Ik wou dat hij zichzelf zag zoals ik hem zie. Misschien zou hij dan begrijpen wat ik voor hem voel. Dan zou alles misschien terug goed komen.
13-02-2011 om 19:27
geschreven door Sterprinses
12-02-2011
Open up your eyes boy
Gisteren was dus mijn verjaardag. Ik ben 19 geworden :) en ik moet zeggen dat het écht één van mijn beste verjaardagen was. Twee nadelen: P heeft helemaal niets laten weten, niet via sms, niet via FB, niet via mail, terwijl zijn zus dat uiteraard wel heeft gedaan. Ik vertelde dat tegen J die zei dat hij dat niet zou durven en ik denk dat J wel eens gelijk zou kunnen hebben. Zo is P wel, maar daar probeer ik dus niet te veel aan te denken. Ik probeer mij erover te zetten, maar toch zie ik hem nog steeds graag. Het tweede: V is mijn verjaardag zelfs vergeten. V, je weet wel, één van mijn beste vriendinnen! Zo erg, vorige week sprak ik nog met haar af. Ik heb het haar zelfs nog gezegd wanneer ik jarig was! Maarja... Ik zal haar misschien nog een smsje sturen met een boodschap dat lijkt op: "Bedankt dat je mijn verjaardag bent vergeten..." Al wil ik dat het niet grof overkomt, toch wil ik dat ze er haar slecht bij voelt. Van M had ik ook geen smsje gekregen, maar dan wel een boodschap op FB. Sorry, maar als je mijn nummer hebt en je bent écht een goede vriend(in) van mij, dan stuur je een smsje en geen boodschap op FB. Dat is één van mijn principes dat ik namelijk zelf toepas. Maar goed, zij liet tenminste wél nog iets weten, wat van V dus niet gezegd kan worden. Ik kan niet klagen over het aantal smsjes die ik gekregen heb, ik kreeg er namelijk de hele dag door, maar ik had er dus wel meer verwacht van de personen die ik graag zie. Ik moet toegeven dat het hard aankomt als ik geen smsje krijg van iemand waar ik het wel van verwacht. Maar goed. Ik denk dan bij mezelf: "Op hun verjaardag moeten ze ook geen smsje verwachten van mij hoor!" Maar zo ben ik eigenlijk niet. Ik onthou tenminste wél verjaardagen! Nu vraag ik me wel af of ik naar P moet sturen of niet. Ik zou het heel graag willen maar misschien is het dan weer te obvious dat ik hem graag zie. In ieder geval: als ik een smsje stuur, zal het vrij neutraal zijn. Als hij niet antwoord, moet hij er volgend jaar inderdaad geen meer verwachten. In een jaar kan er natuurlijk veel gebeuren, dat moet je mij niet vertellen. Laat ons hopen dat ik dan al lang over P ben. Ik vertel dus over gisteren, 11 februari 2011. Ik was nog niet wakker en ik kreeg al smsjes, dus dat maakte me al blij. Ik had er moeite mee om uit mijn bed te komen wat ik anders nooit heb op mijn verjaardag. Het uitkijken naar mijn verjaardag was dit jaar ook enorm anders. Normaal was ik al maanden op voorhand aan het berekenen hoe lang het nog zou duren eer ik zou verjaren. Nu heb ik er echt bijna niet aangedacht. Toen iemand me donderdag iets zei in de aard van: "Ja, dan kan je dat aandoen voor morgen! :D", antwoordde ik doodserieus: "Wat is er morgen misschien?" Dan kreeg ik zo een blik terug van, alleeeee! En ik dan zo: "Ahjaaa. Ja. Wow, mijn eigen verjaardag vergeten? Dat kan toch niet!! Raar!" Het wàs ook écht raar. Maar goed dat ik het de dag zelf niet vergeten ben zoals V. Na de smsjes beantwoord te hebben, maakte ik me klaar, ging naar beneden, kreeg ik verjaardagswensen van mijn papa. Ik zag dat de 'gelukkige verjaardag'-slinger omhoog hing zoals elk jaar en zag al een klein cadeautje op tafel van mijn moeder. Toch moest ik me haasten zodat ik mijn bus niet zou missen. Toen de bus er was had N plaats voor me gehouden en zei ze keionenthousiast: "Gelukkige verjaardag..." En dan nog op zijn dialect ook. Het leek op: "Gelukkige verjoardag" Maar goed, ik bedankte haar en vroeg wat er scheelde. Er was duidelijk iets aan de hand en ze deed haar verhaal dan ook helemaal uit te doeken. Het was een goed gevoel om te weten dat N mij vertrouwde en zulke dingen aan mij vertelde, ik zie haar ook echt als een vriendin. Zij was trouwens de eerste dat een sms had gestuurd. Toen ik op de tweede bus zat, kwam J bij ons zitten maar die was het duidelijk ook even vergeten. K en T volgden en riepen keiluid gelukkige verjaardag waarop J plots hetzelfde zei. S was ongeveer gelijk met K en T. K kwam naast mij zitten en zei dat ze iets voor me had. Ik was verbaasd en het was een kroon. Ik moest die dan nog opzetten ook. Het was leuk maar iedereen bekeek mij dus besloot ik hem toch maar af te zetten. Toen we op school