Ken je dat gevoel dat je plots de geur van je geliefde ruikt maar dat dat eigenlijk niet kan omdat je weet dat hij niet in de buurt is? Dat je toch even rondom jou kijkt om te checken of hij daar toch niet toevallig staat? Ik had daarjuist zo'n gevoel. Alleen... ik zat in mijn bed, dus ik wist wel héél zeker dat hij niet aanwezig was in mijn kamer. (Tenzij hij onder mijn bed ligt!) Ik zat in mijn bed en ik rook hem. Ik schrok (en dat heb ik élke keer) en wil hem dan opnieuw ruiken door beter adem te halen, maar dan is de geur al weg. Wat ik dus moet doen als ik hem de volgende keer ruik, is rustig blijven en genieten van de geur. Maar dat kan ik niet door de schok. Ik had vandaag in de middag vrij en heb drie uur geslapen. Toen ik wakker werd was ik eigenlijk nog steeds moe en ik kan maar niet denken hoe dat komt. Wat er wel de hele tijd door mijn hoofd spookt, is dat galabal. Zucht. Ik heb me daarnet ingeschreven. En ohja, ik ben er zeker van dat P komt. Ik moet dus proberen te stoppen met scenario's te bedenken die zouden kunnen gebeuren. Niet zo gemakkelijk als gedacht. Verder heb ik niet veel te vertellen. Ik ben een beetje verdrietig. Ik probeer sterk te zijn maar dat draait altijd op niets uit. Dus ik besloot nog maar eens een cd op te zetten dat E voor me gemaakt had, maar eigenlijk maakte mij dat nog verdrietiger... Ik moet plots aan iets denken. Ik heb de serie 'Dubbelleven' gevolgd en donderdag was het de laatste aflevering. Ik vond ze enorm mooi want het liep voor iedereen goed af. Behalve voor Johan natuurlijk (jeweetwel, de kale) omdat hij alleen achterbleef. Karen zocht Johan op om te vertellen dat ze niet verliefd op hem was en ze omhelsden elkaar. Natuurlijk moest ik denken aan P en ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Eigenlijk zijn wij heel mooi uit elkaar gegaan en kan ik niet anders dan goeie dingen aan hem bovenhalen. (Die zin klopt niet echt.) Al wat ik kan zeggen is dat ik het nog steeds jammer vind dat we uit elkaar zijn. Afsluiten met een citaatje dan maar?
"Ik wil wel dat je weet dat je mijn beste liefje was." 'Jij ook het mijne.'
15-02-2011 om 20:44
geschreven door Sterprinses
14-02-2011
There's always a place in me that you can call home
Het is de eerste keer dat ik mijn verhaal over P aan N heb verteld. Niet zo gedetailleerd, want dan ben ik wel een tijdje bezig, maar de belangrijkste dingen werden toch genoemd. Omdat N sinds enkele weken nu ook single is, vertelt ze me af en toe hoe het nu gaat. Dit was de aanleiding dat ik mijn verhaal ook deed. Ik moest op een bepaald moment gewoon stoppen met praten want anders was ik zeker in tranen uitgebarsten. Dat had ik echt nog nooit gehad, dat ik het zo moeilijk kreeg. Er kwamen natuurlijk wel veel herinneringen naar boven. Waar ik hem het laatst had gekust bijvoorbeeld. Dat ik hem sindsdien niet meer had gezien. Toen we op de bus zaten, stapte E op. De zus van P. Ik gaf haar een tik en vroeg haar hoe het ging. Ze kwam bij ons zitten en we vertelden enkele dingetjes. Daarna stapten A en S op, die ik ook goeiedag zei en A had enorm veel te vertellen. Tegen N en E werd dus even niets meer gezegd, maar toen A van de bus was, werd er terug gepraat. Niet veel maar toch. Eigenlijk had ik enorm tegen E te vertellen maar ik vond het zo raar omdat iedereen op de bus dat kan horen, en wees maar zeker dat iedereen meeluistert. En ook omdat N erbij zat. Daarom heb ik eigenlijk niet zo veel gepraat. Maar ik was wel blij haar te zien! Ik had tegen N ook verteld over het galabal, dat ik P daar niet wilde tegenkomen enzo. Zij begon al meteen dingen te zeggen zoals: "Da kom goe jong! Gulle komt terug same!!" Jaja. Niet dus. Spijtig genoeg. Ohja, vandaag is het Valentijn. Dat is al de derde keer dat ik dat vandaag vergeet. Normaal ben ik wel iemand die zo'n dag nooit vergeet omdat ik altijd enorm romantische dingen verwacht. Deze keer dus niet. Misschien omdat P echt volop in mijn hoofd zit en ik gewoon de tijd niet heb om na te denken of het nu een feestdag is of niet. Of misschien omdat ik al te veel romantische scenes heb bedacht met P in de hoofdrol. Zou ermee te maken kunnen hebben. Gisteren moest ik denken aan hoe P het haatte om op de bus te zitten en die toch nam om bij mij te kunnen zijn, OOK AL kon hij gebracht worden door zijn papa. Er was weer sprake van immens veel tranen maar ik laat ze zoveel mogelijk vloeien zodat ik er geen meer over heb op het galabal. Is dat niet slim bedacht?
14-02-2011 om 19:32
geschreven door Sterprinses
13-02-2011
Wanneer komt mijn wens uit?
Ik wou dat hij zichzelf zag zoals ik hem zie. Misschien zou hij dan begrijpen wat ik voor hem voel. Dan zou alles misschien terug goed komen.
