Come on baby let me see what you're hiding underneath
Morgen is het de grote dag. Ik zal voor de eerste keer een hele dag lesgeven plus daarbij voor de eerste keer in het vijfde leerjaar. Ik heb er enorm veel tijd en werk in gestoken dus ik hoop dat het goed zal lukken. Als je deze blog leest, denk dan eens aan mij en vraag je of hoe het zal geweest zijn. Ik ga niet te veel vertellen over school, anders maak ik mezelf alleen maar meer zenuwachtig.
JA! Ik ben zenuwachtig. Maar nog niet extreem, ik denk dat dat morgen pas zo zal zijn. Iemand een middeltje zodat ik mijn zenuwen onder controle kan krijgen? Genoeg over school.
A stuurde me daarnet een sms dat ze blij was dat ze in mijn blog voorkwam. Ik wist niet eens dat A mijn blog las maar het is wel fijn. Ik weet nu echt al van enkele mensen dat ze mijn blog dagelijks lezen. Soms krijg ik opeens een sms met een reactie waarvan ik totaal niet weet waarover het gaat. Vaak blijkt het dan over mijn blog te gaan. Of er worden dingen tegen me gezegd waarvan ik denk: "Dat heb ik helemaal niet tegen jou verteld." Maar dat ze dat dan ook weten door mijn blog. Nu goed.
Het is trouwens grappig om te zien dat de mensen steeds dezelfde dingen vragen. Degenen die toegeven dat ze mijn blog lezen en er met mij over praten, vragen niet veel later of ze er terug in zullen voorkomen. Niet met de vraag of ik hen vermeld heb, maar eerder met een hint of ik hen wil vermelden. Ja, A is daar één van, maar zij bedoelde het eerder als grapje. Maar ik wou haar sowieso al vermelden, zelfs voor dat ik haar smsje had gekregen. Meer daarover later. (Nu ben je nieuwsgierig he, A? Ik weet het wel, lees snel door tot je een A tegen komt!)
Ik kwam vandaag E tegen toen ik op de bus stond te wachten. Ik keek net naar mijn gsm om het uur te checken toen ze zowat op mij kwam afgesprongen met de boodschap dat ik niet populair was. Helaas had ze gelijk, al had ik die dag wel al enkele smsjes ontvangen. Namelijk van M, van J (:)) en van Ka. Zij had er nog geen vertelde ze me, dus ik WIN!
We zaten samen op de bus en vertelden allerlei dingen die in ons opkwamen, maar ik heb wel wat afgelachen. Ik vind die echt tof. Toen ze daar zo zat te lachen, moest ik even aan P denken. Ik vind dat hun gezicht echt op elkaar lijkt, en dat deed me weer beseffen dat ik hem eigenlijk een beetje mis. Het zou toch fantastisch geweest zijn als wij elkaar nu nog altijd een koppel zouden kunnen noemen? Zondag zou het één jaar zijn... Dat even terzijde.
Toen E moest afstappen, kreeg ik een sms. Ik was blij! Twee keer raden wie het was... Nee, niet J. Het was E. Met de boodschap dat ik nu wel populair was. Ondertussen had ik daar al iets voorgehad op de bus ook...
Ik zette me op E haar plaats omdat ik het stom vind om achteruit te rijden als er drie plaatsen voor en naast jou vrij zijn. Ik zette mijn boekentas dus naast mij en ondertussen las ik de sms. De bus reed verder en deed dat in schokken zoals die altijd doen en opeens hoor ik een keiharde BOOOEEEM. Ik keek naast mij en mijn boekentas was verdwenen.
Ik had ook al opgemerkt dat die twee kleine vriendjes van in S zijn klas op de bus zaten. Ze keken me aan met een smile van hier tot ginder en ik raapte mijn boekentas, die in het midden van de gang lag, op. Toen ik dichter kwam, mompelde die ene blonde (die eigenlijk 'ni mis' is) expres te luid: "Dat is lomp zijn eh..." Hij vervangde echt de reactie van S die er niet was. Hij was waarschijnlijk niet naar school geweest want anders was hij er ook bij geweest. Ik had me eigenlijk een beetje verheugd om S te zien want ik weet dat ik dat op maandag doe, maar hij was er dus niet bij.
Over A dus. Zij moet samen met de moeder een les geven en daarom hadden ze afgesproken bij de moeder thuis. Ik had al een verhaal gehoord van J, dat ze hadden afgesproken om tien uur en dat ze daar tot drie uur had gezeten. Later bleek dat het eigenlijk twee uur was, maar dat is een klein detail. In die vier uur dat A daar zat, heeft ze niets van eten gekregen, wat ik écht niet kunnen vind! Ik bedoel, als je met de middag iemand uitnodigt, dan vraag je toch of die wil meeeten! Of dan maak je op zijn minst iets klaar!
Als er bij mij mensen langs komen, worden die altijd volgepropt met eten en drinken. Is het niet door mij, dan zal zeker de mama vanalles aanbieden. (MIJN mama, niet dé moeder)
Nu goed. Vrijdag moesten ze nog iets bespreken en A ging weer mee naar huis. A had al honger van in de middag, dat weet ik nog goed want ik had net hetzelfde. (Dat is écht niet grappig!) Ik zat op de 100-dagenshow toen ze mij stuurde dat ze nog steeds niet had gegeten. Toen was het iets voor zeven uur. Ik had zo medelijden met haar en dat vergrootte nog toen ze zei dat ze zeker nog een uur moest wachten omdat er niemand thuis was.
Opnieuw de schuld van de moeder. Ze heeft trouwens dingen zitten zeggen die helemaaaal niet kunnen. Hier ga ik verder nu niet over uitweiden. Maar toch vond ik ze grof. Ik vind dat je zo'n dingen niet doet.
Het is al laat, en het wordt steeds later, dus ik denk dat ik maar eens ga slapen. Ik hoop dat ik niets vergeten ben voor morgen en dat jullie eens aan mij zullen denken. Wens me veel geluk! Dat doe ik in ieder geval ook voor mijn hele klas.
Ik herinner me een schattig ding dat P ooit eens zei. Het kan dat ik het al eens verteld heb, excuses daarvoor.
"Doe mij eraan denken dat ik straks mijn pil inneem." "Hoe? Jij neemt je pil toch op zaterdag normaal...?" "Ghihihihi!" P kijkt verdwaasd. "Liefje... Ik moet mijn pil elke dag nemen eh, anders..." "Jaaajaa jaaa, tis al gooooed!"
Dat doet me eraan denken dat F ook zoiets had gezegd. "Heb je al een pilletje geprobeerd?"
Wtf, weten die jongens dan écht niet hoe dat werkt?!
21-03-2011 om 23:13
geschreven door Sterprinses
20-03-2011
When you see my face, I hope it gives you hell
Toch nog even laten weten dat hij me nog had gestuurd. Het was zoiets als: "Ik heb u niet meer gezien! Ö x". Ik begon mijn uitleg te doen en hij daarna ook. Hij was nog naar me op zoek geweest, net als ik had gedaan. We zouden elkaar mislopen hebben.
Toch was ik blij dat hij stuurde. Ik kreeg een sms en ik dacht: "EINDELIJK!" want ik was niet van plan geweest hem te sturen, ik was teleurgesteld en als hij dat ook was, moest hij maar sturen. Ik nam mijn gsm dus en het was V. Maar daarna was het van dat hoor! En dat maakte me des te blijer.
Daarna bleven we sturen en ik was de bui van daarvoor al helemaal vergeten want hij had mij het gevoel gegeven dat hij carede. Hij zei écht iets liefs dat me helemaal deed smelten. Ik schets even de situatie. Ik moest percé met B mee om drinken. Dat wou ik even gaan melden tegen hem maar ik vond hem al niet meer terug. Op datzelfde moment moet hij ook naar mij op zoek zijn geweest om te vragen of ik niet mee iets wilde gaan drinken. Niet met hem alleen natuurlijk maar met de jongens erbij. (Ik denk er nu juist aan: moest hij het mij komen vragen zijn, zou ik toch wel heel hard getwijfeld hebben.) Ondertussen stond ik dus bij de drank. V was er ook en opeens kwam L erbij. Hij zei dat hij en de jongens iets gingen gaan drinken en hij vroeg of we niet meegingen. Ik negeerde het en V vroeg aan mij of ik niet meeging. Ik zei vlakaf af nee en ze vroegen me waarom. IK DOE DAT ECHT NIET GRAAG!
Toen was ik op weg naar de gang omdat B me al voor was gegaan. Ze had gezegd dat ik naar daar moest komen omdat het daar veel frisser was. 1) B was daar helemaal niet te bespeuren en 2) V was niet gevolgd. Gevolg: Ik stond daar alleen. Ik ging dan maar bij de meisjes en vroeg waar de rest was. Ondertussen had ik ook S al gestuurd.
Toen zag ik B en S opeens staan bij mevrouw VW. We gingen erbij. Praatje van hier, praatje van daar.
B en ik gingen naar beneden. Enkelen volgden. Maar mijn J was weg. En V ook. Het kon maar één ding zijn: ze zaten al op café zonder dat ze afscheid hadden genomen van mij.
Was J er niet meer, dan kon ik daar ook niets meer doen. Ik besloot naar huis te gaan.
Maar goed! Het lieve wat hij dus stuurde was zoiets als dit: "Allee K, je had moeten meegaan! Gewoon om bij mij te zijn." Ik wou wel bij hem zijn en vertelde hem dat ook, maar ik haat op café gaan. Ik zei hem ook dat ik niet kan drinken op commando. Druk zetten op dat flesje dat uit moet. Ik ben sowieso al iemand dat niet zo veel drinkt. En dan krijg ik dat flesje niet leeg en... ARGHH! Hij antwoordde dat ik niets moest drinken waarop ik dan weer zei dat dat onbeleefd was... En zo gingen onze smsjes door.
Ik vind het leuk dat we elkaar vrijdag terug zien. En dan zal ik wél met hem praten! Wel goed was dat P er nu niet was, hopelijk is hij er dan ook niet. Ik wil hem nog steeds niet tegenkomen. Het zal mij kwetsen en ik zal niet normaal kunnen doen tegen J. Erger nog, ik zal beginnen zagen over P tégen J! Dat is het laatste wat ik wil, dat heb ik al genoeg gedaan. Soms doe ik dat nog, maar ik probeer dat echt niet te doen. Tegen niemand trouwens.
