slachtoffer schuldig zijn. Er is wel een algemene consensus in de islamitische geschriften
dat vrouwen die gedwongen worden tot een dergelijke relatie, geen schuld kunnen treffen.
En dit is ook wel vertaald naar de wetten van het land, waarin verkrachting een strafbaar
feit is. Maar de gemeenschap oordeelt daar anders over. Traditioneel wordt er een groot
belang gehecht aan de eer en de zuiverheid van de vrouw: indien deze aangetast wordt,
wordt de eer van de hele familie bezoedeld'. Het meest macabere aspect van de Bosnische oorlog was dat de mensen hun folteraars en moordenaars kenden. Het waren buren, of zelfs verwanten. Zinetha belandde in Omarska door toedoen van haar buur Vokic. Hij was manager bij een bank en reed in een dikke mercedes.
Je tracht te begrijpen wat je overkomt. Maar dat lukt niet, zei Zinetha, Er zijn gewoon
geen zekerheden meer. Het verleden is uitgewist. Mensen die eerder je vrienden waren,
keren zich van je af. Mannen die je nooit wat hebt misdaan verkrachten je puur voor de
kick. Pas later vertelde iemand mij dat de verkrachtingen een onderdeel waren van een
strategie om de moslimgroep in hun identiteit aan te tasten en te vernietigen, om in de plaats van de
Ander te treden door de eigen genen in plaats van de ander te stellen. Ik zou zelf nooit
op het idee gekomen zijn.
Toen Zinetha werd vrijgelaten keerde ze naar haar appartement terug. Groot was haar
verbazing toen ze merkte dat er een andere vrouw haar intrek had genomen. Ze werd
getrakteerd op een kopje koffie. Ik dacht dat ik gek werd, mijmerde ze hardop, ik was te
gast in mijn eigen flat. Ik zat op de sofa. Ankica droeg mijn kleren, maakte koffie met mijn
koffiezetmachine, gebruikte het porseleinen servies dat ik van mijn moeder had geërfd,
en vroeg: waarom gedraag je je zo vreemd? Ze zei dat het appartement wonderwel bij
haar paste, ze had er altijd al zo een gewild. Zinetha nam dan maar haar intrek in het huis
van haar broer.
Zinetha werkt hard om de draad van het leven weer op te pakken maar de psychische
schade laat zich moeilijk herstellen. Onderhuids leven gevoelens van haat, verdriet en
depressie. De wonden zijn diep en hebben veel tijd nodig om te helen. De oorlog is voorbij,
maar de herinneringen blijven. Het conflict in Bosnië is al geëindigd in 1995 en nog steeds worden vrouwen die slachtoffer werden van seksueel geweld met de vinger gewezen in hun gemeenschap. De erkenning van seksueel geweld in het internationaal recht heeft zich niet vertaald in een mentaliteitsverandering in de samenlevingen zelf. De Bosnische vrouwen worden niet gezien als
slachtoffers maar als onreine vrouwen die misschien zelf wel verantwoordelijk waren
voor wat hen overkomen is.
In de gevangenenkampen in het Bosnische district Prijedor lieten in 1992 honderden
Kroaten en moslims het leven. De reportage door 2 journalisten van het televisiestation
ITN over de kampen leidden destijds tot wereldwijde verontwaardiging en droegen bij
tot het besluit het Joegoslavië-Tribunaal op te richten. De hoofdverantwoordelijken voor de etnische zuiveringen, de aangeklaagden Ratko Mladic (legercommandant) en Radovan Karazdic (politiek leider) lopen nog altijd vrij rond, maar in januari 2000 werd wel al commandant Dusko Tadic veroordeeld tot twintig jaar cel.