13-02-2011 om 19:27
geschreven door Sterprinses
12-02-2011
Open up your eyes boy
Gisteren was dus mijn verjaardag. Ik ben 19 geworden :) en ik moet zeggen dat het écht één van mijn beste verjaardagen was. Twee nadelen: P heeft helemaal niets laten weten, niet via sms, niet via FB, niet via mail, terwijl zijn zus dat uiteraard wel heeft gedaan. Ik vertelde dat tegen J die zei dat hij dat niet zou durven en ik denk dat J wel eens gelijk zou kunnen hebben. Zo is P wel, maar daar probeer ik dus niet te veel aan te denken. Ik probeer mij erover te zetten, maar toch zie ik hem nog steeds graag. Het tweede: V is mijn verjaardag zelfs vergeten. V, je weet wel, één van mijn beste vriendinnen! Zo erg, vorige week sprak ik nog met haar af. Ik heb het haar zelfs nog gezegd wanneer ik jarig was! Maarja... Ik zal haar misschien nog een smsje sturen met een boodschap dat lijkt op: "Bedankt dat je mijn verjaardag bent vergeten..." Al wil ik dat het niet grof overkomt, toch wil ik dat ze er haar slecht bij voelt. Van M had ik ook geen smsje gekregen, maar dan wel een boodschap op FB. Sorry, maar als je mijn nummer hebt en je bent écht een goede vriend(in) van mij, dan stuur je een smsje en geen boodschap op FB. Dat is één van mijn principes dat ik namelijk zelf toepas. Maar goed, zij liet tenminste wél nog iets weten, wat van V dus niet gezegd kan worden. Ik kan niet klagen over het aantal smsjes die ik gekregen heb, ik kreeg er namelijk de hele dag door, maar ik had er dus wel meer verwacht van de personen die ik graag zie. Ik moet toegeven dat het hard aankomt als ik geen smsje krijg van iemand waar ik het wel van verwacht. Maar goed. Ik denk dan bij mezelf: "Op hun verjaardag moeten ze ook geen smsje verwachten van mij hoor!" Maar zo ben ik eigenlijk niet. Ik onthou tenminste wél verjaardagen! Nu vraag ik me wel af of ik naar P moet sturen of niet. Ik zou het heel graag willen maar misschien is het dan weer te obvious dat ik hem graag zie. In ieder geval: als ik een smsje stuur, zal het vrij neutraal zijn. Als hij niet antwoord, moet hij er volgend jaar inderdaad geen meer verwachten. In een jaar kan er natuurlijk veel gebeuren, dat moet je mij niet vertellen. Laat ons hopen dat ik dan al lang over P ben. Ik vertel dus over gisteren, 11 februari 2011. Ik was nog niet wakker en ik kreeg al smsjes, dus dat maakte me al blij. Ik had er moeite mee om uit mijn bed te komen wat ik anders nooit heb op mijn verjaardag. Het uitkijken naar mijn verjaardag was dit jaar ook enorm anders. Normaal was ik al maanden op voorhand aan het berekenen hoe lang het nog zou duren eer ik zou verjaren. Nu heb ik er echt bijna niet aangedacht. Toen iemand me donderdag iets zei in de aard van: "Ja, dan kan je dat aandoen voor morgen! :D", antwoordde ik doodserieus: "Wat is er morgen misschien?" Dan kreeg ik zo een blik terug van, alleeeee! En ik dan zo: "Ahjaaa. Ja. Wow, mijn eigen verjaardag vergeten? Dat kan toch niet!! Raar!" Het wàs ook écht raar. Maar goed dat ik het de dag zelf niet vergeten ben zoals V. Na de smsjes beantwoord te hebben, maakte ik me klaar, ging naar beneden, kreeg ik verjaardagswensen van mijn papa. Ik zag dat de 'gelukkige verjaardag'-slinger omhoog hing zoals elk jaar en zag al een klein cadeautje op tafel van mijn moeder. Toch moest ik me haasten zodat ik mijn bus niet zou missen. Toen de bus er was had N plaats voor me gehouden en zei ze keionenthousiast: "Gelukkige verjaardag..." En dan nog op zijn dialect ook. Het leek op: "Gelukkige verjoardag" Maar goed, ik bedankte haar en vroeg wat er scheelde. Er was duidelijk iets aan de hand en ze deed haar verhaal dan ook helemaal uit te doeken. Het was een goed gevoel om te weten dat N mij vertrouwde en zulke dingen aan mij vertelde, ik zie haar ook echt als een vriendin. Zij was trouwens de eerste dat een sms had gestuurd. Toen ik op de tweede bus zat, kwam J bij ons zitten maar die was het duidelijk ook even vergeten. K en T volgden en riepen keiluid gelukkige verjaardag waarop J plots hetzelfde zei. S was ongeveer gelijk met K en T. K kwam naast mij zitten en zei dat ze iets voor me had. Ik was verbaasd en het was een kroon. Ik moest die dan nog opzetten ook. Het was leuk maar iedereen bekeek mij dus besloot ik hem toch maar af te zetten. Toen we op school waren, verplichtten ze me om hem terug te dragen. Ik moest de refter door en iedereen bekeek me. Toen we ons neerzetten aan een tafel, zette ik hem maar weer af. T was de hele tijd foto's aan het trekken en dat stond ons niet aan! Ze waren allemaal even belachelijk en op sommige had ik zelfs een dubbele kin. Maar goed. Toen gingen we naar boven en de hele klas zat daar al. Ik had mijn kroon op (verplicht) en haastte mij naar het blad om te kijken waar we moesten zijn. Ik moest me (alweer verplicht) omdraaien naar de klas om te kijken hoe ik eruit zag met de kroon. Jeeeej, lach allemaal maar eens goed met mij. Maar ik kon er nog een beetje mee lachen, al was ik het meest beschaamd. De leerkracht van muziek passeerde en wenste mij een gelukkige verjaardag omdat ze het nog wist van gisteren (zie vorige blog.) Ze zei tegen de anderen van mijn klas dat ze zeker moesten zingen voor mij! Ik lachte maar eens verlegen terug en hoopte dat ze dat niet gingen doen. S begon toch en er volgden er een paar maar omdat niet iedereen meedeed, deed S alleen verder. Ik bedankte haar en toen gingen we de klas binnen. Daarvoor waren er al enkelen naar mij gekomen om mij te kussen. T was de eerste, die had het op de bus al gedaan. Op school waren het K, S, J, A, L, EDB, Lo, La, Ke... In de les werden er ook een paar dingen gezegd omdat ik jarig was, de kroon verklapte namelijk alles, ik kreeg ook een kaartje gemaakt op een cursusblad door van Lo, La en I. Na de les kwamen de jongens op me af. M, R en ook J. Ik denk dat zij de enigen waren. K heeft zelfs geen gelukkige verjaardag gezegd! En dat stelt me diep teleur. Ik weet niet van wie ik nog allemaal kussen gekregen heb, maar het waren er wel nog veel. Toen de les dus gedaan was, moesten we naar beneden en besloten we ons neer te zetten in de refter. Ik had speciaal brownies gemaakt voor mijn friends, maar eigenlijk waren die niet zo goed gelukt. (de brownies, niet de friends.) Ik pakte ze uit en er werden overal kaarsjes opgezet. Ze werden aangestoken en ik moest ze allemaal tegelijkertijd uitblazen en mocht een wens doen. Ik maakte dus de wens die ik altijd deed. (Zie enkele blogs geleden over wensen doen en hopen) Toen verdeelde ik de brownies en iedereen begon smakelijk te eten. Ze namen zelfs nog een tweede! Terwijl ik er maar één opkreeg. Ik vond het niet erg, want anders zou ik niet gezegd hebben dat ze nog een tweede mochten nemen. Ik had ze namelijk speciaal voor hen gemaakt. Daarna kreeg ik van N een bekertje pasta omdat dat gescheurd was :p Ze zou naar 't stad gaan en dit niet kunnen meenemen, vandaar dat ik het mocht opeten. "Veur awe verjoardag" Ik zeer twijfelend: "Ah... Bedankt?" Maar 't was wel lekker. Ik kreeg nog vele smsjes, de hele dag door. Dit omdat iedereen vakantie had, namelijk lesvrije week, en ik de enige was die die week al naar school moest. Iedereen stuurde dus wanneer het hen uitkwam, waarschijnlijk als ze wakker werden en dacht dat ik ook vakantie had natuurlijk. Want als ik eens de tijd had om te antwoorden, bleven ze maar terugsturen. Sorry, maar ik heb wel les! Nuja, daarna volgden er nog 2 vakken en die van wiskunde was van plan ons te houden tot ze alles gezien had tot waar zij wilde. Gevolg was dat we maar om 25 na 4 buiten mochten. Niet zo erg want L, A en ik hadden afgesproken samen te gaan bowlen. Ze hadden samen cadeautjes voor me gekocht en besloten die dan aan mij te geven. Ik moet zeggen dat die echt niet vriendelijk waren waar we gingen bowlen! Ze was ons trouwens nog eens vergeten ook. Er waren zogezegd geen bowlingsbanen vrij maar toen we zelf eens een kijkje gingen nemen, zagen we wel dat er drie bowlingsbanen waren die niet bespeeld werden. Nuja. Ik kreeg een gigantisch potlood, een portefeuille in de vorm van een uil dat superschattig is, een lotje (waarmee ik gewonnen heb), dinokoeken, chocolade, lipgloss, een supermooie kaart, stickers! en nog zoveel meer, het was echt geweldig. Ik vond het echt leuk om met hen eens alleen een ding te doen want dit was nog nooit eerder gebeurd. Ik verloor met bowlen en daarna gingen we naar huis. Toen ik thuiskwam lagen er nog superveel pakjes op mij te wachten! Ik kreeg echt leuke cadeautjes die ik niet had verwacht! Het was dus echt een superleuke verjaardag. Nog één ding wil ik zeggen, waar ik zoveel aan denk en waarmee ik mezelf probeer te troosten. Misschien kan het ook een troost voor anderen zijn, waaruit ze iets kunnen leren.