Volgende week is het een jaar geleden dat het bijna gebeurde. Ik ging niet naar het praatcafé maar naar uitleg voor mijn mogelijke studiekeuze. P ging niet want voor de richting die hij wilde studeren, hadden ze niemand gevonden. Ik zat redelijk lang binnen omdat ik echt wilde vergelijken met lager en kleuter. Toen ik buiten kwam, zag ik dat ik een sms had van hem. "Ik heb u zien zitten! Ö x" Ik kreeg het meteen warm, hij was hier geweest! Ik smste zo snel mogelijk terug in de hoop hem nog te zien. Hij was daar geweest om zijn vrienden op te halen. Ik had zo een spijt dat ik hem niet had gezien! Ik had er naar uitgekeken dat er iets zou gebeuren! Wanneer kon ik anders mijn kans grijpen?
Een dag later was het feestje van B. Hij was niet gevraagd, maar toch bleef ik hem smeken of hij niet zou komen. Op het feestje zelf, zag iedereen dat ik de hele tijd aan het smsen was en niet veel later had ik aan iedereen toegegeven dat ik smoor was op P.
P kwam niet, hij moest trainen, zou daarna bij zijn vrienden gaan. Ik had het al aanvaard dat ik hem niet zou zien. Maar hij bleef wel smsen. En het werd steeds duidelijker dat hij hetzelfde voelde voor mij. "Ik ook bij jou zijn maar ik wil je liever alleen zien..."
Iedereen kreeg het bericht te lezen en ik bleef aandringen of hij niet even wou binnenspringen. Ik kreeg mijn zin. Hij zou komen, maar wel maar eventjes!
Eindelijk was het zover. Hij smste dat hij er was en ik ging opendoen. Ik was zo blij dat ik hem zag dat ik hem bijna een kus op de mond gaf!
Hij ging niet lang blijven maar toch zaten we daar drie uur naast elkaar in de zetel. Ik zweette en bibberde van de adrenaline die door mijn lijf stroomde. We zaten goed dicht tegen elkaar, maar ik deed niets. Ik durfde niets. Ik durfde hem zelfs niet aankijken, we zeiden bijna geen woord. Ik amuseerde me wel en vertelde wat ik zag als ik iets grappigs vond. Hij deed hetzelfde.
Na één uur naast elkaar te zitten, nam hij (eindelijk) mijn hand. Hij begon ermee te spelen en na een tijdje zaten we gewoon hand in hand. Ik kan niet beschrijven wat er in mijn lijf tekeer ging! Het was P! P! P! P!!! P hield MIJN hand vast!
Nog een uur later kwam hij dichter bij mijn gezicht. En dan ineens... kuste hij mij. Ik was zoooo gelukkig. Iedereen was blij want het was eindelijk gebeurd en je kan niet geloven wat er omging in mezelf. Telkens ik naar hem keek, kuste hij me omdat hij niet kon verdragen dat ik naar hem staarde. Maar hij was zo mooi en nu hij me gekust had, mocht ik naar hem staren! Hij voelde hetzelfde als mij! Wie had dat kunnen denken?! Iedereen blijkbaar. Behalve ik. Daarom dat ik zo gelukkig was.
Weer een uur verder, herinnerde hij mij eraan dat hij eigenlijk nog ergens naartoe moest. Ik was toen nog niet op de hoogte van het vrijdagavondse ritueel met zijn vrienden. Maar hij had zijn vrienden wel gelaten voor mij. Het is niet te geloven hoe dikwijls P en ik het daarover hebben gehad. Dat we beiden zo blij waren dat hij uiteindelijk tòch naar het feestje van B gekomen was en dat we er beiden nog geen spijt van hadden.
Ik heb er nog steeds geen spijt van en ik hoop hij ook niet.
We besloten dus naar huis te gaan en we gingen alle twee tegelijk weg. Velen hadden verkeerde gedachten maar wij waren alle twee zo gelukkig.
We stonden op de gang en deden in stilte onze jassen aan. Toen we die eindelijk aanhadden, nam hij me vast en begon hij me vurig te kussen. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt, het was zo intens dat ik ineens tegen de voordeur werd geduwd. We bleven maar kussen tot we verstoord werden door de bel. We stopten en iemand deed de deur van woonkamer open om de deur te komen opendoen. We werden 'betrapt' en de deur werd meteen terug dicht gedaan. Ik duwde P van me af, legde mijn haar goed en deed de deur open. Het was mijn mama. Die P en mij zag staan.
We stapten naar buiten. Ik gaf hem nog een snelle kus en beide vertrokken we. Ik met de auto, hij met de fiets. Daarna volgden nog enkele smsjes. Ik kon niet geloven wat er die avond gebeurd was. P had dezelfde gevoelens. Hij liet me weten dat hij het nog nooit zo 'neig' had meegemaakt. Ik had hetzelfde.
Om het met zijn woorden te zeggen: We waren voor elkaar gemaakt.
20-03-2011 om 23:13
geschreven door Sterprinses
18-03-2011
Did I dissapoint you? Or let you down? YES!
Ik kan eigenlijk maar één ding zeggen en dat is dat ik een beetje teleurgesteld ben. Het enige wat ik kreeg was een veelbelovende lach toen ik naar hem toewandelde, een kus en drie zinnen. We hebben niet eens afscheid genomen van elkaar.
Ik zei tegen B: "Ik ben al blij dat P hier niet is!" Waarop zij antwoordde: "Wie niet?!" Ik was blij dat ze mij zo steunde maar toch deed het mij een beetje pijn. Niemand denkt er bij na hoe graag ik die nog zie.
Ik heb mezelf erop betrapt dat ik toch echt nog veel aan hem denk. In mijn dromen komt hij nog steeds op de achtergrond voor. Ik zie niet zijn gezicht, maar hou bijvoorbeeld een papiertje vast waar zijn naam op staat.
In het echt krijg ik steeds voorwerpen in mijn handen waar de letter P op staat. Ik denk dan steeds: "Het is een teken!" en nog geen seconde later denk ik dan aan hoe hij deed op het galabal. Dat helpt alles echt te relativeren.
De 100-dagenshow was leuk, al hadden ze veel (echt letterlijke dingen) gestolen van vorig jaar. Het was leuk om te zien dat N zijn stukje van 'My humps' had gekregen. Ook de meisjes terug zien deed me deugd. En de jongens. Zonder P. Ik heb ook echt niks kunnen zeggen tegen S en M! Een kus heb ik gekregen, maar dat was ook alles. Van hen kan me dat nu minder schelen, al zijn ze toch dichter bij mij komen zitten om me speciaal die kus te kunnen geven en zijn ze op die plaats blijven zitten. Ik voelde me daar wel goed bij. Al zeg ik nu niet dat ze dit om mij deden.
Ik had er naar uitgekeken om hem terug te zien. Maar zoals ik al zei: "Ik ben een beetje teleurgesteld."
18-03-2011 om 22:43
geschreven door Sterprinses
16-03-2011
B, je wordt vermeld hoor :)
Wat ik gisteren eigenlijk wilde vertellen, heb ik dan helemaal niet meer opgeschreven. Ik kwam zoveel bijbaantjes tegen die me allemaal even interessant leken om aan jullie te laten weten. Ik begon mijn blog dus met dat ik met mijn mentor had afgesproken om twaalf uur. Mijn bus zou hier toekomen om 11u27, daarna was het nog een kwartier stappen naar het schooltje zelf, dus ik zou wel op tijd zijn. Ik ga altijd tien minuten op voorhand naar de bushalte. Ik heb één keer mijn bus gemist en dat was toen ik maar vijf mnuten op voorhand gegaan was. Gelukkig kon ik toen snel de fiets nemen en was ik nog op tijd. Ik moest gelukkig die dag in G. zijn en niet in A. Ik heb ook het geluk dat mijn bushalte nog geen 25 meter van mijn deur is. Maar goed. Je kent "De Lijn". Die zijn nooit op tijd. Mijn bus kwam maar niet en er stond ook geen volk. Het werd later en later en ik begon te denken dat ik mijn bus gemist had. Ik werd echt paniekerig, dat heb ik altijd als iets of iemand te laat is. Ik kan daar niet tegen. Ik haat wachten. Maar! Om 11u35 was hij daar dan uiteindelijk. Ja, lieve mensen, dat was 8 minuten te laat! Dat wil dus ook zeggen dat ik flink mocht doorstappen om op tijd aan het schooltje te geraken. Maar goed, ik was er nog op tijd, de poort werd juist open gedaan en ik kon rustig naar boven. Op de trappen kwam ik mijn klasje dan al tegen en enkele leerlingen kenden zelfs nog mijn naam! "Dag juf K!" De lieverds. Alhoewel. Degenen dat mij begroet hadden, kregen een flinke opmerking van de juf. Ik glimlachte naar haar en zij begroette me op dezelfde manier. Ik bleef maar wachten tot alle kinderen van de trap waren, zodat ik naar boven zou kunnen. Maar het waren kinderen van drie leerjaren, waar er telkens twee klassen van zijn. Maar goed. De juf keek nog eens achter haar en ze zei tegen mij dat ik al naar boven mocht gaan. Ja, het klonk wel een beetje grappig, maar soms heb ik gewoon van die momenten waarop ik dubbelzinnig denk. Ik kan daar gewoon niet aan doen. Excuses daarvoor dus. Ik wringde (wrong?) me dus tussen enkele dikkerds en ging naar boven. Ik moet wel vier of vijf trappen doen, dus er zal nog aan mijn conditie gewerkt worden! Gelukkig wist ik de weg nog naar mijn klasje. Ik wachtte voor de deur want ik vond het zo onbeleefd om naar binnen te gaan. Ik bekeek enkele kunstwerkjes die buiten de klas hingen en ook artikels die de kinderen blijkbaar zelf hadden gezocht. Dat wist ik omdat het nogal scheef was geknipt en slordig op een cursusblad was gekleefd. De artikels zelf waren wel interessant. Dan hoorde ik voetstappen en verscheen mijn mentor om de hoek. "Ga maar binnen hoor!" Maarja, dat is toch raar eh? Ik ging maar naar binnen. Pakte alles uit mijn boekentas wat ik bijhad en legde alles op een bank. Ze had al enkele lesvoorbereidingen bekeken, die ze zélf had afgeprint en waar ze enkele dingen had aan aangepast. Later gaf ze mij die ook mee, wat natuurlijk heel handig is, zo wist ik wat ik moest verbeteren. Veel kritiek was er niet op mijn lessen, ze vond ze goed. Wel kreeg ik enkele tips mee. Dan heeft ze me ook eens laten schrijven op het digitale bord. Dit is totaal nieuw voor mij en ik ben er helemaal nog niet mee vertrouwd. Voor elke les moet ik het bord wel eens gebruiken en voor één les zelfs de hele tijd. Ze toonde voor hoe ze erop schreef en liet het dan aan mij over. Ik schreef mijn naam. Het was raar! Het was leuk. Maar raar! En niet mooi. Het zal gewoon worden zijn. Ze leerde mij nog enkele dingen om met dat bord te doen. Daarna vroeg ze om welk uur ik volgende week op school zou zijn. Ik antwoordde toch vroeg genoeg omdat ik misschien nog enkele dingen moest klaarzetten enzo. Ik moest dan wel nog kijken welke bus ik kon nemen. Ze wist waar ik woonde en ze zei vanwaar zij moest komen. "Ik wil je anders wel komen ophalen hoor." Ik was verbaasd. Mijn mentor is zoooo lief! Nu komt ze mij volgende week ophalen. Hoe lief is dat niet? :D 'Ohja, ik rijd met mijn mentor mee.' Wahaaa! Dat wou ik gisteren dus nog vertellen. Het was trouwens niet de bedoeling dat mijn blog zo lang ging worden gisteren. Sorry daarvoor, er kwam zoveel in me op. Toch kreeg ik enkele smsjes: "Ja! Je blog staat erop! Yes!" Het was zo raar om zo'n reactie te krijgen. Maar ik was wel moe. Ik heb trouwens écht niet goed geslapen vannacht (of gisterennacht?). Hoe dat komt, weet ik ook niet. Hm. Maar goed. B vond het spijtig dat hij niet voorkwam in mijn blog. (He B?:p) Dus, nu zal ik speciaal voor jou eens iets schrijven ze.
