Toch nog even laten weten dat hij me nog had gestuurd. Het was zoiets als: "Ik heb u niet meer gezien! Ö x". Ik begon mijn uitleg te doen en hij daarna ook. Hij was nog naar me op zoek geweest, net als ik had gedaan. We zouden elkaar mislopen hebben.
Toch was ik blij dat hij stuurde. Ik kreeg een sms en ik dacht: "EINDELIJK!" want ik was niet van plan geweest hem te sturen, ik was teleurgesteld en als hij dat ook was, moest hij maar sturen. Ik nam mijn gsm dus en het was V. Maar daarna was het van dat hoor! En dat maakte me des te blijer.
Daarna bleven we sturen en ik was de bui van daarvoor al helemaal vergeten want hij had mij het gevoel gegeven dat hij carede. Hij zei écht iets liefs dat me helemaal deed smelten. Ik schets even de situatie. Ik moest percé met B mee om drinken. Dat wou ik even gaan melden tegen hem maar ik vond hem al niet meer terug. Op datzelfde moment moet hij ook naar mij op zoek zijn geweest om te vragen of ik niet mee iets wilde gaan drinken. Niet met hem alleen natuurlijk maar met de jongens erbij. (Ik denk er nu juist aan: moest hij het mij komen vragen zijn, zou ik toch wel heel hard getwijfeld hebben.) Ondertussen stond ik dus bij de drank. V was er ook en opeens kwam L erbij. Hij zei dat hij en de jongens iets gingen gaan drinken en hij vroeg of we niet meegingen. Ik negeerde het en V vroeg aan mij of ik niet meeging. Ik zei vlakaf af nee en ze vroegen me waarom. IK DOE DAT ECHT NIET GRAAG!
Toen was ik op weg naar de gang omdat B me al voor was gegaan. Ze had gezegd dat ik naar daar moest komen omdat het daar veel frisser was. 1) B was daar helemaal niet te bespeuren en 2) V was niet gevolgd. Gevolg: Ik stond daar alleen. Ik ging dan maar bij de meisjes en vroeg waar de rest was. Ondertussen had ik ook S al gestuurd.
Toen zag ik B en S opeens staan bij mevrouw VW. We gingen erbij. Praatje van hier, praatje van daar.
B en ik gingen naar beneden. Enkelen volgden. Maar mijn J was weg. En V ook. Het kon maar één ding zijn: ze zaten al op café zonder dat ze afscheid hadden genomen van mij.
Was J er niet meer, dan kon ik daar ook niets meer doen. Ik besloot naar huis te gaan.
Maar goed! Het lieve wat hij dus stuurde was zoiets als dit: "Allee K, je had moeten meegaan! Gewoon om bij mij te zijn." Ik wou wel bij hem zijn en vertelde hem dat ook, maar ik haat op café gaan. Ik zei hem ook dat ik niet kan drinken op commando. Druk zetten op dat flesje dat uit moet. Ik ben sowieso al iemand dat niet zo veel drinkt. En dan krijg ik dat flesje niet leeg en... ARGHH! Hij antwoordde dat ik niets moest drinken waarop ik dan weer zei dat dat onbeleefd was... En zo gingen onze smsjes door.
Ik vind het leuk dat we elkaar vrijdag terug zien. En dan zal ik wél met hem praten! Wel goed was dat P er nu niet was, hopelijk is hij er dan ook niet. Ik wil hem nog steeds niet tegenkomen. Het zal mij kwetsen en ik zal niet normaal kunnen doen tegen J. Erger nog, ik zal beginnen zagen over P tégen J! Dat is het laatste wat ik wil, dat heb ik al genoeg gedaan. Soms doe ik dat nog, maar ik probeer dat echt niet te doen. Tegen niemand trouwens.