Je kan niemand verplichten om je graag te zien of van jou te houden. Soms moet je zelf de stap durven zetten.
12-02-2011 om 13:43
geschreven door Sterprinses
10-02-2011
I can't force myself to stop loving you
Hij was daarnet nog eens online op msn en ik besloot terug mijn kans te wagen. Vriendelijk zijn kan nooit kwaad. Ik begon dus tegen hem te spreken en ik kreeg een antwoord terug. Ik vroeg niet hoe het met hem was want dan kreeg ik zeker die vraag terug en dan moest ik liegen en daar had ik geen zin in. Ik vroeg dus hoe het met zijn examens was geweest waarop hij 'semi' antwoordde en dat woordje bracht me terug naar de tijd die we samen hebben doorgebracht. Ik mis hem nu nog meer dan daarvoor. Hij vroeg hoe het bij mij was geweest en ik zei dat ik er op alles door was en dat dat niet velen gelukt was. Hij zei 'ja fiere' en ik gaf toch wel toe dat ik dat was. Daarna werd er niets meer door hem gezegd. Ik vond het stom om na twee minuten opnieuw iets te zeggen want dan lijkt het zo duidelijk dat ik supergraag met hem wil praten. Ik had echt nog duizenden vragen zoals bijvoorbeeld of hij naar het galabal zou gaan, maar dan zei hij opeens 'mja' 'ik ben weg' 'bye x'. Okeeeee, we hebben nog geen vijf zinnen tegen elkaar gesproken, is dat niet zielig...? Hij voelde zich nu waarschijnlijk verplicht om te antwoorden maar haat het om tegen mij te praten en gaat er dan maar vandoor. Ik kan het niet verdragen dat ik hem nog graag zie en hij mij niet. Hij zal waarschijnlijk niet eens weten dat het morgen mijn verjaardag is... Ik ben echt teleurgesteld, weet je dat. Ik moet echt over hem geraken eh, maar dat is zo moeilijk. Ik vind hem nog altijd geweldig en ik mis de dingen die we samen deden. Ik mis mijn maatje, mijn beste vriend. Ik heb het al eens gezegd, maar nog steeds ben ik jaloers op iedereen dat een liefje heeft... Toen ik daarjuist met de bus naar huis kwam zag ik twee verliefde pubers van 13 op elkaars schoot zitten. (Dat gaat natuurlijk niet 'op elkaars schoot zitten', maar het meisje zat dus op de jongen. Zijn schoot eh.) Ik begin zelfs gedachten te krijgen zoals: "Als die een lief heeft, en ik niet, hoe erg is het dan wel niet gesteld met mij?" Maar de dingen worden steeds beter, maar toch ik nog veel aan hem, word ik nog dikwijls aan hem herinnerd en zou ik nog steeds met hem gaan moest hij me terugwillen. Maar het gaat beter. Ik heb er al een tijdje niet meer om gehuild, dus dat is ook al goed eh. Morgen is dus mijn verjaardag :) eeen, vandaag in muziek vroeg de leerkracht toevallig of er vandaag iemand jarig was. Ik zei: "Morgeeeen" waarop ze meteen naar mij keek. Ik moest in het midden van de kring gaan zitten en de rest van de klas (ongeveer 40 man dus) moest rond mij gaan zitten en moesten het liedje dat we juist geleerd hadden, zingen in canon. Het was geweldig! Het maakte mij blij :) Ik ben benieuwd voor morgen :) Ik heb daarnet brownies gemaakt voor de friends, hopelijk vinden ze ze lekker. Ik wil nog één boodschap kwijt en daarna zijn jullie voor vandaag weer van mij vanaf. P, ik zie je nog enorm graag.
Tell me why I keep on loving you when it's clear you don't feel the same way for me. The problem is, as much as I can't force you to love me, I can't force myself to stop loving you.
10-02-2011 om 20:04
geschreven door Sterprinses
08-02-2011
What if I told you it was all meant to be?
Gisteren heb ik de uitnodiging van het galabal gekregen. Ik had al besloten niet te gaan want wat heb ik daar te zoeken? Vorig jaar was MIJN galabal! Ik had de perfecte date en ik heb er van genoten. (Mijn date was P :)) Maar nu smeken al mijn vriendinnen erom om toch naar het galabal te gaan. Het ding is dat ik P er niet wil tegenkomen... Ik weet niet of hij er naartoe zal gaan maar als M gaat, zal hij P zeker meesleuren. Ik vertelde het aan S en hij wist ook niet echt of P ging maar hij dacht van wel. Pft! Niemand weet hoeveel pijn ik heb door P en hoeveel pijn het doet als ik hem nog eens zie ook. Het is enorm confronterend en ik kan dat niet aan. Ik ga de hele avond verdrietig zijn. PLUS! Als ik weet dat hij daar rondloopt, ga ik constant naar hem op zoek zijn... Wat als hij spreekt? Wat als hij me negeert?! Wat als ik hem zie flirten met anderen? Pft, ik heb er écht geen zin in. Ik word gewoon al verdrietig op voorhand. Het enige dat ik kan hopen is dat hij niet komt. (Of dat hij toch komt en naar me toe komt en mij kust omdat hij me terugwilt. Maar dat zie ik niet gebeuren.) Hoe kan ik nu te weten komen of die gaat of niet? Ik ga het hem niet vragen, hij antwoordt toch niet... En dan had hij tegen mij gezegd dat hij niet wilde dat ik hem negeerde als ik hem tegenkwam eh! Pft. S had me een mail gestuurd om te vragen hoe mijn examens waren geweest en wanneer ze haar punten zou krijgen. Zij was degene die écht wil dat ik kom, dus ik zou het alleen doen voor haar... Ja, misschien denk ik er te veel bij na, maar P leeft dan nog altijd in mijn hoofd eh. Waarom zijn we nu gewoon niet meer samen? Dan zouden de dingen veel simpeler zijn. Misschien slaat de vonk terug over als hij me ziet? Oke, nee, P is zo niet. Al weet ik zeker dat ik nog verliefder en verdrietiger ga worden nadat ik hem gezien heb. Misschien moet ik maar een plan bedenken zodat ik er ongelooooooooooooflijk sexy uitzie en dat hij gewoon niets anders kan dan bij mij terugkomen? Niemand denkt er bij na, maar ik zie hem nog graag hoor. De dag na het galabal zouden we 11 maanden zijn samen geweest... Iets anders. Ik mag er tegen niemand over stoefen maar ik ben er dus wel fier op dus zeg ik het via deze weg. Amper 23 van de 160 studenten zijn er op alle vakken door waarvan ik er één ben! Er werd meerdere keren gezegd dat als je er op alle vakken door was, het een uitzondering was. In mijn klas zijn er 6 van de 40 op alle vakken door waarvan ik één :) En in het begin van het jaar en ook op andere momenten werd er gezegd dat er op onze school zeer weinig punten gegeven worden. Een 10 moet je zien als goed, een 11 en 12 als zeer goed en een 14 als proficiat!! Boven de 14 komt niet veel voor en is echt al fantastisch. Wil toch maar lukken dat ik twee 15en haalde en één 16, ook enkele 14en en dat de rest tussen 11 en 13 lag. Proficiat aan mezelf. Nog eventjes zeggen dat ik enorm twijfelde aan wiskunde, ik was er 100 procent van overtuigd dat ik in augustus nog eens mocht terugkomen, ook nadat we het examen hadden overlopen en de vragen hadden verbeterd. Ik haalde net een 10 en was er dus door maar 95 anderen slaagden daar niet in... Proficiat aan mezelf!