"Zijn jullie een koppeeeeeel?" Wieweetdajong:). ¨"ÖÖ Daffy en Louise zijn een koppeeeeel!!!!" "Gaan jullie bij elkaar slapen in de tent?" Ja ze. - Seg, nu moeten wij echt bij elkaar slapen ofwa? * Jajong! - Mahja, das nog tof. (Je vond het maar al te leuk jong dat je bij mij mocht slapen!) * Ik ga slapen. Slaapwel! - Goh, ik ben ook moe seg, ik ga mee. (Toevalliiiiig?!!!) Lagen wij daar met twee. Na een tijdje rits open. Weg sfeer. 'Ik kom slapen.' Na een tijdje weer die rits open, kwam der daar nog enen bijgekropen. De twee meisjes in 't midden, de jongens aan de kant. Waarna er later nog eens mijn Nijntjeskussen werd gestolen ook! Wat een nacht. Wat een kamp.
16-03-2011 om 16:33
geschreven door Sterprinses
15-03-2011
Speciaal voor L
1000 bezoekers! OMG! Ik voel mij(n blog) bekeken! :) Het is mij het dagje al geweest. Ik heb vandaag eens goed kunnen uitslapen want we hadden stagevoorbereiding. Ik had om 12 uur afgesproken met mijn stagementor. Gisterenavond had ik nog een lesvoorbereiding afgewerkt. Ik wilde die dan printen en natuurlijk weigerde mijn printer om één van zijn weinige taakjes dat hij moet doen uit te voeren. Meer dan 1,5 uur zat ik te wachten tot hij iets drukte. Veertien blaadjes moest hij doen! Het arme schaap! Vier bladeren zijn er uitgekomen. Ja, vier bladeren op 1,5 uur. Toen was ik zo zenuwachtig, geïrriteerd én gefrusteerd dat ik mijn laptop heb toegeklapt, mijn printer heb afgezet en in mijn bed gekropen ben. Het was immers al kwart voor twaalf. Geen wonder dat ik wallen onder mijn ogen heb. Maar goed. Ik stond dus op en ging naar beneden. Er was echt iemand heel blij als die mij van de trap zag komen. Ghih. Ik liet die iemand buiten en nam de krant, bekeek enkele artikels en liet die iemand dan terug binnen. Ik veegde zijn poten af en eindigde met een aai over zijn bol. (Ik hou van die uitdrukking!) Nadien ging ik terug naar boven, deed ik mijn laptop open en hoopte ik dat mijn printer nu wél zin zou hebben om enkele pagina's af te drukken. Ik probeerde maar niks was minder waar. Ik kreeg een geweldig idee en besloot mijn computer opnieuw op te starten. Ja, het vroeg veel tijd maar toen hij opnieuw was opgestart, lukte het perfect en was mijn document in exact één minuut afgeprint. (Ja, ik heb het gechronometreerd.) Een fractie van een seconde leek het of hij er plots mee ging ophouden maar dat was niet zo, gelukkig. Soms kan hij echt wel een schat zijn hoor, als hij er zin in heeft. Over een schat gesproken. Ik had een bericht ontvangen op FB om vrijdag samen met de meisjes van vorig jaar naar de 100-dagenshow te gaan kijken. Heel leuk idee! Ik stemde meteen in, alleen is het niet echt zeker of we weldegelijk uitgenodigd zijn. Natuurlijk trekken wij ons daar niets van aan. Binnen geraken zullen we! Desnoods roepen we VL en laten we tetteeeeee zien. Strak plan. Maar goed. De schat dus. We gingen dus met de meisjes gaan, maar stiekem heb ik J meegevraagd. (Hihi, de schat) Ook S vroeg of ik iets afwist van de 100-dagen, waarop ik mijn verhaal dan maar bekende. Ik had bewust tegen hem gezwegen omdat ik wist dat P anders ging meekomen en hij is wel de laatste persoon die ik wil tegenkomen. S begreep het en was echt heel bezorgd en lief. (Eigenlijk is hij de laatste tijd ook echt wel een schat geworden he.) Daarna vroeg hij of ik het erg vond of ze gingen komen. Met ze bedoelde hij zichzelf en P. Ik antwoordde: "Ja, het is altijd erg als P in de buurt is." Ik kreeg een droge 'ok' terug. Natuurlijk vind ik het wel fijn dat S zal komen! Maar ik wil P gewoon echt niet zien. Hoe hij de laatste keer deed tegen mij, kan ik niet verwerken. Ik begrijp het gewoon niet. Ik vertelde S ook dat het zo raar is dat ik tegen hem dan hallo ga zeggen en tegen P, die ernaast staat, dan niet. Want zo is P eh! Hij zou dat doen. Maar dat kan ik niet, zo ben ik niet. En S niet gaan begroeten, vind ik dan ook weer erg. S zei, ik kan het natuurlijk moeilijk alleen aan M vragen en aan P niet he. Ik begreep het hoor. Hij heeft volkomen gelijk. Ik ben degene die overal een spel van maakt. En ik ben degene die me er moet over zetten. Maar toch vind ik dat P niet 'den boer' moet uithangen. Misschien kan hij enkele tips vragen aan zijn lieve zus (die ook eigenlijk een schat is, een hele grote zelf.) om het wat beleefder aan te pakken. Maar goed, of hij een goeiedag van mij zal verwachten, dat weet ik niet. Mijn hoofd zegt: 'Dat zie je van hier' maar mijn hart zal wel weer hallo gaan zeggen. Niet goed. Trouwens. Ik kwam S gisteren tegen op het station. Het was leuk, echt waar. Ik ging naar de halte toen ik opeens een jongen fel naar mij zag kijken uit mijn ooghoek. Het was dus S. Ik had hem eerst niet gezien maar toen ik het zag dat hij het was (probeer dat maar eens zonder bril!) ging ik bij hem staan. Zijn vriendjes van de klas stonden er ook bij. Ook SH, de ex van Cuv! Haha! Ik begroette S met een kus en zag SH ook naar mij kijken en zich iets voorover buigen. Ik vroeg aan hem of hij ook een kus moest. "Dat mag natuurlijk altijd!". Hij kreeg er één. Verder werden er genante momenten verteld over die laatste en werd er veel met hem gelachen. Zijn 'vrienden' vertelden me dat hij gepest werd en SH lachtte dat weg, maar eigenlijk plagen ze die jongen toch wel erg veel. Hij kwam dan nog eens recht voor mij zitten in de bus ook. Hij is wel grappig, dat moet ik toegeven, maar soms is hij zo negatief over zichzelf, dat kan ik niet verdragen. Niet dat ik dat zelf nooit doe, maar als het extreem is, is dat zo stom! En zeker bij jongens! Een negatief zelfbeeld bij jongens doet me trouwens denken aan N. Ik moest vanmiddag aan hem denken omdat ik alweer geen kamp heb gekregen van Kazou en ik dacht, N zal er zeker wel weer één hebben. Maarja, hij is een jongen en jongens krijgen voorrang. Vind je dat nu zelf niet schandalig dat ze dat durven zette in hun mails?! En dan zeggen dat er geen discriminatie is. Ohmygucci. Maar goed, later was ik op msn en N begon toevallig tegen mij te praten. Ik vertelde hem dat ik aan hem had moeten denken en natuurlijk was hij daardoor in de zevende hemel. Stom van mij, had beter moeten nadenken. Zeker wanneer ik had gezegd dat hij alles meeheeft. Die jongen is echt heel mooi, heeft een mooi lichaam en is superlief. Ik vroeg mezelf af waarom ik niet verliefd op hem was. Natuurlijk begon hij daarom extra lief te doen en vroeg hij wanneer we gingen afspreken, maar hij neemt het allemaal veel te serieus. Ik had duidelijk gezegd dat ik NIET verliefd op hem was. En hij woont ver én ik heb enorm veel werk voor school. Ik vind het schandalig dat hij dat ziet als een excuus, want moest hij in mijn klas zitten, zou hij wel weten wat werken was. Hij begon verhalen te verzinnen dat hij iemand kende dat ook LO deed en die niet zoveel moest werken. Ik weet altijd wanneer N liegt. Hij begon 'lieve' dingen te zeggen, maar die dingen pakten ni bij mij. Ze waren echt té melig en ik kon niet anders dan erom lachen. Als ik het al te melig vind, hoe erg moet het dan wel niet zijn. Ik ga proberen herhalen wat hij gezegd had. Het was iets in de aard van: "Moest ik dichter bij jou wonen, dan zou ik elke dag een roos voor je door leggen en dan zou je door hebben dat ik er echt voor jou was." Het lijkt wel op een citaat uit een film of een lied. Misschien is het dat ook wel. Ik antwoordde 'haha' waardoor hij weer was gekwetst en negatief begon te doen. Dat is wat ik haat aan hem. Hij doet niet anders dan negatieve dingen zeggen over zichzelf, als ik ergens op reageer, is hij gekwetst, waardoor hij nog negatiever begint te doen en als ik eens iets positiefs zeg, dan gelooft hij mij niet. Wat moet je daar dan mee aanvangen? Duidelijk dat ik te veel positieve dingen in één keer gezegd heb, want daarjuist kreeg ik een sms van hem. Ik heb het genegeerd want er stond: "Wadoeje lieveling? xxx" Moest ik daar op geantwoord hebben, denkt hij dat ik hem herken als zijn lieveling en dat ben ik niet. Hij is ook degene dat etoen ik nog met F was, elke keer vroeg "Is het nog niet