Volgende week is het een jaar geleden dat het bijna gebeurde. Ik ging niet naar het praatcafé maar naar uitleg voor mijn mogelijke studiekeuze. P ging niet want voor de richting die hij wilde studeren, hadden ze niemand gevonden. Ik zat redelijk lang binnen omdat ik echt wilde vergelijken met lager en kleuter. Toen ik buiten kwam, zag ik dat ik een sms had van hem. "Ik heb u zien zitten! Ö x" Ik kreeg het meteen warm, hij was hier geweest! Ik smste zo snel mogelijk terug in de hoop hem nog te zien. Hij was daar geweest om zijn vrienden op te halen. Ik had zo een spijt dat ik hem niet had gezien! Ik had er naar uitgekeken dat er iets zou gebeuren! Wanneer kon ik anders mijn kans grijpen?
Een dag later was het feestje van B. Hij was niet gevraagd, maar toch bleef ik hem smeken of hij niet zou komen. Op het feestje zelf, zag iedereen dat ik de hele tijd aan het smsen was en niet veel later had ik aan iedereen toegegeven dat ik smoor was op P.
P kwam niet, hij moest trainen, zou daarna bij zijn vrienden gaan. Ik had het al aanvaard dat ik hem niet zou zien. Maar hij bleef wel smsen. En het werd steeds duidelijker dat hij hetzelfde voelde voor mij. "Ik ook bij jou zijn maar ik wil je liever alleen zien..."
Iedereen kreeg het bericht te lezen en ik bleef aandringen of hij niet even wou binnenspringen. Ik kreeg mijn zin. Hij zou komen, maar wel maar eventjes!
Eindelijk was het zover. Hij smste dat hij er was en ik ging opendoen. Ik was zo blij dat ik hem zag dat ik hem bijna een kus op de mond gaf!
Hij ging niet lang blijven maar toch zaten we daar drie uur naast elkaar in de zetel. Ik zweette en bibberde van de adrenaline die door mijn lijf stroomde. We zaten goed dicht tegen elkaar, maar ik deed niets. Ik durfde niets. Ik durfde hem zelfs niet aankijken, we zeiden bijna geen woord. Ik amuseerde me wel en vertelde wat ik zag als ik iets grappigs vond. Hij deed hetzelfde.
Na één uur naast elkaar te zitten, nam hij (eindelijk) mijn hand. Hij begon ermee te spelen en na een tijdje zaten we gewoon hand in hand. Ik kan niet beschrijven wat er in mijn lijf tekeer ging! Het was P! P! P! P!!! P hield MIJN hand vast!
Nog een uur later kwam hij dichter bij mijn gezicht. En dan ineens... kuste hij mij. Ik was zoooo gelukkig. Iedereen was blij want het was eindelijk gebeurd en je kan niet geloven wat er omging in mezelf. Telkens ik naar hem keek, kuste hij me omdat hij niet kon verdragen dat ik naar hem staarde. Maar hij was zo mooi en nu hij me gekust had, mocht ik naar hem staren! Hij voelde hetzelfde als mij! Wie had dat kunnen denken?! Iedereen blijkbaar. Behalve ik. Daarom dat ik zo gelukkig was.
Weer een uur verder, herinnerde hij mij eraan dat hij eigenlijk nog ergens naartoe moest. Ik was toen nog niet op de hoogte van het vrijdagavondse ritueel met zijn vrienden. Maar hij had zijn vrienden wel gelaten voor mij. Het is niet te geloven hoe dikwijls P en ik het daarover hebben gehad. Dat we beiden zo blij waren dat hij uiteindelijk tòch naar het feestje van B gekomen was en dat we er beiden nog geen spijt van hadden.
Ik heb er nog steeds geen spijt van en ik hoop hij ook niet.
We besloten dus naar huis te gaan en we gingen alle twee tegelijk weg. Velen hadden verkeerde gedachten maar wij waren alle twee zo gelukkig.
We stonden op de gang en deden in stilte onze jassen aan. Toen we die eindelijk aanhadden, nam hij me vast en begon hij me vurig te kussen. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt, het was zo intens dat ik ineens tegen de voordeur werd geduwd. We bleven maar kussen tot we verstoord werden door de bel. We stopten en iemand deed de deur van woonkamer open om de deur te komen opendoen. We werden 'betrapt' en de deur werd meteen terug dicht gedaan. Ik duwde P van me af, legde mijn haar goed en deed de deur open. Het was mijn mama. Die P en mij zag staan.