Na het grandioze kerstdebacle heb ik me teruggetrokken in de huidplooi tussen Kerst- en Nieuwjaar. In het warme schemerdonker schud ik de overdosis weihnachtsfreude van mij af. Incommunicado ben ik, voor iedereen die mij op grond van een vage verwantschap aan de liefhebbende boezem wil drukken. Liefst tijdens een Lambada op een schreeuwerige familiereunie, onder het licht van een stroboscoop. Snap je't plaatje?. Neefjes en nichtjes, ooms en tantes, en ja ook ...vriend en vijand zullen mijn starquality moeten ontberen en op zoek gaan naar andere gangmakers om hun eindejaarspartouzes het nodige Moulin Rouge-gehalte te geven.
Ik ben namelijk uitgeteld. Finaal geveld.Uitgeput van het eten, het tateren, het socializen. Mijn lichaam heeft duidelijke grenzen gesteld. Als een stier op een rode lap reageerde het op de uitdijende gevaarzones, die een week geleden taal nog teken gaven van een ophanden zijnde expansiedrang. Geen sprake van om mij deze week nog head over heels in nieuwe schranspartijen te storten. Enough is enough is de oneliner die mijn gesprekken domineert. Bovendien wil ik er morgenavond als het Magnificat zelve bijlopen. Unbeschreiblich weiblich à la Nina Hagen en voor ambetanteriken als een seven years itch. Al weet ik dat de Augiasstal reinigen daarmee vergeleken een akkefietje is. De vleselijke pop ups en spamberichten zijn te opdringerig om ze met wat bodysculpture op de valreep te kunnen wegwerken. Toch wil ik mijn best doen om er morgen bij de final countdown als een afgeprijsde versie van de playboy centerfold uit te zien.
Met dat doel voor ogen ben ik twee dagen op rij gaan joggen. Grijs trainingspakje aan, haar in een staartje, en dan stevig de beuk erin. Het was een mentaal en fysiek zuiveringsritueel om het teveel aan calorieën, ranzige humor, en opgelegde gemütligkeit van mij af te schudden. Als neofiet in het joggen pakte ik het natuurlijk verkeerd aan. Telkens liep ik zonder onderbreken een uur. En dat op verharde asfalt. Blijkbaar was dat teveel gevraagd van mijn arme onervaren voeten. Ze zwollen op, zodat ik nu met twee kanjers van olifantenpoten zit opgescheept. Oh du heilige, oh du selige, zong Andrea Jurgens ondertussen op de radio. Niet dus. Gods' goedheid is wel degelijk aan natuurwetten gebonden. Vandaag moest ik noodgedwongen het bed houden. Vanuit die horizontale positie zag ik op TV hoe de openstaande rekeningen van 2006 werden vereffend. Sadam Hoessein werd naar de galg geleid en dit op het stomende ritme van 'It's a Man's world' van James Brown. Er zijn ergere manieren om aan je einde te komen.
2006 loopt dus op zijn laatste benen. De rampspoed die er kwistig deel van uitmaakte blijft wat dat betreft hopeloos achterop hinken. In Irak duurt het oorlogsgeweld onverminderd voort en het ziet er niet naar uit dat daar snel verandering in zal komen. In Jeruzalem trekt de muur der apartheid een lelijke streep door de Palestijnse rekening. In Afghanistan voeren vrouwen strijd voor een leven dat de moeite waard is om geleefd te worden. In post-conflictgebieden blijft het oude zeer smeulen onder de oppervlakte om bij de geringste aanleiding nieuwe brandhaarden te veroorzaken.
Ons eigen kleine apenlandje deed ook dit jaar weer een gooi naar de titel van 'Absurdistan'. De verkleutering van het politieke landschap nam bijwijlen hilarische proporties aan. Met spindoctors die vooral de verpakking in een zinnestrelend kleedje staken. Met BV's die hun garnalenverstand tot nationaal patrimonium wilden bombarderen. De media specialiseerden zich verder in het brengen van infotainment. Makkelijk verteerbare, hapklare brokken die geen ruimte lieten voor de broodnodige schakeringen of correcte duiding. De politieke partijen werden alsmaar meer flauwe doorslagjes van zichzelf en elkaar. Ze hanteerden daarbij het populisme en de simplismen van het Vlaams Belang, alsof het eigen keurmerken waren. Eén ding zagen zij daarbij over het hoofd. Dat het origineel steeds beter verkoopt dan de copie ervan. Alleen Filip Dewinter spon er garen bij. Voorts ontpopte de doorsnee Belg zich steeds meer tot bange wezel, die zich krampachtig vastklampt aan have en goed, en iedere vreemdeling als een indringer ziet op zijn afgebakende territorium. De moord op Luna en Oulemata was daar de bloedstollende exponent van.