gedaan?" En dat een dag later al vroeg om af te spreken en zijn liefde begon te verklaren. "Die vonk was er toch al altijd tussen ons?" Sorry, maar zulke dingen kan ik niet verdragen en dat heb ik hem ook duidelijk laten weten. Ik heb hem laten weten dat ik dat onrespectvol vind en dat ik niet kan verdragen dat hij steeds zo negatief doet over zichzelf. N is ook iemand die superveel dt-fouten en andere schrijffouten maakt en daar ben ik enorm gevoelig voor. Ook laten weten aan hem. Soms komt het misschien wel kwetsend over en ik kreeg de reactie terug: "Je bent al een echte juffrouw eh." Eigenlijk maakte me dat een beetje fier, maar misschien was het juist niet goed bedoeld. Ik moet het afleren om mensen steeds te verbeteren als ze een schrijffout maken want ik weet dat ik ook enorm veel schrijffouten maak. Ik doe mijn uiterste best om dat niet te doen, maar het is onmogelijk om volledig correct te schrijven en zeker als je 's avonds laat snel nog een blog typt. Maar weet alsjeblieft toch dat wenkbrauwen met au is en niet met ou. Zulke voorbeelden. Verder ga ik daar niet over uitweiden. (Zeg me nu niet dat dat met lange ij is, want anders maak ik me nu wel compleet belachelijk. Sorry, maar ik ben veel te moe om het te gaan opzoeken en wil deze blog afmaken zodat ik kan gaan slapen.) Nog een laatste ding dat ik wil vertellen, ohnee het zijn er nog twee. Maar heel kort hoor. Maandag liep ik op school en plots zag ik dikke P. Ik zei keiserieus tegen J: "Wa doet die ier?!" Zij moest lachen omdat dat ons citaatje uit Dworp was maar toen ze mijn gezicht zag, wist ze dat ik het meende. "Wie is dat misschien?" Dat is dikke P! Die heeft mijn ex-beste vriendin afgepakt! OhMyGucci! Chance dat die niet in onze klas zit seg Ö Ik vertelde het daarnet tegen mijn beste vriendin L of ze het al wist. Ze wist het inderdaad al. Ze zit namelijk bij haar in de klas. Zò erg! L heeft het trouwens enkele maanden geleden gedaan en het mij niet verteld terwijl ik dat wel had gedaan :(. Maar goed. Het laatste dat ik wil vertellen is dat ik daarnet een sms van K kreeg. Ik was verbaasd maar toch blij. Hij liet weten dat hij ziek was en of ik eventueel notities voor hem wou bijhouden. Ik vind het lief dat hij het aan mij vraagt en niet aan W maar dat bevestigt misschien toch maar weer dat hij toch verliefd op me is. Laat het uit. Ik denk er niet meer aan en doe gewoon zoals vroeger. K zoals hij was, mijn vriend. Het allerlaatste dat ik wil zeggen: Deze blog is speciaal geschreven voor L zoals je kan zien in de titel (toch nog effkes diejen titel checken eh, haha! Sorry als je niet hebt gecheckt.. :)) en bij deze wil ik nog laten weten dat ik je enorm mis! Voor jou speciaal een moment dat ik nooit zal vergeten.
"Welke avondactiviteit neem jij?" 'Ik weet het niet.' "Ik ga zwemmen! Toe, ga mee!" 'Mah tis zo koud! En al zo donker! Ik heb daar geen zin in!' "Mah toe! Ge moet ni int water eh" '...Hmm... Oke dan. N, ik ga zwemmen.' Samen wandelden we in het donker naar het water. We zochten een plaats uit om onze handdoek te spreiden op de rotsen. Goed liggen kon je niet echt, maar gezelliger kon niet. Het maanlicht dat op ons scheen, het geluid van het water. Het was zalig om nog in onze t-shirt te kunnen zitten, zelfs als het al zo laat was. Ik herinner me een boekje met spelletjes of optische illusies. Ik herinner me muntjes. Ik herinner me flitsen van kodakken. Ik herinner me ook F... Die toen naast mij zat. Je bent er nu niet meer F, maar ook jij maakte deel uit van die nacht en ook omdat jij erbij was, werd het gezellig. Voor we het wisten, was de activiteit voorbij. Er waren enkelen dat nog een duik genomen hadden in de zee maar de meesten hadden gewoon gezellig op de rotsen zitten praten. Het was nu echt al heel donker. De weg vonden weg niet terug zonder onze zaklampen. Die avond was geweldig en ik wou dat die veel langer had geduurd. Herinner jij je nog het moment dat S en N zaten te praten en dat wij daardoor ook alleen waren. Dat we maar drie meter van hen zaten om hen 'af te luisteren' maar dat we het zelf ook zo gezellig hadden. Dat plaatsje waar we zaten, zal ik ook nooit vergeten. Het samen muziek luisteren. Weet je nog dat we op de avond van de fuif weer op dat plaatsje zaten? En dat we werden weggehaald door de moni's omdat we een beetje asociaal deden? Weet je nog dat er die avond iemand ontmaagd is geweest en dat we die jongen de ontmaagder noemden? Weet je nog dat we later vooraan aan het vakantiehuisje zijn gaan zitten op de stoelen en dat we het toen nog altijd heel leuk hadden met vertellen? Weet je nog dat we hadden afgesproken 's nachts bij elkaar op de kamer te komen maar dat we dat nooit deden omdat we te moe en te lui waren? Weet je nog dat die andere kamers dat wél deden en dat daar bijna baby's zijn uitgekomen? Weet je nog dat K mij een cadeautje had beloofd?!!! Ik wacht daar dus nog steeds op eh! Weet je nog dat ik N beloofd had naast haar te zitten op de bus en dat ik toch stiekem liever naast jou zat en voor jou gekozen heb? Weet je nog dat N niet naast ons mocht zitten omdat die ambetanterik van de kookploeg daar moest zitten om zelfverzonnen redenen? Weet je nog dat ik op jou in slaap ben gevallen met mijn Nijntjeskussen en dat jij daar een foto van genomen hebt? Ja, ik slaap daar met mijn mond open, maar lag toen wel erg goed! Weet je nog dat we samen gingen snorkelen en dat jij voor mij van die speciale schelpjes zocht? Weet je nog dat we gingen duiken en dat iedereen een partner nodig had? N durfde eerst niet en daarom ging ik met iemand anders maar eigenlijk wou ik stiekem écht wel met jou. De laatste dag had ik jouw mp3 nog. Ik weet nog dat ik niet meer verder kon slapen door al die zoemende muggen rond mijn oren. Ik zocht jouw mp3 en beluisterde de hele tijd de nummers die jij zo graag hoorde. Het spijt me nog steeds dat jouw batterij bijna plat was toen we terug naar huis moesten. Weet je nog de foto's die de laatste zijn genomen? Waar we allebei lekker bruin opstaan en ook zo'n beetje verlegen. Mooie foto's, ik mis die foto's.
Ik mis jou, L. Echt waar! Ik mis je. Ik mis dat kamp dat wij samen gedaan hebben. Het beste kamp uit al de kampen dat ik gedaan heb. Dat kamp was dat met jou!
15-03-2011 om 00:00
geschreven door Sterprinses
13-03-2011
Het hoeft niet steeds serieus te zijn, een lach is geen bezwaar
Beseffen dat ik hem ongelofelijk mis, is zowat het ergste wat ik gedaan heb. Beseffen dat hij dat niet doet, is erger dan het ergste.
13-03-2011 om 18:55
geschreven door Sterprinses
12-03-2011
Hoeveel ik van je hou...
Schandalig! Nu het vakantie is, zou ik elke dag een blog moeten loslaten op jullie. Spijtig genoeg heb ik tonnen werk voor school en ben ik 's avonds te moe om nog iets zinnigs te vertellen. Ik zou trouwens niet zo veel kunnen vertellen, buiten wat ik voor school heb gedaan en dat is niet zo interessant. Toch een ding dat ik mij herinner. Een paar dagen geleden heb ik nogal heftig gedroomd van P. Ik moest weer wat meer aan hem denken en de volgende nacht was het weer van dat! Ook heb ik eens over zijn zus gedroomd. Alleen moet je mij niet meer vragen wat. We gingen samen iets doen, maar wat weet ik al niet meer. Dat wat betreft mijn dromen. Het is niet omdat ik zoveel schoolwerk heb, dat ik geen ontspanning heb genomen. Die had ik namelijk ingepland voor donderdag- en vrijdagavond. Donderdag ben ik naar de show van Philippe Geubels geweest. Het was geweldig, ik heb echt veel moeten lachen en dat heeft me deugd gedaan. Gisteren ben ik naar de show van Bart Peeters geweest. Het was écht goed! Veel ambiance zoals altijd natuurlijk. Momenteel ben ik bezig voor school (surprise surprise). Maar mijn vakantie is bijna om en als school terug begint, kan ik weer uitvoerig vertellen over de avonturen die ik daar beleef. (Jeeej..)
Ik kan er niet aandoen, maar telkens ik 'Papa d'americano' hoor, moet ik nog steeds aan je denken. Het ergste van al is dat ik het liedje niet eens helemaal kan beluisteren want wellicht word ik dan te verdrietig.