08-02-2011 om 18:01
geschreven door Sterprinses
07-02-2011
Geslaagd!
Ik ben er door voor al mijn vakkeeeeeeeeeeeen! Eat that bitches!
En ik hou van P :)
07-02-2011 om 23:33
geschreven door Sterprinses
06-02-2011
I want you-ou-ou, show me the way, everyday!
Ik heb al meer dan een maand niets gehoord van hem, ik weet niet precies hoe lang, maar het IS lang! En daarjuist zie ik hem dan eindelijk nog eens op msn en ik raap al mijn moed bij elkaar om "Hey" tegen hem te zeggen, uiteindelijk lukt me dat en meneer antwoordt nog niet eens ook! Jaaaaaa, ik zie hem nog graag! Nog heel graag! Veel te graag! Ik zou hem zo kunnen opeten als ik hem zie, zo graag zie ik hem nog! Weg met de commentaren dat hij me niet verdient, ik wil hem, ik zie hem graag! Ik zie hem echt héél graag. Ik droom weer immens veel over hem, het is niet juist, maar het is zo. Het is ongelofelijk hoeveel ik nog aan hem denk, wat ik allemaal tegen hem wil vertellen, wat me allemaal aan hem doet denken... God, ik zie hem zo graag! Ik wou dat ik dat tegen hem kon zeggen. En kom nu niet met het antwoord "Valentijn komt eraan..." NO FUCKING WAY! En ik wil hem niet met een ander zien want dan ga ik dood.
06-02-2011 om 22:17
geschreven door Sterprinses
03-02-2011
Love is a riddle and so are we
B en ik hebben nooit iets gehad (spijtig genoeg?) maar dingen zijn nu eenmaal veranderd. Enkele dagen terug zag ik een paar foto's van hem. Ik wil wel met hem afspreken maar toen zag ik die blik. Ik kan me echt perfect voorstellen hoe hij naar mij zal kijken en daar kan ik nu niet meer mee omgaan. Ten eerste: omdat ik met P zit (who else...?) Ik hou nog altijd zeer veel van hem. En ten tweede: omdat het gewoon te lang geleden is dat we elkaar gezien hebben. Ik zou hem alleen maar kwetsen en ik denk dat ik dat in mijn laatste mail zelfs al gedaan heb. Ik was echt onbeleefd en dat was niet echt de bedoeling. Het is niet dat ik niet met hém wil afspreken. Ik wil met niemand afspreken. Ik ben er niet klaar voor, ook al bedoelt men er niets mee. Ik ben nog één en al P. Het eerste wat in mij opkomt is "en dat zal ik altijd zijn!", maar pleaaaase, ik hoop dat dat niet gebeurt! Tenzij hij naar mij terugkomt, dan wil ik zoveel P zijn als ik maar kan. Weet je nog die ene keer dat je mij om zes uur wakker maakte en we allerlei leuke dingen deden, ik daarna terug in slaap viel, jij naar beneden ging om mijn hond uit te laten en terug naar boven kwam met een ontbijt op bed? Ik wel. Trouwens, ik zit er al de hele dag aan te denken en ik moest me zelfs inhouden om mijn blog er niet mee te beginnen maar ik wil het écht tegen iemand vertellen. (Het is best zielig dat ik mijn computer een iemand noem, maar goed.) Vandaag ben ik verrast, ontroerd en uitermate gelukkig gemaakt. Niet door P, wel door iemand die daar mee te maken heeft. Namelijk zijn zus. Enkele blogs geleden vertelde ik dat ik haar enorm miste. Een paar dagen later kreeg ik een verrassend en ontzettend lief mailtje van haar. Het raakte mij. Ik werd verdrietig maar was ook gelukkig omdat zij me ook miste en omdat ze me vertelde dat alles wel goed ging komen. Die dagen erna mailden we nog enkele keren heen en terug en deed ik mijn verhaal. Het was een lange mail en ik kan niet ontkennen dat ik op een antwoord zat te wachten. Wanneer ik het niet verwachtte, was er natuurlijk een mailtje van haar. Ik zou snel van haar horen. Opnieuw zat ik te hopen op een mailtje van haar. Maar zij had iets anders in gedachten... Ik zat te eten aan tafel en plots ging de deurbel. Ik ging naar de deur, keek door het gaatje en moest goed kijken. "Wie is dat? Ze heeft een pak in haar handen. Is dat E? DAT IS E!!!!" Snel maakte ik de deur open. Ik was verrast. Ze kwam mij opzoeken én nog eens met een cadeau? Ik vroeg haar wat dit betekende maar was echt al supergelukkig haar te zien. Ze vertelde me dat het een vroeg verjaardagscadeau was. Ik was echt verwonderd, blij, gelukkig. We knuffelden elkaar. Ik vroeg haar uiteindelijk binnen (wat ik soms wel eens vergeet te vragen aan de mensen...). Het toeval was dat ik juist koekjes had gebakken, ze waren niet krokant genoeg naar mijn zin en had besloten eens advies aan haar te vragen. Dus dat deed ik ook. Ik liet haar proeven, ze gaf me enkele tips en we hadden elkaar echt nog veel te vertellen! Ik was zo blij dat ik haar zag! Daarna gingen we in de zetel zitten en leidde ik haar nog even rond om onze 'bibliotheken' te laten zien. Het was echt leuk om eens... bij te praten kan ik het niet echt noemen. Ik weet het niet hoe ik het moet noemen, maar het was geweldig. Toen ze terug de deur uit was om aan haar citroenschuimtaart te gaan verder werken (en vervolgens in de vuilbak te gooien) ging ik terug de woonkamer binnen. "Dat was de zus van P." 'NEEEEE??!!!! Ö' "Oh jawel :)" Er werd nog gezegd dat ze heel sympathiek was, dat het leek alsof we beste vriendinnen waren en er werden vele vragen gesteld. Maar ik was nog steeds overdonderd. Verder eten kon ik niet meer, dus opende ik het cadeau maar. Eerst en vooral was er een geweldige kaart met nog een geweldigere tekst van binnen, alleen dat al deed mij tranen in de ogen krijgen. Mijn moeder en zus keken natuurlijk ook nieuwsgierig toe terwijl ze maar vragen bleven afvuren. En veronderstellingen zoals: "Moest ze dat van hem brengen?" Ik vond die opmerking de druppel en vertelde dat ik liever geen commentaar meer kreeg. De kans was groot dat ik voor hen in tranen zou uitbarsten terwijl ze denken dat ik allang over P ben natuurlijk. Maar goed. Ik opende de doos en zag een mooie zelfgemaakte doos, zoals ik ze zelf ook zou maken. (De laatste keer dat ik er zo eentje maakte was voor L. Ik maakte een soort van 'overlevingspakket' voor in China en stopte er allerlei leuke dingen in.) Ik schrok (voor de 721ste keer die dag). De doos zat vol cadeautjes! Ik