Toch waren er in dit desolate landschap ook pieken van pure schoonheid te bespeuren. De moedige houding van Rik Remmery, werkgever van Naïma Amzil, die weigerde te zwichten voor de chantage van racisten, al was dat een verhaal dat in 2005 werd ingezet. De bisschop die mee opstapte in een betoging voor basisrechten voor mensen zonder papieren. De duizenden enthousiastelingen die aanwezig waren op de stille mars en de 0110 concerten voor een verdraagzame samenleving. De teleurstelling van Filip Dewinter toen hij een smadelijke nederlaag in Antwerpen moest incasseren. Jawel, beste mensen, er is nog hoop voor dit tochtige windgat aan de grijze Noordzee. Schoonheid zit soms in van die kleine dingen.
Morgen vier ik oud op nieuw samen met mijn zoon. Benieuwd wat dat gaat geven. Ik wens jullie altegader een stomend, sprankelend, mega nieuw jaar toe.
Hoofddoekendebat in Antwerpen Naar aanleiding van de bespreking en de stemming van het bestuursakkoord van de nieuwe bestuursploeg van Antwerpen op maandag 15 januari organiseren allochtone en autochtone vrouwen (Platform Allochtone Vrouwen, Vrouwen Overleg Komitee, enz ), een protestactie tegen een hoofddoekverbod in de openbare dienst.
Het stadsbestuur wil het dragen van uiterlijke symbolen van levensbeschouwelijke, religieuze, politieke of andere overtuiging verbieden voor stadspersoneel dat rechtstreeks klantencontact heeft. In de praktijk heeft dat voor moslimvrouwen die een hoofddoek dragen ernstige gevolgen: niet alleen uitsluiting van de arbeidsmarkt maar ook een beperking van hun rol als burgers in de samenleving. Dit staat volgens de organisatoren van de actie in schril contrast met de doelstellingen van allochtone en autochtone vrouwenorganisaties, namelijk emancipatie, keuze- en godsdienstvrijheid voor alle vrouwen. Daarom roepen zij vrouwen, allochtoon en autochtoon, op om zich op 15/1 om 19u20 op de Groenplaats te verzamelen om een vrouwen- en mannenketting van solidariteit rond de Groenplaats vormen.
Meningen van sommige Belgen over het hoofddoek:
1) Met alle respect voor ieders persoonlijke levensbeschouwing kies ik er echter voor om dit in openbare functies niet toe te laten. Als je dit wel toelaat, zou je de deur openzetten voor het dragen van symbolen van een verwerpelijke ideologie en hen argumenten aanreiken via een stadsreglement.
Van ambtenaren in functie wordt (terecht) neutraliteit verwacht in het uitoefenen van hun functie. Verder wil ik er even aan toevoegen dat heel die hoofddoekdiscussie al jaren "gebruikt" wordt om een fundamenteel ander gegeven "het gelijkheidsbeginsel" in te perken, en, o ironie, dit beginsel wordt dan gehanteerd om het recht op het dragen van een hoofddoek af te dwingen. En voor alle duidelijkheid je hoeft er niet aan te twijfelen dat ik een vurig pleitbezorger ben van diversiteit in alle vormen maten en gewichten
2) Vrouwen met een hoofddoek zijn een onderdeel van onze bevolking, en het mag dat ook in de stadsdiensten deze mensen te zien zijn. Hoe kan je in de praktijk trouwens een onderscheid maken tussen mensen die "rechtstreeks klantencontact" hebben en andere medewerkers van stadsdiensten ? En wat als mensen van functie veranderen ?