12-03-2011 om 11:15
geschreven door Sterprinses
08-03-2011
Just be you because life is too short to be anybody else
Al jaren had ik een oogje op jou Ik gaf het niet toe dat ik het wou Het enige in mijn hoofd, dat was jij Het verder dromen van een wij Echt heel lang verlangde ik ernaar Jij en ik, samen een paar Ik bleef maar hopen, ik gaf niet op Maar toen viel jij op je kop Die dag kwam er een ommekeer Jij dacht misschien, ik wil wel meer We begonnen elkaar meer te sturen Ook tot in de late uren Toen was er de dag van het feest Dat ik ontdekte: wat een beest! Jij nam mijn hand en kuste met vuur Daarna duwde je mij tegen de muur Sindsdien zijn wij een heel mooi stel Waarop iedereen zei: dat verwachtte ik wel
KM, 23 april 2010 Voor mijn P :) (l)
Ik stond versteld toen ik foto's van jou zag met carnaval, P. Ik kan niet geloven dat je zo veranderd bent. Zowel innerlijk als uiterlijk. Ik begrijp niet waarom je nu zo bent. Ik ben jaloers op iedereen die bij je was. Ik voel me door sommige vriend(inn)en zelfs een beetje verraden omdat ze met jou omgaan, al is dat eigenlijk maar normaal. Gelukkig hebben ze jou niet gedumpt zoals jij met mij hebt gedaan. Ik kan trouwens niet ontkennen dat je er ontzettend goed uitzag. Is het niet raar dat ik je wel sexy vind met carnaval en niet met het galabal? Het bovenstaande gedichtje... Zoals je ziet geschreven op 23 april. Toen waren we bijna een maand samen. Wat onder de datum staat, heb ik er nu niet bijgeschreven, maar stond er dus al bij. Ten eerste is het MIJN P niet meer, ten tweede zou ik daar al geen smiley bijzetten en ten derde hoort dat hartje daar ook al niet meer bij. Het is misschien beetje een geforceerd rijm, maar de inhoud klopt wel als een bus. (Ik haat die uitspraak! Dat is toch een uitspraak eh? Je begrijpt me wel.) Ik heb gisteren na lange tijd terug met de auto gereden, het was echt geweldig! Ik begin het precies graag te doen, maar dat is misschien omdat het zo goed lukt. Natuurlijk ben ik een natuurtalent (niet mijn woorden!) en gaat het misschien daarom beter. Mijn zus rijdt niet zo graag als het donker is, maar ik trek mij daar niets van aan. Oke, het was iets moeilijker om de baan te zien maar er is minder verkeer! En dat vond ik juist goed. Vanavond terug en hopelijk gaat het weer goed. Sorry. Toch nog even iets over P. Nu zit die jongen weer in mijn hoofd doordat ik die foto's heb gezien. Hij lacht er zo mooi op! Hij ziet er zo gelukkig uit! Ik vind het niet leuk dat hij gelukkig is zonder mij! Vanmorgen stond ik op met de gedachte dat alles terug goed ging. Ik voelde me goed en dacht dat ik echt over P aan het geraken ben. Dat is ook zo. Dat ik niet meer over hem droom en niet meer zoveel aan hem denk. Maar nu... Het is al goed dat ik niet in tranen ben uitgebarsten. Dat is toch ook al een pluspunt? Weet je nog toen je mij een bericht stuurde met: "I love you x" Dit was al verwonderend dat jij zoiets zei dus dat maakte me supergelukkig en dat er twee seconden later nog een bericht volgde met: "Very muuuch! x" Je was zo geweldig. Wij waren zo geweldig.
08-03-2011 om 10:46
geschreven door Sterprinses
07-03-2011
Waarom kunnen wij elkaar niet meer verstaan?
Vaak betrapte ik mezelf erop dat ik naar jou lag te staren terwijl je sliep. Soms minutenlang. Ik kon me dan niet inhouden om je een zachte zoen te geven of je gezicht te strelen. Ik herinner me de eerste keer dat ik bij jou bleef slapen. Je werd wakker, gaf me een zachte kus op mijn mond terwijl ik nog sliep en ging dan verder slapen.
07-03-2011 om 16:06
geschreven door Sterprinses
06-03-2011
See the hole in my chest?
Ik herinner me dat je een jaar geleden tijdens carnaval een bericht naar me stuurde omdat al je vrienden gaan feesten waren en jij niet omdat je het niet zo hebt voor carnaval, net zoals ik. Ja, ik wil stoer overkomen en vooral sterk, maar toch kan ik niet zeggen dat ik je niet meer graag zie.
06-03-2011 om 23:03
geschreven door Sterprinses
04-03-2011
Hey there, did you actually think that I care?
Al zijn smsen zijn verwijderd.
"Mah K toch. Maak u is geen zorgen. Ik zie u graaaag!x" 10 oktober 2010
04-03-2011 om 19:10
geschreven door Sterprinses
03-03-2011
Keeeeeeeeep holding o-o-n!
Zondag vertelde K me op msn dat hij ergens mee zat. Het klonk redelijk serieus, dus bleef ik doorvragen wat er was. Hij wilde het niet zeggen en zei dat ik moest vergeten wat hij gezegd had. Omdat dat nog ernstiger klonk, vroeg ik zeker door. Hij vroeg me waarom ik zo 'angstig' was. Ik was niet angstig, ik was bezorgd. Hij wilde het niet vertellen dus vroeg ik of ik mocht raden. Hij stemde toe en ik vroeg hem: "Ben je verliefd?" Het antwoord was positief. Daarna kon hij niet snel genoeg weg zijn. Ik stopte hem, ik wilde natuurlijk weten op wie hij verliefd was. Geen denken aan dat hij dat tegen mij zou vertellen. Ik deed 'kwaad' zodat hij het toch zou vertellen op wie hij verliefd was. Omdat het die avond druk was op msn, antwoordde ik niet meteen terug en hij had nogal wat gezegd. Dat alles tegen ging die dag, dat ik nu ook al kwaad was. Tegen dat ik het gelezen had, was hij offline. Ik stuurde hem een sms dat hij niet kwaad moest doen. Hij stuurde terug: "Ik ben niet kwaad K, integendeel xx" Er werden toen nog enkele smsen gestuurd, met de bijhorende x'en (de laatste waren er 3 te tellen) Ik vertelde tegen M dat K kwaad om me was en vertelde waarom. Hij moest lachen en zei dat hij verliefd op me was. Ik dacht juist het tegenovergestelde en M lachtte mij nog meer uit. "K, alsjeblieft, herlees je smsen en je gesprek en praat dan terug tegen mij!" Hij kon misschien gelijk hebben, maar toch bleef ik ontkennen. De volgende dag op school vertelde ik het tegen mijn vriendinnen, en naar het schijnt konden ook enkele anderen het horen. Het was zo erg, want ik dacht dat ik die dag mijn gsm thuis vergeten was, tot ik hem terugvond in mijn trui. Ik had al een sms van hem waarin stond dat dit best allemaal tussen ons bleef. Ik zat er echt mee in en voelde me nogal schuldig. Toen hij toekwam, kon ik niet normaal doen en de rest natuurlijk ook niet, ze plaagden mij de hele tijd en konden hun lach niet onderdrukken. Dinsdag zaten we weer op msn, ik zei tegen K dat we ons gesprek nog moesten verder zetten. Hij wou me nog steeds niet vertellen op wie hij verliefd was, hij was er nog niet klaar voor, maar ik zou de eerste zijn tegen wie hij het zou vertellen. Ik vertelde het tegen M en hij was er nu écht helemaal zeker van. Opeens werd ik bang dat K ging vertellen dat hij op mij verliefd was en ik wist niet hoe ik dan moest reageren. Dus toen hij zei dat hij er nog niet klaar voor was, typte ik zo snel mogelijk: "Oke dan." Hij bedankte mij omdat ik zo naar hem luisterde. Hij apprecieerde het enorm omdat de anderen hem anders toch maar zouden uitlachen. Nu voelde ik mij nog schuldiger. "Jij weet het, en jij alleen en dat is genoeg, oke?" Ik vond het zo erg!!! Bijna iedereen wist er al van! Het kan nog altijd dat hij niet verliefd op me is, ik verdacht namelijk L, maar toen ik het tegen de vriendinnetjes vertelde zeiden ze: "IK WIST HET!" Natuurlijk wisten ze het niet, maar ze kunnen zich er wel in vinden. "Ja, natuurlijk, hoe hij tegen jou deed in D enzo!" Ik stond echt keer op keer versteld. Maar nu ik er over nadenk. Hij is wel eens meegereden met de bus die hij normaal niet moest nemen. Maarja... Als ik zo al moet beginnen denken... Maar hoe meer ik er op let, hoe meer ik M gelijk moet geven (niet dat ik tegen doe! Hij zou nogal blij zijn!). Vandaag hadden we dus stagevoorbereiding en ik had me al geïnstalleerd zodat ik een stopcontact had. Ik was samen met L en A en Ke was ook al aanwezig. K kwam als vierde binnen. Hij begroette iedereen en keek als laatste naar mij. Naast wie kwam hij zitten...? Ja, naast mij. Ik bedoel niet aan dezelfde tafel, maar echt pal naast mij. Niet dat ik daar problemen mee heb, maar ik durfde L en A niet aankijken omdat die me waarschijnlijk wel een blik zouden gegeven hebben van je-weet-wel. Ik heb K altijd 'nen toffe' gevonden en ik kan niet ontkennen dat ik me er nu weer mee heb geamuseerd. Hij blijft gewoon grappig. We hebben de hele dag gepraat, grapjes gemaakt en elkaar wat geplaagd. Hij hielp me om internet te verkrijgen op mijn laptop en natuurlijk zag hij op mijn achtergrond de foto van mij en S staan. Als hij echt op me verliefd is, moet dat zijn hart gebroken hebben. Hij weet natuurlijk niet dat er tussen mij en S niets aan de hand is, écht niets! Maar misschien gaat hij het nu natuurlijk helemaal niet meer vertellen. Misschien maar best, want ik denk toch dat ik zijn hem dan zal moeten kwetsen. Ik vind het erg hoor, maar ik kan er niets aan doen. Ik weet hoe erg het is als de liefde niet wederzijds is. En ik vind het zo raar om normaal tegen hem te doen. Gisteren zaten we te wachten op het laatste lesblok en hij kwam rechtover mij zitten (toeval of niet?). Normaal zou ik hem geplaagd hebben door mijn benen op hem te leggen en ik dacht aan de woorden die Ka had gezegd. "Karen! Doe normaal!" Dus wat deed ik, ik zette mijn voeten tegen zijn knieën. Alweer keek ik expres niet naar de blikken van L en A maar ik hoorde ze hardop denken. Gelukkig was iets later J naast K komen zitten en legde hij zijn benen op de mijne. Het liet mij beter voelen, waarom weet ik niet. Om verder te gaan op vandaag. (Ja, het wordt een lange blog, onthoud wel dat ik een tijdje niet geschreven heb, meer uitleg daarover later.) Opeens vroeg K "zemmen?" (voor degenen die dit niet verstaan: Zijn we er?, Ben je klaar? zoiets.) Dus ik maakte me klaar en vroeg welke bus we hadden. Zijn vrienden waren al door en ik was KV (al die namen met een K! Grrr :p) aan het wachten. K zei tegen mij: "Bedankt dat je op mij wacht K." Wat ik zei was grof maar wel de waarheid: "Euhm, ik wacht eigenlijk niet op u maar op KV :D" Ik deed er een lachje