bedoel niet één of twee. Maar écht vol! Ik kreeg reacties als "Amai!" en "Waaauw" en "Zo een lieve!!!" Ik denk zelfs dat er enkelen jaloers waren. Ik opende de cadeautjes één voor één en stond versteld van hoe goed E me kent. Dingen voor te scrappen terwijl ik juist aan een scrapbook bezig ben. Een schriftje vol handgeschreven gedichten terwijl ik enkele minuten daarvoor aan haar had gezegd dat ik heel graag gedichten lees. Briefpapier van Winnie The Pooh en Tinkerbell terwijl ik niets liever doe dan brieven schrijven en superveel spullen van Tinkerbell en Winnie The Pooh heb. Het is niet te geloven, maar het is alsof ik die cadeautjes eerst allemaal zelf had uitgekozen en zij die dan gewoon had ingepakt. Dat was lang niet alles. Er zaten ook twee zelfgemaakte CD's in die ik vandaag helemaal heb afgeluisterd. Het zijn geweldige liedjes die ontzettend veel troost bieden. Echt hele mooie CD's. Verder zaten er natuurlijk nog feesttoeters in, of hoe je dat ook mag noemen. Ook snoepjes en nog drie enveloppen. Niet zomaar enveloppen maar drie ontzettend dikke enveloppen die in een gewone brievenbus niet zouden binnengeraken. Éen zat vol met feel good-foto's. Met vol bedoel ik: waarschijnlijk meer dan 200. Ik heb ze niet geteld maar ze waren geweldig. 1) Ik hou ontzettend veel van fotografie en 2) hoe kan zij weten van welk soort foto's ik hou? Een andere envelop zat vol met leuke tekstjes en de laatste bevatte 50 dingen die je gedaan moet hebben voor je 25ste. Een heeeeele leuke lijst. Naast al die dingen was dat nog niet het laatste wat de doos bevatte. Er was ook nog een superleuk fotohoudertje van dat mooie girafje. Ik weet niet meteen de naam ervan. Als laatste zaten er in de doos nog van die keisjieke origamifiguurtjes. Ik wilde alles tegelijk lezen, bekijken en beluisteren en wist niet wat ik eerst moest doen. Ik besloot mij maar terug te trekken op mijn kamer en alles rustig te doen. Ik was écht gelukkig, ik begon er zelfs van te beven. Ik begreep het niet, waar had ik dit aan verdiend? Ik stuurde haar eerst een lange sms, ik wist niet hoe ik ze kon bedanken en dat kan ik nog steeds niet! Ik vind gewoon de juiste woorden niet. Zo gelukkig heeft zij mij gemaakt en dat was ook haar doel. Het is haar zeker en vast gelukt. Ik weet niet hoe lang het heeft geduurd om alles te lezen en te bekijken, maar ik denk niet dat ik op twee uu klaar was en dat was ook het zalige eraan. Het bleef maar komen en ik werd steeds opnieuw verrast. Er kwam geen einde aan en dat was wat ik ook wenste. Het was geweldig. De doos staat nu naast mijn bed en ik denk dat ik ze nog veel ga bovenhalen om alle dingen te bekijken, ik kan er maar niet genoeg van krijgen. Een uurtje geleden werd ik weer verrast. Ik besloot haar site te gaan checken om te kijken of haar citroenschuimtaart nu gelukt was of niet. Ik scroll naar beneden en het eerste wat ik zie is die taart in de vuilbak. Jammer! Maar waar ik van schrok was wat er bovenstond: "Aan mijn vriendin K had ik beloofd deze foto online te zetten." We hebben meer gemeen dan we denken en dat is juist het geweldige eraan. In de envelop met de foto's zat er eentje bij van Amélie Poulain, ze raadde die ook aan om eens te bekijken. Niemand begreep waarom ik die film zo geweldig vond en hem zelfs als titel lievelingsfilm had gegeven toen we die bekeken hadden op school. Zij is de persoon die mij begrijpt. Zij is de persoon die mij verder helpt. (E dan, niet Amélie al is zij ook inspirerend.) Toen mijn vader thuiskwam, vertelde ik ook aan hem het verhaal. Ik kreeg nogmaals een 'amai' te horen en het eerste wat daarop volgde was 'dat pakt mij nu'. Mijn zus antwoordde: "Ons ook." Waarop ik zei: "Mij het meest..."
03-02-2011 om 23:28
geschreven door Sterprinses
02-02-2011
...
Nog steeds...
02-02-2011 om 23:25
geschreven door Sterprinses
01-02-2011
743837
Ik zie jou nog steeds graag P.
01-02-2011 om 22:35
geschreven door Sterprinses
30-01-2011
Why can't we just rewind?
Er lezen veel meer mensen mijn blog dan ik denk. Moet ik daar rekening mee houden? Neeeeiiih. Ik bekeek vandaag de foto's van Rome omdat ik had besloten eindelijk aan een album te beginnen. Echt ongelofelijk hoeveel foto's met P te maken hadden. Ofwel was zijn naam in het zand geschreven, ofwel was het een naam dat er op leek, ofwel was ik aan het smsen naar hem. Altijd wel iets wat met hem te maken had. Vreselijk! Maar daarmee had ik mijn portie P ook weer gehad. Ik was daarnet eventjes alleen thuis. Normaal grijp ik dan mijn kans om eens goed door te wenen. HOERA voor mij want ik heb het niet gedaan! :D Dat is alweer een stapje verder. (of dichter?) Oh, ik heb wel enkele keren tranen in mijn ogen gekregen hoor. Bij het bekijken van de foto's, bij het zien hoe verliefd ik was (ben), bij de herinneringen die allemaal terugkwamen en bij het kijken naar een aflevering van Desperate Housewives waarbij Suzan in een trouwkleed achter Mike loopt en schreeuwt om terug te komen en dat ze hem graag ziet. Lijkt heel sterk op de dromen die ik over P had, buiten die trouwjurk dan. Maar zulke dromen heb ik niet meer gehad, ze zien er veel vreemder uit de laatste tijd. Oke, de examens zijn gedaan, ik heb hem al meer dan een maand niet meer gehoord. Ik dacht echt dat hij dood was ofzo, echt nergens een teken van hem. Maar gisteren zag ik eindelijk iets wat hij op FB had gedaan. GELUKKIG! Het was wel een beetje een opluchting. Maar goed, de examens zijn gedaan bij mij. Ik weet niet hoe dat bij hem zit, maar lang kan dat niet meer duren! Dus echt, P, laat je gaan, en kom terug bij mij! De examens zijn voorbij, nu kunnen we ons terug op elkaar storten, niet?! Okeeee, dream oooon. Ik wou dat het écht zo kon zijn. Bleh, ik heb je nodig, dat wist je toch? Ik kan echt niet zonder jou hoor, gekkie. Ik zie je graag. Nog steeds. Kom bij me terug.