waren, verplichtten ze me om hem terug te dragen. Ik moest de refter door en iedereen bekeek me. Toen we ons neerzetten aan een tafel, zette ik hem maar weer af. T was de hele tijd foto's aan het trekken en dat stond ons niet aan! Ze waren allemaal even belachelijk en op sommige had ik zelfs een dubbele kin. Maar goed. Toen gingen we naar boven en de hele klas zat daar al. Ik had mijn kroon op (verplicht) en haastte mij naar het blad om te kijken waar we moesten zijn. Ik moest me (alweer verplicht) omdraaien naar de klas om te kijken hoe ik eruit zag met de kroon. Jeeeej, lach allemaal maar eens goed met mij. Maar ik kon er nog een beetje mee lachen, al was ik het meest beschaamd. De leerkracht van muziek passeerde en wenste mij een gelukkige verjaardag omdat ze het nog wist van gisteren (zie vorige blog.) Ze zei tegen de anderen van mijn klas dat ze zeker moesten zingen voor mij! Ik lachte maar eens verlegen terug en hoopte dat ze dat niet gingen doen. S begon toch en er volgden er een paar maar omdat niet iedereen meedeed, deed S alleen verder. Ik bedankte haar en toen gingen we de klas binnen. Daarvoor waren er al enkelen naar mij gekomen om mij te kussen. T was de eerste, die had het op de bus al gedaan. Op school waren het K, S, J, A, L, EDB, Lo, La, Ke... In de les werden er ook een paar dingen gezegd omdat ik jarig was, de kroon verklapte namelijk alles, ik kreeg ook een kaartje gemaakt op een cursusblad door van Lo, La en I. Na de les kwamen de jongens op me af. M, R en ook J. Ik denk dat zij de enigen waren. K heeft zelfs geen gelukkige verjaardag gezegd! En dat stelt me diep teleur. Ik weet niet van wie ik nog allemaal kussen gekregen heb, maar het waren er wel nog veel. Toen de les dus gedaan was, moesten we naar beneden en besloten we ons neer te zetten in de refter. Ik had speciaal brownies gemaakt voor mijn friends, maar eigenlijk waren die niet zo goed gelukt. (de brownies, niet de friends.) Ik pakte ze uit en er werden overal kaarsjes opgezet. Ze werden aangestoken en ik moest ze allemaal tegelijkertijd uitblazen en mocht een wens doen. Ik maakte dus de wens die ik altijd deed. (Zie enkele blogs geleden over wensen doen en hopen) Toen verdeelde ik de brownies en iedereen begon smakelijk te eten. Ze namen zelfs nog een tweede! Terwijl ik er maar één opkreeg. Ik vond het niet erg, want anders zou ik niet gezegd hebben dat ze nog een tweede mochten nemen. Ik had ze namelijk speciaal voor hen gemaakt. Daarna kreeg ik van N een bekertje pasta omdat dat gescheurd was :p Ze zou naar 't stad gaan en dit niet kunnen meenemen, vandaar dat ik het mocht opeten. "Veur awe verjoardag" Ik zeer twijfelend: "Ah... Bedankt?" Maar 't was wel lekker. Ik kreeg nog vele smsjes, de hele dag door. Dit omdat iedereen vakantie had, namelijk lesvrije week, en ik de enige was die die week al naar school moest. Iedereen stuurde dus wanneer het hen uitkwam, waarschijnlijk als ze wakker werden en dacht dat ik ook vakantie had natuurlijk. Want als ik eens de tijd had om te antwoorden, bleven ze maar terugsturen. Sorry, maar ik heb wel les! Nuja, daarna volgden er nog 2 vakken en die van wiskunde was van plan ons te houden tot ze alles gezien had tot waar zij wilde. Gevolg was dat we maar om 25 na 4 buiten mochten. Niet zo erg want L, A en ik hadden afgesproken samen te gaan bowlen. Ze hadden samen cadeautjes voor me gekocht en besloten die dan aan mij te geven. Ik moet zeggen dat die echt niet vriendelijk waren waar we gingen bowlen! Ze was ons trouwens nog eens vergeten ook. Er waren zogezegd geen bowlingsbanen vrij maar toen we zelf eens een kijkje gingen nemen, zagen we wel dat er drie bowlingsbanen waren die niet bespeeld werden. Nuja. Ik kreeg een gigantisch potlood, een portefeuille in de vorm van een uil dat superschattig is, een lotje (waarmee ik gewonnen heb), dinokoeken, chocolade, lipgloss, een supermooie kaart, stickers! en nog zoveel meer, het was echt geweldig. Ik vond het echt leuk om met hen eens alleen een ding te doen want dit was nog nooit eerder gebeurd. Ik verloor met bowlen en daarna gingen we naar huis. Toen ik thuiskwam lagen er nog superveel pakjes op mij te wachten! Ik kreeg echt leuke cadeautjes die ik niet had verwacht! Het was dus echt een superleuke verjaardag. Nog één ding wil ik zeggen, waar ik zoveel aan denk en waarmee ik mezelf probeer te troosten. Misschien kan het ook een troost voor anderen zijn, waaruit ze iets kunnen leren.
