Ik ben Stien
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is integratiewerkster.
Ik ben geboren op 24/10/1956 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, politiek, kunst, reizen,.....
Ik hou er van om dingen scherp te stellen, uit te vergroten. Niet alles wat hier staat strookt dus met de werkelijkheid.
Stiens' Kitchen
dank zij mij staat hier geen andere onzin
22-11-2007
Menck
Heb ik iets gemist of zo? Kan iemand mij vertellen wat er met Menck gebeurd is?
Het is niet de gewoonte, maar voor een keer plaats ik een foto bij deze column. Hij komt uit Gazet van Antwerpen van dinsdag. U ziet de negentienjarige Abdel El Mouhmouh met zijn vriend Brahim, de uitbaters van Delicious, een broodjeszaak in de Antwerpse Lamorinièrestraat. Vorige zondag is hun zaak tot spaanders geslagen.
'Letterlijk', schrijft de krant. 'Niets bleef heel, niet de eieren in de keuken, geen enkele stoel of tafel, noch de lampen tegen het plafond. De lederen zitjes van de zes barkrukken zijn opengesneden. De leuningen en zitjes van de zestien andere stoelen zijn net als de vijf tafels en de twee staantafels diep bekrast. De vrieskast voor ijsjes werd uit het stopcontact getrokken en opengezet. De frisdrankenkast werd beklad en een snoeprek op de grond geworpen. In het toilet verbrijzelden de vandalen de spiegel, maar ook het meubel onder de wastafel en de handdoekenautomaat moesten eraan geloven. Net zoals in de keuken en achter de toonbank hangt de plafondverlichting op halfzeven. Niets hebben de vandalen ongemoeid gelaten. Dat blijkt nog eens in de gelagzaal, waar een wit babystoeltje zwart werd gespoten.
De enige reden waarom de glazen toog heel bleef, is omdat de vandalen er 'makkak' op spoten. Op de muren staan nog 'weg', 'aap' en 'fock islam'. De titel van het stuk: 'Verbijsterend racisme.' Inderdaad.
Al even verbijsterend is het dat dit bericht een eenzame dood stierf. Geen enkele nieuwszender, geen enkele andere krant vond het de moeite om hier aandacht aan te besteden. Jawel, ik lieg: Het Laatste Nieuws bracht het op zijn regionale pagina's, als Antwerps fait divers. In de nationale editie was het negen zinnen waard, zonder foto. Het Nieuwsblad had er vier zinnen voor over, De Standaard twee (!), allebei regionaal, allebei zonder foto. De Morgen, heraut der verdraagzaamheid: niets. Het Nieuws, Het Journaal, Koppen en Telefacts: nada.
Eerst dacht ik: misschien wordt Gazet van Antwerpen op geen enkele redactie gelezen. Maar dat kan niet, want dan zou dit bericht nergens opgedoken zijn, zelfs niet minuscuul. Toen dacht ik: ze vinden het verwaarloosbaar, want het komt niet vaak voor. In de paar stukken benadrukt de politie dat ze zo'n extreme vorm van racistisch vandalisme gelukkig nog nooit meegemaakt heeft. 'Meestal beperkt het zich tot een hakenkruis op de buitenmuur.' Het zou een argument kunnen zijn. Maar maïsdieven, kom je die zo vaak tegen? Waarom zitten die dan al een week in mijn nieuws?
Ik kan eigenlijk maar één reden bedenken. Niemand vond dit de moeite omdat het gaat om racisme tegen Marokkanen. Was dit een joodse winkel, de Kristallnacht zou erbij verbleekt hebben. Was dit een Panos, het zou Bin Laden zélf geweest zijn, die wraak nam op de onreine smos martino.
Nu het om Marokkanen gaat, denken de voor 99 procent blanke redacties: mja, racisme... dat kennen we. Straks blijkt dat die Abdel iemands zus onteerd heeft. Straks blijkt de dader een schizofrene autist met de ziekte van Tourette. En dan mogen wij schrijven: het was geen écht racisme, toch niet voor de volle honderd procent.
