Er lezen veel meer mensen mijn blog dan ik denk. Moet ik daar rekening mee houden? Neeeeiiih. Ik bekeek vandaag de foto's van Rome omdat ik had besloten eindelijk aan een album te beginnen. Echt ongelofelijk hoeveel foto's met P te maken hadden. Ofwel was zijn naam in het zand geschreven, ofwel was het een naam dat er op leek, ofwel was ik aan het smsen naar hem. Altijd wel iets wat met hem te maken had. Vreselijk! Maar daarmee had ik mijn portie P ook weer gehad. Ik was daarnet eventjes alleen thuis. Normaal grijp ik dan mijn kans om eens goed door te wenen. HOERA voor mij want ik heb het niet gedaan! :D Dat is alweer een stapje verder. (of dichter?) Oh, ik heb wel enkele keren tranen in mijn ogen gekregen hoor. Bij het bekijken van de foto's, bij het zien hoe verliefd ik was (ben), bij de herinneringen die allemaal terugkwamen en bij het kijken naar een aflevering van Desperate Housewives waarbij Suzan in een trouwkleed achter Mike loopt en schreeuwt om terug te komen en dat ze hem graag ziet. Lijkt heel sterk op de dromen die ik over P had, buiten die trouwjurk dan. Maar zulke dromen heb ik niet meer gehad, ze zien er veel vreemder uit de laatste tijd. Oke, de examens zijn gedaan, ik heb hem al meer dan een maand niet meer gehoord. Ik dacht echt dat hij dood was ofzo, echt nergens een teken van hem. Maar gisteren zag ik eindelijk iets wat hij op FB had gedaan. GELUKKIG! Het was wel een beetje een opluchting. Maar goed, de examens zijn gedaan bij mij. Ik weet niet hoe dat bij hem zit, maar lang kan dat niet meer duren! Dus echt, P, laat je gaan, en kom terug bij mij! De examens zijn voorbij, nu kunnen we ons terug op elkaar storten, niet?! Okeeee, dream oooon. Ik wou dat het écht zo kon zijn. Bleh, ik heb je nodig, dat wist je toch? Ik kan echt niet zonder jou hoor, gekkie. Ik zie je graag. Nog steeds. Kom bij me terug.
30-01-2011 om 23:42
geschreven door Sterprinses
29-01-2011
Enkele bekentenissen
- Ik ben alleen naar L's feestje gegaan omdat ik wist dat jij ging komen. - De dag na het galabal heb ik mij kapot geweend omdat er niets was gebeurd tussen ons. - Toen ik met F was ik jaloers toen jij met L ging. - Ik wou de dans van de 100 dagen in elkaar steken en kwam op het idee om met koppels te werken. Ik kon er niet aan doen, maar ik wou jou gewoon met mij laten dansen. Die kans kon ik niet laten schieten. Ik was enorm bang voor de reactie van jou en de anderen. Ik dacht dat ze het meteen gingen door hebben waarom ik jou bij mij had geplaatst. - De dag dat je op je hoofd viel, heb ik enorm geweend. Iedereen dacht dat ik weende omdat ik zonder partner moest dansen. Eigenlijk weende ik gewoon om jou. - Ik had enorm veel zin om uit te gaan met de 100 dagen. Ik had er al veel over gefantaseerd en was van plan je dàn te kussen. Toen ik te horen kreeg dat je zelfs niet meer naar de show kwam, werd ik nog verdrietiger. Ik zag geen reden meer om te gaan feesten in G. Ik heb zelfs op het punt gestaan om naar huis te vertrekken. - Ik ben jaloers op iedereen dat een liefje heeft en hoop elk moment dat ze ook single worden zodat ze weten hoe ik mij voel. - Op onze klassenfuif durfde ik nog niets te doen maar het verbaasde mij enorm dat ik op jou mocht komen liggen. Ik voelde mij enorm verliefd en wou dat ik daar voor altijd kon blijven liggen. Ik kan nog steeds niet geloven hoe je toen over mijn rug streelde en mij omhelsde! Je hebt me toen zelfs gebeten. - Toen je mijn liefje al was, verbood ik mezelf jou een blik te gunnen in de klas. Niemand weet hoe ongelooflijk moeilijk ik het had telkens wij oogcontact hadden. Niemand weet hoe geil jij me steeds maakte door één blik. - Bij het mondeling examen Frans was je enorm sexy gekleed en kwam je naast mij zitten. Ik was zò enorm afgeleid dat ik niet meer verder kon doen en zo snel mogelijk ben weggegaan. - Twee weken voor je mij kuste, had ik besloten jou op te geven. Ik durfde geen initiatief te nemen, was er van overtuigd dat je mij niet moest. Natuurlijk was ik te verliefd en heb ik altijd enorm veel hoop. - 8 september 2008 gaf ik voor het eerst aan mezelf toe dat ik gevoelens voor je had. - Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden dan van jou, P.