Je kan niemand verplichten om je graag te zien of van jou te houden. Soms moet je zelf de stap durven zetten.
12-02-2011 om 13:43
geschreven door Sterprinses
10-02-2011
I can't force myself to stop loving you
Hij was daarnet nog eens online op msn en ik besloot terug mijn kans te wagen. Vriendelijk zijn kan nooit kwaad. Ik begon dus tegen hem te spreken en ik kreeg een antwoord terug. Ik vroeg niet hoe het met hem was want dan kreeg ik zeker die vraag terug en dan moest ik liegen en daar had ik geen zin in. Ik vroeg dus hoe het met zijn examens was geweest waarop hij 'semi' antwoordde en dat woordje bracht me terug naar de tijd die we samen hebben doorgebracht. Ik mis hem nu nog meer dan daarvoor. Hij vroeg hoe het bij mij was geweest en ik zei dat ik er op alles door was en dat dat niet velen gelukt was. Hij zei 'ja fiere' en ik gaf toch wel toe dat ik dat was. Daarna werd er niets meer door hem gezegd. Ik vond het stom om na twee minuten opnieuw iets te zeggen want dan lijkt het zo duidelijk dat ik supergraag met hem wil praten. Ik had echt nog duizenden vragen zoals bijvoorbeeld of hij naar het galabal zou gaan, maar dan zei hij opeens 'mja' 'ik ben weg' 'bye x'. Okeeeee, we hebben nog geen vijf zinnen tegen elkaar gesproken, is dat niet zielig...? Hij voelde zich nu waarschijnlijk verplicht om te antwoorden maar haat het om tegen mij te praten en gaat er dan maar vandoor. Ik kan het niet verdragen dat ik hem nog graag zie en hij mij niet. Hij zal waarschijnlijk niet eens weten dat het morgen mijn verjaardag is... Ik ben echt teleurgesteld, weet je dat. Ik moet echt over hem geraken eh, maar dat is zo moeilijk. Ik vind hem nog altijd geweldig en ik mis de dingen die we samen deden. Ik mis mijn maatje, mijn beste vriend. Ik heb het al eens gezegd, maar nog steeds ben ik jaloers op iedereen dat een liefje heeft... Toen ik daarjuist met de bus naar huis kwam zag ik twee verliefde pubers van 13 op elkaars schoot zitten. (Dat gaat natuurlijk niet 'op elkaars schoot zitten', maar het meisje zat dus op de jongen. Zijn schoot eh.) Ik begin zelfs gedachten te krijgen zoals: "Als die een lief heeft, en ik niet, hoe erg is het dan wel niet gesteld met mij?" Maar de dingen worden steeds beter, maar toch ik nog veel aan hem, word ik nog dikwijls aan hem herinnerd en zou ik nog steeds met hem gaan moest hij me terugwillen. Maar het gaat beter. Ik heb er al een tijdje niet meer om gehuild, dus dat is ook al goed eh. Morgen is dus mijn verjaardag :) eeen, vandaag in muziek vroeg de leerkracht toevallig of er vandaag iemand jarig was. Ik zei: "Morgeeeen" waarop ze meteen naar mij keek. Ik moest in het midden van de kring gaan zitten en de rest van de klas (ongeveer 40 man dus) moest rond mij gaan zitten en moesten het liedje dat we juist geleerd hadden, zingen in canon. Het was geweldig! Het maakte mij blij :) Ik ben benieuwd voor morgen :) Ik heb daarnet brownies gemaakt voor de friends, hopelijk vinden ze ze lekker. Ik wil nog één boodschap kwijt en daarna zijn jullie voor vandaag weer van mij vanaf. P, ik zie je nog enorm graag.