We stapten naar buiten. Ik gaf hem nog een snelle kus en beide vertrokken we. Ik met de auto, hij met de fiets. Daarna volgden nog enkele smsjes. Ik kon niet geloven wat er die avond gebeurd was. P had dezelfde gevoelens. Hij liet me weten dat hij het nog nooit zo 'neig' had meegemaakt. Ik had hetzelfde.
Om het met zijn woorden te zeggen: We waren voor elkaar gemaakt.
20-03-2011 om 23:13
geschreven door Sterprinses
18-03-2011
Did I dissapoint you? Or let you down? YES!
Ik kan eigenlijk maar één ding zeggen en dat is dat ik een beetje teleurgesteld ben. Het enige wat ik kreeg was een veelbelovende lach toen ik naar hem toewandelde, een kus en drie zinnen. We hebben niet eens afscheid genomen van elkaar.
Ik zei tegen B: "Ik ben al blij dat P hier niet is!" Waarop zij antwoordde: "Wie niet?!" Ik was blij dat ze mij zo steunde maar toch deed het mij een beetje pijn. Niemand denkt er bij na hoe graag ik die nog zie.
Ik heb mezelf erop betrapt dat ik toch echt nog veel aan hem denk. In mijn dromen komt hij nog steeds op de achtergrond voor. Ik zie niet zijn gezicht, maar hou bijvoorbeeld een papiertje vast waar zijn naam op staat.
In het echt krijg ik steeds voorwerpen in mijn handen waar de letter P op staat. Ik denk dan steeds: "Het is een teken!" en nog geen seconde later denk ik dan aan hoe hij deed op het galabal. Dat helpt alles echt te relativeren.
De 100-dagenshow was leuk, al hadden ze veel (echt letterlijke dingen) gestolen van vorig jaar. Het was leuk om te zien dat N zijn stukje van 'My humps' had gekregen. Ook de meisjes terug zien deed me deugd. En de jongens. Zonder P. Ik heb ook echt niks kunnen zeggen tegen S en M! Een kus heb ik gekregen, maar dat was ook alles. Van hen kan me dat nu minder schelen, al zijn ze toch dichter bij mij komen zitten om me speciaal die kus te kunnen geven en zijn ze op die plaats blijven zitten. Ik voelde me daar wel goed bij. Al zeg ik nu niet dat ze dit om mij deden.
Ik had er naar uitgekeken om hem terug te zien. Maar zoals ik al zei: "Ik ben een beetje teleurgesteld."
18-03-2011 om 22:43
geschreven door Sterprinses
16-03-2011
B, je wordt vermeld hoor :)
Wat ik gisteren eigenlijk wilde vertellen, heb ik dan helemaal niet meer opgeschreven. Ik kwam zoveel bijbaantjes tegen die me allemaal even interessant leken om aan jullie te laten weten. Ik begon mijn blog dus met dat ik met mijn mentor had afgesproken om twaalf uur. Mijn bus zou hier toekomen om 11u27, daarna was het nog een kwartier stappen naar het schooltje zelf, dus ik zou wel op tijd zijn. Ik ga altijd tien minuten op voorhand naar de bushalte. Ik heb één keer mijn bus gemist en dat was toen ik maar vijf mnuten op voorhand gegaan was. Gelukkig kon ik toen snel de fiets nemen en was ik nog op tijd. Ik moest gelukkig die dag in G. zijn en niet in A. Ik heb ook het geluk dat mijn bushalte nog geen 25 meter van mijn deur is. Maar goed. Je kent "De Lijn". Die zijn nooit op tijd. Mijn bus kwam maar niet en er stond ook geen volk. Het werd later en later en ik begon te denken dat ik mijn bus gemist had. Ik werd echt paniekerig, dat heb ik altijd als iets of iemand te laat is. Ik kan daar niet tegen. Ik haat wachten. Maar! Om 11u35 was hij daar dan uiteindelijk. Ja, lieve mensen, dat was 8 minuten te laat! Dat wil dus ook zeggen dat ik flink mocht doorstappen om