De uitgebreide en zeer genuanceerde visie van het minderhedenforum over de hele kwestie vinden jullie via de url: www.minderhedenforum.be, link: standpunten en dan klikken op gender
In het oude centrum van Barcelona ligt het Kerkhof der Vergeten Boeken. Hoofdpersoon Daniel Sempere wordt door zijn vader, weduwnaar en boekhandelaar, meegenomen naar deze geheimzinnige, verborgen wereld van verhalen. Vanaf dat moment neemt Daniels leven een wending die hij niet had kunnen voorzien. Hij mag een boek uitzoeken en kiest De schaduw van de wind, geschreven door een zekere Julián Carax. Het boek laat hem niet meer los, ook al schudt de wereld tijdens het grauwe Franco-regime om hem heen op zijn grondvesten. Hij wil alles weten over het boek en de schrijver. En merkwaardigerwijs lijken alle mensen die hij ontmoet, ook de vrouwen op wie hij verliefd wordt, deel uit te maken van het grote spel waarvan het boek het middelpunt vormt.
Uit liefde voor het leven;Benoite Groult
Op een dag ontmoet Marion een woest aantrekkelijke Ier, Brian. Ze stort zich in een gepassioneerde affaire, ook tegen haar eigen verwachtingen in. Ze had zich jaren geleden al neergelegd bij het feit dat haar huwelijk niet zo gelijkwaardig was als ze van tevoren had gehoopt, en dat trouw zijn iets anders betekent voor mannen dan voor vrouwen. Maar nu, met Brian, gaan de verhoudingen langzaam schuiven. Marions moeder Alice, ooit voorvechtster op het gebied van de vrouwenemancipatie, heeft zo haar eigen problemen. Ze is in de tachtig, maar verwerpt ze het idee dat ze te oud zou zijn. Te oud om pittige stukken voor een vrouwenblad te schrijven, te oud om een computer aan te schaffen, te oud om haar kleinkinderen goed te begrijpen Ze weigert zich door haar leeftijd te laten hinderen, ondanks alle hindernissen die de moderne tijd met zich meebrengt.
Te voet naar Jeruzalem; Sebastien de Fooz
Sebastien de Fooz vertrok in maart 2005 te voet van Gent naar Jeruzalem. In 184 dagen legde hij 6000 kilometer af en doorkruiste hij 13 landen. - Bij zijn vertrek had hij slechts 50 euro op zak. Op zijn tocht liet hij zich vooral leiden door het onverwachte én door de hulp van mensen. Dat leidde tot talloze boeiende ontmoetingen. - Onderweg sliep hij bij christenen, joden en moslims en ontdekte op die manier wat deze drie wereldgods diensten verenigt. - Dit boek brengt het relaas van een moderne pelgrimstocht waarbij allerlei maatschappelijke vooroordelen stap voor stap ontkracht worden en persoonlijke angsten overwonnen. - De auteur ging op stap met een kleine videocamera. In de loop van 2006 wordt het relaas van zijn tocht in meerdere afleveringen getoond op de VRT.
Het nut van het verleden; Marc Reynebeau - Het nieuwe boek van Marc Reynebeau is integraal gewijd aan zijn grote passie: de geschiedenis en hoe mensen daarmee omgaan. - Wanneer iemand in het publieke debat historische feiten aanhaalt, gebeurt dat zelden zonder ideologische of politieke bijbedoeling. Voortdurend krijgt de geschiedenis spektakelwaarde en wordt ze gebruikt of misbruikt. Door de overwinnaars, die de geschiedenis schrijven, of door de verongelijkten, die hun versie van de feiten op het voorplan willen brengen. Denken we maar aan de 'mythe' van de vreemde overheersers in Vlaanderen, de vieringen van 175 België en 700 jaar Guldensporenslag, 'het geheim van Leopold III' of de discussies over ons koloniale verleden.