Tell me why I keep on loving you when it's clear you don't feel the same way for me. The problem is, as much as I can't force you to love me, I can't force myself to stop loving you.
10-02-2011 om 20:04
geschreven door Sterprinses
08-02-2011
What if I told you it was all meant to be?
Gisteren heb ik de uitnodiging van het galabal gekregen. Ik had al besloten niet te gaan want wat heb ik daar te zoeken? Vorig jaar was MIJN galabal! Ik had de perfecte date en ik heb er van genoten. (Mijn date was P :)) Maar nu smeken al mijn vriendinnen erom om toch naar het galabal te gaan. Het ding is dat ik P er niet wil tegenkomen... Ik weet niet of hij er naartoe zal gaan maar als M gaat, zal hij P zeker meesleuren. Ik vertelde het aan S en hij wist ook niet echt of P ging maar hij dacht van wel. Pft! Niemand weet hoeveel pijn ik heb door P en hoeveel pijn het doet als ik hem nog eens zie ook. Het is enorm confronterend en ik kan dat niet aan. Ik ga de hele avond verdrietig zijn. PLUS! Als ik weet dat hij daar rondloopt, ga ik constant naar hem op zoek zijn... Wat als hij spreekt? Wat als hij me negeert?! Wat als ik hem zie flirten met anderen? Pft, ik heb er écht geen zin in. Ik word gewoon al verdrietig op voorhand. Het enige dat ik kan hopen is dat hij niet komt. (Of dat hij toch komt en naar me toe komt en mij kust omdat hij me terugwilt. Maar dat zie ik niet gebeuren.) Hoe kan ik nu te weten komen of die gaat of niet? Ik ga het hem niet vragen, hij antwoordt toch niet... En dan had hij tegen mij gezegd dat hij niet wilde dat ik hem negeerde als ik hem tegenkwam eh! Pft. S had me een mail gestuurd om te vragen hoe mijn examens waren geweest en wanneer ze haar punten zou krijgen. Zij was degene die écht wil dat ik kom, dus ik zou het alleen doen voor haar... Ja, misschien denk ik er te veel bij na, maar P leeft dan nog altijd in mijn hoofd eh. Waarom zijn we nu gewoon niet meer samen? Dan zouden de dingen veel simpeler zijn. Misschien slaat de vonk terug over als hij me ziet? Oke, nee, P is zo niet. Al weet ik zeker dat ik nog verliefder en verdrietiger ga worden nadat ik hem gezien heb. Misschien moet ik maar een plan bedenken zodat ik er ongelooooooooooooflijk sexy uitzie en dat hij gewoon niets anders kan dan bij mij terugkomen? Niemand denkt er bij na, maar ik zie hem nog graag hoor. De dag na het galabal zouden we 11 maanden zijn samen geweest... Iets anders. Ik mag er tegen niemand over stoefen maar ik ben er dus wel fier op dus zeg ik het via deze weg. Amper 23 van de 160 studenten zijn er op alle vakken door waarvan ik er één ben! Er werd meerdere keren gezegd dat als je er op alle vakken door was, het een uitzondering was. In mijn klas zijn er 6 van de 40 op alle vakken door waarvan ik één :) En in het begin van het jaar en ook op andere momenten werd er gezegd dat er op onze school zeer weinig punten gegeven worden. Een 10 moet je zien als goed, een 11 en 12 als zeer goed en een 14 als proficiat!! Boven de 14 komt niet veel voor en is echt al fantastisch. Wil toch maar lukken dat ik twee 15en haalde en één 16, ook enkele 14en en dat de rest tussen 11 en 13 lag. Proficiat aan mezelf. Nog eventjes zeggen dat ik enorm twijfelde aan wiskunde, ik was er 100 procent van overtuigd dat ik in augustus nog eens mocht terugkomen, ook nadat we het examen hadden overlopen en de vragen hadden verbeterd. Ik haalde net een 10 en was er dus door maar 95 anderen slaagden daar niet in... Proficiat aan mezelf!
08-02-2011 om 18:01
geschreven door Sterprinses
07-02-2011
Geslaagd!
Ik ben er door voor al mijn vakkeeeeeeeeeeeen! Eat that bitches!