op tijd aan het schooltje te geraken. Maar goed, ik was er nog op tijd, de poort werd juist open gedaan en ik kon rustig naar boven. Op de trappen kwam ik mijn klasje dan al tegen en enkele leerlingen kenden zelfs nog mijn naam! "Dag juf K!" De lieverds. Alhoewel. Degenen dat mij begroet hadden, kregen een flinke opmerking van de juf. Ik glimlachte naar haar en zij begroette me op dezelfde manier. Ik bleef maar wachten tot alle kinderen van de trap waren, zodat ik naar boven zou kunnen. Maar het waren kinderen van drie leerjaren, waar er telkens twee klassen van zijn. Maar goed. De juf keek nog eens achter haar en ze zei tegen mij dat ik al naar boven mocht gaan. Ja, het klonk wel een beetje grappig, maar soms heb ik gewoon van die momenten waarop ik dubbelzinnig denk. Ik kan daar gewoon niet aan doen. Excuses daarvoor dus. Ik wringde (wrong?) me dus tussen enkele dikkerds en ging naar boven. Ik moet wel vier of vijf trappen doen, dus er zal nog aan mijn conditie gewerkt worden! Gelukkig wist ik de weg nog naar mijn klasje. Ik wachtte voor de deur want ik vond het zo onbeleefd om naar binnen te gaan. Ik bekeek enkele kunstwerkjes die buiten de klas hingen en ook artikels die de kinderen blijkbaar zelf hadden gezocht. Dat wist ik omdat het nogal scheef was geknipt en slordig op een cursusblad was gekleefd. De artikels zelf waren wel interessant. Dan hoorde ik voetstappen en verscheen mijn mentor om de hoek. "Ga maar binnen hoor!" Maarja, dat is toch raar eh? Ik ging maar naar binnen. Pakte alles uit mijn boekentas wat ik bijhad en legde alles op een bank. Ze had al enkele lesvoorbereidingen bekeken, die ze zélf had afgeprint en waar ze enkele dingen had aan aangepast. Later gaf ze mij die ook mee, wat natuurlijk heel handig is, zo wist ik wat ik moest verbeteren. Veel kritiek was er niet op mijn lessen, ze vond ze goed. Wel kreeg ik enkele tips mee. Dan heeft ze me ook eens laten schrijven op het digitale bord. Dit is totaal nieuw voor mij en ik ben er helemaal nog niet mee vertrouwd. Voor elke les moet ik het bord wel eens gebruiken en voor één les zelfs de hele tijd. Ze toonde voor hoe ze erop schreef en liet het dan aan mij over. Ik schreef mijn naam. Het was raar! Het was leuk. Maar raar! En niet mooi. Het zal gewoon worden zijn. Ze leerde mij nog enkele dingen om met dat bord te doen. Daarna vroeg ze om welk uur ik volgende week op school zou zijn. Ik antwoordde toch vroeg genoeg omdat ik misschien nog enkele dingen moest klaarzetten enzo. Ik moest dan wel nog kijken welke bus ik kon nemen. Ze wist waar ik woonde en ze zei vanwaar zij moest komen. "Ik wil je anders wel komen ophalen hoor." Ik was verbaasd. Mijn mentor is zoooo lief! Nu komt ze mij volgende week ophalen. Hoe lief is dat niet? :D 'Ohja, ik rijd met mijn mentor mee.' Wahaaa! Dat wou ik gisteren dus nog vertellen. Het was trouwens niet de bedoeling dat mijn blog zo lang ging worden gisteren. Sorry daarvoor, er kwam zoveel in me op. Toch kreeg ik enkele smsjes: "Ja! Je blog staat erop! Yes!" Het was zo raar om zo'n reactie te krijgen. Maar ik was wel moe. Ik heb trouwens écht niet goed geslapen vannacht (of gisterennacht?). Hoe dat komt, weet ik ook niet. Hm. Maar goed. B vond het spijtig dat hij niet voorkwam in mijn blog. (He B?:p) Dus, nu zal ik speciaal voor jou eens iets schrijven ze.