bij om het niet zo grof te laten lijken, maar nu ik erover nadenk, dat maakt het des te grover. Nuja. K, KV en ik vertrokken maar KV moest nog de mevrouw van beeld spreken. We waren dus aan het wachten maar ze zei dat we al door mochten gaan. Dus... K en ik, alleen, van de trap. Ik voelde me ietwat ongemakkelijk, erg eh! Allemaal door M die gewoon insinueerde dat hij verliefd op me is! Ik probeerde normaal te doen en hij ook. We waren gewoon aan het praten. We namen samen de bus (na hem bijna gemist te hebben en weer onnozel erachteraan te lopen) en we zaten naast elkaar. Ik voelde me weer raar. Ik dacht dat iedereen naar ons keek en dacht dat we een koppel waren. Of dat het duidelijk was dat hij verliefd was en dat ik hem zou kwetsen. Ik weet het niet, ik kan het gevoel niet beschrijven, maar ik probeerde mij ervan af te zetten. Omdat alle haltes nu zijn verplaatst door dat stom carnaval, stapte ik een halte vroeger af zodat ik mijn bus nog kon halen. Spijtig genoeg zag ik hem niet meer staan dus begonnen N en ik te lopen naar Eplein. Twee meter voor onze neusjes rijdt onze bus toch niet weg zeker. Jaja... K had me ondertussen al gestuurd dat ook zijn halte verplaatst was en dat hij niet wist waar hij moest zijn. Ik zei dat we onze bus hadden gemist. Er volgden nog een paar smsen tot hij vroeg waar ik was. KV was ondertussen ook toegekomen en met z'n drieën zaten we op een bankje te wachten. Toen we besloten hadden om naar onze nieuwe halteplaats te gaan, kwamen we K tegen. Hij was dus van plan bij mij te komen zitten eh! Ik beelde me meteen een scenario in dat ik alleen op het bankje aan het wachten was op de bus en dat hij plots bij mij kwam zitten en dat ik weer het ambetante gevoel zou krijgen en dat hij zou opbiechten dat ik degene was die zijn hart sneller liet slaan. N en KV hadden niets door en hij ging mee naar onze halte. We maakten weer grapjes, waren grof (dat ben ik nogal veel met K :/) tot onze bus daar was. K stapte naar zijn halte en onze bus reed weg. Zonder ons. Alweer stuurde hij smsjes en die bleven maar doorgaan. De hele tijd. Ik vroeg mezelf af of ik het zo niet uitlokte. Er was niets flirterig aan, maar in het begin was ik ook superblij toen P me stuurde, al was het maar voor school. De smsen stopten toen ik zei dat ik even ging slapen. Had ik niet gestopt, waren we nu misschien nog bezig. Het is erg, ik voel me er schuldig bij. Misschien maak ik hem alleen maar verliefder. Ohnee, in D kreeg ik zijn fototoestel in handen en ik vroeg om een foto met hem. Was dat misschien de aanleiding? Ik weet het niet hoor. Oh, ik krijg plots allemaal herinneringen in mijn hoofd. De puzzel valt in elkaar. Ik heb echt veel bewijzen die wijzen op verliefdheid. Een smsje waarin hij zei dat hij me echt leuk vindt zoals ik ben. Een smsje waarin hij zegt dat het complimentjesdag was... Pft! Nuja. Tot zover K? Waarom is het zo lang geleden dat ik nog geblogd heb? Ik zat er de laatste tijd weer een beetje door eh. P terugzien had me geen deugd gedaan. Ik zat terug in fase 1, niet eten en terug de hele tijd wenen. Gelukkig heb ik me redelijk snel herpakt. Er zijn al een deel van zijn smsen verwijderd, hij komt niet meer voor in mijn dromen en ik dwing mezelf om het hele bed in te nemen! Is dat niet flink van mij? Sorry hoor, maar ik vind dat ik wel een beloning verdien. Wel, kijk ik nog steeds naar zijn huis als ik er passeer met de bus. Minpuntje. Het smsen met J is ook nog altijd niet gestopt. Dat is begonnen, een week nadat het uit was P. Hij vroeg toevallig of ik mee iets ging drinken in G, waar ik eigenlijk helemaal niet studeer en zo zijn we eigenlijk nooit gestopt. Dit is nu ongeveer drie maanden zeker? Veel smsjes dus. Ik vond het trouwens wél super om hem terug te zien. Veel te lang geleden. Hij zag er goed uit. En remember: P niet. Ik heb echt veel te vertellen eh seg, hoera! Ik denk niet dat velen deze blog zullen lezen, hij is veel te lang. Je hebt er waarschijnlijk een uur voor nodig om hem helemaal te lezen en tegen dat hij uit is (de blog) ben je al vergeten wat ik in het begin had geschreven. Tenzij je écht graag leest natuurlijk. (Of veel te nieuwsgierig bent naar mijn leven! Ghah!) Merken jullie ook niet dat ik gelukkiger word? Bij deze: het is zo. Het doet met goed P te vergeten. Ik heb hem hier trouwens nog niet zo veel vermeld. Alweer, hoera voor mezelf. (Straks toch nog even iets over P, of liever of zijn allerliefste zus :).) Weet je dat er een vervolg komt op Lizzie McGuire! Super toch. Ik was echt een DIEHAAARD! Natuurlijk was ik toen nog klein, ik zat nog op de lagere school, maar de film heb ik zeker nog op latere leeftijden bekeken. Ik herinner me zelfs dat ik er een boekje van heb! Zo ben ik fan geworden van Hilary Duff (waarvan ik nu een gehandtekend boek heb, HOERA! Prachtig boek trouwens, al moet ik het nog verder uitlezen.) en heb ik enkele van haar cd's hier liggen. Ik vind het trouwens geweldig dat hier geen limiet op staat van het aantal letters! Hoera voor bloggen.be. Maar goed. Het vervolg zou dus gaan als Lizzie op 'college' zit en het zou nu meer gericht zijn op de romance tussen haar en Gordo. Nog een plusplunt is dat Lizzie niet door iemand anders wordt gespeeld maar door Hilary zelf. Of Gordo Gordo zal zijn, daar weet ik niets van, maar hopelijk wel want hij mag wel gezien worden! Raauwtch. Ik heb trouwens ook het jongere broertje, Matt, eens gegoogled. Toen nog een ukkie maar nu ook mmm-mmm. Google eens Jake Thomas. In december heb ik er alles aan gedaan om aan kaarten van Philippe Geubels te geraken. In september had ik te horen gekregen dat het op onze school een speciale actie was en dan had ik al besloten daar naartoe te gaan. Ik wou ze kopen als verrassing voor P. Zo konden we samen gaan, dat had hij leuk gevonden. Ook wou ik samen met hem naar die decors van F.C. De Kampioenen gaan kijken omdat hij daar echt zot van is en het strafste van al, voor ons 1 jaar had hij mijn gitaar die hij zo 'cool' vindt gekregen. Weet maar wat je mist hoor, P. Maar goed, straks dus meer over P. Philippe Geubels dus. Voor aan die kaarten te geraken moest je blijven tot 5 uur en we hadden die dag les tot 3. Ik zag er dus echt tegen op maar had het er wel voor over. Het probleem was dat je maar één kaart per persoon mocht kopen, dus moest ik iemand overtuigen dat met mij wou meegaan. Uiteindelijk had ik iemand gevonden maar dat was dan allemaal niet meer gelukt en ik ben die dag dan maar naar huis gegaan. Een week later kreeg ik een mail dat er nog 14 kaarten over waren. Zes mensen waren dus gebleven om kaarten te gaan halen.WOOOHW, wat een succes. Ik heb die pee van SoVo echt duizend keer gaan lastig vallen zodat ik zeker aan kaarten zou geraken. Na de kersthappening zou er dus weer een verkoop zijn en ik vond die maar niet! Tot ik hem zag zitten met keiveel studenten rond hem. Ik was ervan overtuigd dat ik te laat ging zijn maar ik wringde me tussen alle mensen door en zei dat ik gepast kon betalen. Het lukte. Ik kreeg geen betalingsbewijs ofzo, al had ik wel betaald en hij had gewoon mijn naam opgeschreven. En die van L. Enkele maanden later, nog steeds niet van gehoord. Ik die pee weer gaan lastig vallen. Telkens kreeg ik het antwoord dat hij die week wel een mailtje zou sturen. Het was geleden van in december maar vorige week kreeg ik eindelijk een mail dat de tickets vanaf dinsdag afgehaald konden worden. Dinsdag was ik niet op school, gisteren was die pee daar niet. Vandaag ging ik 's morgens naar zijn kantoor. Hij was (alweer) niet aanwezig. Dus nam ik tijdens de stagevoorbereiding even een pauze en eindelijk was hij er! En ik mocht mijn plaatsen nog eens kiezen ook. Ik vind het geweldig, ben enorm blij. Ik zit trouwens op rij 7. AAAH! Ik ben zo into Glee eh! Niet te geloven. Ik vind het een geweldig programma! Ik zou sowieso al van musicals en dat daar dan een reeks over is, echt fantastisch! Het is echt iets voor mij! En dat er bekende liedjes in gezongen worden, vind ik nog het leukste van al. "Keep holding on" raakt maar niet uit mijn hoofd. Ik vond de versie van Avril al mooi, maar nu kreeg ik pas écht de boodschap mee. Geweldig nummer. Goed. P dus! Nee, niets over P hoor. Maar over E dus. Ze had me een mail gestuurd, gisteren nog dacht ik. Maar ik heb het dus vandaag maar gezien. Een paar dagen geleden had ze trouwens ook een heel lief smsje gestuurd met de boodschap dat P een klootzak is. Haha, niet waar! :D Sorry hoor. Nee, ze vertelde me dat P niet terug komt op zijn keuzes en dat wist ik ook, ik ken P genoeg. Ik wist dat hij niet naar me zou terugkomen en dat verwachtte ik ook niet, maar hij kon tenminste beleefd zijn en goeiedag zeggen. Het smsje deed me deugd. E biedt me echt heel veel steun. Ik heb zoveel aan haar, dat kan je niet geloven! Dus ik kreeg daarjuist alweer een troostende mail. Ik werd er iets verdrietig van maar dacht dan, NEEN! Geen tranen. Ik wil geen tranen zien! Ik dacht aan de woorden die B me influisterde op het galabal: "Neen, K, niet wenen, slikken! Slik ze in! Niet doen!" Het hielp. Het was maar een ieniemienietraantje. Spijtig dat het daarna niet meer hielp :p Maar nu hielp het dus weldegelijk. Wat E beschreef, was precies hoe ik me voelde. Het klonk zo stom, maar het was wel zo. Ik voel me eigenlijk wel stom. Hoe kan liefde een mens nu zo veranderen? Laat me jouw antwoord weten.
Three months and I'm still breathing. Been a long road since those hands I left my tears in, but I know. It's never really over, no. Wake up! Three months and I'm still standing here. Three months and I'm getting better, yeah. Three months and I still am. Three months and it's still harder now. Three months I've been living here without you now. Three months, yeah. Three months!! Three months and I'm still breathing! Three months and I still remember it! Three months and I wake up.