Leterme uitgedaagd; Filip Rogiers (in gesprek met Yves Leterme)
Dit is het verhaal van de rijzende ster van onze nationale politiek - Yves Leterme, zoon van een schilderbehanger, en een laatbloeier in de politiek, voor wie cijfers lijken te primeren op ideologische bevlogenheid. Tot tweemaal toe onderbrak hij zijn politieke parcours voor een job buiten de Wetstraat. Het waren achtereenvolgens de dioxinecrisis in 1999 en de voor CD&V tegenvallende verkiezingen van 2003 die Leterme uiteindelijk omhoogstuwden. - Yves Leterme in gesprek met Filip Rogiers, openhartiger dan ooit. Een boek over de weg van Flanders Fields naar het Martelarenplein, vol nieuwe inzichten over cruciale jaren in de Belgische politiek: het einde van veertig jaar CVP, de 'vuile oorlog' tussen CVP/CD&V en VLD, de paarse jaren en de uitdagingen voor de toekomst. - Met aandacht voor de communautaire hangijzers: wat met Vlaanderen, België en Brussel na 2007? - Het mens- en maatschappijbeeld van een intrigerend politicus
Mokerslag;Bart Van Lierde
,,Ik zag alleen maar hoe mijn moeder als een pop tegen de muur beukte.'' Yoeri is een jongen van twaalf. Zijn vader slaat zijn moeder en verkracht zijn zus. In het rauwe boek Mokerslag van de jonge schrijver Bart Van Lierde loert een gezinsdrama om de hoek.
We verklappen het nu al. Yoeri, de jongen van twaalf, vermoordt iemand. Waarmee moordt hij? Dat leest u op de eerste pagina. Wie vermoordt hij? Dat leest u pas op het eind. Maar ondertussen leeft u, als lezer, in het hoofd van de twaalfjarige jongen Yoeri. Eén ding is zeker. Hij neemt de woorden van zijn moeder 'dat ze pas rust zal hebben als vader in zijn graf ligt. Letterlijk.
Je moet van goeden huize zijn om op oudejaar, meteen bij het wakker worden opgestoten te worden in de vaart der volkeren en 'hoezee, hoezee' te roepen omwille van het nakende planetair orgasme. Je moet de naam Rotschilt of 'de Mora y Aragon' in je wapenschild dragen en geridderd zijn in de orde van Leopold ende tevens die van het Gulden Vlies. Met mijn eerder bescheiden komaf was het veeleer in slow motion dat het historisch belang van deze dag tot mijn anders zo wakkere grijze hersenmassa doordrong. En in hetzelfde gezapige gangetje, bereidde ik mij voor op de publieke catharsis die het hoogtepunt moest vormen van een jaar vol met kommer en kwel, verboden passies en beuzelarijen.
Om tien uur rinkelde de telefoon. Zoonlief was aan de lijn. Of ik nog wat van die Antwerpse handjes wou meebrengen, als het even kon. Neen, niet van die speculosen imitaties met kaneel. The real Mc Coy van witte of zwarte chocolade. Tuurlijk wou ik dat! Wie zou ik zijn als ik mijn eigen vlees en bloed niet de hand vol met het heilzame serotonine zou reiken. Over de trip naar Leuven, de thuisbasis van mijn oogappel, kan ik verder kort zijn. Mijn buurvrouw op de trein parkeerde doodgemoedereerd haar contrabas op mijn schoot zodat ik voor de rest van de trip met een black out zit als een immens zwart gat.