"Zijn jullie een koppeeeeeel?" Wieweetdajong:). ¨"ÖÖ Daffy en Louise zijn een koppeeeeel!!!!" "Gaan jullie bij elkaar slapen in de tent?" Ja ze. - Seg, nu moeten wij echt bij elkaar slapen ofwa? * Jajong! - Mahja, das nog tof. (Je vond het maar al te leuk jong dat je bij mij mocht slapen!) * Ik ga slapen. Slaapwel! - Goh, ik ben ook moe seg, ik ga mee. (Toevalliiiiig?!!!) Lagen wij daar met twee. Na een tijdje rits open. Weg sfeer. 'Ik kom slapen.' Na een tijdje weer die rits open, kwam der daar nog enen bijgekropen. De twee meisjes in 't midden, de jongens aan de kant. Waarna er later nog eens mijn Nijntjeskussen werd gestolen ook! Wat een nacht. Wat een kamp.
16-03-2011 om 16:33
geschreven door Sterprinses
15-03-2011
Speciaal voor L
1000 bezoekers! OMG! Ik voel mij(n blog) bekeken! :) Het is mij het dagje al geweest. Ik heb vandaag eens goed kunnen uitslapen want we hadden stagevoorbereiding. Ik had om 12 uur afgesproken met mijn stagementor. Gisterenavond had ik nog een lesvoorbereiding afgewerkt. Ik wilde die dan printen en natuurlijk weigerde mijn printer om één van zijn weinige taakjes dat hij moet doen uit te voeren. Meer dan 1,5 uur zat ik te wachten tot hij iets drukte. Veertien blaadjes moest hij doen! Het arme schaap! Vier bladeren zijn er uitgekomen. Ja, vier bladeren op 1,5 uur. Toen was ik zo zenuwachtig, geïrriteerd én gefrusteerd dat ik mijn laptop heb toegeklapt, mijn printer heb afgezet en in mijn bed gekropen ben. Het was immers al kwart voor twaalf. Geen wonder dat ik wallen onder mijn ogen heb. Maar goed. Ik stond dus op en ging naar beneden. Er was echt iemand heel blij als die mij van de trap zag komen. Ghih. Ik liet die iemand buiten en nam de krant, bekeek enkele artikels en liet die iemand dan terug binnen. Ik veegde zijn poten af en eindigde met een aai over zijn bol. (Ik hou van die uitdrukking!) Nadien ging ik terug naar boven, deed ik mijn laptop open en hoopte ik dat mijn printer nu wél zin zou hebben om enkele pagina's af te drukken. Ik probeerde maar niks was minder waar. Ik kreeg een geweldig idee en besloot mijn computer opnieuw op te starten. Ja, het vroeg veel tijd maar toen hij opnieuw was opgestart, lukte het perfect en was mijn document in exact één minuut afgeprint. (Ja, ik heb het gechronometreerd.) Een fractie van een seconde leek het of hij er plots mee ging ophouden maar dat was niet zo, gelukkig. Soms kan hij echt wel een schat zijn hoor, als hij er zin in heeft. Over een schat gesproken. Ik had een bericht ontvangen op FB om vrijdag samen met de meisjes van vorig jaar naar de 100-dagenshow te gaan kijken. Heel leuk idee! Ik stemde meteen in, alleen is het niet echt zeker of we weldegelijk uitgenodigd zijn. Natuurlijk trekken wij ons daar niets van aan. Binnen geraken zullen we! Desnoods roepen we VL en laten we tetteeeeee zien. Strak plan. Maar goed. De schat dus. We gingen dus met de meisjes gaan, maar stiekem heb ik J meegevraagd. (Hihi, de schat) Ook S vroeg of ik iets afwist van de 100-dagen, waarop ik mijn verhaal dan maar bekende. Ik had bewust tegen hem gezwegen omdat ik wist dat P anders ging meekomen en hij is wel de laatste persoon die ik wil tegenkomen. S begreep het en was echt heel bezorgd en lief. (Eigenlijk is hij de laatste tijd ook echt wel een schat geworden he.) Daarna vroeg hij of ik het erg vond of ze gingen komen. Met ze bedoelde hij zichzelf en P. Ik antwoordde: "Ja, het is altijd erg als P in de buurt is." Ik kreeg een droge 'ok' terug. Natuurlijk vind ik het wel fijn dat S zal komen! Maar ik wil P gewoon echt niet zien. Hoe hij de laatste