29-01-2011 om 17:43
geschreven door Sterprinses
28-01-2011
I want you to want me
Weet je nog... - die keer in de gang bij B? - de eerste keer dat we bij elkaar bleven slapen? - de eerste keer dat je bij mij bleef slapen in mijn kleine bedje? - wat er gebeurd is met Nijntje? - dat je mij gitaar leerde spelen? - hoe je me plaagde in de klas? - wanneer je me vroeg om naar het galabal te gaan? - die keer dat je opeens een kussen op mij legde omdat je broer plots binnenkwam? - de dag dat je vroeg of ik wou meegaan naar het feest van je grootouders? - dat je mij iets vertelde dat je nog tegen niemand gezegd had? (En nu nog steeds niet...) - dat ik toch bij jou bleef nadat je het verteld had omdat ik je zo graag zag? - de dag dat we elkaar terugzagen na onze Italië-reis? - dat je mij al smste als ik de deur nog maar net uit was bij jou? - die keer op zolder? - hoe we altijd samen kookten? - dat je de eerste keer dat je bij mij thuis was geweest je riem was vergeten en vele mensen verkeerde dingen dachten? - hoe we samen naar feestjes gingen? - hoe we elke dag na school urenlang afscheid stonden te nemen? - dat ik altijd fietste tot ik dood was omdat ik anders te laat zou komen? - dat ik dit alles deed voor jou? - dat we samen gameboyspelletjes uitspeelden? - hoeveel films we samen bekeken hebben? - dat je me vertelde dat ik geen schrik moest hebben om je te verliezen omdat je me graag zag? - dat ik een maand later gelijk had gekregen? - die keer dat je naar mij kwam toegefietst omdat ik een uur op je had staan wachten en we elkaar gewoon hadden mislopen? - hou jouw kaars onze geurkaars werd? - wat er is gebeurd op 21 augustus 2010? - hoe je vechtte voor ons als koppel na het geval op de BBQ? - hoe ik hysterisch in je armen stond te wenen om jou? - hoe jij er altijd voor mij was? - dat je mij graag zag?
28-01-2011 om 17:03
geschreven door Sterprinses
26-01-2011
My heart is missing some pieces, you need this puzzle put together again.
Iemand heeft daarnet nieuwe foto's van Italië op FB gezet. Namelijk van Firenze, waar P naartoe was geweest. Echt raar dat die er nu maar opstaan want dat is al van in april geleden. Ik wou er niet op klikken , maar ik deed het toch. Ik heb elke foto bekeken en checkte elke keer of P erop stond. Ik vond er toch enkele en hij zag er echt geweldig uit. Ik kon me niet inhouden en heb één exemplaar zelfs opgeslaan. Hij zag er echt fantastisch uit! Ongelofelijk dat hij toen de mijne was. Ik wou dat ik hem nog steeds de mijne kon noemen. Ik mis hem verschrikkelijk. Ik wil zo graag dat hij terug komt. Komaan P, voel je dan écht niets meer voor mij? Wil je niet terug naar hoe het vroeger was? Denk aan wat je gezegd hebt. "Ik heb zo het gevoel dat wij perfect bij elkaar passen."
26-01-2011 om 23:25
geschreven door Sterprinses
25-01-2011
I think they suck and my friends agree
Donderdag is het twee maanden geleden. Nog altijd slaap ik langs één kant van mijn bed. Precies of hij kan elk moment mijn kamer binnenwandelen en zijn plaats innemen. Ik haat het! Haat haat haat haat. Ik wil iets nuttig gaan doen en daarmee bedoel ik niet dat ik voor school wil gaan werken. Wat ik eigenlijk nog wel zou moeten doen, die opdrachten voor het examen moeten dringend eens van dichtbij bekeken worden. Nu dus niet. Ik heb er geen zin in. Ik heb gisteren echt een grote stap gezet. Ik heb namelijk een belfobie en durf de telefoon niet op te nemen als die gaat. Ik weet niet waarom, maar ik sla dan helemaal in paniek. Alleen als ik kan zien op mijn gsm wie er precies belt, ben ik al iets meer gerustgesteld maar dan nog twijfel ik of ik de telefoon zou opnemen of niet. Ik begin me dan af te vragen waarom die persoon mij belt en of ik iets fout gedaan heb. Kan die mij niet gewoon smsen?! Dat is toch veel gemakkelijker? Ik pas dus zelden de telefoon op. Zeker al het nummer onbekend is. Je moet dan maar geen privénummer van je nummer maken eh! Maar goed, ik ben dus een stap verder van mijn fobie geraakt. Een hele kleine maar toch ben ik er fier op. Donderdag en vrijdag heb ik mondelinge examens en ik was aan 'de valven' (ik HAAT dat woord!) vergeten gaan kijken welke uren ik nu precies had toegewezen gekregen. Ik raakte dus in paniek en smste enkele vriendjes maar die konden mij natuurlijk niet verder helpen. Ik heb geen seconde getwijfeld, nam de telefoon en belde naar school (!!!). Het was een heel vriendelijke mevrouw en ze hielp mij graag. Toen het gesprek afgerond was kreeg ik van mijn zus en moeder te horen dat ik uitermate beleefd was en dat ik dat heel goed had gedaan. Man, ik was fier! De hele dag door zat ik te zeggen: "Ik heb wel naar school gebeld eh!" Zucht. Ik wou juist zeggen dat ik nog op een ding fier mocht zijn, namelijk dat ik al een redelijk lange tekst heb geschreven en dat P er nog geen enkele keer is in geweest maar helaas, het eerste zinnetje slaat op hem dus dit kan niet meegeteld worden. Ik was dus bezig over iets nuttig gaan doen. Ik wil dolgraag verder werken aan mijn scrapbook! Tijdens de examens heb ik aan niets anders kunnen denken en had ik enorm veel fantasie en nu wil ik echt supergraag verder werken! Het enige nadeel, het laatste fotoalbum waar ik aan bezig was, waren foto's van P en mij. Echt heeeel mooi en zoooo mooi bewerkt! Maar ik denk niet dat ik ze eruit ga doen. De bewerking is daarvoor veel te mooi. Zucht. IK ZIE HEM ZOOO GRAAAG!!! Argh, ik moet ergens mee slaan. Nee. Ik weet niet. Ik wil hem. Echt. Nu. NUUUU. Meuh :( Ik ben verdrietig. Ik ben er dus mee weg!