30-01-2011 om 23:42
geschreven door Sterprinses
29-01-2011
Enkele bekentenissen
- Ik ben alleen naar L's feestje gegaan omdat ik wist dat jij ging komen. - De dag na het galabal heb ik mij kapot geweend omdat er niets was gebeurd tussen ons. - Toen ik met F was ik jaloers toen jij met L ging. - Ik wou de dans van de 100 dagen in elkaar steken en kwam op het idee om met koppels te werken. Ik kon er niet aan doen, maar ik wou jou gewoon met mij laten dansen. Die kans kon ik niet laten schieten. Ik was enorm bang voor de reactie van jou en de anderen. Ik dacht dat ze het meteen gingen door hebben waarom ik jou bij mij had geplaatst. - De dag dat je op je hoofd viel, heb ik enorm geweend. Iedereen dacht dat ik weende omdat ik zonder partner moest dansen. Eigenlijk weende ik gewoon om jou. - Ik had enorm veel zin om uit te gaan met de 100 dagen. Ik had er al veel over gefantaseerd en was van plan je dàn te kussen. Toen ik te horen kreeg dat je zelfs niet meer naar de show kwam, werd ik nog verdrietiger. Ik zag geen reden meer om te gaan feesten in G. Ik heb zelfs op het punt gestaan om naar huis te vertrekken. - Ik ben jaloers op iedereen dat een liefje heeft en hoop elk moment dat ze ook single worden zodat ze weten hoe ik mij voel. - Op onze klassenfuif durfde ik nog niets te doen maar het verbaasde mij enorm dat ik op jou mocht komen liggen. Ik voelde mij enorm verliefd en wou dat ik daar voor altijd kon blijven liggen. Ik kan nog steeds niet geloven hoe je toen over mijn rug streelde en mij omhelsde! Je hebt me toen zelfs gebeten. - Toen je mijn liefje al was, verbood ik mezelf jou een blik te gunnen in de klas. Niemand weet hoe ongelooflijk moeilijk ik het had telkens wij oogcontact hadden. Niemand weet hoe geil jij me steeds maakte door één blik. - Bij het mondeling examen Frans was je enorm sexy gekleed en kwam je naast mij zitten. Ik was zò enorm afgeleid dat ik niet meer verder kon doen en zo snel mogelijk ben weggegaan. - Twee weken voor je mij kuste, had ik besloten jou op te geven. Ik durfde geen initiatief te nemen, was er van overtuigd dat je mij niet moest. Natuurlijk was ik te verliefd en heb ik altijd enorm veel hoop. - 8 september 2008 gaf ik voor het eerst aan mezelf toe dat ik gevoelens voor je had. - Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden dan van jou, P.
29-01-2011 om 17:43
geschreven door Sterprinses
28-01-2011
I want you to want me
Weet je nog... - die keer in de gang bij B? - de eerste keer dat we bij elkaar bleven slapen? - de eerste keer dat je bij mij bleef slapen in mijn kleine bedje? - wat er gebeurd is met Nijntje? - dat je mij gitaar leerde spelen? - hoe je me plaagde in de klas? - wanneer je me vroeg om naar het galabal te gaan? - die keer dat je opeens een kussen op mij legde omdat je broer plots binnenkwam? - de dag dat je vroeg of ik wou meegaan naar het feest van je grootouders? - dat je mij iets vertelde dat je nog tegen niemand gezegd had? (En nu nog steeds niet...) - dat ik toch bij jou bleef nadat je het verteld had omdat ik je zo graag zag? - de dag dat we elkaar terugzagen na onze Italië-reis? - dat je mij al smste als ik de deur nog maar net uit was bij jou? - die keer op zolder? - hoe we altijd samen kookten? - dat je de eerste keer dat je bij mij thuis was geweest je riem was vergeten en vele mensen verkeerde dingen dachten? - hoe we samen naar feestjes gingen? - hoe we elke dag na school urenlang afscheid stonden te nemen? - dat ik altijd fietste tot ik dood was omdat ik anders te laat zou komen? - dat ik dit alles deed voor jou? - dat we samen gameboyspelletjes uitspeelden? - hoeveel films we samen bekeken hebben? - dat je me vertelde dat ik geen schrik moest hebben om je te verliezen omdat je me graag zag? - dat ik een maand later gelijk had gekregen? - die keer dat je naar mij kwam toegefietst omdat ik een uur op je had staan wachten en we elkaar gewoon hadden mislopen? - hou jouw kaars onze geurkaars werd? - wat er is gebeurd op 21 augustus 2010? - hoe je vechtte voor ons als koppel na het geval op de BBQ? - hoe ik hysterisch in je armen stond te wenen om jou? - hoe jij er altijd voor mij was? - dat je mij graag zag?
28-01-2011 om 17:03
geschreven door Sterprinses
26-01-2011
My heart is missing some pieces, you need this puzzle put together again.
Iemand heeft daarnet nieuwe foto's van Italië op FB gezet. Namelijk van Firenze, waar P naartoe was geweest. Echt raar dat die er nu maar opstaan want dat is al van in april geleden. Ik wou er niet op klikken , maar ik deed het toch. Ik heb elke foto bekeken en checkte elke keer of P erop stond. Ik vond er toch enkele en hij zag er echt geweldig uit. Ik kon me niet inhouden en heb één exemplaar zelfs opgeslaan. Hij zag er echt fantastisch uit! Ongelofelijk dat hij toen de mijne was. Ik wou dat ik hem nog steeds de mijne kon noemen. Ik mis hem verschrikkelijk. Ik wil zo graag dat hij terug komt. Komaan P, voel je dan écht niets meer voor mij? Wil je niet terug naar hoe het vroeger was? Denk aan wat je gezegd hebt. "Ik heb zo het gevoel dat wij perfect bij elkaar passen."