keer deed tegen mij, kan ik niet verwerken. Ik begrijp het gewoon niet. Ik vertelde S ook dat het zo raar is dat ik tegen hem dan hallo ga zeggen en tegen P, die ernaast staat, dan niet. Want zo is P eh! Hij zou dat doen. Maar dat kan ik niet, zo ben ik niet. En S niet gaan begroeten, vind ik dan ook weer erg. S zei, ik kan het natuurlijk moeilijk alleen aan M vragen en aan P niet he. Ik begreep het hoor. Hij heeft volkomen gelijk. Ik ben degene die overal een spel van maakt. En ik ben degene die me er moet over zetten. Maar toch vind ik dat P niet 'den boer' moet uithangen. Misschien kan hij enkele tips vragen aan zijn lieve zus (die ook eigenlijk een schat is, een hele grote zelf.) om het wat beleefder aan te pakken. Maar goed, of hij een goeiedag van mij zal verwachten, dat weet ik niet. Mijn hoofd zegt: 'Dat zie je van hier' maar mijn hart zal wel weer hallo gaan zeggen. Niet goed. Trouwens. Ik kwam S gisteren tegen op het station. Het was leuk, echt waar. Ik ging naar de halte toen ik opeens een jongen fel naar mij zag kijken uit mijn ooghoek. Het was dus S. Ik had hem eerst niet gezien maar toen ik het zag dat hij het was (probeer dat maar eens zonder bril!) ging ik bij hem staan. Zijn vriendjes van de klas stonden er ook bij. Ook SH, de ex van Cuv! Haha! Ik begroette S met een kus en zag SH ook naar mij kijken en zich iets voorover buigen. Ik vroeg aan hem of hij ook een kus moest. "Dat mag natuurlijk altijd!". Hij kreeg er één. Verder werden er genante momenten verteld over die laatste en werd er veel met hem gelachen. Zijn 'vrienden' vertelden me dat hij gepest werd en SH lachtte dat weg, maar eigenlijk plagen ze die jongen toch wel erg veel. Hij kwam dan nog eens recht voor mij zitten in de bus ook. Hij is wel grappig, dat moet ik toegeven, maar soms is hij zo negatief over zichzelf, dat kan ik niet verdragen. Niet dat ik dat zelf nooit doe, maar als het extreem is, is dat zo stom! En zeker bij jongens! Een negatief zelfbeeld bij jongens doet me trouwens denken aan N. Ik moest vanmiddag aan hem denken omdat ik alweer geen kamp heb gekregen van Kazou en ik dacht, N zal er zeker wel weer één hebben. Maarja, hij is een jongen en jongens krijgen voorrang. Vind je dat nu zelf niet schandalig dat ze dat durven zette in hun mails?! En dan zeggen dat er geen discriminatie is. Ohmygucci. Maar goed, later was ik op msn en N begon toevallig tegen mij te praten. Ik vertelde hem dat ik aan hem had moeten denken en natuurlijk was hij daardoor in de zevende hemel. Stom van mij, had beter moeten nadenken. Zeker wanneer ik had gezegd dat hij alles meeheeft. Die jongen is echt heel mooi, heeft een mooi lichaam en is superlief. Ik vroeg mezelf af waarom ik niet verliefd op hem was. Natuurlijk begon hij daarom extra lief te doen en vroeg hij wanneer we gingen afspreken, maar hij neemt het allemaal veel te serieus. Ik had duidelijk gezegd dat ik NIET verliefd op hem was. En hij woont ver én ik heb enorm veel werk voor school. Ik vind het schandalig dat hij dat ziet als een excuus, want moest hij in mijn klas zitten, zou hij wel weten wat werken was. Hij begon verhalen te verzinnen dat hij iemand kende dat ook LO deed en die niet zoveel moest werken. Ik weet altijd wanneer N liegt. Hij begon 'lieve' dingen te zeggen, maar die dingen pakten ni bij mij. Ze waren echt té melig en ik kon niet anders dan erom lachen. Als ik het al te melig vind, hoe erg moet het dan wel niet zijn. Ik ga proberen herhalen wat hij gezegd had. Het was iets in de aard van: "Moest ik dichter bij jou wonen, dan zou ik elke dag een roos voor je door