Ik heb al meer dan een maand niets gehoord van hem, ik weet niet precies hoe lang, maar het IS lang! En daarjuist zie ik hem dan eindelijk nog eens op msn en ik raap al mijn moed bij elkaar om "Hey" tegen hem te zeggen, uiteindelijk lukt me dat en meneer antwoordt nog niet eens ook! Jaaaaaa, ik zie hem nog graag! Nog heel graag! Veel te graag! Ik zou hem zo kunnen opeten als ik hem zie, zo graag zie ik hem nog! Weg met de commentaren dat hij me niet verdient, ik wil hem, ik zie hem graag! Ik zie hem echt héél graag. Ik droom weer immens veel over hem, het is niet juist, maar het is zo. Het is ongelofelijk hoeveel ik nog aan hem denk, wat ik allemaal tegen hem wil vertellen, wat me allemaal aan hem doet denken... God, ik zie hem zo graag! Ik wou dat ik dat tegen hem kon zeggen. En kom nu niet met het antwoord "Valentijn komt eraan..." NO FUCKING WAY! En ik wil hem niet met een ander zien want dan ga ik dood.
06-02-2011 om 22:17
geschreven door Sterprinses
03-02-2011
Love is a riddle and so are we
B en ik hebben nooit iets gehad (spijtig genoeg?) maar dingen zijn nu eenmaal veranderd. Enkele dagen terug zag ik een paar foto's van hem. Ik wil wel met hem afspreken maar toen zag ik die blik. Ik kan me echt perfect voorstellen hoe hij naar mij zal kijken en daar kan ik nu niet meer mee omgaan. Ten eerste: omdat ik met P zit (who else...?) Ik hou nog altijd zeer veel van hem. En ten tweede: omdat het gewoon te lang geleden is dat we elkaar gezien hebben. Ik zou hem alleen maar kwetsen en ik denk dat ik dat in mijn laatste mail zelfs al gedaan heb. Ik was echt onbeleefd en dat was niet echt de bedoeling. Het is niet dat ik niet met hém wil afspreken. Ik wil met niemand afspreken. Ik ben er niet klaar voor, ook al bedoelt men er niets mee. Ik ben nog één en al P. Het eerste wat in mij opkomt is "en dat zal ik altijd zijn!", maar pleaaaase, ik hoop dat dat niet gebeurt! Tenzij hij naar mij terugkomt, dan wil ik zoveel P zijn als ik maar kan. Weet je nog die ene keer dat je mij om zes uur wakker maakte en we allerlei leuke dingen deden, ik daarna terug in slaap viel, jij naar beneden ging om mijn hond uit te laten en terug naar boven kwam met een ontbijt op bed? Ik wel. Trouwens, ik zit er al de hele dag aan te denken en ik moest me zelfs inhouden om mijn blog er niet mee te beginnen maar ik wil het écht tegen iemand vertellen. (Het is best zielig dat ik mijn computer een iemand noem, maar goed.) Vandaag ben ik verrast, ontroerd en uitermate gelukkig gemaakt. Niet door P, wel door iemand die daar mee te maken heeft. Namelijk zijn zus. Enkele blogs geleden vertelde ik dat ik haar enorm miste. Een paar dagen later kreeg ik een verrassend en ontzettend lief mailtje van haar. Het raakte mij. Ik werd verdrietig maar was ook gelukkig omdat zij me ook miste en omdat ze me vertelde dat alles wel goed ging komen. Die dagen erna mailden we nog enkele keren heen en terug en deed ik mijn verhaal. Het was een lange mail en ik kan niet ontkennen dat ik op een antwoord zat te wachten. Wanneer ik het niet verwachtte, was er natuurlijk een mailtje van haar. Ik zou snel van haar horen. Opnieuw zat ik te hopen op een mailtje van haar. Maar zij had iets anders in gedachten... Ik zat te eten aan tafel en plots ging de deurbel. Ik ging naar de deur, keek door het gaatje en moest goed kijken. "Wie is dat? Ze heeft een pak in haar handen. Is dat E? DAT IS E!!!!" Snel maakte ik de deur open. Ik was verrast. Ze kwam mij opzoeken én nog eens met een cadeau? Ik vroeg haar wat dit betekende maar was echt al supergelukkig haar te zien. Ze vertelde me dat het een vroeg verjaardagscadeau was. Ik was echt verwonderd, blij, gelukkig. We knuffelden elkaar. Ik vroeg haar uiteindelijk binnen (wat ik soms wel eens vergeet te vragen aan de mensen...). Het toeval was dat ik juist koekjes had gebakken, ze waren niet krokant genoeg naar mijn zin en had besloten eens advies aan haar te vragen. Dus dat deed ik ook. Ik liet haar proeven, ze gaf me enkele tips en we hadden elkaar echt nog veel te vertellen! Ik was zo blij dat ik haar zag! Daarna gingen we in de zetel zitten en leidde ik haar nog even rond om onze 'bibliotheken' te laten zien. Het was echt leuk om eens... bij te praten kan ik het niet echt noemen. Ik weet het niet hoe ik het moet noemen, maar het was geweldig. Toen ze terug de deur uit was om aan haar citroenschuimtaart te gaan verder werken (en vervolgens in de vuilbak te gooien) ging ik terug de woonkamer binnen. "Dat was de zus van P." 