26-01-2011 om 23:25
geschreven door Sterprinses
25-01-2011
I think they suck and my friends agree
Donderdag is het twee maanden geleden. Nog altijd slaap ik langs één kant van mijn bed. Precies of hij kan elk moment mijn kamer binnenwandelen en zijn plaats innemen. Ik haat het! Haat haat haat haat. Ik wil iets nuttig gaan doen en daarmee bedoel ik niet dat ik voor school wil gaan werken. Wat ik eigenlijk nog wel zou moeten doen, die opdrachten voor het examen moeten dringend eens van dichtbij bekeken worden. Nu dus niet. Ik heb er geen zin in. Ik heb gisteren echt een grote stap gezet. Ik heb namelijk een belfobie en durf de telefoon niet op te nemen als die gaat. Ik weet niet waarom, maar ik sla dan helemaal in paniek. Alleen als ik kan zien op mijn gsm wie er precies belt, ben ik al iets meer gerustgesteld maar dan nog twijfel ik of ik de telefoon zou opnemen of niet. Ik begin me dan af te vragen waarom die persoon mij belt en of ik iets fout gedaan heb. Kan die mij niet gewoon smsen?! Dat is toch veel gemakkelijker? Ik pas dus zelden de telefoon op. Zeker al het nummer onbekend is. Je moet dan maar geen privénummer van je nummer maken eh! Maar goed, ik ben dus een stap verder van mijn fobie geraakt. Een hele kleine maar toch ben ik er fier op. Donderdag en vrijdag heb ik mondelinge examens en ik was aan 'de valven' (ik HAAT dat woord!) vergeten gaan kijken welke uren ik nu precies had toegewezen gekregen. Ik raakte dus in paniek en smste enkele vriendjes maar die konden mij natuurlijk niet verder helpen. Ik heb geen seconde getwijfeld, nam de telefoon en belde naar school (!!!). Het was een heel vriendelijke mevrouw en ze hielp mij graag. Toen het gesprek afgerond was kreeg ik van mijn zus en moeder te horen dat ik uitermate beleefd was en dat ik dat heel goed had gedaan. Man, ik was fier! De hele dag door zat ik te zeggen: "Ik heb wel naar school gebeld eh!" Zucht. Ik wou juist zeggen dat ik nog op een ding fier mocht zijn, namelijk dat ik al een redelijk lange tekst heb geschreven en dat P er nog geen enkele keer is in geweest maar helaas, het eerste zinnetje slaat op hem dus dit kan niet meegeteld worden. Ik was dus bezig over iets nuttig gaan doen. Ik wil dolgraag verder werken aan mijn scrapbook! Tijdens de examens heb ik aan niets anders kunnen denken en had ik enorm veel fantasie en nu wil ik echt supergraag verder werken! Het enige nadeel, het laatste fotoalbum waar ik aan bezig was, waren foto's van P en mij. Echt heeeel mooi en zoooo mooi bewerkt! Maar ik denk niet dat ik ze eruit ga doen. De bewerking is daarvoor veel te mooi. Zucht. IK ZIE HEM ZOOO GRAAAG!!! Argh, ik moet ergens mee slaan. Nee. Ik weet niet. Ik wil hem. Echt. Nu. NUUUU. Meuh :( Ik ben verdrietig. Ik ben er dus mee weg!
I know every apple ain't here bad but I found a worm in every single one I had.
25-01-2011 om 17:09
geschreven door Sterprinses
24-01-2011
I won't stop till it's over
Zalig om eens niet te moeten denken aan morgen examen maken. Ik heb daar eens goed gebruik van gemaakt om een deel van mijn slaap in te halen. Jaja, ik heb maar liefst 2,5 uur geslapen. Het heeft deugd gedaan. Maar nu tijd voor een blog dus. De examens zitten er bijna op! Maar daar wil ik nu eens niks verder over kwijt ze! Vanaf vandaag reed mijn bus om dankzij (alweer) werken. Waar ik normaal 20 minuten over deed, werden er nu 40. Verschrikkelijk, niet? Zeker als je nog een andere bus te halen hebt. De mijne was dus al weg en de volgende die ik kon nemen ook. Ik haastte mij samen met N naar een bus die juist zou vertekken. Oh God, je had me moeten zien lopen. Maar de bus stond er nog en ik raakte er nog net op. N niet en ze keek mij heel paniekerig aan van buitenaf. Ze liep naar de deur vooraan en de chauffeur opende die gelukkig nog. We waren dus nog op tijd. Dat verhaal even terzijde. Toen ik de bus terug naar huis nam, ging K met me mee. Het was echt zeer leuk, die jongen doet mij echt om de minuut lachen, als het niet meer is. Ik ben het niet gewoon om met K de bus te nemen omdat hij normaal een andere moet hebben, maar hij moest anders nog een uur wachten en daar had hij geen zin in. Hij had nog geluk dat zijn mama hem ergens kwam halen. Ik moest dus bellen voor hem (op het knopje in de bus) wanneer hij zou moeten afstappen. Geen probleem voor mij, ik ken de route als geen ander. Was ik even vergeten dat de bus anders reed seg! Hij ging dus écht niet rijden langs de weg waar K moest afstappen eh! Nog beter zelfs, hij stopte zelfs pal aan de plaats waar hij moest zijn! Ik had dus op het juiste moment gebeld, we kwamen alleen de andere kant uit. Maar goed, K was dus op de juiste plaats afgezet en ik reed alleen verder. Waar ik dus naartoe wil met dit verhaal: Aan het einde van die straat waar de bus stopte, heb ik zo vaak gestaan om over te steken en naar hem te rijden. Ik haatte die hoek. Ik vond het gevaarlijk en als ik te voet ging, sprongen de lichten nooit op groen. Maar ik zag mezelf weer ongeduldig staan wachten tot ik bij hem kon gaan. Vreselijk. Echt elke dag nog wanneer ik zijn straat voorbij ga met de bus, kan ik het niet laten om de straat in te kijken en een blik te werpen op zijn huis. Tot nu toe heeft niemand het al gemerkt. Ik zou toch de echte reden niet zeggen. Maar hoe hard ik die hoek ook haatte, ik zou er alles voor geven om er terug elke dag immens lang te staan wachten tot ik over kon steken en eindelijk tot zijn huis zou komen. Ik zal nooit vergeten hoe hij de deur opende. Die blik op zijn gezicht was geweldig. Élke keer opnieuw. Zucht. Ik zal nooit de plagerige opmerkingen van zijn broer vergeten. Ik zal nooit de lieve dingen die zijn zus deed vergeten. Ik zal hém gewoon nooit vergeten. Zucht. Tijd om af te sluiten denk ik maar. Dit vandaag door een kort citaatje van hem en mij. We wandelden de trap af bij hem thuis. Ik was voorop. P: "Ja, waarom zetten wij eigenlijk een 'x' achter elk bericht?" K: "Omdat ik u graag zie." Toen verdween ik in zijn woonkamer en nooit heb ik zijn reactie kunnen zien. Ik kreeg ook geen 'ik zie u ook graag' terug omdat het voor ons beiden moeilijk was om zoiets luidop te zeggen. Dit was de eerste keer in meer dan 7 maanden dat ik het luidop tegen hem zei.