leggen en dan zou je door hebben dat ik er echt voor jou was." Het lijkt wel op een citaat uit een film of een lied. Misschien is het dat ook wel. Ik antwoordde 'haha' waardoor hij weer was gekwetst en negatief begon te doen. Dat is wat ik haat aan hem. Hij doet niet anders dan negatieve dingen zeggen over zichzelf, als ik ergens op reageer, is hij gekwetst, waardoor hij nog negatiever begint te doen en als ik eens iets positiefs zeg, dan gelooft hij mij niet. Wat moet je daar dan mee aanvangen? Duidelijk dat ik te veel positieve dingen in één keer gezegd heb, want daarjuist kreeg ik een sms van hem. Ik heb het genegeerd want er stond: "Wadoeje lieveling? xxx" Moest ik daar op geantwoord hebben, denkt hij dat ik hem herken als zijn lieveling en dat ben ik niet. Hij is ook degene dat etoen ik nog met F was, elke keer vroeg "Is het nog niet gedaan?" En dat een dag later al vroeg om af te spreken en zijn liefde begon te verklaren. "Die vonk was er toch al altijd tussen ons?" Sorry, maar zulke dingen kan ik niet verdragen en dat heb ik hem ook duidelijk laten weten. Ik heb hem laten weten dat ik dat onrespectvol vind en dat ik niet kan verdragen dat hij steeds zo negatief doet over zichzelf. N is ook iemand die superveel dt-fouten en andere schrijffouten maakt en daar ben ik enorm gevoelig voor. Ook laten weten aan hem. Soms komt het misschien wel kwetsend over en ik kreeg de reactie terug: "Je bent al een echte juffrouw eh." Eigenlijk maakte me dat een beetje fier, maar misschien was het juist niet goed bedoeld. Ik moet het afleren om mensen steeds te verbeteren als ze een schrijffout maken want ik weet dat ik ook enorm veel schrijffouten maak. Ik doe mijn uiterste best om dat niet te doen, maar het is onmogelijk om volledig correct te schrijven en zeker als je 's avonds laat snel nog een blog typt. Maar weet alsjeblieft toch dat wenkbrauwen met au is en niet met ou. Zulke voorbeelden. Verder ga ik daar niet over uitweiden. (Zeg me nu niet dat dat met lange ij is, want anders maak ik me nu wel compleet belachelijk. Sorry, maar ik ben veel te moe om het te gaan opzoeken en wil deze blog afmaken zodat ik kan gaan slapen.) Nog een laatste ding dat ik wil vertellen, ohnee het zijn er nog twee. Maar heel kort hoor. Maandag liep ik op school en plots zag ik dikke P. Ik zei keiserieus tegen J: "Wa doet die ier?!" Zij moest lachen omdat dat ons citaatje uit Dworp was maar toen ze mijn gezicht zag, wist ze dat ik het meende. "Wie is dat misschien?" Dat is dikke P! Die heeft mijn ex-beste vriendin afgepakt! OhMyGucci! Chance dat die niet in onze klas zit seg Ö Ik vertelde het daarnet tegen mijn beste vriendin L of ze het al wist. Ze wist het inderdaad al. Ze zit namelijk bij haar in de klas. Zò erg! L heeft het trouwens enkele maanden geleden gedaan en het mij niet verteld terwijl ik dat wel had gedaan :(. Maar goed. Het laatste dat ik wil vertellen is dat ik daarnet een sms van K kreeg. Ik was verbaasd maar toch blij. Hij liet weten dat hij ziek was en of ik eventueel notities voor hem wou bijhouden. Ik vind het lief dat hij het aan mij vraagt en niet aan W maar dat bevestigt misschien toch maar weer dat hij toch verliefd op me is. Laat het uit. Ik denk er niet meer aan en doe gewoon zoals vroeger. K zoals hij was, mijn vriend. Het allerlaatste dat ik wil zeggen: Deze blog is speciaal geschreven voor L zoals je kan zien in de titel (toch nog effkes diejen titel checken eh, haha! Sorry als je niet hebt gecheckt.. :)) en bij deze wil ik nog laten weten dat ik je enorm mis! Voor jou speciaal een moment dat ik nooit zal vergeten.