Toen ik in Leuven toekwam kuste ik de grond. Niet omdat er grenzen zijn aan de talrijke deugden van seriële monogamie. Evenmin uit adoratie voor het verenigd papendom dat 's werelds landingsbanen telkens weer aan de godvrezende lippen drukt...Wel omdat Leuven de stad is 'waor assek zen gebore' en twintig jaar voorbeeldig burgerschap met eervolle vermelding in de stadsarchieven inschreef. Inderdaad, lieve mensen, als een meeuw op een stort leefde ik jarenlang in de baronie van Louis Tobback. Al was dat gelukkig net voor de tijd dat hij een uitwijzings- en repatriëringsbeleid begon te voeren voor vreemde eenden in de bijt. Hier zag ik de eltite van de toekomstige generaties groot worden. Frank Vandenbroucke in zijn rebelse jaren. Voorman van de trotskisten en meestal gehuld in een Palestijnse sjaal. Ook toen al had hij aanleg voor pyromane neigingen. Al beperkte die zich tot het aansteken van het revolutionaire elan van duistere groupuscules. Wim Schamp was destijds een studentenleider en had toen al een klep en een ego als een industrieel zelfreinigende bakoven. En Dirk Van Den Bulck, heden hoofd van het Commissariaat Generaal voor Vluchtelingen en Staatslozen liep daar ook briljant te wezen. Dirkje? You could alwas find him in the kitchen at parties, zo schuchter was hij. Zijn lamsvlees met spruiten was evenwel succulent. En dan had je nog... en.... en.....Maar ik dwaal af. Waar staan de wegwijzers? Juist, ja....
Mijn zoon gooide de klink van de voordeur van zijn Villa Kakelbont ergens midscheeps in mijn ribben nadat ik de Radetsky-mars op zijn bel had geroffeld. Maar dit volstrekt pijnloos en terzijde. 'Dag make, dag make,' zei hij enthousiast. (Sinds ik 50 ben, ben ik een diminutiefje, groempf). Even later verscheen ook zijn Dulcinea ten tonele. Zij zag er waarlijk oogverblindend uit in haar rode avondjurk. En voor ik het wist lag het groene monster dat jaloezie heet alweer op vinkenslag. De 10 geboden van de ideale schoonmoeder die ik zo zorgvuldig had ingestudeerd, werden met één druk op de knop 'delete' uit mijn geheugen gewist.
In deze lichtelijk mentaal labiele toestand werd ik door mijn lieveling naar de gedekte tafel gedirigeerd. De goddelijke Dulcinea zweefde alras naar de keuken om haar culinaire hoogstandjes ten dis te toveren. Het verorberen van het voorgerecht veroorzaakte godzijdank geen noemenswaardige incidenten. Echter...niet zodra stond de groentenkrans met rosbief op tafel of de poppen gingen aan het dansen. Er deed zich bij mij een mentale dijkbreuk voor die het schoonmoederlijk venijn tsunamigewijs over de hoofden mijner disgenoten uitstortte. 't Moet zijn dat het Hooglied van Salomon met toeters en cimbalen het gehoor van mijn aspirant schoondochter overschreeuwde, want zij bleef minzaam glimlachen telkens ik venijnige sms-jes in de richting van haar cybernetische stuurcabine zond.
Toen Dulcinea de pommes duchesse opdiende en daarbij terloops opmerkte dat deze bereid waren met totale veronachtzaming van de goniometrische verhoudingen van de gezonde voedingsdriehoek, id est met veel hoeveboter en volle room... brak mijn spraakwater. Dat mijn jongen een gevoelige lever had, zei ik, en geen vette dingen kon verdragen. Dat hij in deze barre tijden bijkomende vitamientjes nodig had, met name C, B2 en B1 10. En dat ze eens moest ophouden met flanellen hemden te kopen, want dat hij daarvoor allergisch was. Ik keek haar daarbij in de ogen als een Schicksalgodin die uit de onderwereld was ontsnapt. Op Dulcinea's snuitje dansten ongeloof, ontzetting en gekwetstheid in staccato een stoelendans. Vreemd genoeg was dat de weerspiegeling van wat zich onderhand ook in mijn innerlijke huishouding afspeelde toen het pathetische van de situatie tot mij doordrong. Plotseling voelde ik zoiets als medelijden. Van de weeromstuit besefte ik dat wij vrouwen onze eigen doemscenario's schrijven door met elkaar in de clinch te gaan voor een plaatsje vooraan in de pikorde. Dat wij elkaar met ons gedecanteerd venijn de das omdoen en dat alleen mannen daar beter van worden. Dulcinea was mooi en begaafd. Die combinatie alleen al was dodelijk. Mooi tot daartoe. Maar én..én? Zij zou ongetwijfeld nog vele fiolen van vrouwelijke toorn over zich uitgestort krijgen. Zij zou gepest worden op het werk. Zij zou volwassen worden temidden van stellingenoorlogen en achterhoedegevechten. Haar marktwaarde zou voortdurend aan devaluatie onderhevig zijn. Vrouwen zouden over haar spreken in termen van: ja, ze is mooi, maaaaaaar: dom, onbetrouwbaar, labiel,... en meer van die fraaie dingen. En ik zou nog wat olie op het vuur gooien? Geen sprake van. Terwijl ik dit alles bedacht zat mijn zoon zichtbaar te genieten van de atavistische strijd die er om hem geleverd werd. Een gelukzalige smile op zijn gezicht verried psychedelische hoogten. Aan dit gratuite triomfalisme moest voorgoed paal en perk worden gesteld, besefte ik, alvorens het zich definitief in zijn chromosomen kon nestelen.