I know every apple ain't here bad but I found a worm in every single one I had.
25-01-2011 om 17:09
geschreven door Sterprinses
24-01-2011
I won't stop till it's over
Zalig om eens niet te moeten denken aan morgen examen maken. Ik heb daar eens goed gebruik van gemaakt om een deel van mijn slaap in te halen. Jaja, ik heb maar liefst 2,5 uur geslapen. Het heeft deugd gedaan. Maar nu tijd voor een blog dus. De examens zitten er bijna op! Maar daar wil ik nu eens niks verder over kwijt ze! Vanaf vandaag reed mijn bus om dankzij (alweer) werken. Waar ik normaal 20 minuten over deed, werden er nu 40. Verschrikkelijk, niet? Zeker als je nog een andere bus te halen hebt. De mijne was dus al weg en de volgende die ik kon nemen ook. Ik haastte mij samen met N naar een bus die juist zou vertekken. Oh God, je had me moeten zien lopen. Maar de bus stond er nog en ik raakte er nog net op. N niet en ze keek mij heel paniekerig aan van buitenaf. Ze liep naar de deur vooraan en de chauffeur opende die gelukkig nog. We waren dus nog op tijd. Dat verhaal even terzijde. Toen ik de bus terug naar huis nam, ging K met me mee. Het was echt zeer leuk, die jongen doet mij echt om de minuut lachen, als het niet meer is. Ik ben het niet gewoon om met K de bus te nemen omdat hij normaal een andere moet hebben, maar hij moest anders nog een uur wachten en daar had hij geen zin in. Hij had nog geluk dat zijn mama hem ergens kwam halen. Ik moest dus bellen voor hem (op het knopje in de bus) wanneer hij zou moeten afstappen. Geen probleem voor mij, ik ken de route als geen ander. Was ik even vergeten dat de bus anders reed seg! Hij ging dus écht niet rijden langs de weg waar K moest afstappen eh! Nog beter zelfs, hij stopte zelfs pal aan de plaats waar hij moest zijn! Ik had dus op het juiste moment gebeld, we kwamen alleen de andere kant uit. Maar goed, K was dus op de juiste plaats afgezet en ik reed alleen verder. Waar ik dus naartoe wil met dit verhaal: Aan het einde van die straat waar de bus stopte, heb ik zo vaak gestaan om over te steken en naar hem te rijden. Ik haatte die hoek. Ik vond het gevaarlijk en als ik te voet ging, sprongen de lichten nooit op groen. Maar ik zag mezelf weer ongeduldig staan wachten tot ik bij hem kon gaan. Vreselijk. Echt elke dag nog wanneer ik zijn straat voorbij ga met de bus, kan ik het niet laten om de straat in te kijken en een blik te werpen op zijn huis. Tot nu toe heeft niemand het al gemerkt. Ik zou toch de echte reden niet zeggen. Maar hoe hard ik die hoek ook haatte, ik zou er alles voor geven om er terug elke dag immens lang te staan wachten tot ik over kon steken en eindelijk tot zijn huis zou komen. Ik zal nooit vergeten hoe hij de deur opende. Die blik op zijn gezicht was geweldig. Élke keer opnieuw. Zucht. Ik zal nooit de plagerige opmerkingen van zijn broer vergeten. Ik zal nooit de lieve dingen die zijn zus deed vergeten. Ik zal hém gewoon nooit vergeten. Zucht. Tijd om af te sluiten denk ik maar. Dit vandaag door een kort citaatje van hem en mij. We wandelden de trap af bij hem thuis. Ik was voorop. P: "Ja, waarom zetten wij eigenlijk een 'x' achter elk bericht?" K: "Omdat ik u graag zie." Toen verdween ik in zijn woonkamer en nooit heb ik zijn reactie kunnen zien. Ik kreeg ook geen 'ik zie u ook graag' terug omdat het voor ons beiden moeilijk was om zoiets luidop te zeggen. Dit was de eerste keer in meer dan 7 maanden dat ik het luidop tegen hem zei.