Een interessante les is het wel. We hebben het gehad met racisme. Zelfs als het zich dermate agressief en schokkend vertoont, interesseert het ons niet. We geloven er niet meer in. Dat is nu wel duidelijk.
En omdat het bijna kerstmis is, laat ik een paar vrome oprispingen op jullie los. Stort neer ter aarde, o morrend volk, en bekeert u voor het te laat is. Desnoods tot de gouden Mammon, maar doe iets! Het is vijf voor twaalf. Enjoy the meal anyway!
Bukowski is in mijn ogen de literaire versie van Paul Potts: 'from rags, to riches'. Verguisd en gejudast in zijn jeugd, beroemd en op een sokkel gehesen toen de schrijver in hem tot volle wasdom was gekomen. Maar wist u dat die lelijke, pokdalige, zuipende, rondneukende, soms degoutante Bukowski ook gedichten schreef. Dat hij naast stoned en dronken, ook wel eens lyrisch werd, en naar de gevleugelde pen greep! Dat weet ik uit de eerste hand van Wannes Van De Velde. Je weet wel, die moderne vagant die de gewiekte woorden: 'een zanger is een groep' over de tong liet rollen. Wel die Wannes is hier vriend aan huis en woont in deze buurt. Vanmiddag nog stond hij aan de toog van het trefcentrum een keuninkske te drinken, pal voor de vrouwelijke buste, die ter ere van hem het opschrift Wannes' mummy heeft gekregen. Tussen haakskens, hij zag er terug patent uit. Dat was een jaar geleden wel even anders. Chemotherapie had zijn helmboswuivend kapsel tot een Sahel-landschap herleidt, en zijn gezicht had een gelige tint die weinig goeds voorspelde. Maar het ergste leed schijnt nu geleden. And guess what. Wannes schonk ons een legaat van boeken voor onze huisbibliotheek. Een van die boeken is dus 'Septuagenarian Stew, Stories en Poems van Charles Bukowski. Niet voor niets heeft Wannes een zwak voor Bukowski. De eerste zin van Wannes' eigenste boek 'De klank van de stad' luidt: 'ik ben beginnen zingen uit onmacht, omdat ik op geen andere manier mijn frustratie gepotloodvent kreeg. Idem dito voor Bukowski. Ook die greep uiteindelijk naar de pen om zijn rancune gestalte te geven.Op de eerste pagina van Bukowski's boek staat in paarse letters de naam van Wannes gedrukt. En nu heb ik dit boek dus in mijn bezit...of wat dacht u! Een proeve van Bukowski's dichtkunst:
The strongest of the strange
you won't see them often for wherever the crowd is they are not
these odd ones, not many but from them come the few good paintings the few good symphonies the few good books and other works
and from the best of the strange ones perhaps nothing
they are their own paintings their own books their own music their own work
sometimes I think I see them-say a certain old man sitting on a certain bench in a certain way
or a quick face going the other way in a passing automobile
or there is a certain motion of the hand of a bag-boy or a bag- girl while packing supermarket groceries
sometimes it is even somebody you have been living with for some time- you will notice a lightning quick glance never seen from them before
sometimes you will only note their existence suddenly in vivid recall some months some years after they are gone
I remember such a one- he was about 20 years old drunk at 10 a.m. staring into a cracked New Orleans mirror
face dreaming against the walls of the world
where did I go?
Prachtig toch, ook ik heb altijd een zwak gehad voor 'the odd ones' die in een wereld van middelmaat het verschil maakten. Die twintigjarige zuipschuit die in de spiegel keek is uiteraard Bukowski zelf, die zich op die leeftijd in de vernieling leefde.
Hallo, gelieve dit blog niet te verwijderen aub. Ik heb net gemerkt dat ik geen reacties meer kan ingeven of lezen. Is dat automatisch zo als je blog een tijdje stilligt?
Bent u voor of tegen de herinvoering van de prachtige woorden 'vierklauwens', 'redekavelen', 'verwatenheid'. Bij voldoende interesse lanceer ik een actie om deze terug op te waarderen!