'Sorry, zei ik tegen Dulsjie, de menopauze speelt mij soms parten. Af en toe dansen mijn hormonen de Sint-Vitusdans. Geeft niet hoor, antwoordde ze sec, de hormonenmaffia zit er misschien voor iets tussen. Tegen een paardenspuit aangelopen, of zo?
Die zat. Ik ook. Maar daar wilde ik verandering in brengen. En wel meteen. Wat dachten jullie van een bezoekje aan de kersmarkt, vroeg ik. Daar hadden ze wel oren naar en even later gingen we op stap.
De Leuvense kerstmarkt was een gekloonde versie van de miskleunen die overal elders in ons landje de stadscentra in Beierse operettes omtoverden. Houten chaletjes, gezinspakken met glühwein en weihnachtsstollen, het voltallige ledenbestand van de Bond voor Grote Gezinnen. Kortom: alle redenen om een blik parelfrisse wintervreugde open te trekken gaven acte de présence. Opvallend was wel dat ook hier de commercie de Scharzwaldromantiek begon te verdringen. Het paar aan mijn zijde genoot evenwel zichtbaar van elkaar en van de talrijke verlokkingen die voor hun neus in de aanbieding lagen. Hij kocht een pluchen rendier voor haar. Zij voerde hem met zandgebak en tonnen ovenwarme charme. Ik stond erbij als een moeder die uit haar ambtelijke functies was ontzet en geen verweer mocht inbrengen tegen de aanslagen op haar spruits' fysieke conditie. Het was een beproeving zonder weerga. De dramatische intro van het Stabat Mater (lacrimosa) van Pergolesi vulde geleidelijk aan mijn hele wezen. Maar met de kadaverdiscipline van 'zij die gaan sterven' hield ik de tanden op elkaar.
Gelukkig liepen we T. tegen het lijf die ons een drankje aanbood in een nabijgelegen café. Daar kletsen we een eind weg tot het tijd werd om het vuurwerk te gaan bewonderen. Wegens het slechte weer liep dat deel van ons programma met een sisser af. De vuurpijlen geraakten niet voorbij het stadium van 'sfeer en fun met het meisje met de zwavelstokjes'. Mijn zoon sloeg zijn warme winterjas om de schouders van Dulcinea. 'Niet doen,' wilde ik schreeuwen, zijn vatbaarheid voor verkoudheden indachtig. Maar ik beet op het puntje van mijn tong. Schoonmoeder zijn? Het is voorwaar geen sinecure.
PS. Voor de puristen onder ons... mijn schoondochter is een schat van een kind en bovendien erg verstandig. Maar een mens moet toch ergens een uitlaatklep vinden voor zijn opgekropt venijn.
Bent u voor of tegen de herinvoering van de prachtige woorden 'vierklauwens', 'redekavelen', 'verwatenheid'. Bij voldoende interesse lanceer ik een actie om deze terug op te waarderen!