'NEEEEE??!!!! Ö' "Oh jawel :)" Er werd nog gezegd dat ze heel sympathiek was, dat het leek alsof we beste vriendinnen waren en er werden vele vragen gesteld. Maar ik was nog steeds overdonderd. Verder eten kon ik niet meer, dus opende ik het cadeau maar. Eerst en vooral was er een geweldige kaart met nog een geweldigere tekst van binnen, alleen dat al deed mij tranen in de ogen krijgen. Mijn moeder en zus keken natuurlijk ook nieuwsgierig toe terwijl ze maar vragen bleven afvuren. En veronderstellingen zoals: "Moest ze dat van hem brengen?" Ik vond die opmerking de druppel en vertelde dat ik liever geen commentaar meer kreeg. De kans was groot dat ik voor hen in tranen zou uitbarsten terwijl ze denken dat ik allang over P ben natuurlijk. Maar goed. Ik opende de doos en zag een mooie zelfgemaakte doos, zoals ik ze zelf ook zou maken. (De laatste keer dat ik er zo eentje maakte was voor L. Ik maakte een soort van 'overlevingspakket' voor in China en stopte er allerlei leuke dingen in.) Ik schrok (voor de 721ste keer die dag). De doos zat vol cadeautjes! Ik bedoel niet één of twee. Maar écht vol! Ik kreeg reacties als "Amai!" en "Waaauw" en "Zo een lieve!!!" Ik denk zelfs dat er enkelen jaloers waren. Ik opende de cadeautjes één voor één en stond versteld van hoe goed E me kent. Dingen voor te scrappen terwijl ik juist aan een scrapbook bezig ben. Een schriftje vol handgeschreven gedichten terwijl ik enkele minuten daarvoor aan haar had gezegd dat ik heel graag gedichten lees. Briefpapier van Winnie The Pooh en Tinkerbell terwijl ik niets liever doe dan brieven schrijven en superveel spullen van Tinkerbell en Winnie The Pooh heb. Het is niet te geloven, maar het is alsof ik die cadeautjes eerst allemaal zelf had uitgekozen en zij die dan gewoon had ingepakt. Dat was lang niet alles. Er zaten ook twee zelfgemaakte CD's in die ik vandaag helemaal heb afgeluisterd. Het zijn geweldige liedjes die ontzettend veel troost bieden. Echt hele mooie CD's. Verder zaten er natuurlijk nog feesttoeters in, of hoe je dat ook mag noemen. Ook snoepjes en nog drie enveloppen. Niet zomaar enveloppen maar drie ontzettend dikke enveloppen die in een gewone brievenbus niet zouden binnengeraken. Éen zat vol met feel good-foto's. Met vol bedoel ik: waarschijnlijk meer dan 200. Ik heb ze niet geteld maar ze waren geweldig. 1) Ik hou ontzettend veel van fotografie en 2) hoe kan zij weten van welk soort foto's ik hou? Een andere envelop zat vol met leuke tekstjes en de laatste bevatte 50 dingen die je gedaan moet hebben voor je 25ste. Een heeeeele leuke lijst. Naast al die dingen was dat nog niet het laatste wat de doos bevatte. Er was ook nog een superleuk fotohoudertje van dat mooie girafje. Ik weet niet meteen de naam ervan. Als laatste zaten er in de doos nog van die keisjieke origamifiguurtjes. Ik wilde alles tegelijk lezen, bekijken en beluisteren en wist niet wat ik eerst moest doen. Ik besloot mij maar terug te trekken op mijn kamer en alles rustig te doen. Ik was écht gelukkig, ik begon er zelfs van te beven. Ik begreep het niet, waar had ik dit aan verdiend? Ik stuurde haar eerst een lange sms, ik wist niet hoe ik ze kon bedanken en dat kan ik nog steeds niet! Ik vind gewoon de juiste woorden niet. Zo gelukkig heeft zij mij gemaakt en dat was ook haar doel. Het is haar zeker en vast gelukt. Ik weet niet hoe lang het heeft geduurd om alles te lezen en te bekijken, maar ik denk niet dat ik op twee uu klaar was en dat was ook het zalige eraan. Het bleef maar komen en ik werd steeds opnieuw verrast. Er kwam geen einde aan en dat was wat ik ook wenste. Het was geweldig. De doos staat nu naast mijn bed en ik denk dat ik ze nog veel ga bovenhalen om alle dingen te bekijken, ik kan er maar niet genoeg van krijgen. Een uurtje geleden werd ik weer verrast. Ik besloot haar site te gaan checken om te kijken of haar citroenschuimtaart nu gelukt was of niet. Ik scroll naar beneden en het eerste wat ik zie is die taart in de vuilbak. Jammer! Maar waar ik van schrok was wat er bovenstond: "Aan mijn vriendin K had ik beloofd deze foto online te zetten." We hebben meer gemeen dan we denken en dat is juist het geweldige eraan. In de envelop met de foto's zat er eentje bij van Amélie Poulain, ze raadde die ook aan om eens te bekijken. Niemand begreep waarom ik die film zo geweldig vond en hem zelfs als titel lievelingsfilm had gegeven toen we die bekeken hadden op school. Zij is de persoon die mij begrijpt. Zij is de persoon die mij verder helpt. (E dan, niet Amélie al is zij ook inspirerend.) Toen mijn vader thuiskwam, vertelde ik ook aan hem het verhaal. Ik kreeg nogmaals een 'amai' te horen en het eerste wat daarop volgde was 'dat pakt mij nu'. Mijn zus antwoordde: "Ons ook." Waarop ik zei: "Mij het meest..."