03-03-2011 om 19:16
geschreven door Sterprinses
27-02-2011
Ga niet weg, ik hou van jou
Die laatste tranen van gisteren waren blijkbaar toch niet de laatste. Ik ben daarjuist begonnen met zijn smsjes te verwijderen. 't Was toch niet zo gemakkelijk als ik dacht hoor. Maar goed. Toen ik die smsjes las, kon ik maar niet begrijpen hoe het komt dat hij me niet meer graag ziet, hij leek zot van mij. Ik kan maar niet begrijpen waarom hij me nu negeert. Het is écht moeilijk, maar écht waar. Vandaag zouden we elf maanden samen geweest zijn. Ik vind het nog steeds jammer dat 'ons' niet meer bestaat, en ik heb nog steeds veel verdriet om hem. Ik begrijp niet waarom ik hem maar graag blijf zien. Ja, eigenlijk wel. Omdat we zo fantastisch waren samen en omdat we elke keer zo geweldige dingen deden én omdat ik al superlang verliefd op hem was. Ik heb mijn Nijntjeskussen gevonden. Weet je dat die vlek eigenlijk nog steeds te zien is? Ik word verdrietig van alles wat ik zie. Als mensen me iets vragen, snauw ik hen af. Een ander probleem (dat waarschijnlijk door hem komt) is dat ik wel honger heb, maar als ik dan aan tafel zit, niets binnen krijg. Het is verschrikkelijk wat hij me aandoet. Maar hoe ik hem nu gezien heb, zegt wel duidelijk dat ik hem NIETS doe. Hij amuseert zich te pletter zonder mij en heeft er geen problemen mee dat we niet praten. Ik vind het toch niet kunnen dat hij me negeert hoor. Maarja. Ik ga proberen vrolijk te zijn, die rotbui weg te krijgen, maar ik beloof niet dat het zal werken. Die van psychologie heeft me geleerd dat als je lacht na een tijd echt vrolijk wordt. Volgens mij is het bullshit. Als je niet oprecht gelukkig bent, dan word je dat ook niet als je een lach op je gezicht verschijnt. Fake is fake. Ach, ik ben weg. Ik heb niets meer te vertellen.
What hurts the most was being so close.
27-02-2011 om 21:01
geschreven door Sterprinses
26-02-2011
Ik ga verder
Doe maar jong! Doet uw hemdje maar aan dat ik zo mooi vind! En doet uwen das maar aan da we samen hadden uitgekozen omdat die bij mijn kleed zou passen! Negeer mij maar! De hele avond door! Proficiat om mij zo aan het wenen te krijgen, keer op keer. Ge zijt echt ne klootzak geworden, wete da?! Maar écht waar. In de kont knijpen van S waar ik bijsta? Proficiat jong, goe gedaan. Ik heb mij echt geweldig geamuseerd!
Ik ben dus terug van mijn vierdaagse met school. Was heel leuk, ik heb me geweldig geamuseerd. De meisjes waren zo leuk, we hebben hele leuke dingen gedaan. Het was wel vermoeiend maar dat was het waard. Gisteren was het dan galabal, op vierdaagse heeft J echt keiveel kapsels op me uitgeprobeerd, soms wel zeven per dag. Ik vond het echt fantastisch als ze zo in mijn haar bezig was en zij vond het leuk om in mijn haar bezig te zijn, dus dat kwam goed uit. Wat ik met mijn haar wilde doen, namelijk de Frech Twist, lukte niemand echt goed. Ook ik kon het dus niet. Ik vroeg dus aan mijn zus of zij het wilde proberen en ze stemde toe maar toen het tijd was om mij klaar te maken, lag ze te slapen. Ik probeerde het dus zelf en de manier hoe J het had uitgelegd, lukte helemaal niet. Dus ik probeerde zelf maar iets en besloot alles met duizend speldjes vast te steken. Het zag er redelijk goed uit. S kwam me ophalen en het deed echt deugd om haar nog eens terug te zien. Ik kreeg trouwens nog een cadeautje voor mijn verjaardag. Toen we op het galabal aankwamen, vond iedereen mijn haar echt geweldig. Enkelen vroegen bij welke kapper ik het had laten doen en dan was ik natuurlijk superfier om te vertellen dat ik het zelf had gedaan. Het was leuk de meisjes terug te zien en we hadden veel te vertellen. Er werden ook foto's gemaakt die er nog redelijk mooi uitzagen. Toen zag ik opeens S, dus wist ik dat P ook ging volgen. Ik zag ook M, begroette hen en ohja, daar was hij. Hij kwam er bij staan en negeerde mij compleet, maar ik ging naar hem toe en gaf hem een kus zonder hem aan te kijken, dat heb ik in die heel die avond niet gedaan. Ik bedoel daarmee dat ik wel naar hem gekeken heb, maar nooit in zijn ogen. Had ik hem geen kus gegeven, dan had hij mij gewoon helemaal genegeerd, wat hij ook voor de rest van de avond heeft gedaan. Hij was echt een klootzak. Hij amuseerde zich te pletter, deed nogal close met al mijn vriendinnen en als zijn vrienden (die ook mijn vrienden zijn) bij mij kwamen staan, maakte hij dat hij weg was. Hij negeerde mij echt compleet en vermeed me als de pest. Hoe hatelijk is dat wel niet als hij mij op de dag dat hij het gedaan maakte smeekte om hem niet te negeren als ik hem zag? Hij is echt... ARGGHH! EN ZIJN HAAR IS LELIJK!!! Gelukkig deden de jongens tenminste wél normaal tegen mij. Eerst ging het nog goed, S bleef bij mij staan (zijn vriend die ook mijn vriend is) en hij vertelde me dat ik kalm moest blijven en stelde me een beetje gerust. Daarna zag ik J (EINDELIJK! :D) en ik was echt superblij hem te zien en hij ook. We hebben veel gepraat en besloten met elkaar te dansen maar een slow werd er eigenlijk niet meer gedraaid. Meerdere keren heb ik me naar buiten moeten begeven omdat ik mijn tranen niet meer kon bedwingen. Iedereen stond achter mij en iedereen was er om mij te troosten, alleen had P er geen oog voor. (Ik zorgde er dan ook voor dat hij me niet kon zien. Was hij in de buurt, draaide ik me om zodat ik zijn gezicht niet zag omdat ik dan anders toch meteen begon te wenen.) Het was echt verschrikkelijk. De hele avond stond ik daar gewoon te staan, iedereen kwam bij mij en zei dat ik moest bewegen en moest lachen en als ik dat deed, was het toch maar fake. Maar goed, als ik de afleiding had (bv. bij B) ging het weer wel goed, maar anders... Ik zeg niet dat ik me niet geamuseerd heb, ik vond het leuk. Maar ik had het nog veel leuker gevonden moest P er niet geweest zijn. Om kwart na 2 besloot ik weg te gaan omdat ik het gewoon echt niet meer aan kon hoe P deed en ik kon niet blijven wachten op die slow die ik met J zou doen. Ik weende voor de laatste keer (op het galabal zelf) en vertelde tegen L en S dat ik naar huis zou gaan. Ik ging terug naar binnen om afscheid te nemen van M en V. En dan vooral van J. Dan ging ik naar buiten om te wachten op mijn papa die me zou komen ophalen. Toen hij er was, zag ik dat al een bericht van J had. Hij stuurde: 'Ik heb niet met u gedanst! Ö x' Oke, ik was ook wel een beetje teleurgesteld en iedereen kon maar niet zwijgen over hoe mooi wij samen zouden zijn als koppel, maar neen, nu toch nog niet hoor. Al sta ik nu wel een stap verder hoor. Nu ik heb gezien hoe P doet. Echt, ik ga verder. Ik zit nu echt in de fase waarin ik kwaad ben. Deze week zullen zeker zijn smsjes verwijderd worden. Op naar de volgende! Dat zeg ik. Ohja. Nog iets belangrijks. Toen ik mijn jas ging halen in de vestiaire, keken die mevrouwen mij allemaal aan omdat mijn ogen er waarschijnlijk nog waterig uit zagen. Die ene mevrouw begon tegen mij te praten. "Aj kind toch, ge zijt al ne gansen avond aant wene, keb et wel gezien ze, al gans den avond is da zo!" Ik kon niet lachen. "Kwil der mij altijd nekeer naartoe schieten ze! Alst er ier ne stoute jongen rondloopt!" Daarna kwam ze nog eens bij mij. "Tis toch ni om ne jongen da ge weent eh?" Ik knik. "Mah kind toch. Der zwemmen nog genoeg visjes in de zee ze!" Vriendelijk lachje. "Joa, kem da gezien, ge zijt al gans den avond bezig, mah schaap toch. Ist hij ier misschien?" Ik knik. "Me een ander." Ik schud. "Ah. En hoe oud zijde gij?" 19. "Ge zit ook int zesde? Of... Oudleerling?" Ik knik. "Moek mijne zoon ies gaan halen? Wacht ik ga die gaan halen. Das nog ne schone ze. En tis ne grote. Hijs ne meter 90!!" Ik lach. "Da kom wel goe jong. Ge moet da u allemaal ni zo aantrekken. Hij ist ni waard!" Ik vond het echt een hele vriendelijke mevrouw maar eigenlijk kreeg ik door haar terug tranen in mijn ogen. Niet veel later was ik dan weg. Toen ik in mijn bed lag, weende ik nog eens goed en ik besloot dat dit mijn laatste tranen om hem zouden zijn. Zoals ik al zei: Ik ga verder.
26-02-2011 om 14:58
geschreven door Sterprinses
21-02-2011
Oh Goood, I am single as fuck!