24-01-2011 om 17:08
geschreven door Sterprinses
22-01-2011
Basically I wish that you loved me
Ik heb ontdekt dat ik P soms nog op sommige plaatsen tegenkom. En dan bedoel ik niet in het echt. Ik zet mijn gsm bijna nooit uit, als mijn batterij bijna plat is, laad ik ze op. Nu had ik die gsm gisteren laten vallen en moest ik hem dus opzetten. Al een geluk dat ik mijn pincode nog wist want het was redelijk lang geleden dat ik die had moeten ingeven. Nu kwam er een welkomstekst op die ik helemaal was vergeten. 'I love P <3!' En ik dacht: "Oh God, dat meen je niet." Het ergste van al is dat ik niet onmiddellijk naar mijn instellingen ging om de welkomstekst te veranderen. Het is tenslotte nog altijd de waarheid dat daar staat, maar toch, het was raar om het ineens op mijn scherm te zien verschijnen. Alsof ik elk moment tegen mijn gsm kon gaan schreeuwen: "OE WETE GIJ DA?!" Maar goed. Het nadeel is dat er de volgende keer als ik mijn gsm weer eens laat vallen en dus opnieuw moet opstarten, hetzelfde tekstje op zal komen en dat ik weer zal schrikken. Ik ken mezelf. Een andere plaats waar ik hem ben tegenkomen is op het doosje van Winnie The Pooh waar mijn kleurpotloden inzitten. Ik had die namelijk nodig om mijn kaarten van ruimte verder te kleuren, maar zijn naam staat er echt in het groot op met een hartje bij en het is er niet meer af te krijgen! Het is zo een ijzeren doosje waar een stift bijzat waar je zo mee kan schrijven op die witte borden. Volgens mij is de inkt van die stift zo diep in het doosje getrokken, dat het er nooit meer af te krijgen is! Een laatste plaats (die ik mij herinner, er zullen er zeker wel nog meerdere zijn) was in mijn portefeuille. Er zit nog steeds een foto van hem en mij in van de eerste dagen die we samen waren. We kijken nogal verliefd naar elkaar en zijn echt zoals verliefde pubers met elkaar bezig. De foto is onverwachts getrokken (zoals alle foto's die we samen hadden eigenlijk!) maar dat zijn vaak nog de mooiste. Het was in de bus op de excursie van aardrijkskunde. Ik herinner me die dag nog goed. van 7 uur 's morgends tot 8 uur 's avonds bij elkaar zitten! Op de bus en daarbuiten. Ik heb niet veel opgestoken van die dag en dat heb ik ook gemerkt aan het examen in juni, al was ik daar nog goed door! Ik weet nog dat J en C (ja, de trutten) constant commentaar aan het geven waren op ons. 'Ohnee, ze zijn wéér aan het kussen.' Jaja, ze was gewoon jaloers dat zij niet naast hem zat. Ik heb altijd schrik gehad dat zij hem van mij ging afnemen, gewoon omdat ze mij haat. Zijn antwoord was dan: "Excuseer, heb je haar al eens bekeken?!" Ik dacht er hetzelfde over, ze is echt een monster, maar dan nog. Ik was steeds jaloers op haar. Telkens als ze in de buurt met hem was, ging ze expres voor mijn neus hem extra aanraken en staan flirten. Er was zelfs eens een moment dat P en ik aan de lockers stonden, dicht bij elkaar, gewoon aan het praten, en dat zij er tussen kwam. Maar echt letterlijk tussen ons! Zodat we uit elkaar werden geduwd, en je moet niet denken dat ze pardon of sorry zei hoor, nee nee, als ze mij maar weg kon duwen en pijn kon doen. Ik erger me zo aan haar! Niet te geloven. Je kan je niet voorstellen hoe blij ik ben dat ik nooit meer op haar lelijke, mottige smoel moet zien! Nog een laatst iets. Door op zijn hoofd te vallen, is P gaan beseffen dat hij me graag zag. Een week later had hij mijn hand al vast en kwam hij dichter met zijn hoofd om mij te kussen. Ik was dolgelukkig. Ik wou dat hij weer op zijn hoofd viel, zodat hij zou beseffen dat hij niets betekent zonder mij.
22-01-2011 om 13:41
geschreven door Sterprinses
21-01-2011
Haha!
Haha, wat het woordje 'seksleven' niet allemaal teweeg kan brengen... Nieuwsgierigaards. Sorry dat ik loog, ik wou eens zien hoeveel nieuwsgierigen er zouden zijn. Helaas moet ik jullie dus teleurstellen!
21-01-2011 om 23:12
geschreven door Sterprinses
De duivel zit in de grootheidswaan en nooit in de details
De zeepsteensleutelhanger die P had gemaakt en aan mijn sleutels hing, zat los in mijn tas. Hij is er dus afgevallen. Zou dit een teken zijn? Als het een teken is, zou het in ieder geval een slecht teken zijn. De zeepsteen is kapot en behoort niet meer tot mijn sleutelbos, wat wil zeggen dat de liefde en verbondenheid definitief verbroken is. (Ja, ik denk écht zover!) Houdt hij écht niet meer van mij? Mist hij mij dan nooit meer? Aan wie denkt hij dan wél? Straks meer over P. Mijn blog wordt echt gelezen door verschillende mensen en dat is niet alleen te zien op de reacties die ik hier krijg maar ook via msn en sms zeggen de mensen hun gedacht over mijn blog. Naar het schijnt zou ik een leuke manier van schrijven hebben. Bedankt daarvoor! Ik beschrijf gewoon wat ik voel en wat in mij opkomt. Ook heb ik gemerkt dat sommigen zich echt aangevallen voelen, wat helemaal niet nodig is, want mijn blog is maar een momentopname en mag dus helemaal niet algemeen worden gezien.Wel leuk is dat er elke dag mensen mijn blog komen checken en teleurgesteld zijn als er nog geen nieuwe post is. Sorry daarvoor, maar ik heb nog altijd examens, vergeet dat niet! Om nog even terug te komen op de blog over de drummers. Ik wil nog iets kwijt over B, die zich een beetje op zijn tenen getrapt voelde. Ja, natuurlijk was hij er ook even. En ja, ook hij was een drummer. Daarbij wil ik nog eens deze boodschap verkondigen aan iedereen: Niet alle drummers zijn hetzelfde! (Ben je nu tevreden B?) Oke. P dus. Ja, hij is er nog altijd in mijn hoofd. Minder, maar ik mag er niet aan denken wat er gaat gebeuren als mijn hoofd vrij gemaakt gaat worden door de examens. Ik durf wedden dat als ik eenmaal examenloos ben, hij direct weer duizend keer meer in mijn hoofd zal komen ronddwalen en allerlei vragen naar boven zal laten halen. Maar... laten we daar nu nog even niet aan (proberen) denken. Al moet ik toch toegeven dat mijn kamer op zich mij aan hem doet denken. Ik zal nooit vergeten hoe we samen mijn kamer hebben geschilderd en hebben ingewijd. Hoe er speciaal voor hem een dubbel bed kwam én een dubbel deken, mits met vertraging. Mooie tijden, vreselijk mooi zelfs, maar het maakt mij allemaal een beetje sentimeel. Daarom ga ik deze blog afsluiten en dat doe ik vandaag met één van mijn lievelingscitaatjes dat P ooit tegen me zei.
"Heb jij geen haar op je tenen? Oh, ik dacht dat iedereen dat had."