"Welke avondactiviteit neem jij?" 'Ik weet het niet.' "Ik ga zwemmen! Toe, ga mee!" 'Mah tis zo koud! En al zo donker! Ik heb daar geen zin in!' "Mah toe! Ge moet ni int water eh" '...Hmm... Oke dan. N, ik ga zwemmen.' Samen wandelden we in het donker naar het water. We zochten een plaats uit om onze handdoek te spreiden op de rotsen. Goed liggen kon je niet echt, maar gezelliger kon niet. Het maanlicht dat op ons scheen, het geluid van het water. Het was zalig om nog in onze t-shirt te kunnen zitten, zelfs als het al zo laat was. Ik herinner me een boekje met spelletjes of optische illusies. Ik herinner me muntjes. Ik herinner me flitsen van kodakken. Ik herinner me ook F... Die toen naast mij zat. Je bent er nu niet meer F, maar ook jij maakte deel uit van die nacht en ook omdat jij erbij was, werd het gezellig. Voor we het wisten, was de activiteit voorbij. Er waren enkelen dat nog een duik genomen hadden in de zee maar de meesten hadden gewoon gezellig op de rotsen zitten praten. Het was nu echt al heel donker. De weg vonden weg niet terug zonder onze zaklampen. Die avond was geweldig en ik wou dat die veel langer had geduurd. Herinner jij je nog het moment dat S en N zaten te praten en dat wij daardoor ook alleen waren. Dat we maar drie meter van hen zaten om hen 'af te luisteren' maar dat we het zelf ook zo gezellig hadden. Dat plaatsje waar we zaten, zal ik ook nooit vergeten. Het samen muziek luisteren. Weet je nog dat we op de avond van de fuif weer op dat plaatsje zaten? En dat we werden weggehaald door de moni's omdat we een beetje asociaal deden? Weet je nog dat er die avond iemand ontmaagd is geweest en dat we die jongen de ontmaagder noemden? Weet je nog dat we later vooraan aan het vakantiehuisje zijn gaan zitten op de stoelen en dat we het toen nog altijd heel leuk hadden met vertellen? Weet je nog dat we hadden afgesproken 's nachts bij elkaar op de kamer te komen maar dat we dat nooit deden omdat we te moe en te lui waren? Weet je nog dat die andere kamers dat wél deden en dat daar bijna baby's zijn uitgekomen? Weet je nog dat K mij een cadeautje had beloofd?!!! Ik wacht daar dus nog steeds op eh! Weet je nog dat ik N beloofd had naast haar te zitten op de bus en dat ik toch stiekem liever naast jou zat en voor jou gekozen heb? Weet je nog dat N niet naast ons mocht zitten omdat die ambetanterik van de kookploeg daar moest zitten om zelfverzonnen redenen? Weet je nog dat ik op jou in slaap ben gevallen met mijn Nijntjeskussen en dat jij daar een foto van genomen hebt? Ja, ik slaap daar met mijn mond open, maar lag toen wel erg goed! Weet je nog dat we samen gingen snorkelen en dat jij voor mij van die speciale schelpjes zocht? Weet je nog dat we gingen duiken en dat iedereen een partner nodig had? N durfde eerst niet en daarom ging ik met iemand anders maar eigenlijk wou ik stiekem écht wel met jou. De laatste dag had ik jouw mp3 nog. Ik weet nog dat ik niet meer verder kon slapen door al die zoemende muggen rond mijn oren. Ik zocht jouw mp3 en beluisterde de hele tijd de nummers die jij zo graag hoorde. Het spijt me nog steeds dat jouw batterij bijna plat was toen we terug naar huis moesten. Weet je nog de foto's die de laatste zijn genomen? Waar we allebei lekker bruin opstaan en ook zo'n beetje verlegen. Mooie foto's, ik mis die foto's.
Ik mis jou, L. Echt waar! Ik mis je. Ik mis dat kamp dat wij samen gedaan hebben. Het beste kamp uit al de kampen dat ik gedaan heb. Dat kamp was dat met jou!