Het is niet netjes dat je niet hebt geantwoord hoor. Foei P! Foei, foei, foei! Dan hang ik er maar een theorie aan vast. Je houdt nog steeds van mij en probeert daarom wat minder contact met mij te houden. Als je zou antwoorden, zou je hart pijn doet omdat je beseft hoe geweldig je me nog steeds vindt. Natuurlijk ben je te mannelijk en te koppig om toe te geven dat je mij terugwil. Maar mij nog graag zien, dat doe je nog altijd. Morgen verjaart de allerliefste vriendin die ik heb! Ik vertrek ook tevens (is dat een juist een woord, dat lijkt wel het meervoud van teef :/) op vierdaagse met school. Het zal wel leuk worden, maar wel vermoeiend waarschijnlijk. Hopelijk mis ik P niet te veel, maar als dat wel het geval is (en ik weet dat dat erg is...) heb ik nog steeds foto's van hem en mij op mijn gsm staan. Je zou er van versteld staan hoe vaak ik die nog bekijk hoor. Oh. Toevallig! Ik heb een mail gekregen van de vriendin die morgen verjaard. Ja, het is trouwens de zus van P. Ze stuurt mijn theorie helemaal in de war!!! Maar ik ben wel opgelucht. Ik zat er echt mee dat hij niet had geantwoord! Ze laat dus weten dat ik het niet persoonlijk moet opvatten dat hij niet heeft teruggestuurd omdat hij dat bij niemand doet. Jeeej! Maar toch vind ik dat hij geantwoord mocht hebben hoor, ik ben tenminste acht maanden dezijne geweest, kan daar geen kleine moeite meer vanaf, ja?! En E, je kan zien dat jij antwoordt op mijn 'Gelukkige verjaardag'- bericht of er zal wat zwaaien! Ik antwoord ALTIJD op gelukkige verjaardagberichtjes! Ook al had ik nu zo weinig geld en stuurde ik helemaal niet gratis! Iedereen kreeg een antwoord terug, want ik apprecieer het dat mensen aan mij denken als ik verjaar. Bijgevolg zal ik dat bij hen ook doen. P was een uitzondering. Hij heeft helemaal niet aan demijne gedacht. Het komt trouwens in mijn hoofd op: vorig jaar heeft hij wel gestuurd. Ik weet het nog goed. We zaten allemaal samen in de klas omdat het 100dagenvoorbereiding was en hij was er die dag juist niet. Ik had me zo verheugd op de kussen krijgen van hem en hij was zelfs bezig over een cadeautje enzo... Jaaa, toen zat het er echt al aan te komen. Ohja, natuurlijk, dan was het geweldige moment op onze klassenfuif al gebeurd natuurlijk. Maar goed, dat gaat nooit meer gebeuren. Alhoewel, zeg nooit nooit natuurlijk. Nog vier dagen en ik zie hem terug. Niet goed dat ik zelfs aan het aftellen ben. Ik stel me er te veel van voor!! Maaaar! Ik heb wel een plan. Ik ga het nog niet verklappen, want ik weet niet of ik het zal uitvoeren of niet. Ik kan natuurlijk altijd één van de boys inschakelen om mij te helpen, maar dat zie ik op het moment zelf wel. S zei dat P en ik misschien eens konden praten op het galabal. Ik weet het niet hoor. Ik denk niet dat ik daar zin in zal hebben en hij nog minder. Als hij me terugwil, moet hij mij gewoon maar kussen. En ik weet dat dàt niet zal gebeuren. Spijtig dus, daar zal ik mee moeten leren leven. Het lukt wel al beter. Het is tenslotte ook bijna drie maanden geleden. Oh damn, de 27ste zouden we elf maanden samen zijn. Zucht! Nu goed. Ik deed gisteren mijn galakleed aan, of wacht, heb ik dat niet al verteld? Nee, dat was tegen S geloof ik. Dus. Ik deed gisteren mijn galakleed aan en de rits raakte niet meer dicht! Ik wist dat ik verdikt was, maar aaaargh, ik stond helemaal te freaken. Uiteindelijk ging die nog heel goed dicht en was het doordat het draadje om omhoog te hangen er tussen zat, maar dan nog. Ik zie er nu wel beter uit dan vorig jaar. Mijn kapsel is ook gekozen, alleen heb ik geen tijd gehad om het uit te testen. Nouja, op de vierdaagse dan maar. Nog één vraag: Is het normaal dat ik nog steeds zijn naam omcirkel als ik die tegenkom in een tekst? (In wiskunde komt die naam echt in veeeeel vraagstukken voor!) Tot over vier dagen! De volgende blog zal waarschijnlijk voor zaterdag zijn, want vrijdag kom ik pas om vijf uur terug op school, dan moet ik nog naar huis geraken en daarna is het galabal. Denken jullie eens aan mij als ik sta af te zien? (Niet alleen omdat ik immens hoge hakken draag maar ook (vooral) omdat ik P ga zien en mijn blik niet ga kunnen afhouden van hem. Pas op als hij er sexy uitziet eh!! Hij gaat er sexy uitzien. Hij ziet er altijd sexy uit.)
21-02-2011 om 21:32
geschreven door Sterprinses
19-02-2011
After a hurricane comes a rainbow
Het geld op mijn gsm was op wat betekende dat ik vandaag op P zijn verjaardag geen sms kon sturen. Ik herlaadde speciaal mijn kaart daarvoor en ook omdat het lastig werd dat ik niet kon antwoorden op de andere smsjes. Ik stuurde dus heel beleefd en neutraal maar je moet niet denken dat ik een antwoord heb teruggekregen hoor. Wat scheelt er toch met hem? Het is toch niet dat ik iets verkeerds heb gedaan?! Ik zeg niet dat hij de liefde van mijn leven was, want ik ga ervan uit dat ik veel langer van hem zal houden.
19-02-2011 om 16:53
geschreven door Sterprinses
18-02-2011
I'll love you till the end
Je was een mooi hoofdstuk uit mijn leven. Misschien duik je nog wel eens op in één van mijn volgende hoofdstukken en draait het misschien allemaal uit op een happy end.
18-02-2011 om 23:21
geschreven door Sterprinses
17-02-2011
You meant to make me happy
Ik probeer mij erover te zetten en echt heel sterk te zijn, maar de laatste tijd praat ik echt immens veel over hem. Ik zie hem nog graag, dat weet ik, en de ene moment wil ik denken: "Het gaat me niets doen als ik hem zie", terwijl ik weet dat het enorm veel met me gaat doen en dat ik ga moeten vechten tegen de tranen die opborrelen en het gekrijs en geschreeuw binnenin. De tijd heelt, maar het gaat traag. Op FB verscheen er een nieuwe foto van hem. Telkens ik zijn foto of zijn naam zie, staat mijn hart een seconde stil. Ik krijg het helemaal warm en word zelfs een beetje nerveus. Ik kan mezelf niet wijsmaken dat ik hem niet meer graag zie, dat hij me niets meer doet, want ik weet maar al te goed dat dat wel zo is. Hij doet me meer dan iemand kan denken. (Ik heb opgemerkt dat steeds meer mensen mijn blog lezen, waarvoor dank. Bedankt dat er zovelen hebben gereageerd op mijn blog van gisteren! (NOT!)) Ik hoop dat je niet grof gaat doen wanneer ik je zie of dat je me negeert... Ik weet helemaal niet hoe je zal reageren, maar weet wel dat ik er enorm sexy zal uitzien en dat je zal denken aan die tijd van toen. Dat je de dag nadien zelfs nog eens zal terug denken aan mij omdat ik er toch écht mooi uit zag en dat je een jaar geleden daar samen met mij was. Dat we partners waren en dat we elkaar iets later ook zo echt konden noemen. Weet maar dat je mij zal missen en dat ik dat ook doe.
17-02-2011 om 23:00
geschreven door Sterprinses
16-02-2011
Is beter nog ver?
Weet je nog dat jij speciaal mijn handdoek van Tinkerbel kreeg om je af te drogen?
Ik keek daarnet naar foto's van P en mij. Ik kan daar écht van genieten. Omdat ik zoveel met fotografie bezig ben, wou ik niet anders dan foto's van hem en mij maken maar hij deed dat niet graag, dus is dat maar één keer gebeurd. Enkele weken geleden ontdekte ik nog een nieuwe foto van hem en mij op de facebook van C. Ik vond hem geweldig mooi! (De foto, mja, P eigenlijk ook.) Hij had mij vast rond mijn heup en ik hem in zijn nek. We waren echt gelukkig. Ik kan me nog enkele gelegenheden inbeelden waar er nog foto's van ons gemaakt zijn die ik nooit heb gezien. Bijvoorbeeld op de BBQ of op de dag waar ik samen met J moest optreden. En nog enkele andere! Ik vind het spijtig dat ik die foto's nooit gezien heb en zou ze graag in mijn bezit krijgen. Oke, ik weet dat het raar klinkt omdat we geen koppel meer zijn, maar misschien zitten er nog mooie foto's tussen en dat zou mij een goed gevoel geven om eindelijk definitief proberen af te sluiten. Heb je nog foto's van P en mij, stuur ze dan even door alsjeblieft. Bedankt!
Ik weet nog dat ik op het bedampte glas een hartje schreef met een P en dat jij er ongemerkt een K had bijgezet zodat het P <3 K werd.
16-02-2011 om 19:56
geschreven door Sterprinses
15-02-2011
Het lot kan gruwelijk zijn
Ken je dat gevoel dat je plots de geur van je geliefde ruikt maar dat dat eigenlijk niet kan omdat je weet dat hij niet in de buurt is? Dat je toch even rondom jou kijkt om te checken of hij daar toch niet toevallig staat? Ik had daarjuist zo'n gevoel. Alleen... ik zat in mijn bed, dus ik wist wel héél zeker dat hij niet aanwezig was in mijn kamer. (Tenzij hij onder mijn bed ligt!) Ik zat in mijn bed en ik rook hem. Ik schrok (en dat heb ik élke keer) en wil hem dan opnieuw ruiken door beter adem te halen, maar dan is de geur al weg. Wat ik dus moet doen als ik hem de volgende keer ruik, is rustig blijven en genieten van de geur. Maar dat kan ik niet door de schok. Ik had vandaag in de middag vrij en heb drie uur geslapen. Toen ik wakker werd was ik eigenlijk nog steeds moe en ik kan maar niet denken hoe dat komt. Wat er wel de hele tijd door mijn hoofd spookt, is dat galabal. Zucht. Ik heb me daarnet ingeschreven. En ohja, ik ben er zeker van dat P komt. Ik moet dus proberen te stoppen met scenario's te bedenken die zouden kunnen gebeuren. Niet zo gemakkelijk als gedacht. Verder heb ik niet veel te vertellen. Ik ben een beetje verdrietig. Ik probeer sterk te zijn maar dat draait altijd op niets uit. Dus ik besloot nog maar eens een cd op te zetten dat E voor me gemaakt had, maar eigenlijk maakte mij dat nog verdrietiger... Ik moet plots aan iets denken. Ik heb de serie 'Dubbelleven' gevolgd en donderdag was het de laatste aflevering. Ik vond ze enorm mooi want het liep voor iedereen goed af. Behalve voor Johan natuurlijk (jeweetwel, de kale) omdat hij alleen achterbleef. Karen zocht Johan op om te vertellen dat ze niet verliefd op hem was en ze omhelsden elkaar. Natuurlijk moest ik denken aan P en ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Eigenlijk zijn wij heel mooi uit elkaar gegaan en kan ik niet anders dan goeie dingen aan hem bovenhalen. (Die zin klopt niet echt.) Al wat ik kan zeggen is dat ik het nog steeds jammer vind dat we uit elkaar zijn. Afsluiten met een citaatje dan maar?
"Ik wil wel dat je weet dat je mijn beste liefje was." 'Jij ook het mijne.'
